De Antiphontis oratione de choreuta commentatio philologica...

41쪽

ejusmodi locos iteratos offensionem non habere concedat, sed persaepe eos quasi thesaurum quendam locorum communium habuisse, unde singulos, quoties in quaque or tione apti et usui essent, promerent, hujus tamen or tionis locos esse tales dicat, qui in oratione . vel maxime, in VI. vero vel omnino non vel parum cum ceteris conveniant. Et irchnerus quidem hoc modo efficere conatur ex oratione V in VI. eos translatos, et propterea hanc recentioris aetatis esse. Quum enim Spengelius hos locos ad nullam certam orationem confectos, sed ex numero illorum communium locorum fuisse doceat,

quos Aristoteles apud Cic. Brut 47 Antiphonti tribuat,

atque hos ipsos idem esse quod Προοιμια και επHO-γους quae Antiphontis ferantur, Urchnerus contra obtinet Sauppi sententiam, qui loco illos communes perfectas orationes sicut tetralogia fuisse docet. Neque igitur ex ejusmodi orationibus quasi farragines quasdam, quales in oratione VI habeamus, deprompta esse Videri, et orationis tam proprie convenire, ut una cum hac exortas esse existimemus necesse sit Atque propter hoc ipsum sibi locos etiam ex Προοιμίοις καὶ ἐπιλογοις non 8Sehaustos videri, quum praesertim g 2 orationis VI in exordio orationis . non legatur. Attamen cur loci ex orationibus quae in causis fictis versentur hausti esse nequeant, parum elucet, quum et tetralogiae farragines,

quales irchnerus appellat, habeant velut A 11 12, Γ 1-6 ib. 88-9, b d 10-11). Deinde non tanto impedimento esse videtur, quod orationis VI in

exordio orationis . non est. Nam quo quidque loco aptum esset, ibi ne insereret, oratorem nominibus prohibitum esse non puto. Insuper pars illa orationis V., quae locum continet, et qualem rhetores κατάστασιν sive προκατασκευτὶ apyellant, non tam aliena est ab exordii

42쪽

natura, quin eam a quibusdam etiam exordio adnumeratam esse suspicari liceat. cfri inder l. c. p. 17.)Tametsi autem et agenero et Kirchnero et Harimano,

qui nuper in Studiis Antiphonteis Ρrogr. Gymn. Lugdun. Bat. 1882 hac de re disputavit, concedo locos geminos, quibus orator de legibus capitalibus et judicum religione disserit, magnam partem magis esse apto in oratione V. in qua Mytilenaeus illos proferat, ubi se

contra leges arcessitum esse conqueratur, tamen neque

ei qui unum, neque ei qui omnes in oratione VI parum convenire dicit assentiri possum. Harimanus enim t. c. p. 23 docet a dolendam esse, quum verba: εἴ- ου δεῖ διδάσκουσιν ν ου optime quidem de accusatoribus orationis V. dicta sint, quippe qui leges perturbent, non autem conveniant in hujus orationis accusatores, qui nihil tale commiserint. At re vera etiam hi leges perturbarunt rebus a causa alienis immixtis cla gra). Neque etiam eo, quod Harimanus in locis geminis complura inter se discrepare docet, alterum ex memoria insertum esse mihi quidem probatur, neque si ita sit, a

falsario insertum esse necesse est. - irchnerus autem

totam g 2 deleri vult, quod molestum sit, si accusatus verbis gra ποτμαι μεντοι καὶ mi κτλ. ad judices e convertat, quos jam is cohortatus sit, ut in audienda accusatione nihil nisi leges sequantur. Deinde quum graincipiat a particula D, huic adversativam nullam respondere, id quod contra usum sit Antiphonteum. Simul

exempla amaeignem cumulata, quibus με illud solitarium recte se habere ostenderet, singula refutare conatur. Denique totius ς sensum esse talem ait, qui neque cum Superiore neque ea quae succedat satis cohaereat omisso enim loco accusatum, postquam de se ipso dixerit, apte dicere videri: stoi ιεωχυν κτλ. ac deinde ad judices pergere, neque a personis ad leges aberrare. Sed quod de alterutra ad judices conversione molesta disputat, eo

