장음표시 사용
31쪽
neque sub primate, neque sub patriarcha sunt, nullus episcopo rum episcopalia quaelibet administret. Secundum quam constitutionem sussiciebat ut monasterium esset vel sub patriarcha, vel sub primate, vel sub metropolitano, vel sub episcopo, et a fortiori sub papa, utpote patriarcha totius ecclesiae latinae et universae ecclesiae capite, ut Omnia secundum ordinem comparata
6 In ecclesia Orientali, etiam post concilium Chalcedonense, quod immutationem maximam induxit, eamdem disciplinam in usu suisse sine negotio ostenditur. Nam circa annum 597 Mauritius imperator et patriarcha Cyriacus, S. Theodorum Simotam Constantinopoli singulari honore complexi . monasteriis ejus --
munitatem tribuerunt, illudque concesserunt ut nudii alii episcopatui essent subjecta, sed sanctissimae tantum et maynae ecclε- sim apostolicae regiae ipsius civitatis; ita providente Deo et sancto martyre Geomio opitulante, propter benevolentiam in
eos, qui in illis degebant et sacrisscabant IJ.
Praeterea se non posse in ira ire confitetur Tliomassinus sa), quin saeculo jam septimo essent in patriarchatu Constantinopolitano bene multa coenobia, ab episcoporum dioecesanorum Spiritali 7urisdictione prorsus absoluta et uni immediate subjecta patriarchae Constantinopolitano et eaearcho patriarchali, quem ille ad omnium omnino monasteriorum administrationem delestabat. Einstat in hanc rem, sic pergit Thomassinus, in Iure Orientali 3ὶ Constitutio Germani Constantinopolitani patriarchae, qui hac veluti accensa face praeluaeit successoribus suis Omnibus ; sicut et ipse in antecessorum suorum vestigiis insistebat Hoc vero primum ille prositetur ecclesias, monasteria et Oratoria Omnia in omnibus patriarchatus provinciis ad patriarchae immediatam jurisdictionem revocari, . . . ubi in prima ipsa eorum fundatione cruω patriarchalis de a fuit. Id Graecis dicebatur PATRIARCHALE STAUROPEGIUM. Unde si fundatoribres massis adlubesceret monasterium suum patriarchae subjici-episcopol, tunc patriarchalis marchus crucem ipse suam desistebat. Et in
32쪽
huiusmodi, sic habet Germani Constitutio, nihil sit communereolonis antistiti, sive ad sacrorum confectionem, sive ad praefecti aerionationem, sive ad peccatorum inquisitionem, nequa αἰ-d quidquam, usquae ad canonicarum illationum Mactionem. M omnia exarcho patriarchali servantur integra.
Quum in schisma deciderunt atque ex eo deinde emerserunt Graeci, custodiri perrexit haec vetustissima consuetudo et constitutio, ut habemus ex Balsamone citato a Van Espen et ex epistola quadam Innocentii ill de monasteriis patriarchalibus Romaniae. Praeterea, jam ante Sohisma Photianum . quaedam apud Constantinopolim monasteria olim subjecta erant Romano pontifici, ut intelligitur ex Ioannis papae VIII epistola ad Basilium
Macedonem imperatorem, cui inter alia gratias agit, quod monasterium sancti Sergii, intra vestram, inquit 2J, regiam urbem constitulum, quod sancta Romana eccistia jure proprio quondam retinuit, divina inspirations repleti, pro. honore principis Apostolorum nostro praesulatui reddidistis. Deinde trecenta Montis Athos seu Montis Sancti monasteria, quae ecclesiarum praelati et imperatores Constantinopolitani pluresque principes saecia res per privilegia sua multa olim tantae libertatis praeeminentia narant, in post Deum, cui vos, inquit Innocentius Ill ad inhabitantes monachos 3ὶ, volabant twere famulari, nullius uisi- quam essent iurisdictioni sui ecta, censebantur ejusdem pontificis tempore immediate sanctas sedi subjecta ιὶ : qnas dein
confirmavit idem papa 5J. Post redintegratum autem schisma sub immediatam jurisdictionem, non episcopi dioecesani, sed patriarchae Constantinopolitani devenerunt, qui pro administratione episcopalium, quae monachis necessaria sint, duos creat archiepiscopos: adeoque novem ex viginti quatuor aut quinque caenobiis, quae posterioribus temporibus Superfuerunt, a quo-
In Iominis VIII epist. 25l, L M.
