장음표시 사용
31쪽
adhibuit igitur Euripidos inascentiorum fabularum canticis
monometro anapaesticos, paroemiaeos dimetros anapaesticos et anapaest iambicos. Mas formas omnes praecipuo eis locis coli cmit, quibus magna cum animi concitatione aliquid recitabatur. . . Talibus locis monomereos, quippe qui ex threneticis carminibus sumpti essent, iam ab- Aeschylo usurpatos ess supra vidimus
spag. 11, Saepissimo dochmii cum formis anapaesticis compositi sunt idem 1im ηθος, ut Graeca voce utar, dochmiis erat et an asstis. Non igitur anapaesticae formae lyricae dochmiorum loco adhibebantur, perpaucis locis exceptis, quibus singulariametra anapaestica inter dochmios occurrunt, velutinere. 1085
Quod ita osso Aristophanos δ' demonstrat, qui nonnullis locis rationem cantica componendi Euripidem per ludibrium imitatur. Sine dubio animo eius, cum scribebat Nub. 1161-1170, locus illo eo. 171 sqq. δ' obversabatur; sed metrorum Omposition Polymestoris cantilenam imitatus est, quam Supra
diximus, iam occurrero videtur Wilamowitzius quidem has sormas dactylicas esse putat, cum Geryoneis ex dactylo-epitritis composita sit c . comment ad Hipp. 161-169, pag. 19M; sed iam supra pag. 20, annot 29 Soph. Trach. 497 sqq. attuli, ubi anapaestoriambi formis dactylo-epitriticis inserti videntur esse. Itaque haud scio, an dimetri anapaestici et formao anapaesto-iambicae e carminibus dactylO-epitriticis progressa sint. Neque vero hoc opusculo de ea re disputandum est. Undecumque dimetri anapaestici prodierunt, sive e compositionibus dactylo-epitriticis sive ex Euripidis ossicina, servatur Euripidi ea laus, quod dimetros anapaesticos, ut anapaesto-iambicos, ipse primus et sensu et arte metrica ita a membris quae circumstabant seiunxit, ut quasi στixo fierent. Aristophanis locos quos attuli e canticorum oditione Schroederiana
32쪽
Altero loco man. 1331 sqq. , quo Aeschylum Euripidis monodias per ludibrium imitantem facit, permulti anapaesti occurrunt, unus dochmius cf. 1331 sqq.:
33쪽
Η Ranarum versus satis demonstrant Euripidom ab aequalibus suis inventorem existimatum esse formarum anapaesticarum; quas sive ipse invenit sive aliunde sumpsit, primus Stichico cuidam usui ita appropinquavit, ut quasi versus populare efficeret. Ex eis qua Euripidem sequuntur temporibus praeterrae pauca eaque minima fragmenta nihil nobis servatum est, unde novi quicquam de anapaestorum usu percipiatur Tamen etiam fragmenta afferam, ut Videas, quo modo Euripidi formae, quas observavimus, a posterioribus poetis adhibitae sint.
Notae sunt forma anapaesticas v. 1. 3. 4ερὶ v. De tribus paeonibus OnStat Paeon metrum anapaesticum Sequens e tragoedia
' Leo 'Dio lautin Cantica u. d. hellenisi Lyrik', Abhvign. d. Ott. Ges. d. Wiss. phil.-hist KL, N. F. UT 1897), pag. 81 sq. verba ora vvέπτατ'- πεpurvi tria metra anapaestica esse putat, tum quinque metra iambica ponit, quae sequatur dochmius ἔν ovis τλdsau v). Quae digessio mihi non probatur ea de causa, quod nusquam apud Euripidem tria metra anapaestica diaeresi non intercedente repperi. ε monometros anapaesticos notavi etiam Tim. Pers. 99-100 v. 101 paroemiacum habemus; sequuntur dimetri choriambici Anapaestica metra etiam im 25 Wilam exstant.
