Godofredi Hermanni de particula Gā̀n libri iv

61쪽

Eadem ratio est particularum sinalium, ut οφρα, οἷς, οπως, ινα Aristophanes Eccles. IGI.

id Vesp. 61. Illud notandum, hanc constructionein indicativi ne particula ἄν de more usurpari, ubi sentem ita principalis, sive addito αν, sive non addito, conditi nem non impleiam continet, ut apud Aeschylum Prom et .

Exempla quaedam dedit Matthiae in o. r. g. 20. not. 5. qui tamen neque Eurip. Phoen. 213 afferre debebat, quo in lac i, te nini ut, sed QP ignificat, neque Plat nis lacum in enone ita truncatum apponere, ut Plato I gentibus allier, quam licet, loquutiis rideatur. Integerti,cus hic es p. 89. B. καὶ - ἄν που καὶ τοδ' se ει σε οἱ ἀγαθοὶ γίγνοντο, ῆσάν που ἀν- ιιι οι ἐγίγνω - κον - - τους ἀγαθους τας φυσεις' - μεις ἄν παραλαβοντες, μώνων ἀποφηνάντων, ἐφηυλαπιτ αιεν ἐν ἀκροπόλει, κατασημηνάμενοι πολυ μἄλλον η ο ρ σίον , να μηδεὶς -τους διέφθειρεν, ἀλλ' ἐπειδ' ἀφακοιντο ει ii, ῆλικίαν, χρήσιμοι γίγνοιντο ταις πολεσιν. Aperium est, expressam esse in principali sententia emiseditionem non impleiam. Quod si quae Per ou adiuncta est sententia, iterum habes ἄν, acium id est eo quod

non pende ex priore sententia, sed sola per se constat. Quod autem in e mutatur verbi modus, id recte quidem observat Butimannus fieri propter Praegressum pl ιντο, sed non explicuit tamen. mirunt non recte dixisset Plato ἐπειδή ἀφίκοντο, quod sic itidicasset non fuisse illos ad iustam aetatem perventuros. Quod si participio usus esset recte dixisset, ἀλλ' ἀφικομενοι εἰς τὴ ῆλικίαν χρτοιμοι γιγνοντο Nec non Potuit ἐγίγνοντο dicere, quam-

62쪽

LIB. I. AP. 10. Muis praegresso φώοιντο. Eurip. non V. Stobaeum LXVIII. II. P. 420. νόμοι γυναικων ου καλως κεινται πέρι.

Iia, nisi fallor scribendum nam male vulgo ει περ ἄν. Sextio iii libri ci omittunt. Eathius ἐξεi'αλλ' ἀν scriben- dum tittibat quod vituperat, ilire quidem, e parum

ex pistriit Hl II: hens huius rei ratiotiem alckenarius in

Diatr. de r. Eur P. I s. quod etiam Brunckio accidit, quem vide de hac constructione ad Aesch. Prom. 155 ad

Noli vero putare, non licere omnino in hoc genere laquendi particulis finalibus addere ἄν. Immo necessaria aliquando eius adiectio est. am ubi non, quid isses, sed quid potuisse fieri indicare volumus, necessaria est Particula Demosthenes de falso test ad Aphobum p. 849,

1 . πρωτον ἐν γαρ περ eo ἀληθως ταυτα μὴ ἐμ αρτυ- ροοεν, - ἄν νιν ἔξαρνος ήν, ἀλλἀ τοτ ευθος ἐπὶ του ιαστηρίοι , τῆς μαρτιρως ἀναρογνωσκομένχη, ἡνίκα μἄλλον ἄν--ον , νον εὐτέλει. Hic ἄν positum, ubi ad primum adspectum abesse debebat. Recte vero posuit: si e ptiis quum nunc prodesse mimveLomissa parsicula, sensus seret , ista profuisset.

Quae Particularum finalium, eadem etiam condis natium ratio est. Min non aliter iis additur ἄν, quam ubi necessarium est. Est autem necessarium tribus pos munimodis. Primo ubi non simpliciter dicendum est si esset,

de eo, quod non est; sed si posset esse, de eo quod non modo non est, sed ne potest quidem esse. Vt apud De-mοSthenem in Steph de trierarch. P. I 229, 22. , τοἱ- νυν υπηρεσιάν τῶν κρατίστην ἔλαβον, πολλω Πλειστον αργυριο ειυς. υτοι ει ιι ἐν ε Iχον χεὶ γον ἁν ή3ιων, ουδεν ἄν ni δεινον νυν δ' οὐδ οποιαντινουν πω μειέ- Diuitia ' Cooste

63쪽

ω D PARTICULAM,

σθωι Ται, περ του πλείονος ἀντιλεγοντες. Ita libri Didani, recte, ut inihi videtur Alii omittunt ἄπι si hi, ita

mili remiges Dbituri fuissent multo deteriores, non mirrem foret omisso αν, diceret, s hi habuissent remiges deteriores ut opposilui laret, at non ha6-rim deteriores Ai habuerunt illi nulliri omnino. Ii quo apparet duplicem inesse conditionem, ut, quum itera, quia in principali sentensa re est, carere ea particula, tuerit, altera eam requirat lene enim omnia si dicas,

haec habebis: M uti hominen re ges, i in foret in rum, si hi remiges deteriores Dissent. Alier modus est, quum in principali senientia non inest conditio non im- Ueta. am claum non ad es adderetur αν, nescires uirum de re vere facta, an de cogitata sermo esset Demosinsenes ad Timoth. p. 201 18 4 τοίνυν τουτο ἰσχυέγοναν ἐν τουτω προς μει τευι ριον, τι ἐξεδίδου τον Αἰσχριωνα, ον πε/ι θῆναί φημι ποτούτου, καὶ λαβεῖν τὰς φιάλας παρά του πατρος του ἐμοί, καὶ την

σεν ἄν τὰ ψευδος τῆς ἀληθεία μἄλλον , καὶ αὐτὴν

ἀσθενείαν τῆ τοτε καὶ την ἐρημίαν τῆν tiri ἐπιστευ- θησαν αἱ κατ' ἐμου ψευδεις γιγνομεναι κατασκευαί; Si dixisset. εἶτ' Οὐδεινον ἀν ῆν, mittere, in seque tibus debuisset Antiphon p. z80. HS. g. 29. Bekk. καίτοι δεινον, εἰ o αυτοὶ si εν μάρτυρες τουτοις ἄν

μαρτυρουντες πιστοι σαν. ἐμοὶ δὲ μαρτυρουντες, ἄπιστοι εσονται Muci μιν πάνυ μὴ παρεγένοντο μα τορες, ἐγώ di παρειχομην ἄν, τους παραγενομέ-νοτ μῆ παρειχομ ν , μέρους δέ τινας, εἰκοτως ν οἰτοττων λογοι πιστοτεροι ἡ σαν των ἐριῶν μαρτυρων. Hoc in loco ambo modi, de quibus dictum, coniuncti sunt am illa. τουτοις ἄν μαρτυροῶντες πιστοὶ , αν, ei εἰ εἰκοτως, πιστοτεροι μαν των ἐμῶν μαρτνρον,

64쪽

LIB. I. CAP. Isti dicta sunt, quia nulla est conditiis non impleia in primam seniensi δεινον ἐστιν. Hoc autem εἰ παρειχομεν αν, ubi non recte a Belcher cum duobus codd. missum est αν,

propterea dictum est, quia duplicem habet conditionem. Sensus hic si mutum vero, si ii in testes pro illis testuntes fide digni essent, pro me autem nullam clem his uni et ri oniniis non es fuissent testes, ego Gutem exhibiturus frissem, et, qui sivissent, non exhibuissem, sed ratios, ipsorum dicta ratus faei, mi mei testes, habuissent. Adde conditionem non impleiam principali senientiae, et videbis iis dici debere:

Cod quidat ἐπεχειρησα αν. Sed recte on ittura Parii-culam alii codd. et Plutarchus p. 5 2. A. Tertius denique modus, quo ἄν additur, is est, quum in ratione ex pluribus membris composita, Praecessit sententia carens conditione non impleta, licet eiuSmodi conditio in sententia principali insit. Nam non posset intelligi, de re non.

