장음표시 사용
171쪽
DIssERTATIONES HISTORICAE. DissERT II. M
In qua ex Iactis colligitur qua suerit formajudiciorum
Referuntur 4 examinantur judicia quae Synodum Nicaenam
praecesserunt. Jae debuerit esse secundum Canones forma iudiciorum Ecclesiasticorum capite superiori diximus, nunc vero inquira- mu, quaenam fuerit observata S utrum usus S consuetudo cum legibus ipsis consentiat. Primum aulcm de illo tempore agendum quod Canones ipsos ac leges Ecclesiasticas, lio est Concilium Nicaenum praecessit, examinandumque quaenam tum temporis consuetudo viguerit. Contendunt Bellarminus, Baronius, Davidius, Lupus S alii, tum temporis majorcs Episcoporum causas ad Pontificem Romanum fuisse saltem per appellationem delatas nos vero exemplis mox in medium proferendis docebimus causas omnestum lcmporis in partibus fuisse terminatas, nec ullani damnatis provocationem ad Romanuni Pontificem fuisse concessam cita ut si quem in crimen prolabi contingerct cum fuisse compulsum camsam apud Episcopum suum agere , aut si Episcopus esset apud Synodum Provinciae cui praecrat Metropollimus Episcopus , aut sit tem si gravior stet causa, tum apud Episcopos Provinciae. tum apud nnitimos, a quibus provocari minime poterat quod ut probemus, singula exempla iudici ortini Ecclesiast icorum, thiaritemporis habitorum percurrena sunt.
172쪽
De Marcione. FRimum S: antiquiisimum judicium, cujus extat memoria, latum
est advorsus Marcionem cis damnatus a patre suo, Romam post Hygini Papae mortem confugit. Hinc Bellarminus lib. 2. de Rom. Pontifice appellationum usum tim obtinuisse sibi fingit Versim aberrat toto caelo, nec enim Marcion petiit causam suam Romae c- tractari aut de integro judicari, sia tantuni deprecatus est se in com- inunionem recipi. Quid vero tum fecit Ecclesia Romana, an arrogavit sibi ius rescindendi judicii aut causa retractandae mihi minusci hoc enim a senioribus qui una Romae crant, Epiphanio teste cui huius rei memoriain deberinis, responsam tulit Marcion
Nos injussu venerandi Patris tui ficere illud non possumus , una si quidem de sta animorum una consensio. Neque contra specI.ttisti nitim Colleram Patrem tuum quidquam moliri pessumus. Ergo Pr L .l Lilli Romani edocti erant ab Apostolis S eorum successoribus non posse Romanum Clemi aut Episcopum , hominem ab alio Epis copo communione privatum, sine huius Episcopi jussi vel assensu communioni restimore. Quod si credidissent appellationis aut revi sonis jus sibi jure divino competere, in Episcopi assensu confiigientem ad se Marcionem judicare potuist ent, aut saltem causam
eius retractandam decernere Nec dicas Marcionem communiori ireststultimia Romanis, in testis est Tertuli lib. de praescript cap. 3o. Postinodum , inquit, idem Marcion paenitentia confessus cum condit .oni datae si bi occurrit, ita pacem recepturus, si interos quos perditioni erudisi. , Ecclesitae r situ ret, morte pr. Dentus f. in cnim id dicunt
advertere non videntur Marcionem a patre non est cxcommunicatum ob haeresina; d quod virginem corrupistet.S tunc tantum ad Ccr- donem defecisse cum viderit sibi communionis spem esse praeclusam Porio conditio de qua loquitur crtullianus, diu post id tempus ci
lata est Eleutheri temporibus, pro bono pacis, S ad multorum salutem. Videtur autona ante istud tempus restitutus fuisse communioni parcnto suo scilicet assentiente i alioquin eisim non fuisset re cceptus, nec recipi debuisset, ut constat ex seniorum istorum responso. Quod autem dixi eum liter Hygini S Eleutheri Pontificatum receptum fuisse in communionem a Romanis consentiente patro ex Tertulliano colligitur qui dicit eum stibisti athero cum ducentas
173쪽
DISSERTATIONES HISTORICAE. DissERT II. I 3II-S. suis quae Ecclesiae inmorat, novissime in perpetuum disidium re-
De causa Asianorum circa diem Paschae.
