장음표시 사용
601쪽
Ag or aeredimus iam legita , nec nos poenitentiam ἔγ-- mus , quod qui PUBLICE poenitentiam profitetur ,
Episcopa Iem cathedram nec tenere , nec regere potast. Propterea salutantes beatitudinem vestram honorifiee , iudicamus , ut usque ad aliam Synodum de Arelatensi sede , ubi vos constat pontificalem cathedram tenuisse, debeatis omnimodis abstinere , & desaeuitate Ipsiu, Eeelesiae nihil ad vestram dominationem , donec In audientia ante fratres convenerIlIs, penitus praesumatis. D
IL CIerieos omnes, etiam maioribus ordin bus Initiatos , publicae poenitentiae fuisse addictos , probare eonantur peritissimi, & magnI nominis Critiei, speciatim Morinus, ct Natalis ΑIexander. Hietamen peculiarem ab aliis sententiam tradit e etsi enim poenitentiam publicani CIerieIs Iapsis decretam fuisse asserat, ipsis tamen manus non fuisse Impositas aIt , de qua manuum super poenitentium capita positIone proximo c. dicturi sumus. Rationes porro I quae praedictos Auctores ad amplectendam praeis satam sementiam permoverunt, allis, ut mihi quidem vIdetur , Ionge firmioribus enervantur, diluique eongruis responsionibus possent. XXI. Dieimus ergo, nullo unquam tempore CI Hels maioribus pro expiandis ipsorum delictis publicam poenitentiam fuisse dinatam. Rationum mome di sunt haec: I. Canone XL co eil ε Carthaginensis U. celebrainti anno 398. legitur e so Confirmandum est , ut, si quando Presbyterim vel Diaeoni in aliqua gra v Ioris a concit. Regiρr. edtr. Paris. I sqq. T. 1 . fol. I CI .
602쪽
necesse sit removere, non eis manus , tanquam paenitenti hus, vel tanquam fidelibus Ialeis imponatur. , , II. Leo M. Rom. Pontifex Epist. 9o. ad RustI- cum ita anno 4 3. seribebat: α AIienum est consuetudine Ecclesiasti ea, ut qui in presbyterali h nore , aut diaeonii gradu fuerint consectati , ii pro crimine alIquo suo per manus impositionem remedium accipiant paenitendi. Quod sine dubio ex Ap so Ii ea tradItione descendit . , , Huiusmodi vero Iapsis privatam secessionem ae poenitentiam SUFFICERE , ait ibidem S. Leo .. III. Synodus Ancyrana Anno 3 Iq. habita Can. I.& a. Presbyteris, & Diaeonis , qui Idolis Sacrifica
verant , poenitentἰa ductis , honoris quidem nomen servat , verum absque ulla iunctione , & exercitio Ordinis . En Canones praedictae Synodi ex interpretatione Dionysii ExIgul: Canon Ι. Presbyteros immolantes, & iterum Iuctamen adeunres, si hoc non per illusionem aliquam, sed ex veritate fecerint, ut iterum teneri viderentur, aut tormentis subiici, quo facinus pati viderentur Inviti: hos ergo plaeuit HONOREM QUIDEM SEDIS RETINERE; offerre a
tem sil s, & sermonem ad populum facere, aut ali quibus sacerdotalibus officiis fungi non liceat. Cais non II. M Diaeoni similiter, qui immolaverunt i intellige: IdoIIs HONOREM QUIDEM HABEANT,
cessare vero ab omnI sacro Ministerio, sive a pane, sive a calIce offerendo , vel praedicando , &c. debeant. UI de Tom. II. Cone. Reg. ed t. Patis. I 664 I. st. Ex his manifeste colligitur , ClericIs poeni. tentiam publicam non fuisse impositam, cum Lonoris nomen publice poenitentibus servatum nunquam fuerie. Vide supra In Not. ad n. I9. Dices 1. Haec tantum probant , quod saeculo IR& subsequentibus ClericIs maioribus poenitentia pu blicata Surins moIunti seu T. a. concit. P. 1 O . 6 I. a.