Vera sed cogitata sermollem esse si praecedentia rem

facian continent. Aeschines c. Timarch. P. I 07. 329. g. 85. Be . Ουκουν ἄτοπον ἄν ειη, ω Αθηναῖοι, εἰ

reidi μιν μοι λέγοντος, αττοι βοει τῆν πωνυμιαν - ἔργων ων συνιστε τουτω, μου ει λέγοντος ἐπιλέλ- σθε καὶ μὴ γενομένη oti κρίσεως περὶ του πραγματος, λω ἄν, γεγονοτος δε ἐλέγχου ἀποφευξεται Aper

tum est, si hic abesset ἄν sensumsere, si his caussaeeriit, non, Leericlisset.

De omissa particula ἄν univercte. In communi scriptorum usu mulio saepius onus Particula ἄν dubitationem excitavi se doctis, quam adieria,

65쪽

sus, uirum quid necessario, mi usu qu-dam et consuevidinesas oni iisque emissae prius sviii investigarinae, quam regulae constituendae. Et hac quidem in re, in qua me versamur, illud ante omnia videndum est, qui sit, quod dicimus omnii paruolam missi enim dupliciter meli. Nam aut lut mulari senientiam putamus detractatarincula, aut mutari quadam ratione. Quodsi nihil mutari sententiam volemus, recte quidem loquemur, quia in omitti particulam dicemus, Sed Committemu tameI aliquii ah- surdi, quia si particula aliquid tamen gignificat, nihil eam simificare necesse esset, si Perinde esset Iitrum adderetur an omitteretur Sin mutari omissiorie particulae volemus sententiam, imitii particulaim non recte clicemus, quia, ubi non illud sigi illicandum est, ad tuo opus est Particula abesse eam necessarium est, ut non omitti, sed non ponenda esse dicenda sit. Itaqii quum utrovis modo absonum sit, omissam dici articulam, videndum an tertia quaedam ratio relinquatur, qua iure dici possit omitium vero ita am mutari sententiam quom dicimus, aut plane aliud quid dicere eum, qui loquitur, indicamus, aut idem quidem, sed eum levi aliquo et quod non magni, ferat discrimine dicere. Et hoc quidem quum st, ut se tensa maneat eadem, parumque intersit, uirum addatur an onuitatur, tum vero recte licebit omissam dies v que hanc oninem disputationem in duas paries diridemus, quarum in priore de particula necessario Onussa L e. ne ponenda quidem, in Hiera de non necessaria eius Onus'

sione licemus.

66쪽

LIMI CAP. 12

parsimilae adlaesione, et nisi semper, tamen Plemnique ea carere. H. Alatuitae gr. r. g. 510. s. et quem ille laudat Schaeseravn elei ex P. 130 seq. de χρῆν et ἔμελλον dissereniem. Non temere hoc seri, sensisse videtur Imithiae g. 508. not. I. sed debebat eam rationem an Plius persequi, Praesertim quum ita simplex et Plana si ut non Diat non siniim cuivis apparere. Neque enisi uulum illorum verborum est, quod non aut saepe aut aliquando certeiarsiculam ἄν tam necessario requirat quam alibi a lSpernetur. Nam ubicumque aliquid, quod etiam sine conditione verum est, commemoratur, abesse debet particula: ubi autem aliquid Itominamus, quod nonnisi certa conditione verum est, necessaria est particulae adiectio. Intelligitur id autem ex opposito. Nam ito sine conditione verum est, ei non licet opponi, non esse Verum quod autem certa tantum conditione est ei recte op-Pones, no esse, Sublata condisione. Declarabo rem

se dicit, quia oportere indicat sine conditisne nee potes opponi, ἀλλ' ου nam si oportet, quomodo potes non oporteres At non omnia fiunt, quae Oportebacliaque quod opponere Dies, aliud est ἀλλ' os ἔστι. Contra non dicit, το - πανουργον ori se πολύ, sed addi particulam. Nam illa tantum condisione non forent inulti nefarii. Atqui, quia non exsist lex illa, uni multi.

