De antiqua Ecclesiae disciplina dissertationes historicae. Autore Ludovico Ellies Du Pin, sacrae facultatis theologiae Parisiensis doctore

161쪽

erant vetitae ut constat ex Concilio Francofordiensi Canone sexto,

Statutum G, inquit, a domino Rege ut Oscopi jussitias faciani inses Parochiis i non obedierit aliqua perfn Episcopo Furi, de Albatilus, Presbyteris, Diaconibus, Subdia hibus , Monachisis caeteris Clericis emant ad Metropolitanum uum , O iue si judicet causam, cum suisse fruganei dijudicet o Comites quoque veniant ad judicium Oscoporum,osi aliquid es quod Episcopus Metropoditanus non possu corrigere

vel ac care, tunc tandem veniant accusatores cum accusiato cum litteris

Metropolitani ut siciamus veritatem rei. Itaque a judicio Synodi Pr unicia nulla relinquitur provocatio ad Pontificem , sed si supersit aliqua controversia ejus correctio pertinet ad Principem , eadem disciplina confirmatur Can. 26. Concit .Parisiensis anno 829.celebrati. In Africa Ferrandus Diaconus sub Justiniano collectionem Ca- nonum edidit, cui Canones Sardicenses inseruit, ex quo colligiturcos tum temporis apud cos in aliquo pretio fuistb iterunt tamen Africitiorum privilegiorum, ac pristina consuetudinis amantissimi ita ut a Pontifice petierint, ut testis cst Greg. lib. I. Ep. 7s antiqua sibi privilegia, jura servari, peti sis etiam , inquit Gregorius, perui rium Carthularium nostrum a beatae memoriae praedecessore nostro ut omnes vobis retro temporum consuetudines ervarentur , quas a beati Petri Apostolotum Principis ordinationum initiis hactenus et cingas longa servavis. . . . . . o nos quidem uxta seriem relationis es, se con- δε eludimm , quae tamen contra dem Catholicam nihil usurpare dignoscitu immotam permanere concedimus νυ de Primatibus constituendis,

caeter que capitulis. Et in Epist ad Dominicum Episcopum Carthaginensem , de privilegiis vero Ecclesia sicis quod vestra fraternitas si ibit, hac postposita dubitatione teneat, quia sicut nostra defendimus ita singulis quibu ue Ecclesiis a jura siret amus. Hinc nullam eo rum causam Romae judicavit Gregorius, imo nullam illorum appellationem ad Romanos legere est, videturque rerum Africanarii madministratio semper fuisse commissa Synodo Provinciae aut uni versali Concaeli totius Africae me provocatione idipsum postera docebimus exemplis. In Hispania quoque vigebat etiam sub Gregorio vetus illa disciplina ut causa: Episcoporum Synodi Provincialis udicio finirentur Sessi divisa fuissent Episcoporum vota finitimorum Episcoporum judicio res terminaretur. Ista lex habebatur in collectione Martini Bracarensis qua tum Hispania utebatur an is Tentavit Gregorius adversus hau disciplinam Stephanum Episcopum a vicinae Provii

