장음표시 사용
851쪽
Herodoti locum do Lydia in Etruriam prosectis retulit, laudato auctore, Dionysius Halicarnassensis, Antiqq. Ronim. I. 27, illud addens cap. 28 init. , multos quoquo alios scriptores hanc do Tyrrhenorum origine sententiam esse aecutos eosque diser pantes in Indicando eo loniae duce ac tempore. Nam alion scribit Tyrrhenum Hereulis filium dixisse, ex Omphale Lydia prognatum ), qui in Italiam prosectus Pelasgos iis ex urbibus, quas supra Tiberim septentrionem versus tonnerint, eiecerit; alios Tolophi silium vocasse Tyrrhenum, qui post Troiam eaptam in Italiam advenerit. Quibus idem Dion ratus gravius opponit Xanthi tostimonium, qui scriptor, Lydus genere Indoque maxima ut videtur si de dignus, nihil prorsua quid inam de hae Lydorum eolonia in Etruriam deducta retulerit, sed At 1is filios, Lydum et Torrhebum patrio regno diviso utrumquo in Arula remansisse enarraverit. Additanam ipsius sententiam Dionysius cap. 29 seq. , qua Tyrrhenos, quosa Pelasgis diversos osso vult, Lydornm eolonos fuisse pernegat. ODMν δη , in elausula Aeribit cap. 30 init., ovδὲ Λυδων τους ἐρηνους αποικους odicia γενισθω. Q nao onim singula hunc in rom attulit argumenta do diversa lingua, divorsis institutis, moribus. d ornm cultu, aliis sumta, longiora sunt, quam quae hue apponantur. Sed ad Η - rodoti auctoritatem, Lydos duee Tyrrheno in Etruriam venisse aeribentis, aecedit Timaeus, cuius fragmentum servavit Tortullian. de speetace. eap. 5 ); accedit Strabonia testimonium, qui haee ut vulgo
recepta ως φασι) prodit V, 2 p. 219 s. 335, C et p. 22i s. 339 coli.
scholiast. Plat. p. 207 ed. Ruhith. Noe altior meo Plutarchus in Qua est. Romm. p. 277 D, in Romuli vita eap. 2 in. 25 sin.; atque e Romanorum scriptoribus Vellei. Patereul. I. I. g. 4. Horatius Sat. I, 6, 1. Virgil. 4en. II, 78i aliisquo locis, quos Noynius indieat in Exeura. III ad libr. VIII. p. 282, Silius Italicus IV, 719 ubi consul. interprr. 4. VIII, 84. Quippe poetae Latini haud raro sedias ros appellant Thrrhenis . Quid 3 quod Sardium legati eoram senatu Romano deeretum Etruriae
recitavere, quo se Etruscorum consanguineos e ne ostenderent . eadem
sere in medium pro serentes, quae apud Herodotum leguntur; vid. Tacit. annal. IV, 55 ). 3 , Huc quoquo roserunt elavam in numis Populonino nitiiqnissimis conspicuam, qua Hore alom indieari volunt. Cons. Langi: Samio di ling. Etruso. t. II. p. 101. Cr. in ,, id. Tlio ad. Rveh. in dissori. do primis Italiae colonis ndente. noti. II olflenii nd Stophan. Bya. p. 423. U Cr. ''ὶ Portinet huc quoquo Senoeao illud: ,, seos Asia sibi vindicat.
