장음표시 사용
41쪽
quomodo factum sit, ut eadem particula quae infinitivum regit modo quoque finito potiretur. Ineunte dissertation docuimus adverbium 796 dua ingressum esse vius, quarum altera ad infinitivum altera ad modum finitum duxerit. Hanc naturae originaria commutationem pedetentim factum osse probabile est. Ac nemo sero cohum, quibus de hac particula dicendi occasio data est, aut breviorum aut accuratiorem de hac re expositionem defroctavit. Et prosecto Viae qua ex particula πρίν coniunctio evasit perAcrutatio non solum ad vim potest temque particulae ipsius intellegondam, sed etiam ad uni-Veream Hyntaxi rationem perspiciendam summopere Valet. taque nos quoque huic quaestioni pertractandae operam navabimus. est autem facilius hac quam prior disputati nobis procedet. Altera enim et osuparticulae cum infinitivo structura iam in Homeri carminibus persecta et Varie exculta exstat verbi autem finiti usus quasi nobis identibus nascitur. Cuius ut exponam originem ab adverbi exordiendum esse mihi videtur.
Priore loco corum exemplorum rationem contemplemur, quorum Sententia ad tempus praeteritum pertinet. Primordia potestatis ex ea re mihi repetenda Videntur, quod in carminibus Homericis udVorbium πρίν nounto
enuntiato OSitum nepenumero ad Sententiam antecedentem ruspicit. Exempli gratia nomines O 177-79: δὲ τέτρα - θελε θυμιω
Schema existit hoc antequam actio primaria ad finem pervenit, Secundaria interrupta est C θ 498. Sontentia primaria aut condicionem durantem exprimit, quae nondum Soluta erat, quum secundaria intercideret, velut his quos modo attuli locis), aut actionem non persectam, quae Secundaria superveniente impeditur, quominus perficiatur. In priore exemplorum genere
42쪽
sontentia primaria affirmativa est, in po8feriore negativa.
Cf. A 236 et i 161. Sod Odi Homerici consistunt
omnes in ratione paratactica neque Hesiodus ad hypo- taxin progredi ausus est. rimum huiusmodi exemplum, quod et is coniunctionem cum indicativo praeteriti copulatam ostendit, invenitur in Hymno in Ap. Pyth. v l79'). Atticorum Vetustiorum scripta Si peri tramus, apud
Aeschylum semel Prom. 482), semel apud Sophoclem Oed. yr 776), septies apud Euripidem cum indicativo usurpatum Videmu sententia primaria Semper affirmativa. Qui loci omnes nostrae rationi facillimo
accomnaodantur. Actio primaria semper B duranS. Quae antequam plane ad finem pervenit, Seci indariniam intrat Enuntiatum uor e coniunctione SuSpenSum fere Solum per se constat, ita ut haud procul absita parataxi. In comparationem Oceanu Latinorum coniunctionem quum, quae actione antecedente iterata sive durante eodem modo quasi παρατακτικῶM cum indicativo copulatur. Eadem est ratio, si duae Sententiae particula πριν conexae tempore futuro confluontur. Affer A 29: την δ' ἐθὰ λυσωρ πριν υν κα τηρας ἔπει γ'. t sententiam antecedentem respicit illam non solvam; priu oc quam XSolVam Senectu eam Subierit. Etiamsi utrumque enuntiatum ii iure utitur, tamen ea
est parataxis, quae ab hypotaxi haud procul absit. Quanto magis enim ortu OdoAeo affirmatio minuitur, tanto infirmior fit negatio sententia primariae. Quod ut demonstretur, cum illo quem modo attulimus alium Iliadis locum in comparationem Voconius u bl
43쪽
priu8 se quam excitare tibi contigerit aliud malum
vereor ne tibi accidat. Post sententiam tempore praeterit expressam ut Ser in merae coniunctionis naturam transiisAe vidimus antecedente tempore suturo haec ut ita dicam metamorphosis iam in Homeri carminibus persecta est, ita ut exie occurrant coniunctivi cum ut coniunctione copulati. Neque neglegendum esto tribus Iliadis locis duos in libro duodovicosimo S 134
