장음표시 사용
51쪽
verba, sed vim Graeeortim expresserunt poetarum 7 33. . Cui quidem loco contradicere videtur alius, qui est in libr. de Fin. I. 2-5., vhi Cic. eos homines incusans, qui philosophiam noIint Latine scribi, hoe eo mais mirandum esse dicit, quod tabellas
ad verbum de Graeeis expressas non inviti legant, eum nemo tam inimicus paeae sit nomini Romano, qui Ennii Medeam aut Paeuvii Λntiopam spernat aut reiiciat. Suestitatua quidem de Paeuvii DuIor. p. 14. Ciceronem duobus illis allatis Ioeis diversa tragoediarum Latinarum genera distinguere in animum induxit: sed qui cogitaverit Ciceronem in iis tragoediis, quas verbolentis de Gra eis conversas dieit, etiam Ennii Medeam et Pacuvii Λntiopam ponere, inlolliget utroque illo loco pasdem a Cicerono respici sabulas. Vel sie tamen non ipse sibi repugnat Cicer ,: ad Drebum enim do Graecis expressas Latinas dicit sabulas respectu lanium. modo habili, philosophi earum disquisitionunt, quae, ut res ii a sert, multo magis quam sabulae a Graecorum exemplarium vellis
discedere debebunt. Quod Planetitis quoque vidit, qui in Pro
Rue ad senstralem dramatis adornationem et elocutionem, quam a Graeeis mutvali surrint nomani.
Ae do Ennio ερὶ quidem verissime Ilieron. Columna ita indicat r . Videtur aliquando poeta noster fidi interpretis ossieto sungit
39ὶ Valebutit igitur etiam in tragicos Latinos Horatii verba Ep. ad
Pis. v. 131. r nPublica materies privati iuris erit, si Nec circa vilem patulumque moraberis orbem; Nec verbum verbo curabis reddere fidus Interpres.si
40ὶ De vita eius cs. inprimia Hieronym. Column. in Collect. Fragmm. Ennii et Bernhur Rsim. Litteraturgesch. p. 176. not. 30 l. . Natus erat Rudiis, urbe propo Tarentum nnde Tarentinua vocatur ab Hieronym. in Euseb. Cliron. Ol. CXXXV. anno V. C. 515. 514.7 ; es. Cic. Brut. c. I S. et I Hael ad Cic. de Seneci. c. 5. - Α Catone Muaestor a. 519. U. C. e Sardinia Romam dicitur doctus esse domi. Nep. Cat. Mai. c. I. Aucti de Vir. IIlustr. c. 47. . In Sardinia autem si fides est Silio Itai. Heli. Pun. XII. 392. in
exercitu Rom. centurio fuerat Ennius r ita ut eorum salsa sit iminio, qui captivum eum a Catone Romam adductum putarunt. Sed
quomodo factum sit, ut Cato eum secum duxerit, illincile est dicturnam quod Aucti de Vir. Illusis. l. i. reseri, Catonem Graecam linia guam ab eo edoctum esse in Sardinia, huic opinioni refra*antur Cic. de Saneci. c. 8. Acad. Prior. II. 2. 5. Puint. Inst. XII. II. Valer. Max. VIII. 7. I. Comet. Nep. Cato. c. 3. , ubi Cato dicitur
52쪽
aliquando vero Iongius evagari, vel plura ex ingenio addibndo, vel
aliqua resecando, ut non mirum sit, si in plerisque Ennianis tragoediis , e Graecis conversis, quaedam habeantur, quibus nulla Graeca aut sere pauca verba respondeant, Vel aliqua vix eiusdem sententias non natin manis in Appareant vestigia. . similitor μα-
Lyre ad Varr. VII. 75. . in quibus vides, quid sibi permiserit Latinus poeta, qui non interpres, sed ne imitator quidpm esse voluit. Ibi enim ornavit Eurip., et hunc errorem animadvortens pro Sirio po ruit temonem 4 3. 4 Ηine minime audiendi sunt ii Viri Doeti, qui Ennii fragmenta comparantes eum Euripidis Dbvialis Euripidem enim et Aristaretium prae reliquis omnibus traia incis seeuius est Ennius; or. Isidorum apud Iucterium in ni not. ad Fest. s. v. probito), ubicunque aliquid in illis invenirent, quod
aut non haberet Graeeus imp earn aut diVersa saltem ratione Oxpressum, statim inde argumentum petierunt aut duan suisso iragoedias alicuius Graecae recensiones, quarum Prior Conversa suerit a Latino poeta, aut menda aliqua inquinata esse Euripidisve a. Ita iam Boeeu Graecae Trag. Prine. p. 279ὶ seu re mentum aliquod Ox Ennii Iphigenia desumi im notae fragmin. p.
ἐπι) eonsobat prioris Euripideae tabulas recensionis verba resorro. Tum vero nuixime inuis Λnall. Criit. p. 79 sqq. εδ Modeae Ennianao Damonia, quae cum nullo Euripideae tragoediae loeo concinunt, ad priorem huius sabulae recensionem referro
adniodum sonox Graecas literas didicisse; neque μperspecto poetae ingeniou ut Fime ius credit, de Adol. L. L. p. 74. I cf. Hartes, Istrod. p. IST) Catonem secum adduxisse illum nomam . patet ex Cic. Tusc. I. 2. . ubi Cato narratur tanquam probrum obiecisse Fulvio Nobiliori, quod Ennium comitem in provincia habuerit a. 565. . Videtur imitur casu magis, quam quod poeticam eius indois Iem cognovisset, Romam eum duxisse. - Ιi vero turpiter omnia miscent ac confundunt, qua Ennium prius in Aetolia militasse, quam in Sardiniam venisse statuunt e. g. mrlas, l. l. Greellisse, Lex. a. V.): non militant enim, Catonem qnaestorem fuisse a. 549 , Fulvium vero cousudem, a. 565. U. C. - Scripsit post Naevium. 41 CL praeterea Romerum, Praef. ad Eurip. Andr. p. XIII. 42 ansa me Euripidis elegerit potissimum sabulas, posita sortasse est in utriusque philosophandi studior quod et Ennia proprium fuisse tum Euhemerua elua tum fragmenta nonnulla tragoediarum edo
cent; M. Cic. Tusc. Disp. II. l. Varro, Lia L. V. h. M. Cic. de N. D. IL 2. 43ὶ 9uem secutus videtur Dimios, Hist. ot nom. Litt. I. p. 83.
53쪽
voluit. Sed recte iam obloeutus ei est 'tiskitia 1n Praef. ad E eip. Medeani, intelligens, Latinos poetas non ita in Graecorum
exemplarium imitatione versatos esse, ut verbum verbo redderent, neque ab eo, quem ducem I leris Itie in ' rebus sequerentur,. in
aliis discedere fas ducerent. disi ulla gravissima argumenta. incedunt, quae duas suisse sabulae alicuius oditionos doeent ex Ennianis fragmentis nihil colligi potest; imo si eerto Miremus, sabulam aliquam Euripidis his editam esse, tamen ubi Iintinua poeiti alia exhil,et, quam quae in Posteriore Gr. ling. editione reperimiis, rum de suo polius Putarem nova addidisse, quam prio
rem recenSionem secutum esse. Nonne enim mirum esset, Postposita emendatiore et exactiore sabulae pilitione, imilandam eum sibi proposuisse deteriorem , quam ipse Graios poeta illi improbasset, ut denuo Dam sibi sumeret tractandam 7 - Quamobrem nee Hreuliam bis ab Euripide editam esse ex Ennii fragmontis
mannum puto recte conclusim . Nec magis ne anno amena
rim, qui multis II ubae Euripideae loeia ex fragmentis Ennianae tragoediae conclusiones facit ad corrigonda ruieridandaque Graeea verDar quae tam libere interdum xerlit , et iis,tius imitatus est Ennius, ut paene ne similitudinem quidem habeant eum Latiniis Metra quoque, praeeipue in choricis cantibus vide l. not. 5. magnopere immutavit Ennius: ir inlinicos inprimis adamavit Hlythinos, quos et choricis camitin ilius adhi huit, et din is, ubi in Graeeis subulis initi liis rospondent 4. . - Denique non dubito,
accuratiore fragilietitorum Eutili considoratiotio ad liquidum perduei in me, qua tumis ot in adornandis singularum isag. Ρemonarum partibus Graecos ducox descruorit Eunius. Uriunt corie superest
fragmentum ex Ennii Iphig. ap. Gell. XIX. 10.), quod indieat
elioriim in hac fabula non ut apud Euripidem ex muli ritius, sed ex militibus constitisso; ita iii, ill vere monuit Vo,sius, verba illius 44ὶ Id de Nedea iura nega, it Iratis rara I. I.