33쪽
cumque episcopo ordinis et alia, quae episcopalis muneris sunt, postulare solent iij. Qui usus antiquissimus sit oportet, siquidem in eum jam invehitur Balsamon 2ὶ, tamquam priscis canonibus contrarium : sed, ut veteres usus emendantur recentioribus statutis, ita etiam prisca decreta recentiore consuetudine mutantur. Atque his antiquitatem et universalitatem praesentis disciplinas satis superque ostensam arbitramur. 7 Fundamentum autem illius libertatis repetebatur ex primaeva libertate locorum in quibus monasteria landabantur, ut animadvoriit Mabillonius 3ὶ et sex ante eum saeculis B. Petrus Vener bilis. Hic scilicet, monasteria Cluniacensia vindicans ab accusatione quasi acephala essent, simul exponit quo jure proxime lsubdita essent Romano pontifici: Respon mus, inquit 4ὶ verito ii contrarium opposita fronte emistere; quoniam patet nos sem- lsrium episcopum habere. Quis enim rectior, quis verior, quis. dionior Romano episcopo potest inveniri r Nonne illa est, cui di- ictum est: TIBI DABO CLAVES REGNI GALORUM, etc. Hunc unum Solum
et marimum nos habere episcopum oloriamur, huis soli παλ- liter obedimus, is hoc sola , si causa squod absity erigeret, inter- laici, suspendi atque eoecommunicari possumus. Haec ipsius sedis irrefragabilis sanxit auctoritas, nec unius tantum, sed multorum decreta inde apua nostram matricem ecclesiam conservantur. Haec ipsi ita condiderunt, Nos ur HANc, de qua loquimur,
UNIA NSEM AC LESIAM ALTERI EPISCOH, PRIUS EAM POMIDENTI AUF-RENT, AED A FUNDATORIBUS, QUI EAN IN PROPRIO ALLODIO CONGRUXERUNT,
ROGATI, IN PROPRIAM RETINUERUNT, atque soli Romano ponti eam in aeternum decernentes pluribus hoc privileolis conssmmarunt. Hoc non soli Cluniacenses obtinent: sed et quam pluribus datum
nerabilis : cujus ultima Verba etiam notari merentur, quum cluniacum anno 930 conditum suerit 5ὶ
34쪽
Haec vetus disciplina ecclesiastica ; ad quam nonnisi redierunt Romani pontifices, quum noluerunt de jure episcoporum esse monasteria quae, in loco extructa libero, sedi apostolicae ab initio proxime suissent subdita.
35쪽
I. Primaeva monachorum liberina primum restringitur a concilio chalesdo
2. Canon illo initio legitimus non fuit. 3. Quae jura paulatim episcopi in occidenti consecuti sint. 4. Monumenta quibus S. Gregorius Magnus episeopum dura finivsrit. 5. Canon Chalcadonsnsia recipitur in Hispania et Galliis ot indo in univerinoecidente.
Quemadmodum supra jam innuimus, primum haec antiqua libertas, suadente imperatore Marciano q), anno 15s restricta est canone iv concilii Chalcedonensis. Improbum Dioscori satellitem et Eutychianorum archimandritam, Barsumam, Occasionem huic canoni sanciendo praebuisse docet nos, inquit Cata-lanus leti post Christianum Lupum ίη, actio IV ipsiusJ eoncilii Chalcedonensis r ibi enim dicitur ipsum non modo Occidisse Sanctissimum praesulem Flavianum, sed una cum suis adversus episcopos compiravisse; adeoque ab eo eversam fuisse totam Syriam, et mille monachos, Eutychetis asseclas, adverSus episcopos ab eo ductos fuisse, ut eos e sedibus suis pellerent et mono- physitas eis substituerent, quasi universum ecclesiae regimen penes ipsos fuisset. Quae et nonnihil indicantur in ipsomet canone quem jam producimus. Qui vere et sincere, inquiunt patres ).