34쪽
rimi monometri antecodunt binis Iasonibus, quos sequitur
adoneus. Me fragmenta anapaesticarum formarum usum quasistichicum, quem ab Euripido institutum ess supra diximus spag. 27 , minus manifestum mobent; maior diligentia Euripidis exomplum secutus sest auctor cantilena illius, quam Puellais quastimoniam inscriptam Wilamowitrius tractavit λὶ Incipit a puris anapaestis eadem ratione dispositis, qua Phoen. 1753l st
Sed notatu dignum est, quod et spondei pro anapaestis imponuntur, et anapaesticum metrum a cretico per diaeresin s iunctum est, quod Euripides summa diligentia vitaviti Alia fragmenta anapaestorum usum Alexandrinum demonstrantia non supersunt 3ὶ Euripidis usum excultum neque
DNachr. d. Gott Gos. d. Wiss. 1896, 209-233. Cantilenam odidit Crustus, Herondas', agg. 117l20. hHaec omnia dudum erant perscripta, cum novissimaWilamowitzii dissertatio in publicum prodiit, quae est de ramento carminis Callimache in Arsinoae mortem compositi Sitggaber. d. Ber1. Ahad. d. Wisa. IX 1912), page. 524-MM. Hoc fragmentum et aliis do causis et ea re notatu dignum est, quod usum nobis illustrat eius matri, quod adhuc nisi metricorum scriptorum mentione non noveramus, dico Archehula I, quod Hephaestio cap. VIII e quattuor anapaeati constarct Oeat, quos haccheus aequatur. Exemplum affert V. 1 carminis Callimaches arcetias θεις, otio , Hub lx etiBb θεi iv. Sod a spondeo quoquo iambo versum incipere licet, quas licentias Hephaestio omprobat hia exemplis: voμφα, o e MYεplavis r Eμαεα fibri, at viλωτέpα 'rapeti d olaiκελαμ υ Eoa, qui sunt o 84 43 novi fragmenti Hos vorsus a Callimacho omnino aliter digesto esse diaeresia docet, quam post pedem tertium
35쪽
multum mutatum esse cum fragmenta nos docent modo allatatum comoedia Plautinae, quarum partes lyricas finem huius artis Grascas significant δ).
Per seriorem Alexandrinorum aetatem sola systemata parodorum viguisse videntur. Quae quantum a parodis tragicis discrepuerint, e fragmento illo Berotinensi cognoscas '. Systemata, quae quidem in contextu corrupto cognosci possunt, longissima videntur fuisse; unus vim paroemiacus exstat, et is
magnae comprehensionis non in fine, sed in media sententia as)ερ . No id quidem parvi momenti est, quod dactylus nisi in priore pede monometri non admittitur Synaphia summo studio Servata est.
semper servatam esse fragmentum Callimacheum testatur. Praeterea persaepe in medio pede altero diaeresis adest quam notavi V. 1. 43-μ. 48 5 58 64-68. 75, ita ut prior pars versus dividatur in duos ionicos per diaeresin Seiunctos l . . . Constat igitur Archobuleum
et Heph C 48 2- et lam Bob. GLII 625,1-6). rosodiacus quoque, ut relatanum, sorma popularis videtur suisse, quae in tragoediarum partibus lyricis nonnunquam occurrit; os Soph. Ant. 354- - 365-T, ubi omnestre prosodiaci ormas exstant: κα φθέγμα και Μενι6ε cppoVημα inlus voμους luropu ebibdξατο καl ρυσαυλωπι. . . Videtur igitur Callimachus, ut in carmino illo, quod inscribitur πα-υχίς, dimetrum iambicum cumithyphallico coniunctum stichico adhibuit cf. Wilam l. c. pag. 540 sq.), ita in nostra cantilena alias duas formas populares composuisse et κατα-lxo usurpasse obversabatur sortasso animo eius Eur Heraclid. 356 sq. - 365 sq. μεταληroplaim ' citu φpcva ob popησεiς - α ciastpx0ovoquveto μέvouo tavo di picilinio. Recentiores demum scriptores metrici, quippe qui veram sormarum radicem non iam intellegerent neque diaeresin respicerent, salsam vorsus digessionem instituerunt. - Callimachus, ut Wilamowitzius i. c. pag. 541 sq. docet, inventor' est etiam metri quod Cyrenaicum vocat anonymus Oxyrhynchius Pap. Oxy. Vol. II n. 220, col. XI),
quod habet formam Quam poeta sine dubio Ex Euripide sumpsit est enim dimeter anapaestoriambicus, quem in canticis Euripideis saepa observavimus. Non igitur invenit Callimachus hoc metrum, sed primus stichic adhibuit. Sed recentiores quoque poetas a scriptoribus metricis ut 'invontores sormarum quamdam celebratos esse, cum revera ex antiquissimo thesauro auctorum lyricorum et scaenicorum sumerent, cap. V intellegemus.
