장음표시 사용
191쪽
DissERTATIONES HISTORICAE. DissERT II.
ignitri uis, inquit, .m consuetudinem es utprimum nobis Fribatur ut hinc quod Ioam que friri possit. Hoc in ut ostendit prior locus ut ehuic definiri possit quod tum Orientalibus, tum occidentalibus in communi pl. acuerit. Sic igitur intelligendi sunt Socrates Sozomentis. Nam illi hoc in mente tantum habent ut Julii sententiam exponant, quapropter illos ex eo non eum ex illis explicare oportet. Sic autem Orientales mentem Julii acceperunt, hanc no-viIatem, inqui mi, moliebantur inducere quam horret crus con et
ut in Concilio Orientales Episcopi quod forte patuissent ab Occidentatibus refricaretur. Similiter quicquid Occidentalium partium pscopi ab Orientalibus semeretur. Itaque Iulius, alii Occidentales tunc id tantum contendebant ut nihil in Ecclesia sive Orientali, sive Occidentali alicujus momenti statueretur citra communem O rien
iis S Occidentis Episcoporum consensum. Idem etiam postularunt Occidentales postea in Epistola ad Imperatorem Theodosium a SV- nodo Romana scripta de Maximo S Nectario. Non nobis In
quiunt, praerogativam vindicamus examinis, sed tamen consoniumiabuit se communis uitrii. Itaque id primo loco petierunt filialorum nomine Romani Pontifices ut nihil in Oriente alicuius gravioris momenti decerneretur,quin vocarentur Occidentales ad V nodum S consensum suum cstis accommodarent. Hanc osse vetaterem sonsuetudinem arbitratus est Julius. Sed multum vereor
ne ille non satis ista examinarit. Nam ut ex dictis liquet, multa in Oriente judicia sunt facta inconsultis S minime vocatis Episcopis Occidentalibus, sicut in Occidente insciis & non vocatis Orienta libus δε tamen utrobique semper confirmata erant iudicia in altera parte orbis Romani canonice lata sic ut recte objiciunt Orientales iudicia in Novatum , Sabellium S Valentinum ab Occidentalibus lata sine novo cxamine ab Orientalibus confirmata sunt ac deinceps in causa clestiti Pelagi iudicia in istos lata a Synodo Ephe sina sine iterato examine comprobata sunt Patet igitur Iulium, Occidentales hic esse lapsos, dum novum istum morem veterem eoruuetudinen esse arbitrati sunt.
192쪽
isi DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA De Euphratae, Saturnim, et aliorum in Occidente depositione. Non solum ii qui in Oriente, sedi illi qui in Occidente tum
damnati sunt,non provocarunt ad Romanum Pontificem, sed judicio Synodi Provinciae acquieverunt. Euplaratas Agrippinensis sertur ste damnatus in Concilio Agrippinem, nec tamen provocasse legitur Verum ego illud exemplum nihil moror, quippe quodcenseam esse commentitium. Saturnino Arelatensi a Gallicanis Episcopis deiecto nullum appellationis locum superesse testantur ipsi Episcopi Synodi Parisiensis, a quo, inquiunt, sacerdotis nomine etιam Saturninum qui alutis sata tribras impiissime contradixit sicundum fratrum,srorum gemina jam litteras excommunicatum ab omnibus Galticanis Episcopis charitas e a cognoscat, quem se vetera dissimulata jam dii licet crimina caetera edita Epipoli suis novae temeritatis unligiositas indignum nomine Epi
Post haec in eadem Gallia Priscilianus a Synodo Burdigalensi
damnatus anno 38s ad Imperatorem provocavit non ad Romanum Pontificem. Notat auici Sulpitius Severus. Id Episcopori In- consantia permissum , quia , inquit, aut sintentiam fragantem frre Abuerunt, aut Ahi ipse uspem habebantur, aliis Eprsiopis audiea tia resimare. Iam ver si tunc in more positum fui sic provocare ad Pontificem Romanum, hoc procul dubio observasset Severus. Idem porro Priscilianus cum Instantio , 5 Salviano damnatus a Caesaraugustana Synodo, Romam confugerat ut illic sibi objecta purgaret. At Damasus non modo eos non suscepit, sed ne in conspectiun quidem admisit. Additum enim fuerat in Synodali adversus cos sententia , ut si quis damnatos in communionem suscepis et, scirci in se eamdem sententiam csse promendam, cum cra. o istius ccrcti poena Damasum non sociis ac hos Episcopos spcctaret, non illi plus juris crat quam coeteris , rescindendi judicii a Synodo adversus Priscilianum lati.
