De Antiphontis oratione de choreuta commentatio philologica...

61쪽

velut VI, 163 διωμοσαντο δε υτοι μἐν ἀποκτεῖνα με οδοτον βουλευσαντα τον θάνατον, ἐγ δἐ ur ἀποκτεῖναι

κτλ; ib. I, 2, 171, 2, 282, 34l, 2, 352, 3 V 223, 232, 252, 4, 262, 3, 286, 7, 391, 2, 22, 3, 493, 512, 632, 921. Aliud genus fit quum contrariae diversaeve res ita

componuntur, ut utraque aut assirmetur aut negetur. VI. 54 ἀνάγκη ὁ τῆς τε δ&ης νιμασθαι παρ TOGληθές, -- τε του δε θους καν ιιτ ο τιμωρήσων ἶ;

ib. 83 53 72II, 113, 15 2, 19, 23, 31, 321 V. 1 2 91, 133, 193 313, 342, 3, 363, 364 381, 483 507, 5il, 31, 593, 43, 6 4, 6, 791, 797, 13, 42, 873 87 4 90 2, 42 946, 7.

Tum antitheton fit rebus contrariis ejusmodi oppositis, ut alterum membrum negetur, alterum affirmetur. VI. 64 μἐν γαρ τουτων αἰτιασις - ἐχει νυν τελος,

ἀλλ ἐν ιιῖν ἐστι καὶ τι Hy ib. 12, 1, 1 3, 181, 2, 182, 24, 292 bis), 30l 303, 472 V. 104, 13l 132, 151, 2, 161 214, 221, 301, 2, 292, 12, 481, 33, 636 662 683, 692, 753, 63, 56, 92 906, 943. 45.

Duplex quaedam antithesis, cui etiam plus artis plerumque inest, mea quidem sententia fit, si ea in quibus contrarium illud, quod summa antitheseos est,

cereitur, Vel unde oritur, et ipsa sunt natura contraria et satis distincte expressa. VI 262 και πω μεν ο ν' αἰτια, εχων καὶ ἀδικμ, ιυς υτοί φασιν ἔλοιμος hαυτοις κατ' ἐμαυτου παρεχειν ελεγχον - δεικαιοπατον 'o δ' ι- ιενοι καὶ φάσκοντες ἀδικεισθα αυτοὶ νῖσαν οἱ Ου ἐθελοντες ἐλεγχειν εἴ τι ηδικουντο. Similiter ib.

62, 3, 1, 72, 1, 2, 3, 23, 25 V. 31, 5l 52, 53 71, 2, 113, 122 164, 33l, 2, 352 401, 2, 21, 432, 462, 476, 492, 4, 21, 2, 51, 11, 32, 33, 753 802, 3, 57 865, 882 891 906, 13, 6, 933, 4 943.

62쪽

Duplicis antitheseos species fit, ut Hermogenes Speng. II p. 236 docet, quum rei quae re vera exstat, contrarium quod non re vera exstat hypothetica forma praeponitur. VI 28 επέσταμαι δἐ καὶ ταδε ετ ανδρες,

- εἰ ιεν τουτοι ἐιιου κατεμαε ρουν οἱ μαρτυρες οἱ παραγενομενω, αυτοῖς αν τουτοις ἰσχυροτάτοις ἐχρῶντο

καὶ πιστιν ταυτην σαφεστατην πέφαινον, τους μάρτυρας τους -ταμαρτυρουντας των -- δἐ τουτων μαρτυρ ν-

των, ouis ἐγ λέγω, ληθῆ εἶναι, α δ ουτοι λέγουσιν, ου ἀληθῆ κτλ; ib. 292, 3, 3 31 V. 84l, , similiter 32 3, quamquam duplex antithesis non est. Miud genus Hermogenes fieri docet, quum subjectum et objectum inter se commutentur; quod legitur VI 27