Itaque oppositum est, ri' δετι πολυ. Iam saeclle intelli getur, cur ea potissimum verba, quae vel nec uiatem aliquam significani, ut cis φελε, χρην, ἔδει, προς η vel liberialem faciendi, ut ἐξῆν, ἐνῆν, vel veritatem rei,

ut ῆν, μελλεν, saepissime careant articulae accessione. Νam quae fieri oportet, vel licet, vel quae sunt aut futura sunt, Heriunque simpliciter veritatem rei continent,

67쪽

τι μελλον ἐργάσασθoe . θανατον ἀντ' DTO αἱρετε ονην. Vtrumque recte dictu in Nam et nori expiare ae dem, et turpe quid facere linPim erat, semperque impium est. Itaque tantum abest ut lae anomalia quaedam sit. iiii uid modum Sella telo luebatur in Meletem. p. 55. ut certissimam legem habeat articulae iiii sior cuius legis rationem noli erspectam esse a Si sui fero, manifest procli adii tatio 1. . t 29. Neque iii ipsi verbo hoc tritille iiiiiii est. ii Odis: rticula carere potest, sed potest id tum demum neri, quum vel Verbum ipsum

non tantum auxiliare est, sed idem quod ἐξῆν signineat, ut apud Demosthenem p. 56 6. εἰ γα μηδἐ ειχετε - αλλων λογίσασθαι,οιηδ ἐφ τμων αυτων Io τε ab ταυτα συνεῖναι, ἐν δειν παράδειγμα Oλυνθίους

τουτουσί, οῖ τί πεποιηκοτος αυτοις Φιλίππου πως αυτεμ κέχραῖνται vel ubi adiectivum accedit eiusmodi, quod aliquid per se vertim significat, ut non possit contrarium oppositum cogitari, veluti in hoc Sophoclis in ed. R. 1368. quod Schaeserus asseri:

que enim aut ου κρειττον ῆν - ουκήν ἐφίμερος ΟΡ- pom potest, sed opposita eogitantur, at coecus es: Meares adspectu liberorum. Itaque etiam Latini in hoc

genere non coniunctivo, sed indicativo utuntur, licebat, πολιebat , aequum erat, et quaecumque sunt huiusmodi alia dicentes. Ex quo apparet neque iii illis exemplis, quae Schaeseras p. Ias assert, initii Potuisse ἄν,

68쪽

LIB. L CAP. 12.uiud autem quodi 55 exaphig. in Aul apposuit Plane non pertinere ad omissionem parsiculae, quia quod Achilles di ii, ἐγὼ τλια δίν, μνευ- ἐν ἀνδρα- ,

hunc sensum habet me ergo insimum Argivorum, et nullo loco habendum, Menelavin utem virum put bat Agamemnon, si me nomine a caedem facien- clam abutitur. Dionysius vero Hal. in arte rhet. . . p. 247, 9 est Reisk ad quem locum illa adnotavit Schae-

feriis, quum scripsit se μέν ου καὶ παρς απινοῖ τῆς

ιδεας ταυτης παροδείγματα , non est id recie Schaeseriis sic interpretatus posses quidem euum in Ses esseare a huiusformae reperire. Nam ei ευρε si illud voluisse scriptor, addere debuisset, nec posses, sed, teras veri oportebat, quia non licet opponere, es non potes inare inre. Recte ver loquutus est Dionysius, hoc

volens in promptu erum ex pla in Ac phicis, qui uti poterum sed noto iis uti Sed satis. Nihil enim opus exemplis, quae quis ex quovis scriptore millena possit colligere. Talia potius afferre operae pretium est, in quibus additum sit G, quoitiam de ea re quidam dubitarunt. Est

enim etiam illis verbis, ueti plerumque carent Partiti illa, necesSario altilenda, ubi coi trarium illorum verborum iri mente habemus. Incipiam ab insigni ad rem demonstrandam loco Demosthenis in id. p. 25. I. 3. τοίνυν ἀπεχρη τους τοι λονυσίοις τι ΠΩιουντας τα υυδους τους Ductv δίκην διωναι, υδεν α προ ρεδει τουδε τουνο ιου. λα υκ ἀπέχρη. Hic omnia ex conditioneiendent et aperte oppositum est, ἀλλά προςδεῖτον νομιον.

