Demetrii Zeni Paraphrasis Batrachomyomachiae : vulgari graecorum sermone scripta : quam collatis superioribus editionibus recensuit, interpretatione latina instruxit et commentariis illustravit

181쪽

rum diserimine servato is dicit, eui varias ob eausas pr habile videtur, alterum scripturum rase, mirum putaturus, si non scribereti Diutius hese argumento exponendo immoratus sum, quod etsi philologi passim attigerunt v. e. G. Hermarinus ad Soph. m. v. 1061, Bremius ad Demosth.

et Protag. l 19, a quibus exempla peti possunt) non tamen sie ab aliis explicatum invenio, ut mihi otium laes-rint. Ex quinque illis loquendi modis duos retinuit Neemlior Graecitas. Liquet autem, quum αν illud δυ Ἱκ evanuerit, quum porro antiquae suturi temporis formae ob litteratae sint, quum denique infinitivus veterum in oblivionem abierit, nec nisi circumIoeutione a recentioribus ejus sensus proferatur, hoc solum ex pristina copia inopiae solatium superesse, quod infinitivi cireumlocutiones hio adhibere Ii L Quamobrem nostras memoriae Graeci duplici modo in tali causa loquuntur, aut ελπίζω - γρο Ira, aut ἐλαί- να γράφsi dicentes. Quae cave ne nihil aliud esse eredas, quam hanc duplieem veterum dicendi rationem ἐχ-πίζω αυτ- γράψαι ei ελπίζω αυτον γρίφειν. Etenim qu niam antiquorum suturum mox o dupliciter pro duplici actionis natura, de qua dixi, in nostri temporis Graecit tem transfertur γράψει iam γράψω, να vel

ροὶ, perspicuum est, id quod veteribus erat ελπίζω αυτ γωψειν pro actionis discrepantia nunc appellari ελπίζω ναγρύψn et εὐιέω - γeαφη. Itaque ελπίζω νμ γ φῖ r spondet his antiquorum loquendi formulis ελπίζω αὐτου λειν, ελπίζω αὐτὸυ αν γρο ειυ et ἐλπίζω αὐτὸν γράψειν atque ελπίζω - γ il a veterum locutionibus ελπίζω α--

182쪽

vel εμβαίνω. Eruditiores ἰμ' ι usurpant antiquam formam

retinentes.

V. 264. πνι πιι pro πνιγωσι 3 pers. PL aor. oonj. pass. verbi πνίγω. V. 265. - επι σωμεν periphrasti latiui, ut vidimus ad vers. 22. V. 266. ὼκωλεια i. s. ἀπολεί- ex synizeseos IegLhus, sed ἀπ αιαν, si significatus rationem habemus.

passa pro ἀκουουσι, quam Sicut alias hujus generis vulgus celebrat. Videsis Coraem ad Ptoeli. p. 104, 133 et 134. Est autem ἀκοεισι nostro loco praesens historicum, quod in ius perlaeto reddidit. V. 268. Aocim o forma vulgaris 3 pers. pl. eori.

non Pass. Pro MusMχτω ψι, quod Verbum explicui ad vers. 226. - ἐβύλ σὶσαν aor. pass. verbi βάνω, quod proprie ponendi potestatem habet, verum si ejus passivum sequente να cum conjunctivo usurpatur, hoc vocabulum respondet sero Gallorum loquendi formulae: se metire ia, velut hio v γγιατω -υ εβύλ o civ gallies sonabit: iis se mirent ias'armer, Ae armare me erunt. το βότατον dolerioris Graeeitatis vox, quae et hodie usitata est herbam significans, cujus vicem tamen et ἡ δοτύνη et τὸ βοτάνιον es. v. 101 antiquorum voces pro arbitratu loquentis explero possunt. - 'που quibus. Sio infra vers. 268. - ζουσι

V. 269. ηύρασι explicui v. 227. V. 270. κοχλι- hic est a nom. sing. κοχλεός, loco veteres καλων vel κόχλος dicebant. Quum in amuhetypo quoque κρομων sit, miror Crustum κοχλι- ro