45 CL Fragm. ap. Prob. ad Virg. ΕcIor. VI. 3I. coli. Eurip.. Med. v. I241 sqq.; - fragm. ap. arr. L. IL V. a. coli. Eurip. IIecub. V. 1077. cf. Osann Anall. Critti p. 13M; fragin. ap. Gell. N. Λ. XI. 4. et quae Ab er l. I. asserti. 4M Iniuria igitur , nonnulli statuerunt, Euripidem praeter nostram medeam scripsissa alteram trochairis versi hus compositam: quod resutatur in Ieti. Alig. Litteratumeitung. 1813. p. 4i0. CL fragm.ap. Cio ad Fam. VIL G.
54쪽
sragmenti . neque . domi nune nee militiae sumus . unice militum
chord conveniunt. - Praetextam tamen nullam scripsit, cuui
Scipio eius non tragoedia esset , sed Potius carmen, in quo laudes Seipionis decantatae erant, versibus trochaicis quadratis compositum. Neque etiam quod ait pretium tragoediis Ennii tribuendum attinet, quantum ex gragmoniis cognoscere licet, anteponendum eum arbitror Naevior quem quidem, ut consentaneum est, sinspia eultiore et versibus concinnioribus sui de Cic. Orat. e. 4i,. anis IIuit, audacia tamen Poeseos ae verborum Pondere neutiquam aequavit Mi. Sed peculiaribus virtutibus tragoediae, quas Ennius conserti,sit, insignes erant atque iliam uuos alitis omnibus vitiis, quae supra vidimus tragoediae Romanae ab ad versariis obiecta. Id qiiodvis fragmentum probare potest. Impe liti Ennius tragicis suis personis Romanam gravitatem ac severitalem, ut qui nummorum virorum consuetudine ae belli societate
non nomine nolum, sed revera etiam civis Romanus siclus esset: sed eum ita vi ac pondere sententiarum animos moveret ac Percelleret nunqiuina tamen aut nubes et inania petiit aut molliores animi asseelus oblitteravit Neque assentior se 1--ο Litte
in istillitielieti unil vernaehlassio, dass Hie im Epos Ungleietilierulea x videt Murden, so die Tragodie bis Eue Plautosigheit destngliolion Dialogs herabsanh. . dii salior ne harust ad Loe iudiacium perdueius est duobus Cie. locis, Orat. c. 11. et II., quorum in priore dicitur e . Ennio delector, ait quispiam, quod non discedit a communi more verborum,. in Posteriore: . Λu ego IIO- 4n Ut recte intellexerunt iam , p. Id. not. 18. Seriure, Cultera. Veter. Tran. p. 37. et Neu irch, de fab. tog. p. 62.48 Si parens poeseos Romanae vocatur Ennius primusque dicitur C
ronam ex Helicone detulisse Lucret. I. II8. : hoc unice intelligendum est de sermone eius comtiore, et de epica poesi, cui auctor erat celebratissimus Cic. de opi. gen. orat. I. 2. pro Balbo I. 51. de Orat. I. 45. I98. t adeo ut in Homeri comparationem
veniret Hor. Ep. II. I. M. . 49ὶ CL Aue . ad Herenti. IV. L Horati Sati I. 4. 60. 5M CL CIE. Tusc. III. ls., ubi haec ex Ennio asseruntur: illaec omnia vidi inflammari Priamo vitam evitari, Iovia aram sanguine turpari est. Comparea ala Praeterea quae Iarnsius, Uindie. Tr. Lat. p. Is. laudat.
55쪽
mero, Ennio, reliquis poetis , et maxime traieis concederenti, ut
ne omnibus 1 in eadem contentione uterentur, Erebroque mi iarent, nonnunquam etiam ad quotidianum genus Rermonis accederent. Ipse nunquam ab illa aeerrima contentione discederem T.