162쪽

isi DE ANTIQJIA ECCLESIAE DISCIPLINA

ctae Episcopis depositum ad Sedem Apostolicam appellantem judicare, ratio ejus haec crat quod ille nec Metropolitanum nec Patriarcham haberet, ac proinde judicandus csset a Romana Ecclesia quae caput caecaeterarum, cum non liceat Episcopum ab Episcopis alieni Concilii judicari, ac posthaec Hispani appellationis ad Sedem Romanam removendae causae permiserunt, ut causae in sc-cunda Synodo judicarentur: id habetur ex Canone 28. Concilii Toletani quarti habiti anno 666. Episcopus Presbyter, aut Diaconus si a gradu t. inque dejectus in secunda Synodo innocens reperiatur, non potes esse quod fuerat , nisi Padus amissos accipiat coram aliario de manu E sivi, Post haec tempora nonnulli us aliquod novum ab Ecolesia receptum fuisse volunt saeculo quippe octavo ad finem labente, vel, ut alii volunt, Sc ego probabilius aestimo, non incipiente prodiit in lucem Epistolarum Decretalium farrago quas veteribus Pontificibus, neu i quis insignis impostor subjecit, in his non mod jus appellationis Romano Episcopo tribuitur, sed etiam a nonnullis carum,Synodis Provinciae judicium Episcoporum interdicitur inco sulto Episcopo Romano,ic sine Sedis ejus authoritate. Has statim Epistolas summi Pontifices in quorum gratiam erant confictae,avide ani- puerunt, ibique promulgare conati sunt, inprimis vero Nicolaus primus in Epistoli ad Episcopos Galliae in causa RotadiSuessionensis Mamvis, inquit, es Sedem Apostolicam nullatenus appetiasset contraro tamen se tanta vos decretalia ess rei satura scopum inconsultis nobis deponcre nullo modo di busis, a Gallicani Episcopi Nicola primi propositionem ferre minime potuerunta licet ei non denegarent appellationes, seu potius pii coporum confugia, sc-cundum Sardicenses Canones ita ut judicium non Romae, sed in

Provincia iteraretur, negarunt tamen omnino controversias sive majores sive minores, inconsulto Romano Pontifice a Synodo Provinciae iudicari non posteri Ut enim, inquiunt, a nobis, ut privi-ogium prima Or summae Sedis sanctae Romanae Ecclesiae Pontificis pros parυ pendamus ut controversias urgia tum superioris quam inferioris ordinis qua Nicaeni o sacrorum Conciliorum Canones, In centii atque aliorum Roma aedis Ponti cum Decreta inu nodis Provincialibus a Metropolitanis praecipiunt terminari ad frum summam authoritatem fatigandam ducamus, excipiunt tamen causas

aliquas dissiciliores, at si forte , inquiunt, de Episcopis causa nata fuerit, unde certa, expressa infacris Sutis non .ibe.rmus iudit.

163쪽

DIs SERTATIONES HISTORICAE. DissERT II. 33cia, ct ob id in Provinciali, vel in Comprovinciali queas examine δε-

iri ad divinum oraculum, id est ad soriolicam nobis inde est

recurrendum.

Adrianus secundus Nicola successor earumdem decretalium autoritatem adducit in causam incinari Laudunensis. At Gallicani Episcopi illarum nullam rationem habuerunt,4 in Duriacensi Coimcilio Hincmarum Laudunensem deposuerunt, qui cum istas decrotales ad causae suae defensionem adduceret, Hincmarus in libro capitul Is cap. 43. Sesalibi receptos Canone istis decretalibus praes tendos esse affirmavit. Postliae cum Hincinarus Laudunensis provocasset ad Romanum Pontificem Adrianum, is Episcopos, qui Laudunensem Hincinarum damnaverant, Romam vocavit, conquestus insuper quod in eum judicium tulissent. at illi parere renuomit, Sardicensis Concilii Decretis adhaesere. Nihilominus tamen cum Romani Pontifices, his nihil obstantibus, Episcopos Gallicanos Romam citarent, Carolus Calvus, seu potius

Hincmarus nomine Caroli Calvi, egregiam scripsit Epistolam , qua di sciplinam a Nicaenis S,Sardicensibus Canonibus sancitam defendit S novam illam fictis illis decretalibus inductam rejicit , 5 adversus eam solemniter protestatur.

Post haec tempora, sub tertia Regum nostrorun dynastia, ita molles fuerunt Gallicani Episcopi, ut saepe saepius passi sint Episcopos Gallicanos apud Romanos Pontifices primum accusari, ab iisdem

Romam vocari, ac ibidem judicari contra Canones antiquos, m resque in Gallia receptosci Pontifices quoque Romani tunc temporis causarum omnium majorum, prima etiam instantia Romae judicandanim, privilegium audacter sibi vindicarunt. Sic Leo nonus in

