De Antiphontis oratione de choreuta commentatio philologica...

51쪽

nullos habere, et quos habere possint recusasse demonstratum sit. Quod vero agenerus disputationem ut

insulsam vituperat, 28 etiam in Or. V. legitur, talis quidem ibi, quae simul ad divina illa signa revocetur. Etiam sententiae caseo δεινον - πιστοι σον-

similia quaedam invenio, quibus deterior illa esse nequit: 0r. V. 38 quam supra accivimus, et g 84, quae etiam in or. I. g 4 legitur. In iis vero quae sequuntur equidem nihil invenio quod minorem habeat vim ad persuadendum, neque agenerus hujusmodi quidquam notarit, praeterquam quod ineptum esse ait illud g 30:οπο μἐν γαρ λογφ τις διδάσκοι περὶ τῶν πραχθέντων, μαρτυρα δἐ ιὴ παρεχοιτο, ιιαρτυρων αν τις τους λογους τοττους ενδεεῖς φαίη Iναι. t haec sententia una cum ea quae sequitur intellegenda est: που δε μαρτυρας

ιεν παρεχοιτο κτλ. Quid enim si orator dicit jure diffiditur non modo si quis verba testimoniis non probat, sed etiam si testes cum indiciis quae protulit non con-Veniunt; ego vero eici, quid inepti est Quamquam larea quispiam eum nimis dialecticorum more singula amplecti dicat. Atque omnino si quid adeo in tota hac orationis parte 28-32 reprehendetur, eum lassi hoc lare puto, quod omnis fere locorum communium speciem prae se erat. Quibus in conscribendis fieri non poterat, quin persaepe a vivido et expedito genere forensi recederet oratio et dialecticam saperet cla Blass. p. 196, 201 sq.). Rusmodi autem locos veteres haud ita perhorruisse egregie docuit lassius III. p. 74). Ipsum

enim Demosthenem ostendit non dubitasse Saepe orationibus locos inserere, quos et alio tempore et alio tamquam animi impulsu conscripsisset. Neque enim orationes scripsisse ut legerentur, minimeque ab hominibus criticis et invidis, sed ut audirentur; audientibus vero ejusmodi locis haud dubie persuasum esse, neque eo animadvertisse, si qua cum ceteris minus convenirent. Neque Sane quod

52쪽

in Demosthene non offendit, reprehendere licet in Ant,phonte, a quo sere incipiat ars dicendi Atheniensium.

Quam ad rem etiam animum intendere aequum St, Si judicamus quae in gra Wagenerus praeter cetera Vituperat καὶ τοῖς λογοις παρεχω τους μάρτυρας μολo' γουντας καὶ τοῖς μάρτυσι τὰ πα. Qua in sententia nemo est quin idem esse intellegat, tum si testimonia cum iis quae aecusatus disputat conveniant, tum si cum lactis Rusmodi amplificatione quamvis tautologia sit quae vocatur, audientes in dicendi decursu non offenduntur. Neque magis offenduntur eo, quod quamquam reu Se τεκμηριαεξ αυτῶν των εργων arrogγῆναι ait, tamen nulla inveniuntur.

Recte enim agenerus ea non ad hoc referenda esse dicit, quod testibus ab accusato oblatis rem investigare noluerint, quoniam inde illa duco τω μεγίστω καὶ ἰσχυροτάτου duciapyareat, quae accuSatus τι προς τουτοις se afferre ait

est 32). Cum priore tamen amplificatione consermor. V. 54 διάφορον μεν τὴν το γραμματείδιον τψβασανισθεντι, διάφορος δ' o ανθρωπος se γραμ ματειδί P, et ib. D74 ὁ μεν γα πολλ* κτλ. quod supra jam citatum St.

