장음표시 사용
211쪽
Ait ille, in reeentiore Graecorum sermone noristuIn omnium temporum praeteritorum atquct intctrdum etiam plusquam-
perlaeti vico fungi. Ac primum quidem non mirum est, quod do omnibus temporibus praeteritis judicari oportet, idem de singulis esse dicendum. Quare quoniam plusquainperfectum in praetoritorum temporum numero est, lituus ut caeterorum acristus erit viearius. Neque vero illusquam-
persecti notio quidquam continet, quod dissimilius sit ei
quae noristo est potestati. quam caeterorum temporum Pra
teritorum significatio. Nam quum ea, quae olim peracta sunt, Sio Graeci enarrant, ut in sola praeteriti temporis contemplations subsistant, neque ullam suae memoriae habeant rationem, nullum aliud ad narrandum apium est tempus, quam aoristi, sed ubi olim gesta sic reserunt, ut simul praesentem aetatem respiciant, narrationi solum convenit perfectum. Itaque i antiqui quorum verborum persecta vel
sine difficultato sormari poterant, vel ipso sono, eui plurimum tribuebant, commendari videbantur, in iis hoc, de quomodo locutus sum, Indicativorum perlaeti temporis et ao: risti discrimen esso voluerunt. Sed quando persectum dis- nolle aut formatu aut pronuntiatu erat, aut certe ininus bene sonabat, jam veteres illi Graeci minus accurate loquebantur, ibi etiam aoristum adhibentes, ubi perseeto I cus esse debebat. Ilorum exemplum posteriores praeter nec sitateni Secuti, temporis progressu omnia abjecerunt perfecta, illa ut citerior lingua usque et usque noristos ii narrationibus usurpare coacta sit. Quas persecti temporis usue difficultates nonnunquam apud veteres obstabant, eaedem etiam . plusquamperfecto omeero videbantur. Vesrum etiamsi porsectum commodo sormari ac pronuntiari poterat, neque male nonabat, tamen non seinper formabatur, vel si
212쪽
formabatur, tamen plusquamperfectum ob formae longitudi- non qtinia loq io inde non deducebatur, sed ejus loco noristus in usu orat. Hanc consuetudinem in verbis quibusdam non omnium Graocorum, sed nonnullorum tantum script rum communem fuisse credas. Nimirum suo quisque modo lingua utit ir. Huc accedit, si temporum notionem spectamus, major plusquamperfecti, quam persecti cum nori glocognatio. Quum enim plusquamperfectum designet acti nem absoluinin quo temporo alia inchoabatur, quμ in re nulla habetur praesentis temporis ratio, quod secus fit inperfecto, majori quaedam inde piusquamperfecti cum aML sto, quam persecti cum eodem tempore conjunctio et similitudo nascitur. Proinde hac quoquo causa permoti lamveteres Graeci, quam recentiores Miquando , aoristum plum quamperfecto prasoptant; in quo eo justior excusatio nuno reeentioribus ost, quod hae ratione molesta plusquampers reiicircumlocutione tu. o. Eim Σύψει pro men φειν , quno sola minc usitata est, ubi opportunum videtur, supersedero
possunt. Sed redeo ad antiquorum noristum. Qui quamquam singulare incium exprimit, tamen pro re nata non minus congruus est, s do solo videlicet Inidicativo ago, ubi id quod aliquando contingere solet et quavis netate contingore potest, oloqui in animo est. Sunt enim res olim g stao imnones quaedam et tanquam exempla earum omnium rerum. quao pro vitae humanae eonditione vel immutabili logo Dalumo et nunc similiter geruntur et posthac gem tur. Est hic celebratissimus illo aoristi usus ex Homeriea sermonis simplicitato ductus, quae fieri solita tanquam sa-
