장음표시 사용
91쪽
PROLEGOMENA LXXXVrum semin. liilol. Erlangensis Vol. II, p. 1 f., etsi nec omnia quae hic pertinent conpleXus est et aliena laud pauca temere admiscuit. etenim figurae etymologica hoc est proprium ut vocabula eiusdem originis, sed non eadem in Tinam Otionem coniungantur iam apud Catullum quoque, ut apud ceteros, frequentissimum id est genus quo Verbum cum quarto caS nominis Substantivi copulatur, X. r. basia basiare, qua in copulatione SubstantiVo Semper adiectivum aut pronomon aliquod additur
praetor c. Xo facis facinus do quo cons Landgrasius p. 17),
nam verborum iuncta iuga e LXIIII alia est ratio ablativum substantivi cum verbo consociatum habes c. XIV odisse=n te odio Vatiniano praepositione adneXum est substantivum c. III11 it per iter tenebricosum duo adiectiva coniuncta Sunt C. LXXIII 6 unum atque unicum alia magisque singulari SpecieSinvenitur . XXIII 18 hane ad munditiem adde tvidiorem scit. munditiem), quo cum exemplo in primis conparandum Plautinum illud non li tumst titulentitis Poenul. 158. diversum a figura etymologica id est schema quod in adiectivi conparativi cum eodem positivo copulatione consistit quo cum Catullus peculiari modo usus Sit, Omnia Xompla adscribam: e. XXII 14 infaceto est infacetior tire, XXVII ebrioso acino ebriosioris, XCIT 2.14 duleiduleius ambrosia et t3 isti tristius elleboro XXXI 16 risu ineptores ineptior nullast, a quibus paullulum dissert quod ost e. LXVIII117 tuus altus amor barathro fuit altior illo. Sed hunc quoque dicundi morona veteri comoediae deberi viderunt Zieglerus i. c. p. 15 et Land grafius p. 60. nam eodem plane modo Plautus melle dulei duleior, m. d. duleius Asin. 14. Trucul. 371, et itis quadrigis citius Aulul. 600. ceterum Sappho quoque similiter
locutam Sse Supra ostendimuS, adparetque inde talia in utraque lingua fuisse popularia ut autem Catulliis, cum sufficeret ad sententiam dicere rure est infacetior . adiectivum quod est infacetus nomini X conparativo pendenti addere maluit, quo sonos sibi consonantes officeret delectandarum aurium gratia, Si eodem ductus studio itidem veterum maXimeque Plauti exemplo multa similia orationis nrtificia adhibuit non loquimur hic de panaphora aliisquo id genus figuris rhetoricis, quarum frequentem usum supra Vidimus ab imitatione AleXandrinae potius poesis repetendum esse sed saepissime Catullus soni causa idem vocabulum sive eadem sive Variata forma bi ponit, et plurimum
quidem, quo magis feriantiu aures, continuo rariu una vel paucis
Vocibus interiectis, X. gr. purae pura puellae avia LXXVIII), cum puero ut bello bella puella ubet LXXVIII 4), omnia omnibus
adnuit LXI 163), bona eum bona Nubet alite virgo ibid. 19), gemelle Castor et gemelle Castoris IV 27. cons ibid. v. 64.), ipsius
92쪽
e ipso deinpia viri 'rexnio LXVIII 146), a suibus ratione dissori
ut poto singulari curii cuni in ilici uni illud Itinera Cecropiia 3 nec fun/ra in c. LXIV talia nutem tantum abest ut necessitudi- non sibi postulent rari irranti Cain ut saepe ne eiusdem quidemo nuntiati sint, veluti c. LXI 2OI Dion in a aut Quin cujii cu yis, VIII 2 quod vides perisse perditum duo is LXIV 55 nec dum est lius Se quae iSi visere credit cons praeterea c. III 13-15. LXI143 15 24. eodem modo op nata Voce iuXta ponuntur, ut C.
