장음표시 사용
311쪽
Explicatur, quomo Musterium Trinitatis Isicernaturali ratione demonstrari non possit,nihil ta- men contineat rationi repugnans. URANIAE THEORIA. I
E T E R E S, Theologi non fuerunt tam religi sin distinguedis his nominibus eontra & su
pra naturam sicut Theologi recentiores. Non enim dubitarunt interdum asserere,multa in Re. ligione nostra fieri contra naturam, ut constat ex Ambrosio in Iibi De his qui Sacris initiantur Mysterijs Cap.9 Caeterum Scholastici non imprudenter dixerunt, in Religionα nostra, nihil esse,nec fieri contra,sed supra naturam: intelligetes id esse contra naturam, non quod repugnat huius vel illivo naturae, sed quod naturae repugnat Vniuersae ; cuiusmodi est,. quod inuoluit contradictionem. Cum ergo ab omnibus coces.sum sit, nihiI a Deo fieri posse, quod cotradictionem cotineat hine recte dictum ab ipsis est, 'sterium Trinitatis, Incarnationis, & Eucharistiae esse quidem supralnon tamen contra naturam. Et hocipso sensu, Concilium Lateranense definiuit,m ubia esse in nolim Fide supra;nihil tamen contra naturam: Quam ob causam idem Concilium praecipit, ne quis se conferat ad fluidium Theologiae, nisi Philosophia prius imbutus; idquis potissimum, propter Mysterium Trinitatis, & Creationis. Vt autem ostendamus, Mysterium Trinitatis non esse cotra naturam,hoσmodo Philosophandum erit. Si Diuina Generatio & idem di- de Spiratione Diuina contradictionem inuoluit, & repugnantiam; ia erit vel ratione Generationis ipsius, ubi communicatur Natura,vel ratione Naturi quae communicatur, vel ramtione modi, quo communicatur, Vel denique ratione Persona xum, quibus communicatur.
Repugnantia ex parte Generationis oriri posset vel ex eo , quod omnem generationem comitetur mutatio, vel ex eo quolin omni gineratione P ducatur noua natura. Quare, cu Deus nu,
312쪽
nullius mutationis sit capax, & si producatur noua natura multiplicetur Deus; sequitur in Deo Generationem esse no posser sed neutrum ex his obstare Diuinae Generationi facile ostenditur. Non enim obstat Primum; quia Generatio secundum proprium conceptum, est ortus, seu egressus unius ab altero secudum naturae communicationem; ac proinde, secundum se a strahit ab omni mutatione. In generatione autem in riorum
reperitur mutatio. Primo,quia generans non communicat eamdem naturam, quam habet ipse, sed producit alteram similem
illi, quam habet. Haec autem natura, cum producatur de novo, transit a non esse,ad esse; proinde mutatur. Secundo reperitur mutatio in generationibus inferiorum; quia generans non producit totam naturam, sed solam formam: quae cum educatur ex materia, materia transit abesse unius formae, ad esse alterius; . ac proinde mutatur. Hac utraque mutatione caret Generatio Diuina. Nam Pater communicat ipsam Naturam suam;&ideo non reperitur hic prima mutatio. Praeterea comunicat totam Naturam, non partem tantum; ac proinde non reperitur hic secunda mutatio. Nec obstat secutidum. nam cum generatio, Vt diximus, sit ortus, seu egressus unius ab altero secundum naturqeommunicationem; non est necesse ad rationem generationis, ut in ea producatur, vel communicetur natura distincta: immo vero, cum generatio sit communicatio naturae, eo perfectior erit,quo maior reperitur in ea co mmunicatio, & unitas natur . Quare si generans communicet eandem mei numero naturam, quam habet genito; quoniam communicatio naturae est maxima; generatio etiam erit perfectissima. Consistere autem perfectionem generationis in perfectiori communicatione naturς,
constat a posteriori. Nam si in genitore, & genito reperiatur
tantum natura generica, non appellatur generatio , sed abo tus; ut si foemina canem pariat: si vero sit in utroque na tura specifica, di vocatur,& est generatio. Et quia in humanis, non reperitur communicatio eiusdem numericae naturae I quo magis genitus exprimit naturam numericam genitoris, figura, & lineametis,eo etiam dicitur perfectior generatio; quia nimirum generatio tendi t,quantum potest ad comunicat ionem eiusdem naturae. Quare refert Arist. 2.Polit. in ijs locis, in quibus uxores erant communes, illi assignari consueuita infantem pro filio ,
quem infans magis figura, & lineamentis retulisset. Cum ergo
313쪽
Daeeunque in Deo sunt, persectissima sint; generatio, quae est
in Deo.quia perfectissima est, summam petit comunicationem
naturae: Se quoniam maxima omnium unitas,est numerica, c5- municabitur in Deo eadem numero natura.