Accusatus postquam gra ab Aristione et hilino et Ampelin0, quos ipse peculatus arcessivisset, hilocrati

persuasum esse dixit, ut sibi foro ac jure interdiceret, 3 hoc addit: ὁ γαρ νομος tτως χει, πειδάν τις ἀπογραφνῆ φόνου δίκην, ειργεσθαι των νομίμων. agenerus miratur quomodo reus areopagita de re tam aperta et notissima edocendos putet. Harimanus et illam sententiam et verba quae Sequuntur: εἰργομενος - νομίμων interpolata esse censet. Sed ejusmodi locos non admodum exagitandos Ase arbitror. Oratore certe scribere assueverant, quod diceretur in heliastarum judiciis, hominum haud raro legum parum peritorum. NeVe miremur,

si ejusmodi expositiones etiam ibi inserunt, ubi minusuonveniant. Quamvis enim injuria agenerus orationem

53쪽

- 47 apud areopagitas habitam esse existimet, haud dubie ne ephetae quidem additamentum illud desiderabant. Deinde

Postquam narratum Si archontem regem, quia muneris impenderet jam finis, accusationem recusasSe, accusatoreS-que reo reconciliatos inde ab eo tempore nulla suspicione

et familiariter e usos esse g 37-41), Mi sic se habet:

λέγω. Quo autem loco testium quaestio habeatur oratio non exhibet. Atque hoc quoque agenerus in partem suam adscivit. Sed quin loco quodam re vera testes procedant mihi quidem dubitandum non videtur. Etenim res tam graves et multas sine testimoniis enarrare non licet, neque quisquam testibus eas carere dicet, ut infra ostendemus. Quaerit etiam vir doctus quaenam sint illa ἐργα adyersariorum, quibus quod narratum sit illustretur atque confirmetur. Ex eo enim quod accusatores

regem chorago lavisse dicant, quamquam lege fuerit obstrictus ad reiciendam accusationem, neque ipsi postea quum gesti muneris ei esset ratio reddenda, propterea eum sollicitaverint, hoc sane effici, ut homines isti injuriam a rege sibi illatam esse persuasum non habeant; quod vero per aliquantum temporis familiariter chorago usi sint, hoc hercle non probari. Audio. Sed quod hunc locum sequitur vel optime probat. Quum enim postquam hic rex qui in judicio adest magistratum iniit, magnum temporis spatium intermiserint priusquam denuo accusarent, quid veri simile fit nisi hoc ipso anno in consuetudine illa familiari permansisse, quae inde a reconciliatione iis cum chorago esset Et hanc narrationem ad illud quod is legitur referri velle oratorem apparet satis ex verbis Ἀ6 δια τέ ουν - πεγράφοντο δι' ο τι συνῆμα καὶ διελέγοντο κτλ. Quod vero hac de re non post ipsam is disseritur, haud mirum St, quum πω

54쪽

torem deinceps omnia sicut facta sint enarrare appareat. Atque quod jam attinet ad testes in quaestionem citatos, viri docti quo loco procedere videantur dissentiunt. Ac primum quidem quod verba: τουτων δ παρέξομαι τους μαρτυρας vel similia desunt, nullam offensionem habere apud omnes constat, quippe quae et g 15 et r. V. AE interciderint Sauppio igitur jam post 40 testes procedere videntur. Quod merito Lindero

parum placuit propter verbum ποδείξω. Ibi si re vera testes procederent, testimonia non ore illa certe apparet, quae is accusatus se afferre velle ait Attamen quae accusatus ibi se comprobaturum ait, haud dubie haec

sunt quae modo narraVit, non quae narraturus est.

Verbis enim: κέηνασθε δ καί κτλ. oratorem judices commonere apparet, ut ad hoc potissimum animum intendant, quod modo magno quodam pondere et tamquam

ipsius miratione dixit Lindero testimonia afferri visa sunt post verbum G νας ς 43. Quae conjectura a- genero etiam magis quam Sauppi nescio qua de causa improbatur. Mihi quidem certi quidquam obici posse non videtur. Apparet autem si hoc loco testimonia illa proferrentur, de quibus A dicitur, complecterentur