nataticam vitam agorediuntur, Gyni convenienti honora habeantur. Quoniam autem nonnulli, monachico praeteoetu utentes, et ecclesias et nessotia civilia perturbant, temere citra ullam discriminis rationem in urbibus circumcursantes, quin etiam monasteria sibi constituere studentes: visum est nullum usquam a disicare nec construere possct monasterium vel oratoriam domum praeter Sententiam ipsius civitatis episcopi r monachos
36쪽
autem, qui sunt in unaquaque regione et civitate, episcopo sis jectos esse et quietem amplecti et soti jejunio et orationi vacare, in quiibus ordinari sunt locis fortiter perseverantes nec ecclesiasticis, nec saecularibus negotiis se ingsrere vel communica propria relinquentes monasteria, nisi quandoque a civitatis piscopo propter opus necessarium permissum fuerit: nullum autem in monasteriis servum recipi ad hoc ut sit monachus praeter voluntatem sui domini. Eum autem qui hanc nostram deβ-nitionem transgreditur desinimus rasa e Ommunicatum : ne nomen Dei blasphemetur. Civitatis avium episcopum oportet eam quam sar est monasteriorum curam seu providentiam necessaria administrando, προνοιανὶ sterctre.
Quum vetuisset S. Leo papa in ne Chalcedone de aliis rebus
quam do fidei dogmatibus ageretur atque canon ille non secuS ac
viginti septem alii disciplinares 2ὶ ab episcopis graecis, post discessum legatorum studiose vafreque subsistentibus, conditus esset 3ὶ; vi utique omni et auctoritale carebat; et quod nunc habet robur multo post a Romanis pontificibus et a conciliis, quantum ab eis renovatus est aut potius usu receptus, accepit. Quod
quando in ecclesia latina factum sit valde dissicile definire est, 3 Interea haec paulatim invaluit disciplina ut episcopis liceret
abbates sibi subditos corrigere eorumque supplere negligentiam ;deinde ipsa visitare monasteria, appellationes admittere sibique reservare ordinationes aliaque quae episcopalis sunt ordinis. Sed errant multumque errant quibus persuasum sit olim iure communi potestatem suisse episcopis creandi abbates, regendi monachos, ordinandi clericos, utendi eorum opera, administrandi eorum bona, uno verbo superioris regularis implendi munia. Non ita est : neque nunc est, neque umquam suit haec episcopis auctoritas ordinaria in religiosos etiam non exemptos. Quae vel ex his ipsis locis patent quae asserri solent ad demonstrandam episcoporum potestatem. Haec itaque prodeant.
Anno 544' concilium Aurelianenso i statuit ) : Abbates pro
37쪽
humilitate religionis in episcoporum potestate consistant; et, si quid eaetra regulam fecerint, ab episcopis corristantur e qui semel in anno in loco, ubi episcopus elesterit, accepta vocations, conveniant. Monachi autem vox autem oppositionem indicat ad abbates, qui episcopis subjiciebantur), monachi autem abbatibus omni se obedientiae devotions subjiciant. Quod siquis per contumaciam eoestiterit indevotus, aut per loca aliqua evastari aut peculiare aliquid habere praesumpserit: omnia quae acquisierit ab abbatibus auferantur, secundum regulam monasteris profutura. Ipsi a tem, qui fuerint pervastati, ubi inventi fuerint, oum auxilio episcopi tamquam fustaces sub custodia revorentur. Et reum se ille abbas futurum esse cognoscat, qui in hujuSmodi pem Sonas non restulari animadversione distrinoeerit, vel qui monachum susceperit alienum.
Concilium Aurelianense Ii anno 533 auctoritatem asseruit epi- Scopis, qua sanctio canoni illi accederet. Statuit itaquo ) :
Abbates, qui episcoporum praecepta despiciunt, ad communis-nem nec penitus admittantur, nisi contumaciam, suscepta humilitate, deponant.
