장음표시 사용
261쪽
munis, L. I. n. s. p. 2I indicio tamen primas, adeoque non contemnendas, tam turpiter ab editoribus neglectas adhue fuisse assumta varietate lectionis trium codicum, quorum duo sunt e bibliotheca Medicea, tertii varietas margini editionis Rhenanianae adseripta fuerat his igitur assumtis Ru . tilium et Aquilam ad horum et trium priorum editionum fidem restituit, Iulium Rufinianum ad solius Rhenanianae; in quo, ut et in Aquila, codicibus Stis nullis usus est quoniam nee tanti uterque esse, nec tamen, propter ars umenti similitudinem, omittendus visus est. - Denique sub finem praefationis quaedam de Aquila et Rufiniano addidit, et imuriptionem veterein aliquam, ad Rufinianum, eiusque filium pertinentem, breviter illustravit. Praefationem sequitur opusculum ipsius Rulinvenit eruditissimum , utilissimum, et tu dignis limum i floria Oratorum Graecorum Crisit qualem dudum a multis opta. tam editam adhuc nondum sciebamus. In quam vir cel. ineredibili studio et diligentia eongessit, quidquid apud veteres de oratoribus Graecis maxime obscurioribus nam de il-Iustribus illis, Demosthene, socrate etc. pleraque a viris doctis iam expedita sunt dispersum reperitur. Fecit autem eloquentiae Graecae aetates maxime tres, primam a Theoni. stocle, ad Isocratem, quae ortum eius et incrementa alte ram ab Isoeratem ad Demosthenem, quae summum sistigium, tertiam, inde a Demosthenis morte, quae eius inclinationem et interitum complectitur. In prima recenset Periclem, Alcibiadem, Lysiam, Isaeum etc. et alios Mobme insignis locus in pag. XLVIL LVII de Andocide et Phaeace, ubi vir cel adversus Taylorum copiose disputat pro fide Pseudo-Plutarchi in Vitis x oratorum Atticorum, ae deinde argumentis, firmis, uti nobis videtur, h. e. historicis, adversus eundem demonstrat, orationem κα ΑλκGinia non esse Phaeacis, sed Andocidis, sub cuius nomine vulgo etiam circumfertur, ac iam a Photio laudatur. In altera sunt Diqiligo by Ooste
262쪽
sunt Huperides, eschines, Lyeurgus, Dinarchus, Dem des. In tertia Demochares, Demetrius Phalereus, et albi quidam obscuri nominis. Sub finem praelationis est observatio excellens, atque eruditissima de eo, cur Gorgias et Rin
re, non in DECEM optimorum oratorum numer marum
rint, sed et obscuriores citaverint 3 Et an haec Gorgiae r is probanda sit Nempe observat vi cel antiquislsimia
temporiuus nane magiitrorum renetorices et Oetices Comsuetudinem ui 1se, ut per omnis genetis oratores ac poetas
agarentur, atque eorum exemplis praecepta sua illustra. Tent. Sed deinde Aristarchum, celebrem illum illum Cristicum, et Aristophanem Byzantium primos ab ea consuram dine optima sane, abiisse, et, cum plurimum aufLoritatis haberent, quendam quasi canonem scriptorum fecissse in quem, eiectis mediocribus et malis, optimos tantum receperint, eosque tanquam normam bene scribendi esse iuste rint. Eo ipsos quoque oratorum Atticorum multituta. nem ad decem illos obiurumos redegisse, eaque re sectile, ut caeteri, nisi plane in oblivionem, certe in contemtum alta quem venirenti Recte itaque Gorgiam fecisse, quod ri xletho isto more, et antiquissima ratione retenta, ex omni-hus etiam obscurioribus, delecta exempla lectoribus propolaerit, ne eorum nomen et libri penitus interirent. Caeterui in hac una commentatione plus triginta auctorum Graecorum loca obiter emendata sunt.