183쪽

τρομα mterpretatum esse trafudinum festas. Interpretari debebat: limacum conchas vel, quod idem est, cochisarum

V. 271. Quod a veteribus appellabatur σευτλου velut hio in archetypo est vers. 161ὶ τεύτλον, id hodie vulgo σε λου nuncupatur. Sic jam Agapius Cretensis in Gemponico eap. 91, 93, 109 et alibi. Fuerunt tamen inter Graecos, qui et σέ- ω dicerent. Quare in Corona pretiosa, quam antestatur Ducangius Tom. II p. 1356. σε

exponitur voce σευτλον. Itaque servavi in textu raram hanc dictionem, quae betam designat. - εκύμασι pro εκομαν

V. 272. νεροσελινον viam aquaticum, novitia Io-eutio composita ex ν όν, de qua voes egi ad vers. 60 et antiquo vocabulo πελινον. CL Ducangium, Si volupe est, Tom. I p. 992. - μανίκι- man a Latinorum vocabulum est, sed ex vulgi Graecorum consuetudino in deminutivum iransformatum. Uluntur eo ΙΙauricius lib. I Strateg. eap. 2. Leo in Taetio. c. 6 q. 13. Symeon Thessalonic. de Sa- eris. Ordin. eap. 5. Codinus de Ome. cap. 7 nurn. 35, 36. Eucliologium pag. 358. Plocli Oprodr. contra Hegunienum vers. 53 pag. 17 ed. Corais et alii permulti. Vid. Dii eang. in Gloss. med. et in L Gr. Tom. I p. 870 et in Gloss. med.

V. 273. uno nomine reddit quod in archetypo vers. 162 per periplirasin φύλλα των exprimitur. Citatur et forma κρI3ιπόφυλλον a Ducangio I p. 75i ex Cod. Paris 1673, ad quam explicandam cs. quae

vers. 102 diximus. - ἐo mcti ut supra vors. 222. - De Oυτόρια es quae observavi ad vers. 223. V. 274. βoύρλου hodie usitatissima dictio, juncus, antique σχοῖνος. Inveniuntur praeterea formae Jeodλον sive Duili Corale

184쪽

Grais, βρυλον, βρυελον et aliae. Vide Dueang. I p. 228 et Corais Ατακτ. Tom. IV p. 66 Et T 14. Fortasse βρυελον

forma primitiva est, διότι βρυει, ut Comis verba ponam, καὶ δασυνετω εις τὰ ε . λέγει ὁ 'Ησύχιος 'ρυωδες, ὁ πιδες γρ. δα ὁ Υ. - ωγγελωτός forma vulgaris, quae jam sere inusitata est, pro αγκυλωτός curvus et acutus. Post rior notio in hunc locum quadrati orta est autem ex tua, quam habet Euripides Bacch. 1194. Barbara ista forma utitur, ut alios taceam, Monymus de Nuptiis Thesei lib. I: βόντας core. φοβωντως) ταῖς γελωταῖς των γυ-ιλ

De reliquo cons. adn. ad vers. 214.

V. 275. ἄρριατω - σι vulgariter pro dui ιαμ ησαν. Vid. ad vers. 226. - ἐστύχησαν aor. verbi recentioris στέ- κω vel στέκομαι, ut vidimus versu 193. V. 276. δίκως sine, absque a recentioribus ex Rntiquorum adverbio δίκα sormatum est. - De pronomine κανένας es. quae exposuimus ad vers. 57.

V. 277. καὶ ὁλαμ ἡ καρδιά τους pro και δυνώμεως η -ωία αυτων. In voce δύναμις terminatio genitivi hio omitti poterat propterea quod plebs non της δυνάμεως sed τηι; δα ωμης dicit. CL Davidis Meth. p. et. I. I. gr. mod. p. 22. Quum vero nominativus singularis hujuscemodi ii minum a vulgo interdum sine ς proferatur, cujus rei unum

sufficiet exemplum attulisse ex adn. 15 p. 486 Tom. II Carminum popularium a Faleriale editorum, ubi legimus: το φωνηεν μὲ τὸ ὁποι- τελει-ει η λαι id est λέος, es. praeterea vers. 57. haud difficile ad intelligendum est, g nitivi quoque ς abjici posse, qui in plebis loquela eodem modo ut nominativus pronunciatur, licet scriptura discrepeti Quod quia fieri potuit, articulus ἡ ipsum etiam η Vο- eabuli δύταμη absorpsit.