Repugnantia ex parte naturae oriri posset ex eo, quod una numero natura non videtur esse posse in pluribus Suppositis quod tamen asserendum' est in generatione Diuma. Sed haecellam repugnantia nulla est. hoc est enim discrimen inter Su positum, & naturam; quod Suppositum quidem est incommunicabile. Cum ergo nihil se ipsum generet: in omni generati ne is, qui generat, non communicat Suppositum suum; sed ne cessario, si generat producit alterum Suppositum a suo. Natura verti communicabilis est, ut constat in natura generica, & specifica,quq communicatur. Quod si natura indiuidua creata coinmunicari non potest alteri; id accidit, non quia est indiuidua sed quia limitata est, & finita. Nam si esset indiuidua,dum modo elset illuni tata, & infinita, communicari posset. Ostenditur hoc in natura specifica; haec enim natura specifica communica bilis est multis indiuiduis: quia ut specifica, non habet limates: immo quandam habet suo modo infinitatem rabstrahit enim a hoc, vel ab illo indiuiduo. Itaque natura uniuersalis ut specifica est quidem communicabilis pluribus, sed non existit acturna turae vero particulares existunt quidem; sed quia quidquid ere, tum est, finitum est; ideo non possunt se communicare pluribus. At Diuina Essentia utriusque naturi persectionem habet: nam existit, sicut existit natura indiuidua creata; & habet illimitationem, &infinitatem, ut habent naturae uniuertales,&sp cificae: ideo licet actu existat, communicari tamen potest. Repugnantia ex parte modi, quo communicatur lige natura, oriri posset ex eo, quod asserimus, communicari naturam peractiones omnino immanentes intellectus, & voluntatis. Quod videtur fieri non posse: led id non repugnare ostendimus. Nam actio duplex est, transiens, de immanens. Conueniunt hae duae actiones in hoc, quod utraque in creaturis est accidens discrepant vero, quia in creaturis actio transiens est productiua ,ec est idem cum termino; immanens vero,in*cunda est, rema. t in agete;& nisi ipla esset accidens, idem omnino esset cumagente. Iam vero, cum a Deo remoueda sit omnis imperfectio:
non erit actio Dei accidens, sed erit iplamet substantia Dei; quod
314쪽
quod etiam concedit Arist. Ιχ. Met. Rursus , actio immanens Dei non erit sterilis, sed Rcundar sicut enim Diuina Essentia, Una cum sit, aequi ualet tamen rebus omnibus creatis, & continet perfectiones omnium; si evnica illa Dei actio continebit simul persectiones omnis actionis creatae, transeunt Iso immanentis, eritque quodammodo utraque. Ex his soluitur omnis repugnantia. Nam actio Dei Patris , quia Diuina est, est eiusdem Naturae cum ipso: quia immanes, erit idem cum suo principio: quia vero habet perfectionem etiam transeuntis, produ-Cet terminum, sicut producit transiens,& erit idem illo. Quare eadem erit in Patre Natura, qui est principium Generationis, cum Natura Fili=, qui est terminus eiusdem. Repugnantia denique ex parte Suppositorum, quibus haec Natura communicatur, oriri posset ex his. Primo. Quia non videntur multiplicari posse Supposita no multiplicata Natura. Secundo. Quia non videtur communicari posse Naturam, non communicato Supposito, si Suppositum, neque re, neque sor maliter differat a Natura Tertio. Quia in te Iligi non