장음표시 사용
71쪽
addictus erat qui p0stquam est Hieronymo ad ann Abr. 1935
anno aetatis triceSimo quinto Graecas litteras cum summo studio dididisset, ad Alexandrinorum imitationem et ipse Sese contulit. neque elegias eius a reliquorum Catonis discipulorum natura
diversas fuisse Ovid. trist. II 439 s. o Properi III 34 85 s. ostendunt. sed quod idem Argonautica Apollonii Illiodii, magnum
epos et a Callimacti rationibus abliorrens, in Latinum sermonem convertit, eum aliquantum a Scholae praecepti declinasse putandum est quanto autem magis hi poetae in condendis minoris ambitus carminibus fere adquiescere solebant, tanto diligentius ea Alexandrinorum more perpoliebant summaeque studebant et
orationi et numerorum elegantiae qua in re nemo ulterius procossisse videtur quam Helvius Cinna, cuius Zmyrnam, parVum OpuS, OVem anni elaboratam esse scimus sed idem in eodem
carmine etiam vitia AleXandrinorum poetarum diligentius quam Studiorum consortes Xpressisse Videtur quod quidem epylli0n Philargyrius ad Vergil. ech IX 35 adeo obseurum fuisse testatur ut non nulli eius aetatis grammatici ex illius enarratione magnam gloriam conSecuti sint neque vero dubium est quin id ipsum Cinna sibi laudi duxerit, quemadmodum Alexandrinis quoque poetis interpretem et requirere et invenire honorificum est Visum. cons Merkelius ad Ibin p. 347. sed quod isti poetae ad unum
omnes rudi arte antiquiorum spreta in oratione et in versibus limam tanto cum studio consectabantur, iam praemuni Uerunt
ad perfectionem illam quae Augusti tempore adparuit, contineturque ea re principale totius schola Catoniana do litteris Latinis meritum iam Si quaerimus quid aequales de hac secta iudicaverint, in diversas eos sententias discessisse reperimus non de- orant fautores OVae rationis inter Viros horum emiporum primarios. Hortensium Ortalum oratorem a Catullo elogias Callimachias in Latinum sermonem conVersas Xpeti ViSS Supra vidimus, ipsumque horis subsecivis carmina amatori Alexandrino stilo scripsisse Ovidius testis est, cum inter eos qui ante se amores cecinerint Hortensium quoque laudet una cum Varrone Atacino, Catone, Cornificio, Cinna atque sociis idem in C. Memmium cadit, cuius poematorum Ovidius eodem loco Diontionem facit, quemque, cum ad regendam Bithyniam provinciam
abiret, Catullum et Cinnam secum duXiSSe Scimus. ConSentaneumque est artis progressionem libenter ampleXum esse eum
quem Cicero Bruti 24 perlaetum litteris, sed Graecis, fastidiosum Latinarum dicit a Ciceronem uia Veterum poetarum amor atque admiratio inpediebat quo minus aequum se eis iudicem praeberet qui ab illorum consuetudine palam recederent. quamquam, cum ipSe Solutam orationem tanta cum subtilitate ad
72쪽
Graecoriani Xein lilar Xl oliverit, nitrari sane licet quod in hoosino a quidem Studia quae ad maiorem sermoni VerAuumque cultu ni liectabant ita ut lia orat adgn is et, at neque vero in seri I tis suis lianc lioetarunt sectam commemorat nisi ut vitul eret ut inrident et in orator quidem g 161, ubi de s littora sinali nnto insequentem consonam detractione disserit, quam antiquioribus
poetis Dinibus probatam esse constat, eam ut subrusticam iam fugere liOetas novos ita narrat ut nimo se dissentire haud obscuro significet ipse que in Arat phaenomenis ni adulescentulo conversis saepius istam licentiam sibi indulsit una cum aequalibus M. Terentio Varrono et Lucretio sed cum Orator In Con- Scriberet, nova con Suetudo adeo invaluerat ut qui in litteratis numerari vellet non posset quin ad eam se accommodaret itaque in versibus posterior vitae tempore a Se tactis etiam Cicero, cum alia conplura e Vetustate retineret, a s littera detralienda
