De Herodoti fonte Delphico [microform]

31쪽

Narrati Cyrenaeorum, quam sequitur Herodotus indeam. 154, primis e Battiadarum gente regibus haud iniqua est. )Ρrima igitur eius pars ex memoria a regibus approbata emanasse Videtur. Tam reserta sunt, quae leguntur indea c. 154, Oraculis, etiam parte philodelpha seiuncta, ut primo obtutu inclinemus ad Molimanni p. 16 illam sententiam, Herodoti auctores Cyrenenses fuisse Ortasse responsorum oraculi Delphici administratores, qui divulgarent, quRe Reerdotes Delphici mentiti essent. Duone ita tabulata aedificii philodelphi distinguenda sunt, quorum alterum recentius Herodotus Delphis ipsis, alterum vetustius Cyrenis accepit IdeSSe negandum, Xamen harum narrationum docebit: 1 Oraculum, cuius rudimenta Diodorus Servavit, Oraculumque II, quod cum eo arte cohaeret, parte Sunt narrationis, quae a multis illis fabulis de conditoribus narratis non valde diversa est. Causa, cur sacerdotes Delphici eam excogitaverint inveniri non potest. Sane Maas p. 382 dicit, oraculo II arrogare sibi pollinem Delphicum ea, quae ante narrata sint de Minyarum deo Nos ιος-O1cά υν rapiente Cyrenam nympham. Certum est, pollinem Pythicum et

Nomium non a prima Origine eandem fuisse personam divinam. Tamen haud dubium si, quin iam sexto a Chr. n. Saeculonem hoc sciverit neque opus suerit posta Delphico ad Apollinem pro Nomio substituendum Illo tempore, cum mos Vigebat, Omnium oppidorum conditorum Oxiam auctorem praedicare, de unitate numinum Apollineorum nemo dubitabat

2 Ego cum Benedicto p. 45 oraculum III genuinum

esSe cenSeo. Dialectu Dorica, quae suspicionem movet Stud-λ Iam hac de causa non licet partem Herodoti Laconi eo-Theraeam - . 149 cum Maassio, si ut ipse concedit, eam ingratam esse regibus, ex eodem deducere fonte quam partem Cyrenensem 154-1563. Maass. P. 381. Votamur hoc etiam eo, quod Herodotus perspicue dicit . 150:,μέχρι μέν νυν τουτου ro λογου Iακεδαιμύνιοι Θηραίοισι κατα ταυταλέγουσι, το δὲ π τουτου μουνοι Θηραῖοι il δε γενέσθαι λέγουσι ' etc. 154 Κυρηναῖοι γαρ α περι ἁττον ουὁαMως μολογέουσι Θηραιοισι. λέγουσι γὰρ Dro . . . . Si etiam Cyrenaei narrassent, quae leguntur c. 147 149, certe initio c. 1b diceret ακεδαιμύνιοι Θηραιοισι καὶ Κυρηναίοισι κατα ταυτα λέγουσι. Fontis communis certe signum non

est, quod indarus impugnat, quae narrantur 147-149, laudat, quae Cyrenaei dicunt . 15 sq.

32쪽

hoc Oraculum ego non video. Benedic et Studnicetha' spurium esse existimant dicit ille, Mantinea compositorem arcessitum non esse, iam quod illa urbs legum claritate non praestitisset. Refutatum hoc eius argumentum est a BusOltio I p. 490 ann. Alterum, quod proseri, argumentum, Demonacticae mutationi rerum Delphicum oraculum savere non potuisse, cum adiuvaret postea Arcesilam III non est accipiendum, quod usque ad hunc diem nemo probavit studium Apollinis Dolphici suisse sibi constan8.4 Inde a c. 162 narratio Cyrenaeorum iam manifesto odio reges prosequitur non gravius oblocuta ante hoc caput