και εἰ suis ἐγω τουτων προκαλουμένων μὴ ἀγγέλησα τους παραγενομένους αποφθωι, η θεράποντας ἐξαιτουσι ιν μελον κδιωναι, ν ἄλλην τινὰ προκλησινεφευγον, υτ αν ταυτα μέγιστα τεκμήρια κατ' ἐφιῶ ἐποιουντο τι ἀληθὴς v ἡ αἰτια ἐπεὶ δ' ἐμου προκαλουιιένου τοι hσαν οἱ φευγοκτες O ελεγχον κτλ.,

quamquam hoc etiam ad superius illud genus attinet; V. 383, similiter 59 2, 743. Νon minus artis inest in ἀντιμεταβολὴ quae vocatur. Ea fit si notiones inter se respondentes ita commutantur, ut quae in priore membro primum locum habet, in posteriore ultimum habeat, et vice versa. VI 24 στ

νομους μαθεῖν, εἰ κολως εχ σιν ii μή, λ - των νομων του του- λογους, εἰ ορθως μας καὶ νομίμως διδάσκουσιν η υ; V. 144 543 843. Haud raro etiam una sententia non unum sed complura antitheta ita complectitur, ut mira colorum concinnitas existat exempli causa R. 7 - καὶ ου ἐλέγξαντες, εἴ τι ἀδικῶ, δικαιως με βουλονται τιμωρεῖσθαι,

ἀλλὰ διαβαλοντες, καὶ εἰ μυἐν ἀδικω, ζημωσαι κτλ.Sed haec res magis ad parisosi attinet.

63쪽

verbis tantum plerumque existere diximus, exempla in utraque ratione sere pari numero invenimus alterius autem antitheseos in or. V. major est frequentia, quamquam Variorum generum in utraque fere idem usus est. Deinde si ad eas figuras convertimur, quae antitheti- eae dicendi rationi fere nunquam desunt, quippe quae verba in quibus antitheses positae sint, exornent, distinguant, tamquam ante oculos ponant, primum paronomasiam exhibeamus. Paronomasiae facetum illud genus, quo eadem Verba diverso sensu usurpantur, in orati. V. et M. non repperi.

cfr. iam p. 14vi Admodum usitatum illud est, quod

partim e sermoni graeci natura ipsa existit, partim facito est ad inveniendum, velut δίκη - δικαζειν, πι--ευειν - πιστεῖν R. 22, 3 3, 4 42, 53 bis), l,

7 2, 3, 102, 10 3, 104, 111, 12, 131, 143, 183, 222, 252, 262 bis), 27 2, 281, 28 2 bis), si bio, 293, 302, 321, 37, 38 39l 40, 32, 45 bis), 46, 49 bis), 50, bit. V. 63 6l 104, 112 bis), 122 ten, 141, 14 2, 161 bis), 81, 20 l, 20 3, 14, 223 bio, 232, 3, 241, 243 291, 321, 342, 364 381,2 38 4, Gl quater), 48 3, 49 2, 493, 494 503 50 4 57 3, 4, 59 3, 602, 31, 634, 652 66 1, 732, 33, 43, 51, 76 2, 771, 78 bi , 791, 793, 2 3, 32 841, 842 ter), 856 863 87 1, 7 3 bis), 11, 13, 21, 22,

944 952 3 962. Ρlus artis in hac figura cognoscitur, quum Verba, quamquam non ex eadem sormatione dicta, similiter

tamen sonant, ut πολυσαι - απολεσαι, γάγω - γυ γε.

Quod genus rarius legitur. VI. 152, 3, 363 421, 42 4, 45, 461 V. I, 121, 134, 1b2, 236, 36, 716, 796, 906, 11 94 6. Parecheseos figurae, quae fit quum fere incipiunt ab

64쪽

iisdem litteris diversa verba, satis frequens est in uir que oratione usus M autem figura quum persaepe nulla arte existat, in aures incidere non solet, nisi sunt verba haud ita pauca, vel alio modo insigniora. R. 21,

72, 121, 23, 143, 172, 18 q, 191, 22, 24, 292, 293, 321, 322, 331, 332, 342, 343, 4, 362, 381, 41l, 2, 432, 46, 49 V. 21, 2, 31, 33 4 51, 4, 71, 1, 4, 113, 132, 151 172, 212, 14, 235,27 3, 341, 492, 503, 551, 2, 50 4 57 5 591, 13, 23, 67 3 752, 79I, 894, 33, 46.

