장음표시 사용
131쪽
eptius. Nam quae sunt ilIa πολλα αλλα8 aut quo referuntur g Tum si quis in his verbis sensus inest, is certe et idem et multo ornatior in iis est, quae sequuntur. Ad haec metrum accedit, in quo verbis istis nullus locus relictus est. Quare non dubium est. quin haec adnotatio sit librarii cuiuspiam, quibus ille ea, quae sequumtur, eXplicare Volebat. Sed quaerere licet, unde ille suum πολλα hauserit. Atque ea, quae sequuntur, ασκοπον δ' επος λέγι iv, Versiim non
implent, quem stropha describit. Vnde quod initio excidit, partim e scholio isto, partim e
praecedentis verbi si1nilitudine restituemdiuri puto, ακριτον. Id hic significat rem obscuram, interpres autem die, cuius adnotationem indicauimus, ea hoc vocabulum significatione accipiebat, quae tritissima est, Vt ακριτος multus sit. Caeterum de sensu horum verboriim omnino assentior SchiitZio: cuius quidem elegantissima explicatio sic demum omni dubitatione eximi videtur, si v 3o9. scribatur Congruum enim est, ut, si Μercurius in paren thesi commemoratur, in eadem deinde per nachorus perseueret, qua ante de Apolline loquu
132쪽
In ea stropha, quae epodum sequitur, Schi, inius v. 82Ο. Pro reposuit επαίτας, quod participium equidem nusquam Iegere montemini. At recte se habet et επαυσας et Θροουσα, dum deinde αυδα scribatur. Tunes etiam pro περαβ ων imperativus restitui debebat. Acci amans, inquit, adhortanti te patris voci, perage caedem. Ita Ιeuissima mutatione facta locus omni difficultate liberatur. Versus at tem
' huius strophast quartu et quintus antispanici sunt dimetri catalectici, sextus e dochmio est et antispasto, ultimus asynarietus e duobus dochmiaciS./ Quae sequitur scena, in ea V. 346. haec non possunt intestis, ρυδεν αγγελων σΘδεος
ως αυτος αυτ- ανδρα πευΘεσΘαι Ac Schutnius quidem αυτος in αυτον mutauit, Vt hic esset horum verborum sensus: tyrofecto noutantum valet uruncii relatio, quantum si dominus ii sede his rebus sciscitetur et inquirat. Quam inter- . pretationem Vellem aliis locis confirmasset, in quibus similis occurreret usus Verborum ρυδεν
133쪽
σΘενος ως. De quo quum Vehementer dubitem, ita existimo locum corrigendiun esse: οὐδε)ν αγγελων trΘενος, ως αυτος αυτων πευΘεσθαι παρετ.
Non usus est nunciis, inquit, quum ipso adsit. vi hospitem de rebus illis interroges.
In his quis non sentiat, duram esse et inconcinis nam orationem, si Verba ε ει πατερων μεγαν ἄλ- βον, a superioribus diuulsa, ad sequentia trahuntur, et intelliguntur de Oreste. Accedit, quod plane praeter inorem superior sententia
134쪽
dimetro acataIectico finitur, noua autem Paro miaco incipit. Si tamen sententiae ita disiunctae simi, Certe paroemiacus euitari poterat x cipienda Iectione Tumebi, quam non notauit SchutZim, εξει πατρωον μεγαν ολβον.
Sed non dubium, quin e Porsoni sententia Iegendum sit,
Aut Orestes, inquit, igne propter Iibertatem et recuperatum imperium accenso, paternis opibus potietur. Ac nescio, an sit Verius πατρὶ , m dia correpta, Vt saepius. V. 877. De hoc Versu disputatum a nobis est ad Pindari Olymp. III. V. 925. haec matri dicit Orestes: πατρος γαρ ἀσα τονδε σ-μορον. In quo Versu quas emendationes tentarunt critici, earum optima est Arnalai, quae Schutnio quoque placet, τονδ' - σοι μορον. Verum
135쪽
nec σοὶ, in qlio nulla hic vis est, in quinta arsi uocatum elegans est, neque omnino sermo satis poeticus videtur. Deinde etiam satis erat, σοὶ μορον dixisse, quibus τονδε additum languet: aut si τον dicere vellet, omittendum erat σοί. Nam τονδε ειρον quum dicit, id ipstim inhelligit, Clytaemnestrae mortem. Quare scribendiuii existimo: πατρος λούσα τονδ' ἐπουρίζει φλορον.
