장음표시 사용
81쪽
GRAVES EPISCOPORUM CAUSAE A PONTIFICE MAxIMO COGNOSCANTLB.
Causae epiSmporum , cum pro criminis obiecti qualitate comparere debeant 1 , coram pontifice maximo reserantur, ne per ipsum terminentur.
DECRETUM PROBOGATIONIA DEFINITIONIS QUATUOR ARTICULO EUM DE RACRAMENTO EUCHARISTIAE, ET SALVI CONDUCTUS PROTESTANTIBUS DANDI.Εadem sancta synodus errores omnes, qui super hoc sanctissimo sacramento repullularunt, tamquam vepres ex ngro dominico evellere, ne omnium fidelium saluti prospicere cupiens, quotidianis preethus, Deo omnipotenti pie oblatis, inter alios, ad hoc sacramentum pertinentes nrticulos, diligentissima veritatis catholi eae inquisitione tractatos, plurimis, accuratissimi que pro rerum gravitate disputationibus habitis, cognitis quoquo praestantissimorum theologorum sentcntiis, hos etiam tractabat. An necessarium sit ad salutem, et divino iure praeeeptum, ut singuli Christi fideles sub utraque specie ipsum VenerRbile gaer mentum accIpiant. Et: Num minus sumat, qui sub nitera, quam qui sub utraque communicat. Et : An erraverit sancta mater ecclesia, late , et non celebrantes sacerdotes, sub panis Specie dumtaxat communicando. D: An parvult etiam communieandi sint. Sed quoniam ex nobilissima Germaniae provincia 1l, qui se protestantes nominant, super his ipsis articulis, antequam definiantur, audiri a saneta synodo cupiunt, et eam ob causam fidem publicam ab illa postularunt, ut ipsis tuto huc Venire, et in hae urbe commorari, ac libere coram synodo dicere, atque proponere, quae Senserint, et postea, cum libuerit, recedere liceat; sancta ipsa synodus, licet magno desiderio eorum adventum multos antea menses expectarit, tamen, ut pia mater, quae ingemiscit, et parturit, summopere id desiderans, ae Iaborans, ut in iis, qui christiano nomine censentur, nulla sint schismata , sed, quemadmodum eumdem omnes Deum, et relin Cono. Sard. cap. 3; e. Ad abolendam, de haeret. ; et insta sem. 24.
82쪽
PROROG. DEF. IV. ARTIC. ET SALVUS COND. 67
demptorem agnoscunt, ita idem dicant, idem eredant, idem sapiant, confidens Dei misericordiae , et sperans lare, ut illi in
sanctissimam, et salutarem unius fidei, spei, charitatisque comeordiam redigantur, libenter eis In hac re morem gerens, securitatem , et iidem, ut petierunt, publicam, quam Salvum conductum voeant, quod ad se pertinet, eius, qui in Dascriptus erit, tenoris, dedit, atque conressit: et Porum causa desinitionem illorum articulorum ad secundam Sessionem distulit, quam, ut illi commode et interesse possint, in diem festum conversi nis divi Pauli, qui erit xxv. die mensis lanuarii nnni sequentis , indixit. Illudque praeterea statuit, ut in eadem sessione de
sacrificio missae agatur, propter magnam utriuSque rei connexionem. Interea sessione proxima de poenitentiae, et extremae unction Is saeramentis tractandum. Illam autem die festo divae Catharinae virginis, et martyris, qui erit xxv. novembris, habendam esse decrevit, simulque, ut in utrnque materiam reso mationis prosequatur.