603쪽
bliea dIctata non fuerIt, non autem, quod ea disciplina prioribus tribus taculis non viguerit.
Reis. Ex Concilio Carthaginensi quinto eIt. & eae Leonis M. Epistola satis probari , quod nee primis
EeeIesiae temporibus ea praetensa disciplIna in monstfuerit. Illo namque Concilii Iaudato canone non inducitur noma disciplina, sed confiνmataν antIqua. Aiunt
enim PP. CONFIRMANDUM est a nIhil autem eo firmari potest, quod prius non fuit.
Uerba Leonis Papae aperte nobis favent , ut opus non sit, pluribus eadem explanare. DIces a. Uerum quidem esse , ClerIeos manus Impositiohi, ab Episcopo , dc toto clero factae , obnoxios non fuisse, non tamen fuisse a subeunda poenia tentia publica immunes . Porro Coneillum Iaudatum Carthaginense, & verba ex epistola S. Leonis, exce pia, tantum probant CIerieos immunes RIsse ab impositione manuum , non vero a poenitentia publica.
Reis. Inane hoc effugium esse . Ut quid enim ab ista manuum impositIone immunes suissent Cleruet , & non a poenitentia publiea Z Quid dedeeorIs, &verecundiae , aut inhonestatis haed impositIo eontin bat , ut Clericis applicari non posset e Certe quἔasserit, poenitentiae publicae subiectos suisse CIericos,
consequenter fateri cogitur , etiam manus imposit o ni illos fuisse obnoxios , haec enim poenitentiae publIcae pars erat vulgatissima . Poenitentiae nomine sub- Irationem veteres propriissime intelligebant , porro
negari non potest , poenἰtentes in hoc tertio grada Iugubri habitu indutos variis laboribus , & castigationibus , speciatim vero crebrae manus Impositioni Episcoporum , & reliqui Clerἱ suisse subiectos . nqnis ergo assirmet , Clericos poenitentiam quidem publieam subIre debuisse , immunes tamen fuisse ab Impositione manus, exemptionem hanc probare debet , quam certe non probat Concilium citatum , nec Leo Pontifex, immo nobiscum sentire affero. Nam Co ei lium ait, Presbyteris, & Diaconis peccantibus marius non en Imponendas , tanquam POENITENTR
604쪽
cis peccantibus indicuntur poenitentiae , & ipsis poenitentibus Imponuntur manus; ClericIs autem peccantibus manus imponi non debent, cum Ipsi sicut lata paenitentes poenitentia publica non plectantur. . Idem volunt S. Leonis verba ; Pontifex namque alienum ait esse a consuetudIne Eeclesiastica, ut Presbyteri, & DIaconi remedium poenitendi per manus impositionem suscipiant; aperte innuens, quisquis poenitentiam publicam subire debuit, manus quoque II-Ii impositas fuisse . Cum ergo Leo dicit, allenum esse a consuetudine Ecesesiarum, ut Clericis manus Imponantur, & per impositionem manuum it poeniteant, satis.indicat, Clericos Immunes fuisse a subeunda poenitentia publica . Solis enim paenitentiam publIcam , non vcro privatam obeuntibus manus olim sunst imis positae. Vide Infra Cap. seq. n. Σῖ Αssertio nostra probatur IU. S. Optatus Mileuitanus Episeopus, qui Saeculo IV. circa annum 3ς s. floruit, septemqne egregios libros adversus Id Donatistas edidit , L. a. eosdem graviter redarguit, eoquod Iapsos Episcopos ac Presbyteros poenitentiae publieae subiecissent, quod novum esse , & insolitum ait, ae a nulIciunquam factum. A vobis, inquit, I. cit. M oecisi sunt In . honoribus D EI Sacerdotes. Multis notum est, & probatum, persecutionis tempore Episcopos aliquos inertia a consessione nominῖs DEI delapsos thurifieasse; & tamen nuIIus eorum, b qui evaserunt h. e. qui lapsi non sunt, aut persecutionem evi- . tarunt aut manum lapsis imposuit, aut ut genua a. figerent, imperavit. Et facitis vos hodie post unitatem, quod a NULLO faetiim est post thuris catlo-
Intelliger Episcoporum; hi entin poenitentiam ἐie Ibant publicam, ut sUra diximus Cap. 2.