in Darrat. . Sed quamvis is norentem , etiam linguae aet tem attigerit, attamen ad recentissimam. memoriam nina
Permanavit. Quem si considoramus norisii usum, saetis
213쪽
nobis erit persuasum, hac parte apud veteres acristum ad quandam impersecti similitudinem accessisse. Ibicet enim con-ltaria sint imperfectum et acristus, quum illud in ro insecta,
inchoata, durante vel saepius eveniente, hic in re facta et absoluta, semel et velociter transacta versetur; tamen in hoc poetico usu, quem Summi etiam pedestris orationis scriptores in multis loquendi generibus agnoscunt, utriusque temporis quaedam reperitur eongruentia, quamquam quae adjuncta est diversitas, obscura se nequit. Etenii usi consueta ac solemnia sic memoramus, ut ea Soli tempori peracto ascribamus, gentium simia vel singulor u hominum qui quid sacere solebant, mentione injecta, imperfecto locus conceditur, acristo autem, Si, quod solemno et usitatum appellamus, non praeteritae tantum aetati proprium videtur, sed omnis est aevi omniumque Saeeulorum commune. Inde consequitur, ut si hanc solam respicimus utriusqlio temporis vim, nunquam imperseetum quadret, ubi aοristus accommodatus sit, neque uoristus pro imperfecto poni possit. Jam si alterum acristi usum eXaminamus,
ille, ut e praecedentibus patet non minus ineptit, qui, qu
ROristo narrantur, ea putet non mutata notione imperfecto
dici posse. Nam mutato tempore Significatio quoquo mutatur. Neque vero recentior lingua quidquam in singulorum temporum significatu novavit, nisi quod qui suit ollinperfecti sensus, is ex quo illud tempus in usu esse desiit, caeteris acristi significationibus additus est. Quin etiam recentiores Graeci verbis quibusdam, quorum nullus apud
antiquos e lal aoristus, hoc tempus ut valde necessarium adjecerunt, ne imperfectum duplex, ipsius scilicet et noriati munus sustineret. Hujus generis est verbum subStantivum, cujus imperseelim quην probe distinguitur ab acristo
214쪽
ε--m , id quod ite in ditissima quidem veterum lingua commodo fieri poterat. Nempe γ, in antiquorum libris non magis recte vertitur cram, quam fui. Quo de argumentosio statuit Heriuatinus Praes. ad Soph. Oed. Tyr. p. XVIII. :-Ipsa vorbi illius notio aliquid difficultatis atque ambigui latis habet, quum ejus noristum et imperseelum discernere volumus. Quum enim ESSU Statum aliquem permanentem indicet, aeque et in aoristo haec vis inest, et in impers cto, sed eo discrimine, quod in imperfecto aliud aliquod tempus cogitari, necesse est, quo quisl fuerit, in aoristo autem infinite quid intelligitur, aliquo tempore jam exacto fuisse. Quo fit, ut quum permanentem illum statum, qui verbi notione continetur, non ad aliud praeteritum tempus referimus, sed simpliciter ut aliquando sinitum neque adhuc durantem commemoramus, recto Roristo utamur.' Neis
mini dubium videbitur, quin quod universo clarissimus ille vir do verbo substantivo dixit, verisSimum esse putandum sit. Si igitur pro certo habemus, Statum permanentem indicari verbo esse, ideoque hanc vim pariter in aoristo et in imperfecto inveniri, tamen utriusque temporis discrimen,