potest,qua ratione Subsistentiae Personales, cum sint omnino idem cum Natura, distinguantur tame a realiter inter se. Sed istorum nihil obstat. Non Primum. Nam in Supposito sunt tria, uatura, existentia, Si subsistentia: & hoc tertium est de ratione formali Suppositi, & constitutivum ipsius. nam accidentia habent naturam, &existentiam; quia tamen non habent subsistentiam, non sunt Supposita. Itaque necesse est multiplicari subsistentiam , multiplicato suppositor multiplicari autem naturam, non est necesse, ut patet,quia eadem natura specifica habet multa Su posita: ergo si ponatur illimitatio illa in Natura Diuina indiui. dua, quae reperitur in natura specifica; licet una sit, habere tame terit multa Supposita. Non Secundum. Licet enim idem omnino sit Essentia, & Subsistentia in Deo; retinet tamen qua libet rationem suam, quam habent subsistentia, & natura,sumptae incommuni. Ratio autem naturae est,ut sit communicabilis: ratio Suppositi, ut sit incommunicabile. Vnde fit, ut eadem res communicari possit, ut est Natura,& sit incommunicabilis, ut est Suppositum. Sicut admittunt omnes, idem esse in Deo
cognitionem, & amorem; negant tamen Deum amare peccata, sicut cognoscit. Nee obstat denique Tertium. Nam DiuinqHvpostases, seu Subsistentiae sunt Relationes: relatio autem
315쪽
PutaruntPMDsophi Gentiistis , in tribus Diuinis perso
creata, quia accidens est, subiectum respieit; quia vero tale acicidens est, Idest relatio, respicit terminum,cui opponituriunde
sit, ut distinguant plerique in relatione esse cin & esse ad )
Relatio igitur Diuina, cum non sit accidens, non inhaeret ELien tiae, sed trani it tota, ut ita loquar, in Diuinam E isentiam radeo nullam cum illa compositionem facit.Qula vero rationem retinet relationis, licet non inhaereat, sed subsistat, respicit te minum, & di 'nguitur realiter ab eo, quia opponitur illi. Ex quo fit, ut subsistentia Patris, quae est Relatio Paternitatis, dia tinguatur realiter a Filiatione, non ab Essentia, quia cum EDIemia non habet oppositionem, sed habet cum Filiatione. Hactenus sit dictum Philosophis, qui si quid nostrae Theoriae contrarium habent, sequenti Capite diluetur , quod erit vice Commentari ijs, quae breuius hic dicta sunt.
Proferuntur Philosophi, qui prae caeteris Mysterra
Trinitatis oppugnarunt; afferuntur eorum rationes, & selution .
OC Caput tertium feeabimus in quinque Partes. I n Prima ostendemus, Philosophos assuetos lumini naturae, capere non potuisse unam numero Natura in tribus Personis. In secunda ostendemus , Hoc a nobis cotra Gentiles nec probari debere,nec posse. In Tertia, Patres disputantes contra Arium, non admodum fuisse sollicitos ad hoc probandum, In Quarta ponentur rationes Philosophorum contra hoc Mysterium. In Quinta, lutio. nes istarum rationum, & finem d sputandi faciemus.
Prima Pars capitis. QVod attinet ad Primum, Nonnulli ex Philosophis, qui
Christianam Religionem prius susceperant; inanem, ut ait ripostolus, Plutosophiam deinde secuti,censuerunt,eodem modo
316쪽
Contra Ethnicos ct Philosophos. 3ς s
modo tres Diuinas Personas esse unum Deum, quo tres homines simi unus homo Quare sicut in tribus hominibus ponimus ex Philosophia tres substatias; sic illi totidem ponunt in Deo.