185쪽

V. 278. J-φαιναν, πιχταφαιν&ν Imperseela vere riim αναι Ara et καταιβαίνω, quae in plebeja loquendi aemtione pro ἀ-βαlivo et καταβcimo usitata sunt. Eodem modo jam antiquorum poetae καταιβαoMα, κατΓλίβασις, καταιβύτης pro κoragiasta, κοτύβα ς καταβάτης dixerunt. - δεχναν Impers verbi δείκτω, de quo Iocutus sum ad vers. 100. ἀνδρεια ' per synigesin et apocopen pro ανλείαν. V. 279. ὁ Δίας i. e. Ζεύς, cs. adn. ad vers. 28. V. 280. μάχετον 3 pers. sing. impers verbi Teeentioris Q ομαι Sedeo ex antiquo ina uos-ι breviasi De barbara adjectione litterae N , qua --ετον, non μάχετο scriptor dixit, es. quae exposuimus ad vers. 123.

observ. ad vets. 22 l. V. 282. μελλει να γενa suturum periphrasticum Est autem γενa 3 pers. sing. Ror. eonj. Verbi γίνο/μαι. V. 283. Ir ω explicui ad vers. 25. - ἀγγωμου si antique ἡγut μέτοι. V. 284. ωσπερ τους γίγοντες. Vid. supra ad vers.

V. 286. ωπύνου hic propter loci rationem reddi potest G ersus , sic et infra versu 404; sed quid proprio sit, dixi ad vers. 120. V. 287. γεμύτος Plenus, refertuS, adjectivum addita latina positione ab antiquorum verbo γεμειν derivatum. CL adn. ad vers. 65. - τα ί- rarum deminutivum nominis ταυρος, quamquam non Pro taurum, sed pro tauro a cipiendum. Vid. observ. ad vers. 6. V. 289. 26 m vulgariter pro εγντω. Alia exempla vide in Duoang. Gloss. med. et ins. gr. Tom. II p. 1314. - 'πειε L e. ειπε τε. G. Dialogi vers. 11.

186쪽

V. 290. γενετε 2 pers. pl. coiij. non verbi γίνομαι. Pro hoc γίνετε doctiores τὼ ν.τε scribunt. V. 291. πυγιλτωα pro vocativo hic ponitur. CLanimadversionem ad vers. 49.

ae de vicisSitudine sonorum ω et OV dam in antiquorum dialectis obvia Matth. Gr. Gr. p. 5l ed. II. V. 295. Oπου 'υ i. e. oπού ενε vel Eraυι. Fortasse Zenus δυδοι-τεοον hic ὁπῶ V pro ὁπού 'ii' scripsit, quod conjicias licet ex eorrupta seriptura ore , quae usque adhuc in textu orat.

V. 296 το ἶρύδυ proprio neutrum a loclivi βραδύς,

quod retracto accentu substantivi vim accepit, ut nunc apud Graecos, ita jam in multis medii aevi monumentis Nevmriam notans. Cf. Ducang. Gloss. s. li. v. Copiosius de hae voce disserui in Jahrbucher fur Wissensebasiliolio KritikNuin. 59 mens. Mart. ann. 183 i pag. 468. - μωζόνοντέαι eongregantur. Vid. ad vers. 187. - De κυ ενας es quae diximus ad vers. 252. V. 297. αποκρί et κε explicui v. 37. - De ἀκρ/βε Cons. observ. nd vers. 209. V. 298. Do ποτε μου jam locutus sum ad vers. 75. V. 300. φερνου ν i. e. φ oh γν. Vid. ad vers. 74. - καU ωQα i. e. κω ' ωρου eodem sensu accipiendum, quo velores usurparunt. Videsis Hermanu. ad Vig. p. 860. Sed roeentiores sic Ioquentes minus solent de praepositione κ τα, quam de pronomine indoelinabili κάγε cogitare, ita Duiligod by Cooste