sabulis a regibus approbatis. Tamen non credo, mutaSSemerodotum fontem Testes eius populares conditori urbis regibusque, qui proxime eum Sequebantur, cur obtrectarent, cauSam non habebant, quia tempora eorum remotiora erant. Aliter loquunturdo Arcosila III nisi iam do Arossit II, qui discordia domestica Cyrenis maximam calamitato intulisse et de Batto III, cuius auctoritas de adiutore minuta esse dicitur. Apud Herodotum explicationem accuratiorem, quomodo Battiadae in Odium testium Cyrenensium atquo dei Delphici incurrerint, desideramus. Invenimus eam eo loco, ubi iam supra membrum eiusdem narrationi Cyrenensis, qua utitur Herodotus, latere vidimus. Legimus apud Diodorum VIII 30. -οτι Ἀρκεσέλam o cὼν e vatio βασιλευς δεινoicactrisa ε c Tai συ3 ιφοραὶ επνρωτα εἰς ελφους ἔχρησε δε ὁ Θεὸς τι χεευν εστ μῆνις τους γὰρ

p. 45 provocare, cum tamen summum eius argumentum, Demonactem non antinea vocatum esse sed iam inde a Batti II temporibus habitasgo Cyrenis, non probare videatur cf. p. 15, 120).

33쪽

ε διοποιησασθαι επιτας διγοσιας προσδ3ους, tir υρῆσa δε της προς To 'εIO ει σε uiaς. ' Haec narratio copulat Batti laudem cuni progenie infamia Homines, qui putabant, Battum I ,αυτιν τι προσηγορicis του βασιλέευς contentum suiSse, ipsum colere, signum eius de Delphico dedicare,' posteris insensi esse poterunt. Iam accedamus ad oraculum c. 163 commemoratum Arcesilas III Apollinem de reditu consulit. Responsum est ei, Loxiam dare octo Battiadarum generibus, quattuor Battis et quattuor Arcesilais imperium Cyrenense plura ne tentanda quidem esse II reversum regem quietum esse debere neque amphoras, si in fornace invenisset, excoquere sed dimittere vento secundo III si tamen eas excoxisset, circumfluam ei vitandam esse, nisi ipse cum pulcherrimo tauro mori vellet. δ)i Paus. X 15, 6. ἡ Κυρηναιοι δὲ νεθεσαν ἐν Ιελφοῖς ἁττον ἐπὶ ἁρ/ιατι, b ἐς Αιβυην ῆγαγε φὰς ναυσὶν ἐκ ζρας. θνίοχος μὲν του ἁρματος ἐστι Κυρν νη, ἐπὶ ho ἁρματι ἁττος τε καὶ ιβυνὶ στεφανουσά ἐστιν Drow ἐποίησε δὲ διιφιων 'Aκέστορος Κνώσιος. Amphion secundum Pausaniam V1 5 3 magister erat Pisonis Calauriensis, qui unus erat ex illis statuariis, qui post annum 405 donarium in memoriam pugnae apud Aegospotamos commissae secerunt.' Benedici p. 49 putat oraculum Cyrenis ortum ibique narratum esse Herodoto. Diei tamen, haud respectis, quae ipse p. b dixerat, illam vaticinationem se octo regibus prolatam ortasse Delphis importatam

Schubring 13 58 existimat, Herodotum accepisse partem I Thuriis a sacerdotibus Delphicis mittentibus inter annum 431, quo Battus V et

Studniogka p. 13 partem II Cyrenis ortam argumentoque sSecenset, etiam sub Batti III imperio figlinam Cyrenis floruisse. Maass p. 338 dicit, partem II ortasse Delphis fictam esse. Crustus Litterari sch. Central-Blat 1890, p. 1141 partem II vix

Cyrenis natam esse arbitratur, sed tanto clarius gloriae artis glinae Cyrensensis testimonium eam ESSE.Dieis ἡ Ρarmenides. in Lehrgedicht p. 19, Berlin 1897. totum oraculum a Battiadarum adversariis Cyrenensibus compositum esse putat.

