장음표시 사용
31쪽
optima haec Elegia in antiquis Catalectoruni Virgilii oditionibus, praefixa hac epigraphe, PUBLII VIRGILII MARMNIS ROsae , ut in Vicetina, Brixiensi, Veneta, Juntina, Aldina, aliisque, nos, in Iod. Willichii edit. opusculorum P. virg. Maronis de Re hortensi . In cod. Petaviano titulus est P. V. MAnosis
ECLOGA DEEST ET NON FINIT : EIUSDEM DE ROSIA NASCENTI Bus
ECLOGA INCIPIT : et sic in IIS VOssiano, unde aliquando de
scripsi, PunLII VIRGILII MARONIS DE ROSIS NASCENTIBUs ECLOGA
iscipiet. In alio Bibliothecae Midensis codice inveni PusLius
MAno DE VERE NOVO AD AMASIAM INCIPIT. Α viris doctis relata est inter Ausonii Idyllia , num. XIV, p. 52o ed. Toll. et in hunc pronior, quam in Virgilium videtur Erythraeus in Ind. Virgil. in die. Sed in antiquis ante Mariang. Ac ur sium editionibus Ausonii, ut in Veneta I 493 per Ioli. MCercto excusa, aut Parmensi I 499 per Thadaeum Ugoletum curata, aliisque Vetustioribus non conspicitur. In Ascensiana autem an. I 513, Cui Hieronymus Aleander praesuit, ita est cum hoc titylo : Ausonii Rosin, quin perperam Maroni adtacriptae, caeliae vetusti codicis Auctori adsi nntur. Sed quia caeteris ejus operibus et Epigrammatibus adjunctam codices MSS nonnulli exhibent, ut notat otiam Vinctus, non magis probat, eam Ausonii esse, quam Ovidii. Pari nim ratione hunC quoque auctorem babere posset, quia
in codice Iuniano, qui olim V. C. Patricii Iunii fuit, et quem contulit Heinsius, post Ovidii Nucem legebatur, ut testatur ad Met. lit,. III, 235, vel etiam Claudiani, quia in illius e dico Bononiensi hanc quoque Elegiam sub finem adjectam idem offendit Heinsius. Et ab eadem origine, quia inter poematia Virgilii in vetustis codicibus reperta fuit, poeta principi liberaliter nimis adtributa suit. Barthius ad Stal.
'eh. lib. II. V. 23I , P. 39I, vulgarem sequutus opinionem, Ausonio quidem adscribit; sed sententiam suani propositurum se promittit in Dubiorum Commentariis nuri qua in editis, Pumilemque ac Copae auctorem facit Virgi
32쪽
gilii, I . m. 79o, et Politianus in Miscellan. cap. II. Eidemiuia illio in DotIs ad Paulin. Petroe. lib. IV, 563, Idyllium hoc ejusdem venae et ingenii videtur, ac Elegia de Phoenice
Lactantio tributa, et utriusque fetus parentem esse Ausonium adfirmat. Sed incertum auctorem statuamus , Praestat,
ut jam olim Pierii Valeriani sententia fuit in notis ad Virg. Georg. lib. I, 2o8 :α Auctor nosae, inquit, quae Maroni adscribitur, quae, cujuscuinque fuerit, et docte et luculenter Scripta est.. Recte igitur neque Virgilii nec Ausonii, sed Incerti titulum inscripsisse me opinor huic Elegiae, in qua edenda, paucis exceptis, sequutus sum P. Scriverium, qui aliquot locis castigatam et interpolatam exhibuit in Animadv. ad Pervig. Vener. post Amores Baudii, pag. 446 et seqq. Encomita nosse apud poetas plurimos obvia. Vide praeter Politia n. et Barth. dd. I l. Gevari. Leci. Papin. lib. II, c. 8;
Veitae. ad Pervig. Ven. p. 287, et quos laudat Barnos. ad Anacreont. Od. Vs. ΙΙaec Burruann. Egq in recensendo hoc poemate Praeter Burmanni, Scri verium sequuti, textum, Tollit editionem comparavi, neque minus variantium lectionum, e codicibus Msptis a Burmanno adductarum, rationem
habui. Ausonii majori carmini de Rosis quinque Epigrammata,