XXX 12 laeti faciet tui, LXIV 405 Dnnia fanda n/fanda LX III160 qua viva visere dulce mihist denique in hunc numerum venit Verbonim sono persimilium, at significatione diversoriimconSociatio, quam proprie parOnomasiam sive adgnominationem
dicimus, ut . X 23 in collo sibi collo are LXIV 20 vellentes
vellera qu0d speciem habet figurae etymologicae), XCIV 2 olera
olla legit, quae erat proverbialis locutio. Enumeravimus potiores in semnone Catulliano Vetustatis notas quae, ut par St, non Omne in Omni genere carminum promiscue inVeniuntur, Sed pro diversa oriam arte alliae in aliis. scilicet quae verba Verborumque sormae et locutiones et structurae et ornamenta priscae linguae ab elatiori dictione non abhorrere aut adeo convenire et Videbantur, ne a doctioribus quidem poematis exclusa aut in his Solis admissa Sunt contra Vetera quidem, sed proprie plebeia sere non conparent nisi in eis carminibus qua in rebus ad cottidianam Vitam pertinentibus VerSatitur. 1 iam omnino haud leVe orationis inter utrumque genus discrimen intercedit quod cum X aliis rebus tum e Verborum electione perspicitur, quae Catullus argumento cuiu8que carmini aceOmmodare studuit ita ut ab hoc communia, ab illo lectiora procul haberet. Veluti basium, Vocabulii tanto opere sibi probatum in poematii SutS, cum per metrum posset etiam c. LXVIII 127 ponere, tamen ut huic elegiae parum aptum reSpuit, os ulmupraetulit alia huius generis OnpOSuit SueSSiu l. e. p. 254S., quamquam, ut Solent oeli simiani modum non tenuit nam quod semper Vocabulum a carminibus L LX abesse eiusque vice usque adverbium fungi ait, cum in reliquis illii solum inveniatur, quidni hoc casu vel necessitati metricae tribuamus, quando eniper etiam epigrammatis XCII 1 et X 1 concessum, utrumque autem ad Verbium, ut ipSe Suessius adnotavit, ab
Horatio in eodem carmine II , v. 1 et 4 promiscue adhibitum sit ceterum accidit interdum inprudenti Catullo ut plebeia etiam in docta poemata admitteret sic quod . LXIV 27 dixit ad se iseedebant pro domum dis edebant id manifesto ex vulgi consuetudine dictum est, ut extant similia plurima in Plautinis comoediis. eodem referendum ducimus volturii nomen in heredi-
93쪽
petam translatum c. LXVIII 124 cons. Orongius ad Plauti
Mosteli. 194 et in praef. mil. lor. p. 61). inVeniuntur etiam non nulla in iis carminibus quae sublimior poesi parum con-Veniant non ut per se humilia, sed tamen ut solutae orationis propria, X. r. perSaepe adVerbium c. LXIV 40, is pronominis
casus obliqui eam/m et eam c. LXIII 54 0 LXIV 122, atquo illud quod eum ita sit, nolim statuas in c. LXVIII 37, quamquam hule siceitati aliquid excusationis inde paratum est quod haec
elegia pars formam habet epistulae notanda est porro quaedam in declinatione nominum Graecorum inconstantia. nam cum Catullus in omni genere poesis suae fere uti soleat externis terminationibus vid. Heussuerus i. c. p. 1448. et Reechius p. 154s.), tamen interdum Latinas praefert, vel ubi nulla mutatae rationis causa adparet. Veluti Cybeles Cybebes dixit in c. LXIII, Arsinoes in LXVI, si ido Helenae in LXVIII 87. quam flexionis commutationem aliquando in eodem poemate, Semel praeterea in eodem adeo nomine admisit nam in c. LXIV v. 336 et 382 variavit inter dativo Peleo et Pelei, cum per metrum utroque loco alteram utram formam poni licuret ibidem . 21 et 336 Latinam Drmam Thetid/, v. 24 Graecam Minoidi adhibuit sed hic quidem metri necessitati paruit haec omnia et alia quaedam similia, etsi laudem poesis Catullianae profecto non imminuunt,
tamen artis sunt nondum prorSu excultae indicia quamquam, quod ad doclinationem nominum Graecorum attinet, Verum Sine Augustea quidem aetatis poetas prorsus ibi constitisse athis contigit ut certiores nos terminosque constituerent orationis poeticae atque eam aequabiliorem limatioremque redderent quod tamen ita sunt adsecuti ut una cum eis quae Vulgaria Viderentur in priorum Sermone etiam nativum eius robur cum simplicitate coniunctum deponerent neque Vero negari potest nimio eos fastidio populiaria a se prohibuisse certe quod usu deminutivorum, quae Catullius a nullo euere carminum suorum aliena esse Voluit, plerumque abstinuerunt, id non Sine incommodo poesis,
in primis lyricae, factum esse recte iudicasse mihi videtur Munrol. C. p. 235.