187쪽

ut plena verba sint cir , quod ipsum κύνε orium esteX ac ponitur pro veterum μυοποιοῦ. Neque tamen obsolevit iste, de quo agimus, praepositionis κ&m. in recen-liore sermone significatus, sed in multis certe loquendi generibus adhuc servatur. Itaque eum non omisit Darvaria

in Γρ striciτικῆ 'Απλοελλ. p. 326. V. 301. το λύδι oleum, antique κλαιον. originem trahit hoc vocabulum ab ἐλίδι-, quod jam apud Epictet. Diau. III, 10, 16 pro 'auxillo olei aceipitur. - ψ ε PNombantique φ ε γυσι, ut supra vers. 207. CL adn. ad v. 74. - καντίλα vel, ut alii scribunt, καWaiλα, pro quo et καΥ- δηλα in usu est, lucerna Olearia. Etsi vero omnes illico perspiciunt, hoc vocabulum a latino candelae nomine si xisse, tamen nunquam id sonat quod voteribus Latinis candela est. Distinguuntur scilicet da in apud medii aevi scriptores τα et cra καμηλαι ut in Pentecostario o καμδηλάπτης ωπτει τα κηοία πάντα και κανδήλας. CL Ducang. Gloss. med. et ins. Gr. Tom. I p. 570 et Gloss. med. et ins. Lat. s. v. Cand la. V. 302. μαντίλα mantile, quam vocem media Relato Graeci a Latinis mutuati sunt. CL Ducang. GI. med. et ius. Gr. p. 868.

V. 305. εκοπιωσα per synlaesin, quam in hae voce plebs amat, pro ἐκοπίασα. CL adn. ad Dial. vers. l. In Duiligod by Cooste

188쪽

r entiore graecitate κοπιάζω laborandi, sudandi, fatigandi, conficiendi vim et potestatem habet. Haeterea eundi notio in quibusdam loquendi formis ei tribuitur v. e.

κόπωσε, παρο-λω veni, quaeso κοπιάσετε μεσα intra e. - κατί νιλος tenuissimus, subtilissimus. - ΘΠιότι i. e.

V. 306. μή μου i. s. α ἡ μου. Jam Diochoprodromus ατός pro αυτός usurpavit harbare insuper adjectogenitivo pronominis alicujus personalis, ita ut dicat ἀσός ριου pro αὐτὸς εγώ, ἄτός σου pro Γλύτος σύ, ἀτός του pro κυτὸς Ουτος vel αυτὸς μεῖν . Nam lib. II vers. 586 p. 35M. Cor. dieit: ἀτός του γίνεται ιατρος και τάδε παγγγελλε/. CL Coraem ad h. I. et ad lib. I vers. 127 p. 116. Stini-liter apud Homerum αυτύρ et ἀτάρ promiscuo adliit, eri omnibus notum est. Zenus noster in hoc tantum a Pt ehoprodromo discrepat, quod non solum ἀτη ιωU Pro αὐτη πω hic ponit, sed etiam ipsum εγώ superaddit, quasi nesciens, id supervacuum esse propter ea, quae dicturus est

U. 307. φόρε ια vocabulum natum ex veterum φόρημα ut 4εuός ex ξηρός, πλερομο Ex πλη-ω. Est autem Quin apud recentiores vestis. CL Acta Concilii Florentini pag. 8 ed. Labbei. Fabulae Aesopi barbarograecae p. 135 ed. Venet. ann. 1644. Malaxus in histi Dalr. pag. 158. Codinus de Oaec. cap. 4 n. 15 cap. 6 n. 29.

- κατάλευ-' i. e. κατάλευκον candidissimum. - στύνι sie interpretatur Ducangius Gloss. naed. et ins. Gr.