Sed altero loeo nihil dieitur nisi Ennii seribendi genus proxime
accedere ad eum verborum usum, qualis Ciceronis erat aetate reum ita versatum esse in novandis rerum nominibus, ut vocabulant, eo usurpata etiam seriore tempore cuique facilia essent ad intelligendum suor. Ep. ad Pia. v. 56. r quod de reliquis veteri- obus fragi eis non aeque dici potest. Altero vero loco non tantum de Ennio, sed de Homero etiam omnibusque reliquis magnis ρογelia sermo est, et quod Cic. monet, ad quotidianum eos interdum accedere dicendi genus, id nulli inorum opprobrio verti potest, cum Poetae non semper ampullas et sesquipedalia
vertia proiicere, sed Pro re ac lempore nonnunquam et variare debeant orationis colorem. Quanquam non dubium est, Ennium quoque Musarum scopulos nondum superavisse; nam Versus eiuslieet Deilius pronuant Et ad metrum quoque persectiores sint, quam Livii et Naevii, tamen nonnunquam aut nimia eiusdem literae a siduitalo displicent Fii, aut ut gravius nil auros cadant, omni singularum vocum iunctura earent, aut denique Pro iambo et trochaeo ponderogon spondeos oxhibent . i. Quo accedunt antiquae illae voeabulorum flexiones, ut terrai frugifemi, Metteo Fufetio, quae etiam gravitate quadam insi es sunt, sed ab Augustet aevi elegantia aeque longe distant, quam Spartanorum dialeelus ab Atheniensium lingua.
Omnes vero antecessores suos superaVerunt Pacu ius atque
Λuius, quorum utri palma tribuenda esset ipsi iam veteres inter se dissensere . i. Λmbos non verba Graecorum expressisse, sed Iiberius versalos esse in imitandis illorum operibus, supra iam commemoravimus, Ciceronis testimonio usi: hic adiiciendum, non tantum in singulis eos verbis aut tu estingendis iragoediae perso-51ὶ Aucti ad Herenti. IV. 12.52 Quod in Aeeti etiam trimetris viinperat Horati M. ad yis. v. 258 sqq.
53ὶ Horat. II. I. 55. - Vellei. Patere. I. II. Accium videtur summum habuisse, in quo et circa quem Romanam suisse tragoediam dicat. Utrumque vero Id. II. s. in Graecorum usque ingeniorum comparationem evectum esse pronuntiat, Ennio quidem plus sanguinis, his vero limae plus tribuens.
56쪽
nitrum moribus mulla novasse sed totam etiam tragoediarum, Iuam vocant, oeconomiam haud raro immutasse et proprio modo
instituisse. Iloe de una Pacuvii tabula, Dulor te, ex ipsis Dagmentis locupletissime ostenderunt Nae ius et Stitati estis: quibus etsi in singulis non semper adstipulari possis, eum ingeniosius multa quam verius disputata sint, lameta id viden lue evicisse, Pacuvium propriam in tractando Orestis mytho viam ingressum multis in rebus iit, Eurip. Iphigeniae Tauricae, quam secutus eAt, nsormatione nqα infeliciter discessisse M . Non hic quidem locus est, etiam in alias Pacuvii Aulique sabulas ita inquirere, sed est mihi persuasum, e reliquis quoque eorum fragmentis multa Vestigia erui posse, quae liberiorem illam Graecas traeiandi labii. Ias rationem clare Prodant. Caetorum Paenotitit Min a Varrone ap. Geli. VII. 14. liberta-
quae continet dignitatem et amplitudinem in suisso dicitur
exemplum: quo eodem ni ectare Videtur Cognomen, quod non nunquam si tribuitur, docti Hoc minime enim reserendum est ad doetam eius mythologiae creuitionem et philosophandi stu-54 CL fragmentum ap. Cic. de Nat. Deor. II. 36., et quod g. s. ab tuli, apud Ciceronem Tnaeul. Disput. II. 2I. 55 Cf. mysism in Censura Mimiitrii, Bem Iahrbb. I828. p. 48 505.56ὶ Singularem de eo libellum conscripsit Annib. di Leo Memorie di
P cuvio , qui tamen laudem eius nimium interdum exaggerat. Vidset Misylurium, de Pacuvii Duloreste. p. 3 sqq. - Natus est, ut patet ex Cic. Brut. c. 64., a. U. C. 534., Brundusii. Plin. N. II., XXXV. 4. ex Ennii sorore genituiti eum dicit; Hieronym. vero in Cliron. Euseb. Ol. i56. 4. appellat eum Ennii poetae ex silia nepotem ; quae tamen verba aut spuria sunt ut Maliger iudicavit aut
errore orta, cum acribere vellet auctor ex sorore nepotem quod Latinia idem est atque ex sorore genitum. Exempla huius loquendi rationis Vide ap. Forceli. a. v. - Frequentissimum liunc vocisvnepos usum iu vulgari fuisse lingua, arguit Francogalloriim vn veu,a Anglorum ηnephew,a Italorum uni potia. Ex filia nepos Ennii esse non poterat Pacuvius, quoniam Ennius natus erat 515. U. C. - Tarenti prope nonagenarius mortuus est, circiter a. 624. U. C. Hieron. Chron. Eus b. Ol. III. 3. 3. - Omnem eius aetatem
misere eonfuderunt, qui duos suisse Attios atatuerunt Collectionis Pisauri Editor p. LI sq. Foreell. Lex. s. v. Atti . Kυ e, Pro- Iegg. ad Plauti Translat. Germanio. p. LVII sq. . Hi natum eum dicunt a. 5I0., obiisse autem a. 600. U. C. - CL quae infra p. 49. contra eos disserui.