193쪽
DIssERTATIONES HISTORICAE. DissgRT. II. De Eu Iathii Sebageni ad Liberium confugio.
Tri judiciis in Eustathium Sebasterium latis multa dici possent quae ad historiam pertinent, valde sunt obscura, sed aiunt alterius instituti unum hic praetermittendum non st, quia ab adversariis velit alicuius momenti nobis objicitur Liberii scilicet in eius causa iudicium jam ille depolitus in Synodo Constantin politana S ab Arianoriim factione vexatus Romam confugit ad Libernam, a quo litteras tit it per quas ristitueretur , ut ait sanctus Basilius Epistola I . Verum istud ad appellationum exemplum minime pertinet. Nam primo Eustathius non venit in Occidet tem ad Liberium ut restitueretur, quippe qui depositus non fuerata legitimis judicibus, sed a Synodo Constantinopolitana alarii 19. quae crat Acacianorum Secundo, mistus est ad Liberium non ut ageret de sua restitutione, sed tanquam Legatus Synodi Lampsa- cenae, ut Liberium ad commmunionem Episcoporum qui Sciniariani dicuntur, amplectendam adduceret ac propterea suspectus erat Liberio , nec ab eo susceptus est in communionem, nil postquam Nicaenam fidem professus est. Tertio , non est restitutus sed suae, sed datae sunt litterae a Liberio in quibus ejus fides commendabatur. Quarto, reversus istas litteras Tyanens Synodo exhibuit; cumque inde cognovissent piscopi Catholici illum rectae sentire iudicarunt cum csse restituendum. Quid autem x his sive ad appellationum ius es mari Pontifici vindicandum, sive ad asserendum Episcoporun a r cum solum pertinere inferri possit, cgo prorsus
De causa Maximi , Nectari e Gregorii Oetjanet em. Itemqque de Meleti o Paulini a Cyrilli ausis.
EX celebribus hisce controversiis non pauca colliger est, quae ostendant Pontifici iis nullum fuisse rcscindendi aut retractandi judicia in Oriente lata. Maximus a Petro Alexandrino ordinatus Episcopus Constantinopoleos a Gregorio Nazianteno pulsus ad Occidentales confugit, &in Synodo quae ex totius orbis Episcopis videbatur esse praescripta, hoc si ut putamus Aquileiensi, causam suam egit, tum vero Ocr
194쪽
is. ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA
cidentales judicium sibi noli usurparuiat,nec sibi autPontifici Romana sine Orientalibus illud competere arbitrati sunt; sed tantum proposuerunt ut commune esset Orientalium Occidentaliumque uduium cum, incitarunt, cognovissent Orientales ad hoc partium venisse Maximoin ut causam in Synodo ageret suam, quod etiamsi indictum Concilitim non fuisset ure o more mavorum scur c anctae memoriae Athanasios dudum Petrus Alexandrinae Ecclesiae Episcopi se Orientalium plerique sceruisti ad Ecclesiae Romanae Italiae totius Occidentis confugisseIudicium videremur. Cum eum sicut diximus experiri velis a esum eos qui Episcopatum ejus abnuerant comperimente solaris/per eos senteAliam nostram defuerunt. Non praerogativam vindicamus examinis sed consortiam Iamen debui se mmunis arbitrii. Ex his constat nullum ibi exemplum appellationis aut revisionis ad Romanam Sedem extare. Primo, quia nulla in Maximum lata erat sententia,cum in Concilio causam suam egit; sed tantum fuerat Constantinopoli pulsus, atque de ad Occidentales imies coiifugerat. Appellatio autem
aut revisio iudicium supponit. Secundo, Occidentales non sibi jus judicium vindicant, sed
Imperatorem rogant, ut commune sit Occidentalium Orientaliumque judicium Concilium. At si iis Sardicensibus Canonibus Romanae Sed indultum in usu fuisset, illud procul dubio Occia dentales in Epistola sua jachitassent. Tertiis, non hic agitur de solius Episcopi Romani judicio, sed
etiam univcrsae Italiae atque totius Occidentis. Quari , sine ullo Occidentalium consensu imo iis invitis Orientales Maxinium ejeccre,i in jus locum Nectarimi ordina
Idem patet ex causa Paulini S Meleti ac Flaviani ordin
