장음표시 사용
331쪽
ae reuislimum esse oportere, quilibet itelligit se,
' Commum exordia sunt, quae de Val idine alterius inquirunt, aut veniam scribendigant, Dubi tanteia moderatione opus est; qui-im rogant veniam, quilin pecuniam aut bonumntium serunt, G. aut acceptarum epistola in sentΡntiam repetunt satiam hic modust tenendus opus est inprimis in purgationi- aut Xpostulationibus apud occupatos, ciniis non temere. G. Antiquissimum solle
nissimumque eli illud: SI VALES, BENE EST, ain VALEO, quod tamen iam altero post Auguam aeuo uisuerat Unde non est, quod abbis demuli in usum reuocetur: nisi forte,
a caussa aliqua subest, de statu amici dubitandi, c. G. 'φ Plorumque praesertim in litteris respon-riis. G. hoc ab occasione caussaque scribendittitur, adeoque reperitur acillime. . . si a tutandum alicui sit munus nouum eius inso exordio iniicienda esset mentio. Sic ΜΑ- UTIUS FUI L, a. Alfons Carasa gratulaturusarpuram, ita auspicatur Solent esse, quae nis exspectantur, laetiora. Nihι tamen issa, ta te auctum nuper accepimus, dignitate neque agis exspe fatum apud eos, qui ludia tua, tu 9Si virtutem praeclaros inpetus fuerant, neque cundius, aut laetitiae maioris inquam fuit. Interdum ab ipsa inscriptione capitur XOrum. . Ut Cic. ad Att. III, O M. T. CICERO
D. Q. CAECILIO Q. F. OΜPONIANO ATTICO.
uod quidem ita esse et avunculum tuum Q. Cae- aium,functum se obficto, ut te heredem insti-
aeret, ac testumento adoptaret, qua re nunc 'Omen ius geris, et non amplius T. POMPO-
332쪽
Gρneratim enim inter epistolarum vi tutes praecipua est BR RV1ΤAs, aveo, ut eas mn ram manum implere haud debere, scribat sNECA FVl. o. Nempe si maius volumen sit, cui sola dextra non sufficiat. De cetero ars a ldica est, quam breuissimis complecti, quae opus est dicere. G. ' Longiores es solent epistolae ad familiares, iisque quam maxime se oblectarit scribit Cic. epis ad Quint. fratr. I, I Sed ham plerumque, neglectis Xordiis, Iatim ad rem ipsam et variarum rerum narrationem pro re diuntur Nec breuitas tantum exordia epistolarum Commendat, sed et inexspectatum Statim enim nescio, quid admirationis et voluptatis ex citant improuisa eiusmodi, atque ineXspectatali exordia. Eleganti nimiam ergo Xordium Ιc. lepis ad diuery . VIL, II. quaini in morosi. iii amant, vel ex hoc intelligi potes Molese fere bam antea, te inuitum sic se pungit me rur . sus, quod critis, te esse sic libenter Sane, quid i
sibi vellet CICERO hoc ineXspechato exordio, in ltelligere non potuit Trebatius, nil perlectis se-lquentibus. Aeque elegans est exordium ANu 11 γ I . Odi paene meos oculos; et si oculi sunt, id est, omnium rerum cari imi Sed diceri peiVS, quam antea, hunc morbum, quo mihi nunc tuus adjectas, ulsus complexus eripitur.
Addo illud Coelii apud cic epis ad diuers VIII,
M. uvideo tibi tam multa quotidie, quae mi; sere, duc promeruntur. Item illud PLIN11 epist. I, 6. Ridebis, et licet, ridea4.
XI. θ::ς ς-- Idem de conclusione sentiendum, quae qualis esse debeat, facile e ipsa propoli, tione primaria intelliges I.
333쪽
Exempli gratia, si cui gratulandum est,r se patet conClussionem vel votum aliquod amplecti, vel cohortationem, vel commenda-onem nostri, vel aliud quid huiusmodi. Ita iam epistolis gratiarum actoriis subiicietur vel tum, vel grati animi pollicitatio vel commenatio in futurum. Sunt tamen etiarn conclus es quaedam tantum non dinibus epistolis com-aunes, Veluti niciorum oblatio, Commendaticialetudinis, amicorum salutatio, responsionis la- itatio, et quae sunt huius generis alia. Llud nodo tenendum, in epistolis ad eos, quorum micitiam vel parare Vel tueri ve sinus, uti prin- apium, ita inem blandum isse debere, idque anto magis, quo minia reliquum argumenturiailacere posse speramus. V Ita admirabiliter tra-
XII. Stilus epistolarum qualis esse debeat Stilla epe
adcurate eXposuimus, nihil ut hic addendum ea de re VideatUr.
