장음표시 사용
101쪽
nullis ex brevioribus eo conprehensa fuisse dicimus. nam praeter duo de paSsere poematia etiam carminas et VII ibidem dein fuisse X epigrammatum nrtialis quae supra attulimus alteroessicitur, cuius extremi versiculi ita nimirum sunt interpretandi ut poeta basiorum Catullianorum quae a puer poscat praemium ipsum eum librum in quo illo de istis basiis edoceri possit promittere statuatur. Omnino autem in hoc corpore non fuisse nisi minora carmina amatoria, ludicra vel otiam maledica eorundem epigrammatum prius demonstrat, ubi Martialis suos ipsius libellos laseivis madidos iocis et remissa fronte legendos eum passer Catulli ita confor ut similem huic libello habitum adiudicet Opp0natque utrosque graVitati epicorum carminum. ceterum quod pleraque, non Omnia poemata ad amorem Lesbiae pertinentia passer attribuimus, mon inconsiderate id fecimus. iam ut de carminibus XI et XLIII multum post solutum cum illa foedus conpositis taceamus deque carmine LXVIII maior et doctiore quam quod tali libello conveniat. etiam LI Xcipiendum esse arbitramur, quippe quod, cum duobus de passere poematiis tempore antecedat. Catullum si omnino in hoc corpus recepi8Set, primo J0co conlocaturum fuisse Neri simile sit. nec inepte Suspicere Xch1Sum SSe a poeta propterea quia minus certe reliquis perfectionis habet. quodsi ad persuadendum apte de rebus in passere tractatis disputavimus, non temerarium fuerit etiam dotempor quo hic libellus prodierit coniecturae periculium facere. Catullum a. 696 58 amor Clodiae prorsus renuntiaViSSe Vere anni insequentis in Asiam abisse scimus itaque eum non ita multo ante quam Italiam relinqueret id corpus quod Martialis a primo eius carmine passerem OeaVit in Vulgus emisisse Xistimamus. cui coniecturae non solum ab universis vitae Catulli rationibus, Verum etiam a singulis quibusdam Vestigiis praesidium paratur. scilicet in c. XVI 124. cum Aurelium et Furium . multa milia basiorum legisso ait poeta, his verbis, ut supra
diXimus ad . V respicit quod quidem carmen is fieri potuit
ut illis per Xemphim privatim descriptum in notitiam Veniret, tamen, quando in passere infuisse certum est, quidni in h0 corpor ab eis lectum fuisse statuamus 3 idque a tota insuper ratione carminis XVI commendationem habet, in quo Catullus de natura poesis suae ita Xponit ut non paucorum Versiculorum, sed libria o editi patrocinium suscipere videatur. quod Si Verum St, passer iam a. 698 56 aut 699 55 in manibus hominum erat, nam alteri utri horum annorum c. XVI attribuendum est cons. p. XXVIII pandomque conclusionem c. XLIII subgerit non temere supra p. XXX anno 699 55 a nobis adsignatum, e cuius Versu perspicitur Catulli de Lesbia poematia tum tempori in provincia
102쪽
XCvI PROLEGOMEN A ius siue milis pndnita belle iota sui Ase cons. p. XIII. quae uinita sint, etiam tonorificum Cornelii de postsi Catulliana iudicium
in lirim carmine commemoratum irobalii liter videmur ad eun- lem inesserem modo editum resurre o oo utoria rursus ossi itur
ut libellus ad idum missus lios iter Ilithynicum tirodierit, suoniam inter huius voluminis oditionem et istam laudationem Nepotis aliquantum tonatioris intercessisse scimus atque inde etiam adniteram qua ostionem quae est de carminibus io libello conprehensis aliis ut certe l)rosicimus etsi enim quae quotitue continuerit corpus Cornelio inscriptum accurate desinire volt in tantis tonobris absurdum oret, tamen id saltem paullo conlidentius adfirmare licebit pleraquo lioematia ibi collecta a re anno 696 58 posteriores pertinuisse et inter alia ea in fuisse quae ad ipsam peregrinationem Catulli domumque reditionem spectant,