In hoc errore fuisse Ioannem Philosoponum cognomento Grammaticum, testatur Nicephorus lib. I 8. Hist. cap. s. aduersus quem multi scripterunt, sed praesertim Conon. & Gregor. Pi-11des. Historiam ad longum refert hcepturus lib. I 8. Hitior.cap. a 6 68. Eundem errorem Porphyrio tribuit S.Cyrillus,1cribens contra Iulianum lib. I . ad finem: ubi ait, idem lentisse,quod Arius; esse scilicetur Trinitate tres Deos. Quare, cum dicerent Ariam, Filium esse minorem Patre,& Spiritum Sactum L at re& filio, tres etiam necessario in Trinitate lubstantias assere Dat. Et haec causa fortasse fuit, cur Magnus Constant mus, Arianos, worpbrianos appellandos esse centuerit: sic enim in Edusto co-tra Arium legimus apud Socratem l. I c. 6. Quemadmodum P omphyrius inquit capitalis pietatis hostis, qui nefarios libros contra Uigionem ChriRianam nuper edebat, mercedem dignam laboris recepit: ct eiusmodi quidem, ut apud posteriς rasecula non ipse solum maximis probris vexatus fuerit, ct turpissima infraniae labe aspersus; veruetιam ipsa eius scripta deleta penitus, ct extincta I sic etiam visum est, Arium ct eιus sectatores Porphyrianos nuncupare, 'ut quorum secuti
sunt mores, eorum etiam nomen habeaut. Et Theodosius Iunior. L.υltima de H.ereticis e Quemadmodum, inquit, e frianι lege Diuae memoriae Constantini, ob similitu finem impietatis Porpbriani a Torpb rio nuncupautur, . Porphyrius ille , Olim Malcus , ex Eunapis in eius vita, natione Iudaeus, Bathanae natus, teste Hieronymo in Epist.ad Galat. Plotini di lcipulus fuit, primum Christianus, deinde A postata. Cum enim, inquit, Vicem. l. IO. cap. 36.d quibusdam Christianis sesareae verberatus esset,vel potius, ut scribit Socrat. l. 3 . c. I P. rapi ebe us; ipse cum iniuriam em nou bene ferret, veluti atrabilι percitus, Chriwan mum abiurauit. Sic Nicephorus. Puduit A postatam defectionis; tunc praesertim, cum tanquam rabidus canis vitaretur, ut inquit Hieronymus,ab omnιbus. Quare, ut culpam aliqua ratione minueret, finxit Ammonium, Virum praeliantissimum, insignem Philosophum, Plotini Magistrum,multo prius id fecisse; ut, Ammonio duce,leuior defectionis culpa Videretur. Sic ergo scribit, conferens Ammonium cum Orige-ne. Origenes, inquit, contrariam Ammonio secutus eIι viam; e --
317쪽
quam sapere coepit, Philosopbiamque attigit cita ad legitimam vivendi rationem se contulit. Origenes autem cyracus Gracis eruditus d
sciplιnis, animum ad barbaram appulit temeritatem ; m qua se ipsi- doctrinamquesuam ad quaenum exposuit. Haec ex Porphyrio. cephorus refert lib. s. c. I 3.Iba Hist. Sed egregie redarguit eum Nicephorus his verbis .Quid ille,inqultimore sycophanta non tam visceretur, q omneIuum studium ad id contulit, ut in Christianos inse- heretuν λ ausus quippe est, Origenem asmare ὀ Graeca superstitione pransfugisse; Ammomum vero contrata vera pietatis innituto ad p regrinam relgionem transiuste, cum Origeni Christiana professo patria prorsus fuerit, Ammonius autem ad extremum usque spiritum confianier persuasionem Fidei in corinum retinuerit. Idem plane de Ammonio contra Porphyrium scribit Euseb.lib.6. Hin. c. I 3.σS. Hieron de Scriptoribus Ecclesianicis in Ammonio. sed quid mirum, ita de Ammonio Porphyrium loqui, quem Cyrillus lib. 3. contra JHianum calumniarum patrem appellat Non immoror diutius
in hoc homine. De vita, & moribus Porphyrij copiose scribit
Lactu nivis Firmiamus illius aequalis: fuit enim Crispi Caesaris pnceptor, qui a Constatino patre fraude Paustae nouercae necatus est, ut testatur, Euseb.in chron. θ S. Hieron. Scriptoribus Ecclesiasticis in Lactantio. Hic ergo tantus vir suis coloribus Porphyrium exprimit ιib. s.c. 2,suppresso tamen Porphyrii nomine. Contra libros vero Porphyrij inulti scripserunt, Merbiains,meronymus, Augustinus, sed praecipue Eusebetur libros trigima , totidem e gno linaris: de quo sic habet Mentius Lirinensistit. de Olbolica Fidei antiquitate. Quam multas ille haereses suis vis imbusoppresseriti is
inimicos Fidei confutauerit errores, iudicis es opus illud triginta ' non minus librorum, nobilissimum ac maximum, Po insatas Porpor columnias magna probationum mole confudit.in viis de errore eo
phyrii, ει Philoponi; quibus nunc in Transiluania noui adhabrent Ariam, istorumque nituntur rationibus, quas in posteriori parte Capitis afferemus.
