장음표시 사용
161쪽
eυκ αν τις εἴποι μαλλον, η πεπον Θαμεν.
Quod ad primam si pham attinet, ἀναυλοις ex elegantissima coniectura Tyrwhitti scripsi, quae firmatur etiam eo, quod infra legitur,
Deinde epiphonema Iω κακα in strophae V. 5. collocavi. Quam frequenter enim eiusmodi epiphonemata ab librariis aut omissa, aut male addita, aut loco suo mota sint, neminem latet, qui aliquid studii in legendis Graecorum PDctarum tragoediis adhibuit. Hic autem ut epiphonema illud collocarem, non solum metri
162쪽
necessitate, sed eo etiam adductus sum, quod in antistropha eodem loco simile epiphonema est, his iστεγα. Denique pro his, αρμακα δ' ενδιδρουσι κεντρον, ἁ δίδωσιν κεντρον, quod res ipsa exigit. Versus autem dimeter antispasticus est Antistropha prima pariter ac secunda a sententia incipit. Passim enim steri in Graecorum tragoediis animaduertimus, Ut cum stropharum circuitu etiam argumenti Certae partes destriabantur, quae quum aliis rationibus, tum eo etiam discernuntur, quod aliqua sententia aut finiuntur, aut incipiunt. Nam aut summa eorum, quae ante dicta erant, in Unum quemdam communem locum colligitur, aut, quae deinceps dicenda sunt, ex aliqua sententia, tamquam e fonte et principio suo, deducuntur. Ita hic ex eo; quod chorus secundas res repente mutari dicit, ad Iouis Progeniem tranSitur, quae clara quondam atque illustris, nunc ad interitum adducta sit. Similiter in secunda anti- stropha, quum Amphitruonem et Alcmenam
depIorasset, solstra, inquit, liberi gignuntur: quippe lito Amphitruonis filius domum Pate
nam diruit, et suos ipse natos trucidat. Ad Iectionem autem in prima antistropha quod attinet, Praeter ea, quae ab aliis mutata
163쪽
adscivi, Verba ἰω Ζευ, το σει γ-ος, metri caussa mutari debebanti Versu s. pro Λυσσα-σ Vei
χοῖσιν ἐκπαιτασσουσιν , Μusgrauius scribebat
Animaduerterat enim, αποινοδ&ους δίκας hic lo-Cum non habere, quum non iure, sed maxima iniuria sitror Herculi immittatur. Idque ipse Furor ante dixerat, ubi in scenam erat introductus. Hinc, quum Stephani ΜSS. habeant ἀπηνόδαοι- , ita scripsi: Λύσσας ιωμολωτος απηνεῖς δίλωτι
Nata enim speciosa satis corruptio maIe repetito vocabulo δίκαι. Recte vero ἄπηνῶς δίκα , quae non solum durae, sed etiam incongruae sint, et quas adhibere non deceat. Ita Ariltophanes in Nubibus V. 973. εν παιδοτρίβου δὲ καΘίζοντας τον μηρον ἔδει προ- , . βαλεσ Θαιτους-, οπως τοῖς μηδὲν δείξειαν
164쪽
Caeterum etiam illud animaduerti velim, in hoc versu, lΛυσσας δ' .υμοβρωτος απηνεῖς δικαι, qus e duobus dochmiis compositus est, secundum dochmium bisyllaba anacrusi incipere, quod etiam in strophico est, .
αποβαλεῖς , ολεῖς μανίαι τι Quam consuetudinem in versibus dochmiacis ab Euripide seruatam esse io libro de metris ostendi P. 243. In iis, quae sequuntur, malo retineri, quam e Stephani ΜM. scribi τοι, non quod de anapaesto in trimetro sollicitus sim, quem iam Briinlitus non alienum a tragiacorum consuetudine esse obseruauit, quin AeschyIus etiam frequentauit eum) sed quod dictio inaequabilior est et concitatior, si participium κεχαρι τριενα adverbii locum sustinet, quae inaequabilitas et perturbatio in virtutibus huius Ioci numeranda est. Quae deinceps in hac antistropha de vulgari lectione mutaui, metri maxime caussa correcta sunt. In secunda stroplia unum αr deleri debebat. Tum Pro, τον γεραιον ως στhui, reposui, τον
165쪽
γεγον α στενω, cuius Verbi prima syllaba propter similitudinem cum ultima praecedentiis VO-cabuli exciderat. Versus enim Glyconeus est. Ita Iphig. 'in I. V. 551.
τον ρλμον αυτου τον πάροιθ' αναστενω. Nec sane illo ως opus est: quo nunC Vtitur, .ut in Oreste v. 1334. nunc non Utitur , Vt in Herc. fur. V. 1O45. καὶ σε δακρυρις στενω, πρεσβυ. καὶ τεκεα, καὶ το καλλίνικον καρα.