43쪽

infringi puto, quod aliud est in audienda accusatione omnia ad leges, aliud judicium ipsum ad religionem referre, neque igitur alter locus alterum non patitur. De verborum autem ιιεν et δέ usu post irchnerum accuratius disputaverunt et similia exempla attulerunt Hoppe, Antiphont specimen diss. Hal. 1874, p. 38), . Schaeser, De nonnuli partic apud Ant usu sisA. Gott. 1877, p. 34 sqq.), eigell, Belirr. . . Gebr. d. artih. b. Ant. Franks a tu. 1879, p. 10 sqq.). Quos de locis quos proserunt dissentire video. Neigellius illo quem irch-nerus attulit loco, α 1, propter verborum sensum negat verba gi μεν ουν - δέ revocari posse ad vocem μέν ges, atque confert T 1 μι μεν αυτηὶ τὶ χρεία κτὶ, ubi vocis εν nihil respondeat. Locum de quo nos agimus, quum a irchnero impugnatus sit, missum facit. Schaeserus hujus loci verbum με proxime accedere docet ad vim vocis γε quod in his ipsis verbis pro με legatur V, 14, confertque aetetneri adnotationem ad A 'ξ l. c. p. 153 . Uterque tamen Hariungio, Baeumleinio Hermanno Rostio assentitur particula μέν non semper particulam δε vel aliam adversativam respondere, quum in illa haud raro insit tantum vis quaedam affirmationis. In primis autem

Wageneri sententia reicienda est, qui verbis

μεν ουν ita adjunctam esse ait, ut legum praestantia summum accusati periculum effici dicatur. eque verbis μεν οἶν semper conclusio aliqua notetur necesse est, et ex hoc ipso quod ille reprehendit intellegitur, ea ad continuandam orationem usurpata esse, sicut in or. V. quoque persaepe fit scis Schaes. l. c. p. 38, eig. . 11 et 22, VI, 18. In verbis autem quae sequuntur: τῖγουμαι μέντοι γε κτλ. miror quomodo idem vir doctus oratorem a recta cogitandi ratione aberrare judicaverit.

44쪽

leuse om comprendrait cla suile χ'argumentation. Mais L ne 'est potnt exprim de a sorte, et nousn avons a te roit de substituer, en uis de commentatre, motre propre raisonnemento celui qui est conten dans le texte Equidem accusatum nihil aliud dicere sentio quam hoc ipsum quod agenero non dicere videtur Satis autem hoc omprobatur verbis: Mι ἐν γαρ περ του τοιουτου μία δ&η κτλ. omninoque ceteris, quibus orator judicum sententiam et irreparabilem et accusato aut saluti aut perniciei in omne tempus ore

demonstrat. suam disputationem g 7 quamquam

Ragenero concedo in or v. ad peculiarem causae rationem optime applicatam esse, quum reus ille accu8atores injuste παγωγὴ usos esse dicat, et causam ad

areopagum deserri et legitime diligentiusque in eam inquiri velit, haudquaquam tamen in hac oratione ineptam esse nullo negotio intellegetur. - Verba 4 -τη δ ιιη - τῆ disy, ut supra diximus, etiam in or. V. 87 leguntur. Quamquam illic statim sequuntur verba quae or. VI. D eontinet καὶ ουδείς κτλ. lassius igitur p. 196 locum communem in illa oratione decurtatum et concisum esse, agenerus contra illam esse genuinam loci formam docet, hujus vero orationis auctorem, quum Verba και νόμου - ποστεροίη insereret, et cogitationis ordinem et dicendi concinnitatem perturbasse ac delevisse. Quod ad probandum quum agenerus Aententias has ανάγκη γαρ εὰν μεῖς καταψηφίσησθε καὶ μη οντα φονέα μηδ' ενοχον τ ι Ἀργ ν χρ σθαι Hi δέκ. I καὶ τ νομεν καὶ ουδεὶς αν τολμγειεν ουτ τυ δέ t. ην τυ δεδικασ/uDU παραβαίνειν πιστευσας αυτ0 τε υκ ἐνοχος ἐστιν 6 τε ξυνειδώς αυτ se τοιουτον εργον εἰργασ-

μέν ν ιη - χρῆ θαι - νομφ ita esse concinnas ostendat, ut ex prioris verbis τι iam καὶ τψ νομὶ posterioris membra proficiscantur, mihi quoque veri similest hane loci formam priorem fuisse. Concinnitas autem