Canon ii concilii Arelatensis V anni 554 constituit 2ὶ :Ut monasteria vel monachorum disciplina ad eum pertineant episcopum, in cujus sunt territorio constituta, non vero ad alium
episcopum, ut Observabatur in Asrica et dein, etiam post hoc concilium Arelatense, nonnumquam in Gallia, Belgio et Italia :adeo ut hic canon vim legis non habuerit. Concilium Vernensse anni 755 decrevit 3J: Ut monasteria tam
virorum quam puellarum secundum ordinem regulariter vivant;
et, si hoc facere contempserint, episcopus in cujus parochia sidest dioecesi) esse videntur, hoc emendare debet; vet, episcopo non valente, metropolitanus; vel denique synodus, quae bis Singulis annis fieri praecipitur. Si vero illi synodum non audierint, aut
honorem suum perdant, aut emcommunicentur; et tales in eo mloco in ipsa synodo constituantur σum voluntate restis et consensu servorum Dei, id est aliorum monachorum, MI IPSUM GREGEM SECUNDUM ORDINEM SANGUM REGANT 4). Ex quibus ultimis verbis
38쪽
liquet totum hunc canonem ad supplendam negligentiam abbatum pertinere. Demum concilia Arelatense Vi anni 8 3 et Aquisgranense lianni 836 hortantur episcopos ad disciplinam regularem in monasteriis promovendam, decernitque Aquisgranense abbates et priores cellis praepositos ut ex contextu colligituri episcopis manci
ι. Celebris etiam est epistola S. Gregorii Magni ad Vitalem,
defensorem Sardiniae, qua potissime cautum est, ne monasteria opprimerentur. En textus integer S. Gregorii, prout in ejus
Regesto 'in et in Decreto Gratiani 2ὶ occurrit : Cognovimus
etiam quod monasteria servorum Dei vel etiam feminarum pro suo quisque libitu et diversarum causarum ersecutione pertumbent : quod omnino oraviter suscepimus, tuamque Gyerientiameae hoc commonemus ris quemquam hoc usurpare denuo accepta nostra auctoritate permittas: sed episcopis loci, sub cujus destians moderamine, curae sit eorum causas utilitatesque disponere. Valde enim est incongruum ut, omisso eo, alius quilibet eorum causis se admisceat; sed ille eorum vitam competenti Noutarique debet moderatione disponere, qui pro commissis eorum sibi animabus compellitur reddere rationem.
Proserri item solet altera S. Gregorii Magni epistola, quae multo magis valet ad cohibendam quam ad extendendam episcoporum auctoritatem. Exorditur eam S. Gregorius effundendo querelas de illatis ab episcopis Ravennatensibus Classitano monasterio gravaminibus, et dein sequentia praecipit 3ὶ : Nullusistitur vltra audeat de reditibus vel chartis praedicti monasterii,
vel de loco adiguo, qui ad ipsum pertinet, quiocumque modo γα- libet eaequisitiona minuere, nee immissiones vel dolas aliquos facere, Sed siqua sorte causa inter Ravennatem ecclesiam et praefatum monasterium evenerit, et pacifice non potuerit ordinari, apud delectos a partibus timentes Deum, sine voluntaria dilatione, mediis sacrosanctis Evangeliis, finiatur. D uncto vero
39쪽
abbate, non eatraneus nisi de eadem congregatione, quem sibi propria voluntate constregatio elegerit, et qui electus fuerit sine dolo vel venalitate aliqua ordinetur e quod si aptam inter se personam invenire nequiverint, solerter de aliis monasteriis sibi similiter eligant ordinandum. Neque venienti abbati quaecumque persona qualibet Occasions in suo monasterio praeponatur, nisi forte eaestantibus squod absit criminibus. quae sacri canones punire monstrantur. Pariter autem custodiendum est, ut, invito ejusdem monasterii abbate, ad ordinanda alia monasteria, aut ad ordines sacros veἰ clericatus ollicium tolli Minde monachi non debeant. Sed, si abundantes fuerint et ad celebrandas Dei laudes vel utilitates monasteriorum complendas susticiant, abbas m devotione de his, qui superfuerint, omerat, quos dignos coram Deo