ii carmina IV X XXVIII XXX XLVI CI, quibus propter
iumporum rationes X quoque et XIII adiunt Ioiada con ς semus. praeter duo haec poematiorum lyricorum cors ora Catullum etiam maiora sua carmina is Sum edidisse cur negandum sit causam
nullam dispicimus et pyllio quidem do nuptiis olei o Thetidis, quod supra suspicati sumus in Bithynia conditum esse, quando per se solium in magnitudinem libri poetiei extenditur neque aliud inter Catulliana carmen picum extat, haud dubie
Separatim, quemadmodum Zmyrna Cinnae, publieatum est deinde comam Berenices cum praemissa ad Ortulum epistula et ologiam ad Allium eodem circiter tempore, h. e. a. 694 60 aut 695 59 seriptas et conpositionis ratione aliquatenus inter Se similes in monobiblon coniunctas fuisse non est inprobabile, idomque in duos hymenaeos cadit de reliquis carminibus maioribus coniectura abstinemus epigrammata ero in Caesarem Caesarianosque facta, ut vix putari possunt in libello ad Cornelium misso locum habuisse, etiam si eum anno demum 700 54 prodisse Sumamus, ita num omnino a Catullo in unum coaetabibliopola tradita sint dubitari licet. nam post satisfactionem quidem poeta fieri id nullo modo l)otuisse iam supra diXimus. itaque ista credibilius est mortuo Catullo collecta esse, cum eiSque alia non nulla quae ille extremis Vitae Suae anni conso Suerat,
voluti carmina XXXVIII et XLIX ut memoriae prodere non cogitaVerat, qualia sunt probabiliter in et III, et fortasso otiam XVI 0 LI, possuntque ea aut alteri utri de duobus ορ-
matorum minorum corporibus addita aut separato Volumini commiSSa SSe ita conplura monobibla Catulliana Xtabant corte usque ad aetatem Martialis, qui eorum unum commemoraVit. Ρ0Stquam autem ad propaganda litterarum monumenta codices membrauei in communem usum recipi uti coepti. omnia illa
103쪽
volumina adparet in unum codicem neque eum peramplum referri potuisse quem laborem qui suscepit, is non singulos deinceps libollo transcripsit, sed novam ordinandorum carminum rationem extrinsecus petitam iniit nimirum poematia lyrica variis metris
condita primo loco posuit ita ut inter hendecasyllabos phalaeci0s,hunus longo frequentissimum, hic illi iambicos, Selepiadeos,
Sapphic08 glyc0neos priapeo VerSUS intericeret, carmina Vero maiora in medio conlocavit et elegias quidem, in quibus metri causa etiam ianuam numeraVit, post reliqua constituit eoque modo transitum sibi ad postremam partem paraVit, in quam
omnia minora carmina eodem metro elegiaco conposita recepit.
quod quidem facile intellegitur non potuisse nisi sic fieri ut
modo ex hoc modo ex illo Vollamine hauriret pristinumque carminum ordinem nulla rerum temporumque ratione habita tolleret et ita confusam istam congeriem crearet, in qua hodie offendimus; cui quos initio unius volitaminis invenerat Versieulos ad Cornelium Seripto tamquam aptam totius corporis praefationem praeposuit hinc eXplicari putamus quod carmina ob causas introrsum ita iungenda, quae primitus haud dubie non soli imoodem in libello legebantur, sed etiam iuXta posita aut vicina orant, in libro ad nostram aetatem propagato alia magno intervallo a se distant, alia singulis tantum diversi generis carminibus Separata Sunt, alia continuo sese excipiunt atque in his quidem vestigia ordinis ab ipso poeta Sive ab amicis quos post eius mortem inedita disposuisse coniecimus instituti aut verooXpressa aut leviter turbata adgnoscimus. Sic statim post epistulam ad Nopotem tria prima carmina passeris Secuntur, nam etiam
mutilum id poematium quod numero II signavimus vix dubitari potest quin ad initia amoris Lesbiae pertinuerit cons adnot.
