De Antiphontis oratione de choreuta commentatio philologica...

71쪽

demonstrativum etiam ad ea resertur quae antecedunt, neque aliter V 601 ταυτα - ως.

Recte Goelhelius p. 37 monet appositione saepe ac libere uti esse illius vetustioris dicendi rationis, quae a structuris paratacticis ad hypotacticas progrediatur. Quare appositio num ita apud oratorem nostrum Sehabeat exquirere operae pretium videtur. Ac primum quidem appositio synthetica quae vocatur non legiturnis VI, 441, 2, item semel tantum parathetica VI, 22 2,

saepius partitiva VI, 184, 23 V, 202, 241, 51 1 haec tamen haud longius abest ab epexegesi quam V 202), 695, 13. pitheticam habes VI, 31, 2 63 123, 262 bio, 362 452 V, 341, 382, 21, 471, 771, 857,

89 l. In quibus habendi aliquam vim oratoriam hae: VI, 262 V, 341, 382 857. In istorum igitur generum usu peculiare quidquam Antiphontis haud perspicitur; at in appositione epexegetica qua orator saepissime utitur. pexegetica nominis formam habet VI, 131, 16 2,20, 3, 46 2 V, 10 3, 11, 764, 11; interdum epexegesis eo tantum consilio additur, ut notionem antecedentem repetat eique aliquid ponderis afferat, Velut V, 35 2 idem forsan judicandum sit de V, 113 cfr. V, 3 2); aut ut explane ac determinet, quae ratio intersit inter

eam notionem atque ceteras. tenim jam supra memoravimus V, 181 πειτα κακοπαθειν τέ σωματι κτλ. ubi ratio causalis propter paratacticam structuram subobscura explicatur epexegesi διὰ την του σώματος κακοπαθειαν.

Similiter VI, 36 2 ejusmodi structura obscuritas ita tollitur, ut quum in priore membro καὶ υτ αν - vis causalis parum eluceat, in altero ea explanetur genetivo absoluto επεξωντος); D. V, 31. - infinitivi forma dicitur epexegesis VI, 12, 2 V, 181, ita quidem ut ad demonstrativum reseratur. Ad relativum revocanda

72쪽

est V, 47 4, similiter V, 4I, nisi hoc loco cum Goolhelio

illud ἀκροῶσθαι σφω αυτων parenthesin appellari vis; cis Mure gramin. 51, 12 adn. tiam V, 17 6 in verbis μὴ πελησαι et L sere epexegeseos vis inest. - pex gestum participii forma pronuntiatarum eae quae leguntur VI, 48 et V, 303 nihil inusitati habent. At VI, 28 Iet 31 pro communi dicendi ratione infinitivum exspectaveris. Ad L 28 Goelhelius adnotat haec: Μan siehi e Mohi, um te viet ausdrucksvolle und anschaulicher die is des articipium ist; es ir gum eWeis nichi herangegoge eineinandiung, sonder die teibhaLtigenarage demet n. Ceterum etiam haec epexegesis repetit atque urget. Atque quod vir doctus hoc loco de vi participii docet, non minus quadrare videtur in VI, 31.

Similiter V, 7 1 pro ευρεθέντα etc. infinitivum XSPectaveris sive cum sive sine verbo στε hoc igitur loco epexegesis eo fit, quod secundum membrum non pendet ex γεγονος, sed ex ἐπίσταμαι. VI, 46 6 verba ora που- μενοι, ut multis aliis locis fit, ea quae antecedunt, repetunt et urgent. articipium illud est epexegesis Verborum τουτου--ου --, quamquam haec verba simul ad primum membrum συνῆσαν κτλ. reserenda Me -- paret. Etenim ejusmodi duplicem pronominis relationem et ad ea quae sequuntur et quae antecedunt, non alienam

esse ab Antiphontis usu haud dubie demonstrat V, 474, ubi vox o, quae ad antecedentia resertur, simul explicatur appositione. Item se habet V, 10 3 - - ἐνταυθοῖ

ἐν τῆ ἀγορῆ, Eadem duplex relatio est VI, 61 - V, 881

verborum υτων ὁ τουτων ἔνεκα, et VI, 28 I verborum

πίστιν ταυτην. oelhelius hoc jam suspicatus est p. 423 de V, 3: ei Ant. V, 3 schein sic das Pronomen mgleic aui de vorhergehenden Migran au das folgende