coactus abstinuit iam OVOrima poetarum, i. e. eorum qui
schola Catonis prodierunt, nemo, quod Sciamus, hane apocopen admisit prauior unum Catullum, cuius in Xtremo carmine hic invenitur pentameter, at fixus nostris tu dabi supplicium. nam Laevius, qui in Protesilaudamia sortasso dixit gracilenti colorem' fragm. 22 uolt.), etiam si eiusdem sit aetatis, quod ambigitur, certe non novis qui Oeantur poetis adnumerari potest, quippe cui magis conveniat cum Varronis Reatini rationibus. sed cum ex loco Ciceroniano quem attulimus intellegaturis litterae apocopen prorSUS abhorruisSe a sectae Catonianae placitis, Catullum in tot versibus semel dormitasse non est credibile, videturque potius in hoc epigrammate licentiam alioqui spretam iuncerto quodam congilio adhibuisse, nec inepte suspicere petita esse
verba dabi supplicium ex ipsis Gellii versibus in Catulltim
factis ad inridendum adversarium alter locus qui ad nostram quaestionem pertinet est in epistularum ad Atticum VII 2 1, ubi Cicero in narranda felici sua navigatione facto ioci causa hochoxametro flavit ab Epiro lenissumus Onehesmites ita pergit:
hunc σπονδειάζοντα si cui Voles των νεωzερων pro tuo vendito.' quibus Verbis nimium noVorum poetarum amorem VerSuum heroicorum in binos spondeos exeuntium lepide nec immerito perstringit nimium amorem dicimus nam spondiagontibus Omnino
abstinere paucissimi tantum poeta Graeci Latinique animum induxeriant, ipsoque Cicero in Arateis semel eius modi hexametrum admisit vol. I, p. 107 d. ait et Kays. V. 237). cons. A. Viertelius in annal philol. t. XXXV, p. 801 s. et A. LudWichius in dissertatione de hexam poet Graee spondiaeis Halis a. 1866 edita, quibus tamen utrisque eum in Ciceronis Arateis duo spondiagontum exempla ineSSe crederent, accidit ut
73쪽
vorsum Hugotiis rotii pro Tulliano haberent sed cum in Homeri carminibus, licet liaud raro vel in spondiazontes atque
non numquam de plure continuati sint, nulla tamen eorum captatio adpareat, Antimaelius Colophonius primus eius modi lieXametro aurium Oblectamenti causa adscivisse videtur habet enim pro paucitate fragmentorum nobis Servatorum permultos, convenitque talo artificium cum huius poetae rationibus maxime
vero Alexandrinis poetis eius generis hexametros in deliciis fuisse calculi a Ludwichio p. 114. subducti domonstrant veluti Callim stelius in hymno primo, qui nonaginta ex VerSus heroicos conprehendit, non minus quattuordecim binis pondeis terminavit, ut sextus quisque fero SeptimusVe VerSu Sit spondiacus. Eratosthenis Cyrenensis fragmentum quoddam carminis quod Ερμῆς inscriptum erat p. 2 ed. Hillor. V. 20-35 cons p. 5648. inter quindecim hexametros optem spondiacos praebet Euphorionis inter reliquias duodeviginti nos quid0m certa spondiazontum exempla numeraVimus, Suntque in eis tres continui n. XXVII ein.). quae cum ita sint, dubitari nullo modo potest quin novi isti posita Latini, quo Cicero ob crebriorem Versuum Spondiacorum usum inridet, hoc quoque artificium ab Alexandrinis acceperint. quatenus autem in adhibendo eo progressi sint, odio non potest nisi o Catulli arminibus cognosci qui cum in distichis duodeciens pondeum in quintam sedem heXametri admisit, tum inopylli do Pelei et Thetidis nuptiis, quod quadringentos octo