crit.). deinde carmina IX et X haud multum ambo post Catullio Bithynia reditum scripta nihil inpedit quo minus in libollo ad
Cornelium misso continua fuisse Statuamus neque enim, Cum
poetam quae ad ipsius Vitam Spectarent divisa temporibus t serio rerum digesta conposuisse contendimus, Simul grata cuidam arietati eum studuisse negamus porro carmina LII TVoidom omnia anno 700 5 attribuenda esse Vidimus, Suntque ea, si ab ultimo recesseris, quodam quoque cognationis Vinculo inter se Coniuncta frequentiora etiam Xempla in postrema corporis parte deprehendimus, quae omnia poematia distichis elegiacis saeta continet conferri in eam rem iubemus carmina LXXII
LXXVII. LXXIX o LXXX. LXXXVIII XCI. XCIII tXCIV. XCV sit XCV ' CX o CXI. XIV et XV. iam quis
illo fuerit qui carmina Catulliana in corpus quod extat redigeret aut quo tempore et ubi ViXerit obscurum est quidem, sed sera
104쪽
tim etnte ViXiSSe, lua iere Xigli; 08set rerum ad vitani Catulli puri titillitium notitia poematorum lue eius int0llegent in ex ipsa ordinis eorum lier versitate Bruti erus p. 610 merito collegit, eci iis, rolint, iliter illum fortasse illum Verona sitisse suspicatu ost, cuius , lipidi cives etiam medio silio dicitur neu perti et uati laeliopulari poetae memoriae prospexisse codex Catullianus ibi olim adservatus, X quo omnes nostri fluxerunt, testis est. Vonit disputatio eo ut de libris manu scri litis per plo carmina Catulli nobis sunt tradita eorum lue origine dicendum Sit. igitur certum est saeculo decimo Veronae iacuisse exemplar liorum carminum. Namque n. 965 RatheriuΗ, episcopus turn Veronensis, in sermone de Asaria et Martha habito sese Catullum numquam antea lectum legere confitetur vid. Mignit
patrolog. Latin. t. XXXVI, ubi Ratherii opera secundum editionem Veronensem a fratribus alteriniis curatam denuo typis eXcripta Xtant, p. 752, et de tempore illius sermonis Albrech-
tum Vogelium in libri de Ratherio Ionae a. 1854 editi vol. I,
p. 317 88. et II, p. 8748. neque ullo modo potest dubitari quin Ratherius codicem p0etae sibi ad id ignoti in ipsa sua sede episcopali reppererit. nam qui fieri potuisse opinati sunt ut
cum e Gallia vel aliunde secum Veronam portaret cons. Hauptius Opuge. I, p. 24. ElliSius prologom edit alterius . VII , iam eo refelluntur quod, cum atherius inde ab anno 61 exeunti tertium esset episcopus VeronenSi S, quadriennium Veronae commoratus dicere nequiit Catullum numquam antea sibi lectum esse, ut recte adnotaVit Ogelius i. c. I, p. 19. atque opponit Ratherius Catullum Plauto iam olim lecto sed post Ratherium exempli Catulliani per trecentos amplius annos nulla fit mentio. neque veri simile est Ieremiam iudicem de Montagnone, civem Paduanum a. 1300, ut creditur, mortuum, qui in compendio moralium notabilium septem locos Catullianos attulit vid.
R. 0ipurus libelli de Catullo rati flavia a. 1875 editi p. 204.
et Edisius i. c. p. s.), eos ex integro aliquo eo die poetae Veronensis hausisse immo BaehreuSi adSentiendum est proleg.
p. LVIII conicienti illos e florilegio quodam poetarum Latinorum desumptos esSe initio autem saeculi quarti decimi aut non multo post Veronae rursus codex carminum Catulli inVentus est. qua de re certiores nos facit epigramma secundi huius agus celebrandi causa conpositum, quod cum per alios aliquot libros Catulli tum per angermanen Sem nobis eoatum St, isque etiam Verum auctorem istius poemati in paucis regentissimorum
codicum inepto Guariu attributi adfert habet enim in fine haece: e) sus domini Benevenuti de Campeaeanis emicentia de resurrectione Catulli poetae VeronenδiS.