73쪽

tum secundarium, Velut διοτι - πουντο κτλ. t-

tamen rueg. gramm. 56, 12, 1 paria exempla affert ex Ρlat. haed. 102 πω τοι, Dεκα, βουλομενος δοξαι σοὶ οστερ ἐμοί, atque sol, 7 ex Bocr. XV, 9 τουτου - - ποτμενος, similia denique 56, 12, 4, ex quibus mei mihi videtur, hoc struendi genus usitatius essequum participium pronomini antecedat. Quod fit V, 37 2πησατο τάληθῆ κατειπευν διὰ τουτο σωθῆναι - Cum

VI, 46 5 prorsus convenit V, 313 maximeque V, 3614ρῆν - αυτους - ἐνθάδε παρεχοντας - μ η-την --ν ἀπελεγχειν με, και αυτ p τουτ ρ χρησθαι γωνίσματι, εμφανῆ παρέχοντας τον ἄνδρα κτλ. - Saepissime epexegesis constat ex nuntiato secundario Tali epexegesinomen substantivum explicatur VI, 104, 24, 271, 27 2, 32 1 38, 13 V, 113, 384 502, 591 634, 642, 34. Recte Goelhelius ex V 634 efficit ex hoc epexegeseos genere prolepsin quae vocatur principium suum ducere, memoratque verba Spengelii Syn techn. p. 9): Naturalis enim illa dicendi facultas, quod proxime in animum venit, id omni effundit i. Mihi isti exemplo addere liceat V, 21 2. - dem modo quo substantivum explicatur pronomen VI, a, 15 2, 20 V, 362, 3, 364, 542 601, 651, 65 5, 881. Hoc genus artissime cohaerere cum illo de quo egimus oratoris studio sententias tamquam correlativis coagmentandi apparet maxime ex his exemplis V, 321, 391, 46 3 713, 41. Jam vero pauca iis addamus, quae G tkelius de infinitivi cum articulo conjuncti apud Antiphontem usu disputat. Vir doctus ait p. 14 et 16 apud Antiphontem in omnibus casibus dici infinitivum, attamen raro

esse cum articulo conjunctum, ac persaepe hunc desiderari ubi posteriorum scriptorum consuetudo eo utatur. b.

74쪽

Quod spectantes si orati. V. et VI perlustramus, primum notandum est in r. m. ne semel quidem infinitivum cum articulo conjunctum esse, sed in V. saepius Tamen orationes infinitivi usu non discrepant. Adjectiva verba Velut αξιος, αιτιος ἱ-νος, προ μος etc. neque in Or. V. neque in VI habent infinitivum cum articulo, bis tantum legitur παρος του γωνίζεσθαι V, 3 3 et V, 7 l. Μagis haereo in eo quod V 8 Dεκα γε του πιστευειν ἐμοί τε μηδἐν ἐξημαρτῆσθαι εἰς τοδε το πραγμα, καὶ si γνωσεσθαι τα δ&αια non habemus τε μ ἐξημαρτῆσθαι. Sane quidem post πιστευειν solus infinitivus dici potest, sed, ut opinor, semper significat sperare

aut credere aliquid, secundum structuram πισταειν Ti. Significat quidem illo loco vox πιστευειν Sperare, Si eam ad μας γνώσεσθαι κτλ. revocas si vero ad μηδἐν ρη-μαρτῆσθαι, haud dubie fiduciam collocare in aliqua re,

h. e. στ ει τινί cis Thuc. II, 22 πιστευων τε ορθως γιγνώσμιν περ του μὴ ἐπεξιέναι, credens sese recte

cogitare de etc. sed ib. V, 3, λέγειν πιστευσας, eloquentia fretus. Quid dicamus quamobremo, sit omissum Nihil invenio equidem, nisi lactum est studio

membra concinne componendi quoniam verbum γνώσεσθαι articulum habere non potest. Quamquam mirum videtur πιστευειν uno eodemque loco diversa significare. Sed

equidem acciverim VI, 341, ubi verbum ἰξίουν ad α--ασθαι relatum significat volebant, ad αδικεῖν existimabant. Tollitur quidem hoc, quamvis Harimanus neget, Jeriistedii lectione αδικεῖσθαι pro αἰτιασθαι. Forsitan autem hic locus illum, ille hunc tueatur. - Laxiorem interdum apud Antiphontem infinitivi esse structuram ostendunt exempla haec: V, 32 προς τουτων εἰσὶν οἱ

V, 32 I recte ἄστε exspectaveris, quamquam illud προς

75쪽

τινος Iναι non procul abesse videtur a προθυμον εἶναι.