Iam de notis viri doctissimi aliquid dicendum est, quae duplicis maxime generis sunt, quo utroquo illum, constat,
regnare , h. e. Critici atque Grammatici Grammaticas plerumque propter Criticas adiecit, dum vel lectionem albquam Rutilio vindicat, eamque aliorum seriptorum locis Llustrat, ubi verborum plerumque vim ac potestatem interpretatur, vel emendationis alicuius suae rationein e latinit
te eleganti reddit. Utriusque generis exempla quaedam da- Pi I a bimus,
263쪽
himus, ut non modo selieitas ingenii et Oopu elegantista, ctrinae, quae et in viro cel verum etiam amicus utriusque ad Criticam exercendam consensus appareat. Simul enim atque in locum aliquem depravatum inciderit, qui sola in siti sagacitato expeHiri nequit, statim pro copia lectionis, al, cunde loca ei suce runt, unde medicina petenda sit. Sie L. I pagog sqq. exemplum Paronomasiae e Cicerone sen, tum, cuius nomen Rutilius rellauit, quod in editionibus vabde corruptum erat, ope Charisii, IU. p. 23 I. selicissime restituit. - Pag. o. pro ille hunc poena OUrictum tenebat, rectissime, et ex usu veterum perpetuo legit catena eonssictum tenebat. - Pag. 3 sqq. locum corruptissimum, equo sanus sensus elici non potest Seri sti vi servis liferias detur Seriis si, ne tiberi semitutem experirentur. Scripsssi, ut exules resiluerentur. Scriusi, ut qui exilis Ureret uiri Lege igitur, quae prohibebant hae, non negligebar. Non poteram propterea , quod litteris eam arma Maledonum ors tu obsis bant, hunc igitur de mera contemtra ita retaxit, ut iam collaquium sit inter actorem et reum, bis mutato tantum Seriessi in stri , et non negligebas, in nonne leg has. Qua coniectura vix sibi meminimus simpliciorem et planiorem reperire. Saepius , cum aliquem Rutilii locum correxit, velut in transcursu, alia aliorum auctorum emem dat, quibus eadem ratione medendum sit, V. c. p. IO7. seqq. cum verba de ebrio quodam bibendo pr ocat laeest sus in hosmin proelio quam plurimos superarat atque usi erat, reμiecta Casp. Barthi coniecturari seu in hoste titi praelis quam ρι etc. levissima unius vocis transpositione seu in praelis hosιum amicialitassime restituisset statim tria lo- ea addit Ciceronis ae Livii, quae pariter, transponendis quibusdam verbis, ita corrigit, ut sensus planissimus et pulcherrimus exsistat. Grammaticarum exempla haec sunto: Pag. I. Eru' lite observat, quotiduano, matutino meridiano, veteres simplicite dixissie, quotidie mane, meridis te subintellecto;
264쪽
empore. -- Pag. 46 sqq. in loco vinctam, publieum p
ti . ne suum ma fleuim Latitum laterent, sed eum maeterrum
os audirent inparent, ubi Stephanus madepost sed in serat ut exemplis docuit, post ne saepenu-Imero propositionem assicinanteui sequi, in quam ominam,
et cuc praededenti illo e supplendum sit, ibique statim transcursu Velleium emebdat. Pag. 77 ibi pro iis
vis Lami versa ratur. I arieaeus legerat sadis laudis, pro-ttata hac emendatione e cicerone docet, adium, spatium, et eurriculum de tali meretratione usurpari. - Sag. 9o et
gans est observatio de verbo: -r re, quo4.ostendit, imteritum nihil aliud esse, quam simplexfurn ira, idque ubiis veterum locis con mat into alia Sulpicii Severi Lia I, . I 8 S quis urtum non, formatum murum excusseri quola loco tamen contemira viri uiusdam doest, partum nondum formiarum, quam vir cel. reiicit nobis non videtur contemnenda esse interdum etiam admissae sime notae do ra-bus ipsis di euad historiam oratorum Graecorum supplemdam facientes, immo integrae disputationes de oratoribus, quorum to a Rutilius citavit. Eiusmodi L. L p. s. sqq. do