necesse ore etiam ea, quae ς 33 1 narrantur. Haec vero tam gravia esse atque tantopere ad ipsam cau8am Spectare videntur, ut ea non illo loco testimoniis probata fuisse suspicer, ubi oratio a proposito abeat ac digrediatur. Neque quae M 41 3 narrantur, quum et notiora esse possint atque ad ipsam rem minus attineant, prorsus testimonia poscere videntur. Jam si testimonia postea demum adlata esse statuimus, locum iis non esse apparet, nisi p08 g 47, ubi orationem tamquam paulisper requiescere supra docuimus. Ita materies quidem testimoniorum haud ita crescuret. Namque etiam quae orator

g 44-46 narrat, talia esse videntur, in quibus judices testimonia non admodum desiderent. Neque deinde illud

55쪽

quam testes procedant, orator paulum argumentetur. Insuetum autem esset, quod una testium citata post tantum narrationis spatium fieret. In or. V. enim citatim

deinceps testes adhibentur. Quamobrem equidem potius testimonia proserri arbitror post ipsa verba illa Al: σκέψασθε - ἀλ- λέγω. Ea enim, ut supra diximus,

magis cum iis cohaerent quae antecedunt, quam cum digressione quae est de archonte rege. Jam vero quispiam forsan quaerat, num ea quoque hoc loco testimoniis

Probentur, quae ς 20 sqq. enarrata sunt. Quod equidem negaverim. Neque enim g 1 verba ταυτ αποδείξω tam late patere apparet, ut ea ad illa quoque referre liceat, et g 32 argumentationi illi tamquam certum finem imponit. Quamquam nemo est quin concedat istas restum maximi in hac causa momenti tum ejusmodi esse, ut et ii qui audiant quam plurima testimonia desiderent, et testes deesse nequeant. Si igitur de his quoque rebus teste productos esse arbitramur, equidem eos post g 24 procedere suspicor. In 43 quum legatur: καίτοι τί

ὴδικειτο re' suo Ois' στ' ἐκωνου, nimium agenerus ait reum demonstrasse videri. Ex eo enim quod regem, quum rationem gesti muneris redderet, non agita erint accusatores, non hoc effici choragum veneficii culpa arere, sed tantum istos homines mendace esse.

Sane quidem illud non efficitur. At mihi quidem verba in F π ἐμου revocanda esse videntur ad illud g 41: διὰ την ἐμην σπουδαὶ , et ejusmodi esse intellegenda, ut

choragus neque sese regi persuasisse dicat, ut accusationem reiceret, neque sua gratia regem decisse.

Harimanus ad is adnotat haec: Cum toto hoc loco de hilocratis ficta amicitia conserantur haec verba

56쪽

ἐφεξῆς κτλ Attamen quum idiae erga Aristarchum

amicitia ficta sit, non perinde Ρhilocratis erga choragum. Ubi enim illo familiariter usus est, nondum eum accumre in animum induxerat, neque post reconciliationem reum facere choragum voluit, donec a poletis et poristis pecunia corruptus est. - et a Ragenero et Harimano consertur cum Dem. id. p. 551 extr. VerbiS: ovis τοι -ος ἐστιν ασεβης ἄνθρωπος κτλ. ab illo quidem ita,

ut malam amplificationem loci Demosthenici esse dicat. Sed quod attinet ad ipsum argumentum, quod

sumptum est ex accusatorum silentio, quum item sese

habeat et hujus orationis is et V D61, etiam hic admonendum est quod supra de contra agenerum diximus. Quamquam hoc loco accedit, quod et Demosthenes et choragus ab accusatoribus non impediti publice sacra

secerunt, quum senatore essent. Uterque autem quod senatorio munere functus est, mihi quidem ad suspicionem non magis sufficit quam verba ροποιεῖν et θέειν et wrἐρ τῆς τολεως, quae utroque loco leguntur. Quod ad elocutionem attinet, plurimum inter eos interesse apparet.