V, 17 5 verbum ἀπολείπειν habet a c. ins ut vulgaria

verba negationis otidem V, 323 verbum ποτρεπειν, quamquam genetivum casum secum habere solet.

Quod attinet ad orationis V infinitivos cum articulo conjunctos, jam memoravimus V, 33 et 7 εμ μιρος του ἀγωνίζεσθαι V, 3 2 anticulus desiderari non potest, quia infinitivus in casu dativo dicitur, item V Mo τελφευγειν et V, 41 τψ ax δια ινημονευειν V, 8 ωκα γε του πιστευειν, 37 2 διὰ το ψευδεσθαι, 73 4 ἐν ψ ἐπισχεῖν, 93 3 διὰ το ιη ξυνειδεναι praepositiones articulum postulant Euam V, 10 articulus a viris doctis restitutus est, quum propter illud in desiderari non possit. Illud

autem o forsan eos quoque articulos effecerit, qui ante verba ἱεροσυλεῖν et προδιδονα leguntur; namque oratorsere illudens accusatorum verba imitari eaque continuare

videtur. V, 11, 11 942, 3 infinitivus eum articulo in antithetis dictus est, quae mihi quidem ille multo

distinctiora et acutiora reddere videtur, velut V, 94 τοδ τους κατηγορους διαβάλλειν ουδεν ἐστι θαυμαστόν'

τουτων γὰρ επον τουτο, μων δ - μγ πείθεσθαι τὰ

μη δέκαια, in quo verbum πείθεσθαι haud dubie articulo carere poterat. Tamen additus mihi videtur sicut V, 8 concinnitatis causa atque ut contrarium niteat. Ρraeterea habet infinitivus articulum V, 434, 16, 94 3 genet ). Omnia si respicimus etiam in or V orator in conjungendo articulo cum infinitivo parcus putandus est. Deinde quum in or VI hic illic eo uti posset, neque inor. V. similibus locis eo usus est. Quod Dionysio auctore gr. ino'. vos . c. 22 apud veteriores potissimum scriptores fieri solet.

Etiam de locis quibusdam Antiphonteis aspere et incomposite dictis disserit Goelhelius p. 44sqq.), ex quibus in universum appareat apud Antiphontem periodicamillam dicendi rationem haudquaquam esse ad persectionem

76쪽

locum jam arcessivimus, inusitata vis inest in ἐμέ, quippe quod sit et objectum verbi αἰλῶσθαι et subjectum verbi ἀδικε7ν. on minus sere offendimur mutatione subjecti

διδοασιν αυτους τ απη κτλ. Quod ver VI, 34 verbumhξι- simul diversa significat, supra attulimus illud πιστευειν X V, . Quare vereor ne injuria viri docti hunc locum labefactent. VI, 45-46 hiat structura propter nimium sententiarum concursum, ita tamen, ut repetitio exordii καὶ ἴτοι παροντες κτὶ perspicuitati inserviati Itidem V, 11 12 et V, 46, ubi Goelhelius anacoluthiam consulto factam esse censet. VI, 13 nimis solutam

esse Verborum compositionem ait: καὶ πρωτον α του βασιλεως πιτνποροεσι καὶ διὰ τὴν ἐμὴν σπουδ' - φασιν ἐθέλειν αυτον armγράφεσθαι ν δ&ην, τουτο δέκτλ. VI, 23 aliquis exspectaverit post εἰ ὁ μη obliquam orationem continuari. Quare obreeus legi vult λωμος εἶναι attamen propter μολογουν probanda mihi videtur Jernstedii et lassi lectio τοι uo h. Denique iterum commemorare liceat, singularem illam structuram V, 671, ubi secundum membrum aliter atque consuetudo fert, pendet non ex γεγονος sed ex ἐπέσταμαι. Hoc enim participium appositum ευρεθέντας multum differt ab exemΡlis quae meg. gramm. 56, 15, 3 afferuntur in quibus idem subjectum participia commune habent. De particularum apud Antiphontem usu accurate disputaverunt, quos supra memoravimus, Schaeserus et Weigellius. Die vir doctus commode rem ita instituit, ut orationemes et tetralogias disputatione sua complecteretur, eodemque modo orati. V. et Ι. Rus qui adierit libellum p. 16, 27, 32sqq. 38 sq. 40 45, 48, ubi hasce . orationes tractat, particularum usu eas optime intre se