Paris is sive is olo sive parhomo sis appellatur illa in struendis membris concinnitas. Rhetores enim de nomine dissentiunt, partim etiam de figurae natura. Quamquam plerique eam fieri docent, quum membra non modo eundem sere ambitum habeant, sed singula quoque Verba inter se quodammodo respondeant. Rusmodi figurae egregia exempla haec legimus R. 6 3 τον τε δι-οντα ιιν ορθως αἰτιάσασθαι καὶ sta τους δι-κ στὰς μη μῶς γνωναι - , 89); ib. 17 6sqq. 29 1, 47 2 V, 462, 47 2, 11, 73 3 89 l. inus distincte haec: VI, 24, 7 2 bis3, 282 bis), 321 quamquam membra non ex aequo posita sunt), 46 3, 6, 441, 47 2, 48 V. 12, 2, 31, 2, 2, 113, 121 144, 64, 23, 543, 544, 604, 63 1, 732, 34, 743 797 842, 843, 46.

Homoeoteleuton in or. V. non latius patet quam in VI. Usitatius est genus quod fit, si duo membra finitima in easdem syllabas desinunt, ut VI, 7 l . . . o την -την γνωμν' πω περὶ της ἀπολ Vis i ηνπερ οἱ --γοροι περὶ της κατηγοριας ib. 2 2, 3 7 3, 143, 152, 19,

222 26l 27l, 282, 292, 293, 32 bis), 322, 342, 353, 38, 11, 21, 442 452, 462, 3, 466, 9; V. 11, 51, 8, 04, 13, 121 142, 212, 23, 265, 272, 3, 286, 313, 342, 402 41, 452, 47 2, 511, 31, 591. 592. 612 bis). 622, 632. 702,

65쪽

Artificiosius haec figura usurpata est, si duo homoeoteleuta ita sunt conjuncta, ut posterioris prius membrum ante prioris posterius ponatur, velut V, 42 1 - εἰρημενοις - a1τέλυε - λεγομένοις - ελεγε ib. 5, 301, 2, 45 I quamquam uno membro alieno intercedente), 77. Hoc genus in or VI. semel tantum legitur 47 2. Sed hoc quoque haud sine arte factum esse apparet, quod VI, 181,2 duo homoeoteleuta in chiasmum posita sunt,

quamquam et hic alienum membrum intercedit: - κρατεῖ - γενηιεν, - αδιλιουντ - δεηθεῖ. nnunquam etiam simplex homoeoteleuton nec fortuito exortum esse et aures delectare videtur, quamquam

alienum membrum interest VI, 3 93, 302, 34l, 412 V, 21, 2, 13 bis), 151,2 33l, 2, 462, 22, 714 751, 46, 7. Antistrophe fit, quum in finitimis colis vel sententiis idem verbum in fine ponitur. Hac figura oratio VI. paulo rarius utitur quam V. Legitur VI, 261 in ἐξ in γε

χρη νθρωπον ντα ταληθῆ και τα δίκαια πυνθάνεσθαι

ἐξην αιτοῖς πυνθάνεσθαι l ib. 12, 1, 2, 54, 17 5sqq.,

31, 47 2 bis); V, 32, 1 bis), 122 162, 202, 3,

272, 3, 28 2, 3 301, 2, 341, 352, 381 2 42l, 2, 451, 475, 11, 56, 71, 3, 583, 4, o, 604, 634, 643, 4, 656, 764 5, 87 2, 3, 17 8.