Aeschylus in Prometheo V. 397. : στενω σε τας οὐλομένας τυχας , Προμηθευ. Antistrophae secundae secundus Versiculus,' qui Glyconeus fuerit necesse est, excidit. Eum duo dochmiaci sequuntur, alter e duobus doch- is compositus, alter unum tantummodo complectens. Quintus Versus dimeter antis pasticus est. Inde a sexto inepte Iegebatur, μελαθρωταραγμα ταρταρειον εἰς δομους πέμπεις. Quorsum enim haec tautologia' Alterutrum quidem satis erat, aut μελαθρου, aut εἰς δοριους. Νeque hanc
peruersitatem Reiskii μελαΘρων άραγμα submo--t. Itaque ἰὼ μελαθρα scripsi, quo vis sua
166쪽
huic Ioco atque eIegantia reddiuu . Est autem hic versus monometer antispasticus. In tertia stropha, quae trimetro incipit, VO-cabulum γηρα deleui, quod, interpremmentum est. Recte enim λευκα σωματα simpliciter dicuntur de iis, qui senectute canuerunt. Ita in Supplicibus V. 5O. -
In iis, quae sequuntur, non satis recte instituta erat personarum descriptio, quamquam res ipsa non obscure indicat, a quo quidque dicatur. Nam quum nuncius dixisset, intolerabidia esse, quae in aedibus fierent, illa, μαντιν Ουχαξομαι, nullam plane vim habitura essent, nisi a choro dicerentur. Hic enim, non opus est, inquit, ut alium vatem adducam, qui, quae istic fiant, exponat. Nam ipse oculis suis cedinebat corruentes aedes chorus. Tum illa, τε- Θνασι παῖδες, rursus abi nuncio dici, eiulatus chori ostendit. Chorus deinde, quod recte vidit Μusgrauius, etiam illa dicit, δαῖοι φονοι,δαiοι δε τοκεων Iam Vero quum nuncius paullo obscurius dixisset,
167쪽
κ ἄν τις εἰποι μαλαν , ἡ πιπολιμεν, quid aliud respondere chorus potest, quam Ut aut interroget, quid istis verbis significauerit
nuncius , aut ipse ea probabiliter interpretetur. At horum nihil in vulgata lectione:
ριταν πατερος αμφαίνει; quae ne intelligi quidem potest. Quare, metro etiam admonente, οτιῆς deleui, quod e sequente syllaba 'ortum erat, ut sic interrogaret chorus, παισὶ στενακταν ἀταν, αταν πατερος αμφαίνεις; Liberis nimirum, inquit, deplorandam patris calamitatem significas ' ne quid sorte aliud et grauius acciderit. In eaque sententia confirmatus, enarrari iam sibi caedem liberorum post Iat. In hoc loco autem Verba τίνα τρωτον , quae . semes tantum in libris leguntur, iteraui. . Quo facto versus antistrophae optime cum strophicis Congruunt. Eorum primus et quartus trimetri sunt, e quibus is, qui in antistropha quartus . est, Propter Vehementiorem animi commotio-
168쪽
C A P. XI. 157nem unice e breuibus syllabis compositus est. Secundus versus Hipponacteus est ex antispasto et dochmio, tertius denique et quintus asyna leti sulit e duobus dochmiis.
169쪽
Exclamationum male a librariis re et itarum in igiιε exemplum ex Euripidis mimolyto. Alius eius-
dem fassiulae loeus emendatur.
Quod supra aliquoties a nobis adnotatum fuit, nulla in re liberiorein corrigendi potestatem Critico concedendam esse, quam in delendis restituendisve exclamationum, compellationum, quaestionum repetitionibus, id nescio an nullo Cuiusquam poetae Iouo clarius demonstrari queat, quam eo Cantico, quo apud Euripidem Hippolytus cum ministris suis scenam ingreditur. Quod carmen quum non sit antistrophicum, eo magis vel corruptionibus librariorum obnoxium fuit, Vel criticorum effugere potuit sagacitatem. Quamquam id quidem ego mirari inumquam desino, quid sit, quod summi homines iet qui penitus sunt Graecis litteris imbuti, Humerorum tamen non modo scientiam perexiguam, sed ne sensum quidem aliquem, qui usu Conficitur et exercitatione, habera videantur. Nihili est enim in numeris tam rude, tam inconditum,
170쪽
159 tam hiuIcum, quin placere iisdem soleat, quo-xum interdum adeo superbae aures fimi, iis vine cultissimi quidem atque elegantissimi numeri satisfaciant. Ea re illi, quum ipsi antiquos poetas
legunt, Vt alia taceam, magnam certe Partem voluptatis amittunt; quum autem eos edunt, eadem voluptate alios priuant. In quo genere vehementer doIeridum est, quod, quemadmodum in omni hoc plsilosophiae Ioco, qui de pubcritudine est, nihil certis potest atque explicatis notionibus ac definitionibus demonstrari. Itaque ubi non de rectis et prauis, sed de aptis atque ineptis, de puIcris et turpibus numeris agitur, suam quisque sequitur Opinionem, neci. quid aliis placeat, sollicitus est. Est tamen hic quoque dissensionis haud Ietas utilitas. Nam quum id tantum pulcrum habendum sit, quod oninibus placere possit, nemo facile erit, quin, ubi alios ab se dissentientes animaduerterit, suum ipse sensum in disceptationem adducat, et suumne an caeterorum iudicium Culpa vacuum sit, videat. Atque hoc quidem ego quoque ess-cere cupio in loco illo Euripidis, qui est in Hippolyto inde a V. 53. Quem Iocum, etiam Vti a Brunkio correctus est, numeris minime elegantibus esse existimo. Edidit autem illo sic: