장음표시 사용
341쪽
rituini Cyrensem, Sc Ibam Edesienum, aliosq; multos abdicandos curauit. Hilarius autem Leonis legatus, ubi contra leges omnia administrata perseniat, ne vim es squam pateretur, Concilio se subduxit , ac maturato itinere Romam profectus, Leonem de ratione Ephesini conuentus edincuit. Quibus rebus Leo permotus, episcopos ex Italia Romam primo quoque tempore aduocauit, atque ex eorum sententia III Idus Octobris ad Tneo solium, de poliridie ad Pulcheriam litteras eodem argumento milit: quoniam quae acta erant Ephesi sibi, narrante Hilario, cognita,nololum fidem non subleuarent, sed omnes etiam ecclesias vulnerarent, rogare illos, ut caullam in integrum redigerent, donec maior sacerdotunumerus conueniret,& ut apostolorum,ac martyrum coronas ante oculos haberent, quibus nulla alia filisset caussa patiendi, qui in confessio v rae diuinitatis,& verae humanitatis in Christo, sinerentq; de ea re Concilium generale in Italia celebrari, quod omnes ostensiones sic aut toti ret,aut leniret, ut nihil ultra relinqueretur aut in fide dubium,aut in carbtate diuisum. Idibus vero scripsit ad clerum, & populum Constantinopolitanum, se vehementem ex actis Ephesinis traxisse dolorem . iubere
autem, eos bono animo esse. nam se neminem unquam incommuni
nem admissurum, qui uiuentis Flauiani sedem inuasisset . atque iam nunc anathema eis indicere, qui veritatem carnis nostrae in Christo dis-fiteantur . Per eosde dies Ualentinianus cum Placidia matre, & Eud xia coniuge Romam, relicta Rauenna, migrauit. postridie vero, quam urbem iniit, in ligni pompa ad venerandam Beati Petri basilicam una cueisdem processit. Quibus Leo, di episcopi,qui Ron conuenerant, statim hilares occurrerunt, atque ab eis summis precibus, lacrymisq; pete in litterunt, cum J heodosio agerent, ut fides i maioribus tradita, ac paullo ante Ephesino conuentu labefactata, conseruaretur,& ut Flauia-nus,ac ceteri episcopi iniuste damnati restituerentur, atque ad eam rem Concilium in Italia cogeretur. Quorum auctoritati Ualentinianus, atque Augusta se obsequuturos alacri animo responderunt. extant adhuc
lingulorum epistolae ad Theodosium hac de re scriptae. quas hic intex re non videtur operaepretium. Ad eas vero res ripsit Theodosius, gratias se Deo agere, quod Romam se incolumes contulissent. De iis, quae Leo petiisset,ie nulla in parte a paterna religione, & maiorum disti plina
desciuisse. ad quam conseruandam conuentum Ephesi conuocasse, in quo magna libertate,& integra veritate indignos sacerdotes remotos, di gnosq; susceptoSesse . inter quos Flauianum pernicios, rerum nouitati studentem merito esse damnatum. quo summoto, pacem e ecclesiis restitutam. sed his de rebus pluribus ad Leonem scripsisse. Hoc est Con-
342쪽
cilium Ephesinum secundum, propter prauitatem suam a Graecis praedatorium appellatum, non sine magno Theodosj probro peractum . In Gallia Apollinaris Sidoni j pater praesecturam praetorianam exercuit. de
qua sic ipse Sidonius scripsit: Audivi adolescens, atque adtac nuper ex puero, cum pater meus praefectus praetorio Gallicanis tribunalibus praesideret. sub cuius ma stratu consul Asiemu anni bufores motivum trabeasus aperuerat. adhaerebam bene curuli,σIi non latens generositatis per ordinem, certe non jedens per aetatem,