quod ei placet, mihi non ab omni parte probatur. Milii enim videtur in imperfecto huJus verbi solum temporis alicujus exacti initium, in noristo sinis respici. Quomodo praeterea IIermannus de epicis hujus imperseeti sormis ac do diliarentia formarum ἰ et apud Atticos judicaverit, velim ex ipso cognoseatur. Id tantummodo addimus, quamvis in liis formis sint, quas aoristi potius quam impersecue,su dicaS, tamen plerumque Graecos utramque significa-lii uelii Sic conjunxisse, ut aOristo verbum εivαι carero mulistis Grammaticorum jure videretur. Quae sententia vel eam ob Lausum vera eSt, quod qui ἐγενUlix pro auristo verbi Mνωι Disiti Cooste
215쪽
usurpari dixerunt, eodem errore duci' videntur, quo, qui apud Latinos ' et exstiti haud magno discrimine sequncta esse rati sunt. Ea ,scilicet utriusque verbi natura est, qua si qui oratores, ut hoc utar exemplo, aetate quadam fmisse perhibentur, in iis tempus quo vixerunt, solum spectetur, si qui exstitisse dicuntur, in iis non solum ejus temporis, quo fuerunt, sed etiam, quo non suerunt, et quo paulatim et quasi per gradus quosdam ad oratoriam lacultatem pervenerunt, ratio ducatur. Fusius haee exposui, ut quid Da- . vidis opinio et veri et salsi contineat, demonstrarem, nequis sorte ejus auctoritate inductus tempora hodie longe aliter, quam apud Veteres, usurpari existimaret ac nostro potissimum Ioco imperfectum signifieatu ab aoristo non dis ferre opinaretur. Finem huic dei temporum praeteritorum usu disputationi imponere possem, nisi res postulare videretur , ut . de plusquamperseeti et futuri temporis circumlocutionibus quaedam dissererem. ἐi Ρlusquamperlaeti una tantum periphrasis usitata est, composita imperfecto verbi ἔχω aique, ut de passivo prius laquar, quemadmodum CDraes censebat, dorico aoristi infinitivo. Qui quum in passivo verbi Λάφω apud Dores fuerit pro attieo γ2αφ ῆναι, recentis aetatis Graeci nihil ei omittere videbantur, nisi v finale, e&α γραφ ii dicentes pro εγεγώ ιμυ'. IIaeo Opinio, quam, Iis copiosius diceret coactus essem, supra in adn. ad v. 117 adoptavi, si a speeio veri,.quam praebet, discesseris,' salsissima est. Dissicilis etiam ratio plusquamper laeti activi est, quod olim
cum eodem Corae salso scribens loquensque littera non necessaria auxi. Coraes enim hanc circumlocutionem εἴχ
pro εγο φειν ν finali ornavit, ut huic dicendi lammulae antiquitatis colorem conciliaret. Idcirco, ut exem-Disit ed by Coral
216쪽
plum ex ejus seriptis proferam, in IIUM . ia. Ircu . Tin. y σελ. έ σημ. 2. εἶχα γνωρίσειν pro vulgari εἴχα γνωροσει seripsit, in quo, ut leniter judicem, vir immortalis a vero
aberravit. Nam profecto, si plusquamperfectum antiquorum in citeriorem graecitatem transferendum est, infinitivus si turi post εἶχα ita alienus a sententia est, ut in soloecismis numerandus sit. Quodsi quis in verbis, quae τω σ carent, velut λ qiam pro εἶχα λύμει cmeram addito v εἶχα --βειν utitur, neque antiquae neque recentioris linguae legibus accommodato loquitur, quam ineptam loquendi rationem mire nunc quibusdam placero assatim notum est. Alii igitur accontu in ultimam conjecto εἶχα λαβεῖν scribunt, quod etsi ad sonsum recto so habet, tamen nondum omniabus probatur, quia ob insolentiam dicendi consuetudini r Pugnat, neque a plebo intelligitur. Duorum tantum verborum plusquamperfecta sunt, quas Grais opinioni suMagari videantur, εἴχα Mεῖ et εἴχα ειπεῖ, quibus si adjungitur 'exsistunt veteres insinitivi δεῖν et εἰπεῖα M vero in his contra veteris linguao analogiam ab inferioris aetatis Gramois conjunctivi noristi accentus ex penultima in