Saerosancta generalis tridentina synodus, in Spiritu sancto legitime congregata, praesidentibus in ea eisdem sanctae sedis apostolicae legato, et nunciis, omnibus, et Singulis, Sive ecclesiasti eis, sive saecularibus personis universae Germaniae, cuiuscumque gradus, Status, conditionis, et qualitatis sint, quae ad oecumeni eum hoc, et generale concilium necedere voluerint, ut de iis rebus, quae in ipsa synodo tractari debent, omni libertate conferre, proponere, et tractare, ac nd ipsum Oecuminnicum concilium libere et tuto Venire , et in eo manere, et commorari, ne articulos, quot illis videbitur, tam seripto, quam verbo offerre, proponere, et cum patribus, sive iis, qui ab ipsa sancta synodo delecti suerint, conserre, et absque ullis conviciis, et contumeliis disputare, nec non, quando illis placuerit, recedere possint, et valeant, publicam fidem, et plenam securitatem , quam salvum conductum appellant, cum omnibus, et singulis elausulis , et decretis necessariis, et opportunis, etiamst Specialiter, et non per verba generalia exprimi deberent, quae pro expressis haberi voluit, quantum ad ipsam Sanctam synodum spectat, concedit. Placuit praeterea Sanctae synodo, Duiligod by GOoste
83쪽
ut, si pro malori libertate, ac securitate eorum, certos, tam pro commissis, quam pro committendis per eos delictis, ludices eis deputari cupiant, illos sibi benevolos nominent, etiam si delicta ipsa quantumcunque enormia, ne haeresim sapientia luerint.
Sacrosancta , Oecumenica, et generalis tridentina synodus, in Spiritu sancto legitime congregata , praesidentibus in ea eisdem sanctae Sedis apostolicae legato, et nunciis , quamvis in decreto de 1ὶ lustineatione multus fuerit de poenitentiae Sacramento, Pr pter locorum cognationem , necessaria quadam ratione sermo interpositus; tanta nihilominus circa illud nostra hae aetate diversorum errorum est multitudo, ut non parum publieae utilitatis retulerit, de eo exactiorem, et pleniorem desinitionem re didisse ; in qua demonstratis, et convulsis , Spiritus sancti praesidio , universis erroribus, eatholica veritas perspicua , et illustris fieret; quam nune sancta haec synodus christianis omnibus perpetuo servandam proponit.
DE NECESSITATE, ET INSTITUTIONE SACRAMENTI POENITENTIAE.
Si ea in regeneratis omnibus gratitudo erga Deum esset, ut iustitiam in baptismo, ipsius beneficio, et gratia, susceptam, constanter tuerentur, non fuisset opus, aliud ab ipso baptismo Sacramentum ad peccatorum remissionem esse institutum 2ὶ . Quoniam autem Deus, dives in misericordia, cognovit figmentum nostrum, illis etiam vitae remedium contulit, qui se postea
84쪽
Guin pereati servitutem, et daemonis potestatem tradidissent, sacramentum videlicet poenitentiae, quo lapsis post baptismum, heneficium mortis Christi applicatur lin. Fuit quidem poenitentia universis hominibus, qui se mortali aliquo peccato inquinassent, quovis tempore ad gratiam, et iustitiam assequendam necessaria, illis etiam, qui baptismi sacramento ablui petivissent, ut, perversitate ablecta, et emendata, tantam Dei offensionem, cum peccati odio, et plo animi dolore detestarentur: unde propheta ait I): Convertimini, et agite poenitentiam ab omnibus iniquitatibus vestris; et non erit vobis in ruinam iniquitas. Dominus etiam dixit 3ὶ: Nisi poenitentiam egeritis, omnes similiter perl-bitis. Et princeps apostolorum Petrus peccatoribus baptismo ini-uandis 4 , poenitentiam commendans , dicebat: Poenitentiam
agite, et baptizetur unusquisque vestrum. Porro nec Bnte adinventum Christi poenitentia erat sacramentum, nee est post adventum lilius cuiquam ante baptismum. Dominus autem sacramentum poenitentiae tune praeeipue instituit, eum a mortuis excitatus , insussavit in discipulos suos, dicens S r Aeeipite Spiritum Sanctum; quorum remiseritis peccata, remittuntur eis; et quorum retinueritis, retenta sunt. Quo tam insigni laeto, et verbis tam perspicuis, potestatem remittendi, et retinendi peccata, ad remnet liandos fideles , post baptismum lapsos , apostolis ,
et eorum legitimis successoribus suisse communicatam , universorum patrum eonsensus semper intellexit: et 6ὶ novalianos r mittendi potestatem olim pertinaei ter negantes, magna ratione ecclesia catholim, tamquam haereticos, explosit, atque condemnavit. Quare verissimum hune illorum verborum Domini sensum sancta haec synodus probans, et recipiens, damnat eorum
commentitias interpretationes , qui verba illa ad potestatem prae-Seandi verbum Dei, et Christi evangelium annuntiandi , e tra huiusmodi sacramenti institutionem, salso detorquent.1 Supr sem. g. e. 14. de lustisse. ; cone. Cabilon. gub Vitallano a. e. R. - 23 Mech. 18. - 2ὶ Lucae 13. - 4ὶ Act. 2.; e. Agunt, et c. Proprie, de Consec. dist. 4. - 5ὶ Io. 20.; Matth. 16.; e. Ut constitueretur dist. 10. et infra c. 8. in lin. et can. a. - εὶ Euseb. Caesariens. hist. recies. lib. g. e. 18. ἔCyprian. eontra Novat.