mixtusci turtuae censuabum penulatorum consit is proximus eram. Meroueus
et rex Bancorum patri Clodioni successit,ac paratis copiis,quod maiores sui tentaran sineque assequi a Romanis semper repulsi potuci at, Rhenum sine certamine ullo traiecit, ac demum sedes Francorum ad Axonam amnem,permittente,aut certe non repugnante Valentiniano,iochuit. ab eo inde Francorum reges, qui abninc in Gallia dominati sunt, Ierouingorum tulere nomen. Haec Francorum regni in Gallia primordia fuisse, doctissimis placet auctoribus. quae idcirco notanda fuerunt, ut a quibus principiis quantae progresiiones euaserint, singula deinceps luitiando tempora apparerer . Eadem ratione Angli nunc primum Britanniam non irruptionis, sed migrationis gratia tenuerunt. Britanni nanque a Pictis, & Scotis, qui Pictis adiuncti partem insulae ad aquilonem pertinentem tenebant, in assiduis incursionibus afflictati, desperato Romanorum auxilio,ad Anglos Saxones Germaniae populos confugerunt, atque eorum nixi auxilio hostes fugarunt. Poli paullo autem Angli stipendia sibi promissa a Britannis non soluta caussati, ipsam , quam defenderant, Britanniam inuaserunt, ac foeda strage hoidinum, ecclesiarumq; pro genti litatis, cui addicti erant, iure facta, ibi certa domicilia
collocarunt. Ita Britannia in duas partes diuisa duo regna accepit, unum Scotorum ad aquilonem,alterum Anglorum ad austrum. unde illa Scotiae,hF Angliae nomen inuenit. Dioscorus inde superiore victoria nocontentus,qua Flauianu innocente euerterat,longius et cupiditate, ame-tiaq; processit. quippe, Valetiniano VII, & Avieno consulibus qui fuit annus quadringentesimus quinquagesinitis,eunde, ne quando,recuperata dignitate, sibi,aut caussae suae obesset,occulte occidendii curauit. Quo facto,clerus,populusq; Constantinopolitanus Anatolium in eius locum stibili tuit. Quod ubi Leo audiuit, de illius doctrinae sanitate solicitus XVII Kalen. Augusti Theodosium per litteras obsecrauit, ut ad se illius confessionem transmitteret, de Concilium haberi in Italia sineret. Nam si ille aliter, inquit, de Verbi incarnatione, quam Catholicorum omnium, & mea fert professio, senserit, communione nostra priuatatur,& , si qui erunt, qui a puritate fidei, dc patrum auctoritare disten
343쪽
lapsi sint, eis opportunia correctioins reniddin conlinietur. Hanc vero epistolam Theodotius non accepit, quia V Kal. Aumili vitam Aliquit. Mortuus est anno aetatis quinquagesimo, Imperii quadragesimo tertio, 3oni,& mitis principis potius,quam strenui, dc conitantis laude adeptus. Nulla virili prole ab eo relicta Pulcheria soror ipsius uiuenus voluntate, iudiciumq; sequuta,senatu ipso consentientse Marcianum ad Imperii culmen evexit, eum,quem supra a Genserico captum comemorauimus, adique eidem mox,se coniugio copulavit. Ille vero simul atque Impetuim limit,pro insito pietans Catholicae studio iutini cogitare de praeienti Ecclesiae dissidio remouedo initituit,ac mox .i resposalibus Leonis edoctus, quanto scelere se Dioscorus obivinxisset, qui Leonis auctori atem interpositam respuisset,&. Flauianum iniuste damnatum iniustius extinxistet, litteras ad Leonem has misit: Deiprouidentia, πsinatus, nubium sussi agi pia perj culmen astendimus. Euarepro reuerenda, IV Catholica religione Christianae 'ei,cuius praesidio et tutemporemne nostrae credumtis Iaervari, anetitatem tuam, prinopatum in episeopam diu efii popidinem, acris litum Mutare i luimus,rogantes,m pro frmitate, αν flatu f emy nasiim Deum precetur, mi eam nobis mentem det,qua amni impio errore Fublatoper celebrandum,te aucti re Goncilirum pax erga omnes episeopas Catholicos ab omni scelere para concilietur. Pol quam autem legati a Leone misit venere, tum iterum sta scripsit: Reue rendist nos iras,quos admutinam pietatem tua sancimas m is,benigne,bilariter i cepimus. rei quum es, Nisiptauerit tuae beatitudim ad has partes adirclodi Conciliumcelebrare, hoc facere studia religionis dignerari. nostriae certe molantati iam
dum satisfaciat, qu sua sacraereligioni uti basiunt latuet. sim aurempraptim dis
cultatem ab hoc timere deterretur, ipsa ceruores nus per litteras saerat. Namm omnem Orientem,m Thraciam,m Illyricum sacras nostras litteras dimicemus, lo-lcum,psi nobis placuerit,adc ueniendum episcopis mdicentes. mi Pae Catholicae=dei prosint,sicut sanctitas tua secundum ecclesiasticus regulas conlinurenoua distosi ne declarent. Scripsit eti.ι Pulcheria ad eunde, Anatolium Catholicae religioni ibidere, uec apollolicam litterarum eius consesiionem amplecti; Flauiani eadanet Constantinopolim allatum in basilica apostoloru more maiorii esse repossitu. reliquu elle, ut ipse suam de habendo Concilio sententia exprimat, ut episeopi orieris conuenientes,Cx ciu&auctoritate de Catholica consessione decernant .im haec in inicie a Marciano πruntur, Attila bellu aduersus Occidente ,& Valentinianum internecmuparauit. occasio vero tulit, ut arma Galliae prius, quam Italiae, mou rit, quantiis longius politae , & minus patiendae iniuriae opportunς. quae suit huiusmodi. Gensericus Theodorici regis filiam Honorico filio
344쪽
suo matrimonio luxerat,sed suspicione veneni sibi parati mox reciso naso dehonestata ad patre remiserat itaque vindicta merito timens,Theodoricu delere, Gotthotrumq; opes labefactare col ituit. sed viribus suis dissidens, Attila in eius pernicie multis missis muneribus incitauit. Attilahoino auarus,& belli cupidus,presae,& mercedis magnitudine osterata, haud grauate se voluntati eius obsequutum promisit. ac statim consilio non insiuiso,ut Romanoru,ac Gotthorum opes, atque auxilia separaret, legatos alios ad Ualentinianu misit, per quos se in Gallia aduersus Got thos, quod calua ipsius amicitia facere poster, in contendere velle olfedit, alios vero ad Theodoricii, per quos se ita tulite Romanos adoriri signa licauit. proinde se utrique imagnopere suadere, ut alicr ab alterius auxilio abstineret, neque alieni periculi causi a suas fortunas in dubiu deuocaret. Valeatinianus aute iampride in omne Attilae actione, atque oratione intentus, suco verboiu se decipi veritus, si ibito per fidos nuncios Theodorico legatione Attilae,atque occultu, virebatur,eius consiliu demonstrauit. eumq;,Vt in comum periculo comunia arma sitsciperet,imiitauit. nasatis omnibus apparere, Attila orbis terraru imperui affectare,neque iuitas belli caussas requirere,veru in capiendis armis uni libidini,atque inexhaullae cupiditatis suae voragini indulgere. ac ius,tasq; omne despiciente promiscue se hoste mortalibus omnibus agi i,terrae ve aliquid posside-tibus exhibere . quamobre aequissimu