105쪽
I patriam venio longis a finibus aeui. Causa mei reditus compatriola fuit, Sellieet a calamis, tribuit cui Francia nomen, Quique notat turbae praetereuntis iter. Quo licet ingenio vestrum celebrate Catullum, Cuius sub modio elaucta papyru erat. Benevenutum Campeganium Vicetinum, poetam apud aequales clarum, primis decenniis saeculi quarti decimi vixisse et ante annum 1 330 mortuum esse scimus. Vid. Hauptius puSc. I, p. 3. SeliWabius in actis conventus pliilolog. Misniensis p. 113. epigramma autem eius do inventis Catulli carminibus cum sit sano Obscurius et aenigmatis simile, non mirandum est quod do interpretando e Variae sunt discrepantesque sententiae et alterum quidem distichon, quo nomen et officium inventoris significantur, Vereor ne numquam plene eXpediri possit sed id ne refert quidem magni sufficit enim ex V 2 cognoscere illum hominem Veronensem fuisse quod autem adis 1 attinet, recte sine dubiosi iudieant qui ibi Catullum consontis inseris redeuntem fingi. quam ad Xplicationem confirmandam non multum quidem illud Valet quod in codice Sangormanensi pigramma Campesanii de resurrectione Catulli inscribitur, quia hic titubius utrum ipsi auctori debentur necno incertum est sed qui codicem Catullianum dici existimant longinquis e terris Veronam reductum esse, ut Ellisius prolog. p. XV ed. nit et Baehrensius proleg. p. VII, parum reputaVerunt non librum poetae, Sed ipSum poetam loquentsem induci, ut extremum distichon perspicue Ostendit. vixque credibile est Campesanium, si homo aliquis Veronensis codicem Catullianum peregre in patriam portaViSSet iVe reportavisset, imagine papyri sub modio clausae usurum fuisse immo haec similitudo, quam diu intellectum est petitam esse a Lucae Vorbis v. 11, 33, id potius indicat, adfuisse quidem librum illum, sed latitasse in neseio quo angulo obscuro abditum itaque pro explorato potest haberi sub initium saeculi quarti decimi codicem aliquom Catulli Verona a cive Veronensi e diuturnis tenebri protractum esse hunc autem eundem codicem fuisse quem saeculo decimo atherius legerat cum per Se probabile est, tum ei coniecturae subscriptione libri angermanensis multum fidei additur is enim libor a. 1375 Veronae Scriptus St, quique
eum Saravit Exemplar suum corruptissimum et salebrosum
dicit equo ullii aliud ex quo transcribere posSet adfuisse testatur unde duae res effici cogique posSunt, primum, Sangermanensem e ipso codice Veronensi V - ita enim adpsellari denotari quo solet, descriptum esse, deinde hunc antiquum et satis difficilem lectu fuisse. quarum conchiSionum Prior an Θ
106쪽
concideret, si verum esset luod tu per Aemilius Chatelain in lin- incogi ni lita classicorum Latinorum Parisiis ab a I 881 publicari
coepta l. 1 sustiis aius est, istam subscriptionem non ad codicem Sangorii in ne ii Se in ipsum, Sed ad Xeml,ltim eius, . . pograt, honlibris a. 1375 factum, pertinere illi ait ille suspici Oilein duxit maxime ex verbis et cetera in sinu subscriptionis positi unde sibi visus est colligere t osse auctorem libri angerri innen Sis Oii-giorem Subscriptionem in exemplari u inventam eo modo amputavisse. Verum illa verba sacile etiam aliam explicatione in admittere apertum est. neque ego quidem paucis quibusdam