Seeunda Pars δενν, istam Vod attinet ad secundam Partem huius Capitis, Myst
eontra philo- e rium hoc unius Essentiae in tribus Personis ostendi non opis , potesta nobis contra Philosophos Gentiles, qui Diuinas scri
is ueri C. I pluris, ει Concilia non admittunt,opassim docent omnes Par
318쪽
contra Ethnitas ct philosophos. a 9 7
trti. Et ratio est; quia ut ostensum est Cap. prim. Mysterium hoc excedit vires & lumen naturae,nec ex effectibus inuestigari potest; sed peti, & addisci debet ex Scripturis, quibus Gentiles Philosophi fidem non habent. Quare tria cum hoc hominum genere praestare debemus. Primo Ostendere possumus, Christianam Fidem & Religionem este euidenter credibilem: quod ex multis, sed maxime ex miraculis persuadetur in Disputatione de Fide. Secundo ostendere possumus, hoc Dogma ex iis este, quae docentur in hac Fide & Religione , & a Catholicis omnibus recipitur: quod abunde fecimus lib. I .contra Haeretiis cos.Tertio hoc Mysterium nullam inuoluere cotradictionem, nec esse adina ton; quod praestari debet, soluendo rationes, quae eontra ipsum a Philosophis & Getilibus afferuntur. Addamus, multa a Philosophis asseri, quae fere parem difficultatem habet cum hoc Mysterio. Afferam ex multis paucissima. Primo affirmant Platonici, unam & eandem ideam esse penitus idem cum singulis hominibus; homines tamen singulos inter se esse distinctos. Secundo. Docet Auerroes lib.3. de Anima,unum & eundem numero intellectum agetem else in omnibus hominibus. Quod figmentum multis locis confutat S.Thom. praesertim in opusculo I 6. ubi Auerroem, ob hanc praecipue causam , non commentatorem , sed υmuersa Nilosopbis Peripatetica peruersorem appellandu esse ceset. Haec sunt ipsius verba. Tertio. Ab omnibus, etiam Philosophis conceditur, animam rationalem esse totam in singulis partibus; cum tamen partes ipsae in se distinguatur. Unde sequitur , cum motis nobis moueantur quae sunt in nobis, si manus moueatur, reliquo corpore immoto, eandem animam eodem tempore moueri totam, & no moueri. Quarto. A mul tis defenditur esse plu res formas essentiales in eadem reis V.G. in eodem animante duas animac, vegetatiuam & sensiti.
uam:&tamen non minus videtur naturae contrarium,esse plu-
res formas essentiales simul in eodem Suppolito, quam esse una numero Essentiam in pluribus Suppositis. Cum enim forma sit actus,actuat, ut ita dicam, & definit materiam,sicut figura qui-titate me at eadem quantitas non potest habere simul duas figuras ; ergo nec eadem materia duas formas . Non contendo , hanc opinionem esse salsam, sed placet esse veram: quod magis ad rem nostram facit; & tamen exploditur tan
319쪽
go mirum, si non capiant Philosophi Mysterium hoc, quod res
creatas infinito superat interuallo; cum tam multas res creatas . non probabiles modo, sed etiam veras capere non possint A posite ergo S.Mrnarii.loquens de Trinitate ιιbro I.de consider tione ad Eugenium: Denruimus n/,inquit,quod dictum est de unitare, eum inducimus Trinitatemὶ non, sed statvimus Unitatem. Dicimus Patrem, dicimus Filium, dicimus Spiritum Sanctum non tres Deos, secvnum. Quid sibi vult iste, ut ita loquar, sene numero numerus8 si tria, quomodo non numerus t si unum, ubi numerus.ὶ Et postquam expIicuit pluribus, Deum esse trinum in Personis, & unum in N iura, subdit. Quaret quis, quomodo istud, quod catholicum esse dicimus, possit esse; sussciat ei tenere sic esse ; atque boc non rationi pes cuum, nec tamen agnitioru ambiguum, sed FHei persuasum.