videri, ut qui aduersias oes homines animi sui saeuitie inflammarit,is omni u etia hominu opibus, armisq; coerceatur. Hac legatione accepta,Theodoricus summo studio se facturu quod ille siraderet, respondit, ac Laedus adueisius Attila, si in Gallia inuaderet, haud inuitus percussit. Theodorico in belli societate ascito, Valetinianus inde ad Gundicariu ,rege Burgundionu, Sangibam4 Alano i ta , x Meroueu Francorii se contulit, atque eoru, quia sedes in Gallia habebant, caussam commune agi cu ollendis: t, haud aegre, ut ei de se iungeret Dederi, persuasit. inde totius belli summa, ac rei pro iudicio suoadministrandς arbitrium Aetio duci illa aetate manu, consilioq; promptiso imo, atque in barbarorum bellis exercitatissimo, tradidit. qui, selectu bar rorunt,atque Italicorum quam acerrimo in Italia habito, nihil, quod ad tantu hostem excipiendum pertinet et,omisit. Contra Attila non solum vim innumerabilem Hunnorum coegit, sed magnum etiam numerum Ostrogotthorum qui adhuc in Scythia erant,eiq; parebat, excivit. quo tres ex At torti semilia fratres, strenui maxime duces, Ualami rus,Theodemitus,& Vindemirus ducebat. Quinctia Ardaricus rex Gepidaru,Sarmatae, Geloni, Neuri, Rugii Bastarnae,ac bellicosissinu quique ex Scythia populi in ea militia nomina sui professi. totaq; Germania liue metu, liue
345쪽
amore ad huius ς peditionisisecietatem arrecta. Atque ita totus hic annus utrinque in contrahendi uxiliis est consumptus. quo eode anno tata in Italia annonae penuria laboratum est, ut multi fame adacti, filios,&parentes suos pretii habendi causs4 vendiderint. Itaque Valentinianus, i quenti ineunte,quo M rcunus Augustus cum Adelphio cosul fuit, ad Aetium Patricium pridie Kal. Februarias Roma scripsit hoc modo: Cum obficienissima fames proxime per totam stadiam desulent, hominess Llias, ρορ
rentes mendere, ad discrimen inctantis mortis stupendu coacti sint,ego reuocans confiittitiones maiorum, Veniationem censeo submoueri,quam praedicta fames ingenuorumferi persuasit. Interim Attila, saeuiente adhuc hieme,cum exercitu, quem in Scythia ex diuersis conflauerat gentibus, castra mouit, ac per Germaniam iter facies,populos eius omnes ad arma Galliae secum intarenda sis licitauit; cum aliis spem praedae opulentissimae ollantaret, alios odio erga Romanos,quam maximo posset, accenderet, aliis terrore exercitus sivi inuictissimi obiectaret, omnes autem a capiendis pro Romanis armis auerteret,clade commemorata Francorum, quam illi pride a Vandalis accepissent,cu soli eorum iri Galliam transitum impedire conati essent. Quibus de rebus haud aegre omnes Germaniae populi Attilae ad Galliaru, ut praeseserebat,excidiu contendenti se adiunxerunt, Quadi, Marcomanni, Heruli,Turcilingi, Burgundiones, Thuringi, Bructeri, ac demum etiam, qui assidui, ac prope quotidiani Galliarum hostes ab initio fuerant, Saxones, &,qui in Germania remanserant, Franci. Quod Sid nius, qui his rebus interfuit, seriptum reliquit:
si bito. cum rupta tumiatu 4 4 i l .li Iarbaries totam te transfuderat arctis iis uti Galba. Pugnacem Riigum comitante Gelono b dii tiras ali Gepida trux sequitur. Scorum Burrisidio cost, vita oti l . Chunnus, bellonotus, cturus, Nasiama, Thuringus, . ii I. I. . Bructerus, lusa quem me Nicer abluit unda Prorumpit FrancΠs.