Epistola 4 ad Africanos, negat Episcopos sine sententia Romani Episcopi damnari posse vel deponi, quod inquit ex sanctis Canoni bus sit institutum, quia omnium Eccles arum sordior distultiores cos. per sanctam se principalem eati Petri Sedem a successoribus 9us defniendae sunt. rcgorius septimus in dictatu magna confidentia affirmat, quod Papa solus possit deponere Episcopos, vel reconciliare. Ac demum Innocentius tertius jure divino depositiones. cessiones degradationes Episcoporum sibi competere asseruit; quin etiam eo res redierat, tempore Concilii Basileensis, ut levibus omnin de causis partes Romam vocarentur, etiam ante judicium in Provincia latum, utque post iudicium vel tempore judicii Divole .ppellaretur; cui malo remedium sterre conati sunt Basileensis Coa-

164쪽

i3 DE ANTIQUA ECCLESIA DISCIPLINA

cilii Patres sessione i. I leverunt inquiunt, acrinus intolerabilium Dexationum alus inermulti , dum nimiism frequentera remotissimis etiam p.rrtibus ad Romanom Curiam , C interdum pro parvis rebus G minutis negotiis, quamplurimi citari ct evocari μὴ everunt , atque ita expens s Dboribus stigari , ut o unquam commodiis adisrarentur ure suo

cedere, aut vexationem piraminivi damno redimere, quam in tam longin-

qu regi e litium subire endia Sic facile extitit calumnios opprimere piriperes sic senescia Ecclesianica pleramque miniis juste per δε-rium inactus obtenta sunt, dum ustis possessoribus eorum , seu quibus i a de Iure competebant, neque opes , neque facultates ad isios sumptus su

cere poterant, quos longinqua profectio ad Romanam Curiam, O litis alitatio in eadem, hant, Confunditur etiam inde ordo Ecclesio ficus dum ordinariis immodius si a Iurisbierio minimeservatur , quae attendens sancta Sy nodus . . . . Liuio decrevit ut inpartibus ultra quatuor diaeta, a Romana Caria IDAlibus, omnes quaecumque a se , majoribus exceptis et jure expresse numeratis, electionum Ecclesiarum Cathedralium, σMona steriorum, qua immediata sit emo HSedem ApoBolicam Hvoleto

apud illos judices in panibus qui dejure aut conssuetudine praescripti, eIprivilegio cognitionem habent , terminentur. eis tantum ne ab umbra appestationum, quae nimium letiter o nonnuntquam frivole hae nusinterponi visi unt, atque etiam in eadem instantia ad prorogationem δε-tiumsepe multiplicari , materia sivendi i ustis exationibus relinqua- ur. Statuit earim sincta Synodus, quod, quis ossensus coram suo κά - , habere non poJ:tyustitiae complementum, ad immediatum Superiorem

per appi P.itionem recursium habeat , nec ad quemcumque etiam ad Papam omisso medio, nec a grava ne in quacumque inseantia Ble desinitivum

siententiam quomodolibet appellatur, nisi forsan tale gravamen extiterit, quod An de nitiva sintentia reparari nequiret, quo casu non Dat sal mediarum Superiorem licet appessare;si ero quis iam a Sedis Apostol caeimmediat ubjecto , ad ipsum Sedem duxerit appellandum , causape rescripto Mnsique ad nem Piis inclusi me in partibus committatur , nisi forte

propter defcctu ustitiae, aut usum metum , etiam inpartitus convicino. e quibus in commissione exprimendis legitimo prii s documento alias quam serjuramentum erit e constiterit, apud V m Sedc ore ipsa retinenda. Hii iis sanctionis hie videtur osse legitimus sensus , statuit SVnoclus ne quisquam amplius Romam vocetur, aut ad Romanum Pontificem ante iudicium ordinarii provocet, sed ut omnes causae, exceptis majoribus in iure expressis, Seselectionum Ecclesiarum Cathedra-