Versus continet, triginta spondiacos esse obiit ibique tres posuit continuos v. 8-80). cons. I. Baumannus in programmate Landisbergens anni 1881, p. XI S., qui omnia eXempla enumeravit simillimae autem haud dubie fuerunt reliquorum eiusdem
Sectae rationeS, quamquam Di me unus tantum Cinnae spondiacus
D. 7 L. Muoll. itemque unus duovo Varronis Atacini in Risisti
sat Menipp. Varronis eat editione p. 261 s. extant tertius locus quo Cicero de novis poetis mentionem iniecit est in Tusculan disput. III 19 45, quo loco adlatis conpluribus Versibus o Ennii Andromacha hunc in modum pergit: O poetam egregium quamquam ab his cantoribus Euphorionis contemnitur.' quibus in verbis sunt qui putent Ciceronem vel unice Vel praeeipuo de Cornelio Gallo cogitasse, quem Euphorioneos elegos
conpoSutSSe Veterum testimoniis conStat. Verum Gallus Dum
anni 709l45 ot 10 44, quibus Tusculanae disputationes con-
Scriptae sunt, iam innotuerit ambiguum est, suntque Ciceronis Verba ita conparata ut adpareat generatim ibi eosdem significari quos locis supra laudatis poetarum OVorum SiVe των νεωτερων adpellatione notaverit et enim contemnere Ennium iure dicip0tuerunt omnino ei qui ab illius arte discesSerant, cantoreSque
74쪽
Eliphorionis linia dubio intelleguntur non qui I ui,horionem
sobim, sed qui una cum hoc etiam reli luo poetas ius simile8 imitation expresserint scilicet Clintei longum poetani Ciceroox emphim profert adsectatae do trina obscuritatisque, qua pli H quo poetae aetatis Alexandrina lal orabant, opponitque hic Ennio, sicut eundem IIomero opposuit in libro de divinat . hero 132. eodem in universum modo iam alii li,cum Ciceronianum acceperunt, ut Merkelius ad II in p. 356. itaque etiam si nuthim in Catullo Euphorioneae imitationis vestigium deprelienderemu8,tamon ne hunc quidem non a Cicerone significari existi inaremus. nequo ero obest nostrae sententiae quod poeta Veronensis tum, cum Cicero ista verba scriberet, iam de Vita deceSSerat. nam et
hoc loco et duobus reliquis quos antea attulimus, qui et ipsi post mortem Catulli scripti sunt, Cicero totam istam poetarum aequalium factionem inpugnavit, cuius communia et propria SSent placita eaque ab antiquiorum poetarum Latinorum, quo ille admirabatur, ratione longe diversa ceterum in epylli de Peleo
et Thetide versum 30 Oeeamisque, mari totum qui inplectitur' orbem simillimum esse Euphorione 's κεανος, ω πασα πεDιρρυτος
ενδε δεται χθων D. LVIII M. iam alii adnotaverunt, neque dubitamus quin inter pica poetae Chalcidensis carmina suerint quibus Catulliis in narratione de Ariadna potissimum perteXenda uti posset, sit οπιαν dicimus et Λιονυσον et Γεοανον, Cuiu quidem carminis titulum a saltationis genere in Creta et Delo insulis olim usitato desumptum esse nobis quidem probabile videtur cons einelaius anal Alexandr. p. 12 20 s. et relleriis mythol Graec. II, p. 296 ed. ait pertractavimus Ciceronis de
hac poetariam factione iudicia nec aliter in univerSum en SiSSe omnes qui tum essent veterum Camenariam admiratore CODSentaneum St. quo plures autem poetae novi artis Suae obtrectatore inveniebant, eo magis sese mutuo adiuVare fetuSque SuOS epigrammatis Stollere Studebant, ceterum hac quoque in re
AleXandrinum morem secuti cons Callim epigr. XXIX Schneid.).