Quemadmodum in sermone, sic etiam in numeris Catullus medius est inter antiquos poetas et eos qui Augusti tempore floruere, sed ut his tamen sit propior. Vid de re metrica eius in universum Lucianus uellerus in praefat. editionis p. LIX ss. et I Baumannus in programin. Laudisbergensi a. 1881 edito,
cuiu iam supra mentionem fecimus atque non nulla quidem VerSuum genera poetae Veronensis tanta cum cura Sunt perpolita
ut i quicquam eis ad perfectionem desit veniunt in hunc numerum in primis iambi et glyconei, si a carminis XI versu
94쪽
25 recedimus, in quo singulari prorsus licentia spondeu positiis
est iri, lactylo. sed hic lierecrat iis una curia tota stroplia luam claudit suspectus est conis adnot. crit a v. 21 - 25. hendecasylhiboruui luoque u Inuia est elegantia, nec invenia quod
iure displicero possit praeter carminis XXIV versum , cuius in
sinem nova sententia dinodia in duro incidit nain o. XXIII non eandem Ossensionem habet. luod autor in uno carmine LV dactylus saeti ius contractus est in spondeum, id quaesitum artificium esse per se intellex tur, nec errare videntur qui numerorum ita orta tarditate Catullum labores suos in conquirendo mi Oexhaustos quasi in aures inpingere VoluisSe Statuunt quarta quam fatendum est sic spondeos aptius in priore parte poemati quam in posteriore X plicari ceterum miramur quod qui hane exi dicationem probaverunt maluerunt in basi versus O de i littera in consonantem durata cogitare quam tribrachum adgnoScere quo pede cum Vehementer augeatur Versus Volubilitas, quidni hiecontrarium artificium hoc adhibitum osse arbitremur ut impetuq poeta in puellas sibi occurrentes factus ipso numero Xprimeretur totum quippe carmen lusus lasciviaeque plenum St. Sed
ut ii viam redeamus, Catullum vel summis difficultatibus soli ei-ter Superandis parem fuisse galliambi carminis LXIII admirabili arte facti demonstrant quod si in vorsibus heroicis disti et isque
olegiacis aliquanto minorem limam animadvertimus, non tam Vires quam Voluntatem l)Oetam defecisse Xistimandum erit. atque Auguste temporis poetas, qui iSta metra ad Summam perfectionem adduXerunt, in non nullis rebus constat vel Graecis severiore fuisse contra Catullus, cum in horum arte adquiesceret, haud pauca sibi licita putavit qua ideo potissimum duriora nobis videntur quod ab insequentium poetarum Latinorum elegantia abhorrent sic, ut Xempla aliquot adferamus hexametri eius Saepius carent grata pedum Vicissitudine quil pe nimium pondero Onerati sp0ndeorum et illud quidem quod plus quadraginta versus binis spondeis terminantur doctae poetarum Alexandrinorum imitationi tribuendum esse Supra ostendimus. Verum tres horum Versuum dactyluan omnino non habent nisi in
prima Sede vid. c. LXIV 3. 44. LXVIII 87. qua in re Catullo
severior fuit vel Lucretius, quem Versibus in tres spondeos oxeuntibus abstinuisse Laelimniinus docuit commentarii p. 150 S., eisdem tu abstinuerunt Auguste temporis poetae praeter Vergilium et Ovidium sed Catullus semel adeo versum e Soli Spondeis constantem admisit, e CXVI 3, quod ante eum aliquotiens factum scimus ab Homero et Ennio ceteriam potest hie subesse Golli ludificatio, cons quod supra p. LX d dixi porro inVe-Diuntur non nulli heXametri quorum qum tu tantum pes AESt
95쪽
dactylus, ut e LXIV 74. frequentes vero sunt ei in quibus idem pes in sola Sede quinta conparet Vid. Baumannus p. 48. ad pentametros quod attinet, unum poeta Voce monosyllaba terminavit, c. LXXVI 8 factaque sunt, quod tamen ab enclisi aliquid excusationis habet atque ea vel simili condicione Graecos quoque interdum hanc licentiam sibi indulsisse notum est idem