De complicandis etiam obsignandisque stria in re tu- epistolis aliquid monere, superuacuum Vari fuerit Elippis enim et tonsoribus talia lsru- sunt notissima. De titulis tamen, quos ' '
vocant, et subscriptione, moneo, Umtenendum esse modum, Ut ne Vel antiquitatis adsectatione ), vel stili barbarie ac nouitate '), reprehentionem Ure mereamUr.' Antiqui nullo titulorum syrmate onerabant alios, sed litteris haec praemittebant: Μ. T. CICERO VOLUMNI S. P. D. Postea saepe adde-
334쪽
bant: AEVO, Vt: C. CAECI L. PLINIVM ARRIod suo s. v. Denique et alteri u nomen suo ho- no is caussa praemittere Biebant, eluti ARRIO SVO C. CAECI L. PLINIUS A. P. D. idque diu itv1tio positum esse nouimus Parasiticum enii videbatur, nomen suum postponere, Ceu stemdunt L. VINET ad Auson. Ps. O. et ΜΕΝAG. Amoeu. r. iu. c. I. . ΙΣ Hinc AUSONI Vs ibid. PAULLIΝ praeponen nomen, id metri nec eisitate excusag:
Tu prior et smen praegrederere meum. Quamquam et asorum titulo prior, et tua Romae Praecepit nostrum sella curulis ebur. SYMMACHUS, quum ad Augus os scribit, nomen suum postponit, contra quam fecerat PLI- NIVS SIDONIUS, et ipse XYΜΜAcuus ad alios, quos uis quum scribunt, suum nomen praemit-ltunt. G. Semper itaque veteres, omisi titu florum syrmate, breui ilia salutatione si sunt. Et hos quidem imitari non dubitarim, quoties ad familiarem aliquem scribendum esset At, si viris magnis scribendum, nemini ego quidem ustor fuerim, ut hac antiqua formula latur Satius tunc erit, titulos quosdam honoris in casu UOCatiuo epistolae praemittere hoc modo:
Ad calcem litterarum recentiore more adiunges subscription om
cultor perpetuuS. νε similem Ubi tamen melius videtur non connectere subscriptionem tum ultimis verbis
epistolae. G. Dandum enim aliquid hodiernis
335쪽
aoribus, ne magnorum virorum dignitatem su-ercilio scholastico despicere videamur. Videnum, quid de his talibus sentiat is, ad quem scriimus, et illius opinioni seruiendum. Quoties ubitandi caussa est, potius moribus saeculi no- ri obsequamur, et ceteris partibus tanto scriba-
au accuratius, Ut appareat, non ignorantia, sederio consilio nos vetorem illum morem non tinuisse. Vid praef. edit. VI ad h. l. G.) ' Merito sergo ex Latinis epistolis elabo-atioribus proscribimus I. a itationses illas: Sa- tem et oscia, χαίρειν ευ πράττειν α' iv metanuel, et similia; et multo magis II aenigma illa puerilia Mitto tibi NAUEM, prora pupique carentem, cet. Nec ferendae III loquu-ione abstractae, quas vocant, imitatione Gernanicae linguae inuentae, veluti Dominatio e si a vestra serenitas, nobilitas, amplitudo,
obilissima dignitas pytra, cet. y Quod nonia accipiendum est, quasi generatim abstracta aermanismum sapiant pulchra et antiqua sunt, elegantiam in illis quaerunt veteres ita in- enias dignitatis tuae studiosi imus, commolis tuis non deero, felicitati tuae gratulor, mnanitati tuae gratias ago i quin malefas, diruitas, amplitudo, et similia nonnumquam Ciceroniano more poni pro ipsis personis possunt, uoties nempe etiam ipsa abstracta commodumensum pariunt, ut Maiestatem tuam enera-wr, dignitati tuae serviam, amplitudinis tuae ludiosus sum. Sed non dignitas tua scripset
te. G. Multoque minus tolerandae, quae pla-ae vel barbarae, vel soloecae sunt, e g. Vestra leuotio discretio, paternitas, vestra gratia, cet.