et 189), qui ruomela continet, unum in ultimo qui κλαυθμοι inscribitur libro inveniri, quos libros non inter
VetuStiore carminis parte numerandos, sed aetate ad
Odysseam, quae tria alia exhibet exempla κ 174, v 335,
7), proximo accedere inter omnes fere constat. Exemplum merae rationi hypotacticae exstat E 34
πρίν r ἐμὲ δεν ἐλδουσαν ἐν φθώμοιαν δηαι, sed tu quidem noli in proclium irruere, priu enim me abs to conspici volo, id est priusquam me conspexeri8 . SenSim sensimquc ex purniux fit agglutinatio, ex agglutination subordinatio. Quemadmodum tempore praeterito antecedente indicativum plerumque oristi poni consentaneum eSt, quoniam de re oro facta uitur, Sic tempore futuro praecedent non mirum Videbitur, quod coniunctivus πρίν coniunctionem equitur, quoniam notioni futuri exacti optimo respondot. Quam in infinitivis disponendis tutuimus distinctionem, candem in modis finitis tractandi sequemur eum, qua enuntiatum dominatu sententiae primuriae liberatum quasi per se conStat, rationem indicativo, eam, qua subiecti iudicio Subordinatum est, coniunctivo Vindicamus. Ac si quis quaerat, qua in re praecipua inter pis particulam cum infinitivo et cum modo finito coniunctam discrepantia posita sit, ratione logica subductu acile patebit. In prooemio satis mihi demonstrasse videor, si infinitivus particulam πρίν equatur in medio relinqui, utrum actio secundaria fiat necne, sed id tantum tenendum osse, sententiam primariam ante sive non ante secundariam Persectam,
44쪽
sive perficiendam ad effectum eni88 SiVe venturam 8SQ. Sententia igitur primaria comparatur cum Secundaria. τουτ η πρὶν aio e ενέσθαι. Comparatio est ut ita dicam progressiva. Longe alia ratio existat necesse est verbo finit adhibito Actio aut re vera facta vel facienda aut certe exspectata exprimitur. Σουτο sive οὐκ ην, πρὶ ἄλλο τι ἐθένετο. Sententia secundaria comparatur cum primaria comparatio est regre S Si VR. His rebus perpensis facito perspicitur adminiculo correlationis, quo et Richter et Praus et ueth ad con- itinctionis πρίν originem explicandam utuntur, non ΡUS esse. Quidnam causae fuisse arbitremur, cur extemplo ex infinitis a σφιν particula pendenti emerserit modus aliquis finitus' aximeque illorum Virorum argumentationi ea re obstat, quod in primordiis modi finiti apud
Homerum Hesiodumque geminatio particulae πρtν, quisnaoptimum correlationis testem putant, rariu u8 Venit.
Apud scriptores posteros vis magis magisque incertos coniunctionis fines sese contraxit. Quamvis scriptores Ionici et Atticorum tragici nonnumquam πριν vocabulum meri adverbii loco aeque ac προταρον --hibuerint, amon nullo loco oxemplum illis Homericissimile exstat, ita ut προ merum adverbium in initio enuntiati positum ad sententiam antecedentem respiciat. Apud scriptores Atticorum pedestres adverbium vivsere prorsus evanuit Thucydides quidem, priscae elocutionis conservator, interdum et is adverbialiter adhibet,
13, 1 alia. Fortasse non om quodam factum est, Sed consilio scriptoris, ut in iciae Oratione VI, 9-14 duo huius adverbii σφην exompla inveniantur. Etiam in epigrammate Hermae cuidam inscripto, quod idem in Anthol. alat. VI, 138 servatum ost, adverbium πρεμ exstat ' Distichon, quod Grohhomus scripturae rationem
'Invenitur in Corp. insor Att. I, 381 pag. 18 .