34쪽

nam, cur Arcesilas Cyrenas , ast φέρρυτον Sse putaVerit, curque arca potius circumflua sit quam Cyrenae, plane Ob-

Simplex esse hoc oraculum non videtur. Inauditum enim est, deum uno eodemque oraculo aliquid iubere rationemque indicare, qua impune iussum neglegi possit. Facit hoc deus, cum monet Arcesilam, ne in circumfluam ea decoctis contra iussum amphoris Suspicandum igitur est, diversis ex partibus concrevisse hoc Oraculum. Qui eas iunxerat, Ortasse versus heroicos solvere debuit. ' Pars I sane ab initio alte utri ceterarum adiuncta esse potest. Oraculum dicebat: Octo

Battiadae regnabunt, te autem moneo ne in circumfluam RS aut , Octo Battiadae regnabunt, te autem moneo, erumphorRS decoquRS. μ

Quis diversarum partium erat contaminator Vaticinatio illa d octo regibus prolata simillima est oraculis de quinque Memnadis et de duobus Cypselidis datis, quae sonti philo-

delpho attribuimus Finis trium iraculorum idem est: MOnt Schubring p. 6 dicit: Quamquam enim etiam Cyrenae urbs ἀμφίρρυτος appellari potuit, vox tamen εἰ ἐσέ θιγ cogit, ut d alia quadan urbe cogitetur, nam Cyrenae rex habitavit. Respondendum ei est, regem ipso illo tempore, cum castellum combureret, non Cyrenis degisse. Deinde Schubring creberrimos circum Baream nascentes fontes praedicat, cuius rei testis sit ella Cella Sisin ad h. l. creberrimas paludes laudat Beecheyum testem asserens. Jam haec testimonia non congruunt suntque, qui etiam Cyrenarum regionem valde aquosam esse dicant, ita, quos asser Stet ad c 158 μνδαυτα γὰρ η υρανος τετρηταιθοῦ

κελαινεφέων πεδίων δεσπύταν. eo quidem iudiei oraculum non potest explicari maiore vel minore aquarum copia. O probabilior interpretati Vocis clμφιρρυτος est, quam secit publici iuris Benedici p. 49ὶ,-ὰμφιρρυτος larum aedificiorum mari circumfluum esse, et item alia a Studnicetha p. 99 prolata, sorum hominibus ireumfluum designari hae voce Forum non est insula in turba hominum sita. Ego arbitror, desperandum esse de explications suffcient vocis dμφιρρυτος. - Fortasse cohaeret cum hac re obscurissima locus ille parum lucidus: c. 156)ἡλέγεται δὲ σν εἶναι λὶ νῆσος Platea cin νυν Κυρηναίων πύλι. η Vidit hoc etiam Schubring qui argumento utitur hac re non contra simplicitatem sed contra genuinitatem tantum oraculi p. 6ὶ.δ De versuum heroicorum rudimentis es. Molim annum p. 22 Ddmm-lerum apud Studntcgkam p. 99, Dielestum l. l. p. 19 sq.

35쪽

strandi, deum praescientem amicorum interitum eos de suturis non celaSSe. Non nimium me contendere puto, cum etiam hoc oraculum de octo Battiadis datum otin parte adhaerente

auctori philodelpho assignem Herodotum ipsum res Delphis

auditas narrationibus Cyrenensibus contaminasse existimo. Facilius enim est scriptori historico, quem iam antea in immiscendis narratiunculis philodelphis deprehendimus, culpam dare contaminationis quam testibus eius popularibus. ROStat, quaeramuS, utrum pars II an pars III ab origine coniuncta sit cum parte I. eo quidem iudicio e re erat raculi selphici post Battiadas expulsos vulgo credi eis a deo

frustra clementiam commendatam esse, non deum Arcesilam III oraculo servare voluisse. Hanc ob rem puto, philO- delphum sontem praebuisse partemo et II, non III. Accedit, quod pars III, quae est de circumflua illa nobis