57 Horat. Ep. II. I. M. Quintil. X. I. M.
57쪽
dium ut Sue ilicitiis censebat, sed ad dietionis potius et sententiarum amplitiidinem, quam et Goll. I. I. designat, et Dagnietila satis ostendunt Mi. Perlinent hue audaces quoque verbo-rtini compositiones, quales sunt , rei andirostrum, incurvi ra- cum . Pt periodi arto quadam compositae . 3, ornati denique et elaborati versus, propter quos a nonnullis summus hallebatur tragicus iisela Quanta vero surrit sententiarum gravitas et an iilitudo, ex omnibus ae singulis eius fragmoniis eli cyt, noque
opus est, ut plura hie asseram M . Tamen ε.ic. Brut. e. 74. ninia Deutram dicit Pacuvium, eum a talis illius fuerit laus, tanquam innocentino. Aie Iistine loquendi. Quod timidona opprobrium uerιδιardy ni m. .illeraturgeseti. p. lil. Dol. III. nil dialogorum negligentiam trahit, Stiestilethra vero I. I. p. 7. roelius, opinor, do mendoso interpretatur singulorum verborum ae loquendi formularum usu: quae expli uitio omnino necessaria est eum propter
lati leni, qui e Persectis Pacuvianis impertitur, tum propter ipsa ea veri, a, qui e Cic. l. I. ni dit. Λil nimirum: . Sed omnes tum
re, qui nee extra urhom hane vixerant, nee eos aliqua barbaries domestica insuscavorat, recte loquebantnr. . Videtur igitur Pacuvius, utpote Brundii*iniis, non satis pure et emendate locutus esse, quo retulerim eiusmodi vocabula, quae ab eo fiolo usurpata affert Nonius geminitudo, unosei et terminationem genitivorum plur. in .dm nimis frequenter positam . i. Annibat ili Mol. l. nihil aliud putat Pacuvio a Cieerone crimini verti, quam antiqua illa et a poetis primum ficta voeabula; sed tum Cicero
non tam Pacuvium, quam omnes veteres poetas vituperare debebat. 58ὶ Philosophiam non neglectam suisse a Pacuvio videmus ex fragmento
61ὶ CL Auci. ad Herenn. IU. 4. 7. Fragmenti Ap. Non. R. V. I it. Contortiores eius periodos tangit Lucilius gni. Sat. lib. XXIV. 63. . CL quae hac de re exposuit mesthei rus, De Horatii Obtr ctatoribus, Poeti. Lait. Reliquiae adnot. I. 62 Cic. Orat. c. II. - CL fragii . ap. Auci. ad IIerenn. II. 23. GM Cic. de Div. I. Id. - CL Lansium, Vind. p. II. 64ὶ Cie. Orati M. IIS. - CL Foreellinii Lexic. s. v. Pacuvius, et Mansonem, Vermischis Schristen, P. 5l. not. 5.