77쪽

dem utriusque orationis ambitum respicimus, in or. V. saepissime, in or. I. rarius anaphoram inveniri in or. VI terdecies, in V. ter et vicies legitur rium tamen

sunt quibus inter se disserunt, quibusque agenerus p. 11 orationis VI auctoritatem labefactari docet. Ρrimum igitur suspicionem habere ait quod particula γέ in or. V. tricios semel isimmo bis et tricies, neglexit enim particulam in 61 Schaes), in or VL sexies tantum seneglexit γέ in 26 Sehaef. inveniatur. Ad quod Schaeserus p. 46)D Sed hi et similes quos affert numeri apud Antiphontem quidem nihil demonstrant

Nam quae particula modo ei in mente erat, eam saepiS-8ime usurpavit, tum vero, quasi memoria ejus abjecta, omnino fere neglexit. Itaque in ipsa or. V. hanc ipsam

particulam γέ per duodecim paragraphos gre s 40

ne semel quidem legimus etc. Alia exempla videas ibid. p. 47. - Quod deinde formulam is γάρ or. VI.nories or. V. contra sexies et tricies, sere duplo igitur saepius habeat, memineris illam in or. V. plerumque in antithesi versari, quae in or VI tam late patere non possit - Τum sormula τολ μεν - πυτ δε quam jam lassius et Spengelius orationi VI deesse monuerunt, in or. V. undecies legitur. In hanc quoque quadrare videtur quod Schaeserus de particulae γέ usu docet. Ter legitur per quattuor paragraphos 5 M), ter per duas et quadraginta 54-9M. arratio eam ne semel quidem habet, quod propterea alicujus momenti mihi

esse videtur, quod orationis VI lare maxima pars Versatur in narratione.

Quod denique in or. V. saepius verborum Ormae leguntur, quae vetustioris sermonis attici propriae sunt, Velut προσσω, ξυν, quam in or. I. sere ad nihilum recidere opinor, quum Antiphontis odices tam recentes

78쪽

et omni modo corruptos esse constet. Haud dubie etiamor. VI multo plus quam ceterae depravationis experta est. Atque quantopere hae res casu vel errori ludibrio fuerint, potissimum intellegitur usu vocis συν Hac ipsa forma or. V. sicut R. semper utitur exceptis 78

ξυμβολων et 87 ξονειδιός et 3. In hac una para-

grapho deinceps legitur ξυντμη - συναγωνί εσθαι -

Ceterum formam κρειττον habes in lagm. 69, forma μα Antiphontem etiam in or pro Μyrrho usum esse testatur

Suidas segm. 34 et 5 eadem utitur orator segm. 27. In r. I. g 15, 26 etiam legitur παρῆ ech pro νῖν etc.

sicut in Nui. 1. Formam ες pro εἰς neque r. I. Be-que . habet. Ut denique colligamus atque sub uno tamquam conspectu ponamus, quae orati v et VI communia habeant, quae utriusque propria sint, sic fere judicandum esse puto. - rimum quidem ex enumerationibus nostris elucet recte se habere Blassii sententiam, qui orationis VI. periodos majoris esse ambitus dicit. leraeque enim orationis V periodi duo vel tria cola complectuntur, pleraeque orationis VI lare tria vel quattuor. eriodi quae plus quattuor membra habent, in or VI paene duplo saepius leguntur. onocolarum periodorum in or. V. plus duplus est numerus. Deinde quod non minoris momenti est, periodi quarum membra ex aequo sunt posita, duplo saepius sere leguntur in or. V. Quae discrepantiae unde oriantur facile intelleges. In argumentatione enim artificiosa, contorta, difficili, omnis generis probationibus tota vis et opera posita est orationis . Atque plurima argumenta sunt His illa, in quibus veteres jam Antiphontis praestantiam agnoverunt. Fiunt autem plerumque quum res inter e comparantur binas notiones vel sententias