erantque plerique e eis, ut Videtur, non solum Seholae communione, Verum etiam amicitiae Vinculo inter Se coniuncti. Sic
CatulluS, Ut supra memoravimus, et Zmyrnam Helvi Cinnae et
Licinii Calvi elogias modo oditas arminibus XC et XCVIcelebrarit porro Ticida versus apud Suetonim extans hue referendus, quo Lydiam Catonis doctorum maximam curam SSe ait, ubi qui docti vocantur eos non alios esse quam poeta nOVOS
pridem intellectum est denique de eiusdem Catonis Diana Cinna Versu itidem per Suetonium memoriae prodito consimiliter praedicavit atquo Catullus do Zmyrna cons. c. XCV ). eidem Studiorum consortes, quemadmodum inter ipsos laudabant atque
75쪽
promoVobant, ita eos e aequalibus poetis inpugnabant diffamabantque qui veteris artis tenaces illi se novis placitis moveripaterentur certe qui a Catullo ut pessimorum carminum conditores inridentur Caesius, Aquinus, Suffenus, Volusius, ei licet revora iratas habuerint Musas, quod de Aquino saltem concedendum est, de quo setiam Ciceronis iudicium extat Catulliani simillimum, tamen dubium esse nequit quin ea potiSSimum de causa odium poetae Veronensis Sociorumque ibi contraxerint, quod viam ab his initam sequi nollent quos antiquiorum VeStigia pressisse merito iam inde colligas quod eiusdem generis poetae quidam saecli incommoda vocantur in c. XIV 23, i. e. homines qui ad ingenium
saeculi accommodare se nesciunt. Sed certiora etiam eius rei praesto Sunt indicia et Aquinum quidem, cui cum Cicerone amicitiam fuisse scimus, in Xprimenda Vetere VerSuum faciendorum arte adquievisse per se intellegitur. Suffenum Catullus e. XXII 14 in poematis infaceto esse infacetiorem rure ait, quam quidem reprehensionem non ad tractationem rerum, sed ad elocutionis genus et numero pertinere facile sibi persuadebit qui loci Tulliani supra a nobis citati meminerit, quo poetae novi s litterae sinalis apocopen frigero dicuntur ut subrusticam cui loco haud in opto alterum adiungimus Prisciani ex libro I p. 27 II., qui postquam cum alia Vetusta tum Lucretiana illa fretu et Acherunte attulit, quae tamen', inquit, a iunioribus repudiata sunt, quasi rustic more dicta'. atque opponuntur in isto carmine mali versus hominis urbanitati eius morumque elegantiae. cons etiam Horat epist. Π 1 160. eadem fere, quae in Susseno, Catullus reprehendenda sibi esse putavit in Volusio, cuius annales pioni ruris et inficetiarum' dicuntur in c. XXXVI 19. Decdubitari potest quin hic quidem, cum re Romanas amplo earmine epico tractaret, Ennii Xemplum in primis secutus sit. cuius opus cum in carminibus XC et XCV parvo, sed diu elaborat Cinnae epyllio contrarium ponatur, inde quoque quale fuerit perspicitur, Suntque duo Sta epigrammata, quae quonam tempore scripta essent et quam inter Se rationem haberent supra
demonstravimus, monumenta certaminis inter OVO poetas et veterum imitatores notatu dignissima. mirum S autem quam
accurate Catullus in aestimandis duobus illis poetis, amico altero, altero adversario, notissima quaedam Callimachi iudicia expres-Serit nam cum parva Cinnae monumenta ibi cordi esse, at
p0pubium tumido Antimacho gaudere iubet, qui eum non videt tamquam Romanum Callimaelium illa et μεγα βιβλίον ισον τω
γραμμα καὶ ου τορο in rem suam convertere et intellexit pridem Merkelius ad Ibin p. 366 etsi vera falsis miscuit ceterum
76쪽