852쪽
uis sero enumeratis veterum testimoniis iam necedamus ad recentioris aetatis scriptores. Atque Rrevius, ut hinc ordiar, disertis Herodoti verbis plus tribuendum esse censuit, quam Xanthi silentio, qui
aliqua certe ex causa, nos quamvis latente, commotus esse potuerit,
ut nihil his do rebus memoriae proderet. Galli docti Sovimus et Fro-retius in Acad. d. Inseripi. t. V. p. 236 seqq. XVIII. p. 95 seqq.) Xantho atque Dionysio potius fidem addi voluerunt, itemque ΗeFnius, qui a
Xantho, Lydio homine, magis quam a Gra cis Romanisque standum, Ipsamque sabulam ab Herodoto proditam inde ortam esse iudicat, quod Graeei antiquum Etruscorum nomen Turesenorum d pravarint in I ὐ-
Ηis, quae passim inin attulit Creti eter. in Fragmm . historr. p. 152 seqq. , addo, quae recentioribus temporibus in eandem sententiam prolata sunt
mum a Niobuli r. inoem. Ceseli. I p. 64 ed. prior. I. p. 111 ed. alier. , qui Hoeodoti tostimonio ante rendam statuunt et Xanthi ot Dion3Αii auctoritatem, praesertim cum tanta inveniatur linguae, institutorum, morum, roligionis inter utramque gentem diversitaR. Sed Gallorum, quoa supra memoravi, rationes, quibus Herodoti fidem elevarunt, iam Larcherus infring ro studuit aeeurato examine ad Herodoti locum I, 94 t. I. p. 377 seqq. not. 266 instituto. Nam haec de industria ab Herodoto Lydorum ipsorum ex fama ae si de tradi censet ostio magis tradi, quod illo linee n Xantho neploeta vidissol. Ilerodotum aut m Xanthi narrationes salsas, quas putabat refellendas, aliaque, ni, isto omissa, supplenda sibi sumsisso monuit Creueter. in Symb. II. p. 828 not., multumque Xanthi silentio tribuondum osse idem negat, cum Xantho, quippe Lydio homini, satis causae subesse potuerit, cur retaret, quas minus sacerent ad gentis suas gloriam atque dignitatem, Herodoto vero, quem in ipsa Italia opus suum absolvisse novimus, melius uti ius de his rebus inquirers verum ille indagare lieuerit. Neque hoe admodum valet, quod Etruseorum mores, instituta, alia a Lydis tantopero disserre vulgo clamant; minime enim haoc tanta esse dudum statuit Waelismuth. heltero Geseli. Roma p. 85 , quin vestigia nonnulla reperiantur, quibus utramque gentem unius eiusdemque stirpis esse probabile stat. Pertinent hue, quae in utriusque gentis religionem altius indaganti oliviam fiunt haud pauca valde congrua et perquam similia, pertinent quoque hue ea, quae do aeris elaborandi arte, in qua iitraque gens mirum in modum excelluerit, vulgo proseruntur, aut quae de Etruscorum vestimentis Lydia repetendis tradita inveniuntur cons. C. O. Mulier. Etrusce. I. p. 262. 27s), alia, quae proserre loneum est ').
Ad linguae etiam similitudinem, ad ludos Etruscorum feenteos, et quae ) Quo prior tam Valelionarius Xantho Lydo in robias patriis potiusquam Graecis roeentiori , iis erodendum iudieavorat ad IIerodot. IV, 45. ὶ Vol enm inorem, quo apud Lydos nequo ni tuo npud EtruseoAolim e cirpore dotem sibi parasse filias dieuntur, ad hanc utriusque gentis cognationem reserunt; vid. Doti. ad I, 93.
853쪽
sunt his similis, alii respiciunt ). Quibus alia haee bina nune addit Cretiuertis, quae pro Herodoto pugnare quodammodo rum videantur. minimo illo praeteriri vult. Est Theopompi locus ex lib. XXI Philip p. apud Athonaeum XIl. p. 526 tom. IV. p. 457 Schweigh. , ubi haee invenimus: το εων Oμβρικων ἔθνος, ἔστι δε περὶ etὀνυδρίαν, ἐπι κῶς εινωαλοδίαιτον, παραπλησιως τε βιοτευε ι ν τοις Λυδοις. Iam vero nomo nescit, quam late patuerit nomen 'Oμβρικων Theopompi aetate. ut pro Indo Etrusei his eomprehendi debeant. Alterum illud est, quod Sibyllina Romanorum oracula iub bant Idaeam matroni coli. iit auctor ost Livius XXXIX, lo. Atquo etiani Varro ap. Servium in Vira. Aen. VI. 36 Sibyllam illam, quae Tarquinio oracula obtulerat, pro Erythraea habet. Quas res Niobuhrio quoque in Rom. hist. I p. 530 ed. secun d. Ioni millorum orneulorum origin m arguere vi lotur. Nos dixerimus: etiam diam, quandoquidem Mater Idaea ad Lydorum religiones portinet. Iam Cum nemo nesciat, quam vim Etruscorum oracula in Romanorum res antiquitus ot ad Claudii usque imperatoria tempora habuerint, pro hahitis coniectura est, illam mentionem sediae Deae ad Etruscos prius inam ad Romanos pervenisse. Haec Creurerus. Itaque probamus Langium eautius de his dissereniem nee Dionysi ἱ auctoritatem temere ne