banda Diuiis nitate Pers naris ex Ser prurir . qu mio ostendanda
QVod attinet ad Tertiam Partem, multi hac nostra tempestate praestantes Catholici notarunt, Veteres Patres io ge diligentiores fuisse, ut probarent Diuinam Naturam in Pe sonis, quam ut ostenderet unam numero Naturam in omnibus Personis. Primum illud quam accurate praestiterint, docuimus in Disputatione contra Arium, & Macedonium. In hoc Secumda reanssiores fuisse, facile sibi persuadebit, qui obseruauerit
varios dicendi modos, quos usurpant, cum de Personarum unitate loquuntur. Aliqui enim dicunt, tres Personas unum esse Deum, secundum oeconomiam, aut imperium; hoc est; quia omnes tres Personae eandem authoritatem habent & adminι- strationem. Sic loquitur Tertullianus labro contra Traxeam, non uno loco. Eodem modo Epiphanius in Amorato, aιt e se unum Dei. propter e Monarchiam, id est, quia habent idem imperiam. Et Dulialus Hierosolymitanus Oseechesi II. quia non habent regnum divisum, scut habebant, inquit, Dauid O Absalon: Sed quibus imperat Pater, ijs etiam Rhus, ct Spiritus Sanctus. Alij Secundo videntur dicere, tres Perssinas habere simi-
Iem naturam: quod est, esse unum Deum, sed specie , non numero. Sic Athanasius in Dialogo Primo de Triaitate, ut explicet quomodo tres Perlonae Diuinae sint unus Deus, exemplum aD fert trium hominum. Eodem exemplo ad idem probandum v litur Pastius libro contra Eunomiam, oe Cyrillus e flexa drinus Dissili ed by Goosl
320쪽
contra Bisitas ct Philosophos. r 9 s
drinus libro 2. Thesauri Capite I.& ut explicent, proferunt Taulum, Sιlianum Timotheum. Idem habet S. Ambrosius lib. s. de Fide Cap.2. ubi dicit, tres Personas esse unum Deum,sicut tres homines sunt unus homo: hoc tantum excepto, quod tuter homines est semper aliqua disserentia, aut temporis, aut lacte inter Personas autem Trinitatis nulla es, neque temporis neque loci. igitur, quod attinet ad naturam, sicut in tribus hominibus non est una numero natura, ita nec in tribus Personis Diuinis erit una Natura, si allata exempla aliquid probant. Quae sententia eadem videtur esse cum illa Porphyrij,&Ioannis Grammatici, si verba spectentur. Hi enim, ut explicent quomodo tres Personae Diumae sint nus Deus, eodem utuntur exemplo trium hominum. Alij Τertio, ita videntur niti similitudine naturae, ut vitaret videantur nomen Unitatis, quod est aliquid amplius. Hilarius libro undecimo de Trinιtate, ct in libro de Synodis, Pater, inquit, O Filius sunt unus Deus, non ex litudine ,sed ex similitudiue. Ubi videtur dicere, non else unum Deum, quod te vera unus sit, sed tantum propter similitudinem Naturae. Eodem modo loquitur Sanctus Ambrosius tibro primo de Fide cap. I. Sanctiιs e fag
slinus lib. I. de Trinitate c. . Epiphamus etiam contra bares. I a
fert exemplum Regis, & imaginis eius. Sicut, inquit, imaginem Regis o Regem non duos dicimus eis Reges, sed unum , ita oec. Quod exemplum, si est simile, quemadmodum alia est natura imaginis,&alia Regis, ita alia erit natura Patris, & alia Filij. Non defuerunt tamen, qui ad Theologiae normam loquentes, dixerunt, in omnibus Personis unam tantummodo esse Naturam Diuinam. Nam, ut scribit Sanctus e subrosius libro primode Fide ad Gratianam cap. I. Ecclesia mediam quodammodo Viam tenet inter Gentiles &Iudaeos. Gentiles quidem multiplicant & diuidunt Diuinam Naturam . licet enim Saturnum Patrem, & Iouem filium Deos existiment; aliam tamen in Suturno, aliam in Ioue naturam constituunt. Iudaei contra, non modo faciunt unam Naturam Diuinam, verum etiam unam Personam: at Ecclesia plures Personas confitetur contra Iudaeos, & unicam tantum Diuinam Naturam in his Personis contra Gentiles. Actertio, inquit , nostra Fidei haec es, ut unum Deum esse dicamus, neque, ut Ventiles, Filium separemus; neque, ut Iudaι, vatum ex Fatre ante tempora, ct ex Virgine postea editum d ηegemui Idem plane habet Sanctus Gregorius 2 μι renus in Ora