36쪽
Ampliora monumenta anapaestica s Senecae aetate sue sun Quorum artem metricam priusquam tractamus, de anapaestis observatione raplicemus grammaticorum illorum, quos Alexandrinis temporibus leges metricas ex usu tragico deri-
De Alexandrinorum et Stoicorum prasceptis motricis ad anapaestos pertinentibus i. Viri docti loxandrini et Stoici, quos aetate Alexandrinare metricae studuisse constat i, num ipsi de arto metrica libros composuerint, dubium est. Alexandrinis praecipue res metrica nihil erat, nisi pars interpretationis, ita ut, si quid video, observationes metricas explanationibus suis, quibus orba postarum illustrarent, immiscere satis haberent. Aliter fortassores se habuit de Stoicis, qui de re metrica philosophari, ut ita dicam, malebant, quam leges distinctiores constituere. Nequis vero Alexandrinae aetatis studiorum metricorum monumenta ipsa nobis servata sunt quid ne eos quidem libros habemus, quibus primis principatus Romani temporibus doctrina metricorum Alexandrinorum integra demonstrata est supersunt huius disciplina nonnulla enchiridia recentiorum temporum, quae vetera eaque bona novis rebus eisque deterioribus permiscuerunt. Quod attino ad Stoicam doctrinam, libri metrici qui exstant aut mutilati sunt aut Alexandrinis praeceptis permixti. rerum tam variarum acervo nos o Capite ea sola colligamus, quae Aloxandrini ipsi et Stoici do anapaestis docuisse videntur. Quao quo modo temporibus labentibus mutata et depravata sint novisse non parvi est momenti posteaque tractabitur, cum monumenta anapaestica ipsa inspexerimus neque enim antea novas leges, quae primis Christiani ovi temporibus f -- paestis constitutae Sunt, plane cognOSUBTB OSSUmus. Ac primum quidem do lexandrinorum studiis ad a paestos pertinentibus disputemus. Quos de anapaestis Fricis,
etricorum scriptorum praecepta ex his libris collegi Hephaesti ed. Conabruch 1906 - . . . C et Grammatici Latini ed. Η Keil vol. I et
vol. V - . . . GL I. . . et . . . GL VI . . . .
37쪽
quos uripides in canticis adhibuit, nihil proprii docuisso indo
paret, quod dactylicam formam anapaestorum leguimam ubique agnoscunt Quod hi loci demonstrant Heph. 24, 13 15 C:
non licere docebant Alexandrini quod testatur Diom. GL I 504,32-35 sed dactylum nunquam recipit nisi in Misis pedibus, se quwmque eae illis aliis in in sinistris vero quem libet eae tribus,
pro ut re messerit, eaetra dactylum, pondeum tribrachyn ana
paestum ε). Hic quidem testis Stoicus si sed Stoici doctrinam ab Alexandrinis sumpserunt, quod ex scholio ephaestioneo apparet 131, 13-24 C: Zητῶτα πως τι varrato Tiκ6v bεξατο
dactylus quasi lateat dipolia. - Ηoc nullo modo fieri potest, si monometri pedem posteriorem dactylus obtinet, insequitur' Ι. e. praeter dactylum in dextro pede etiam spondeum tribrachyn, anapaestum recipit metrum anapaesticum. Verbo dexter Stoicos pedem priorem, verbo sinister posteriorem
significasse fragmentum Berotinens demonstrat, quod Stoicam doctrinam praebet Beri. lass. Fgm. vol. VI, arg. 140-142, ubi vide Wilam Migium disputante .
