장음표시 사용
252쪽
DIATRIBE ACADEMICA DE DEA ANGERONA.
quam Auspiciis De O. M. Disceptator CHRISTOPHORO SAXIO, A L. M. et Philo Doctore, Antiquitatum et Humaniorum Litterarum in Ultraiectina Academia Professere Ordinario, die IV. Iunii H. LQ. S.
actimi Aius, Indo Eatavus. Ultraiecti , 766 pi g. . eum tab aeri incisa.
Etsi pleraque priscorum rituum e scriptoribus antiquis re
peti et cognosci debent, in iisque ingens omnis antiquariae liberalisque dominae thesaurus servatur; tamen haec antiquitatum disciplina magno commodo careret, nisi monumentorum veterum utilitate frueretur. Etenim hae quoniam et corruptionis immunitate , et diuturnitate durationis antecellunt, saepe, quanquam lapidea, clamant nihilominus, et marmorea loquuntur, ubi silent libri codiemque eontieescunt. Quare nimis abiecte sentiunt de eorum praestantia, et a summa artium longissime absunt, qui non
nisi ludim aut antis ilia eo scenda caussa talia haberi
253쪽
et colligi putent. Sed mutos tamen et acutos hiuctatores desiderant, cum praelertim non stat omnia unius aut valoris aut aetatis In spectandis igitur hisce distinguendum est pus, et Argumentum operis Illud requirit oculos
subtiles et acutos hoc legendis veterum scriptis eruditum et antiquitatis peritum aestimatorem desiderat. Hae iii monumentis antiquis tractandis, viri doctissimi et nuper Winckelmanus, via progressi sunt, quibus se socium adiunxit Auctor huius diuertationis, axius, Vir doctrinae laude florentissimus, famaque nominis celeberrimus, in qua Plinii, Mammi Sabini, et Solim caussa deae Angeronae, signa duo memorrabilia e rincipis Auriae Natavis inacotheca depromta eo maiore iure illustrat, quo rariora a Caylusiote .
In nomine Deae variatur in aliis enim Angerona in Masurio Sabino autem Angeronia occurrit, qua differentia essectum est, ut a nonnullis, veluti Vosito, Remesio, Cupero, quomodo seribendum sit, dubitaretur. Sed Angeroniam, rum nomen esse non posse, patet etiam hinc, quod tum imde duci non posset vulgatum est nomen Neronalia quod
omnino Angeronialia dici deberet. Nominis autem natales ab obsolet Angero, cuius auctoritas Salmasi observatione Exercit Plin pag. . nititur, repetendae sunt, et Analogiae, quanquam nusquam sibi lectum memoret Auctor, confidem dum. Hinc ergo nominis notatio designat numen, quod asi angat et comprimat os loqui conantium. Non igitur confundenda est Angerona, cum Agenoria diversorum enim numinum nomina sunt, ita quidem, ut De haee silentii, illa vero rerum agondarum praeses habeatur. In quo error Vositi in Elymologico, Salmasii d. l. et Rein ianseriptionum pag. aeto iustam in animadversionem incurrit, qui inter pretationem veteris Glossae. Θεδε τῆς Καιρ- An- geronae potius quam Agenoriae accommodarunt. Nam
Vossit quidem, ideo consiliis Angeronam, quod in iis silentici
s opus, praefisiecta rati non Lusiacu, quod non
254쪽
ium βουλῆ , sed etiam in expedienda hac glossa ratio est reddenda. Deinde sciscitur aliquid, quod si contra consensum veterum, qui non tam deam hane, quam potius Consum eonsiliorum arcanorum largitorem memorant. Neque fidendum Grotianae emendationi, in Martiata Capellae verbis L. L pag. a. u. Ionusque Argisnam utraque miratur
estiste, ubi aliae editiones hahentingonam, quae vox sane ali. quid peregrini premere et occultare videtur, facta, ut legatur Meronam, vel Meroniam. Nec assentiendum Nic. Heinso in notis,s exemplo Grotianae editionis, quod nuper apud P. Wesselingium sitit, et Gemero in Thesauro L. L. probantibus Grotianam emendationem, Meronam. Amctore ins Codd. nihil praesidii esse intelligens, legendum eoniicie Argo notam, eique conteirurae ex Servii ad Virg. VIII. Aen. 3 s. et Ι, 24 probabilitatem conciliat. Iam vero Angeronam silentii praesidem esse, angendi comprimem dique oris ratio demonstrat, quod pro indicio silentii omnino omnis acceptum est a plurimis, sed recta antiquitatis μterpretatio iubet, ut tantum intellegatur id genus silentii, quod in vero urbis Romae nomine celando exerceatur, quodque aegritudini molestiaeque medelam paret. Utriusque eurae testimonia adsunt prioris quidem Plinii H. N. III. s. alterius Masorii Sabini apud Macrob. I. Sat. Io. Plinii quidem verba satis perspicua ob hoc maxime flentium institutam esse religionem antiquam, in reticendo altero nomine urbis Romae et numine tutelari; idem Solini silentii istus volunt, quod in optimae notae libris reperitur, et lectioni iosio inscriptis quibusdam latenti, Salmas iudicio praeserendum est. Ges nerus in The L. L. male intellectis Salmas verbis,ma. lam eius accusationem sermat, quasi H κronam putasset esse illud nomen non prodendum, quod is nee sensit, nec petrei ipsius vim Angeronam fuisse tutelare numen conceditur, eum inter pignora urbis suine non legatur Curabant autem Romani, ne divulga urbis nomine, id quod saepe adversus hesum urbes secisio se noverant, idem apsi quoque
255쪽
in hostili evocatione paterentur, auctore Macrobio . Sat. e. s. de qua superstitionis caussa plurimi tradiderunt. Maer. bium non tam verum aliquod Angeronae numen in animo
habuisse, quam potius ad divinitatis quoddam symbolum fictum respexisse suspicatur Caylusius yli Monum T. II.