85쪽
DE DIFFERENTIA SACRAMENTI POENITENTIAE, ET BAPTISMI.
Ceterum hoc sacramentum ij multis rationibus a baptismodisserre dignoscitur: nam praeterquam quod materia, et forma, quibus saeramenti essentia perficitur, longissime dissidet; constat eerte , baptismi ministrum ludieem esse non oportere , cum ecclesia in neminem iudicium exerceat, qui non prius in ipsam per baptismi ianuam fuerit ingressus. Quid 2ὶ enim mihi, lnquit apostolus, de iis, qui foris sunt, iudicare 7 Meus est de domesticis sidet, quos Christus dominus 3ὶ lavacro baptismi, sulcorporis membra semel effecit; nam hos, si se postea crimine aliquo contamina erint, non iam repetito baptismo ablui, eum id in ecclesia catholica nulla ratione lieeat, sed ante hoc tribunal, tamquam reos, Sisti voluit, ut per sacerdotum sententiam non semel, sed quoties ab admissis peccatis ad ipsum poenitentes confugerint, possent liberari. Alius praeterea est baptismi, et alius poenitentiae fructus; per baptismum enim Christum 4ὶ induentes, nova prorsus in illo enicImur creatura, plenam, et integram peccatorum omnium remissionem consequentes: ad quam tamen novitatem, et integritatem per Sacramentum poenitentiae, Sine magnis nostris stetibus et laboribus, divina id exigente iustitia, pervenire nequaquam possumus: ut merito poenitentia laboriosus quidam baptismus a sanctis patribus dictus suerit. Est autem hoe sacramentum poenitentiae lapsis post baptismum ad salutem necessarium , ut nondum regeneratis ipse baptismus.
DE PARTIBUS, ET FRUCTIBUS HUIUS SACRAMEXTI.
D et praeterea sancta synodus, saeramenti poenitentiae sormam , in qua praecipue ipsius vis sita est, in illis ministri verbis positam esse: Ego te absolvo, etc. Quibus quidem de ecclesiae Sanctae more preces quaedam laudabiliter adiunguntur: ad ipsius tamen formae essentiam nequaquam spectant, neque in ipsius sacramenti administrationem sunt necessariae. Sunt autem quasi
i) Supra sess. 6. de iustis. e. 14. et insta can. 2. - 2ὶ 1. Cor. 5. inlin. I e. Multi et . qu. I.; e. Gaudemus. de conver. Coniug. - δ) i. Cor. ia. ἔcap. Verbum. de poenit. dist. l. - 4ὶ Galat. 3.
86쪽
lmateria huius saeramenti ipsius poenitentis Betus I , nempe contritio, consessio, et satisfactio. Qui quatenus in poenitente ad imtegritatem Sacramenti, ad plenamque, et persectam peccatorum remissionem ex Dei institutione requiruntur, hae ratione poenitentiae partes dicuntur. Sane vero res, et essectus huius saeramenti , quantum ad eius vim, et emeaciam pertinet, reconciliatio est cum Deo, quam interdum in viris piis, et cum devotione hoc sacramentum percipientibus, conscientiae pax , ac Serenitas cum vehementi spiritus consolatione consequi solet. Baee de partibus , et essectu huius saeramenti sancta synodus tradens, simul eorum sententias damnat, qui poenitentiae partes incussos conscientiae terrores, et ndem esse contendunt.