atquo fortasse etiam Herodoto obscurissima Cyrenensem Originem eo magis redolet, quod loca Libyca designare videtur.5 Ultimum oraculum de rebus Cyrenensibus datum Herodotus affert c. 203 Cyrenaei , λογιον τι ἀποσιευs ενοι - erSis patefaciunt urbis portas. Non dicit Herodotus, unde hoc oraculum venerit. Nil pro nil contra Originis Delphicae suspicionem proferre OSSum. hilodelphus certe cauSam, cur Persis adiutis gloriaretur, non habebat. Iam inspeximus omnia oracula in Herodoti historia Cyrenensi laudata. Quae cognovimus, breviter his verbis complectar: Cyrenaei praebebant Herodoto unam continuam narrationem nisam partim sabulis iam a regibus approbatis partim hominum popularium opinionibus. Ex sonte philodolph in-Sertum S Oraculum primum, quod epica dialect compositum atque nova interpretatione Vocis Βάττος ' coniunctum St. Pindarus eius lamiam genuinam cognitam habebat, Diodorus interpolatam. Item prima pars oraculi contaminati Arcesilao III

dati a testibus Delphicis Herodoto praebita St.

36쪽

Rex, qui apud tyrannophobos erodoti aequales in maxima erat infamia, Clisthenes erat Sicyonius Apollo Delphicus etiam huius viri artissima amicitia ac protectione pollutus erat. Sane V. 67 Herodotus narrat, tyrannum accepisse Oraculum, quo Adrastus reX, ipse λευσr ρη Sicyonis appellatus esset. Estne etiam hoc oraculum auctoris philo- delphi opus, quem pudebat turpis de amicitia03 Id assirmarem,

si explicare possem, cur ratione soluta afferatur oraculum contra auctoris philodelphi consuetudinem. Fortasse erOdotus duas ex diversis sontibus haustas narrationes hic permiscuit, quarum ut unam alteri adaptaret, Versus Solvit. Etiam obscurum illud λευστῆρμ fortasse propter contaminationem non explicatur Certa tamen haec non sunt.

De rebus Siphniis.

III 57 et 8 Horodotus narrat de Siphniis ab exsulibus Samiis expilatis Praemittit de opulentia eorum haec:

Do necossitudine intercodente inter deum Delphicum et tyrannum Sicyonium es usoli I p. 93.

37쪽

praeteriisse. Spoliationis causa apud Herodotum imprudentia est Siphniorum, qua neglexerant Oraculum editum ei quaerentibus, ει Di Dis τὰ παρεονι α ἀγαθὰ οἷ τε εστ πολλον

Inventor historiolae nobis probare studet, piratarum illorum irruptionem causam fuisse gravissimam rerum Siphniarum mutatarum. Mihi videtur incredibile esse, talenta centum amissa tam cssica fuisse damnum. Multo verisimilior est causa, quam tradunt ausanias X l. 2 et Suidas s. v. ιννι ιι): mari inundante metalla, divitiarum sontem, deleta esse. Auctoris Herodoti interserat, putare lectores, non maris vim sed ipsorum impru lentiam perdidisse Siphnios. Ecce philod0lphi vestigium. Siphnii thesaurum splendidum Delphis habebant. Qui quinto saeculo eum videbat sciens eos ad

minore Ope reducto esse, quaerere potuit, cur deus Delphicus anticos tam munificos non melius protexisset. Sacerdotes non poterant respondere Siphnios monitos esse, ut