p. 28 et quod inde refellitur, quod eius nec signo nec pontificum sacro, nee seriarum solemni die opus fuisset. Immo aeque, tam luit quam vocatum est Romanorum numen,
ac Aegyptiorum Harpocrates, etsi ab hoc illius orginem e. petenti Caylusio minime adsentiendum est Romanos quidem Aegyptiorum quosdam ritus et cerimonias recepisse, minime Auctorem fugit sed id non nisi sero, nec paucis adversantibus invaluisse se scire fatetur Neque enim quorum monstra oderint, eorum deos recepisse probabile; sed haetenus similitudo intercedit, ut quemadmodum Harpocrates digito labris impressis Isidem et Serapidem homines futiis disfimulandum suaderet, sic haec urbis Romae nomen silentio stemendum praeciperet Angitiae deae nomen in Inscriptionibus occurrit, Re esita. 236. et Gudii 4 9 Eademnae cum Angerona a quibusdam putatur Vir Celeb. nomnullis quae ad reliqua inscriptionis verba illustranda pectant interiectis, Theodontiique recentioris, quam quod ei multum tribuendum sit, seriptoris, vel sententia, vel suspicione reiecta, auctoritate Solini Polyhist. c. g. Vibii Sequestris p. II 6. M. Hess. et Servii ad Aen. II, 7so quibus accedunt Mininus, Salmasius B C. Arges , Nie. Heinsius et alii, Angitiam illam statuit, quasi Anguituran et vocari Medeam sequuntur ea, in quibus de originibus colendi numinis dis. putatur. Cultum eius antiquissimum et Numae regis aequalem esse docetur, quod ex Plinii et Solini locis citatis apparet; maamquam cuius fuerint generis quibusque formulis absolutus fuerit, haud sacile dictu est. Ehis nullum sacellum, quamquam ei perperam vitio sertassis scripturae tribuit Solinus et Alexander ab Alexandro sed simulacra duo, ad duplex ossierim indicandum, alterum in curia Calabra, praxi.
256쪽
ma Capitolinae res, in qua res divinae peragebantur, ubi Amteronalibus aera fiebant alterum in Voluptae templo Nani in ara Voluptae aliter explicari non potest, quam vel in area
Uoluptae, vel iuxta aram, secundum ea, quae de usu praepositionis in Pernonius ad Aelianum II. m. as et Bro. cusius ad Propere. I. El. L l. observat Formula quidem istius sacri Angeronalis, ut dictum est, in incerto reponitur. sed die nomineque veriarum nihil exploratius; nam ei siem ficatum esse a. d. XII Kal. Ianuarias ex scriptorum iam tam datorum auctoritate cognoscitur. Hic, quoniam in Fama
Grunerianis p. CXXXIII. idem dies singularibus litterarum notis DIU, N. P designatur, quas viri docti per Diualia Nefastus Primo reddentes, ad Angeronalia et re solent,
in huius Calendari originem et propagationem describe n. dam fit digressio. Cur vero Diualia intellegantur Angeronalia, nulla urgens necessitas est. Interim Diualia placuisse te Fastorum conditori videtur, quod ista aetas Dummi lius quam leam Angeronam appellatam mallet, sicut etiam a Plinio Solino, Macrobio non temere vocari videtur. Quatuor capitibus ista, quae retulimus Ontinenturi Quintum et ultimum commemorat septem deae imagines partim a Mont alconio in Antiquitatibus explicatis, partimi
in Caylusiana Monumentorum Veterum CollecΗone repe riendas quibus omnibus nonnisi vulgatior duntaxat oris di.