AN iquissima quoriim memoria extat Concilia Provinciamin ea sunt in quibus actum de celebratione Paschae. Cum enim varia osset inter Ecclesias disciplina circa celebrationem Paschae per Provincias celcbrata sunt Concilia sine ussu classensu Romani Pontificis S in iis uniuscujusque Provinciae Episcopi disciplinam quae sibi a Vis arridebat sanciverimi. Cum autem Victor Romanus Episcopus in Asianos commoriis eos a communione sua removisset , non modo Asiani Episcopi hanc ejus excommunicationem irritam esse duxerunt, sed S alii multi Episcopi ac praesertim Irenaeus S Galli qui canadem cum Romana Ecclesia disciplinam sequebantur, ejus factum acriter reprehenderunt, Vic remque , inquit Eusebius, monuerunt ut ea potia sentire vellet quae paci unitali charitatique erga proximum conrruebant. Extant etiamnum , inquit idem eorum litterae quibus Viriurem acerbii sperstringunt e quod si tum temporis in more positum fui sibi nihil gravius ad disciplinam pertinens ne Romani Pontificis autoritate decernere, si Victori licitum fuisset judicia in Asia lata retractare, si Asiani debuissent parere judiciis a Romano Episcopo latis immerit Episcopi Calliolici Victorem acerbe perstrinxissciat, cum potius Asiani fuissent reprehendendi qui quidem contracjus jura&privilegia nec non contra consuetudinem Apostolicam, ut adversarii volunt, tam audacter peccassent. Porro excommunicatio a Victore lata non
probat eum ullam in Asianos jurisdictionem habuisse, cum omnes pariter Episcopi ex veteri consuetudine possint se ab aliorum communione secomere. Adde quod caeteri Episcopi cum Asiam communicare non cessarunt.
De Fortunato, Felicissimo. N Ulla orbis pars est quae veteris disciplinae a nobis antea ex positae hira subministret exempla quam Africa Haec habemus in Epitholis Cypriani Primum es Fortunatia Felicissimi de quibus scripta est Epistola s. qua coi stat Fortuna in Felicita
174쪽
ε DE AN TU UIA ECCLESIAE DISCIPLIN A
sbnum cxcommunicatos fuisse tum propter alia crimina, tum praecipue quod Christianos qui persecutionis tempore idolis sacri caverant line ce Iutentia in pristinum statum restituendos esse contenderent. Constat detinde Fortunatum Privato cuidam se adauniaxisse, quo cum aliis quatuor elice scilicet, ovino, Maximo, &Reposto ipse creatus est Episcopus: Hi quis que , inquit Cyprianus cum paucis sicri s D meim te sibi constris. Fortunatum Poenis scopum O.pIarunt. De Feliciisiano quidem non constat an Episcopus fuerit crtum tamen cst ipsum comitumionem cum aliis quinque Episcopis habuisse, imo illum propiore contendisse non potuisse sibi communione interdici iactando insuper viginti quinque Episcopos a suis partibus stare, quod refert ac refellit ibidem sanctus Cyprianus, porr. Cornelius Romanus Episcopus, nec de causa istoruinit Onaa judicavit, nec citas ctractationem decrevit, imo nequidem illos, ut pote damnatos ab Episcopis suis, audire voluit. De illorum autem confugi ii judicat Cyprianus in praefata Epistola ad Cornelium. Naυigure audent, irritate, ad Pitra GaIhedram atque ad Eccssan pris. cipalim ande unitas Satirdotalis exorta es a sh mancisor profatii litteras ferre. ah tons causa veniendi or Pseudoepi o forum contra Episcopos f cI- nunciandi aut ehim placet illis quod cerunt o in si si rure pers vero is aut si displicei recedunt fani qua reversantur: nam rum statutumst omnibus nobis, acquum sit artur ac usum, unius 'us lue causa illic audiatur ubi est crimen ad-
mssumo C singulis is ritus portio restis sis ad ripi. quam re tua quisque guberis rut ιnem sui eius Domino re iturari oportetuitque eo quibus praesiumus non circumcursire, Are Episoporam cocordiam cohaerentem sua subdola O fallaciis meritate collidere esse agere illic a sum suam usi es accusatores habere stes sui criminis pos t nisi si aucis disperatis .perditis , minor videtur esse oran eas Episoporum in Africa cox si torum, qui Iam de His judicaverunt 'eortim consilentiam multis deliciarum aqui in Iam , Iudi Vcη gravitate damnarunt iam causa eorum cognita p, Iam de eis dicta sententia s. Nec censurae corruit Sacerdotum obitis atque in Astantis animi levitate reprehendi. Hic omnia ponderanda surat enimvero fi jure statutum vel in more positum fuisset, ad Sed in Romanam per appellationem alit ad revisionem causa obtinendam confugere, o fugium Felicissimi A sociorum eius temerarium non pronunciaret Cyprianita; navigare
175쪽
DISSERTATIONES HISTORIGE. Diss RT II. I svreare audent ad Petri Gathedram Nec diceret secundum statutum
Asticani Concilii uniuscujusique auiam ita audiendam, ubi crimen est admiss=m, non debere subditos Dioecesi Africanae ciscumcurrare, sed agere in Africa causam suam, quia ibi cir accusitores haberior se ρη ssint non diceret standum esse sententiae adversus illos proph
nos prolatae, ne sententia Sacerdotum mobilis atque inconstantis animi levitate reprehendator.