quae pariter de rosis nascentibus, aut de earum purpura Et Pulchritudine agunt, subieci, omnia e Burmanni Anthologia repetita. Eorum pleraque nullum auctorem adscriptum hahent in libris, unde sumpta sunt, unum tantum, idque quartum, FLonI nomen pro fert, qui mihi idem videtur esses, cujus Epigrammata, versibus trochaicis inclusa, Pervigilii Veneris subjuncta in libris veteribus reperiuntur, et a nobis recensita sunt hujus operis tona. II, pag. 537 et ED.)Neque me ratio fallet, credo, si statuam, eumdem Florum Pervigilii Veneris et istorum carminum de nosis auctorem esse, quippe qui, quum in Pervigilio de rosarum incremento et pulchritudino tam multa verba s isset, easdem singularibus carmini hiis celebrare satagebat, invitatus
33쪽
sorte ad lusum cuin omine et notatione sui noti in is, cui storis primarii frequentata laudatio belle respondebat. Et si pro- Pius quaeramus nomen integrum , et statum, et aetatem istius Flori, non alius profecto est, quam L. Vi Bins FLORVA , C. Vibii Treboniani Galli, Augusti Lib. qui cum conjuge sua Viria
Chelidone in antiquo lapide Gruteri, p. III 4, D. 3, memis ratur, atque ad nomen uxoris suae in Pervigilio, v. 9o, manifeste adludens,ipsam Chelidonem auctorem ejus carminis esse haud obscure significavit, sta latere eat iidem sub nomine suo voluit. Latius hanc sententiam sexplicavi liiij. op. tom. II, pag. 5OS, in nota ex Addendis Uernsuorsit adducta. ΕD. ), cujus mometita quo saepius expendo et considero, hoC graviora mihi propensioraque ad adsensum et fidem osse viden. tur. Sit igitur L. Vibius Florus etiam carminum minorum
do Rosis auctor. Quae sub num. V uno quasi fasce complexus sum, Carmina minora do Bonomian et Ituris amoenitate, eorum auctores
quia ignoti sunt, satis habui editiones, quoties et a quibus sacrae sint, plerumque in prima ad singula Epigrammata adnotatione, e Burmarini rotatione, indicare. Unum ex his, sub num. quinto exhibitum, De donis a Lesbia missis, ALCIMi auctoris nomen praefert. Rusdem aliud amatorium subsequitur apud Burmannum numero CCXII. Si sorte Alcimi nomini conjunctum fuerit Aviti, sicut in Alcimo Ecdicio Avito, Episcopo Viennensi saeculi V, fuit, adscribenda seque huic Alcimo Adlocutio sponsalis esset, quae sub Aviti nomine exstat, et a nobis huj. OP. tom. III, p. 4o6. Eo. prinposita est, haberemusque adeo in eo Alcimo poetam, qui
Musain suam amaverit in lusibus amatoriis exercere. Sed vero et serium , I re minus elegans, sub Alcimi nomine
Epigramma de Virgilio et Homero legitur Anthol. Burmanti. lib. II, ep. I77, quod quia musdem auctoris censeo. ut comparari possit, integrum adpono:
Maeonio vati qui Par aut Proximus esset, Consultus Paean risit, et haec cecinit :
34쪽
Si potuit nasci, quem tu sequereri , Homere, Nascetur qui te possit, Homere , sequi.
Neque minus aliud, de ineribus Virgilii inscriptum, Alcimo e vetustae membranae fide tribuit Barthius, Advers. X lX,α4, quod Anthia. Bum. lib. II , ep. I73, sic legitur:
Maeonium quisquis Romanus nescit Holnerum. Me legat, et ieetum eredat utrumque situ. Illius immensos miratur Graecia GmPos. Ast minor est nobis, sed hene cultus ager. Non pastor. miles, noC curvus deerit arator. Hiee Graiis constant singula, tritia mihi.