sito cohibendi gestus palam fit. Alia duo simulacra profert Vir Celeberri ex Principis Auriaco Nasiavi suppellectilo: quorum prius est singularis et vetusti operis signum ex aere perlucentibus in partibus quibusdam satis perspicue argem teis lamellis. Id olim in Farnesianis Thesauris Romae ani. madversum ab Ligorio, inde probabiliter ad Fredericum C mitem de Thoms magni Boemavit generum in Italia quo, dam peregrinantem transiisse videtur, et in eius villa prope Lugdunum cum reliquo apparatu antiquario omni assere tum, suit. Ipsam quidem imaginem nec remotissmae an G
257쪽
quitati ne optimi iniscis esse ex insolentiori eapillo nvinctura, faeie minime venusta, et quaesito pallae ornatu, λbi persuadet; sed quoniam tamen artifex pervetustam et i titimam oris obligandi speciem feliciter exprevit, ideo auro eontra non carius aestimandum. Alterum in Sarda diaginphie eumdem obserati et praeneri oris speciem a gemma ei effictam , stolaeque et pallae praetextae insignia refer eeteris vero rebus, apite relato, dextra manu leniiter elata, digitoque os elausum significante, laeva hastam puram te. nente archetypi signi exemplar servat. Naueri vero sive Narieti, ut Christus vocare eum consuevit esse, minimaeonvenit: vnnulli quidem putant, nec tamen suam opinio εnem eonfirmant. Nos Tabula aenea nostrorum euriositati deeri noluimus. Dupliei utilitate operis commemoranda concludit Au.ctor Primum, quam utile sit inim veterum seriptis monumenta antiqua comparare. Nam in hoc exemplo, ex haeeomparatione illud intelligitur, praenexum, natumque os, Solini, non posse ad solum digitum labia compescentem curri Salmasio rerum ad Sol. p. 7. quod iam Gesnetus in Thes L. L. v. Anere a sagaciter notavit. moinde, ne recentio ribus quibusdam picturarum architectis, ex suo arbitratuis gis quam ex sensu monumentorum prisco deorum dearuminque simulacra fingentibus, nimium tribuamus. Cuius levi. tatis specimen incentius Chartarius et Ioachimus Sandratius in seis deorum imaginibus, hane deam ore capistro O, structo exhibentibus, praebent.
P. RUTILII LUPI DE FIGURIS SENTENTIAE
rum et Hocutionis L. II. Recesuit et annotationes H
258쪽
Lugd. ML 1768. plata. 76 in s. Non dubitamus fore, qui universum cel. Rufin ensi de Rutilio Lupo edendo consilium improbent, et male eo, Iocatam in eo omnem operam atque industriam arbitrentur, propterea, quod non tanti essi videatur, scriptores, tenues quasdam de figuris regulas praecipientes , tanta cura ac diligentia recognoscere, quantam ille magnam enim eius operam futile, non, opinor, negabunt Lupo Aquilae, et usiniano recognoscendis et illuurandis impenderit. Sed hi erunt fere, qui partim eas res, quas ipsi minutias, imo nu.
gas, alii cordatiores et aequiores doctrinae accuratioris ianda. menta appellanti omnino negligant atque contemnant, par--tim non tam, quid et quale, quam quo loco quidque dicatur spe elandum putent. Ut igitur nihil nunc dicamus de eo, quo ipse se uel Editor, initio praefationis, defendit: non figurarum rationem, millies in Ichesis decantatam, sed pulcherrima
maximorum rarorum exempla, quibu intuendis imitandisquaslus ad osequentiam, proscissur, quam omnium Rhetorum praeis ramis cognoscendιs, hanc tam apud se habuisse tit Milio semporis ahquid impertiret eam esse latinitatem Rutilii, quae ad aureae aetatis elegantiam et, Oειαν accedat, vel inde apparet, quod Augusti vel Tiberii aetate floruit, ut optimis asegumentis in praefati e doctissimus Ruhnkenius ostendit. Deinde utconcedamus, e vita idem ac Rufiniano haud dissiculier consentiente ipso Rul venio, de Rutilio autem tantisper, non adeo magni momenti scriptores esse, quid hoc ad oditorem Qui si semel scriptorem aliquem etiam de rebrio, emendandum susceperit, non iam amplius de scriptore ipso eiusque pretio quaeritur,sed, quomodo ille hunc eme, clavexit, quid, aia oribus interpretibus praetermissum, addiderit, obscurius sitium explanave in depositum ac desperatum sanaverit, et eiusmodi alia. Iam vero cel. Ruhnkenium in reeensendis istis scriptoribus ita versatum esse, ut ab
259쪽
euisset, ipse adsphctus libri et fugitiva perlustratio unum
quemque edocebunt. Resertus est enim non modo obsermonibus ex interiori et recondita latinitate doctissimis v eum etiam rebus multis , ad historiam eloquentiae v teris Graecae illustrandam pertinentibus. Longe autem mistima et optima operis pars est in emendatione critie loeo. rum corruptorum. Nos certe, perlustrando libri, ut rarentum et quinquaginta loca meminimus reperire , quibus vel Lexicographorum veterum Graecorum, vel scriptorum Latinorum, cum verba singula, tum integra loca, vel tara opera, vel obiter, plerumque selieissime, correxit. Quid Dotur An diremus, melius sere, sciantum accuratae doctis ita apparatum, tantam copiam, in alio meliori scriptore, Valerio Flaceo v. e. Plinio maiore, Suetonio, profudi et Qui hoc dixerit, nae is nostro quidem iudicio parum aut nihil dixerit. Primum enim, si ad talem ille audiorei hane atteae doctrinae copiam contulisset, eodem iure posse alius dicere: Mallem equidem emendationum istarum eong., iem Rhunkenius in librum aliquem singularem Moesia.