V. De elocutionis. Jam venienti mihi ad elocutionem, qualis in orationeVI. sit et quomodo cum oratione . vel conveniat vel ab ea recedat, non profuturum esse videtur multarum rerum quae ad eam spectent molem obiter attingere, uno alterove exemplo singula illustrare. Neque uno

hujusmodi libello quisquam potest tot res ita amplecti, ut de una quaque accuratius disputet. Sed in quibus Antiphontis proprietas dicendi potissimum versari videatur, viri docti et satis Ostenderunt, et singula libellis

57쪽

tractaverunt. In quibus plurimum profecisse videntur Bellingius, De periodor Antipontear Symmetria diss. Vratisi. 1868), et quos jam supra memoravimus, II. Schae- ferus, De nonnuli partic apud Ant usu diss Gott. 1877), Reigellius, Belirr gula Gebr. d. artih. b. Ant. FrankLa.lΜ. 18793, denique Goelhelius, Belirr. g. Synt. d. Verb. u. d. Salgbildg. b. d. Redn. ni. Passa 1883). In iis igitur, quibus viri docti summum pondus tribuerunt, versari eaque hic illic supplere mihi liceat. tque plurimum

interesse videtur, ut exempla quaecunque occurant colligamus, ut quatenus quidque rationibus sit commune intelligatur. De periodorum Antiphontearum arte quum et

Blassius i. c. p. 136 sqq. et Bellingius disputaverint,

nobis videndum erit, quomodo oratione V. et VI periodorum structura inter Se discrepent vel conveniant. Ac primum quidem recte lassius dicit in universum, periodorum or. n. plerarumque majorem me ambitum. Quod quo magis perspiciatur, primum periodorum monocolarum numerum conferemuS, quantus fere in utraque oratione sit. Nunc tamen quae de periodis dicemus, ne referas velim ad majores illas sententiarum finitimarum complexiones, quae plerumque particularum vi fiunt, sed ad eas, quae tamquam grammatica Structura suum certum finem habent. In or. VI. igitur periodo monocolas lare

viginti numeras VI 23, 31, 33, 5 l, 8 3, 10 l, 10 5,106, 133, 142, 202, 252, 343, 344, 346, 41l 43 I,

463, 64 471, in or. V. sere nonaginta, i. e. si hanc orationem 6 paragraphos, illam 50 habere reputamus, plus duplum numerum V. 1, 63, 64, 74 94, 102,105, 112, 133, 143, 163, 17l 17 4, 182, 19l 192, 204, 211, 224, 25, 231, 232, 233, 242, 244, 251, 252, 25ε 281, 282, 283, 288, 303, 11, 12, 324, 353, 362, 363, 373, 382, 31, 444 453, 473, 49l 492. 55 l. 553. 563. 57l. 57 2. 57 3. 57 4. 57 6,

58쪽

Ρeriodos autem quae quattuor membrorum modum

emedunt, in ratione VI legimus sere 25 H. e

igitur occuri periodus Octo colorum, bis novem, semel deeem, semel undecim colorum. In M. V autem sere

periodus , semel 9 colorum. Etiam plus discrepantiae eo videtur mihi vici, quod multo saepius in oris leguntur periodi, quarum membra pari loco e main In or VI enim numerabis sere 15:VI. 54, 62 63, 64, 81, 83, 123, 181 291, 392 412, 421, 422 423, 473. At in oris sere 60 V. 12 52, 56 62, 152, 162, 23, 232, 236, 265, 266, 342, 351, 442 443, 472, 476, 483, 493, 12, 33, 543, 544 552, 57 6 592, 593, 31, 32 636 652, 53, 702, 732, 733 734, 743 763, 64, 793 797 80i, 813, 43 856 862 864, 882 891, 892 902, 05, 966, 12, 21, 22, 42, 48, 946, 946, 966.