Cum hac igitur tot populoru, gentiumq; col luvie, quae ad septingera millia hominii dicitur esse coplexa,quasi non terret Galliae bes tu,sed toti terraru orbi pelle, atque exitiu intentaret, Attila ad Rhenis peruenit. ibiq; naues ta multar traiiciendi caussa conitruxit, ut Hercynia sylva, quemadmodum inquit Sidonius, s ibito sieta in lintres abierit. Interim totam Galliam, in primisq; eam, quae Rheno proxima primum hostium subitura impetu videbatur, noua,atque inusitata trepidatio, ac pavor incessit, singulis sibi crudeles strages hominii, populationes agroru, eversi innesq; oppidorum, quas in Oriente factas audiuerant, si visuros animo
346쪽
destinantibus. & quidem lampr idem ea caelo signa apparuerant,quae m- ntem merito & horrorem pedi oribus, & religionem animis piorum incuterent. contra quae mirae multorum Sanctorum hominum virtures miseris populorum temporibus assulsere. Quippe dum exercitus sume transibat,cum aliae ciuitates, tum in primis Parisienses, relicta Lutetia, se ad loca tutiora recipere instituerunt. tum S. Genoueta virgo ad uxores eorum conuersa dixit: Cur patriam,in qua natae,atque educatae estis,relinquere cogitatis,ac non potius vos,virosq; vestros cotra hostes, armam eorum ieiuniis,& precibus communitis sic enim, Deo opitulante,facilius euadetis. Quibus verbis auditis,multae illarum, spe sita in Dei misericordia polita,se in Baptilletium ad uota Deo facienda proripuerunt. Inde viros virgo aggressa monuit, ne desperatione debilitati fortunas urbellias efferrent, sed Dominum suppliciter orarent,qui solus ipsos impendentibus eximere periculis posset. nam quas urbes, taquam munitiores, adire contenderent, eas maiorem calamitatem esse passiuras, Lutetiam vero ex tantis malis incolumem emersuram. Quam vocem rei eventus postea comprobauit. Attila, Rheno traiecto,occurrentia omnia Germaniς secundae oppida infestus inuasit, ac praecipue Tungros, Coloniamq;
deleuit. Ceterum- um Seruatio Tugrorum episcopus, urbem illam euersiim iri ἰὰ Beato Petro apostolo didicisset, dum ad sepulchrum eius Romae vota faceret,ne tantae ruinae interesset,ad Traiectensem urbem confugit, atque ibi,prout ab apostolo acceperat,finem vitae imposuit. Cum autem undecim millia virginum Britannicarum a vilitandis sanctorum apollolorum liminibus in patriam reuertentes, Ursula duce, secundo Rheno deueherentur, apud Coloniam ab Attila interceptae facro martyrio coronatae sunt. Inde in Belgicam primam ingressus, Metas pridie Paschatis occupatas diripuit simul, atque s.ccendit populo trucidato,templa omnia praeter Oratorium S.Stephani inflammata. In Belgica secumda Attrebatum excisum. quod post Vedallus episcopus reparauit. In Senoniam inde ingressius,Tricassas accessit. verum virtute S. Lupi episcopi nullo maleficio urbem praetergressus astecit. Dum autem Attila in Gallia saeuiebat, Aetius legiones secum Italicas ducens, Arelate peruenit. ibi ratus, Gotthos, quanquam foederatos haud temere se tanto certamini commissuros, Auitum Arvernum ad eos euocandos mittit, atque ei, diceteris regibus, & copiis Gallicis diem ad conueniendum edicit. Cum autem Anianus, Aureliani episcopus, Attila ad Ligerim aduentare videret, de ciuitate sua licitus ad Aetium Arelate contendit, ac praesens urbis periculum demonstrauit. Ille vero Sangibanum Alanorum regem, qui eam urbem tenebat,irmidine coniternatum, ac prope a Romanis aue-
347쪽
natum audiens,ad se accersit,& se in tempore urbi assuturum spopondit. Interim Attila obuia quintue si ibuertens, Aurelianum ad Ligerim lituaccessir,eamq; urbem se dedere recusantem,ac victoriam suam inhibentem,omni mole oppugnare, ac variarum machinarum pulsu verberare instituit. Ea re territi ciues, cum quidnam consilia caperent, in incerto