ultimam syllabam transpositus est. Quae Si nobiscum reputamus, evidens vidotur λύβει, γνυγρίσει et δεῖ nillil esso, nisi conjunctivum aoristi atque eam ob rem emendatius scripturos esse Graecos, si pro his usurparent ianae εἶχα γνω-s3M li, elata δῆ. Jam vero originoin harum cireumlocutionem pervestiganti facile apparet, quod perperam vulgo ο Brutur FQGP η, Hora σῆ, κτυπιπῆ ex activi analogia' nonomo Infinitiviun, sed Conjunctivum aorisii passivi atque idcirco rectius scribendum esse γρας ii. Atqui dicat albquis, sentcntiam hic non Conjunctivum, sed Infinitivum requirere. Λudio. Verum recentiores Infinitivo orbati, eumquo
217쪽
modum Conjunctivo preecedente να exprimentes, vix aliam poterant, quam hanc periphrasin adhibere. Proindo εἶ os vel addito vin , quod subauditur, εἴκα --ae qui parat alteram sormulam εἶχα γω ναι. Sie . iam γραώ vel plene εἶχα - perinde est, ac si dicatur εἶκα τροφονῆναι vel dorico εἶχα-De reliquo, si quis εἶχα γνωρισ7j, εἶχα γρας ri, εἶχα κτin ri et similia, quoad ejus fieri potest, ad verbum germanice vertat, id quod in latino sermone non Leet, aοristi autem infiniti
vum sie interpretetur, ut persecti veteris infinitivus inter pretandus est, idoneam suisse rationem reperiet, cur abj eta veteri forma hanc potissimum periphrasin inferioris aevi Graeci Megerint. Etenim εἶχα γ' ισril sie ad veri hiim germanico convertas: ich hatis gehannt worden seini. e. icti War gehanni Worden, J'avais ute connu. Ex his, quae disputavimus, efficitur, si quis in vulgaris linguae ve stigiis subsistere volit, ci scribendum esse emendate εἶχα
δει, si quis vulgarem sermonem ita omendare volit, ut ad antiquum propius accedat, ei scribendum esse . ἴκα voΙ εἶχα m s.ciι, ει--vel εἴχα γνωρι- ηνυι, elam γραφαι, εἴχα λοβειν, εἴχα δεῖν, sed velut se pulum fugienda esso barhara ista εἶχα γρύψειν, εἶχα κτυ- σειν, εἶχα γνωQίσειν, εἶχα λάβειν. Quae quum ita sint, ubiquo Zeni textiun ad hane normam exegissem, nisi veri tus essem, ne forent, qui re nondum perspecta nimis OLfenderentur meque tanquam novarum rerum studiosum in
dicta causa condemnarent. Unum reSiat, quod paucis aperiam. Si recentiores dicunt εἴκα γεγocis μενον, haec dicendi forma respondet latinae Acrsitim habcbGm, neque, Diqiligod by Corale
218쪽
quia alium habet i Sensuis, Plusquamperlaeti operiphrasibus
Transeo ad suturi temporis periphras . Antiquorum futurum γράψω scribam, ποιήπω faciam, vagum insinutumque recentioribus visum est. Quamobrem varias. excogitarunt circumloquendi rationes, quibus, ut inter so diverisis, diversum etiam sensum exprimi necesse est. Quo fit, ut singulae futuri temporis larmae partem tantum significationis antiqui futuri reddant, . totam ejus viminon reserant. In his suturi temporis . apud recentiores formis periphrasticis duae eminent, i quarum Ritera constat tertia , perqsona sing. Ind. praes. verbi et Conjunctivo praes. velaor. 4 , quod exigitur verbi. i, Quam rationem si sequiamur, antiquorum γ ἄψω nune vertitur: ελει γοάς Di vel λει : γραλγο ελει mamic vel 'ὶς elo. Utrum Conjunctivus prassentis, an aοristi ponatur, multum reserti Sed quia notam hanc disserentiam opinor, quae iniex modos praesentis et Aoristi intercedit, quaeque a me alibi pau- eis adumbrata est, ideo eam hic silentio praetereo. At e Graeei hic in dicant, id a nemine enucleatum repperi. Res, nisi salior, sic se habet. Θελει in hoo loquendi genere verbum iii apersonias est. Quare si latine paulo insolantius loqui et ad litteram sors hanc periphrasin γελει