45쪽

re quam in verbis versatur, quum et ὁ εἰργασμενος et suae ενοχος, si condemnati sint, idem patiantur, neque igitur τὴν δικην μὴ ταραβωνειν aliud significet quam τενδια ρ ρκ'θαι. eque ista concinnitate sublata cogitationis ordo deest. Quum enim in or. V. verbis καὶ ουδείς κτλ. primum de homine insonte, deinde de malefico disseratur, nonne item in hac accusatus primum quanta sit judicii et legum vis adversus injuste condemnatum ostendit, deinde verbis: τοσαυτην γάρ κτλ. quanta adversus homicidam At de tali tantum homicida disserit, qui arcessitus non sit. Atque hoc ipso tum multo magis illustratur legum auctoritas, tum explanatur quid Sit νι-σθαι του ληθους καν μὴ ὁ Η ιωρωεον 5, Verba in or. V. sane difficilia. Itaque hunc locum neque deterius illo excogitatum et magis etiam perspicuum esse existimaverim. Immo sacilius quispiam verba καὶ οιδεὶς - - τιμωρήσω I in or. I. interpolata esse suspicari poterit. In quibus et nihil est quod antea dictum non sit, et oratio post locum qui est de spe humana paulo molestius retorquetur. Maxime repugnat,agenero Hart- manus qui hunc alterum locum communem g 3-6 inor. I. genuinum, in or. V. vero interpolatum esse docet sic: hic in or. V. reus κακουργίας citatur ergo judices orat, ut se hoc crimine absolvant, quo melius possit φόνου judicium subire absurdum autem esset jam nunc judices admonere de vi condemnationis in φονου judicio: potest hoc argumentum in aliud tempus reservare.' At quaecunque hujus actionis forma est, quis est quin ejus judicium, si condemnet, non minus iri eparabile et grave esse videat quam quod feratur in ρμου actione Neque quum V gra reus dicit , φόνου diar in nominibus haerendum esse puto, minimeque in locis communibus.

Inter g -11 et Dem de cor. 4 11-14 jam Spengelius et Blassius similitudinem quandam intercedere

46쪽

statuerunt. Quam quum illi ortuitam esse censeant, Wageneras ei tantam tribuit vim, ut or de chor locus imitatione ei expressus esse videatur. Quid igitur habent commune 7 rimum quidem uterque orator proponit, qua de re primum dicturus sit. Haec autem propositio et partitio quaedam nullam suspicionem habet, quippe quae

in προκατασκευῆ quae vocatur esse soleat. In oratione . quidem quum omnis προγαχτα inimi disputatio in eo consumatur, quod accusatores inaudito quodam et injustissimo modo causam instituerint, jam exeunte exordio orator breviter materiem sic proponit g 7 1τερ δἐ των

huic loco cum Demosthenico commune est, quod uterque orator dicit, si quid reus contra rem publicam peccasset, accusatores quo quidque tempore peccatum esset eum arcessere debuisse, et ita quidem ut rei publicae vere satisfieret. Sed quotiescunque accusatio aliqua sic Sehabet, talem refutationem non difficilem habere excogitationem, sed sere ipsa re oratori praesto esse puto. Demosthenico certe ingeni ad hoc opus non fuisse ex eo apparet, quod, ut jaminarianus vidit, idem sere argumentum in br. V. ' legitur: εξον γαρ αυτ p ἐν γωνικτλ. cfr. VI Ἀνδρα τε εχθρον τιμωρήσασθαι καὶ ν' noti ωφελῆσαι et V 6 τό τε ἴδιον -το διαπράξασθαι καὶ 5 πολει ν Πατέρ ἡ χάριν καταθεσθal. Simile denique aliquid habent verba εὰν μῖν ηδομώοις d. chor. 8 et αν βουλομενοι ἄκουειν et τουτοις de cor. 11). Propter hoc unum autem ex Demosthenico loco alterum fluxisse judicare temerarium foret. Quum praeterea quod ad elocutionem attinet, locos diversissimos esse appareat, tantum abest ut de imitatione cogitem, ut et ipsarum

rerum condicionem et προκατασκευης naturam fere poStulasse censeam quod commune habent. In autem Nagenerus haec quoque verba vituperat: περ ἀδικα - τατον ἐστι - εν ἀνθρωποις, quibus sententiam ad-