haberent, Anianum consuluerunt. ille monuit, ut spem in Deo des agerent, atque opem eius suppliciter implorarent. Quod cum ii ii humi prostrati fecissent,ium ad eos conuersus dixit: Prospicite de muris, num si absidium Dei adueniat. putabat enim, Aetium ad uetare. prospicientes autem neminem viderunt. at ille: Orate irerum cum fide. uos enim dominus hodie liberabit. &, cum fecissent. Prospicite iterum, inquit. Nemine autem apparente,dixit illis,Si cum fide orabitis, dominus vobis line dubio aderit. illi vero cum fletu magno misericordiam inuocare Dei coc- perunt . inde ex sancti episcopi praecepto dein tegro prospicientes, nebulam, quasi de terra surgentem, viderunt. Quod renunciantibus sacerdos dixit. Atqui hoc Domini auxilium est. Atque ita trementibus, ac fatiscentibus assiduis iam ictibus arietum muris, ecce Aetius, & The doricus, ac Thori simundus filius eius cum suis quisque exercitibus prodeunt, commissoq; certamine Attilam ab urbe propellunt. Haec ita acta Turonensis Gregorius refert. Sidonius vero Attilam urbem etiam
irrupissse, verum, Aetio superueniente, non diripuisse prodit. sic enim ad Prosperum episcopum scribit: Dum laudibus summis sanctum Anianum Lupo parem , Germano non imparem vis celebrari, exegeras mihi, mi promitterem tibi, Attila bellumsbio me posteris.istimaturum . quo videlicet Aurelianensis mi bis obsidio, oppugnatio,irruptio. nec direptio, in illa mulgata exauditi Guus sacerdotis maticinatio conmebatur. coeperam scribere. sed operis arreptis cepe specio, i ut inchoase. Attila inde ira feruidus,cum patentissimos, ac proelio faciendo aptissimos non longe abesse capos Catalauni audisset,eo caltra conuertit,atque Aetio sese summi ibi proelii copiam facturum ostendit. neque illud Aetius detrectauit , Verum statim cum Gotthis,& Francis, A lanis, & Burgundionibus, & prouincialibus, Italicisq; accessit, set ad pugnam capellendam proelio elle significauit. Attila, antequam proelium iniret,cum exta consuluisset,intellexit, a parte Romanorum ducem, a sua exercitum periturum. interpretans autem, Aetium esse cas arum, cuius virtutem,ac prudentiam omnium maxime formidabat,de exercitu suo non laborauit, atque alacriter in proelium hora nona processit, eo consi lio, ut sit acies sua inclinasset, nox imminens dirempto proelio subueniret. Cum acies init rueleiatur, dextrum cornu Theodoricus, sinitIrum Aetius, mediam aciem Sangibanus obtinuit, ut qui siu
348쪽
spectie fidei turba esset fidelium sepiendus. apud hostes autem cornua multiplices populi, mediam aciem,quo tutior esset, sibi Attila depoposcit. Erat in campis tumulus quidam leniter acclivis, quem qui primus
cepisset, elurimum ad victoriam momenti consequutus fuisset. quo animaduerso,Attila e suis aliquot misit,qui locum occuparent,sed Romani
anteuerterunt,atque Hunnos euadere conantes facile deturbarunt. Qua de re Attila, cum exercitum suum, tanquam innullo rei auspicio, pel turbatum videret,oratione sibi confirmandum putauit. atque ita disserere coepit. Post tot victorias partas, orbemq; prope terrarum edomitu ,ab- surcium sane censuerim vos verbis ad proelium conserendum accendere . quaerat hoc aut nouus dux, aut imperitus exercitus . neque enim me