Volusius, poeta I nni uino artis iudiosus nec ingratus populo, per se non Satis pie prosecto nequiperatur Anti inacho Colol,lionio, sto in lioeSi antistii et tui in re nis non inuci ex sein pliani lux an trinis poetis irael uerit sed suffecit Catulli, suo lis allim nullo niagistro in liroibatus erat cuius ni odi inita alieni iudieii imitatio dialescontulum prodere videtur scholae placitis litus no tuo etiam in liticiliani, confirmantur tu hinc rursu ea quae Supra de tempore carmin uni V et XCV disputavimus. Iam si plura nobis Alexandrina poesis monumenta servata essent, multo plenius, quantum Catullus ex ea liendent, iudicare liceret nunc in tanta carminum Alexandrinorum in tura liuicquaestioni non potest nisi ex parte satis fieri igitur, ut a re longe certissima ordiamur, comam Berenice sibi expressam ess o Callimacho ipse poeta testatur . LXV 16. De lue est cur dubitemus quin Catullus, quoad metri necessitas permitteret, Satis accurate elegiam Battiadae converterit cons. O. Selineideri Callimacheorum Vol. II, p. 1464s quae autem huic elegiae praemissa est ad Ortalum epistula, ea imagine terminatur coloris prorsus AleXandrini, ut fuerint qui praeeunte Ilossbachio sex VerSu extremos a praecedentibus seiunetos pro parte alteriuscuiusdam l0gia itidem a Catullo o Callimaelio expressa haberent cons C. Diltheius de Callim Cydippa p. 65. verum haec
opinio iam ab aequalitatis rationibus reiectanen St. nam cum protasis longa interclusione aucta per quattuordecim versus decurrat, male Sequeretur apodosis duobus tantum distichis conprehensa itaque si potius statuimus, Catullum ne in epistula quidem quae comam Berenices ad Ortalum mittendam comitaretur ab universa Alexandrina poesi indole recedere voluisse.
doinde praeclara illa ad Allium elegia, etsi tota rebus ad ipsius vitam poetae pertinentibus nititur, dubitari tamen non potest qui in media saltem parte plano ad exemplar AleXandrinarum olegiarum conposita sit tam artificiose ibi en comium amici cum Losbino laudibus et Laodamiae amoris narratione et fratris in
torra Troiana mortui lamentatione conectitur, manifestaque est in conparationibu potiSSimum, quarum omnino magnu numeruSinvenitur, quaedam Xquisitioris doctrinae captatio epylliorum autem Alexandrinorum imitatione adparet carmen de Pelei et Tholidis nuptiis factum esse qua quidem imitatio qualis sit et quibus potissimum ex rebus c0gnOScatur M. Hauptiu opuscul. II, p. 75 8s demonstravit, idemque docuit Catullum eum formam Alexandrina poesis epyllio Suo Xprimeret, nee ad unum ducem Se adiunxisse neque ab antiquioribus poetis Graecis nihil mutuatum 8Se cons etiam . . Sehulgius in annal philol. CXXV, p. 104s. similiter de Attine videtur iudicandum esse.
77쪽
quod carmen ex arte lexandrina pendere iam inde licet concludere quod multa recentiores poeta Graecos in matrem deorum metro galliambico scripsisse Hephaestionis p. 39 estph. testimonio constat neque enim recte estphalius Hephaestionis eSSe haec Verba negavit porro cum scholia codicis aibantiani ad h. l. p. 194 estph. ex istis poetis nominatim adferant Callimachum, nobis quoque persuasum S duos VerSus ab Hephaestione sine nomine auctoris citato hosce, Γαλλα μ/7τρος ορει ς φιλοθυρσοι δρο/ιάδες, i ἔντεα παταγειται καὶ χαλκεα κροταλα, ad Battiaden referendos esse, id quod iam ab O. Schnoidero Callim. II, p. 698 dubitanter coniectum pro explorato habet Wilamowitgius in Herm. XIV, p. 197. nec OSSUmu non eidem adsentiri e seminino nomine Gallarum, quo et Graecus et Latinus poeta eviratos Cybeles sacerdotes singulari sane usu adpellaverunt, Catullianum carmen in imitatione Callimache positum SSe colligenti ceterum cum multa Xtarent recontiorum in magnam matrem carmina galliambica, probabiliter Catullus non unum solum X eis Secutus est nec desunt in Attine ex antiquioribus fontibus hausta veluti Pasithea Somni X0 v. 43
commemorata haud dubio o Iliado fluxit XI 269 6 276).