38쪽
receptus sit fusius explicatur Mar Victor OL VII 6, 22 27 cf. schol. Ηeph. 132, 3 - 16 3 Scio quaesuum, cur dactylicum singulis pedibus, anapaesticum per Hygia scandatur, cum intres Omnifariam congruant persuasum est mulium metrum Moeametro posse esse malui igitur cum anapaenicus versu et septem et octo sedum reperiatur, placuisse maioribu eum per Hygia caedi, non adias quam si dactylicus supergrederetur Maeametrum, tuique per syzygia 3canderetur.
Lmem do diaeresi ab Alexandrinis non neglectam fuisse intellegitur sinar Victor OL VIII, 2-6 anapaestico melos binis pedibus amni sensum ineludere, ut es apud Accium et inclyte, parsi praedit patria. nomine celebri l ela qua potens pectore, ,hinis i lassibus auctor. PIam videamus, quid de systematibus quae G. Hermannvocavit β anapaesticis docti viri Alexandrini docvorin Qui Omnes compositione metricas, quae per synaphiam continΘ-bantur, appellabant periodos. Tales periodi si plus triginta tempora habebant, πεpμετpa Vocabantur, si minus, laετpa. Quod ita. constitutum erat hac de causa Carmina stichico composita ita describebantur ut singuli mixo singulos versus obtinerenti Dixin longissima est forma tetrametri anapaestici catalectica, oui nomon ost Aristophaneum. Hi versus o triginta tomporibus consta Carmina polymetra aliaque, quae non Echic composita erant, κατὰ πεpiobou describebantur; nova periodus novum vorsum incipieba Sed cum horum carminum periodi saepissimo plus triginta tempora continerent, eodem versu tota periodus scribi non poterat superabat enim mixo sive metri longissimi amplitudin0m appellabatur igitur imέpμετpov. E talibus hype metris unum erat irrεplaopo lavarrai mxo parodorum, quod
' Vide ossbach-Wesiphal Theorie se muriachon linata deeΗollenen, HI 1 1887 , pag. 18. . Quo libro ea, quae de Modorum anapaestis dicturi sumus, optimo illustrata sunt.
39쪽
Hephaestio vocat crus ala u 6μoitu κατὰ πεpio puyμους 4viσους; es. 70, B C. κατὰ πεpiopuIμου b lvi muccmiv, barbo ad 6saoiaev y εστάντα ἔχε κατ6ληεi h pαχυκαταληEia μεταξυ ου ἐπιoi Moiς μεγέθεσi ταυτη ἐπιζευΥμέ ni Λεὐ ola μὰλiστα pikε Hvε mi res arcipoboi Tui xopQV. Hypermetra autem, ut metra, membris quibusdam composita esse scriptores metrici docebant, quas κωλα vocabanLinaeo cola plus sedecim tempora nunquam habebant metrum enim ex duobus colis Subsistere nec provehi longius M. Victor docet O VI 83 4 longissimum autem metrum tetrametri anapaestici forma catalectica est, quae triginta tempora continet. Singula metra anapaestica ex octonis temporibus constant bina igitur metra κωλο appellabantur in hype metris anapaesticis. inus tria cola hypermetrum continere non poterat biκωλο enim metrum sest Aristophaneum Hypermetra autem parodorum anapaestio πεploboi vocabantur pixωλol, τετpωκωλoi, Πεvἀκωλoi'3. Apparet igitur hypermetra anapaestica iam Alexandrinis nihil aliud visa osso, nisi Aristophaneum ad quamlibet longitudinem productum itaque quod do synaphia in hypermetris observanda nihil dixerunt neminem offendit; neque enim metro neque hypermetron, quippe quae periodi essent, synaphia neglecta fieri poterant. amen de synaphia pauca legimus apud Terentianum Maurum, ubi de ionico metro disputat OLVI 370, v. 1512l73 metron autem non versibus istud numero aut pedum coartaxit, sed continuo carmine quia pede νε- mellim urgent renibus tot numero iugando longas, idcirco vocari uerunt uvdφεio anapaestim unt itidem per Guvθφεtav. Ad