Ex quibus colligere si, quantum aberraverit recens scriptor dum contendit haec Cypriani scripta nilii ad Episcoporum causas attinere. Enimvero Decretum de quo loquitur Cyprianus univcrsalissimum erat, ut patet ccillo verbo uniusicujusiue quod tam ad Episcopos quam ad restγyteros spectatri addit quoque huius Decreti causam quae generalis st, necesse Ae ui ibi negotia tracten ur, ubi scelerum testes atque eorum accusatores inpossunt ec opponas illa verba ne utique eo , quibus praesumus non circumcursare , nec Epis vorum concordiam coh.erentem ua subdola lauari, temeritate collidere. Nam per cos quibus praesumus intelligi possunt nouli Provinciae Episcopi, iudicio Episcoporum in Concilio Provinciali congrcgatorum obnoxii. Nec iterum dicas blum Felicissimum dui Presbyter erat Romam vine, non ver Fortunatum. Etsi enim in Epistola Cypriani non habeatur Fortuitatum Romam navigast. hinc tamen non potest concludi nullos ex iis desperatis Episcopis Romam una cum Foelicissimo confugiith, quidni nim ex illorii innumero quorum caterva stipatus crat Foelicissimus, nonnulli fuerint ex his naufragis a quibus ordinatus fuerat Fortunatus Ad haec eis domus Fortunatum Romam non ivisse, non tamen sequitur cum ad Cornelium non confugita , id enim estit erlitzcras a lcgatis suis delatas, de quibus Cyprianus hic si titior Hidis vero quid dicam , qui Am: ad te cum αβ Fimo omnium criminum reo avgaverunt, legas a Fortunaso Psiuisviscuo ossi iam
ra te litteras ferentes , quam ei OG e cubus ilicia, s ni
fas, meis ejus creatorum multiplex consilentia , quam execrabitis vita, quam turdis est. Igitur Fortunati Episcopi non secus ac rest yterorum confugium clecit Cornelius S temerarium pronuntiavit Cyprianus quamobrcni huc respicientes atros Africani
Concilii in Epistola ad Caelestinum de qua supra, sic loquuntur tonda . Onc col. y7S. Presbyterorum quoque, siquentium siricorum improba fugia scuto dignum cs, cpcua sinitas tua, quia r uua Patrum definitione . o Ecclesia derogatum Africa ,
176쪽
1M DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA
ei Decreta Nicen istae inferioris gradus tiricos, ve ipsi F pisopos, is Metropolitam apertissime commiserunt, redemisi me enim jWH
smeque viderunt quaecumque negotia in suis locis,ubi oriasunt, laten a, unicuique Provinciae gratiam Spiritus sancti non futuram , qua quitas in Christis cerdotibus Oprudenter videaturi constantissime cneatur.