Cleochare pag. . seqq. de Demochare pag. 23 sqq. de Hegesia pag. a. sqq. de Stratocle, p. 4o sqq. de Pythea, p. 8. N. o Dinarcho. Quibusdam locis etiam illius generis notas. reperimus, quae vulgo ab huiusmodi libris exin Iant his quae ad alendum ingenium, et cognoscenda is, bendi artincia pertinent. Ita L. I. p. I. vir dossissimus, occalione cUebris illius sententiae Platonicae 'Utinam nutiqvisa fiunt, i erare, aut qui imperant Hyere risimi hanc Rutilii vertionem eum aliorum versioni tm comparavit, ut
Ciceronis a Mare L. LEp. ro Valeris MLimi VII, α: . Apulex de Doctri lat. p. 26. Iul. Capitolini in M. Ant Iuno; c. 27si Prudentii contra Symm L. I., C. Lactantii, Div. Inst. III. ar et Boethii Cons Phil. I. M. Pariter P. I. sententiam Theophrasti Prudentis min, om iniam probatam, onuere, opetitam probare, ita enim di
265쪽
mdum. mi , pro ηmo rivom proham quomodo avi. Pronunciaverint, docet v. c. Cicero, Lael. c. I. Seneca, i Valerius Maxinvis, IV. 7 pr. Ammianus Marcellinus XXVI, 1. Ubi tamen amotare nobis liceat, partieulam .aeon immerito a viro cel. Eiectam nobis videri. Sane, si istud mon reseraturi ad sequens Myrtuum, sensus est abiurdus , ut apse agnoviti; is Sed ut id fiat, nulla prorsus iubet necessitas. Si enim retrahatur ad comma praecedens : Prudentis es affletum, non modo fit sensus commodissimus, verum etiam ille ipse, quem non possunt non habere verba Theophrasti -Graeca; Maeripse Plutarcho adscripsit: ους κεν ἀλλο --- ου φιλουντα δεῆ κώ- αλλιιsnροωντα, φιλειν Totum discri-m En est in eo, quod Rutilius partem sententiae negantem reis tirum*postpomit et manti, 'ostivae cum Theophrastus illam huic praepestat. -- P. q. ad locum Hegesiis: Cuius rarumnae quemvis, etiam 'trarium hominem modo --, omninere pastos auxilit eis la plura huius aem 4mma apud veteres ubi hominem duplici sensa luerunt. M
OI hae muli toti libro vir e et Epistolam dedicatoriam ad ramissicum aget Ioum Batavum, quae nobis visa est exemplum esse posse Epistolarum talium scribendarum, tu inlevterque demonstrae, eum non minus ab eloqubntia et
Hie est igitiar Rutilius Ruhnkenianus, de quo quid sta- inuehdum sit, ex his, quae de eo diximus , mim quemque 'per se arbitramur intellecturum. Vidimus multis locis ii,em ab viro cel. actam, aliorum suo tempore edendorum qu int-ut isque inagis utilitatum publieam, et commoda o Epin Mic e liberariae amat, et promela cupit, ita magis imple. tam, idque quamprimum, nobiscum cupiet.
266쪽
notationibus ne Dissertationibus Prodromis i strata, qui sonuit Sacrae, milis, a Diterariae Medii aevi Historiae capita explicantur, Auctore HIERO
. instate Laeetoricae Mediolani voL. II DCCLXVII. pata. 4 4. VOL ITY
MDCCLXVIII pata 17s quaternis. Irimum torum monumentorum Volumen in his Actis
iam nuper indieavimus laudavimusque. Videndum nunc est de argumento seeundi et tertii Voluminis, in qu busta. iraboschius, non minorem, quam in priori, dii, gentiam doctrinamque demonstravit. Atque ut primum de secundo Uol dicamus, exhibetur sub initium illius continuatio dissertationis super Humiliato, rem domibus prioifi Volumine institui coeptae. Descripsin rat stilicet Auctor disputationem stipe hoe argumento in
partes duas, quarum prior recensendis Humiliatorum domistbus Mediolanensibus, altera commemorandis Humiliatorum domibus extra Mediolanensem agrum politis demnata erat: illam iam priori Vol dedit haee secundo exhibetur. Neoque vero poenituit Auctorem alteram disputationis partemm hoe Volumen reiecine Priori enim Vol edito plura ad Humiliatorum domus pertinentia monumenta cum illo viri eruditi communicarunt, adeo ut altera dissertationis pars non parum illustrationis acciperet. Multa porro accepit, quae ad ea, quae in primo Vol narravit, aut confirmanda, aut tu lustranda, aut etiam emendanda plurimum conserrent. Hinos hium est ut additiones non paucas ad Voluminis II. abcem apponeret. Egregio m primis adiumento Auctori fuerunt M. Codices duo, qui in Mediolanensis Pauperum Se num Xenodochii tabulario servantur, quae olim erat Humi
267쪽