isneorum, aut observationωn coniecisset, ne per multa auctoris istius loca dispersae veluti laterent, sed uno quasi obti tu ignosti possent. μ Quid ita dicenti responderi posset y
Nihil profector, ut ego arbitram. Itaque apparet, nihil referre, quo quis loco aliquid dicat, dum verum, rectum, et num si id, quod dixit. An minor est, ut hoc utar eraseditionis Salmas gloria, minus pretium, quod ille vir Exercitationes suas Plinianas ad Solinum potius, scriptorem imnuem aut obscurum, quam ad Plinium ipsum aut alium e elassicis et illustribus, effudit An deterius de 'oruillio, viro quondam celeberrimo sentit orbis eruditus, quod ille
doctrinae Graecae copiam in Charitonem potius scriptorem sequioris aevi ac mutiluin, quam in Xenophontem Herodoatum, Platonem, contulit Neutrum unquam audire nos m minimus. Ergo sit ita posuerit studium in levis argumenti seriptoribus editor Lupi, dum recti posuerit neo oleum
260쪽
atque operam in eo perdiderit, contenti simus hoe muhero; quo nos donavit quod quidem dignum esse applausi nostro, speramus ex pleniore libri enarratione intellectum iri. In praefatione vi cel agit primum de Gorgia illo, quem Rutilius in his libris e Graeco vertit, eumque putat Cicero. rus aetate rixisse, eundemque esse, qui Ciceronis filium in declamando instituerit. Cic. ad Div. XVI. Ep. I. Deinda de Rutilio ipso disserit, quem e loco quodam Quintiliani,
adhuc ab interpretibus nondum animadverso, demonstrat, iisdem, sere temporibus h. e. Augusto, vel Tiberio imp rantibus, floruisse. Tum, subsidiis editionis suae comme. morandis, historiam veluti editionum Rutilii eriticam eo posuit, cuius fere summa haec est ad Lupum et Aquilamedendos tres eodem prope tempore viri animum adiecerunt, quorum nulli de reliquorum consilio quidquam innotuerat, Nic. Roscius Ferrariensis, vulgo opimus, librarius Uene.
tus, a. 6 9. v O. Beatus Rhenanus Basiloae, Isa I. to,
et Aldus Manutius, is 23 fol. Paullo post uterque una cum Iulio Rufiniano, elegantissimis sermisi iit, I go, et is 4 Ε4to, ex of in Stenhaniana, qua in editione foedissime interpolati sunt a nescio quo, cui tum forte Stephanus curam rei commisit. Ex hac interpolata editione, quam tum omnes, haud dubie propter famam κριβε- et fidei stephanianae emendatissimam putabant, omnes sere insequentes fluxere, ut Gryphianae, D 46 et 8vo. uanienis sis, is suo, et ipsa Pithoeana, Rhetorum Latinorum omnium Parisiis, s 99 4to. Huius textus repetidus est ante paucos annos a Io. Matth Gesnero ad calcem Primarum Linearum artis oratoriae, Ienae 3743 8vo. Novissime donique eundem textum expressit editio Rhetorum antiquorum ea, quae cum notis Claud. Capperonnerit, Argentorati,
I 36. to mai prodit Itaque cum vidisset eoi Ruhnkenius, tres priores editiones, quanquam non ne mendis,
uuippe quas omnes ex eodem eodice fluxisse, lacuna com-ri munis,