humi Monasteriorum, primo in Provincia judicentur, deinde ue

165쪽

DIssERTATIONES HISTORICAE. Diss RT. II. 3s

nulla fiat appellatio a gravamine, sed tantum post iudicium teri

natii in , aut ne res statim devolvatur ad Romanum Pontificem,

omisso medio, hoc est, Metropolitano vel Primate. Denique ut sit qui ab immediate subjecto sed Apostolicae ad cam appellet, ut causa Romae non judicetur, sed in partibus committatur Episcopis sciulicet vicinis, nisi illicde justitia obtinenda desperetur, ctiam in no-gionibus vicinis, i ne liti us cxceptionis obtentu rctinerentur Roma causae permultae addit Synodus id non ex solo juramento, sed publico authentico documento probari debere. Porro in ista lege fit tantunimodo mentio minorum causarum, de majoribus ruhil expresse sancitur, quod lubens gnosco cumer ditillima,Facultatis Parisiensis Doctore. Cogor hic tamen paululum ab ejus expositione distentire haec enim verba, exceptis causis i. oris, in iure expresse denominatis , sic ille laterpretatur, ut velit istantum significari majores causas, quibus procul dubio Episcopori 1 depositiones comprehenduntur esse refercndas Am lolic in Sedem post primum iudicium ego vero arbitror mentem Basileensium Patrum fuisse, ut illae statim ad Romanum Episcopum referrentur, qui judices in Provincia daretrad eas iudicandas Ad id probandunt, utor ipso illius Autoris raciocinio Clausiati issa, exceptis causis dec. continet exceptionem generali 0ι s quae D. et stabia i , et uiis E

rit, quidparuit reliquis de causis scilicet quod omnes inguia causae apud Eos judices in partibus , qui de jure aut consuetudine praescripta

privilegio istarum cognitionem h.ibent, terminari niri debeant. Porro

per voces istas terminari siniri, non intelligit Concilium, ita cai fas istas esse terminandas, ut nullus sit appellationis locus constat enim ex sequentibus Concilium concedere locum appellationibus ad Romanam Sedem, in istis causis minoribus modo fiat post iudicium latum Sensu crgo est, ut mares cir singuia a in minore Iudi centur in partibin apud istis iudice . qui de jure aut o Metti me in cripta , vel privilegis Eurum unem habent , ilia se ure appentis. nis. Itaque negat clausula caeUlas majores ita judicari deberes, sed tantum a iudicibus delegatis in partibus a summo Poeatifice. Duo quippe continet Basileensis de causis sani bou alterum, ut nullum iudicium nisi in partibus tractetur alieoui ne causae minores in prima, ut loquuntur iastantia defera titur ad Romanum Pontificem: at supponit.eadem sanctio causas majores recta ad Romatium An

166쪽

stitem deferri, qui iudices in partibus nominet. Superest ut inquiramus, quid caularum majorum in iure expressarum nomine intellexerint Basileenses sed hac de re vix ulla potest esse dissicultas, namque certum est hoc cmpore depositiones Episcoporum inter causas majores esse numeratas, hinc in Concilio unguntur cum causis electionum Cathedralium, Monasteriorum, quas inquit, Concilium mediatasubjectio ad Seium Ap . olicam Hetoisit Rc pondet Doctor ille Parisiensis hanc Iausulam tantum asticere caulas eleetionum Cathedralium, Monasterioriim, non causas majores, qua ideo tantum excipiuntur, quod pr appellationem vel relationem ad Sedem Apostolicam devolvi possint. Verum uti observavimus idcirco tantum excipi non possim causae majores a forma in minoribus causis observata , cum ipsae causae minores ad Sedem Apostolicam devolvererum ex eiusdem legis praescripto. Et certe non est potio ratio , cur causae et clionum Cathedralium Ecclesiarum immediate devolvantur ad Sedem Apostolicam, quam causae quae spectant depositiones Episcoporum. Cum igitii Basileensis Concilii sanctio illas immediate deferat ad Pontificem, has etiam illuc deferri supponit. Verum vetat eadem lex ne causae istae judicentur Romae, sed vult ad eas iudicandas in partibus Episcopos nominari, nisi propter defessiim justitiae, aut metum , etiam in locis convicinis adcm lex eodem prorsus modo promulgata est in Pragmatica Sanctione ac demtim in Concordatis, ubi finis eiustac legis ita se habct: Si quis et eri immedi.ite Abictus Sed Aposaicae ad eandem Seium duxerit ρο- Iesiandum, causa remittatur in partibus per scriptum, vique ad finem ito 'videli et usique ad tertiam sententiam confor mim incluset , si ab istis opperiri renii erit, nisi rapte defectum dene latae Iustitia, aut a- cum mutim , ct tunc committi debeat in partibus conet cinis, se cum astrum expri 1 sone , qua etiam de illis tigitime , alias quam per ju- mrarum coram Iudi ilus a Sede Apostoli a deputatis o .ire dele t. Tria habentur in C incordatis, quae non sunt in Decreto Basileensi