Eiuipides Andromacha 61 I. ἀλλ' οὐδε ταυτν σον φρονημ επουρισας. In quo versu οὐδε est, non οἴτε seribendum. Satis Ianguida sunt, quae chorus dicit
Nam Primum ομως, quOCunque modo Iocum explices, Vehementer friget. Deinde αἱρουμεθα magnopere Vereor, ut, quod Schii tEius vult, significare pos1t laetae aestim imus. Id enim eligere
est, neque de iis dici potest, quae e fato et for-
136쪽
tuna pendent, sed de iis, quae sunt in Vesum tale cuiusque atque arbitrio posita. Sed ut habeat hoc vocabulunt significationem istam, quae Schitigio placet, nihil liic profecto est, quod chorus Iaeto animo accipere possit. Accipiuntur enim praesentia atque explorata, non futura , 'et ea, quae sint an non sint, incertum est. Atqui de incolumitate Orestis nondum constat, sed ea exoptanda potius est, quam in iis rebus numeranda, de quibus laetari iam liceat. It que scribendum puto:
Tot caedibus superatis, inquit, illud simul pre camiu, Vt saluus sit ac superstes Orestes.
137쪽
Continuantur ob servationes in Choeyhoros inde a N. 936. usque adfinem fabulae. Verborum e mmdem iterationes in eodem,iroyharum loco.
In eo, quod sequitur, chori carmine v. 936. non dubito, quin recte PauWius e scholiis reponendum Censuerit, ελασε δ' ες το παν
ο Πυθοχρηστοις φυγας. Id est, ad summam rerum et finem peruenit. Reliqua autem, interpunctione maiore Post collocata, sic scribenda:
Θεου- ωρμημενος ἐπολολυξάτω δε mrοσυνζουν δομουναναφυγας κακων, και κτερινων τριβας υπαὶ δυοῖν μιαστοροιν' δυςοθλου τυχας. . ' i Quorum versuum quartus antispasticus dimeterest. In antistropha autem V. 945. recte Pau-
138쪽
contrarium est iis, quae hic dicenda erant. Quae vero inde a V. 95 I. sequuntur, μεγαν μυχον επ αξεν ' δολίαν s3λαπτομεναν εν εποαεται, in iis primum ἐπ οχΘει nihil est. Nec dubium, quin vocabulum οὐει e praecedente χΘονος natum sit.' Immo simpliciter Delphi μυχος χ Θονος. iPindarus Pyth. V. 91. μυχον τ α ιφεπει μαντήιον. X. 13. o Ποιναους Eurip. Orest. 331. 7να μεσομφαλοι λεγονται Similiter Pindarus Pyth. VIII. 9ο. Πυθωνος ἰν. γυαλοις. et AeschyIus suPra V. 3O3. ω μεγα ναστομιον. Reliqua Aeschni Verba plane corrupta sunt, Vt paulIo maiore, sed ea non improbabili audacia Utendum sit. Totum locum ita scribendum arbitror:
139쪽
Matium, , inquit, Orestis adiuuit in pugna I sitia, funestum inspirans in inimicos odium, quippe hanc Apollo sero tandem dignis captam
poenis consequitur. Scholiastae auCtoritas, τομ
περ Iegentis, nuda est, qui libris usus sit co ruptissimis. Itaque τάν περ reponendum erat, quod refertur ad , quos generatim dix rat. Clytaemnestra , sero satis, δο- βλαπτομιενα dicitur, quod clam reuersus Orestes quum Aegisthum, cuius illa maxime auxilio confidebat, trucidasset, ipsam deinde inermem necat. Sic ipsa supra dicit Clytaemnestra V. 335. δολοις ολουμεΘ' ωςπερ ρυν εκοίναμεν. Resiqua huius carminis pars male huc que pro epodo habita fuit. Versus enim anti- strophici sunt, ex quo magnum ad emendationem adiimientum accedit. Videbimus singula. Ac primum V. 953. Vulgo Iegitur ριε γαν τρεΘ lv xl αλιον οικων, pro qua lectione Schiiletius o Pauwii sententia elegantius, quam Verius, i
140쪽
reposuit, μέγαν δ' αφνρεΘην αλιον orinis. At με γαν metro repugnat, quod με γα scribi post Iat. Tum quare Schiitzio ψαλιον hic ineptum
videatur, non intelligo. Immo eum quanam re melius comparari Orestes Poterat, quam cum
laeno, quo collibenda esset Clytaemnestrae atque Aegisthi temeritasg Id lienum ademptum sibi chorus, et deinde redditum dicit, posteaquam satis diu neglectum iacuerit. Quae his
verbis continentur: ἀναγε μαν πολυν αγαν χρονον χαμαπετῆ σέ κεῖτΘ' άεί. Ita quidem ves-go , non, ut in SiniitZii editione notatum, μαιπετει. Haec Verba quum essetit corruptissima, Pauwius scribendum existimauit, ἀναγεμαν πολυν ἀγαν χαρι πετὴς εκειταεί, idque Schuinio quoque placuit. Verum nec satis clara sunt in vulgata lectione Pau- nae correctionis vestigia, nec metro illa comvenit, neque omino ab elegantia Commendabilis est. Nam non modo illud εκειτο, nullacopuIa addita, inconcinnam reddit orationem, sed multo deterius etiam vocabulum ἀεὶ est.
Nam hoc αεὶ nillil certe aliud significare potest, quam perpetuo fuisse Orestem per illud tem Pus, quo aberat. Quo nihil fingi potest imeptius, siquidem supra φαλον recte se habet.