58쪽
ni LP Alcus 65 aequo'quidem Illiore quam Pacuvius imitatus
que indole Dan opere ab oti diseri patiat. Cum in Pacuvio enim ulterias atque a trina inprimis laudanda esset, quae cernobatur etiam in ornatiore et limatiore scribendi genere, Attius laudem consecutus est altitudinis ac sublimitatis potissimum', minorem
- 6M Recis . iam Dirige, Vindie. p. s. noti 10. contra eos repugnavit, qui duos vixisse L. Attios posuerant. Omnes Ioci, qui id probare dicuntur, rectius ita explicari possunt, ut unum tantum A lium, et como diarum et tragoediarum scriptorem, fuisse statuatur. LIieronym in Euseb. Chron. Ol. 160. 2. refert quidem, inter col nos eum Pisaurum deductum esse; quod aetati Attii, qui eodem Ioco narratur a. 584. U. C. natus esse, non satis convenire videtur, eum colonia illa ae. U. C. 570. mitteretur Liv. XXXIX. 44. Vell. Paterc. I. 16. . Sed quidni sumamus, iterum Pisaurum missos esse colonos, inter quos Attius nosUr fuerit 7 Quod saepe tactum esse,
nemo est quin sciat Cic. de Lege Agrar. II. 13. II. M. Liv. XXXVIL 46. Νω hr, Bom. Gescn. B. II. P. 53 sq. . Tum locua Hieronymi in Euseb. Chron. Ol. 156. 3. 600. U. C., salso adhibitus
est, ut Pacuvius a. 600. mortuus esse demonstraretur, cum aperte ad hunc praefixum annum spectent verba ηPacuvius Brundusinus clarua habetis: ἀ quibus tum adiicitur, Tarenti eum post obiisse. Itaque perperam ex eo. loco collegemui comparato scilicet Cic. Brut. c. 64.ὶ, Accium seniorem aliquem a. 560. U. C. natum esse; atque hunc, illius tinnioris patrem, inter colonos suisse Pisaurum. a. 570. deductos. Ciceronia denique locum Phil. L 15. optime iam explicuit Lave, I. l. , ita ut ex eo concludi non possit, Attium tragicum obiisse a. 650. ideoque secernendum esse ab eo Λltio, quem ex Cic. Brut. c. 28. patet mortuum esse Circiter a. 667. Praeterea si duos Attios vixisse poneremus, quorum Prior como . diarum, posterior tragoediarum εcriptor fuerit, innumera inter aepugnarent, quae hic longum est exponere. Hinc certum videtur, unum fuisse, natum R. - . , mortuum circ. 667. Ereat Bothe in Fragmm. Poeti. Men. p. 157. Attium statuens usque ad annum
675. vixisse. Nempe Valer. Maximi III. 7. II. Iocus non intelligendus: est cum Lil. Diat. VIII. p. 421. de celebri illo Iulio Camsare, aed potius de C. Iul. Caesare Strabone, qui et ipse tragicus erat poeta et vir magnae in civitate auctoritatis Cic. Bruti c. M. et Asconius in Scauriatiam, p. 24. ed. O Ili. Aedilitius erat a. U. C. 666. . - Hinc etiam Bernharo, Rom. Litteraturgesch. p. 29. ipsum illud eollegium Doetarum, quod memorat Valer. Μaxim. LI., minime debebat in Gubitatiouem vocare.
59쪽
vero diligentiam eollo bal in elaborandis versibus aloe In sermonis vitanda duritie M . Plena sunt fragmenta ex tragoediis eius conservata altioris spiritus ae granditatis, Aescbyloque, quem - 'haud raro imitatus est, dignissima. Conserendum est ante omnia iIongius illud fragmentum ex Λttii Prometheo Soluto repetitum, squod extat apud Cie. Tusc. Disput. II. 10. , Titanum suboles etc. ε'), quod neque SehDyel Gortes. II. p. 17. Aeschylo in- idignum censot. Nec veri dissimile est, quod eleher AeschylγTrilog. p. s. not. 7. suspicatur, Λllii Philoctetam, cuius fragmenta asserunt Cie. Tusc..Disp. 11. 10. et Varro, L. L. VII. g.