denique illud incantamentorum carmen nunc amiSSUm, quod
Plinius at hist. XXVIII 2 4 19 una cum pharmacoutriis Thooeriti et Vergilii eloga VIII signifieat v. fragm. IV), Graeci
idyllii exsimplo factum fuisse nemo erit qui neget itaque maiorum doctiorumque carminum Catulli unum conversum o Callimacho, conplura aut inventione aut conpositione aut utraque re ex arte poetarum AleXandrinorum apta esse vidimus. OSterioris generis non nulla etiam inter minor lyrica et epigrammata deprehenduntur tale esse e XLV X universo eius sono colligi
potest, nec alienam fuisse ab Alexandrina poesi Amoris faustum omen sternuentis imaginem Theocritus VII 6 ostendit certius otiam de . LXX iudicium est, eui cum Callimachi epigrammate XXVII Selin adeo convenit, hoc ut Catullo illos versiculos scribenti pro exemplo fuisse confidenter adfirmare liceat nam
cum sententiae in utroque similes sint, tum eadem plane est orationi conformatio, accuratissimeque respondent sibi v. 1 et 3
illa ' μοσε - Ἐμοσεν αλλά et diei Dicit sed at enim, quemadmodum Catullus in priore disticho a poeta Cyrenensis sententia aliquantum deflexit, quippe quia ipsa Verba Lesbiae, etsi fortasse paulluli1 immutata, refert, ita, quod in OSteriore
adseVerationem mulieris ait in Vento et aqua scribi oportere, alia atque Callimachus, sed item Graeca imagine usus Si quam tamen ViX putamus e versu illo Sophocleo ρκους εὶ in 7 αικος ε
νδωρ ραφω fragm. 741 . adsumptam esse, quae LM. Huschkii
78쪽
LXXII PRO LEGOMEN Aorat in anni crit. i. 63 Suspicio, quoniam ,roverbialem eati locutionum lius Alexandrino quo lue u se in occurrisse Veris in ille os t. torro non lubitarnu quin latullus in I,li aselo suo argu utentum se eodeni quasi torre I et itum ad propositum traduxerit extat enim in tithologia 'alatina I 131 ignoti
auctoris epigramma quo naVi l ristinam condicionem suam Or- tenuiue narrans inducitur quod is fieri potest ut aetate multo inferiore criti tum sit, at posteriorum temporum epigrammatarios Graecos tantum non Omnes le Xandrinorum poetarum vestitis ingreSSOS Sse On Sint atque est sane Catulliano armini lauddissimilo conpositione illud de nutilo pigramma Callimaelii VISchn verum enim Vero in levioribus istis poematiis, quae maXimam partem ad proprias res Catulli pertinent, imitatio Alexandrina, ut par est, Saepius singulis sententiis variisque figuris et Verbi quam uniVerSi argumentis aut tota conpositionis ratione cernitur atque hoc quidem imitationis genus omnino late patetno ab ulla poesis Catullianae t arte alienum est. Sed pro horum protegomenon angustiis in adserendis paucis exemplis insignioribus nobis adquiescendum esse sentimus sic in pulcherrimo carmine , quo poeta LeSbiam ad amorem fruendum adhortatur, cum dicit soles oecidere et redire possunt Nobis, cum Semel occidit brevis lux, Nox est perpetua una dormienda' generalem Sententiam, quae naturae rerum et humanae vitae diversitate continetur, Videtur ab eo qui carmen in Bionis mortem On- scripsit v. 101 - 100 sive ab antiquiore aliquo poeta quem ille hae in parte Secutus erat mutuatus esse; sed in postrerrata Verbis magis etiam expressit Selepiadis illud μετά τοι χρονον Ουκε re πουλυν, Σχετλιε, xii μακοήν νυκτ' ἀναπαυσο uεθα anth. Pal. XII 50), ubi item Doetis notio pro somni posita es deindeo. III 12 cum Catullus mortuum passerem illuc ire queritur unde negant redire quemquam', haud dubie ad Alexandrinos potiSSimum poeta respeXit qui saepius eam sententiam efferunt