Contritio 23, quae primum locum inter dictos poenitentis actus
habet, animi dolor, ac detestatio est de peccato commiMο, eum proposito non peceandi de cetero. Fuit autem quovis tempore ad impetrandam veniam peccatorum hic contritionis motus necessarius ; et in homine post baptismum lapso, ita demum praeparatnt remissionem peceatorum, si cum Mucla divinae misericordiae, et voto praestandi reliqua, coniunctus sit, quae ad rite suseipiendum hoc saeramentum requiruntur. Declarat igitur sancta synodus, hane contritionem, non solum 3ὶ cessationem amemto, et vitae novae propoSitum, et inchoationem, Sed veteris etiam odium continere, iuxta illud 4ὶ: Prolicite a vobis omnes iniquitates vestras, in quibus prevaricati estis; et facite vobis cor novum, et spiritum novum. Et certe, qui illos sanctorum clamores consideraverit: Tibi 5ὶ soli peccavi, et malum coram te feci: Labor I 6ὶ In gemitu meo, lavabo per singulas noctes Iectum meum: Recogitabo 7ὶ tibi omnes annos meos in amaritudine animae meae; et alios huius generis, lacile intelliget, eos ex vehementi quodam anteactae vitae odio, et ingenu peceat rum detestatione manasse. D et praeterea, etsi contritionem hane aliquando charitate perseetam esse contingat, hominemque
87쪽
Deo reconcillare, priusquam hoc sacramentam aetu suseipiatur; ipsam nihilominus reconciliationem ipsi contritioni, Sine Saeramenti voto, quod in illa includitur , non esse Adscribendam. Illam vero contritionem imperfectam , quae attritio dicitur, quoniam vel ex turpitudinis peccati consideratione, vel ex gehennae, et poenarum metu communiter concipitur , si voluntatem peccandi excludat cum spe ventae, declarat, non Solum non sacere hominem hypocritam, et magis peccatorem, verum etiam donum Dei esse , et Spiritus Sancti impulsum , non adhuc quidem inhabitantis , sed tantum moventis, quo poenitens adiutus, Viam Sihi ad iustitiam parat. Et quamvis Sine saeramento poenitentiae per se ad iustificationem perducere peccatorem nequeat; tamen eum ad Dei gratiam in sacramento poenitentiae impetrandam disponit: hoc enim timore utiliter 1ὶ concussi Ninivitae, ad Ionae praedicationem , plenam terroribus Poenitentiam egerunt, et misericordiam a Domino impetrarunt. Quamobrem salso quidam calumniantur eatholi eos Scriptores, quasi tradiderint, saeramem tum poenitentiae Bbsque bono motu SuSeipientium gratiam conserre: quod numquam ecclesia Dei d uit, neque sensit: sedet salso docent, contritionem esse extortam, et coactam , non liberam , et Voluntariam.
Ex 2ὶ institutione sacramenti poenitentiae lam explicata, universa ecclesia semper intellexit, institutam etiam esse a Domino integram peceatorum consesSionem, et omnibus post baptismum lapsis iure divino necessariam existere: quia Dominus noster I sus Christus 3ὶ, e terris ascensurus ad caelos, Sacerdotes sui ipsius vicarios reliquit, tamquam praesides , et iudices, ad quos omnia mortalia crimina deserantur, in quae Christi fideles ceciderint; quo, pro potestate clavium, remiSSionis, aut retentionis' peceatorum Sententiam pronuncient: constat 4ὶ enim, sacerdotes iudicium hoc, incognita causa, exercere non potui SSe, nec aequitatem quidem illos in poenis iniungendis Servare potui Me, sit in lonae 3.; Mallii. 12.; L non ii.; cap. Quamobrem. d8 P n. diu. l. 2ὶ Lucae 5. et l7.; Iac. 5.; I. Ioan . I.; infra Can 6. - Σὶ Ioan. 20.; Mattia. i5.; cap. Verbum. de poenit. dist. I.; et cap. Adhuc de poenit. dist. a. - 4ὶ Histron. exponens illud Eccles. 10. Si mordeat serpens in silentio.