decet vulgare aliquid dicere,neque vos oportet audire. quid autem sorti uiro iucundius esse potest,quam vindictam manu si ascipere ' invadite igitur hostem alacres, ut qui bellum non excipitis, sed interris aduocatos videtis tam diuersi generis populos. quod aliud maius elle poteti pauoris,ac trepidationis indicium, quam caput hau in sociorum armis, ac lateribus tegere t en, antequam velixum impetum patiantur, famis tertOribus concitantur . excelsa loca quaerunt, tumulos capiunt, atque ita in campis munitiones deposcunt. notum est vobis, quam leuia sint Romanorum arma. primo non dico vulnere ed puluere perturbantur . ergo dum illi ordines ii utruunt, dum testudinem nectunt, vos consigite
pristantibus animis, vi s letis,contemnentes meorum acies, Alanos,Gotthosq; invadite. his enim tanquam neruis eorum praesectis, repente totucorpus ad terram collabatur, necesse est. nunc iram, Hunni, nunc Vires, nunc arma, nunc consilia vel ira depromite. faciem illi vestram sustin re non poterunt, ii vos sortiter pugnantes aspeXerint. Hac oratione persecta, signo pugnae dato, alacriter utrinque concursiam est . atque usque
ad noctem tanto ardoi e, tantaq; pertinacia depugnatum, Ut malore dimicari non potuerit,tanta porro caede, ac sanguine, ut foediore,ac cruentiorem pugnam antiquitas nulla prodideriti Feruentu aute proelio, Theodoricus, tum adhortas suos discurret et, siue equo sorte lapsi is, pedibusq; suorum attritus, siue, ut alii tradunt, ab Ostrogottho quodam cosolius, interiit. Atque hoc fuit, quod Atti lae aruspice, de ducis apud Romanos casu praedixerant. quod ille temere ad Aetium traxerat. Eo dolore Gotthi accensi ab Alanis secreti, aciem Hunnorum inuadunt. quo impetu Attilam oppressi flent, nisi ille prouidus se,& suos in mitra, quae plaustris ob vallata habebat, illico rcitui illet. Thoi is mundus autem,qui cum Aetio collem anticipans, hostes de superiote loco depulerat, credens, se ad agmina propria accedere, nocte caeca ad hostium carpenta peruenit.
349쪽
itaque fortiter dimicas capite vulneratur, atque equo delicitur. sed, suis intercurrentibus,tande in equum relatus liberatur. Aetius vero per tenebras noctis a suis diuisus,cum inter medios hostes vagaretur,ne quid aduersi Gotthis accidisset,inquirens, cum ad castra sociorum peruenisset, noctem scutorum defensione transegit. pol iridie, luce orta, cum stratos
cadaueribus campos esse,neque Hunnos caliris exire audere videret, a
que Attilam intelligeret propter cladem acceptam proelium detrectare,
sitam este victoriam arbitratus et . Attila vcro, quanquam victum secernebat,tamen tanquam victor,in Cailris strepitum armorum edebat, ac tubis canebat,& terrorem iblitum comouebat. Quod ut sensit Aetius, hominem obsidione premere statui simini tum breui periturum arbitratus,quia paratam commeatuum copiam non haberet . neque enim propter crebros sagittariorum eius ictus propior ad castra dabatur accessias. Qua re cognita, Attila, salute desperata, rogum ex sellis equorum costruxit eo animo, ut si Romani castra cepissent,sese in eum ardentem conibceret, ne Roman aut se vulnerato gauderet, aut de capto magnifice
triumpharet. Interim Gundicarium regem cum Burgundionibus si iisdeletum, est cognitum. Gotthi quoque cadauer Theodorici diu quaesitu reppererunt . eorum uterque a suis honestissimis de more exequi js est elatus. Hoc est memorabile proelium Catalaunicum . in quo CLXII millia hominum cecidisse dicuntur,ptaeter nonaginta millia Gepidarum,&Francorum, qui nocte, quς proelium prccessit, inter se armis congressi
mutuis vulneribus concidere. Narrant, rivulum memorati campi humili ripa labentem peremptorum, ac sauciatorum sanguine concitatum