79쪽

componendi studio gignitur antithesis. Quae figura, ut supra diximus, multo latius patet in or. V. quam in VI., scilicet non illud antitheton, quod a nobis minus appellatum, in utraque oratione sere aeque frequens est, quodque verbis solis plerumque fit et ornate dicendo inservit, sed illud quod quamquam ex ipsis rebus sumptum atque

in sententiis positum majore tamen arte non caret. RuS- modi autem rerum, unde antithesis fiat, singularis illa ac subobscura causa, ad quam orati V pertinet, ingentem numerum praebet. Quare non modo prooemium et epilogus, quae tamquam hujus figurae sunt propriae provinciae, sed tota fere argumentatio in antithetis versatur plurimis. Apparet autem orationem ea figura apte usque uti non posse, nisi sententiae et membra brevia sunt, et id ante omnia proserunt, quod summa sententiae est. Sententiis enim longius productis, enuntiatis crebro insertis atque subjunctis plerumque antitheseos vis tamquam obruitur atque obscuratur. Quare enuntiata causalia, restrictiva, finalia quae vocantur, alia id genus persaepe, Sicut etiam Vetustioris sermonis mos est, pari loco ponuntur aut proprio loco particulis, maximeque voce or adjunguntur. Unde tantam periodorum monoeotarum frequentiam fieri puto. Saepissime denique non modo antitheseos sensus ipse, sed etiam hujus figurae perspicue et distincte exprimendae ratio poscere Videtur, ut nuntiatis in quibus antitheton versatur, quasi idem

in struendo ordo grammaticus tribuatur. Ea de causa tantus esse videtur numerus sententiarum in oratione V., quarum membra sunt pari loco posita. In oratione Ι. ut supra docuimus, argumentationem

multis et artificiosis indiciis fieri non modo non oportet, sed ne potest quidem fieri. cfr. Blass. p. 200 sq. Ρο8tquam choragus istarum rerum, quae tum in choro acciderint, nihil ad se pertinere testimoniis probavit, ipsum crimen jam refutatum est Deinde autem enarrat quae

80쪽

antea inter se ipsum et accusatorem intercesserint, qua in narratione tanta inest vis auctoritasque, ut tota accusationis fides funditus tonatur, omnium qui audiunt existimatione aecusator tamquam condemnetur. Quare in his rebus non modo maxima argumentationis para e Setur necesse est, sed etiam ratio sit concitatior, magis

Perpetua quam concisa, dicendi quasi flumen latius et majore impetu et uberius deeurrat. Etiam omni narrationi ampliores periodi magis sunt sippositae quam antitheticae isti argumentandi rationi. Quamquam in orati0nes narratio, quae quidem argumentationi praemissa est, brevibus et concisis sententiis incedit, quum neque

animos movere possit, et una quaeque res tantum ponderis habeat, ut ab aliis separata in aures influere debeat. Attamen conferas orationis V. 77-78, ubi narratio quae est de patre accusati amplis periodis et polysyndetis utitur. Deinde tali dicendi ratione uti

etiam magis aequum est narrationem, qua adversariuSimpugnetur. Impugnari enim fere dicemus hilocratem, quum crimine ipso jam refutato bis nefariam ac fallacem delationem pecuniae causa ausus esse perapicuis probationibus arguatur. eque fieri potest quin et ipse reus tanta nequitia valde commoveatur, atque judices ad eandem iram adducere studeat. Quam ob rem equidem sere ineptum fore censeam, qui tam indigna accusatorum facinora sedata illa a grandi dicendi ratione ante oculos poneret, qua oratios apte utitur. Atque concitatior orationis VI. generi maxime inservire videntur figurae quae ad sensum spectant. Ad eas quod pertinet ex numeratione nostra satis apparet non, quod

Ragenerus p. 111 vult, qui lassi verba p. 202 sq.)parum intellexisse videtur, interrogationem, an horam, asyndeton, quamquam hoc in oratione VI plus artis atque ponderis habet, hujus orationis propria esse, sed tantum exclamationem. Contra figurae, quas oratio V.