Anaphora contra existit, si idem verbum identidem in colorum vel sententiarum initiis positum est. Apud Antiphontem haud ita rara quidem est, sed nonnunquam adeo non distincta, ut dubitemus num arte facta sit. Vi quadam profertur VI, 25 οπου lενοιἐν ἐλευθεροι πολλοὶ οἱ συνειδοτες Ιεν ὁ δουλοι κτλ. et V, 12 Iἀπωμοτος μἐν αυτὰς κατηγορεῖς ἀνωμοτοι δἐ οἱ μαρτυρες -ταμαρτυρουσιν κτλ. VI, 131, 2, 175 sqq. 19, 251

bis), 292. 301, 2. 311. 343, 4, 392, 23, 463, 4;

66쪽

Hanc quoque figuram orator alterais vicibus ponit V, 44, 6 κυν μέν - -τε δέ - νυν μέν - ,στε δέ , similiter ib. 46 2 VI, 47 2. Symplace constat ex antistrophe et anaphora una simul adhibitis, velut V, 58 3, 4, 6, αλλά --τον αλλά --τον si αλλά --τψν R. 30l, , similiter 286, 7. Egregie hac figura utitur orator VI, 17 sqq. καὶ ι

φασιν a&Mῖν εἴ τις κέλευσεν, ἐγω - ἀει- - γὰρ ἐώλεουσα. καὶ εἴ φασιν αδικεῖν κτλ. in mass. p. 13M. Aliter , 51, ubi anaphorae quasi subjuncta est anti- Strophe τουτ 3 ἐν ἐάν τι - μάγω - ναροῆσθαι si τουτου ἐάν τι - λω - εἰρῆσθαι, qui locus simul homoeoteleuton atque parisosin habet. inus artis praese fert VI, MI, 2. Cyclum apte Hermogenes, alii aliter figuram vocant, quum membrum vel periodus ad idem verbum revertitur

in fine, a quo incepit. Sic fere se habet VI, 272, ἐπεὶ δ' ἐμου - ἐμου si ib. 11 V, 364 561.

Anastrophe contra vocatur, si idem verbum in posteriore membro primum ponitur quod in priore ultimum

locum habet, velut VI, 31 1 ἐμοὶ δειλει κτλ. ib. 44l, minus distincte a 2 et V, 731, 2 863 341, 2 Polysyndeton in or VI late patet, minus in V. Jam Blassius adnotavit maximum illud, VI, 5, ubi septem

cola voce in conjunguntur: καὶ ἐν--ψ - και εἰσωοντες - καὶ εἰς τἄλλα - καὶ θ - - και στρος τουτοις - καὶ ροποιων - καὶ ἐπιψηφίζων - θ. Quum praeterea in singulis membris ipsis quinque alia καί insint, illis καί subjuncta, in hac periodo non minus duodecies habes hanc particulam. tiam sententia quae

sequitur 461 voce καί adjuncta est Cum hac λέξει

εἰρομένε - nam periodi nomine vix digna est sententia

67쪽

conseras V, 23 καὶ εἴ τqν των αλλων δ- δεινον εῖναι, καὶ μοὶ ὁμοίως καὶ ις τε τὴν Μυτιλτνην ἐγ-αιτιος η πεμφθῆναι αγγελον, καὶ νὴ sui γνώμ3 ἐπεμπετο -ὶ ἄλλου ἐδενος τὶ Sic in or. I. saepius sententiae voce καί conjunguntur. Alia polysyndeta sunt VI, 1,

113, 143, 151 17 3 18 3, 19, 22 2, 23, 251, 261, 271, 31 l, 332, 35 1 38, 46 6, 48 I, 9 bis); V, 7 3, 101, 113 214-222, 388, 21, 442 472, 2 2, 77, 78, 881 962. yndeton legitur VI, 39 2 ἐν τοῖς ἱεραῖς, ἐν τῆ αγορῆ,

kρων, γούνων, θυσιων τλ. brevius V, 443 - τωρ hsι Ἀνιέραν ἐπ ακτῆς h κατα πολι . Ex earum figurarum numero, quae sententiae figurae vocantur, interrogatione saepissime et summa arte orator