45쪽
respiciens intra Ol. 80 et 83 4xaratum esses docet.'
lacuna expleta hoc modo legitur: πρὶμ μὲν Mikτέλης δρυσατο τονδε δ ἐκεινουέπονοι ἐστησανθ', o χάριν ντιδιδου. Sed et oratores' et Xenophon adverbium t 6 plano vitaverunt. Itaque unum Cyropaediae locum V, 2, 363, qu lectio codicimi notionem ad Verbialem postulat, mendosum esse suspicio nobis existit. Verba sic leguntur: 1μεῖς δὲ καὶ μειγγες νυν tu, ἐπεὶ νενικήκαμεν, καὶ ἐσχυροτερου ἐπεὶ ηὐτυχηκαμεν. ea quidem sententia illud α πριν additamentum utile est, praesertim si ad numtiatum antecedens speetamus, ubi eadem formula atque cum infinitivo ut solet y coniuncta occurrit οἱ μὲν γὰρ πολέμιοι mi με ἐλάττονές im νυν ' πρὶν ττηθῆναι φῆμῶν, oab δ' ἐλάττονες θ με πέδρασα ἡ μαH. Huc accedit quod causa corrupistae satis manifesta adest. Etenim scribam 1acile credendum est priore illo his is pollectum aberrasse, ita ut etiam inseriore loco eadem verba perperam irreperent. inquo Voculas ' νιν ante επεὶ
γενικγνκαμεν delendum esse tutuo.
6. De usu modi finiti cum πριν particula coniuncti hucydideo. Priore loe dicendum est de indicativo coniunctionem ut sequenti, quem Thucydides duodecies adhibuit, sexios post sententiam affirmativam, sexies post negativam. Hi numeri ab opinione vulgari discrepare Videntur, quum Lueth septem locos enumeret, qui indicativum post enuntiatum positivum exhibent. Fortasse in eundem incidit errorem, in quem omnes fere editores praeter Statilium,
quum uno loco VIII, 105, 2 non VII, 105 24 Luothunnotat' enuntiatum primarium positiVum esse Statuerent.
46쪽
Verbum enim regens est Φῶναι οὐκ ἐδυναντο illud εἶπον, quod pauli ante legitur, parentheου additum est, quam Sinhlius uncis indicavit. Ac primum quidem ex illa exempla tractabimus, quae ad sententium affirmativam pertinent. Quum similia eiusdem dictionis exempla nisi apud poetas tragicos sero non inveniantur, hic usu Atticismi vetustioris propriu fuisse videtur. Iam rectissime ueth rausium Vitupermit, quod hunc usum imprimis memorabilem tam leviter attigit. Itaque ipse quidem, quamquam apud Oratores Atticos uno Aeschini in oratione Timarchea loco excepi vis cum indicativo antecedente sententia affirmatiVa non exstat, accuratius de hac re dixit.')Atque ille quidem ne suae ipsius de πριν coniunctione
sontentiae in prooemio expositae advorsaretur, hanc dictionem quasi extra regulam ponem comtu Brist. Νamque initio dissertationis sententia antecedent negωtiva vi correlationi vi coniunctionis naturum induisουο dixerat; ' qua ex re sequitur eum modo finitos nisi sententia antecedente negativi coucedere non ο88e.', Valde eum his quamVis paucis, tumeIi non minu gr
vibus locis, qui indicativum post sententiam affirmativam praebent, cruciatum esse facile intellogitur. Nostra autem ratio tantum abest, ut huiusmodi structuris tu betur, ut confirmetur. Utrum negatio antecedat necne, quam parvi intersit, modo demonstrare studuimus.' Quod quatenus ad locos hucydideo valeat, duobus locis inter Se comparatis statuamus. Legitur , 1, 2
ἐθώυμαζον του Κορινθιους πρυμναν κρουομένους, πρίν πνες ιδοντες εἶπον ori νῆες ἐκεινα ἐmetia υm Actione secundaria
intrant actio primaria extemplo finita est. Eodem modo ΙΙΙ, 01, 2 se habet: καὶ Talae ου ἔδοσαν μήρους, πρὶν αυτων ε&ον κάν νγ maei inim ibsides recusare
47쪽
destiterunt, Ρο8squam Vicus captus est. Hac igitur in re duo exempla inter se congruunt, quod Sententia secundaria perfecta primaria in contrarium mutatur. Navibus enim conspectis non iam mirati sunt, et vico capto obsides dederunt. - Sed ex illa exempla, quae antecedente sententia affirmativa indicativum praebent, accuratius inspiciamus. Quater sequitur Oristus I bl 2;m, 29, 1 III, 104, 7 VII, 7s, , semel praesens historicum VII, 39, 2, semel impersectum L 18, 2.