88쪽
in genere dumtaxat, et non potius in specie, ae sigillatim sua ipsi precata ij declarassent. Ex 2ὶ his colligitur, oportere a
poenitentibus omnia peccata mortalla, quorum, post diligentem Sul discussionem, conscientiam habent, in consesSione recenseri, etiam si occultissima illa sint, et tantum adversus duo ultima a d alogi praeeepta commissa, quae nonnunquam animum graVi Sauciant, et periculosiora sunt lis, quae in manifesto admittuntur: nam venialla, quibus a gratia Dei non excludimur 4ὶ, et in quae frequentius labimur, quamquam recte, et utiliter citraque omnem praesumptionem in consessione dicantur, quod piorum hominum usus demonstrat, taceri tamen citra culpam, multisque aliis remediis expiari possunt. Verum, cum universa
talia peccata, etiam cogitationis 5ὶ, homines irae filios, et Delinimicos reddant; necessum est, omnium etiam Veniam, cum aperta, et Verecunda consessione, a Deo quaerere. Itaque dum omniu, quae memoriae occurrunt, peccata Christi fideles conss- teri student, procul dubio omnia divinae misericordine ignoscenda exponunt. Qui vero secus faciunt, et scienter aliqua retinent,
nihil divinae bonitati per sacerdotem remittendum proponunt. Si enim 6ὶ erubescat aegrotus vulnus medico detegere, quod ignorat, medicina non curat. Colligitur praeterea, etiam eas elreumstantias in consessione explicandas esse, quae Speciem P cati mutant; quod sine illis peccata ipsa neque a poenitentibus integre exponantur, nee iudicibus innotescant; et fieri nequeat, ut de gravitate criminum recte censere possint, et poenam, quam oportet, pro illis, poenitentibus imponere. Unde alienum a ratione est, docere circumstantias has ab hominibus otiosis e cogitatas fuisse; aut unam tantum circumstantiam confitendam esse, nempe peccasse in fratrem. Sed et impium est, consessionem, quae hac ratione fieri praecipitur, impossibilem dicere, aut carniscinam illam conseientiarum appellare: constat enim, nihil aliud in ecclesia a poenitentibus exigi, quam ut, P tquam
quisque diligentius se excusserit, et conseientiae Sune Sinus Omnes, et latebras exploraverit, ea peccata confiteatur, quibus Se Dominum, et Deum suum mortaliter ouendisse meminerit: reliqua autem peccata, quae diligenter cogitanti non occurrunt, iniὶ An tamen per litteras, seu internulium , eonsule hullam Clem. Vt II. Sanctissimus. 160 2. - 2ὶ Infra can 6. - 3ὶ Deuter. 3. - 4) Supra Sess. 6.ean. 23.; cap. Adhue.; et c. De quotidianis. de menit. dist. a. - 53 Εpties. 2.- sin Histron. dicio loco.