utitur. Usitatius genus illud, quum interrogatio ad eos qui audiunt dirigitur quo aliquid vehementer affirmari aut negari solet, aut invidia miratiove moveri. VI, 322, 43 3, 471 49 V, 16 4, 244, 362, 3, 4, 1, 52, 3, 532, 571, 4, 2 3 954. Rarius, quia hoc plus artis habet, interrogatio ad ipsum qui dicit convertitur, ut tamquam secum colloqui et sibi ipsi rem indagare videatur Uerumque etiam sibi respondet. VI, 343, 4 duplex ejusmodi interrogatio transitionem efficit. Item , 5713 VI, 463; V, 282, 503 V, Mi 3 et w1, 3 duplices interrogationes cum responsionibus habes, dialogi modo illud simul et symplacen habet et hypophoram. Hance figuram etiam habet interrogatio V, 31. 'pophora non fit, nisi quod orator sibi ipse obloquitur, ipse finxisse et quasi ipse incusare videtur. Quod fit plerumque interragationis forma. Sic , 5 1 3 et

631. In or. VI. haec figura non reperitur. Apostrophe non in VI oratione, identidem in V. invenies his locis, ubi reus ad accusatores se convertit:

68쪽

Ironia utitur orator V, 21, 2, similiter ib. 26 2.ch. lam P. 185. Prodiorthosis sere est Ι 8 2 illud de quo supra disputavimus ἐὰν sui νηομένοις, , 51, 8, 46l, 2 similiter cet 75. Etiam VI, 152, nisi hoc epidiorthosin appellari maris. Exclamatio semel occurrit VI, 40 ω κε γαχὶ θεοὶ

πάντες, non in or. V. Emphaseo simile videtur illud V, 44γω ουν, μανδρες, αἰτησομαι μῶς - περ ι πολλοὶ των γωνιζομένων ἀκροῶσθαι - αντῶν αἰ λυνται -

Quod ad grammaticam sententiarum structuram attinet, nonnulla addere liceat, in quibus proprietas quaedam Antiphontis perspicitur. Etenim jam Bellingius i. c. p. 26)et similiter Goelhelius p. 34 observarunt, quantum apud Antiphontem in struendis sententiis genus illud quod

paratacticum vocatur valeat. amque non solum enu tiata, quibus tamquam in struendo idem ordo debetur, pari loco ponuntur, Sed saepe ea quoque, quorum mrecta cogitandi ratione unum alteri subjungere solemus. Atque hoc genus in prisca illa Antiphontis ratione dicendi multo latius patet, quam in posteriore eloquentia, quae sententias quasi in circuitum circumducere studebat. Ac primum quidem enuntiata causalia, quae Vocantur, Voce rix cum enuntiatis primariis conjuncta pari loco ponun

tur, velut VI, 33 πουμαι μεν ου και εκ των εἰρημένων καὶ ποδεδειγμενων, ω ἄνσδες, δι-έως αν μου agro pyi-φίσασθαι καὶ ἐπίστασθαι παντας, pro ἐπιστα-

μενους vel simili quodam. Item sere se habent VI, 111, 25, 261 342, 48 V, bl 122, 236, 254 cir. rueg. gramm. 69,M, 383 702, 23, 6 2. Interdum autem

69쪽

ratio causalis quum propter paratacticam structuram in ObScuro sit, in secundo membro additamento aliquo explanatur: V, 18 ... νεωτα κακοπαθεiν με τψσώματι, τους τε φίλους προθυμοτερους πειν Ους εμαυ- του, τουτοις τα ψευδη μαρτυρειν φεριο ταληθῆ λεγειν, διὰ TU του σωματος κακοπάθειαν. Similiter VI, 36 2.