quontem in Saga. di ling. Etrusc. I. p. I 4. 147. II. p. 82. 83 seqq. ed. see. , ubi multa idem attulit singula, quae ad Etruscarum rerum origi-nom Lydiam vel corio Asiaticam laetant. Equidem quid statuam, antequam in medium pro ram, dicendum est de C. D. M uelleri sententia in liber. δε Etruscis volumine priori p. 72 seqq. 82 seqq. 88 seqq. pluribus Oxposita ). Namque colonos ex Asia minori in Etruriam vonisse haud illo negat; nee vero Lydos fuisse arbitratur. Aed Pelasgos palantos, qui iidem Lesbiam, Imbrum aliasque Aegaei muris insulas olim tenuerint et in Asiae minoria ora Lydia quoque consederint unde Tyrrhenis adeo illis eo nomen , his ipsis o terris mari ira Iocio ad Italiae oras Tiberisque formo Ostia v nisso ibique Tarquinios potissimum condidisse, quam ipsi Tu sei urbem intor'roliquas primariam habuerint, omnium rerum et divinarum pt humanarum apud Tuscos quani parentem. Neque otiam urbis Caere rationem habori negni. Quae sententia eum ab Herodoti quom, Graecum homi noni, Grapeas Etruseorum origines non 3 ovid. Tho elassical Journ. 1810. II. p. 535 seqq. m. Tu eons. inno do Atyis nomino diximus ad Horoilol. I, T. Hine minime mirum, Gallo docto Raoul Iroeliotior Histoir. do l)ύtablisa. d. colou. Greeq. I. p. 358 seqq.) Herodotonm narrationem ut magis voram protinri. Adde, iuno posten idem vir doetus seripsit in Journat d. Sav. 1843 p. 424 seq.1M4. p. 625. ὶ Muellori sontontino subsoripsit Κgmps. Umbriee. Spoe. I. Ρ. 41,
854쪽
protulisse, modo tales fuerint, quis erodat aliorumque aeriptorum
tentimonio reo dat, nee ipsis nrtis monia montis nuper detectis conveniat, non est, quod diu in o a immoremur. Iam, ut hoc unum modo commemorem, quotquot in Etruscorum sepulcris aliisquo monumentin reprae- sontati conspiriuntur homines, non no ni iam prorsus oris delineationem
alium vultum, alium prorsus corporis commonstrant habitum, valde illum quidem remotum a Graecis Multum enim abest, ut, quae nuperrimo dotecta ot e hypogaeis
maximo eruta sunt vetustissima Etruscorum artis monumenta, Crae-
eam prodant originem, ut ad orientem potiua reserpnda videantur, Ox quo uno imagines, signa Aymbola in hisce monumentis antiquissimis conspieua illustrari ni suo intolligi poterunt. Qua nam vero haec ipsa ori litis ait regio, cui sua do boant Tusci et unde Tu seorum origo sit repetenda, id certo pronunciare minime adhue licet, eum ipsa illa monia monta nondum omnia ad accuratam doctorum hominum notitiam pervenerint ad o suo novis involatis quotidie augeantur, ut, nisi omnis metallit spes, aliquando tenebrae niane Etruscorum rebus Osfusae dissipentur elarior suo his terris nssulgeat lux. Utiit νμt, orientalom setruseorum originem vel ea, quae adhue innotescunt, satis prodoro videntur ').
Nolo huc referre monumentum in media Phrystia ab Anglis inventum descriptumque ), antiquissimum illud quidem, nee vero tale, ex ) Addoro hie iuvat Massoli sontontiam do orientali Etruscorum Origine in Appond. ad Istor. diplomat. p. 2 is proditam et aliis rationibus o linguarum n itiitato literarumque similitudine desumtis probatam Itinerio in Annali. IIoidothh. 1824 nr. 52. p. 820 soqq. Etruseos Iunximam certe parto in illo vult Cananaeos esse, ab Israelitis Syria pulsos itidoquo in Lydinin commigrantes, unde in Etruriam fuerint dolati quemadmodum ni, Herodoto memorino suorit proditum. φὶ Qtino ibi assoruntur, eorum haud pauca nil Aeo tum spectare videntur. Quiti ipsa hieroglyphicas artis vestigia quaodam apud Etruseos reporintitur. Aegyptiorum et Etruseorum sopulern simillima, pingendi modum, eolorum rationes simillimas affort Rosollini Momini.
t. XXXIII. p. 122. Idem monumentum nuper exhihuerunt Toxior otStewart. quos nd I, 14 laudavi. - Εx Osanni rationibus monumontumhoe ineidit intra ann. 740-lim anto Christum natum. Vid. p. 37 l. l. Qui Lycino monuinon in votusta nuper perquisiverunt, Lyciorum archi ieeturam, litoras, alia Etruseis porquam similia invoniri eontendunt, ut in Etruriam o Lycia vel eorto Ox Asia minori traduein haec videantur. Vid. Follovis Discoveries etc. p. 197 et 5harpe ibid. p. 442.