605쪽
miserit ordinari, & postea suerIt detectus in erImine mortis , quod aliquando commiserit , si spo te fuerit c8nsemus, placuit eum, acta poenitentia legitima , post triennium accipere communionem . Quod si alius eum detexerit, post quinquennium acta cpoenitent a aecipere communionem laicam debere. ,, Ex hoe Canone AA. inserunt, Diaeonis saItem po nitentiam publicam olim iniunctam fuisse. Res. Canonem non exprimere, an illa poenitentia, Diacono Iapso iniungenda, publica sit , an secreta . Ex positis ergo a me rationibus assero, poenitentiam illam aut secretam fuisse , aut impositam tunc dumtaxat , postquam Diaconus ille a gradu , di privilegio D aeonatus deiectus, ad laicorum sortem, & communionem amandatus fuerat . Alii sie explicant: canonem loqui de Diacono irregulari ter, ct cum reatu capitalis criminis ordinato , & hine mandare, ut abjiciatur a Ciero, abstineatque aliquo
A XII. Ad solvendas obiectiones alias notari hic defient tria. Primum est, quod iuxta S. Basilium a can. I. in Clelieot Iapsos unicum supplisium debeat deeerni; in illis autem sipplicium illud est, a faeνlam n eriis amοωeri, ut Basilius asserit. Sic autem amo-ii , inter plebem redacti Clerici laica tantum communione antiquitus donabantur. Secundum est, Aliquos Clericos sponte. aliquando subiisse poenitentiam publicam, quod demonstratum est supra nu. I9. Tertium est, non omnem poenItentiam publicam mige canonicam s canonica liquidem ea erat , quae iuxta praeseripta, & auctoritatem canonum infligebatur, pyblica autem illa erat, quae coram populo , ct in conspectu Eeelesiae peragebatur , sive postea esset Insiicta iuxta Canones, sive a quibusdam piis, & timoratis
606쪽
sponte laseepta . Ex his praesuppositis solvi possvna
plurima, & vix non omnIa, quae Adversarii in coniatrarium nobis obiiciunt. Quod si quis ergo nobIs opponat ex Epistolis S. Cypriani 19. Sa. 39.64. &68. In quibus recenseatur poenitentia Felicis, Trophini, Victor; s, Fortuniani, ac Basilidis, sacrorum ordInum charactere insignitorum ἱ respondemus, Cyprianumnuspiam asserere, Presbyteris aut aliis CIericis maioribus eandem cum Iaicis poenitentiam esse subeundam , sed vel ad communionem laicam, veI ad deponen dum gradum eosdem adactos fuisse asser i . Uel si poenitentiam aliquorum Clericorum In Cypriano Iegimus , fatendum Id' est e poenitentiam nos Iegere quidem Clericorum , sed ritum D quo poenitentia illa peracta sit , non deprehendere . Verbo dicam; ex Cypriano , qui plurima tamen de poenItentIa nobis reliquit, probari nunquam poterit, Clericos maiores
poenitentiae publicae Iegibus primis Ecclesiae saeculis fuisse subjectos.