Nam primo Orient les Meletium licet ab Occidentalium MRomani Episcopi communione alienum in sua communione habuere, S e contra Paulinum a Romanis S Italis approbatum Episcopum nihili secoriant. Secundo , post mortem Melcti Flavianum in ejus locum ordinarunt Episcopum invitis Occidentalibus Hujus ordinationem non secus ac Maximi depositionem Synodus Constantinopolitana probavit reclamant Occidentales, petunt ut fiat generale Concilium, ut illic causa utriusque cxaminctur. Quid ad haec Orientales Decla
195쪽
DIssERTATIONES HISTORICAE. DissERT II. Issrant se sequi Nicaenos Canone 5 juxta illorum praescriptum Nectarium in Synodo Constantinopoli cana ordinatum esse, Flavianum, roin Oriente ab Episcopis Dioeces eos Monent occidentales ut unitatem S pacem legesque Ecclesiasticas privato erga aliquos studio praeponant : uno verbo supponunt cuncta quae a Synodis Provinciae S: Diore eos sunt statuta retractari minime posse, idque per Canonem sanciunt. Ita victi Occidentales non quidem circa appellationes aut revisiones de quibus nondum agebatur; sed circa rem longe minoris momenti, nempe ut graviores istae res communi Orientis c Occidentis Episcoporum arbitrio ac judicio limi
Quoniam autem mentio incidit hujus Synodi Constantinopolitariae, in qua Cyrillus Hyeros limitanus cst in Episcopatu confirmatus, observare oportet illum ab Acacio damnatum, primum om-mum , inquit Socrates,non ad Romanum Pontificem, si ad majorem Synodum ob tam appeLitionis dedisse. Ex quo constat primo, supremae huc usque autoritatis habitas fuisse Synodo Provinciae. Secundo, morem non fuisse provocandi ad Romanum Episcopum, alioquin ad eum potius appellasset quam ad ma)us Concilium, quod
non erat ita facile tum temporis convocare.
II lustre veteris disciplinae monumentum habemus in causa Boianosi Episcopi, is ad Capuensem Synodum delatus, quasi perperam de Virginitate Mariae sentiret cum ad Anysium licssalonicensem Metropolitanum M vicinos Episcopos ejus judicium esset remissum a Synodo, i causam graviorem ste cornentes Siricium Romanum Episcopum per litteras consulitere, rogaruntque ut ille
de Bonos ejusque sentcntia judicium aliquod ferret. Quid ad haec Siricius 3 Respondet sibi judicandi formam non competer sed ulorum csse sententiam ferre, nec ullam refugiendi aut elabendi a cusatoribus, vel accusato copiam cste. Accepi, inqui aiari, litteras vestras de Bonos Episcopo quibus e pro veritate elpro modestia nos msintentiam scisitari volui is, Sed cum V modi fuerit Concilii Capuens judui Qui Mitimi onso, atque ejus accusitoribus judices tribuerentur praecipue Macedones qui cum Episcopo Thebalonicen de ejus fictis cogito cerint , advertimus quod bis judicandi frma competere
non posiet vi post alia vcsthum est igitur qui hoc accepissis judicium X ii
196쪽
1M DE ANTI IJ ECCI 'ESIAE DISCIPLINA
siententiam ferre de omnibus4 nec refugiendi et Libendi accusatoribus
via accu at copiam dare S infra denique cum Bonosus Di copus p udicium nostrum misi Fc ad fratrem ogrum Amι rostium, qui sus sententiam consuleret interdictam sibi Ecclesiam irrumpcre atque ivr di, responsium est ei quod nihil timerandum foret , sed omnia modelae, patienter ordine gerenda, neque contra sintentiam et piram tentandum
aliquid. Igitur ex triclii Ambrosii sententia judicatis semel Episcopis in Synodo Provinciae, nihil cst adversus judicium tentandinia,
nec licet ulli Antistit ne quidem Romano caulam ad se vocaro, seu ut verbis Stricii utar, nullis aliis quam vicinis Episcopis forma judicandi competit. Hanc Epistolam quae erat inter Ambrosianas r. Siticio restituerunt Iustellus, Holstenius S alii omnes cruditi. Unus Davidius cum huic argumento satisfacere non posset, cam in dubium revocare conatus eth, sed infelici adro succeitu, ut nemo in jus sententiam descenderit. Quapropter superfluum it in eius conjecturis refellendis immorari, qua jam satis abunde autor operis de antiquis S ma)oribus Episcoporum causis exsu
De caus Io.tnnis chryssioniLCHrysostomi exempliam proferimi plerique ut appellationum ad
Romanum Pont ficem usum in Oriente viguiste probent. Nos Contra ex jus causa demonitiabimus hunc usum tum temporis inauditum fuisto.