liatorum domita, S.. Whriae de tractis appellata imos dico in praelativo perlaicii deIcustis Alis a Carolo de Advocatis, Generali Humilia orum Magistro, de quo coriose egit Auctor Vol 1 pag. 48. Dcoiiscriptus est. Hic
cilicet quum anno My gravissimorum criminum apud Clementem VII. Pont. Max accusatus, ac careeri addictus suisset, ut aequitatem probitatemque suam vindicaret, librum Moesi onscripsit. Alter Code pertinet ad Hieronymum Torcn im qui primum a clemente VII. laudato Caroloces neralis Uicarius datus, deinde hoc xauctorato, Generalis Magister creatus est. Complectitur hic Codex non solum omnia, quae orchius, dum Generalis Uicarii munere fuimgeretur, aut fieri iussit, aut statuit, sed et reliqua, tempore ruo istud munus administraret gesta. Uterque Codex Au- fori tum in dissertatione do binibus Humiliatorum extra Mediolanensem agrum positis, tum in additionibus, quae adeseem huius Voluminis conspiciuntur, insignem lucem attulit. Versatus vero est Q. Trabosithm in altera laudatae dissertationis parte ita, ut in recensendis Humiliatorum dolvi.hus Catalogi seriem haud sequeretur, quod priori partesiae eat. Commodius illi visum est ab hoc ordine recedere, ut recentioris Geographiae ordinem amplecteretur, quod profesta non improbamus. Iam vero quomodo hoc consilium exsequutus tuerit ostendemus, totamque adeo disputation- breviter adumbrare studebimua. Initium ferit Auctor ab Austriae in Italia ditione, ad quam domos Papienses, Lamdenses Cremonenses, Novocomenses, Mantuanas retulit, de
quibus ingulis copiose egit ac diligenter. Eandem diligentiae laudem meritus est recensen dis Sabaudae ditionis domibus quae tribus institi, ut vocarit, seu provinciis continentur, Novariensi, Vercellensi, et Alexandi ina. De Vesreellensi notandum, eam Subal pilas quoque regiones et Montistore, ii urbes complecti. de autem Vercellas tanquam provinciae caput constitutas citc dicit Auctor, quod antiquisiima ibi esset
268쪽
enis Humiliatorum domus Atque hoe loe oblatam stividebat occasionem de primis Humiliatorum Subalpinorum initiis aliquid dicendi a quo adiuvit eum benevolentia
avorum Taurinensium, Meirmem, Theologi et Carenae, Icti, qui illi scripta quaedam ea de re communicarunt. COLligit autem ex transmisi quodam Anonymi Chronico Sto. Humiliatos concionandi causa circa annum ago in Subalpinos penetrasse. Ditio Alexandrina quas Statiellorum. vulgo Atqui Dertonam a Genuam quoque complectitur. Sequuntur domus Venetae, quae quinques iis continentur, Bergomens, risiensi Cremensi, Veronensi a Vicentina. His descriptis ad Placentinam et Parmensem ogiam progreditur. Parmensem fingitin Regium ac Mutinam usque perdueit Hinc ad Etruriam pergit quae una tantum sagia concluditur. Ultimo denique loe Pontificia ditionis domus illustrantur, ac praecipue domus Bononiensis et Romanae Sed cur Auctor non progressiis est ad regnum Neapolitanum' Nam ut ipse monet, uricellius schedas quasdam S. Caroli manu scriptas legisse se narrat, quibus ille de Humiliatis ex Neapolitano regno avocandis cogitasse videtur; porro inlisticellii seli is Zambeccariae Florentinae Humiliatarum domus Priorissae litterae exstant an i643. d. 4. Mart ad Purieellium datae, quibus narrat, se, cum iuvenili
aetate esset, Humiliatum quendata vidisse e Neapolitano regno advenientem, in XX ante annos Bononiensem se hominem narrantem audisse, Humiliatorum societatem quandam in ea Provincia esse, qui solitariam vitam ducerent. Habent sano haee aliquam speciem Sed iure suo Auctor disputationem de his Humiliatis omisisse videtur. Nam numquam suisse illos, cum iis, quos hoc opere descripsit, in
miliatis coniunctos, neque unquam cum iisdem unum compos confecisse, tradit. Minc constare addit in nullis e
rumdem monumentis Neapolitanos Humiliatos unquam indicari , illisque exstitam horum societatem adhue stetisse. Utrum vero in Siciliam uminiam ingressi sint Humiliati.