Philippus Pulcher ad Bonifacium III scripsit: Κciat maxima tua fatuitas, nos in temporalibus iriniui subesse. G. Ignota quoque veteribuslla, extenuandi caussa reperta paruita mea, risu ita mea, quamuis prius placuerit iam VA-
336쪽
LERIO ANIMO I prooem. Ita mea tenui raest apud EI L. Mi I. Nempe ea ratione, ut QT1NCTIL. I, 2, 39. dixit: quod meae quoque memoriae mediocritatem sequebatur. G. Id vero Ol ea frequentarunt scriptores aeui posterioris, et maxime Christiani, quo vel maVime decebat modestia. 11 ERON ad Tranquilituum: Et quia meae PARV1ΤATIS uafris extentiam. Denique etiar IIII ab illo more, alios tertia persona compellandi, merito abstinemuS, V. c.
ni sit me excellentia Gra, s quid noui gestam' erit, eam de illo reddam certiorem. Scrat ergo et Putida haec omnia sunt, et a Latinae linguae indole aliena aeque ac compellatio in perina secunda singulari a more linguae Gen,
CAPUT II. DE GRATIONIBUS CONSCRIBENDIS.
Cur e m de δε iterum scriptionum genus quo hodieris istis.. I M. OnnUmquam utimur, sunt OR Rpra oepi TIONI S. Eas conscribendi rationem risi, qui ex instituto ostendant rhetores; superuacuum forsan fore videbitUr, ea de re vel verbum addere Enimuero quum alia hodie, quam olim, sit orat
riae ratio, neque vetera illa rhetorum lpraecepta nostrae reipublicae nostroque
saeculo positiit adcommodari licebit l
337쪽
et nobis pauca quaedam do conscribendis
orationibus monere. Oratoriam ' primi aericoluerunt Graeci,
e quibus Vi quiSquam, ' ante ARISTOTELEΜ,
eam in artis formulam, quae Xstet, G. redegit. Nam, qui ante hunc aliquid de praeceptis
rhetoricis commentati sunt, Veluti EΜPEDOCLES, TISIAS, THEODORUS, GORGIAS , vix videntur
operae pretium fecisse. Vid. Voss. de nat et con sit ut rhetor. VLII f. p. III seqv. Iam velo Graeci tantum non omnes in liberis ViXerunt rebvspublicis, in quibus plebs eloquentia dema go gorum quam maXime flectitur , Multum ergo intererat Graecorum, tum ad potentiam, tum ad securitatem, ut istam dicendi facultatesm adsequerentur qua animos vulgi huc illuc flectere pollent. Hinc et totius oratoriae Graecae linis eir το πεΘειν seu Persuadere, nec melius ea desi,niri posse videbatur, quam ρειθ ς μωκργος, Per suasionis opifex, ceu rhetoricam in Gorgia dispellat LA1o. Paucissimi, et in his ΤΙΝCTI L. Iib. I L. in lit orat cap. II. negarunt, Ino Ora toriae esse persuadere, Vel adposite ad persua*dendum dicere, eosque potius, qui bene et recis dixerint . finem rartis adsequuto ' censuerunt. Distinguendum est inter finem externum et
interarum. G. Sed si vel maxime hunc finem
proXimum dixeris tamen et illa bene ac recte dicendi facultas procul dubio ad persuadendam fuit comparata; isque adeo oratoriae fuit finis vltimus , At hodie alia . est rerumpublicarum plerarumque facies se Raro enim plebis suffragiis amplius, sed vel iussibus principum, vel optimatum consilis, summa rerum committitur Nec in laude amplius ponitur seXanimis illa eloquentia demagogorum, sed, scii male adhibeatur, ut olim a Grachis, G. suppliciis digna iudicatur. EN quo facile patet, oratoriam cuius hodie sus
338쪽
est, toto coelo ab antiqua illa Graeca distar's Ratione scilicet obiecti, persuadere de republiaca, sed non ratione formae persuadere, ut dicetur ad S. III. G.)II. Scilicet triplex erat Graecis dicendi occasio. Vel enim in conciliis populi, vel in foro et iudiciis, vel in Graeciae Conuentibus Verba erant facienda D. Quare etiam triplex Graecis erat oratio-ntam genus, DEMONSTRATIVUM, quo in conuentibus Graeciae
Oratoriam praecipue excolebant Athenien es. Nec enim vel Sparta, vel Thebae, Vllum, qui in ea arte excelluerit, oratorem protulere. Tamen Spartanis persuasit suas leges Lycurgus Thebis eloquentes fuere EpammondaS, Pelopidas, Ismenias, Cebes, Pindarus G. Atheni Uero populus certis statisque diebus solebat in concionem vel concilium prodire, ut de figendis refigendisque legibus, de legendis magistratibus, de pace denique ac bello in medium consuleret. Et haec quidem populi cornitia stata ac
sollemnia εκκλησιαι νομιμοι, Θρισμ έναι, item κυρο
ρω dicebantur. Aliquando etiam Xtra ordinεm cogebatur concio, si quid subitum accidisset, et
hae erant εκκλπίοι συγκλητοι, vel προσυπιοι, itemque κατεκκλησιαι, s seu κοιτα κλησεις. id. ΑΜΜΟΝ. VOC. εκκλπια, et ad eum VALRENAER. Uerbo cum Xtra ordinem etiam X agri con-
Vocabantur. G. De quibus populi conciliis vel comitiis V L. POLLUX Onomas. VILI, .sa.