Numero XXI. i. schisma Donatistarum seu misnatianorum emersit saeculo Ecclesiae IV. Anno cIreIter Irx. De eo videri potest optatur MiIevitanus Episcopus in libb. adversus Parmenianum Donatiastam, itemque S. Augustinus pIurIbus In Iocis; ex tant denique In nova collectione Conciliorum acta
Collationis Carthaginensis , in qua Caecilianus , α Felix se purgarunt ab obiectis criminationibus. Paveis rem delIneo. Desuncto Mensurio Carthagianensi Episeopo totius populi suffragio suffectus est CaeclIlanus, ct a Felice Apiungitano Episcopo ordia
natus . Electioni resistebant Bostres , & Celeusius , qui Episcopatum ambierant; eoque demum res devenit , ut eoacto ConetlἱabuIo aliquot Episcoporum c quos inter erat Donatus a Casis nigris, Donatista rum antesignanus Caecilianum non comparentem Episeopi ii damnaverint duo eI obiicientes erimIna; Priamum , quod a Traditoribus fuisset ordinatus. Tradiis
607쪽
fracti, aut poenarum metu deterriti libros, & 1 aera vasa paganis tradiderunt Alterum , quod , cum el-set Diadonus , victum afferri Martyribus in carcere positis, prohibuisset. Post haec Majorinum tui Ioeum Caeciliani subrogarunt. Sed orthodoxi Episcopi Ita It cum aliΤs quibusdam favente Constantino N. Romae In domo Faustae In Laterano anno 313. Congre sati Caecilianum absolverunt, de Donatistas una cum eorum Principe Donato damn Vς ς . - . Donatistarum errores fuere sequentes e Asserebant L diffusam toto orbe Ecclesiam , eoquod cum Cae-HIIano communicaret, corruptam defecisse , veramque Ecclesiam remansisse in sola Asi Icae Donati pa ter hinc Sponsam dicere et Indiea mibi quem dileIe.MIma mea, ubι pascas, ubi eubes ἰn merἰdie Cant. I. c. Astiea enim situm obtinet versus MerId Iem. II. Uerum baptisma solum superesse in sua Eeclesia ideoque Catholicos ad eorum sectani transeuntes novo tingebant baptismate . III. S. Eucharistiam ceu renivrofanam pedibus conculcabant, canibus eandem proII- cientes . IU. Sacrum Chrisma effundebant, atque U. consecrationes, unctiones , & ordinationes factas a Catholiris, quos spurios meretricis EccIesiae ministros voeItabant, nullas , & invalidas esse contendebant. VI. Catholicorum Altaria evertebant; eorum calices conmngebant; χIos bonos In Ecclesia esse assirmabant , non vero malos . Denique Monachorum institui; hostes erant Insensissimi e Merito , Inquit S. Augustis. In Psal. . I 32. tuis dἰDIla et nomen Non eboνum, quia luι nolunx habitare in unΗm eum Mare bus, s dfeqsentes Donatum, christum dimiserunt. Numeνo eodem a. Quando optatus ali , nullum ex Episcopis imperasse, ut lapsis Cleriel genua fig rent , incitare vult morem antiquum Subserationis,
quae fuit tertiui olim gradus poenitentiae publicae , quemadmodum dissimus supra Cap. I.
608쪽
XXIII. a μπNter omnes EeeIesiae ritus, qui Insa-α erIs mysteriis adhiberi solent , cI ra in primis, & frequenti usu notissima est manuum impositio. Nam & gentilibus manus imponitur, ullChristiani fiant , & fidelibus bapti ratis ut Spiritum sanctum accipiant, & Clericis , cum ad sacros o dines initIantur, & ab haeresi conversis, ut Catholicae EecIesiae copulentur S aliis non paucs . Avin publicis poenitentibus non una , sed triplex fuit
impositio manuum. 33Trimo itaque Imponebatur Iapsis manus , quando ab Episcopo ad poenitentiam agendam admittebantur ἔatque haec Impositio manuum erat poenitentiae publicae veluti ianua. De ea loquitur s. Leo Pontifex In Ep. ad Rusticum supra laudata n. at. Concillum item Agathense ea de re sic habet Can. I s. a Taenitentis, inquit, tempore quo poenitentiam petunt, ἰmpositIonem manuum, . cilicium super caput a sacerdote, silcut ubἰque con situlum consequuntur . Si autem I comam non depose erInt , aut vestimenta non mutaverInt, oe nisi digne poenituerint, non recφωntur.