Si quis horum Epigrairimatum genium et elegantiam CD sideret, comparetque cum eo Alcimi, quod inter Hortensia posuimus, in istis pariter atque in hoc simplicem aliquam
venustatem et melioris aevi notam animadvortet. Nequo
igitur, unius Ita C Omnia auctoris esse, facile quis ambigat, et talis quidem auctoris , qui vel ipse meliore aetate vixerit, Vel ingenium suum arte, studio, imitatione ad meliorum antiquiorumque exempla consorinarit. Et quidem in antiquo monumento apud Gruter uiri, pag. 3Ia , n. 5 , Serv. Sulpicius Aug. Lib. Alcimus occurrit, quem Gathae Imperatoris Libertum fuisse ex nomine conjicio, atque adeo Vespasianorum aetati adsignandum puto. Sed quominus eum auctinrem Carminum propositorum fuisse suspicer, vita et offficium ejus in lapide memoratum intercedit. Nam pedituus Isidis Pelagiae fuisse, et annos x peditu asse dicitur, cujus sano muneris ea ratio est, ut ingenii per artes excolendi, Miisi ,-que litandi facultatem et locum vix concedat. Malci igituralium, sequioris aetatis quidem, sed rhetoricae professionis, Alcimum huc vocare, quem Sidonius Apollinaris ut virum
eloquentem Iaudat, et lib. VIII, Epist. XI, significat instructionem rhetoricam apud Nitiobriges in Aquitania si magna
i) Qui Nitiobriges apud Caesarem . Strahonem , Ptolemaeutri sunt, hodie vulgo Minnenses a sua metroΡoli Minno, Ptolemaeo cognita, vocitantur, ut adnotat vinetus ad Ausen. Pros.
35쪽
cum existimatione dedisse, alioque loco lib. V, Epist io
in catalogo plurium oratorum sortitudinem Alcimi, h. e. vim dicendi, ad ejus nomen adludens, praedicat. Νoque alius est Latinus A imus Alethius, Rhetor, quem Ausonius inter Professores Burdigalenses, carm. II, insigni elogio condecorat. AEtatem ejus designat Hieronymus, qui in Chronicis ait A. C. 36o scribis: Alcimus et Delphidius Rhetores in Aquitania sorentissime docent, neque Sidonius de eo aliter, quam de pridem destincto et se antiquiore loquitur.
Solabant autem Rhetores, eloquentiam profitentes, una poesistudere, et lectione imitationeque Poetarum exerceri. In utraque excelluisse Alcimum, luculente testatur Ausonius:
Palmae forensis, et Camenarurn decus.
Exemplar unum in litoris. Quas aut Athenis doeta eoluit Graecia, Aut Roma per Latium colit.
Atque haec ipsa laus, ei tributa ab Ausonio, Graecae nomatiaeque eruditionis, haud levi documento adprobat, esse omnino hujus Alcimi carmina, quae proposuimus. Quae enim Homerum cum Virgilio , Graecos poetas cum Latinis, tam acute scienterque Contendunt, quid aliud, quam auctorem produnt, in G cis Romanisque literis versatissimum. Neque alia duci Alcimi carmina, quae lascivius argumentiam tractant, indigna eo Rhetore putanda sunt. Minime enim Professoribus eorum temporum Pudori fuisse, Musam suam subinde lusibus ejusmodi adcommodare, Vel solum exemplum Ausonii, Professorum non ultimi, doceat. Et si puel lam , cujus dona laudat in carmine, Lesbiam nominat, suspicor hoc cum more Gallorum Rhetorum fecisse, quibus solenne hoc nomen in puellis clegantibus designandis suisse videtur. Sic enim Marius Victor, Massiliensis Rhetor, in carmine ad Salmonem, v. tio :
Si gravis ignotis hi cessit Lesbia g Ummi .
36쪽
praefixum nomen in Anthologia Lat. habent, Alcimo Alethio, qui ab Ausonio et Sidonio Apollin. laudatur, vindicati. m. Quae deducere paullo diligentius volui, ut morem meum
sequutus, data hac occasione, veteris aevi poetam, minus
adhuc cognitum, notiorem nostris hominibus facerem, et quae ei debentur carmina, pauca licet et parva, indicarent et producerem. De reliquis, quae cum Alcimi carmine hac Classe Proponuntur, nullo auctoris nomine insignita, nihil habeo praesari. Produxi omnia ex Anthologia Lat. Bumanni, cujus etiam adnotationibus criticis, et varietate lectionis adducta, ubi opus est, utor, interpretatione verborum, cujus ille raro fabere curam solet, plerumque Solus fungor.
37쪽
. B. Bononiensis. I 494. Gy. Io. G3mniei, Coloniae, a 536. Ge. Gryphli, Logdun. 354 I. I. Iensonii Venetiis, a 47a, edit. pr.