De Marciano Arelatensi. I Dem Cyprimus Epist. 67 ad Stephanum Romanae urbis Epis
copum didicisse se testarii Marciamim Novatiano sese coniunxisse, ideoque Stephanum rogat ut ad Arelatenses scribat in uincmodum : Dirigantur in Provincia adplebem Areiatae consissent ma te listerae, quibus abstento Marciano alius in is um ejus substituatur quo loco supremam Romani Pontificis in Episcopis abdicandis etiam primae cognitionis judicio potellatem probari posse censent Baronius, Bellarminus 5 Davidius. At si res propius examinctur, constabit isto exemplo minime laedi antiquam illam disciplinam a nobis supcritas expositam. Primum enim non est omnino certum Marcianum ab Episcopis
Gallis judicatum non fuisses sic enim de eo loquitur Cyprianus nec agat inquit scilicet Marcianus , quasi ipse judicaverit de Collegio scoporum quando sit ab universis sacerdotibus judicatus. Quamvis
enim ibi Gallorum nulla fiat mentio, cum tamen ab omnibus Episcopis iudicatus dicatur cur ab hoc judicio Galli cxchidantur non vide 3 Quod si Galli Marcianum jam judicaverant, filsum est id quod asserit Davidius Cyprianum Stephano primam huius causae cognitioncm adjudicasse. Verum dato quod a nemine abstentiis fuisset, hinc tamen non sequitur Cyprianum agnovisse tophanum primam huius causae cognitionem ad se trahere posse. Enimvero manifeste declarat non fuisse necesse Marcianum a quoquam damnari aut ullam 3 nodum in ipsum congregari. Quid enim gisset Synodus adversus pili congregata 3 An in Novatianum dogma jam proscriptum in Concilio plurimorum Episcoporum ut ait Cyprianus sententiam protulisset Verum Arvandus erat honor antecesorum Luc O Cornili , qui pleni Spiritu Dci dandam esse pacem censinerant , quam rem , inquit Cyprianus, omnes omnin ubique censuimus. An unodus Marcianum in numero Schismaticorum osse convinceret una palam se fatebatur cum eodem Cypriano testes Collegio Episθια -
177쪽
insultaret. Cum ampridem lactaret S praediceret quod Novatiano studens, ct Uus pervicaciamsequens , a communione se EcclesiasticasEgregast i cum Episcopis illuderet, de majest ite ac dignitate Ecclesiae judicaret ista demum Synodus Marcianum deposuisset, verum jam depositionem ipse suam pronuntiarat ira communiones Eccletia flare rans, a Catholicae Ecclesiae unitate atque a corporis
nostri, ait idem Cyprianus, sacerdotii consensione disiungens tenensque haereticae praejumptionis clarissimam pravitatem. Igitur Cyprianus non rogat Stephanum ut judicet Marcianum, sed declarat ipsum ad Novatianos defeciste,quemadmodum Faustinus Episcopus jam ad cum scripserat, eumque rogat ut ad plebem Arelatensem impietate Marciani commotam sed tamen societatem cum ipso ashuc servantem, littera scribat, ut rupta omnino cum Marciano societate, alius in ejus locum eligatur Episcopus atque hic est horum Cypriani verborum genuinus sensus: H-νgantur in Provinciam dcc hoc est ad Episcopo δc plebem litteraemittantur ut abstentum Marcianum dejiciant S alium in ejus locum ordinent. Et sane Faustinum Lugdunensem Episcopum non
ideo ad Romanum Episcopum de Marciano scripsisse quod cxistimaret ad Solitarium Papam confugiendum csse pro Episcoporum depositione, ut existimat Davidius, hinc constat quod ad Cyprianum quoque scripserit: sicut ergo x eo quod Galli auxilium Cypriani imploravere, non licet concludere Marciani causam ad Cy- triani Tribunal delatam fuisse ita ccco quod ad Stephanum scripserint, non sequitur clatam esse Marciani causam ad Stephani
Tribunal, ut ab eo tanquam a supremo causarum Episcopalium arbitro iudicaretur. Praeterea sanctum Cyprianum non existimaste solius esse Romani Pontificis sententiam dicere in causa Marciani, argumento est quod nominatim testatur id ad omnes Episcopos pertinereri Cus, aquil, rei nostrum est subvenire o conquiere , frater charissme , qui divinam clementiam rogitantes, gubernandae Ecclesiae Γιrum tenentes, sic censuram rigoris peccatoribus exhileamus, ut .imeu lapsis erigendis cir curandis vulneratis, bonitati misericordiae divi
Itaque Cyprianus hortatur Cornelium ad Marcianum exta pellendum non ob singularem Ecclesiae Romanae praerogativam, sed ob eam quae omnibus quidem Episcopis, praecipue tamen Romano ob Primatum , incumbit sollicitudinem. Quia cum unus sit omnium Episcopatus in plures concordi numerositate disti iis,
178쪽
unusquisque Ecclesiis sibi vicinis laborantibus debet succurrere dc si contingat earum Episcopos a fide desciscere cunctos oportet curam regis qui ipsis commistus fuerat susciperes etsi, inquit ibidem
Cyprianus, multi Pastores humus, unum tamen regem ab Imus.