caveant vini maris; nam hoc inutile fuisset Fingenda igitur eis erat historiola, qua monstraretur, homineS, non Rre Rusam fuisse detrimenti. Omines cavere poterant Siphnii moniti a deo. Cum versus neglexissent, in ipsos, non in deum culpa conferri poterat. Ita philodelphus causam detrimenti Veram compenSavit illo Samiorui raptu. )i Non obstat, quod dicit Stet ad h. l. . Fit de Metali reichthum de Insol eugi auch, das si noch hunder Jahre pater ei non das Ver-halinis thre Grosse ei liberateigende jahrlichen ribu au Atheu gugahlen atte. Scinius Cythnios, Siphniorum vicinos, idem quod illi vectigal, tria talenta pendere debuisse a. 454-440. Belli Peloponnesiaci demum temporibus, Cythniis sex tantum talenta imposita erant, Siphniis novem. Haec differentia non tanta est, ut liceat dicere eine das Ver-halinis thro Grosse sit liberstet gonden ahrlichen Tribui. C. I. A.

η Posterioribus demum temporibus fingebatur, quod tradunt Pausanias et Suidas Siphnios desiiss decumas metallorum mittere Apollini quam ob rem inundationem illam factam esse. Quinto saecul omnes sciebant,

re vera Ordine inverso aetas esse has res.

38쪽

De rebus AegineticiS.

quam pro ri Herodotus V 89 de oraculo Atheniensibus do bello Aeginetico dato, rerum gestarum seriei salso loco insertam Esse anno b Aegina superata est Aeginetae a 487 Athenion sibus cladem intulerant.' Spatium triginta annorum, quod in oraculo illo commemoratur, indicat, vaticinationem pertiners ad bellum anni 87 non ad res anno 50 gestas. Si idem Atheniensos, qui Herodoto ceteram rerum egineticarum materiem praebebant, etiam hoc Oraculum finxissent, tam pravo loco vix collocatum esset. Fontium diversitas etiam ex eo aperta fit, quod narratur . 79-81, Pythiam incitasse Aeginetas contra Athenienses c. 89 eam promisisse eodem illo tempore Athenionsibus, eos subacturos esse Aeginetas. Qui finxit oraculum capitis 89, sumpserat, Athenienses eo ESSe, qui aggrederentur. Re vera Aeginetae bellum anni 506 intulerant.' Fons, ex quo provenit hoc oraculum Athe niensis non est Athenienses sciebant, a Xerxe et Mardonio Omnia delubra versa esse, neque dixissent Herodoto, Aeacilemenos, quod medio demum quinto saeculo conditum est, 'itRm vetustum esse Narrator excusationem et maiorem gloriam de Delphici spectassu videtur Fortasse ann 487 Oraculum re vera Athenienses impulerat ad ullum illud, quod infelicem exitum habebat, suscipiendum. Inter Aeginetas et Apollinem illo tempore inimicitias intercessisse ex eo concludere OSSumus, quod OS pugnam Salaminiam provocatione opus est adi) Diemalle de Athene in Delphi. ein Mus 46 1891

P. 1-8. ' Aristoteles undisinen II p. 280-88. 3 cf. Wilamow. l. et Busoli. II p. 45 ann. De hoc oraculo os Wilamow. l. p. 282 - Auctor Rrrationis propter manifestum Aeginetarum odium Atheniensis esse videtur cf. c.

82: ,Αἰγινηται . . . ard εμον κηρυκτον Αθηναίοισι ἐπέφερον.

v 89 Αἰγινῆταί τε δὴ ἐδηίουν τῆς 'Iττικῆς τα παραθαλάσIια. 6 Demonstratur hoc a Wilamowitzi p. 281 ann. 3.

39쪽

de commercium habere, qui eos paucis annis ante prodiderat. Ita ego audeo etiam hoc Oraculum assignare philodelpho. Versuum heroicorum absentia explicari potest eo, quod cum loco inepto, ubi collocabat Herodotus oraculum, non quadraverint.

Antequam de oraculis agamus bellorum Persicorum tempore datis, examinanda nobis sunt, quae narrat Herodotus VIII 35 39 do orsis Delphos spoliare tentantibus. Viri docti, qui de hac re amplius disseruerunt minime concordant.