I. I. Iuniarum, Florentiae, Isis et Isai H. Basileensis apud Ilervagium. I 535. L. Codex Lipsiensis Columellae. P. vel Pol. collatio Ang. Politiani R. Editio Aegiensis. I 496. St. Rob. Stephani. Paris. I 543. Sa. C dex Satigermanensis Columellae. Aecedunt: Arg. Argontora tonsis Cottimellae de Cultu hort. cum oena Baptistae Fierae. D. vel Dem. C ex Demidovianus Columellae, euius variantes dedit Chr. Fr. Matthaei in Lecti. M sq. B. Rivinus . in Collectione ea minum de Re herbaria
38쪽
LIBRORUM DE RE RUSTICA DECIMUS.)HORTORUM quoque te cultus, Silvine, docebo. Atque ea, quae quondam spatiis exclusus iniquis, Quum caneret laetas segetes, et munera Bacchi,
sum odidit. Addidi Camon ε eodice Demid. qui sie inseripsit ris L. Iuni Moderati Ccilumellae de Cura horistorum carmen incipit selieiter a. In sine tamen eius libri aio: L. Iuvii Moderati Columellis Bel ru- tiere Cepurieus do Cultu hortesiarum liber XI explieit selietieris. Seotiam eod. Sali germanensis. a. In odit. Argoni. hic versus plane desideratur. - Spalita Melusus iniquis. Notissima sunt verba Maronis, Georg. IV. I 47. In euius nonnullis codicibus p rperam disetastis legitur, ut vel ex hoe loco Colume lae Constat. secte autem Miqva an is gusta ex aeneide interpretatur Servius. B aetn. Advers. I, s. I. om I. B. n. Quum carie e I tias segetas. Deserihil lihro. IVG-eg. Virgilii, et argumenta singulorum ex ordine recenset, exprimitque verbis ab ipso Virgilio in priueipio cujusque liuri adhibitis.
39쪽
Et te, magna Pales, nec non caelestia mella,
Virgilius nobis post se memoranda reliquit. , Principio sedem numeroso praebeat horto Pinguis ager, putres glebas resolutaque terga et Qui gerit, et fossus graciles imitatur arenaS. Atque habilis natura soli, quae gramine laeto Parturit, et rutilas ebuli creat uvida hac β. io Nam neque Sicca placet, nec quae stagnata palude
4. celestia I. B. B. I. I. edetistia H. A. Gr. G. Dem. Riv.-Coelestia melia.
Simpliciter edetistia dicit melIa, quae Virgiliue explieatius Georg. IV, Iris aerii mellis caelestia dona .. Itaque ere estia dona ille interpretatus videtur, quas emit vel aeris munus sunt, quemadmodum pluviae di-
Ciantur colestes aquod. Caussam ejus
adpellationis profert Seneca, Epist. LxxxIve vi Apud Indos mei inveniri. quod ros illius effli gignit -. Latius hoe deducit Plin. Hist. Nat.
lih. xl, c. I a , s. I a. 6. Atimmoso vir doct. in ed. Ald Numeroso horto . qui amplus sit,
multiplex areis et plantariis, plurium generum herbis et arbori hiis consitus. Explicavi olim ad Sal
lia, laxa . tenera, Virgiliano vertio, Georg. I. 44ε ω Zephyro putris se gleba resolvit a. Et Ncister infra ,
v. so: a Putria maturi solvantur ut Dhera campi is. - Ut putres x ebee sic et ptitris iarena dieitur in Epitaph. Alexandri, Anth. II, x6: .. Abseonis dii tantum putris arena virum is, tibi male quidam legunt itiγιs ς et vid. Atith. IlI, ep. 65, v. I. Ei . - rima de omni superficies et summo Cespite agri Maro usurpat. Vid.