69쪽

tunt am oppositum est, αλλ' - ἔστι o αυμαστον,

Ουκών φιά νυν δε βουλευεσθαι. Nempe oppositum est, ἀλλά in νυν Xenophon Anab. V. I. Io. εὐμεν πιοτάμεθα σαφῶς, τι iξει πλoi Σειρίσοφος ἄγων ἱκανά, o G εδει 60 3μέλλω λεγειν. Eadem hic quoque oppositio. Addit oppositum Dentosth. Timocr. . 39, 24 ἀλλἀ νῆ σία αἰσχρον ἐσως ἄν ην, 'Aνδροτίωνα δεδέσθαι, χ λαυκετην, ii Μελάνωπον D μὰ τον λ', ω ἄνδρες δικασταί. Si quis alia exempla requirat, aliquot ex uno Demosthene indicabo, apud quem quis ἄν cum ῆν coniunctum inveniat, P. 40 IS. T , II. T, Is IM,

3. 108 6 1 313, 23 1418, 10 prooem et cum ἀπώχρ' P. 813, 4. Et ne desint exempla, in quibus onussa, uti debest, parseuli mi, non additam videbis apud eumdem ad ἔδει p. 1, 5. R I. 145, 10 582, 2. GRIs ad ἐνῆν p. 52, 6. 354, 13 3as a. ad ἐξῆν p. 33, 11. 85, 15 ad ἐχρῆν p. 955, 20 ad ii P. 230,15. 260 4.355, T. ars, II. 395, 3. 5. 463, 24 I016, 24. IOIT

21 ubi plerique libri recte omiiuni ad προςῆκεν P. 900,

24 948, I . Ex utroque genere pauca libet adscribere. Dicit DemostheIies de reh. Cherson P. z, S ubi quid

70쪽

γματα, α νυν ουτοι ποιουσι. Recie Verias, ut omnino ibi omissum est αν, per indicativum hoc erret nim sapientium. Non potest enim opponi at non est sapientium, sed a non facitis. Idem de falsa leg.

ἀλλ' ὐπέπρακταρ. Ox Vero omisit neque enim ΟΡ-

positum cogitatur, fui ita stultus, sed jeci ista, et frigienter quidem. Idem de corona P. 293, 2. καὶ εἰ νυν τριωνήμεων ἀπο τῆς Ἀττικῆς οδον τῆς μαχημνομένης, τοσουτος κίνδυνος καὶ φόβος περιέστη τῆ πο- λιν τι ἄν ει που πλvoso τῆς χωρας ταυτο τουτο, θος συνεβη, προςδοκῆσαι πην, - enim vinuit, quia non est illud factum, quo facto oportuisset. Alia ratio est huius loci in Philipp. m. p. III 5. εἰ μὲν ου ἄπαντες ε ιολογο - Φίλιππον τι πολε πολεμεῖν καὶ τῆν εἰρήν ν παραβαίνειν, ουειν ἄλλο ἔδει τον παριον- M-γειν καὶ συμ ολευειν ii οπως ἀσφαλεστατα καὶ στα-τον ἀμυνου-- ἐπειδῆ δ' ουτως τοπως ενιο δι κεινται, --πολεις καταλαρι νοντος δεώνο--Γ-aλὰτων τιμετερων χοντος καὶ πάντας ἀνθρωπους ἀδικου- τος, ἀνέχεσθαί τινων is ται -- ολις υόντων που - κις, virisιωντινές εἰσιν Gποι--ειτον πολεμον, ἀνάγη φιλάττεσθαι καὶ διορθ-σθαι περ τουτου Viderii tea hic addendum sume ἄν, quia opponi potest, αλλ' οὐδενουειν ἄλλο λεγειν Nihilo mimis reci ouilis est particula. Neque enim sic intelligi haec voluit Demosthenes, sed quum velit Philippum ab omnibus hostem iudieari, vehementerque improhet eos qui aliter gentiant, in hanc sententiam loquitur: si nemo nostrum vBitaret. illum hostem esse, de eo tantum me dicere opus erat,