ἐπειρώτεον τὼ θεὼ κοινῆ εἰ ελάβηκε πλῆρε και ορεστὰ ταἈκροθίνια. ὁ παρ' 'Eλλην is μὲν τῶν ἄλλων φησε ἔχειν, παρα Αἰγινητέων δὲ os, λλα παίτεε αυτους τα ριστηια τῆς ἐν α αμῖνι ναυμαχίης.

buit δριστῆια. eo iudicio eginetas, qui deo donis non satisfecerant,sa erdotes e tantum commoverunt ad neglectum explendum, quod adulantes ριστηι ipsorum ab eis poposcerunt Apollo ipse pugnae Salaminiae non interfuerat. Suffragiis a Graecis de virtute in pugna Salaminia praestita latis, sacerdotes niti non poterant, nam plane eadem, quae dicit Busoli de praemiorum distributione post pugnam Plataeensem saeta etiam has in res cadunt II p. 73 ann. 3. Herodotus mussi aber nichis Onder Rrmlichen Ertollunt de Aristeions unx sagie, das sic die Lacedaemonier m lapsersten gegeigi atten, Ephorus hat dies MeinungΗ's als Thaisache ingestelli etc. Herodotus etiam hic nil dicit nisi VIII 33: ἐν δὲ τῆ ναυμαχίη ταυτη κουσαν Ea ηνων ἄριστα Αἰγινῆται, ἐπὶ δὲ Αθηναῖοι. Ephori testimonium Diod XI 27. 55. Busoli ipse aspernatur II p. 16 ann. 2 et 4. Sacerdotes igitur ad permulcendos Aeginetarum animos ipsi iudicium de virtute eorum secerunt.

40쪽

Wechlein y totam narrationem sabulam sacerdotalem esse putat, Omlow' mirabilibus tantum demptis eam verum esse censet, Busola II p. 689 sq. caute dicit, verisimile esse, Persas esse repulsos a Delphis et Phocensibus, qui fortasse tempestatibus adiuti essent. Ego cum echielitio facio tamen liceat mihi, cum non plane iisdem argumenti nitar, meam

Habemus duos' harum rerum testes antiquos, Herodotum et Ephorum, quorum narratione accuratius inspiciendae sunt: Herodotus dicit, Delphos deum, cum audivissent partem exercitus ersici appropinquare, consuluisse de rebus Sacris servandis Apollinem respondisse, nil esse loco movendum, Se ipsum sua defendere posse hoc oraculo accepto illos in tutum contulisse liberos et uxores, ipsos in arnassi veleticem et antrum Corycium Amphissamque fugisse Delphis neminem nisi ceratum prophetam cum sexaginta Viri remansisse; hunc, cum iam templum conspexissent barbari advenientes, VidiSse arma sacra extra aedem iacere, Delphisque praesentibus prodigium nuntiasse barbaros autem territos, cum iam adminervae Ρronaeae sanum accessissent, fulminibus, duobus Parnassi cacuminibus decidentibus, clamore ex Minervae templo personante fugisse Delphos, cum fugientes eos vidissent, descendisqo multosque occidisse postea Persas super-Stite narrasse, vidisse es duos viros humanae magnitudinis modum excedentes, qui multos trucidarent Delphos scire horum heroum nomina: hylacum esse et Autonoum, quorum sana Delphis exstarent item A btεας ' Omne homine posse admirari rupes illas arnassiRS. Si talem si miraculis et robus verisimilibus resertam legimu narrationem, quaestio animum nostrum Subit, utrum Sana Olim relatio corrupta sit rebus mirabilibus immixtis, an

pia sabula rebus naturalibus verisimilior acta. Hic mihi illud negandum hoc assirmandum esse videtur Deus ipse dicit,

Sua Sese defensurum esse sexaginta illis homunculis non opus

Jahrb. st Phil. v. aed. 129 3884 p. 225-263. Insana, quae proseri Ctesias D. 29 a 25, 27D unanimi omnes

neglegimi es etiam lut Numa ).