Hoc Marciani exena plum adducit Christianus Lupus S casQue-nelli circa illud obs rvationes reprchendi cap. 3. ac pro more suo totidem errores cste dicit. Verum ipse ubique ferme labitur Diaxerat urnellius Gallicanos Episcopos idcirco aliorum auxilium implorastri quia nihil audebant adversus liominem pot2ntem, cum nec id temporum ratio sineret, cumque plebs Arelatens Episse pum tueretur ac defenderet. Ad primum regerit Christianus Lupus Episcopos Gallos adeo fuisse generosos, ut suis clamoribus Gaialiam permoverint S Marcianum apud vicinum Metropolitam tulerint,atque non id negat ueneli ius verum illud dicit non ausos esse eos illum Ecclesia eiicere ac alium in ejus locum ordinare. Ad secundum ait temporum rationem tulisse ut de ista causa referrent ad Sedem Apostolicam crgo cliam,inquit,ut Judicarent. Respondeo id non sequi quia ut judicarent,Episcopos in unum conventre Opo tebat quod erat dissicilius isto tempore ; at inquit Lupus rum relationes issae fuerint Synodales non est dubitandum. Imo verisimile stea ciusmodi non ruisse. Nam Cyprianus significat litteras a Faustitino S a reliquis Episcopis seorsim missas Significans, inquit, ea quae nobis utique nuntiata jam ab eo, quam a caeteris Coepi pis f. Iris in eadem Proetuncia constitutis. Mitto quod idem Lupus negat plebem Arelatensem adhaesiisse Marciano, namque cisi lubens illi concedam nonnullos cplebe Marciani severitatem non tulisse quod unum ostendunt Cypriani verba, dubitari tamen nequit quin cum pro Episcopo omnes haberent ac plerique cx iis illi adhaererent, alioqui nihil opus fuisset ad cum expellendum cxternorum auxilium
Quartum ut ipse putat in uenellio errorem reprehendit Lupus quod dixerit cos ab cxteriorum Provinciarum Episcopis praecipueque a Romano A Carthaginensi opem imploravisse , atqtii immerito id errorem vocat quod diserte Cyprianus asserit. Ait enim Faustinum bis ad se scripsisse, scine quidem cum primum scripserat ad Cornelii ima, atque iterum paulo antequam Cyprianus hanc Epistoliam scriberet. Quomodo autem ad Stephanum Cyprianum S alios pertinuerit ista causa explicat Cyprianus uis
versis se ciat, inquit, mnoos illic e fratribus nostris annis istis Ac
179쪽
rioribus excessi si e sine pace, vel caeterissetveniatur quisupersunt, quicydiebus 2 noctibus ingemiscunt, ct divinam ac paternam misericordia, deprecantae , solatium nostrae opitulationis exposiunt, nostra opitulationis, id est, ut observat Rigaltius , tam siuae quam Stephani. Idcirco enim pergit Cyprianus, copiosum corpus est Sacerdotum concndiae mu-
tu. glutino atque unitatis vinculo copulatum, ut si quo ex Cosiegio nostro haeresimfici re, gregcm Chri iterare ac vastare tentaverit subveniant .eteri, o quasi Pastores uriles es misericordes , in gregem colligant oves dominicas Eat nunc Lupus dicat ad Carthaginenseti
Antistitem, Gallia quid pertinet, loc sibi responsum habeat: omnibus Episcopis, in solidium Ecclesiam esse commissam, qui proinde subvenire debent laboranti gregi , in quacunque tandem regionesiit, S cuilibet ejus parti. At, inquit Lupus, ex eodem Cypriano unicuique portio gregis est Ucripta, quam curare debet, rationem sui actus Domino redditurus. Respondeo id ita esse nec quidquam Christiani Lupi placitis mahis adversari, quam hocce Cypriani cstatum Veriam illud intelligenaum de ordinaria lege, non de extraordinario casu, cum Ecclesia est in periculo, ut tum Arelatensem fuisse arbitrabatur Cyprianus. Et quidem Lupus haud distitetur Cyprianum hac de causa curam hujus rei suscepiste Cur ergo non similiter fatetur Stepha num ob camdem causam debuisse curam ejus gerere cum de illo