mendis quae in subscriptione inveniuntur iit at quo et u 9 Ier ti r Suggereret, quorum hoc X OnSuetudine Vocabula lier compendia scribendi ortum est, et inconstantiae in re orthograptitua cons eoru )tu et corm/ptissimo tantum tribuere ausim. Ceterum ipse Chatelanius necessario concessit Scriptura in libri angermanenSi non posse anno 1375 multo inferiorem esse sed ut institutam disputationem persequar, post hoc tempus VeStigiaeXempli Veronensis rursus evanescunt nisi quod non inprobabile est aptistam Girari num eo etiam Sum 8Se id ut credamus non tam illis Alexandri filii, qui Catulli carmina a patruemendata Venutiis a. 1521 edidit, de codice antiquissimo' sive antiquo sive vetusto' adnotamentis de quibus cons. Seli vabius in ind. schol Dorpat. a. 1865, p. 1248. adducimur quam loco iiodam epistulae errariensis a. 1456 Scriptae, quae nuper ab Eugenio bello e eo die Apponyiano publieata re ete- quo haud dubie Baptistae uariu attributa est ephem gymnRS. Austriae. t. XXXIV, p. 1644s in filio enim huius epistulae, quae ad quemnam data sit ignorari dolendum est, haec leguntur: Catullum ubi meliorem fecero, ad proprio lare remeare compellam. in quibus Verba ad proprio lares remeare ViX aliud quicquam igniueare OSSunt quam Veronam redire, ne ineptum fuerit suspicari Guarinum, cum sic scriberet, in carmen XXXI
Catulli eous V. 9 iocatum esse videtur igitur vetustum illud exemplum etiam medio saeculo quinto decimo Veronae in bibliotheca capitulari adservatum indeque uarino petenti per aliquod
tempus commodatum esse deinceps quid eo factum sit nescitur. Sed omnes, quotquot adhuc extant, libro manu Seripto carminum Catullianorum, sunt autem plus Septuaginta numero ex uno hoc codice nune amisso derivatos esse certum et pridem perSpectum est quippe ita omnes in uniUersum inter Se consentiunt ut non possint non communem Originem habere atque Sangermanensem quidem ex ipso V deScriptum SSe iam memoravimus hunc codicem G) qui nunc in bibli0theen nationali Parisina, ubi est Latin n. 11137, adservatur, postes Silligium,
107쪽
qui primus de eo rettulit annal. liilol. t. XIII, p. 262 et 269,
Duubnerus in usum SehWabii, Ellisius, Baelirensius Xeu8Serunt supplevit partimque correxit lias collationes et de universa libri diligotiter a se examinati condicione Xposuit M. Bonnetus revit critique XI, 1, p. 584s.) imaginem codicis arte heliographica expressam Vides apud Chatelanium l. , ab XV. dolendum est autem quod G procedente tempore conplurium Or-
rectorum manu PaSSUS St, quodque permultae eorum mutationes
radendo facta sunt tam dextere ut facile oculos fugiant, nec raro pristina seriptura dignosci omnino nequeat. nam Baehrensio prologom. p. XIV et XVII statuenti has correctiones omnes ab eadem manu quae G Xaravit aetas esse atque ipsius scribae
ingenio deberi p0st Bonnoti operam, qui tres minimum diversas in o libro scripturas distingui posse adfirmat l. c. p. 60), nemo profecto fidem habebit atque quam salsa sit ista opinio etiam subscriptio c0dicis G ostendit, in qua librarius lectorem sibivoniam dare iubet, Si apographon a Se confectum corruptum Videatur, eiusque rei causam ex mala condicione exemplaris Sui repetit et fore sperat ut ex alio aliquo codice fortuito emergenti Suum possit corrigere e quo conscitur ut ille quam maxima poss0 fido V transcripserit neque propriis Viribus emendare eum conatu sit a correctoribus istis etiam pars Variarum lectionum, quas G plurimas Sive inter versus sive in margine habet, addita est. Vid. quae in aut littor Ienens. a. 1878, p. 208 ea de re diximus alia dubium esse non potest quin in Vropertae ab ipso libri, auctore adscriptae sint denique inveniuntur etiam quae eo videantur ortae esse ut idem librarius, cum exemplar Suum duobus modis legi posse Xistimaret, incertus utra lectio Vera esSet, alteram alteri adiceret quamquam
talia nescio an eodem iure ei qui V scripsit attribuas. - codici G aetate par aut certe non multo inserior est Canonicianus 30
bibliothoeno Bodloianae ivo Xontonsis o), quem in medium protulit Ellistus in prior sua Catulli edition Oxoni a. 1867 publicata cons ibi proteg0 m. p. XXXV S.). postea collatus est
Baehrensio, cuius operam SuppleVerunt correXeruntque C. P.