855쪽
quo opinor gentis Etruseae origo Ludia probari possit, pro uti viri quidam haud indocti pronuntiarunt. Nam, in quo illi maximo in Aistunt, lite-rao huic monumento appulerati inscriptae Graeeae potitia e so videntur, nec ullo modo enm Etruscia congruae. Tn vide sin eopioAam hae do rodisputationem Osanni in libro, qui inseribituri Midas oder Erklii run an
Ad Ilerodotum doniquo ut revertar, haud equidem sum n seius, quam lubricum sit ea de re quid atat uero vello, qua iam Dionysii Na. licarnanAptiuis notato In valdo disceptatia atque ambiguis suisso videri queat; illud iure mihi an moro posse videor, vulgarem certe nique communem antiquitatis sententiam de Etrnacorum origine eam ipsam suisse quam Herodotus ipsumque aecuti haud pauel rorum scriptores prodid rint. Quae nisi vulao recepta, plerisque adeo prohata suisset, niam Dionysium eredibile est tantam impendisse oporam, qua salsam evin-eoret illam a namque ipsius veriorem probaret sententiam, qua nihil
Etrusei eum Lγdia eommune habu rint Neque quod supra attigi,
Xanthi silentium eo usque poterit valere, ut, quas alii do Lydorum rebus enarrent, continuo pro salsis habeamus. praesertim cum Cau ne subesse possint, cur aliorum nil nisso, alterum dixisso sit credibile. Quae eum ita Aint, nuper tamen plures pusilierunt, qui omnem Lydorum commigrationem In Etruriam omnein ano indo utriusque gentis eost nationem ad sabulas relegaroni. nulla si de dignas, Herodoto, hominieredulo a Graecis in Asia minori habitantibus obtrusas, ut Schwealerus
opinatur Roem. Gesch. I. p. 258. 261. 4e talo quid iam Nieali Storia de ii anilehi popoli Ital. I. p. 97 seq. statuerat: qui cum alias prornus
Etruscorum origines somniaret, Nerodoti narrat Ionem prorsus salsam
fetamque habuit, sed idem aliis locis I. p. 99. H. p. 406 seq. II 6 seq.121. 255 seq.) haud pauca apud Etruseos reperiri latetur, quae ex Asiant ius ex Aegypto potisκlmum sint re Petendat si uno eadem in huiua ope-HR eonsura pronunciat Raoul noesetto in Iournat d. Sav. 1834. p. 145. ι Λd Pelasgos rovocari vult sitiuscos A. Tyrrhonos. nti Asia minori minime repolendos, Lopsius in libro qui inscribituri Votior die tyrrhon. Pelasgor in Etrurien et e. Lips. 1842i do qua sententia es. Sehwealer. l. l. p. 262. Nullam inter Lydos et Etruse in Mimilitudinem eoanatio nomve in torcedere professus est Groiosen d l. l. et Th. Menke Lydiace. p. 26; Inde ad sabulas Lydorum in Italiam advectorum coloniam pians reiici vult Hupselis. Exerciti. Herodd. Spee. III. p. 22 seqq. , itemque Schweal r. l. l. p. 258 seq. , quem si sequaris, Etruscorum gens Indo-Germanica ex Asiae superioris regionibus terrestri itinere in Italiam immigrasae dicenda erit p. 2683. Sed haec, quae vera con Iectura nituntur, nune mittor contra Hupseldii opinatio nos Herodoti auctoritatem tueri studui in Iahrbh. s. Phil. u. Paedag. LXIV. p. 142 seqq. , quippe quam antiquorum scriptorum tostimoniis probatam aliisque robus ae potissimum iis, quae ad Etruscorum artem npectant, confirmatam nili quoque viri docti, qui in his rebus tractandis summa diligentia fideque versati sunt, maximo tuendam iudiearunt. Inter Italos exposuerunt Vormignoti in Sappio di
856쪽
Congetture Perugia 182.3 p. 33 seqq. ae praecipuo C. Fear Storia dei vasi sititi dii inti, ehe da quattro anni si trovano nello stato ecclesiastico in quella parto, cho noli ' anti ea Etruria colla rotagione dolia colonia Lidia, eho li Deo per piti' seeoli prima dei dominio dei Romani. Rom. 1832. Cui accedit Gelli Topography os Rona and iis vicinio I. p. 359