'Inter dum etiam singula metra anapaestica xiiiλα sormabant, cum numerus Onometrorum impar paroemiae antecedebat. Nos systemata anapaestica ita typis describere solemus, ut singula cola singulos versus obtineant. Alexandrini editores καθ' o rcpμε α, ut ita dicam parodorum anapaestos disponebant ea Ola, quibus periodus longitudinem versus superabat, proximo versu scribebantur 'st ri θεως tum fiebat, cum cataloris
finem periodi indicabat cl. Rossbach-Kestphat, pag. 185ὶ Papyri illius Berotinensis, quam saepius commemoravimus cap. I annot 1 et 1l2ὶ, scribam ne catalexis quidem commovit, ut 'lito0ε nu saceret; qui periodi finem duobus punctis : signis caro satis habuit col. Ira). Sed etiam post metra acatalectista, dummodo sententiae finia adesset, hanc interplinctionem adhibuit col. Ιχ). Cum hac re consentit, quod ar Victor exemplum Accianum, quod supra pag. 32 attuli, periodum vocat, quamquam caret
40쪽
a 4 H. . synaphiae legometiam vox illa pertiners videtur πιάαμα, quaesis Victor. 76, 28 o 77, 10 Accii periodum illam vocat, quam descripsi pag. 32 hi in rebus satis apparet systematum quae nos
συλλαβη Hephaestio appellavit, quippe quam solam a poetis lyricis tragicisquo passim adhibitam invenorint. Quae opinio confirmatur ea re, quod Hephaestio et Marius Victorinus, qui soli doctrinam Alexandrinam integriorem servaverunt, nulli alia empla asserunt nisi parosmiae et Aristophane et trimetri catalectici, quem Hephaestio a Simia Rhodio stichic usurpatum
26, 14-16 'ὶ Marius Victorinus ab Alcman primo adhibitum osso dicit GLV 77, 14-31ὶ Quod attinet ad reliquas formas
quinque, non facile diiudicari potest, utrum Alexandrini formas quaSdam lyricaS, quae anapaeStorum similitudinem praebebant, pro anapaesticis versibus catalectici habuerint, an eas tantum formas, quae catalecticae formari possent, enumeraverint. Non facito docti viri Alexandrini errorem committebant in formis
' Vide quo modo Resiphal στcloiμα vocem interpretatus sit pag. 183,
Exemplo Graeco, quod codices exhibent, si anapaestice digerere studemus, desunt aut duae syllabae breves aut una longa: . lGTl opsud Δπ'46Eεlvui μέσα olxtu
Sunt qui contextum mutaverint, ut restituerent trimetrum anapaesticum catalecticum pro ευεεlvui legitur ἐυξεivviv, Bergh pro steti coniecit 'stet'. Neque ero si verbum aliquod, velut κατέχουσα, in versu proximo exstitisse
supponimus, Sensus quicquam desiderat, neque ulla coniectura pus est, si dactylice versum digerimus a. a. d. l. ae . Habemus Pentame
trum dactylicum catalecticum, ex quo Simiam Rhodium carmina conse-cisse Hephaestio testatur 21, 10-12 exemplo nisus hoc: esyε, μαε, ἔταpε αθέας dκα 'βας Mihi quidem versus quem legimus 26, 16 ex carmine dactylico depromptus videtur esse, neque ver ab Hephaestione ipso, ut qui de anapaesticis Versibus ageret, sed a scriba aliquo, qui, cum exemplum formae anapaesticae desideraret, salso, sive quod rem de qua agitur neglegens nomini tantummodo Simiae rationem habebat, sive quia dactylos pro anapaestis habebat, alienum Versum adscripsit.