primum immediate subj'diis Romanae Sed triplex conceditur judicium in partibus si appellarint, quorum unumquodque est per judices dei gatos a Pontifice. Secundo, noni riniicitur Pontifici retinere ullam causam, sed jubetur in casu defectus justitiae aut metus, lus convicinis Episcopis tribuere Tertio Pragmatica jubet ut iudices delegati in convicinis locis prius inquirant, num defectias justitiae aut nactus legitimus sit , si judicium iteretur in partibiis. riuro verbis bisces, Di immediat subcmo , Episcopos comprehenda

nullus

167쪽

DISSERTATIONES HISTORICAE. DissERT II. IV

nullus dubites, licet conciarium asserat Parisiens Doctor a nobis laudatus , qui ut sententiam suam probet, ait vetari per camdem legem me quis omisso medio ad Sedem Apostolicam provocet; unde

concludit eos, qui hic dicuntur immediate subjecti Sed Apostolicae, non osse quosvis Episcopos, sed vel eos qui exempti dicuntair, vel

Primates S Metropolitanos nonnullos Ucrum ista ratio non convincit; nam cum iii vetatur ne omisso medio provocetur ad Romanum Pontificem , agitur de causis minoribus, non de majoribus, quae recita ad Pontificem dcferuntur. IJ igitur dicam id quod sentio, non existimo per Basileensem Synodum, d per concordata restitutam fuisse penitus primam illam Episcoporum iudicandorum forna.im. Vcrum non propterea sanctionem Basileentis Concilii improbo, fecit enim id quod tunc temporis illi licebat, ne scilicet iudicia Episcoporum cxtra Provinciam excurrerent, S ad tribunal Curia Romanae deferrentur; 2d ut in Provincia, aut saltem in finitimis locis udicarentur, atque ita Pontifici Romano, ejus Curiae umbram tantum potestatis consulit, revera autem Episcopis Provinciae di finitimis omnem omnino judicandi potestatem commisit. 'At non ita se gessit Concilitur Tridentinum , nam illud omnem prorsiis iudicandorum Episcoporum potestatem Episcopis aliis ademit, A soli Pontifici Romano reservavit, scssione vigesim i quarta de re r. cap. s. cuius haec sunt verba clusae criminatis graetuon contra Episopos etiani haeress quod absis, rara depoptione aut privatione dignae ab ipso Iantum Suremo Pogi De cognoscantur. .m Incntur. ηο s sus di si causa quae necissario extra Romanam Curian sit committenda , nec uni prorsus ea committatur, nisi M tropotitanis , aut Episcopis a bea: ssimo. Papa eligendis haec vero commi yi serialis sit, manu inius hinc simi Pontisicissignata , nec unquam plus his triίuat, quam utibiam facti Pructionem summamprocis umque conficiant , quem statim ad Eomanum Ponti cem ransmittant, reservata eidem Sanctis' mosentcntia de urtiva. Hoc unum, imo S praecipuum viderii ex his capitibus disciplinae in Tridentino sancitae, quod a Gallicarsa Ecclesia improbatum fuit. Oratorcsecrtes gis Christianissimi illud aperte rejecerunt. Caput, inquiunt, quod incipit, causae criminales, non placet adversatur enim antiquissimo Iari regis , Ecclesia asticanaeprivilegiis , quibus cavetur ne quis etiam volens extra Regnum , a quoquam x quacunque causa injus vocari, nedum condimnari possit Cardinalis