Ad Synodum quae ad Quercum celebratur vocatus, Chrysosto-nvis multis de causis illud iudicium recus ivit Harum prima haec est debere avxta Canones in quibuscumque Provinciis causas illa
riim triactari, nec alienarum regionum Episcopos ad iudicia Provinciarum trahi. Nos , inquit, stentes leges Patrum , oportcre in quilusque Provinciis sua negotia tractari ransimontano que ad noura Judicia non astrahendos fortiter diti Liamimus neque enim congruum s ut
hi qui in AEgypto uiis, judicent eos qui in Thracia. Ergo muli mi nus congruum, ut hi qui in Occidente S in Italia sunt, ludicent Secundo, iudicium Theophili recusabat Chrysostomus quod nondum ille se a criminibus quibus accusatus erat purgasset. crtio, eum veluti inimicum ac hostem immerit suspectum habebat nos, inquit Chrysostomus, misimus ad eum dicentes non nos declinare Uuduium, sic apertum hos mi inimicum manis sum
197쪽
DissERTATIONES HISTORICAE. Diss. II. is,
Deinde cum absensi nulla contestationum e tis ratione habita judicaretur, non ad Romanum Pontificcm provocavit sed ad majorem Synodum mobis, inquit, asserentiἷus paratos esse prae At bus centum , si Epis opis crimina ly EZa in stere passus non sed Uentibus nobis ct Synodum convocare ostentibus judiciumquessa gitantibus neque cognitioncm fugientibus sed inimicitias mani as. Post haec ab Imperatore revocatus cum appellationi suae ad Synodum insisteret, Synodum iterum postulavit Cum, inquit, triginta Episcopi si clementissim Imperatoris Notarius ad hoc misses redux ent, ingressi ad Regem raetimus ut ad ulciscenda facinora Synodum co-
His nihil obstantibus in alia Synodo damnatur Chrysostomus, quod judicatus a Synodo sine alterius Synodi autoritate sedem suam recepisset. Post damnationem jectus cum nihil reliquum esse sibi videret, litteras ad Innocentium Romanum
scripsit , in quibus rogat ut sibi inimicorum factionibus oppressis 5 injuste ac contra leges judiciorum judicat opem ferat accommunionem impertita non desinat. Idro , inquit, charitatem vestramo,secro ut provocetur ad condoundum faciendumque omnia quo maia haec si fantur . . . . igitur Domini et euerandi maxime ac pii cum haec ira
se habere didiceritu, sudium vestrum mainam diligentiam adhibete. quo retundatur haec, quae in Ecclesias irrupit iniquitas umine si hic
mos λυalueriter fas erit cuivis alienam Parochiam invadere. . . . quapropter ne confuso haec qu. μι caelo est nationem invadat, obsecro ut scribatis quod haec tam inique ficta absintibus nobis non dec antibus udicium, non habeant robur sicut neque ua natura habent. Ilii autem qui inique Irrunt parnae Ecclesiamcarum legum subaceant, nobis vero qui nec conviciti, nec redirguti, nec habiti , ut rei lintris vestris se charitate vepra aliorumque quorum Icilicet or antea societate frut bamur, frui concedite. Ex his verbis obsecro ut cribatis ut ea quae tam inique factasunt non habeant robur, Concludunt adversarii a Chrysostomo appellatum
ad Innocentium rogatumque cum ut autoritate sua judicia in Oriente lata irritarct verum qui sic ratiocinantur non vident se nihil omninis probare, quia phis probant quam oporteat. Inde enim sequiatur idem jus fuisse Ventrio Mediolanensi S Chromatio Aquileiensi, ad quos in eamdem plane sontentiam scribit Chrysostomus.