Georg. I, 97; Ili 237. Alii pociae
Graeeorum more etiam do mari, sto. viis , montihus et tumulis, praeci in pue Avientis in Deser. Orb. et or. mar. cuius Ioea indieavi in Indiis , s. soti est. qtire gramine coni. vir doct. Pro quin Dem. habet et . post et deleta una litera, unde qua significari pulti: gramina lintra CDNj. Ursinus e Deto mavult Barth. Adv. I, a, quia non de quovis loquitur, sed electili, ut patet, quum mox
obulum nominat. Io. Ebaltis erear htimida L. Multis quoque eod. Dem. habet in mariagine, a manu prima, quamvis eltitiin contextu exstet: Mechna B. B. haeeias L. Gy. M. D. - Εl miserasistiti erent tio dri hae s. Virgilii est Eel. X di r . Sanguineis ebuli ceis minioquo rubetitem .. Ehuius Linn. Sambuetis ebulus. Attiah .R titho tander. mulus autem ex
moltis aliis frutiethus hie nominatur, quia ille uvidi seeundiqtio soli
ta ρam . Stagnare dicitur, quod perpetuum laticem sublieit. iri emis. sci sonte prosultatis. Virg. Goorg. IV. 18 : . Qua Pellaei gens sortianti a Canopi Adcolit effuso stagnantem flumino Nilum is . BARTv. Ad vers. XXXVII, 7. Ap ius huc referaturiis lom seio vortiis ustis Ovid. Mel. XV , α69 : . Quaeque sitim tu lo-
40쪽
Perpetitur querulae sempor convicia ranae. Tum cluae sponte Sua Rondosas educat ulmos,
Palmitilvisque seris laetatur. et asppra silvis Achra tos, aut pruni lapidosis obruta pomis GGaudet, et injussi consternitur ubcre mali: Mil nogat hellehoro. . et noxia galbana SUC . Νec patitur taxos, nec strenua toxica sudat;
raut, stagnata paludibus hument..idi. conseisia I. B. B. Riv. eoniatiis Dem. Arg. et al. -Queruliae eonotriarano. Schoeitgenius adludi putat ad sabulosam Originem ranarum ex rustieta Lnto am convἰciantibus, de
quibus Ovidius, Met. VI, 378. Idem olim aetigerunt Probus et Servἱus Grammatiei ad illudVirgilii Georg. I,
3 8 : - Et voterem in limo ranae e ciuere querelamis. Ego vero malim ac dere sententiae Duum trum
G ttingensium celeb. Gesneri qBidem , qui ad edmon potius, q. d. nooeitim, in Columella respiei existimat, absque notiones injuriae;
et Heynii, qui in verbis Virgilii
contendit simplieiter inesse notionem clamoris e antinui semperquo eiusdem. Paria ipse notavi ad Sal. Bassi us. 258 de eicadis : . Siridula quum rapido iaciunt convicio soli ...is. Aelia ins P. Dem. Aehrodos G. Aehriadis L. Sa. Arealais Dem. in marg.-MDis Ael dos. Aehras pirus sit ostris. Plenius Noster. lib. VII, 94 6, achrades piros nominat. Huni lapidosis pomis. quae initis hahent nucleos. qui alias Latinis lapides dicuntur. Sie Inps sa corna
dixit Virgilius, Georg. II , 34 , eu-jufi bacem etiam habuere duci Duele . SCHOETTG.is. Initissa P. et Sa. in jussu Dem. - ssi naturalis, ut contra iussum. quod iturnia indueitur. Intra hi elibello: -Τnm jussi veniant declivi tramite rivi M. B, nTu. XXXVII . 7. Virgil. Georg. I. 5s: a injussa virescunt Gramina a. - consternitur tibere maii. i. e. oppletur, integitur.
sternunt terram concusso stipite frondes . Exprimit auctor hoe verbo eximiam secunditatem soli , quod tanta copia fruetus pariat, ui ita docidentibus terra oppleatur. Hinc ubere positum pro copia. t . Sed necat P. D. elaboros Ieras. et Moros D. heleboros B. earhasiis stieeo P. earlasa stico Sa. sties D. Negat serre amara et noxia, ut helleboros, galbana, taxos , quoniam liaee malignitatem xoli indicant, quamvis et alia mitius utilia . ex nimia soli luxuria. ferre possit. Do holi cim omnia nota. - Λoastigalbana sticeo, quod ad aueeum adistinet. Nam sumus gallicitii iiDii noxius , sed admodum proscuus est. pi cipue etiam apibus, quod e stipo iore libro eonstare im est. SCH.
De sumo galbani accensi abigendis serpentibus idoneo egi ad Calpurn. V, 89.
I 8. SIrentia materi adludunt ad vim perimetidi, unde et dicta sunt Dioscuridi τοξtυματα. Scholiastos Nieatidri Alexipliarinacis: meiaco, gaκ lieteri το τοιούτου Ψαρμακον δια Hi