cons in primis Theocr. XVII 120 et Philet fragm. 4 SchneideW.), inque eiusdem poematii Versu 14 quod rei senebras omnia et ladevorare ait, probabiliter Bionis illud I 55 τὸ δ πὰν καλον ἐρσε καταρρει de Proserpina dictum ei obversatum est hactenus de sententiis iam ad figuras orationis transituri primum ephymniorum Sive Versuum interealarium usum adferimUS. Rm in pylli do nuptiis olei et Thetidis ea parte quae carmen Parearum continet quod Catullus versum hunc currite ducentes Subtegmina, currite, fusi duodeciens vel tredeciens repetiit, dubium esse non potest quin Xemplum poetarum bucolicorum Secutus sit atque convenit Catulliano carmini cum primo Theocriti idyllio etiam in eo quod strophae versu intercalari distinctae
79쪽
nec pari sunt longitudine et certa responsione carent item in duobus hymenaeis versus intercalares locum habent, sed in hoc quidem genere phymnia ab antiquissimis temporibus videntur usitata fuisse deinde in elegia ad Allium tres versus continui, quibus poeta de fratre morte amisso queritur, ad verbum iterati leguntur 22-24 0 94-96). quod carmen cum ad exemplar elegiarum Alexandrinarum conpositum Sit, Vix errabimus, Si istam quoque figuram inde petitam esse suspicamur denique in iambis ot hendecasyllabis Catullus haud raro simile artificium hoc adhibuit ut aut carmina isdem quibus incohasset versibus
clauderet, qualia sunt XV XXXVI LII LVII, aut modiis in
carminibus, ubi aptum videretur, singulos Vel etiam binos Versus modo integros modo paullulum mutatos iterum poneret, ut in VIII XXIX XLII aliisque verum hae quidem repetitione eum longe maximam partem augendae sint inrisioni aut indignationi exprimenda multumque roboris acerbitatisque orationi addant, magis videntur ad veterum iambographorum quam Oetarum Alexandrinorum imitationem revocanda esse cons. Semonides v. 9 et 115 Burgh. vix enim probabile est talia adamasse Callimachum, qui iambum faceret o m Hr ἀειδοντα eth Γου-πάλειον contra eius usum figurae quae in Verborum Singulorum redintegratione rhetorica consistit Don dubitamus ab Alexandrinorum poetarum aemulatione repetere, qui hoc orationis ornamentum in deliciis habuerunt, estque apud Catullum in primis
frequens in eis poematis quae omnino X arte illorum apta esse vidimus ut autem varia huius figurae genera discernamus, maXime amat poeta Veronensis ultimum aut paene ultimum Oeabulum unius Versus initio proximi cum pondere repetere, qualia
sunt . LXIII leve typanimi Typanum tuum Cybebe LXIV 62 prospicit erihoe, Prospicit, 28 viridantia Tempe, Tempe, quae il-Γae in Iunt cons praeterea LVIII 2. LXI . LXII 62. LXIII 60. LXIV 27 133 260 322 404. LXVI 6. quibus ab Xeniplis non ita multum disserunt quae sunt in c. LXII 22 LXVI 83 LXXVII 2 sit 5 prauiverunt hoc in genere Callimachus
hymn. I 2. IV 119 151. V 2. 1. V 35 Apollonius Rhod. I957. III 1094. IV 264. 65, Theocritus X , Moschus I 14.