Non igitur petit Chrysostomus ut illi irriten judicium in Orientelataim, sed ut scribant illa quae ibi facta fuerant robur habere non
198쪽
ira DE ANTIO UA ECCLEsIAE DISCIPLINA
posse, cum contra Canon Isa formam iudiciorum Ecclesiasticorii naibi iudicatum foret atque dro petiit ut quoniam haec judicia ex se ipsis limi irrita, non denegetur sibi ab Occidentalibus communiosed confirmetur. Confuci it crgo ad istos Occidentales opem petens S contra vim Theoptulit aliorum auxilium implorans, non auten
proprie ad Innocentituri Sedemque Apostolicam appellavit. Drinde quae in causa Chrysostomi gessiit Innocentius, docenteum non sibi arrogastis his rescindendi judicii in cum lati , sed tantum illud improbandi; utpote quod contra Canones este facium L natura sua irritum, quod ut inquit Gelasinis pili ad Faustunitomo . Concilio col. 68. non silum P .esu Apostolico scire I cet; sic cutiumst Pont Aci Cum enina Theophilus primus de dam itione Chrysostona ad cum scripsisset cernens cum solum scit; sese, nec adiunxisse socios suos aut rei seriem satis cxposuisse, de ciusmodi negotio iudicium suspendit. Deinde cum litteras Chrysostomi acccpisset Innocentius utrique tum Tlieophilo tum Cluysostomo litteras communionis misit, cumque videret judicium Theophili est per se irritum, nulli denegandam censuit communi. nem, donec aliud judicium legitimum haberetur; sic enim scribit ad
net imus .... nisi debitum se legitimum sequatur Judicium nonposumusa annis communione discedere. IUnum nobis opponunt ut ostendant Innocentium latam a Theophio sententiam Decreto rescidi sth: Palladii scilicci tellimonuim qui dicit Innocentuim judicium Theophili castum atque irritum decrevisse. Verum haec obiectio quae alicujus momenti videri poterat ante
editionem autographi illius Palladii,nunc prorsus evanuit. xiippe illud v rbum decrevit ab Ambrosi Monacho Camaldulens veteri Palladii interpret Eugenii IV. Romani Pontificis studiosissimo fuerat de industria hic interpolatum. Quemadmodum S in Epist Chrysostomi multa alia crant addita ad cxtollendam Romani Episcopi potestatcin quale erat illud auioritate τι stra deci ite hoc Ec- Uesius nos ubei risiiui, istud jam odorati crant viri docti, nunc e r non licet de o dubitare, postquam vir meritissimus Bigotius αυγωγ ασο, Palladii in lucem edidit, sic autem se habet εο ni,
199쪽
DIssERTATIONES HISTORICAE. DissERT II. ins- haec beatus Innorentius Papa utrique parti litteras communionis misit
probans judicium quod a Theophilo factum viae batur dicini iubere
rati aliam irrepri hcnsibilem Synodum Occidentalium rientalium,primi, qu dim ecedentibus ab illo consis amicis, deinde inimicis. Ex his conuat nec Chrysostomum, nec Innocentium, nec Palladium, nec ulium omnino alicujus fidei scriptorem prodidisse mem riat aliquod decretum ab Innocentio emissum, ad irritandum judicium a Theophilo in Chrysostomum latum. Sed illud unum postulasse Chrysostomum ut cum ex natura sua iudicium esset irritum sibi communi non denegaretur, sed res intcora judicio alterius S nodi reservaretur, Innocentium vero contendisse ut Oricntalium Occidentalium esset ista Synodus. Itaque omnes Pontilices λJulio ad Zogimum non usurpant sibi potestatem retractandarum causarum in Oriente aut aliis orbis partibus judicatariun sed tantum petunt ut ipsi cum Occidentalibus ad Synodum vocentur. suumque consensum praebeant, quae quidem disciplina, licet nova fuerit, ut advertimus, in causa tamen Chrysostomi ubi otiis Oriens crat divisus, iustissima erat. Porro si Innocentius credidisset sibi jus est retractandi iudicii in Chrysostomum lati, illud procul dubio in irritum misisset, nec postulas et aliam fieri Synodum , nec Theophilum in communionem suscepisset, sed sua autoritate rem onmem terminasset quin etiam Innocentius agnoscit solam Syn dum causam Chrysostomi posse retractare. .eterum, inquit, quid contra istos in praesentia sit agendum Synodali cognitione peropus es, quam dudum corndam etiam esse censuimus,sola enim ilia talium ρυ- cestarum motus pire potest. At, inquiunt adversarii, adc verum est irritatum esse judicium Orientalium ab Innocentio ut Legatis ab co in Orientem missis ita mandatis dederit, non oportere Joannem in judicium venire, nisi prii, de Ecclesia S communio restitueretur, unde post huius mortem Occidentales omnes cum Orientalibita communicare detrectaverunt, antequam ejus nomen in dypticis poneretur.