invenire potuerit. Quod si suscienter habens dare noluerit, tunc Ravennas episcopus ad ordinanda alia monasteria de his, qui supersunt, tollat. Ad ecclesiasticum tamen o rium nullus eaeinde producatur, nisi quem abbas loci admonitus propria voluntais obtulerit. Quisquis autem eae praedicto monasterio ad ecclesiasticum ordinem foris obeundumὶ pervenerit, ulterius illic nec aliquam habeat potestatem, nec licentiam habeat habitandi. Observandum quoque est, ut descriptio rerum aut ehartarum ejusdem monasterii ab ecclesiasticis fieri non debeat, siquando res erigit : sed abbas loci cum abba libus aliis rerum in. ventariumfaciat. Quoties autem pro utilitate monasterii sui adRomanum pontificem abbas venire vel transmittere forte voluerit, ei modis omnibus liceat.Praeterea cum episcoporum adventus desidaranter a monasteriis debeat eaespectari, quia tamen hospitandi occasione praedictum monasterium temporibus decessoris vestri -- his fuisse nuntiatum est praestravatum e oportet in hoc sanctitas vestra decenter debeat temperare, ut visitandi eaehortandique gratia ad monasterium, quoties placuerit, ab eiusdem civita lis antistite accedatur. Sed sic caritatis ossicium illic episcopus impleat, ut gravamen aliquod monasterium non incurrat. Vestram vero fraternitatem praedictus abbas non solum non metuit ad monasterium frequmter accedere, sed etiam desiderabiliter con- piscit: sciens quod per vos substantia monasterii omnino stra. vari non possit. Data et .
Haec itaque per canones legitima auctoritas pedetentim epi-
40쪽
scopis in religiosas domos asserta est: sed, ut fit, complures illi se non continuerunt, sibi omnia in monasteriis licere arbitrati. Cujus rei plena est historia monastica. Exemplum unum accipe. 5 Circa annum 5 40 penetrarat in Hispaniam canon iv concilii Chalcedonensis, ut liquet ex concilio Barcinonensi l : De monachis vero, haec patrum sunt verba IJ, id observari praecipimus quod synodus Chalcedonensis constituit. Hinc paulatim sibi persuaserunt episcopi Hispani nonnulli monasteria rem esse suam, monachos quasi servos et rem fami liarem sibi patere. Hinc, ut concilium Toleianum i V anni 633 loquitur 2ὶ, nuntiatum est praesenti concilio, quod monachi episcopali imperio serviIi operi
mancipentur, et rura monastem'iorum contra constituta canonum
illicita praesumptione usurpentur: ita ut paene eae coenobis pOS- sessio fiat, atque illustris portio Christi ad tonominiam servitutemque perveniat. Quapropter, sic pergunt patres Toletani monemus eos, qui ecclesiis praesunt, ut ultra non praesumant; Sed hoc tantum sibi in monasteriis vindicent sacerdotes sid est episcopi), quod praecipiunt canones, id rat, monachos ad converSationem sanctam praemonere, abbates aliaque ossicia instituere, atque eaetra restulam facta corristere. Quod si aliquid in monachis canonibus interdictum praesumpserint, aut usurpare quippiamae monasterii rebus tmtaverint, non deerit ab illis sententiaeaecommunicationis, qui se deinceps nequaquam sustulerint GiblicitiS.
Anno 789 per capitulare Aquisgranenso primum 3ὶ in Gallia
quoque receptus est canon Chalcedonensis IV, et jam antea in synodo Vernensi anno T55 episcopis potestas facta erat sil in sua
parochia tam de claro quam de regularibus vel secularibus ad corristendum et emendandum secundum ordinem canonicum spiritualem, ut sic vivant qualiter Deo placere possint; negata tamen censuras serendi facultate. Quae omnia si quis libero animo considerare velit, non poterit non concedere hanc olim episcopis suisse auctoritatem in mona
lὶ Gongaleg. Collaetio canonum sc- 3ὶ Cap. 22, Baiugii Capitularia r closiae Hispanae, col. 656. gum Franc. tom. I, col. 222. 2ὶ Labbs, concilia, tom. 5, col. idi Ibid. tom. I, col. l69