47쪽

- 41. modum tritam ac vulgarem proserri ait Cur non dicit simplicem, qua depingatur rectum et probum accusati

ingenium Ita equidem judicare malim. Sed de ejusmodi rebus disputari non potest. Quum igitur idem

sentiat vir doctus de verbis: και - ἐλεγξαντες - γης ταυτης, refelli non potest. Quamquam mihi quidem fastidium abesse videtur propter egregiam Verborum concinnitatem. Praeterea conseras velim or. V. 74 δ μἐνγορ τολλε πρεσβυτερος ἐστι των ἐμων πραγματων, γωδ πολλε νεωτερος των ἐκείνW πεπραγμένων, et quod

Blassius p. 139 judicat, oratorem nihil posse cogitare,

quin simul contrarium addat. Quod ad narrationem pertinet, agenero choragus nimis longus esse videtur in exponendo, quomodo choro et exercendo et alendo consuluerit. Attamen, ut supra docuimus, hoc ipsum est quod in judicium venit. Neque jure mihi agenerus narrationem desiderare videtur, quomodo singula istius casus Venerint, ipsene puer Venenum sibi sumpserit an alter ei praebuerit et alia id genus, quae ad causam ipsam nihil facere apparet. Atque omnino et in or. V. et VI narratio tali est, quae non tam demonstret, quomodo res facta sit, quam non ita esse factam ut accusatores contendant. Admoneamus etiam quod aysero Μus Rhen XVI p. 64 Anaximenes de narratione praecepisse videtur in accusatione aliam eSse narrationem, aliam in defensione. Immo in hac

saepenumero narratione opus non 8Se, Sed καταστασιν

ejus locum obtinere certe accusati narrationem hoc potissimum consectari debere, ut si quid accusator non dixerit, suppleat, si quid nimis, tollat vel temperet, si quid salso vel accusato incommode, refellat vel occultet.

Ρrobationis primus locus g 16-19 a Ragenero

sic est reprehensus: Ι 8 bome, en e qui te concerne permnellement a paraphraser, 'une maniore Me confuse, derasiposition de simoin Ddsicharge. Qua autem

48쪽

in re Versetur confusio neque ipse ostendit neque mihi elucet. Immo permagna hujus loci est perspicuitas, quum singulas deinceps criminationes testimoniis illis refelli demonstretur, ita quidem, ut orator perspicue disputando causae perspicuitatem aemulari videatur. Atque multa et artificiosa argumenta etiam lassius docuit in hac oratione locum non habere. Neque enim Opus est illis, neque est unde sumantur. Quomodo enim pugnari potest ubi hostis non est Atque ita oratorem ipsum totum hunc locum intellegi voluisse satis apparet ex verbis g 18: πο- μἐν γαρ uo ec πράττεται κτλ.Jure tamen Ragenerum existim vituperare haec: γενέσθοι μέντοι τα μη γενομεν καὶ ἀδικειν τον ιιν ἀδικουντ ομἐν τοις τουτων λογοι ἡγου/ια ειναι, λ ἐν δικαίοκαὶ τψ ἀληθεῖ Sufficere enim non videtur quod aetZnem oratoris sententiam patere dicit ritet sane omissis verbis: λ ἐν φυι ιαὰν κτλ. Haec autem ipsa addita, ut quidem nunc se habent, nemo fere est quin absurda esse Videat. Quare, quoniam agenero non assentimur ineruditum fuisse orationis auctorem et falsarium, nihil aliud eogitare licet, quam hunc locum esse corruptum et deformatum. Cum Harimano igitur judicabimus verba ἀλ ἐν φ κτλ. interpolata esse, nisi post ea quaedam intercidisse malumus. Quod eo magis probabile videtur, quod facile quispiam suspicari potest totum locum itaeoncinne fuisse dispositum, ut verbis αυτος γαρ ἔκαστος τουτου κρατεῖ responderet alterius sententiae membrum tertium, quod nunc illa verba mutila continet. Sic enim in hac potissimum orationis parte 16-20 fit. raeterea apud Antiphontem omnis fere negatio contrarium suum

P0stulat, quare verbis: - ἐν τοῖς - ῶναι sententiam non finitam fuisse existimaverim. Atque quum orationis corruptela et multas et permagna esse apud omnes

constet, equidem non dubito perinde judicare de g 19, a Wagenero non minus vituperata. ad quam aetaneres