Respondeo haec non probare iudicium in Chrysostomum latum in irritum esse missum ab Innocentio aut Occidentalibus, sed tantum illud natura sua irritum fuisse, nam juxta regulas uris quilibet debet prius judicari quam spoliari. Prius ver fuerat spoliatu Chrysostomus quam judicatus. Cum iudicium Synodi ad Qtiercu in ipsum latum ex ure irritum foret, quippe in quo judices sederant, non modo ii qui legitimi ac Iraturales eius Judicos non erant,
200쪽
i o DE ANTIQUA ECCLESIAE DI SCIPLIN A
sed Si inimici qui eum absentem ac adversus illorum iudicium reclamantem damnaverant. Igitur restitui eum oportebat antequat' judicaretur, id tantum in mandatis habebant Legati non solum In nocentii, sed S Imperatoris Honorii, Chromati Aquileiensis de Vcnerii Mediolanentis ac reliquorum Italiae Episcoporum. Et certe in commonitorio non decernitur absolute resticitendus Chryso stomus aut restituendus ex Occidentalium aut Innocenti sententia& autoritate, scd solum Ioannem non debere judicio se sistere nisi prius restituatur, ne scilico si communione Ecclesiae privatus ad causam dicendam venisset, videretur judicium in seirm latum quoad formam approbares eadem de causa noluerim Occiden tales cum Orientalibus communicares, donec honora fama Chrysostomi memoriae restitueretur, quia injustum erat illum pro damnato habere qui a legitimis iudicibus non erat damnatus Mitto
nunc Gelasi autoritatem qui dicit Chrysostomum absque ulla Synodo solius Apostolica Sedi judicio absolutum laec quippe dicebat Gelasius co tempore quo Romani Pontifices his admittendarum appellationum sibi arrogabant, solebantque ad illud consi mandum adducere cxempla Episcoporum qui vexati in Oriente ad Occidentales confugerant, ut Athanasii, Chrysostomia Flaviani. Adde quod verum est Chrysostomum sine Synodo restitutum esse
non ex solius Sedis Romanae autoritate verum ob mani stam in
justitiam S it ita loquar nussitatem judicii in ipsum lati, quae Episcopis omnibus postea innotuit, unde ut observavimus nomen Chrysostonii ab Orientalibus in Dypticis appositum est, antequam ab Occidentalibus id peteretur. Nihil hic dico de excommunicationo Arcadii 5 Eudoxiae ab Innocentio, haec cnim narratio omnium judicio commentiti cst.
Unum praeterca nobis opponi posse cx Epistola ab Imperatore Honorio ad Arcadium in gratiam Chrysostomi scripta ubi videtur dicere nihil licuisse agere in causa Chrysostomi me Romani Epis
copi autoritates Erat inquit, inter Episcopos causa qua collato tracratoque Consti deberet absolvi missi ad sacerdotes urbis aeternae
atque Italiae ex utraque parte Legati expectabantur ex omnium autoritate sententia informatura Regulam disciplin.e. Integrum nempe esse debuerat neqκ quidquam novari, dum definitio detiberata procederet, cum interea mirum quoddam praecipitium frinnationis exarsi I, ut non eve natis seueris sicerdotum qui fuerunt mutua partium Legatione consulti in cxilium truderentur Antisites animadverponi prius addicti quam sen-