Etiam ex antitheseos forma Iμεν - δέ membra conjunguntur, VI, 123 V, 352, 793 803. - nuntiata quorum unum alterum explicat, item pari loco ponuntur Voce καί etc. conjuncta, velut VI, 7 2. .. βουλοντα με ηιαωσαι καὶ ξελάσαι εκ τῆς γῆς ταυτης; ib. I, 182, 281, 362 412, 46l V, 33 2, 361, 401, 463, 683. Enuntiationes concessivae antitheseos modo pari loco positae sunt VI, 7 2 V, 763. - Bellingius p. 26 etiam Ostendit saepe totas sententias, quamquam per rationes quae inter ea intercedant licuerit, in periodicum circuitum non inclusas esse, velut Hii 4 facile sic dici potuerit: καίπερ ἄθλια υν πάσχοντι εμοέ, μη απολογεῖσθαι μονον βιαζηιDq ἀλλὰ καὶ τους αποκτείναντας φανερως

καταστησαι , Osιως καὶ τουτ επιχειρι εον pro actuαμεν υν πάσχω . . . μως δέ κτλ. Recte sane; sed in

hac re pauca exempla insigniora sufficiant VI, 31, 2, 26 2, 3, 35 2, 3, 422, 3 V, 17 2, 3, 4, 191, 2, 262, 3, 442, 3, 4. 47 3, 4. 753, 4. Deinde in manifesto est quantopere in deliciis habeat

orator, membra verbis correlativis tamquam artius coagmentare Goelhelius p. 41 pauca exempla assert ex re autem nobis proposita esse videtur, hanc materiem, quantum possum , ex orati. V. et VI. Supplere. Ac primum quidem enuntiata relativa artius adjunguntur pronomine demonstrativo, sive hoc iis antecedit, sive ea sequitur. VI, 12 τουτο γουν πάρχειν, περ μεγιστον εγω νομίζω εν πράγματι τοιούτιν ib. 52, 1, 5, o,

93, 102, 10 3, 17 2, 184, 342, 37 1, 40, 11, 432, 47 2, 49, 51l. Etiam VI, 17 l in horum numero habendum

70쪽

erit, siquidem Fuhri lectio nobis probabitur: ουτος ἐνοχος οὐ aut Jernstediit: ν ουτος Βοχος ἐστι, τψ φόνοος Mihi quidem etiam VI, 5 apodosis deperdita pronomine ουτος adjuncta fuisse, et hoc cum alter ομος quod sequitur commutato lacuna orta esse videtur. Inor. V. haec exempla occurrunt V, 103, 153, 212, 286,

301, 302, 32 1 381, 21, 462, 534, 41, 603, 661, 753 791, 881, 893, 2 3, 44. - dem modo fit in enuntiatis temporalibus VI, 1 38 V, 2 l, 2 2, 25 2,291, 332, 554, 622. - enuntiatis condicionalibus V, 32 3 εἰ - ἐν αυτ τουτεθ), 66 2 ἐάν - ἐν τουτου).Goetistius in illorum numero etiam habet V, 781 εἰ τουτH. Quod si jure faceret. enumeranda essent etiam V, 38 3, 42 VI, 27 1, 28 1, 48. At mihi V, 781 vox

τουτο non tam significare videtur tum quam hoc, c. χωροφιλεῖ. Atque eodem modo ceteris illis locis demonstrativa ad ipsas res referenda esse puto, quae cum certa condicione positae sunt. In enuntiatis causalibus VI, 6 I, V, 32 881. In finalibus VI, 15 2, 33 2. In consecutivis VI, 42 V, 43 2. - Quod ad ceteras enuntiationes secundarias pertinet, enumerari possunt epexegeseos quaedam exempla, quae infra quoque memorabimus VI, 152 V, 42 601, 651, 656, 321, 39l, 463, 13, 4l, deinde VI, 28 l, , I, 9 2. Infinitivi epexegeseos modo iniunguntur demonstrativis VI, 2 V, a, 18 1 item participia VI, 46 6 48, subsequente demonstrativo VI, 353, 442 V, 372, 751,93 4. Interdum nomen antecedens demonstrativo repetitur atque urgetur: VI, 23, 44l V, 31, 193, 21, 48 I. - Nonnunquam etiam oratorem in hujusmodi structuris, quantum ad pronominum numerum attinet, ab usitata ratione recedere ostendit Goetelius exemplis his V, 4, ubi τάδε ad ora resertur, VI, 6 - , Mi

Nos addamus VI, 28 τάδε - δm V, 391 τάδε - δει,