Atque quod et in V. et in VI. r. periodi majores ejusmodi concinnitate ornatae sunt, ut sententia aequaliter sit partita, colorum structurae atque sensus inter Se respondeant, non modo in eadem periodo, sed etiam iri

59쪽

- ix -- finitimis, Bellingium adeas velim, qui hac de re p. 51 sqq.)accurate disseruit. Hic videtur satis esse locos protulisse, ubi id maxime cernitur: R. 30 1 οστου με γαρ λογεν τις διίασκοι περὶ τω

2 μαρτυρας ὁ μὴ παρέχοιτο,3 μαρτνρων αν τις τους λογους τ τους ἐνδεεῖς φαίη εἶναι 'l δατο δ μαρτυρος μἐν παρεχοιτο,2 τεκμήρια δ' - τοῖς μαρτυρουσιν ομοια μιη

ib. 24, 7 2, 176 sqq. 262, 292, 441, 2, 472, 48. V. 12 δ σὐ παρελθών,

ib. 11, 2. 21, 2, 31, 2. 52, 3. 111. 144. 382, 3, 40l, 2, 462 604, 743, 51, 761, 802, 3, 22, 3, 4, 832, 3, 842, 56, 7 3, 11, 2, 46 6. Si vero hoc tantum animadvertes, quod orator finitimis periodis, quae quolibet modo artius inter se sunt conjunctae, totidem cola tribuit, mimis monocolis hi loci occurent VI. 41, 2, 3, 4, 6, 92, 3, 152, 3, 162, 3, 17 3, 4, 6, 262, 3, 301, 2, 362, 3, 391, 2, 441, 2;V. 1 I, 2, 21, 2, 31, 2, 52, 3, 1, 2 401, 2, 532, 3, 4, 54 3, 4 55 561, 592, 3, 65 l, 2, 74 4 51, 76 I, 2, 822, 3, 4. 89l 2, 3. 911, 2. 921, 2. De figuris quoque disseruit Bellingius accuratius, quas Antiphon in deliciis habet, Gorgianis, maximeque

60쪽

de antithesi. Sed de notionibus potius atque nominibus disputavit, de quibus veteres rhetores inter se dissentiant, quam cujusque apud Antiphontem usum exhibuit. De antithesi disputat p. 2 et 27 sqq. riore illo loco de Antiphontis studio binas notiones componendidiSSerens, commemorat notionum diversarum vel contrariarum in eodem colo compositionem, eandemque antithesin esse dicit, quam naximenes verbis tantum, non sensu fieri doceat, velut in exemplo ab Anaximene allato: διδοτο γαρ ὁ πλοτσεος και ευδαί/ιων φ πέπιρος καὶενδεεῖ. Mihi quoque placet in dividendis antithetis ea secerni, quae intra idem membrum fiunt. Sed hoc genus quamvis persaepe non tam ex ipsis rebus oriatur, quam ad ornandam orationem excogitetur, equidem verbis tantum lactum appellare dubito. Neque de singulis antithetis judicaverim quatenus aut ad verba tantum aut ad sensum aut ad utraque spectent. Appellari malim Minorem antithesin eam quae eodem membro continetur, velut V 47 τοῖς εργοις τους λογους ἐλέγχοχυσιν,

ib. 12 62, 2 bis), 94, 103, 104, 163, 183 bio 184, 202 221, 252, 293, 30l 341, 473 bis); V. 31, 33, 5 bis), 52 bis), 63 12 2, 174, 181 213, 22, 23, 352, 36 3, 44 3, 48 2 te0, 503, 13 bis), 11, 67Ι, . 696, 72 3 73l, 791, 793 84 2 843 bis), 88 2, 11,924, 33, 35. Eadem igitur sere in utraque oratione est hujus antitheti frequentia. Majorem autem antithesin appellemus eam quae inter cola existit, velut VI 282 δ με ἐγω λεγε αληθῆ εἶναι χυ τοι λέγουσιν - λη'. Cujus generis de divisione veteres rhetores multa et varia et parum probabilia protulerunt. cis Beli. p. 27 Volli mann Rhet. d. Gr. . Rom. p. 412 sqq. Equidem accuratius dividere

non po8Sum quam ic.

Ρrimum antithesis fit, quum eadem vel similia ita opponuntur ut alterum affirmetur alterum rametur,