item a Lolliaritagia licet mollius d obscurius intercessit, diccns it Iud

168쪽

iues DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA

A tantis piacere habita ratione temporum quod ita sit conceptum, ni ChriBianissimi Franciae Regni privilegiis, uribus infacris conditu tionibus nihilpraejudici aserat. Cumque accusaretur a proceribus Senatus Parisiensis , quod multa Decretis reformationis inseri passus esset Ecclesiae Gallicanae juribus contraria. Hoc uno solo verbo causam suam defendit, inquit Polanus, in congrcgatione diei Io. vcmb. cum legerent a Decrera publicanda in se Dione undecims, res atafuisse aries authoritarem Regis Galliae aer privilem crast a Gallicani. Quod quidem Lotharingi factum ego probare minime possum, nam

specie tenus illaesa esse volebat jura Ecclesiae S Regni revera autem consentiebat iis quae illa penitus evertebant. Verumtamen Concilii Tridomini Decreta disciplinam spectantia, in Gallia minime recepta sunt, uantum abest ut in hac re vim habuerint, quin e contra Galli antiquam disciplinam restaurare conati sunt. Sic haud multo post anno 169. cnatus Parisiensis Cardinalem Castellonium Episcopum Bellovaccias , laesae-Majestatis Sestiaereseos accusatum, iudicio Rhemensis Episcopi Metropolitani ejus, S Episcoporiun Provinciae con misit, vetans ne extra Regnum ulla ratione posset praefatus Cardinalis extrahi , cavens insuper ut hujus Senatusconsulti peculiaris esset

codex , quo innotesceret omnibus mentem fuisse Senatus servare Δ- hortatem Ecclesiae Gallicanae se a in omnibus riverentia debita Summo

Pohiisici Sed Apostolicae. Haud leve tamen vulnus inflictum fuit libertati Ecclesiae tempori bus Richelii Cardinalis, cum is Breve quoddam Asostolicum obtinuit ab ibano octavo, a quo quatuor Episcopi Gallicani sunt delegati, quorum opera Episcopos quosdam ex Aquitani ad Aremorica Majestati sicos dejici procuravit, idque ad tempus tuli Clerus Gallicanus verum annis circitc postea octod ii , in Cleri Gallicani Conventu anni isso advertentes Gallicani Episcopi rem in exemplum trahi posse, nisi obstarent apud Nuntium Summi Pontificis instrumento publico, adversus litteras Urbani, αca quae inde secuta erant protestati sunt. Inregro semper, inquiunt, se minime latcrpol tu Ecclesia usu permanente , ut graviores Episcoporum causae , qua merito inter ore postiaesunt, nonnis as Epis opis Provinciarum pro more congregantis , vocatis etiam, sicubi opus fucrit , ad nux, rum Canomcum adimplendum vicinioribus uxta Sardicensis arcumenicae Synodi, atque aliorum ficu Conciliorum seu Ponti Dum Canones ori creta tracIentur, examinenturi,

Iudicentur,salva semper ad Romanam Sedem aurigandi facultate Scripse i in eandem sevientiam ad Inuocentium decimum, rogantes uti im

169쪽

DIssERTATIONES HISTORICAE. Diss. II. 39

flicto sibi vulneri remedium adhiberet, caveretque ne quid deniceps immite tentaretur Ad omnes quoque Galliae Antistites encyclicam mise- runt Epistolam, eos de rebus a se modo gestis certiores facientes, ac insuper hortantes , ne ejusmodi Pontificum Brevia, si qu. emitterentur, reciperent. Haec onmia monumenta studiosὸ recollecta, S ele agantibus observationibus illustrata , legere cst apud Gerbasium. Eadem disciplina videtur attentata in Iansenti causa S 'isdem his primum cum Episcopi Gallicani, nullo lato de quinque propo- sitionibus judicio , a Sede Apostolica judicium poposcerunt, haec praefati mavore causas ad Sedem Apostolicam referre i omnis Ecclesimo est, quem de Petri nunquam defciens perpetuo retineri pro jure suo postviat, aequissimae huic legi obsequentes , de gravissimo circa religionem est otio Sani tuti siuae scribendum esse censiuimus. Verum ipsi Anti