l. ed. Milli., ad Λesetiyli potius quam Sophoelis aut Euripidis
sabulam compositum fuisse , cum etiam in his Λeschylea sublimitas conspicua siti Λtque eundem in aliis quoque sabulis se- eulus videtur Τι), et, ubi Sophoclem et Euripidem expressit, multa eum ex illo desumsisse probabile est.' Num vero, ut Sue ylit: l. l. p. 7 l. suspicatur, trilogias etiam composuerit, in medio relinquam: sed hoe ex solis sabularum titulis minime potest derivari, praesortim cum nonnullos litulos, qui trilogiae suspicionem movere possent, ut Λntenoridas et Λeneadas, certo ficiamus . singularum sabularum inscriptiones esso. - Dolenduin Dst, nullum Iongius ex choris Λllii ad nos pervenisse traginentum: Pro eul dubio enim in his multo magis, quam reliqui tragici Graecorum sublimitatem attigerat'; certe non magni cum secisse Euripidis choros, coniicio e Non. s. v. temerius, ubi ha e cius orba E seeundo Didase. libro desumta asseruntur: , Sed Euripidis, qui eboros temerius ita sabuliis . . - 6n Horat. Ep. ad Pis. v. 258 fg I. 6M Geli. XIII. 2. , ubi Paetivius, cui Attius Atrea fabulam Tarentἱ reeitavit, sonora quidem et grandia, quae scripsisset, dicitur iudi eam, sed simul tamen acerbiora paulum et duriora. 693 Attii hoc esse elucet e Non. s. v. adulatio, p. II. Merceri
τοὶ tua in re Hermannia quoque assentitiar; cf. IVe cIers Melitragmur Trilog. p. 36. IIJ Ut in Myrmidonibus cf. Vossitim ad hane sabnIam et in Phinidia. D Unam tantum ex Attii Atreo indagare potui chorici carminia Pa
ticulam, ap. Non. s. V. sonere:
Sed quid tonitru turbida torvo Anap.
Concussa repente aequora coeti Sensitnu' sonem
60쪽
Iam vero si ingenium pi ars in togitan, is, qua vidimus Pacuvium et Attium versatos esse in tractandis Gra coriavi Rhulis, non possumus non prodere, etiam in domesticis saetis celebrandis illos successu non caruisse. Ipsi tituli praetextarum , quas composuerunt, arguere videntiar, non historias tantum, ut Badonius et Planehius opinantur g. 7. , ni, iis enarratas, sed ros tragico cothurno aptissimas tragico modo pertractatas Psse. Idem vel ex
paucis parum Iaciniis colligi potost. Λsseram tantum Allii Decium et Pacuvii Λemilium: quarum prior iragoedia Decium c lebrat pro patriae salute vilam devoventem, qua devotione rite ΡPraela ipse se. eum hostium logioitibus m3slico quodam modo diis inseris saeratum putaret et his ch, de sab. log. noin. p. 76 sqq. : hare voro illustrat eaedom Λemilii Paulli in pugna ad Cannas γ', qui, cum ipse tirudentissiuius esset belli dux, collegae tamen istineri talem
morio luere quam cladi supersi s Psse malebat. Digna Raue iragoedia argumenta: quae etsi non contenderim cum ea tragoediae
proposuit, accommodatissima tamen opinor suisse ad tragicos etendos aspectus, ita ut manifestus sit Plantasi Prologg. p. Ii, eeror, filii Romanis tum ne discrimen quidem inter tragoediae et
comoediae virtutes cognitum fuisse nAseverat.
Altius ultimus suit, qui reipublicae temporibus magni tragici
Iaudem adeptu est. Iam si ad omnes hos veteres, de quibus disseruimus, tragicos respicimus, hoe Pxtra omnem dubilationem positum nobis debet vidori, positem Livio solo excepto non lantum Graecorum vestigia ausos esse deserere, sed etiam pro diverso ipsorum ingenio atque indole diversis viriulibus insignes suisse, neque unquam in talia incidisse vitia, qualia propria eorum suisse, a priori . domonstrasse sibi visi Aunt viri Rupra commemorati. Aerugo quidem et asperitas dictionis etiam in Pacuvii Altiique' tragoediis nondum pinno evanuerat: sed eum ea ipsa tantum pondus tantaque nani Atas Doniuncta erat, ut tragoediae illae etiam Augusti
aevo emendatioribus et exactioribus carminibus non cederent 70. 73ὶ Ut recte iudicavit Neu ires, de sab. tog. p. ra. De Aemilio Paullo Macedonico cogitarunt Boue, Framm. Poeti. Scen. I. p. I M. Lange, Vind. p. 14. et Fred. Irin emann, Arch. s. Philol. u. Pad 1833. II. 4. p. 5lI sq. . τη Sic nobis quoque obsoletae hodie duraeque in Lutherἱ operib
voces et atrueturae non displicent, sed plerumque cum vi ac vigore eius arctissime videntur cohaerere. 7.