89쪽
universum eadem eonsessione inclusa esse intelliguntur e pro quibus noliter cum propheta dicimus : M lj occultis meis munda me Domine. Ipsa vero huiusmodi consessionis disseultas, ac pedicata detegendi verecundia, gravis quidem videri posset, nisi tot,
tantisque eommodis, et consolationibus levaretur, quae omnibus, digne ad hoc sacramentum necedentibus, per absolutionem certissime conseruntur. Ceterum quoad modum consstendi secreto apud solum sacerdotem, etsi Christus non vetuerit, quin aliquis in vindietam suorum scelerum, et sui humiliationem, eum ob aliorum exemplum, tum ob ecclesiae offensae aedificationem, delicta sua publice confiteri possit: non est tamen hoc divino praecepto mandatum, nee satis consulte humana aliqua lege praeciperetur, ut delicta, praesertim secreta, publica essent consessione aperienda: unde eum a sanctissimis 2ὶ, et antiquissimis patribus, magno, unanimique consensu, Secreta conseSSi O sacramentalis, qua ab initio ecclesia sancta usa est, et modo etiam utitur, suerit semper commendata; manifeste refellitur inanis e rum calumnia, qui eam a divino mandato alienam, et inventum humanum esse, atque a 3ὶ patribus in concilio lateranensi comgregatis, initium habuisse, docere non verentur: neque enim per 4ὶ lateranense concilium ecclesia statuit, ut Christi fideles confiterentur, quod iure divino necessarium, et institutum esse intellexerat; sed ut praeceptum consessionis, Saltem semel in amno , ab Omnibus, et singulis, eum ad annos discretionis pervenissent, impleretur: unde tam in universa ecclesia, cum ingenti animarum fidelium fructu, observatur mos ille salutaris min- tendi saero illo, et maxime acceptabili tempore quadragesimaea quem morem haec sancta synodus maxime probat, et amplectitur, tamquam plum, et merito retinendum.
DE NIN ISTRO HUIUS SACRAMENTI, ET ABSOLUTIONE.
Circa ministrum autem huius sacramenti, declarat saneta Synodus, salsas esse, et a veritate evangelii penitus alienas doctrinas 5ὶ omnes, quae ad alios quosvis homines, praeter episcopos, et Sacerdotes, clavium ministerium perniciose extendunt;
90쪽
putantes verba illa Domini 1ὶ: Quaecumque alligaveritis super
terram, erunt ligata et in caelo; et quaecumque solveritis super terram, erunt soluta et in caelo: et, Quorum 2ὶ remiseritis peccata, remittuntur eis; et cimorum retinueritis, retenta sunt: ad omnes Christi fideles, indisserenter, et promiscue 3ὶ, eontra institutionem huius sacramenti, ita fuisse dicta, ut quivis potestatem habeat remittendi peccata, publica quidem per correptionem, si correptus acquieverit; Mereta Vero per spontaneam consessionem , cuicumque lactam. Docet quoque, etiam sacerdotes, qui peccato mortali tenentur, per virtutem Spiritus sancti in ordin tione collatam, tamquam Christi ministros, iunctionem remittendi Pegeata exercere, GSque prave sentire, qui in malis sacerdotibus hanc potestatem non esse contendunt. Quamvis 4ὶ autem absolutio sacerdotis alient beneseii sit dispensatio; tamen non est solum nudum ministerium, vel annuntiandi evangelium, vel declarandi remissa esse peccata; sed Si ad instar actus ludicialis, quo ab ipso, velut a ludice, sententia pronuntiatur. Atque ideo non debet poenitens adeo sibi de sua ipsius fide blandiri, ut, etiam si nulla illi adsit contritio, aut sacerdoti animus Serio agem di et vere absolvendi desit; putet tamen Se, propter Suam Solam sidem, vere, et eorum Deo esse absolutum: nec enim fides sine poenitentia remissionem ullam peccatorum praestaret; nec is esset, nisi salutis suae negligentissimus, qui sacerdotem loco senbsolventem cognosceret, et non allum, serio agentem, sedulo
Quoniam igitur natura, et ratio iudicit illud exposcit, ut sententia in subditos dumtaxat seratur sin, persuasum semper in emclesia Dei suit, et verissimum esse synodus haec confirmat, nullius momenti absolutionem eam esse debere, quam sacerdos lueum profert, in quem ordinariam, aut subdelegatam non habet iurisdictionem. Magnopere vero ad christiani populi disciplinam pertinere, sanctissimis patribus nostris visum est, ut atrociora
Matth. 16. et 18. - 2 Ioan. 20. - 3ὶ Supra sess. 7. de fiagrament. n. lo. - 43 C. Secundum ecclesiae l9. Diu.; et c. Non nocet. I. quaest. I.