stites fictum hoc suum posthaec anno 166o cxcusant, eo quod tunc temporis Synodus aut Conventus generalis Cler c allicani haberi non potuisset,' idcirco necesse fuisset ad ejusmodi remedium re currere Deinde ver,iterum a Romanis attentata est libertas Episcoporum in causa quatuor Episcoporum qui accusabantur, ut minus obsequentes constitutioni Innocenti X. 5 Alexandri M.

circa quinque propositiones emissis. Tunc enim Rex Christianissi mus petiit a Pontifice Alexandro VII. ut duodecim Episcopos in Gallia nominaret, qui de quatuor Episcopis , omni appellatrone remota , judicarent. Responsum est a Romanis , mentem Pontifici fuisse ut unum nominaret, vel ut executorem tantum iudicii Romae Liti, in gratiam tamen Regis Christianissimi tres ab co nominandos, sed qui ut meri executores agerent. Hanc rcsponsionem indigne

tulit Rex Christianissimus, cui deinceps Pontifex in speciem volitit satisfacere novem Episcopis delegatis, qui dentilatiarent quatuor Epis copis,ut infra duos menses formulam in Iansenium sine addito subscribendam proponerent, aut scirent se Ecclesiarum suarum ingressu interdicendos, S Episcopali autoritate privandos. His insuper addidit nullam adversus istos recusationem licitam fore , permisitque ei qui inter Commissarios antiquior esset , ut in eorum locum qui nollent istud iudicium suscipere, alios subrogaret. Adversus istud Concilium , quo tam manifeste Episcoporum iura S libertas Ecclesiae violabantur , non modo reclamarunt quatuor Episcopi, qui encyclicam ea de re Epistolam ad alios Episcopos miserunt 1 sed δίmulti alii communem causam hanc esse comentes, Alexandri VII. factuni indigne tulerunt, S ad succc rem Clementem IX. littera=

170쪽

i , DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA

miseres, in quibus de forma judicii haec habent. Alsi, inquiunt, iis eis es adhibeatur, qui minus caute disseminans Sanctitalcm vestramum es inustas modo in eos acturam Remota es hac fusicio ab Episcopis Gallicanis, quibus selemne es nonnisi canonice Iudicari, O a Suminis Pont cibussemper benigniis excipi. idem deinde in Epistola ad Regem Chriltianissimum disertius mentem suam aperiunt, protestantur Episcopos in prima instantia non hoste ab aliis judicari, quam a duodecim Episcopis non clectis , sed e propriis Provinciis a svinptis Praeside Metropolitano, qui numerus Episcoporum si non reperiatur ut Provincia Episcopi cujus agitur causa, advocandos osse vicinos. Hi cxpostulationibus Rex motus cεit cum Clemente IX. ut judicio omino ad Episcopos accusatos, a quibus litteras innocentiae suae tostes acceperat, amice scriberet.

Nec vero Episcoporum tantiim, de quorum caun hic agitur, haec est sententia, sed i Dodiorum Parisiensium , qui solomni ter hanc est suam mentem declararunt, in articulis Parisiensis Facultatis oblatis Regia Senatu Parisiensi anno 1663 dc utriusque authoritate confirmatisci sic igitur se habet art. 6. Docyrinam Facultaris esse nouprabare , nec unquam probas propositiones usius Regis Christianissimi, autorii ut se germanu Eccles Gallicanae libertatibω C receptas in Regno Canonibus contrarias Verbi grati s quod Summus Pontifex cs: deponere Apscopos adversus eo uem Canones, id cst, adversus formam Canonibus praescriptam, ubi veluti certissimum ac praecipuum libcrtatum Gallicanarum caput, proponitur depositiones Episcoporum non cx novo jure Pontificio, scd x antiquis Ecclesiae Canonibus csta celebrandas, hoc si a ctropolitano S Synodo iovin

cia'.