Sententia primaria plerumque exprimitur imperfecto; ΙΙΙ, 29, 1 exstat praesens, III, 104, 7 oriatus. Etenimo natura totius periodi equitur, ut enuutiatum primarium non rem Semel factam, Sed statum sive actionem durantem complectatur. Quanto minus sententia primaria ad rem quam celerrime perfectam Spectat, eo magis impetu ac Vis sententiae alteriu repentina augetur.
Exempli gratia explicemus quem supra XSoripsimu8 locum I bl 2 Corcyraei vehementer mirabantur, quod Corinthios terga dantes Viderunt, quoniam cauSam fugae non perspiciebant. Subit Atheniensium naves auxilio advectu in OnSpectum veniunt, ac clamor existit ecce naves appropinquantes Factum igitur repentinum actionem primariam quasi perrumpit atque opprimit. Namque Corcyraeos a mirando destitisse, simulatque navibus conspectis iusta defuit cauSa, conSentaneum est. Et profecto praesens, quod VII, 39, 2 inVenitur nullam ullam habet causam, quam ut ratio Visidiorem accipiat colorem. In αυτιν τρυπυμ αυδις et mi Myo της μερας πεφωμενο ἀλλήλουν, πρὶν δὴ Ἀριστων - πειθε . Sed quid laciamus de uno loco I, 18, 2, cuius apodosis continetur imperfecto ησυχαζον τι πλεον του χρονου - πρὶν δὴ νδυναμις των Αθηναίων σαφως ιρετο). Quidnam repentini in sententia ecundaria inest Sed recte nos iudicasso patet e sensu in adverbio enim σαφέως latet notio orbi sentiendi, ita ut hoc modo interpretemur Lacedaemonii otiosi erant, quum AthenienSium ope creScere apparuit. Simili modo alia asperitus exaequatur AOriSin unus,
48쪽
qui III, 104, 7 in enuntiato primuri invenitur, regulae nostrae reluctari videtur. Verba sunt haec: τὰ δὲ περὶ
vis δὴ of Aθηγαχι τυτε ὁ Φωνα ἐποιησαν. hucydides pro brevitato dieendi narrationem acti et descriptionem status qui factum sequitur uno Verbo κατελύ conglutinat. Non modo dicere vult certamina sublata, sed potius ludos non iam celebrato esse. Absurdum sane Hischoliastae cuiusdum glossema, qui annota vis πνσαι. Attamen occasionum nobis oskr duas structurias inter socomparandi. Numque infinitivus hoc loco adhibitus totius periodi rationem perverteret. Sensus sere hic evaderet certamina pleraque Sublata Sunt, antequam Athenienses ludos instituerent. ota periodus hac in re Verteretur, quo tempore certamina Sublata essent. Sin autem indicativus exstat, periodi caput in sententia posterior cernitur. agnu ludorum intermission lacta Athenienses eos re8tituerunt. Neque Oluna conexu sententiarum adducti, sed etiam particulis xternis quasi indiciis usi hanc interpretundi viam iniimus. Nisi orto arbitramur usu quodam uocis disse, ut semper sere quinquies inter sex illo locos)particula δ' coniunctioni ut addita sit. Quae particuluquum vim habeat intensivam, sententiam antecedentem prorsus absolutam atque alium statim subsequi significat. Itaque praecipuum locum in apodosi periodorum temporalium obtinet.' Haec ratio etiam in eo de quo nunc agimus usu cernitur. Etenim enuntiatum a Voculis vis δὴ incipiens potestate utitur apodoseos. Itaque illud δὴ quum alibi, tum iis locis aptum videtur, in quibus scriptor studio narrandi abreptus praesens hi8toricum ponit; tanquam si notionem praeteriti, quae praeSentis Ormno
deest, particula δὴ apposita supplere velit. Cf. VII, 39, 2.
Hoc modo actim est, ut etiam in eas tructuras, quae post sententiam negativa iudicativum exhibent, vocula, cf. .'. megeri Griech. Spraehi. 65, s.