non minus probatur Catullo panaphora, cuius cum alibi satis multa Xempla extant, tum plurima insunt in pyllio de oleo
et Thetide quae omnia enumerare SuperVRCnneum St. ne OsuSesse ducimus notissimum eiusdem figura studium Callimachi et bucolicorum poetarum Xemplis confirmare paullo rarius depanalep800 genus est quo idem vocabulum in eodem Versu aut
bis deinceps ponitur aut brevi spatio interiecto repetitur, ut . LXIV 24 vos ego saepe meo vos carmine conpellabo, ibid. 195 uo
80쪽
VI 17. I, Theocriti c. XVIII 50-52 Dionis XVIII 1 Moschi 22 haec habuimus uno de iteratis et versibus et verbis diceremus e ceteris si Iuris satis sto noti ii ymiam illa in adi )rroilua Amphitritos et i sthyos nomina pro mari posita sunt iii c.
LXIV 1 LXVI 0 LXXXVIII 5, quem usum inmmauptius
opusc. II, p. 44. recte ad Alexari drinorum poetarum Xemplum rettulit ad numeros quod attinet, praeter spondiagontia in captationem iam supra explicatam hoc tuo lue post Godui redi Ier-mniini in Orphic. p. 6924s observationes confidenter ab Alexandrina artis studio repeti potest quod Catullus in versu hexarne tro incisionem post quartum trochaeum cum omnino rarissime
admisit, tum in epyllio de Pelei nuptiis et in altero hymenaeo plane declinavit conflauptius . c. p. 78 et Baumannus i. c. p. XV qui quinque omnino huius caesurae exempla e Catullo attulit, sed pro c. LXXXIV 9 corrigendum est LXXXIV ). Etsi autem Catullus scholae ex qua prodiit plastitis convenienter maXime Al0Xandrinos duces est secutus, tarne eum non putandum S antiquo poetas Graeeos omnino neglexisse.
et Homericorum quidem Studiorum vestigia in eis ipsis carminibus inveniuntur quae ceteroqui Alexandrinum colorem habent, cuius modi non nulla Hauptius et Sehulgius locis supra i LXX laudatis attulerunt cons etiam quod . LXXI 0 Pasithea in Attine commemorata diximus e lyricis Vero poetis Catullus Demi-nsem videtur pluris fecisse quam Sappho, cuius admirationem eo quoque declaravit quod Clodiae ab illius patria nolae indidit Lesbiae est autem primus Romanorum qui Stropham quae
Sappho adpellationem traxit adhibuit in c. XI et LI, eiusdemque
aemulatione eum in c. XXX Versibus aselopia deis maioribus ita esse usum ut binos in Stropham coniungeret cum plerisque recentiorum persuasum habemus cons Hephaest. p. 35. 60. 65Westph. et Lachmann opuSc. II, p. 944. Sed non in re metriensola continetur musae Sapphicae imitatio nam carminis; tres strophae priore e celeberrima Lesbiae poetriae da D. 2 B. OXpreSSae Sunt neque Vero dubitamus eis adsentiri qui etiame. LXII in Sapphus imitatione positum esse cenSent. nam Graecum poema exemplo fuisse huic hymenae manifestum St, cumque Sappho in epithalamiorum genere maxime floruerit, Catullum autem eius studiosum suisSe certum sit, quid per Se ista coniectura probabilius sed confirmant eam ipsae, quamVi paucae Sint carminum nuptialium Sapphus reliquiae. nam quod apud Catullum v. 204. Hesperus a puellarum choro crudelitatis incusatur, qui natam poSSit conpleX matris Vellere, Simillima sen-