Secunda impositio manuum non simpIex aut una fuit, sed multiplex & diuturna, tandiu nempe durans, quandiu poentientes a fidelium Missa excludebantur . De ea loquuntur Patres ToIetanae Synodi tertiae a. Canone XI. dum statuunt, b Usi secundum formani canonum antiquorum dentur poemnitensiae: hoc est, ut prius eum, quem sui poenites facti, a communione suspensum faciant inter reliquos
609쪽
pce.' tentes ad manus impositionem crebro recurrere: expleto autem satisfactionis tempore communioni restituant: is quod ad tertiam speetat manuum Impositionem. Ad seeundam autem referendum est , quod habet Synodus IV. CarthagInensis Can. 3 o. omnἱ tempore jejunἰῶ manus pomitentibus a Saeerdote imponatur .
Manuum Impositionis ab Episcopo , & Clero faetendae meminit quoque D. Cyprianus ; objurgans enim Epistola X. olim i . Libri 3. Presbyteros s& Diaconos suos , quod citra conseientiam , sive consensum Esescoporum temere pacem lapsis dedissent, ita inter alia habet: ab Nam cum In mἔ-noribus peccatis agant peccatores poenitentiam iusto tempore, & secundum diseiplInae ordinem ad exom ,Iogesim veniant , & per manus Impositionem Epi- eopi, de Clari ius communicationis accipiant, nunc crudo tempore , persecutione adhuc perseverante snondum restἔtuta Ecclesiae ipsius pace ad commun
cationem admittuntur , & nonaen eorum, & no dum pamitentia facta , nondum exomologesi finῖta,
NONDUM MANU EIS AB EPISCOPO AUT CLERO IMPOSITA Eueharistia illis datur. Et Epistola XII. t alias 16. lib. 3. haec habet rε b) Rudio, inquit Cyprianus , quosdam . . . . de Presbyteris; nec Evangelii memores, neque quid ad nos Martyres scripserant, cogitantes, neque Episcopo honorem Sacerdosi sui, & Cathedrae servantes iam eum lapsis eommunicare coepisse , offerre proinis, & Eucharimam dare , cum oporteat ad haec per ordinem pervenire. Nam eum In minoribns de- Iietis, quae non In DEUM commIttuntur, poeniten tia agatur iusto tempore , & e mologess fiat Inspecta vita eius, qui agIt poenitentiam, nec ad communicationem venire quIs possit , nisi prius illi ab Episcopo, & Clero manus fuerit imposita , quanto
610쪽
observari oportet σ 13 Tertἰa de postrema haee RIO , quando poenitentes decursis rite poenitentiae stationibus reconciliationem consequebantur , unde reconciliatoria impositio m nuum dicebatur. De ea In Concilii Arausicani I. Cainnone III. Ita statuitur: sa Qui recedunt de cor Pore poenitentia aceepta , placui. sine reconcillat7one e s communicari r quod morientis sussie It cons
Iationi b secundum definit Ionem Patrum, qui hu-i usmodi communionem V laticum nomInarunt. Quod si supervixerInt, stent in ordine poenitentium , ut Ostensis neeessariis poenitentiae fructibus legitimam eommunionem cum reconciliatorIa manus impositione
percipiant. ,, Concillum Carthaginense IU. Canone 78. id habet: μ Poenitentes Inquit , qui In Infirm late viaticum Eueharistiae aceeperInti non se credant ab Iulos sine manus impositione, si supervixerint . ,st Tomo 3. Coneli. Reg. fol. y47. st XXIV. Per hane IgItur postrema in manus m pomtionem lapsis poenitentibus omne ius restituetur ad oblat Iones , & ad sacrosancta mysteria, sumptionem videI. Eucharistiae, unde haec Impositio absolute τι- conciliatio appellabatur. Notandum porro, duplicem
fuisse oliin reconciliationem, unam Sacramentalem Canonicam alteram, cla solemnem, qnod ex proxime citatis Conciliis Arausseano I. & Carthaginensi adve tere licet e dum enim Patres asserunt , moribundos sine reconcillatorIa niafius Ina posit one communio nem, id est Eucliaristiam accIpere posse, aperte loquuntur de reconciliatione Canonica solemni ac Caeremoniali , non vero de Sacramentali ; morientibus enim data non fuisset sacra communIo absque Te- conciliatione seu absolutione Saeramentali . Quod