Catullus eorundem exemplo multos VerSus in Vocem trisyllabam aut plus quam trisyllabam exeuntes fecit neque magis Graecis anxie curavit ut sententiam uno Semper disticho conprehenderet. haec igitur et alia quaedam molumus enim Omnia enumerare Catullum in metro elegiaco multum cedere ostendunt poetis Augusti aequalibus maximeque Ovidio, cuius tamen isticha, ut sunt sano politissima arte facta, ita a crimine μονοτονιας Cuiusdam saepe ista cum Virtute coniunctae Vindicari nequeunt iam Vero unum commemorandum in quo poeta VeronenSi non modo non adaequavit insequentium elegantiam, sed ab antiquiorum consuetudine paullum differt lieontiam dicimus in admittenda Synaloeph c0n Spicuam qua de re primus Xposuit nuptius in observationibus criticis, opuSe. I, p. 90 S. cons. praeterenL. Muellorus i. c. p. LXXVis et Baumannus p. X SS. etenim Catullius cum omnino frequenter Sus est synaloepha, tum haud raro longam Vocalem et polysyllaborum, exceptis tamen iambicis,
et monosyllaborum atque semel e VII 3 ade diphthongum coire cum brevi fecit de in tertia dactyli syllaba ab iusmodi
Verborum conglutinatione abstinuit ceterum cum tota haec Oniungendarum vocalium ratio oris Latini propria inque locutione cottidiana usitata fuerit, consentaneum est plura Synaloephae, praesertim durioris, exempla in levioribus isti posematiis inveniri quorum argumenta ad communem Vitam pertinent quam in altioris generis carminibus haec de re metrica Catulli hoc loco attulisse sufficiat. nam de s litterae finalis apocope in uno ius versiculo admissa quid statuendum Videretur supra, cum de novorum poetarum rationibus in uniVerSum Xponerem, declaravi, alia conplura in ea disputationis parte quae erat de Graecis studiis poetae attigi. Arto et indole Catulli considerata sequitur ut de corpore carminum eius quod ad hanc aetatem perVenit quaerere instituamus, utrum ab ipso poeta necne OnStitutum editumque esse Videntur quae quidem quaestio p08tquam diu neglecta iacuit, cum plerique omnes libellum Cornelio Nepoti dicatum eundem esse confiderent atque librum nobis Servatum, paucique qui contra iudicarent, veluti Nippordeius in prologomenis editionis Cornelii a. 1849 emissae p. XVI, sententiam suam Verbo significasse satis haberent, tandem a. 1863 Eduardus Brunerus in actorum
96쪽
societ scient. Fennicae t. VII, p. 601 sq. ut tiliter in cani rem inquisivit vulgatain tu opinionen cellis argumenti refutavit. viii tanton Oui in entati bonae frugi l lena apud extero partim in notitisse videtur, ita ut luto, ostea de Catulli carini nihil A tripserunt nullam fere eius rationem inbuerint recentissima dein tam
notatu C. P. Seliuigius in libro saeculari a praeceptoribus gymnasii Berotinensis rideri co-Wordoriani n. 1881 publicat p. 19748. Bruneri ingressus Vestigiis tuaestionem ad exitum adducere temptaVit, nec multo lios Theodorus Birtius in libro qui inscriptus est das antili Buchwesen in seinem Vertia linis gur Litteratur', p. 4014s. eadem de re disputavit itidem Brunstrum
in universum ducem Secutus, cuius tamen commentationem non
ipse vidisse potest etenim Brunstri quae sunt Ellisio attribuit qui in adnotatis ad c Par gumenta illius ex parte ampleXus St, ceterum nomine auctoris non celato horum igitur observationibus, quatenus nobis fidem fecerunt, in rem nostram conversis totam quaestionem ita retractabimus ut quid aut certo explorari aut probabiliter statui posse, quid in medio relinquendum esse videatur eum cur demon Stremus iam X eis quae Supra de vita poetae disseruimus miram quandam carminum corpori quod nomen eius fert condicionem intellegi licuit permulta enim poemata argumento arte uter se cohaerentia atque tempore sibi
proxima hic illi disp0rsa et dissipata leguntur, quaeque priora
sunt aetate, in ipso libro posteriorem, quae OSteriora, priorem locum saepe obtinent. Sic Ut pauea Xempla adseramus, . Icum omnium poematorum ad Lesbiam Spectantium primum sit,
e XI ultima poetae ad eam mandata continet. c. XLVI Catulluso Bithynia abiturus comitibus vale dicit, cum felicit 0r indo in patriam reversus c. XXXI larem Suum salutet et c. IV phaseli qui eum reportavit celeritatem praedicet. c. XVI Gellio epigrammata minatur quae carminibus LXXIV LXXX XXXVIII
XCI continentur neque solum rebus temporibusque cohaerentia divulsa, verum etiam Son longe dissimilia tota conlocata, severa lascivis, Sancta inVerecundis tristia hilaris alta humilibus mixta sunt. Veluti flebilem de Lesbiae turpitudine in . LVIII luserimoniam obsceni in Rufum Versiculi Secuntur, eiusdemque generis carminibus sublimis ad Allium elegia utrimque includitur, et epigramma ad Calvum amicum de morte Quintiliae tenerrimorum affectuum plerium inpuritates carminis XCVII excipiunt. hunc igitur ordinem tam perversum ab ipso poeta profectum