269쪽
Vol. I. pag. 64. iam disquisivit. In Galliam denique adi
eum illis aperire conatus est Alexander IU. litteris ad S. L. dovidum, Galliarum regem an Ias 8. d. g. Nov. datis, quae in monumentis huius Vol pag. 193 exstant. Sed hoc Pontificis consilium, quaecunque tandem caussa intercesserit, exitu caruit. Atque ita disputationis huius ordinem atque argumentum breviter delineavimus. Ceterum multa eam eruditione refertam esse, non possumus non profiteri. Progredimur ad reliquam, eamque maximam Volumi nis II partem, in qua Humiliatorum monumenta exhibentur, atque annotationibus illustrantur. Videbimus primum de monumentis, deinde annotationes, quas Auctor subiecit, considerabimus. In edendis monumentis Cl. Tirasoschitis rationem secutus est hanc, ut non omnia omnino, quaecum re in manus venissent, Humiliatorum monumenta, eden-
a censeret. Quis enim fuisset edendi finis 3 Ex Pontificiis
vero litteris nullas omisit, tum ut hinc etiam constaret, quan la elset olim huius coetus fama, tum praesertim quod ex iis non exigua historiae ecclesiasticae lux accedat. Ex aliis monumentis ea selegit, quae aut ob argumenti dignitatem, aut ob historiae atque antiquitatis, quae inde elici posset, cognitionem, edenda viderentur. Interdum etiam excerpta tantum ex monumentis protulit, reliquis omissis quorum utili. eateiri nullam esse putaret. In iis collocandis Chrotiologicam seriem , utpote omnium opportunissimam , seruandam
duxit. Multa sunt ex autographis descripta atque huee sunt fideliter ab Auctore exhibita At quae ab aliis descripta ccepit, ea sic proferre oportuit, prout fuerant ad ipsum transinissa quae vero Vol II edita sunt documenta ea in. ara anni 76 et i 46. tempus scripta sunt. Vtilitatem eorum optime ex iis perspici posse putamus, quae iam de
observationibus, quibus ea ornata sunt, monebimus.
Laudanda prosecto est Auctoris diligentia atque erudi.
hi quae Humiliatorum monummia tam egregiis notis illv. stravit. Diqitia ' Corale
270쪽
isavit. Namque in his observationibus, aut variae hi xiae civilis et ecclesiasticae Italae imprimis eiusdemque spe. risioris capita luculenter explicantur, aut difficiliores Chro.
nologiae rationes perspicue enodantur, aut denique obscuriorum locutionum vis accurate evolvitur Singula haec exemplis illustrabimus primum laudavimus notas e plicandis historiae capitibus inservientes. mos ex his quasdam eligemus, atque ob oculis lactaris ponemus. i. Ias, est charta emtionis Humiliatorum Braidensium, in qua inter
alia de duobus civibus Mediolanensibus dicitur qua professi sunt Me vivere Longobardorum Ad haec verba C. Tis hosfiitis docte monet, dii hunc morem in Italia invaluisse, ut alias alii leges sequerentur, prout cuique liberet Sed Ro,
manam prae ceteris, Gallicam et Longobardorum leges plerosque secutos fuisse Leges Longobardicas primum a Ratha.ri Longobardorum Rege esse digestas ab aliis eiusdem gentis Regibus emendatas, a Carolo M ei quo succetaribus auctas Cum autem ex lege sua iudicandus unusquisque eL sedi consueverant monente porro Auctore, iis chartis, qu
rum aliquis esse posset in iudiciis usus, qua lege viverent:
indicare. Itaque in commemorato documento duo cives
Mediolanenses Longobardorumi legem sequi se, profitentur, Pag. 4a e litteris Innocentis III. a. Iao I. datis, suppletur abillonius, qui clericalem tonsuram ad decimum uvque saeculum non solum ab Episcopis, sed etiam a Monast,riorum praesessis atque a Presbiteris collatam fuisse statuiti Ex his vero Innocenti litteris Humiliatorum Praepositishoe ipse sub Leeuli dedimi tertii initia concessum vid mus Pag. 47. varii Cimonii errores emendantur, e qui bus hunc nominare attinet, quod duos Gosedos, Cardinales, perperam induxerit. Tag. I9 3 qui ραtres de poenitentia appellati fuerint ex aliis breviter repetit, atque auctoristate documenti cuiusdam adiutus, addit, etiam Humiliatos Ortii ordinis hae appellatione designatos fuisse. Pag. 98.
aut epistolam quanda; Alexandri IV. a. I 26o in Laterans Kk a datam,