339쪽
sor quoque exercebantur iudicia publica, maxime in Areopago, de quo Videndu SUID. Oceαρως πάγος. o. EVRS in Areopago. Denique tota Graecia habebat suos conuentus, suasque panegyreS, ad qua Vndequaque ad Communes ludos communiaque sacra confluebant Graeci. Talia erant Olympica Pythia, Nemea, Ish--ia, de quibus PFEIFFER Antiqv. Graec U. sequo In conuentibus ergo Vel κλμι- ratores populo vel suadebant, vel diti uadebant aliquid, de quo tum deliberatio instituebatur. Vid. DEΜOSTH. Orat pro Cte h. t hoc genus dicendi μηγορικον, κηλη -κον, Vel συμβ-υτικον solebat appellari. Tale sunt ΕΜOs-EN1 orationes Olynthiacae Philippicae, et retia quae pleraeque. In foro etiam, veluti Areopago, Palladio, Delphinio Prytaneo, Phreatio Heliaeo Lyceo Meticheo, quoties habebantur dici publica, oratorum partes erant, reis vel diem dicere, vel eosdem defendere, quod qua ratione factum sit, iuculenter ostendit Evns. in Areopago cap. extremo, et SIGON. de reptibi. Athen. H. Et eiusmodi orationes dicebantur δικανικοι seu generis iudicialis, quales sunt Ε-ΜOATHENIS Oratione in Aphohum, Neaeram, Aristogitonem, et aliae. Denique, quando Graeci uniuersi ad ludos sollemnes confluebant, in publica etiam ista celebritate gentis orationes habebantur, in laudem illorum qui Graeciae libe talem defenderant, hosteSque deuicerant, COEL. RHODIGIN DEI. antiqu. XXVIILI, 1a.
tum vero hodie nec in populi Con An etiam ho-
ciliis concionentur demagogi, nec in o T.
ro caussarum patroni eloquentiam Osten genera reuotent, R i, tr
340쪽
tent, nec deniqtae sollemnes quaedam se persint panegyres facile patet, triplici illius caussarum generis, quo ni tersa veterum rhetorica nititur, hodie nullurn superesse usum ). Quandoquidem ergo in scholis tantum aliquae supersunt Oratoriae Latinae reliquiae, declamationes vero illae umbraticae ad nullum trium
genus inueneriant doctoreS, quod, Utam non tam in persuadendo, quam mcendo delectandoque Verset Ur , Δ Ι Δ ΑΣΚΑΛΙΚON adpellare consueuerunt ')φ Aiunt equidem hodienum nos vel a dare, vel vituperare, suadere, Vel dissuadere, adcusare, vel defendere, adeoque omnino, gnum esse veteris oratoriae sum. Quo sensu QUINCTIL. lib. III. cap. 7. Laudare sent, vel contra, pertinet ad momentum iudiciorum, et
ipsis etiam reis dare laudatores licet, et editi iucompetitores, in L. Pisonem, Godium et Curionem Iibri vituperationem continent, et tamen tu senatu loco sunt habiti sententiae. Sed qui considerauerit ea, quae paullo ante de trium gene-rum origine disseruimus, facile deprehendet, orationes hodiernas de laudibus hisoriae, de lalosophia cum iuris udentia coniungenda, de non ferenda iuvem m protervia, de turpitudine ebrietatis, aliasque huius generis non magis 1lmiles esse orationibus veterum in comitiis populi, ibroque et conuenibus Graeciae habitis, quam umbram lues s Disserunt itaque, ut maius et minus, obiecto, sed non praeceptis. Ecquis vero orator Vel scriptor non optet etiam hodie,