esse non est credibile, nisi forte quis eum statuit rerum diversissimarum confusioni consulto StuduiSse vitaeque suae imaginem non tam adumbrare OeSi Sua quam ob Seurare VoluiSSe neque vero tantae perturbationis culpa in librarios Ouferri potest mon
97쪽
minoros difficultates a forma corporis carminum uniVerS na- Scuntur primum enim aequabilitatis rationi ab antiquis poetis observatae repugnat corpus e tam disparibus membri conpositum, quale Si carminum Catullianorum, quod inter magnum numerum poematiorum lyricorum epigrammatumque etiam longiores elegias et hymenaeos atque adeo epyllio plus quadringentorum VerSuum conplectitur deinde ambitus eiusdsim libri multo maior est Solito, qua de re nostra aetate, 0Stquam de libris veterum eorumque cum litteris Graecis Latinisque necessitudine accuratiora edocti sumus, confidentius iudicare licet. novimus enim inde ex Alexandrinorum temporibus Varia genera librorum suos habuisse modulos, brevioraque poetarum fuisse Volumina quam Scriptorum prosae rationis atque illa quidem raro amplius singula millia versuum conprehendebant, longeque plurima Septingenorum et non genorum terminis circumscripta Orant cons Birtius l. l. p. 2894s. contra qui ad nos pervenit poeta Veronensis liber duo millia ducentos Octoginta sex Versus
continet, neque is numerus priStinam VerSuum Summam adSequitur, quando hoc corpus non prorsu integrum nobis Servatum est. nam carmina II R et XIV et IV graviter truncata extant, nec desunt alia quae singulorum aut etiam plurium Ver- Suum iacturam fecerunt, non nullaque veteres adferunt a libro Catulliano nunc quidem omnino aliena, probabiliter autem olim in eo lecta, inter quae quod a Plinio memoratur poema incan- tamenta amantium imitatione exprimens fragm. IV non potest non e longioribus fuisse quodsi Catullus haec omnia, ut Vulgo creditur, uno Volumine conplexus osset, librum condidisset usitatis triplo circiter maiorem et qui volumina prosae rationi continentia neque ea parum ampla magnitudine adaequaret tanti vero ambitus librum etiam si praeter morem et suae aetatis et saeculorum proxime antecedentium edere instituisset poeta, vix eum potuit libelli nomine notare, quo bis in primo carmine usu eSt, quam quidem adpellationem a volumine insolitae magnitudinis abliorrentem nec modesto istorum VerSiculorum Onone deminutivorum amore Catulli apte defendere aut Xeusares. Ceterum ea Oce praecipue poematorum libri ob id ipsum quod minore modulo conficiebantur designari solebant, quemadmodum ipso Catullus in c. XIV 12 coniunctim edita malorum quorundam poetarum opuscula Saturnalibus a Calvo sibi dono missa, i. e. anthologiam quandam carminum Latinorum, horribilem et Sacrum libellum vocavit plura eius usus exempla attuli Birtius
p. 22 s. libollum auto Nepoti dicatum usitatis poetarum voluminibus non maiorem fuisse inde quoque officitur quod Catullus eum lepidum' dixit, quam vocem falso non nulli et inter eos
98쪽
uiri ius suo lue p. 408 ad argumenta inrminum rettulerunt et praeivit in ioc errore iam usonius XXIII, v. 14s. et XXVI Iod. Seliunkol. non otest enim nisi ad formam speciei uiuelibelli spectare, id quod vicina verba iovum et ari la hodo pumice ea politu/n GDii ετως adnexa demonstrant nec duceret profecto Catullinia iii tali carmine ulla de lioesi sua praedicatio huc accedit luod poeta istum libellum ideo se Cornelio donare nit, quia is nugas suas pridem adprobaverit, unde colligere licet in volumino Nepoti dicato non fuisse nisi minora poemata lyrica, qualia Saeptu nux ariarii si V ineptiarum nomine designata videmus cons. c. XIV 1 et Ellisius comment. . 4 et 4 3 s. si arum enim ius modi appellatio in maiora illa carmina tuadraret quae in Graecorum poetarum mnximeque lexandrinorum imitatione posita Catullo docti opitheton conditiavere cons Ovidius amor.