49쪽

adnotat: Carent haec apodosi, quam ipse orator omisisse possit videri, enuntiationum deinceps positarum serie properantem allente. ihi quidem neque series illa nimia esse videtur, neque recurrendum esse ad V. g 11-12, 46, L 45-46, ubi a proposita structura aberrant nuntiationes. liquantum enim interest si quid non dicitur, quod erat dicendum, et si quid aliter atque eX8pectabatur. Neque inderi, qui in τουτων pro ἐξωνσπερ legi vult, emendatio mihi satis probatur, non tam quod agenerus eam nimis audacem esse monet, quam quod ejusmodi restituta apodosis ad secundam tantum

protaseos partem referenda est, ex eo ero, quod accu- Satore μη - προνοίας μηδ' εκ ταρασκευης γενέσθαι

τον Θανατον concedunt, nihil officitur. Eadem de causa neque Harimani sententia placet, qui ante εξ νστερ X-cidisse posse ait quaedam, neque Goelhelii Belirr. g. Syntax d. Verb. u. d. Salgbildg. b. d. Redn. A., assau 1883, p. 45), qui apodosin a verbis καὶ εἴ τις μὴ ἀδι- κουντα κτλ. incipere suspicatur. Jam eiskius vidit apodosin deesse. Ceterum nescio qui vir doctus egregie mihi conjecisse videtur, in Q ante ν μή εἰσιν μάρτυρες vocem καὶ re8tituendam esse Verba enim οπυσα βουλευθεντα tam arte conjuncta esse mihi videntur, ut non duas res sed unam eandemque definiant; scilicet πράττειν hoc loco sere idem est quod machinari vel meditari. Aliter enim probabiliter ante βουλευθεντα articulum τά posceremus. Quod si ita est, verbum Devilla: ων μη εἰσι μάρτυρες ut otiosa fere non patitur. Injecta autem voce a haec non jam otiosa sed per se intellegenda sunt, et facta clandestina significant. Simul optima concinnitas restituitur cum g 19: ποσα

πραχθε τα. ropter hanc autem ipsam concinnitatem in os desideraverim apodosin, qua non de testibus solum verba fiant, sed in universum dicatur fere non

50쪽

jam opus esse θηρσειν καὶ ἐπὶ σμικρον πονοέῖν ταλεγομεν κτλ.De cetera orationis partemagenerus hoc reprehendit, quod fere in duabus tantum sententiis versetur, quarum altera sit, accusatores testimonis, quae reus ab initio usque obtulisset, repudiasse, altera, eosdem ad accusandum choragum pecuniam accepisse. Sane quidem haec est summa ceterae argumentationis. Valde autem dubitandum est num hoc jure reprehendatur. Non enim iste causae plurimum prodest, qui pleraque argumenta roseri, sed qui gravissima. Atque istis argumentis nihil inveniri potuisse quod plus valeret ad persuadendum, facillime intellegitur Tantum enim valent, ut quicunque audiat accusationem esse nefariam calumniam persumissimum habeat. In his igitur opus erat oratorem commorari, haec maxime explanare, neque praestantissima causae firmamenta deteriorum probationum multitudine obruere oblivionique tradere. raeterea quum agenero in hac sententia tam aperta, quod accusatores testes ab accusato oblatos produci noluerint, nimis longus videatur esse

M 23-28), idem orator in or. V. totidem sere verba g 34, 3b, 46, 47, 48 consumit in eo, quod accusatores

servum testem, quo maxime accusatio nitatur, interfecerint, quae sententia mihi non obscurior esse videtur. Ceterum argumentum g 27 et magnam partem verba quoque eadem leguntur in or. V. 38.ς 28-32 agenerus docet non hic sed post os

locum habere. Deinde neque quidquam novi argumenti eas habere et insulsam loquacitatem prae se ferre. Sed

quid sibi velit hic locus jam lassius docuit. Recte

enim talem esse ait quo orator quae antea singula dicta sint colligat, universa exaggeret, exornet, neque aliter esse judicandum de r. V. g 49-52. Atque laudem commendationemque testimoniorum, quae ipse reus rο- seri, etiam plus valere apparet, postquam accusatores