non secus ac de se loquatur Cyprianus, te verbo quidem significet eam poeuliari aliqua ratione ad Stephanum pertinere. Obsei Varat praeterea Quciacilius litesnon agi de depositione , sed de excommunicatione. Opponit Christianus Lupus agi de depositione cum mentio fiat de Episcopo in ejus locum substituendo. At non negat absolute uenenius in Epistola Cypriani mentionem fieri de
depositione sed contendit Cyprianum postulare tantummodo a Stephano ut Marcianum a sua communione separatum esse declaret; ac deinde ut moneat Episcopos vicinos, S plebem Arelatensem ut eum deponant, qui e cum necdum videretur a communione Stephani S aliorum Epitcoporum abstentus, necesse erat litteras a Stephano dirigi, quibus abstineretur ut Episcopi Provinciae cernentes cum excommunicatum ab Episcopis magnarum sedium eum deponerent, S in cjus locum alium substituerent. Itaque futurum crat ut tophanus Marcianum cxcommunicatum per litteras non deponerct, sed deponendum esse significaret Episcopis Provinciae S plebi Arctatensi , ex consilio sancti Cypriani. Non est porro quod glorietur idem Christianus Lupus, se virum Tito
180쪽
rm DE ANTINIA ECCLESIAE DISCIPLINA
cruditissimum Rigallium sententiae suae Patronum haberes; is enim in notis suis codem prorsus modo quo nos antea Cyprimi nientena exposuit, Domnes Lupi Christiam opinationes reiicit: ius igitur verba hic a nobis coronidis vice ascribentur. In hac , inquit, Ma
cram Episcopi Arelitensis causa sibus abstinendi, sive excommunicandi competebat sol Episcopo Romano, cur Faustinus Episcopus Lugdunensis Cypriano Episcopo Carthaginensi longe ae bito semel atque iurum sis Iscat ea de Marmino, quae Jam utique Faustinus ali 0 Tm Provinciae piscopi nuntiaverant Stephano proximiori, omnium Episcoporum Principi. Dicendum igitur factam id fuisse aut per negligentiam Stiphani , aut quod magis videtur per disciplinam, quae tunc in Ecclesia
vigebat, ut omnes quid m in circumpositis locis , sed praesertim urbium clari*:marum pisivi in commune consutirent Ecctime, id renique ne quid detrimenti res Chrisiana Catholica caperet. Itaque super sola clani Arelatensis facinore Lugdunensem pscopum ad Romanum Carthaginensim dedsse titterasci istum vero ut remWissimum dedisse ios fluus ad Ro-anum, uifratram ct Collig.:m qui in propinquo ficilius p es
de negotio cognoscere, saluere raciost haec ad haec verba unum tamen Tregem passimus. Cujus salutis cura, inquit, non ad te tanIum o tephane pertinet, verum etiam ad nos qui tibisumus ovisivi. Vnum gre-im dicit, uisupra , unitatis vinculo copulitum Ethb de unit Ecclesiae. scopatum dicit esse unum, cuius a singulis in solidum pars tenetur. Ac demum idem Rigauius observatione ultima, quam ex aequo, in-
it,vivebat Carthaginensis cum Romano, nimirum uisolet interfratres OCouetas.
TErtium exemplum ex Cypriano petitum jactant mirum inmodum Beliarminus Davidius, malii desumitur ex Epistola a iisdem Cypriani sexagesima-octava ad Clerum S populum Hispaniae Basilides, inquit, post crimina seu detecta , conscieAtiam etiam propria confessione nudatam Romam pergens, Stephanum Papam longe postum ingesae rei ac tacitae veritatis ignarum fefιEit, ut examLiret inu res poni in Oscopatum , de quo fuerat depositus. Sed res paulo fusius narranda. Basilides S Martialis ambo erant Hispania Episcopi, in quos propter crimen idololatriae depositionis sententia lata fuerat inProvii sectati Sunodori in locum saltem Basilidis alius erat suffectus nihilomi- auis Basilides Romam perrexit,b a Stephano in communionem recep-