Sehulgius IIurmae t. XIII, p. 504s et Ellistus in editionis altorius a. 1878 emissae praefat. p. XII S., qui et Specimen Seripturae Oxhibuit ibi d. ad p. 146. ii codex, qui cum G magis consentit iunm ullus alius liber Catullianus, etsi subscriptione caret, tamen dubitari non potest quin aeque atque ille se ipsos, nullo alio libro intercedente, prodierit vid. quae ea de re disputavit Baehren8iu proteg. p. XIV ss augetur autem libri O protium oquod correctorium arbitrium non Xpertus St, ita ut Saepe, ubi prima manus codicis G radendo est obseurata, eam scripturam
108쪽
praebent quam olim in illo suo lue suisse veri simile est. nam paucissimi loci illi ibus parvulae luaedam rasura otiam in O
leprehenduntur in C 'rillita n qu Onani sucine in censu ni non Veniunt ne lue Ver ii Suni liuius libri nuctorem verba in V tradita interdum suis inuontis interpolavisse concedimus qua enim uilis opinionis firmandae gratia ex o lectiones conliosuit Rud olim ASydovius in dissertatione de recensendis Catuli carininibus 'Bero lilii . 1881 oniis sa p. 364s. de eis nos longo aliter iudicamus veluti c. LXIV, 139, ubi O pro nobis, quod in G plurimisque reliquomun legitur, praebet blanda, eam Scriptura ni genuinam esse confidimus. Vid. quae in adnot. critica ad h. l. diximus statuimus autem utramque lectionem in V fuisse, unde
altera in , altera in G perveniret. etenim librum G, etsi permultas habet duplices scripturas, tamen non omnes quae in legebantur exhibero inde effieitur quod non nullae in O extant a G alienae cons Baehrensius proleg. p. XXXVII S. et nos ina t. liti Ieriens. l. c. p. 10), idem sue libri Bononiensis, de quo infra dicemus, cum G et O conparati subgerit cons. ydovius p. 13 SS.). porro eiuSdem epylli V. 353 O messor, G cum plerisque recentiorum librorum cultor praebet atque hoc posterius nos quoque Vere Catullianum XiStimamus at tamen illud nes-εor nullo modo probabile est ab ipso libri inseriptore profectum eSSe quod eum etiam in margine eo diei Santentani et in duobus libris Ellisianis conpareat, colligendum est potius hic quoque duas in V lectiones fuisse, quarum is qui G exaravit praeter
consuetudinem Suam alteram tantum transcriberet ceterum utra
earum archetypi propria fuerit, utra adScripta Sive SuperScripta, neque hoc loco neque aliis certo diiudicari potest. nam id quidem minime concedimus quod Baehrensius proleg. p. XXXIXsibi persuasit, libri O auctorem lectionis varietate neglecta nihil omnino nisi quod V in ipso textu praeberet descripSisse immo qui omnes locos ad eam rem idoneos nulla praesumpta opinione examinaverit, non poterit quin illum quoque librarium aeque atque eum qui G confecit interdum duplicium in V scripturariim delectum habuisse statuat, quod tamen nihil est cur non utrumque bona fide fecisse arbitremur si c. XXVIII 11 ubim in ipso VerSu falSO Urum, super Versu recte pari dat, illam principalem lectionem libris fuisse nostro iure inde colligimus quod textus libri Bononiensis eandem varietatem praebet hoc modo: parum l. pari, recentiorumque Odicum multi parum Xhibent. at o pari testatur i. e. lectionem quae in V adscripta fuerat in Verborum ordinem recepit similiter . L 13, ut alterum Xemplum adferam, et G et Bononiensis hanc duplicem scripturam in ipso textu habent: omnem l. eSSem. et potest idem eodem
109쪽
modo in V scriptum fuisse, quom probabile est varias lectiones
non solum in margine aut inter versus, sed interdum etiam in
ipso textu exilibuisse cons Baehrensius proleg. p. XXXVIII).
O Rutem, cum 8Sem praebeat, quod verum est, secundariam libri V scripturam elegisse putandum est, cum primaria in Datnnum, qui omnern testatur, transierit. Sed ut redeam unde digressus
Sum, non plus probant reliquae lectiones a Sydovio ex o adlatae quibus interpolatoris operam depreliendisse sibi visus est. quarum eae quae in margine codicis adscriptae sunt . LXIV11 et 15 ad rem proprie non pertinent, quae Ver in textu leguntur aut item ad V revocandae partimque eadem rationeat tu duae illa de quibus supra diximus explicandae aut mero