III 9 62. Lygdamus V 41. Martialis VIII 3 8. XIV 152 1).
quod quidem argumentum etsi concedimus per se non Satis firmum esse propterea quia poeta in istis praesertim versiculis modestiae plenis omnia omnino sua prae doctis et laboriosis rerum Scriptoris operibus nuga dicere certe potuit, tamen coniunctum cum reliquis ne hoc quidem suo carere pondere Xistimamus iamque Vulgata opinio Satis Videri possit refutata esse. nihilo minus quaedam subicere libet quibus quae adhuc disputa-Vimus aliunde confirmentur faciamus totum corpus quod extat una editum et Cornelio inscriptum esse certe haec editio ante annum 700 54 prodire non potuit, quoniam conplura carmina, ut supra vidimus, isto demum anno Scripta Sunt at nonne pedimirum videtur poetam tam ero, Sub extremum Vitae Sua tem- pHS animum induXisse ut carmina sua bibliopola traderet sed fortasse quispiam dixerit Catullum, cum singula quaeque statim ubi conposita essent privatim divulganda curaret, satis Si famae suae consuluiSSe ideoque non habuisse cur libellos rite edere tanto opere festinaret et sane Verum est cum alia veterum OpuSeula tum maSime poemata, quando vi absollata amicis tradi
Solerent legenda, priusquam per bibliopoliis ederentur, descriptis hie illi exemplis in multorum saepe hominum notitiam VeniSS qua de re id Brutierus p. 60 et Birtius p. 346, qui locos quosdam Galeni ad am rem in primis aptos vol. XIX, p. 10. 14. 56M. exeripsit cons etiam idem Birtius p. 2824. et E Rolidius Gott. et Ang. a. 1882, p. 1560). nec dubitari potest quin eo
modo magna pars Catullianorum carminum primum innotuerit. Veluti singula epigrammata contra aemulos in amore Scripta atque ea quae ad rem publicam pertinent non in scriniis retentaeSSe a poeta, donec in unum collecta bibliopola tradi idoret Venditanda, sed ille divulgata esse per se intellegitur, nec Cae-
99쪽
sar in Gallia absqns istos de Mamurra versiculos, quibus sibi
ignominiam inustam profitebatur, aliter quam per Xemplum nescio quo transcriptum et in proVinciam miSSum cognOScere poterat tali igitur tamquam privato editionis genere si aliquamdiu contentus erat Catulliis, parebat necessitati, cum non continuo brevissima quaeque librariorum cura publicari possent. verum ubi habebat quibus volitanen soliti ambitus conpleretur eaque quodam cognationi Vinculo inter se iuncta, cur ab edendis is tam diu abhorruerit difficile est cogitatione conprehendere an tu eum I arum habuisse fiducia sui arbitraris at vetus laus Nepotis certe animum ei addere debuit nec minus amicorum Xemplum, ut Cinnae et Calvi, quorum libello modo editos ipse versibus commendandos Suscepit nonne igitur probabile est Catullum, priusquam novam quasi Vitam incohaturus in longinquas Asia regiones iter subiret, carmina ad id scripta aut saltem optima eorum praecipueque ea quae ad amorem LeS-bia pertinerent collecta a disposita in vulgus emisisse porronum existimari potest poeta haud multum post inpetratam a Caesare carminum Veniam quasi reconciliatae gratiae inludens librum edidisse in quo omnia, quaecumque in imperatorem eiusque adsectatores contumeliose dixerat, ad diuturnam memoriam congesta leguntur quod quidem adeo cogitari nequit ut, si tamen cuncta Catulliana putarem una edita esse, id ante deprecationem poeta factum esse concluderem, fateorque me Semper quam maxime miratum esse quo modo Schwabius sibi persuaserit Catullum, postquam intra menses anni 700 54 priores a Caesare
Veniam VerSuum acerbiSSimorum accepisset, eodem anno fere
medio librum suum iniicem omisisse quaest Cat. p. 2374 297). Ita, quocumque Vertimur, in maximas difficultates incurrimus, nisi vulgata opinione abieeta libolium Cornutio X epoti dieatum
partem tantum carminum nobis SerVatorum continuiSSe statuimus.