Tom. II p. 1700: φουστά eorrige φομπύτι fustiana, panni species, de qua in Glossario med. Lat.' At est sero id vestimenti genus, quod pallam Romani appellarunt. Originatio vocis multis eruditorum dubia videtur. Plerique

189쪽

eam ab orientis populis ad Graecos atque indo ad Barba roIatinos, qui fustanum, fustanetum, fuScanetum, dixerunt, transiisse censent. Sed vide, ne sorte tale vestimentum a susco colore appellatum fuscanum primitus, subaudito pallii nomine, a Latinis dictum sit, a quibus aliae gentes hane

dietionem postea mutuatae sint F. 308. εκαμ- i. e. ἔκδεμ . V. 309. Mo' i. e. nov. - ε πα-αγωγ i. E. -τέφαγον, vel κοπέτρο ιν, quod in archetypo est. - μίμα propter metrum et finalem versuum concentum pro ἔκδει v.

V. 3i0. υγιος rarior forma pro Θιης apud vulgum olim usitata, quam Iexi graphi adnotare neglexerunt. V. 311. Ῥύδι vel ut apud alios antiquiorum posis '

verbium est, significans simul, quod, quum certum ejus elymon sit a veterum substantivo ὁμύς, ex deminutivo ὁμωπιν, ἰω δι' ὁsta' in adverbii signifieatum transierit Iiecesse GLV. 312. δανε μια vel διχνεωνηκα vulgaris non pass. pro qui Ioeum antiqui aori med. ἐμυεισάμην hic tenet. - το ὁ δι vel υ δι- hoe Ioco non textum, neque triamum aut sistemen, sed texendi matririam valeti Caeterum es. Lobeck. ad Phryn. p. 74.

V. 314. ω. i. e. ci K. Vid. ad vers. 38. - Do

περ τερά i. e. πεὐι υτερ- Jam Iocutus sum ad vers. 79.

- ς Θ, antique τόμος, apud vulgum sine dubio multis abhino saeeulis dam invaluit, postquam a Romanis usurae vocem audivit. Dueangius Gloss. Tom. I p. 1029 et 1064 memorat praeterea lamas non amplius usitatas κολα et OMorici, Sed quod mirum, eadem utrobiquo Joannicii Caritani ex serm. 5 de avaritia pro testimoniis verba allegat altero loco ὀζουρα, altero Οὐγυρα exarans. Priore videlicet loco haec habet κάὶ ωκας πλουσίους μου ὁ

190쪽

Οὐζούρα. Quomodo prior Iocus ex posterior8 eorrigen. dus sit, lacilo intelligitur. Quare reliquis mendis et tuta adnumerandum censeo, quod illic oc ora pro ουζούρα seru

ex antiquo πληρα derivandi. Hoc reisumvi in inferioris aevi graecitate Pecuniam solvendi, persolvendi, pmdendi notionem liabet, a quo distingui oportet πληρόHo, id est impleo. discriminis ignarum suisse meatigium videmus,

qui quas attulit s. v. πληρωνειν scribe πλ= Qότειυ exempla, ea omnia ad πλεοόνειν reserenda sunt. Etsi enim eum πλη- ρώ- et πλε avo notavit, tamen promiscue ea verba adhuberi opinatus est. V. 315. εκίκισα non est inferior, ut Crustus vult, sed vilmero. - εχ το- εχ ota inimici tam adversus eas gero. Crustus sensum tantummodo reddidit, sic vertens: eis inimica sum. In his verbis ἐκπρία pro

barbarum est atque liodie non amplius usitatum.

V. 3IT. καί quamvis, quamquam, licet. Vid.

quae notavimus ad vers. 213. - ' πηκα vulgaris aor. pass. verbi ostγίζω pro om: L et .v. - Δία es. vers. 279. V. 3l8. βπ ύκων metri causa pro β- σκων. -κciliti κ. explicui ad vers. 5T. V. 319. αγνωστοι recentiore significatu est demens, stolidus, inconsideratus. Apud Hesychium Iegitur ovod στεPοι, tario ποι, quod nemo ejus interpretum pereepiti At nihil eaptu sacilius. Corrigendum, ut jam observavit Coraes in Γ νοσογραφικῆς υλης δοκεμίω pag. 10 Tom. H'Aτ α --εστεροι, ita ut sit comparativus adjectivi μω ς; ἄγνωστοι autem Hesychio sunt dementes. Itaque eos qui mente asinis quam liominibus similiores sunt τους o δε- Duili Corale

라틴어 텍스트