errori attribuenda sunt omnino enim ea in re confitendum est hunc codicem angermanensi cedere quod, cum non numquam vel is locis ubi illo correctoris manum pasSuS SSe non Videtur maiore cum fide exemplar Veronense reddat, tamen in universum multo pluribus mendis et inscitia et neglegentia transcribentis librarii ortis, quamquam plerumque non ita gravibus, adfectus est. - de ceteris codicibus, quotquot innotuerunt, nullus Saeculo quinto decimo est superior, ducitque agmen Bononiensis B a. 1411 Saratus quorum quidem scripturas cum Baehrensius Saepe consentire Videret eum correctionibus in G saetis, novicia ista exempla ad unum omnia ex hoc libro profecta esse conclusit proleg. p. XIX4s.). Verum hanc opinionem salsam esse iam inde adparo quod inveniuntur loci, quibus cuncti codices cum depraVati sint, tamen pars recentiorum propius quam et G et
a manu Catulli abest, veluti c. LXV 14 et LXVI . neque desunt alia argumenta ad refutandam istam opinionem idonea. V. O in aci litter Ienens. l. c. p. 209 s. et Sydovium in dissertatione quam supra attulimus. itaque dubitari non potest quin codice recentiores aut omnes aut certe aliquot o tortio libri apographo nobis non servato fluxerint nihilo minus fidem eorum, utpote qui omnes ab Italis illorum temporum interpolati sint, valde sublestam esse concedendum est quibus utique utendum erat, priuSquam antiquiores melioresque libri in lucem protractie8Sent atque Lachmannus quidem, cui nec G nec O in notitiam
Venerat, e illorum numero duo ad recensenda poetae carmina
duces sibi elegit, quos reliquis praestantiores iudicabat, Datanum D et Santonianum L). qui cum editione sua, quae prodiit Berotini a. 1829, egregium emundationis Catulliana fundamentum iecisset, factum est ut codices ab eo adhibiti etiam post repertum G in honore haberi non desinerent, praecipueque ,
quamquam anno demum 1463 scriptus, magna auctoritate uteretur et habet sane hic codex quaedam singularia. Sed eundem
110쪽
Iastino negare potest pluri in is foedissi in is sue in toti,olationi ibus influi natu in Sse. Sic, ut pauca exein pli gratia adsorum c. XCV 1 lacunam nolito additamento raboris ex lil t, c. IV 4 pro verbis tu cu/ pone dat tu cuncta potes, . Ira ir ut rara significatione locali usurpato cuin plerisque recentium librorum ubi sulis lituit, c. I quide/i iii utri reficiendi causa ex quod si tumoxi libet, c. IbXXVI 10 salsum verborum ordinem litatus evitandi gratia insert, c. XV 5 iro saltus yue palude8que iraebet est 18que paludes, quo eXameter tyliercauilectus ad regulam revocatur, sententia i essum datur quae cuni ita sint, etiam bona liuius codicis lectiones, si quidem a consentienti libroruin G et memoria recedunt, Suspicionem OVere con Sentaneum St, neque dubitamus quin l)leraeque earum ab Italis coniectura restitutae sint, ut X. r. illud e an c. LXV 12. a paucae sunt tamen quas probabilius sit ex V manavisse quam correctoris ingenio deberi. me nescio an petitis c. LXVI 8 reserendum sit, quod a Catulli manu prosectum esse censemus cuius loco quo G et
colitis, alii quaeritis dant, id facile ita explicari potest ut hic quoque varias in V fuisse lectiones ponamus confidentius doc. XCVII 5 iudieamus, ubi codistis D vestigia secuti cum IIauptio odidimus quod ab elegantia orationis pariter atque metri plurimum
commendationis habet, nam in dentibus est dentis O Se8quipedalis nimirum cum D hie dentis hos G et O cum reliquis plerisque solum hic dentis praebeant, persuasum nobis est V exhibuisse
dentis hos, unde superscripta lectio in G et O transiret cum id ap0graphon, ex quo D fluxit, utramque lectionem reciperet. Iam ut eorum quae dixi summam faciam, in crisi Catulliana codices, et , quorum utrique sua est Virtus, longe plurimum auctoritatis habent dissimique ad seconcinnandam libris memoriam, unde omni emendatio proficisci debet, duces sunt sed ad repraesentandam vetusti illius exemplaris imaginem ne recentiores quidem codices sine Omni fructu adhibentur, praesertim cum V duplicibus scripturis confertus fuerit, quarum multas, at non Universas, O autem fere alteram utram tantum neque Semper eam quae in G conparet aut in hoc libro primigenia Si reciperet consentient autem librorum G et O testimonio etsi plerumque tuto licet colliger lectionem ab eis traditam in ipso textu codicis V Xaratam fuisse, tamen nullam ideXceptionem habere non praestiterim, videorque mihi supra imum saltem locum attulisse quo ambo superscriptam in lectionem amplexos esse probabiliter sumitur ceterum libros illos novicios in usum vocanti summa opus esSe cautione per Se intellegitur.