fluxisse . quosq; sitis intolerantia ad bibendum adegit, eos sanguinem, quem vulnerati fuderant, potauisse. Thorismundus inde funusci atris prosequutus,ad Aetium se contulit,&, quid sibi opus facto esset, constituit. Aetius ueritus,ne, deletis,ut opinabatur, Hunnis,Gotthi nimia insolentiae Teirentur, tua sit, ut domum repetens, regnum, quod suerat pa tris adiret, ne illud sorte minor natu frater arriperet. Ita ille, Hunni bello relicto, rex a suis acclamatus, in Aquitaniam ei reuersus. Pariter etiam Sangibanus cum Alanorum, & Meroueus cum Francorum relliquiis domum dimissi. Quod ubi Attila audiit, dolum parari putans, sese
per aliquot dies intra castra continuit. at vero,postquam exploratam
rem habuit aetitia summa perfilsus,bene de se sperare instituit,ac Romanum dissolutum iam cernens exercitum,securus e castris excesiit, ac ducto secum usque ad Rhenum Lupo,Tricassino episcopo,atque cum hinnore remisso, Rhenum traiecit,atque per Germaniam in Scythiam retro incolumis abiit. Haec armis hoc anno in Occidente adminiitrata. Orien
350쪽
tem vero longe alia ratio certaminis occupauit. Marcianus enim Augulius,ut Leonis pontificis voluntati obtemperaret, Concilium Orientalibus episcopis Nicaeam Bithyniae ad Kal.Septembris indixit. ac X.Kal. Iunii litteras ad eum misit,ut,cum quibus ei videretur episcopis, eo accedoret, nam se itidem astuturu,.nisi publicis rationibus in expeJitione fuisset occupatus.inde aliis scriptis episcopos monuit,se publicis belli necessitatibus impediri,quo minus adeste pollet. proinde ipsi absentia sita aequo animo paterentur. Leo vero U Kal. Marciano rescripsit, se ad Concilium venire nQn posse,inittere autem legatos,qui suas partes implerent, atque illum rationem habendi Concilii edocerent. ci se incolumitatem Nicinnae fidei commendare. Xl III vero l. Augusti ad Pulcheriam Augulla scripsit,votis se omnibus expetisse, ut Cocilium intra Italiam haberetur, quo, si securitas suppeteret, Occidentales episcopi conuenirent, volunt tem tamen Marciani non ita aspernatum, quin legatos miserit, & rationem habendi Concilii demoni frarit. ne quid fieret, quod legibus refu- qnaret. X inde Kal. Octobris Marcianus,cum esset Heracleae, ad cpiscopos Nicaeae conuocatos misit, ut Chalcedonem aduenirent. nam ibi se quoque praelio futurum. Quod cum illi impigre, Obedientoq; fecissent, tum Conci hum VIII Idus Octobris est inchoatum in aede S. Euphemiae martyris, praesentibus legatis Leonis, Paschalio, dc Lucentio episcopis, &Bonifacio presbytero, Marciano Imperatore,& I'ulcheria Augusta, madessent item Anatolius episcopus Constantinopolis Dioscorus Alexandriae, MaximuςAntiochiae, Iuvenalis Hierosislymorum, & episcopi e tum alii amplius sexcenti. Ibi considentibus omnibus, Paschalius legatus Leonis denunciauit, se mandatum habere ab episcopo urbis Romae quae esset caput omnium eccletiarum, ne patianturi Dioscorum sedere in Concilio, sed intromitti audiendum : exigentem inde senatum causo cura Lucentius excepit, iudicium illi si ibeundum esse, quia sine auci ritate sedis apostolicae svnodum ausus estet conficere . quod fas non fiat siet. Iustii deinde senatus, Dioscoro residente . n. medio, Eusebius : Dorylaeensis episcopus intulit: Laesiis sum a Dioscoro, igia est fides,occisus est Flauianus sanctus episcopus. iubete preces meas perlegi. iubente senatu, Beronicianus a secretis sacri Consillorii eas recitauit . quibus absolutis, in-M quae acta in proximo Cluacilio Ephesino eraiar, utriusque partis v luntate perlecta sunt. Ex quibus apparuit, Leonis pontificis ad Flauianuepistoli in qua quaestionem hanc decidebat,stiisse neglectam,multosq; episcopos cum exceptione subscripturox fuisse , nisi ab amicis Dioscori prehensis digitis impulsi fuissent aliosq; aut dolo,aut vi abdicationi Fl uiani consensum adhibuisse. Interrogatus porro Eutyches, utrum duas