Altera periphrasis huic plano opposita est. Ea enim constat verbo personalem usum liabeute et verbo, quodenuntiatio postulat, impersonaliter usurpando. Ponitur au-Diuitigod by Corale
219쪽
iem ludus verbi tertia pers. conjunetivi vel praesentis voIaoristi. Hac altera ratiano apro, Utiquo γωψεις dini convenit dicra γράψη, γλη T. Vel Nil, πιλεες γρύφη, quod vuIgo pronunx uouid aequalitate dee pii inepte scribunt χελω γράφει vel γ φει. Namque necesse esse hic exarari νώφs et γωφ3l, per: spicuo monstrat passivi analogia, quod eandem habet cimeumlocutionis legem. Nimirum m--oli 'dupliciter timis retantur nostrae aetatis Graeci, ita ut non solum ' ρλεε
scribunt. Haec omnia, si formas et activas et passivas conserimus, ad am sim sibi invicem respondent. nisi quod, quum χελω respondeat periphrasi activas πίλων arii, nulla in usu est Periphrasis passiva, qyae a givas Γλω γ' ini respondeat. Verum inde nussum vulgaris lin gua detrimentum eapit, quum alia dicendi genera praesto sint. Inter haec numeranda. sunt et ilia quae pro impersonalitor adhibito dud hin apud vulgum invaluerunt. Eionim nunc perinde sere est, num dic αι γ ἄir ω, πε- λει et aει γρυφ ω, an νὼ Λάψω, Ra γ
νς φ ω. In his formis I tantundem valet, quantum λει, ex quo breviatum est, ut Ex χαις, πετε ex Graeci decurtant; porro int*rligo υ contractum est exm, quod satis liquere arbitror. Ex hac postrema, quam adnotavi, forma γὲ et Q γρύψω, eujus loco Non minus probatur γvύ lvi, emergit, quomodo eXplanundus sit Coim diuietivus post Deest videlicet in πέλει ou ob πελειγμηχω et πέλει γραφ ῶ particula i ta; neque alia particula
220쪽
subaudienda est in γγ a vel χελω γ m et in χελωQuippe nunquam in Treentium Graeeorum se mone conjunetivus, nisi praecedente particula aliqua usumpatur, quae hie brevitatis causa praetermissa est. Porro
laetio intelligitur, Conjunctivi γ' ini, et γρα ii
post co eandem esse notionem, quam in Plusquamperfecto post εἴκα ei attribuendam esse vidimus. Nempe Conjunetivus in his omnibus loquendi modis Infinitivi vim hahet, atque, ut εἶχα idem esse demonstravimus eum
idem est cum χελω Λάφειν, πελω γρα)l xi, νε- νὰαφ και vel dorice γρα rim. Falsa autem scriptura πέλω γ μφει,γμψει et antam , quae inter Grammaticos Rusiadae, Damvari, Davidi aliisque placet, effecit, ut multi, inter quos Comes fuit, addito v Infinitivum eomminiscerentur, quem non quidem vitupero, ubi praesentis est, sed quando pro ελ- γράψη non γ ροφα , sed πέλω γράφειν dicunt, hoc Ioquendi genus ut sermonis vitium reprehendo. Si. quidem tum non modo linguae citerioris analogia deseri lur, sed oratio aperto mendosa est et monstra indueuntur in formonem, velut ui ειν, γέλω exv iv et antiquis ignota et nostri aevi peritioribus Graecis ingrata, si a duobus illis verbis Doco AKω et χέλω εἰπειν discesseris, quae si mutationem, quae illis contigit, sponte in rectae viae vestigia ducunt. Praeterea, quum supra viderimus, uta γρύ- mi, l li et γραψ ii impersonaliter accipienda esse, ita ut proclive sit intellectu, quomodo haec pro infinitivis adhiberi queant, nihil superest, nisi ut addamus causam rationemque, cur ' sic loquantur Graeci. Ex quo Infinitivus usurpari desitus est, necesse suit, ea Conjunctivi vel praes.