sed quam partem hoc quo minus certo desiniamus etsi ipsa corporis ad nos propagati condicio, de qua satis antea diximus, prohibet, tamen aliquid ea de re generatim Videtur explorari posse atque isto libello non conprehensa fuisse nisi minora poemata lyrica e nugarum adpetitatione iam Supra collegimus. verum ne de omnibus omnino reVioribus carminibus cogitemus duo loci faciunt Martialis, id quod rectissime perspectum est a Brutiero p. 6064s epigrammaton IV 14 enim hic poeta Silio Italico quosdam libellos suos Saturnalibus dono mittit, quos cum illum seposita severitate legere iusserit, in extremo carmine sic forsan', inquit, tener ausus est Catullus Magno mittere passerem Maroni Gilom tuo I 6 16 puero cuidam delicato basiorum innumerabilium praemium passerem Catulli Sese donaturum esse
100쪽
XCI PRO LEGOMENA promiud. ii os locos qui Secundum rationem artis ii omeneutieno examinaverit, non poterit quin passeris nomine libellum quen- liiii lioetae Veronensis indicari adgnoscat ne iri Oroni tomianio coriani ita intortiretandum esse conliture antea intellexerant,
veluti Gornrdus Ioannes ossius de poetis Latinis cap. I, Leut- schius lilii lol. X, p. 735, alii, nisi luod toti carminum corpori quod
Oxtat illud nomen suisse arbitratiantur. Verum adparet non I O-tuisse sic nisi eum librum illisellari in quo carmen nunc Secundum, quod a Verbis passer, deliciae meae puellae incipit, primum locum Obtineret. luit pe consuetudo erat Veterum ut Otaopera maXimeque t Oetarum ab it S eorum exordio designarent,
veluti idem Martialis Aeneida Vergilii verbis arma virumque' signifieavit in VIII 56 19 et XI 18 2, cuius rei plura ex-
oml,la attulit . Ialinius ad Persium p. 10 34. hine colligimus cum Brunero unum libellum Catulli fuisse qui a priori carminum de passere Lesbiae, alium qui a carmine ad Cornelium scripto initium sumeret dictum est quidem et olim et nuper rursus a Schulgi l. c. p. 20 poematium hoc posteriuS, cum SSet praesationis loco, extra ordinem esse Martialemque libelli Cornelio dieati adpellationem ab initio eius carminis quod Vere primum esset ipSius corporis repetivisse quae quidem sententia indovidori potest aliquid prasesidii habere quod Catullus in versiculis ad ornolium ita de libello illi donando loquitur, quasi Volumen
quo inclusus est iam paratum in manibu teneat, quippe quod lepidum et novum et modo pumice Xpolitum dicat . at eam fictionem poeticam esse facile unusquisque sentiet sed fac ipsum poetam dedicationem in interiore parte membranae quae pro involuero Ohimini erat inscripsisse, quod veteribus in usu fuisse Gabriolteiguotius in dissertatione surcia ellure declivres hegles anciens p. 534. contendit eam consuetudinem, si qua fuerit, vix in descriptis exemplaribus retentam esse Brunero concedendum erit multo autem gravius hoc est, quod idem iam minerus adnotavit, quod Martialis passerem a Catullo fortasso Vergilio missum esse nullo modo potuit fingere, si initio eius libri omnium oculis Cornelii nomen se obtulisset immo hoc commentum posita Bilbilitani documento est passerem nemini inscriptum fuisse ne quis enim ita sese e difficultate Xpedire conetur ut quaedam carminum Catullianorum exemplaria ista ad Nepotem praefatiuncula caruisse eorumque uno Martialem usum S Se dicat,
epigrammatum eius II 2 inpedit in aperta imitatione illius poemati positum cons etiam VIIII 2). quodsi quaerimus quaenam carmina paSSer continuerit, non errare nobis Videmur, si pleraque eorum quae ad Lesbiae amorem spectant, quibus etiam epigrammata in rivales facta adnumeramus, intermiXtis alii non