49쪽
M irreperet. Unicus enim locu qui sententia ante' cedente negativa apud huoydidem illud se habet, eo tinetur praesente historico L 32, b dia οὐδ' At οὐδὲ
ratione subducta coniecturam Hausi et ruegeri, quam Stahlius vel in textum recepit, reicere non dubito. Hausius enim primus ' V, 61 1 pro πρὶν , quod codices habent ad unum omnes, πριν δ' scribere proposuit. Ille autem non animadvertit ceteris quattuor locies, qui πριν cum indicativo coniunctum post sententium negativum praebent, πρίν olum inveniri Analogia unius loci I, 132, b perperam assertur, quoniam δὴ praesenti historico additum est. agis igitur Veri simile ut esse, ceteris qui oristi indicativum exhibent locis collatis, hucydidem etiam hoc loco, qui item Oristum continet, vivsimplex scripsisse, ita ut verba hoc modo legenda sint:
prorsus delere temeritatis esse ducat, alio loco VIII, 106, 2, ubi Vaticanus codex πρὶ habet, critici sero
Omne ut Simplex restituerunt. Iam alterum indicium eruamus, quo totius periodi Summam in enuntiato u πρίν coniunctione pendenti cerni demonstretur. Sententiae ita continuantur, Velut si enuntiatum πρίν coniunctione inductum sententiam in
tota periodo dominantem contineat. Tribus enim locis I bl 2 I, 1l8, 2; ΙΙ, i, 4 sequens verborum circuitus orditur a Verbi τοτε δέ, quae non ad tempu8 actionis primariue, sed ad apodosi reserenda utit. Fusius exscribam ΙΙ, 71 4 παραHήσια δὲ καὶ οἱ ἐπὶ -
νεων αυτοῖς ἔπασχον, πρίν ε δὴ οἱ Συρακomo καὶ οἱ ξυμ χοι ἐπὶ πολυ ἀντισχουσης της ναυμαχίας ἔτρεψάν τε τους Αθηναίους καὶ - κατεδίωκον ἐς την ην τυτε δέ - hoc est tum autem
So. quum a Syracusanis fugati issent) Continuatio
50쪽
Vorborum procedit aeque, ac si sententia a πρίν comiunctione pendens sit enuntiatum per Se conStan8. Eo
autem hucydides progressu est, ut illud τυτε nuntiat a pis coniunctione pendenti ipsi inferorof, ΙΙΙ,104, 7 καὶ τὰ Hεῖστα κατελυθη, πρὶ δὴ οἱ 'Aθηναὶμ τυτε τὴν Φωνα μησαν Duobus reliquis Oesου, qui πρὶν ον exhibent, quamquam Voculae τυτε ο non leguntur, tumen ratio sententiarum eadem est. Quodsi III, 29, , Oftquam antece88erunt Verba: τους μὲν ἐκ τῆς πολεως Αθηναίους
λανθάνου , πρὶν δην Πν ῆλυ ἔσχον, hoc modo hucydides porgii: προς uξαντες δέ, acile adducimur ut nuntiatum
simplex σχον 'ac antecessisSe opinemur. Iam ero ad eos loco contemplando tra eumUS, qui sententia antecedente negativa indicatisum praebent. Sontentia a et tu coniunctione penden Semper rem Vere suorum continet, quae non consili Scriptoris cum sententi primaria conectitur, sed potiu per se cum re in enuntiat primari narrata cohaeret. Relatio quaedam
intorior, ut ita dicam, intercedit inter utrumque enuntiatum. Hac in rc discrepantiam rarissimam positam puto, quae inter vis particulam cum infinitivo ut cum indicativo coniunctam statuenda ost. Infinitivus enim
non OVam, quae Venit, actionem sententiae primari accedentem inducit, sed omnis per se poteStatis expers enuntiatum primarium determinat ac definit. Sin vero in periodo πριν cum indicativo coniunctum legitur, Semper duo facta inter so comparantur, quorum alterum ulteri Ox natura rerum Successit. Exempli gmatia fibram V, 10, 3 ου βουλομενος Μήδιπωνισασθω νιν οἱ τυυς μοδυὼς ηκειν. Hoc loco id solum tenendum est, Cleonem anto ad Ventum sociorum proelium Omnino non sacere in animo habuisse. Auxilia autem utrum re Vera d- Venerint necne ex his verbis non sequitur. Itaque in ambiguo relinquitur, utrum proelium committatur necne. At ratio longe alia esset, si legeretur: μQῖνο διηντωνισατο, πριν- βοηλ ηκον. Iudicatio praeteriti a solum com dicione locum tenet, si socii re vera iam udVenerunt.