seqq. itemque G. Donnisi Tho cities and remeteries os Etruria Lond. 1848 l. p. XIl seqq. , qui uterque ab Horodoti testimonio haud discedendum osse docuit; neque aliter statuit Prichard r Researches in to the histoer os the European Nations IlI. p. 2 3 Reqq. ed. tori. itemque vir doctus in Quat ely-Revlew nr. CLI. p. 53-61 at ius Fr. Newmann in libro qui inseribituri Restat Rom et e. Londin. 1852. de quo vid. Athenaeum Lond. 1852. nr. 1280. p. 5ll. Cons. etiam M. Koelii Die Alpen
Quae omnia qui respoxerit artisque opera et priore et nostra aetate in lucem prolata eonsideraverit, haud pauca vel adhuc superesse concedet, quae Etruseorum artem, quam admiramur, odi orientis populi ductam indoque ex parte certe repetitam videri doeeant adeoque fidem concilient Ilerodoteae narrationi, de cuius s do dubitandi ea ii Ram iustam adhue allatam non esso reperio. Neque aliter placuisRe invenio Thierachio
in Commentatione ad I, 93 landata p. 423 seq., Cron Eoro Symbol. III. p. 536 - 541 cui ad i. quae disputantur apud Cui an lauti noli iona dor Antiquit ε Il, 3. p. 1167 seqq. , ne viro doeio Italo, qui nuper eandem
de Etruscorum originibun quaestion m tractavit propositinque variis virorum doctorum sententiis non aliundo nisi ex Asia minori Etruscorum origines repeti posue docere eonatns εμt, Otto vannucci: Storiad Italia detr Oristino di Roma sino alla eon inlata Longobardica Nirenae 18524 l. p. 84 seqq. II 5 130. Et cons. quoque Ch. Walet in Disκ. do relig. Roman n. antiquias. p. 26 et Aligem. Mil. 1853. nr. 222. Beil. p. 35 7.
857쪽
Quae do hoe loeo ad Ctesias Daemm . p. 439 disputauimus, eorum summam hic ad Acribamus. aliis quibusdam additis. Nam Herodoti verba a Ctesiao narratione de Medornm regibus ae do tempore, per quod illi regnum tenuerint, mirum quantum diaerepant. Vid. Diodor. Sicul. II. 32. Oeto Ctesias nominat Medorum roges, qui per dueontos octoginta duo nilnon reanum occuparunt; quibus nonus accedit Astyaeos. Unde apud S3neoll. Chronte. paschal. p. 115 B Medorum regno anni tribuuntur CCLX et apud Chronograph. p. 235 Paris. ed. p. 188 Venet. anni CCL VI; Agathias vero de rebus Iustin. II p. 6 A) a Ctesia opinor
pondona annos ponit non minus trecentos. Nee denique ipse Horodotua sibi eo natana reperitur in annia, per quos singuli regnarint reges, recte
eomputandis. Quodsi enim annos, quos quatuor istis Medorum regibna, incluso Astyage, ille adscribit, in unum contuleris i I, 102. 106. 130 . exsistet summa annorum c litum quinquae inta; unde XXVIII annis, qui ad Scytharum occupationem pertinent, detractis, supersunt anni CXXII, o quo CXXVIII. ut hoe Herodoti loco legitur. Quae quo modo, nisi
negligonter scriptorem nostrum Ogisse aut librarios eius vorba literasque perturbasse dixeris , convenire possint . non mastis intelligo quam eum numeris Ctesianis si quia illa in concordiam redi pro velit. Perieulum secere haud pauci viri docti, cum modo sacra ex scriptura, modo orion talium scriptorum e sontibus, modo ex suo ipsorum ingenio haeeseeum conciliare iustam tu temporum Reriem indo eonstituere eonarentur. Tv vid. Beck : Migom. Weligesch. I. p. 612 sqq. 635 seqq. 641644 et dudum ante do his dissorentem usinor. R inere in familiis rega. Mod ot Baetrr. Lipa. 1572 p. 24 seqq. 29. 31. Nee praetermitti debet
Lareheri disputatio in tab. ehron ol. t. VII. cap. IV. p. I 58 seqq. , ubi variae et veterum et recentiorum sententiae collectae inveniuntur. In eonioae quoque in haec inquisivit Gallus doctus in lihro. qui inaeribituri Boeliorctos nou velisa anr rhist. ancien . s Paris. 18l4ὶ t. I. p. 144 seqq. Sine illos apud Herodotum reaea Medorum eum Ctesianis comparar et utrumque seriptorem hoe modo secum eonciliare studuit, ut Ctesiana rogum sorios nihil aliud esse videntur nisi Herodotoae seriei duplieatio. Quae talia nan quam sunt, ut et affirmaro et diffidoro sit disseilo. Haud meliori in hisce successu elaborarunt alii, quoa ad Ctesiae l. l.
858쪽
xcitavi, vix tamen quidquam pro serentes, quo perturbata temporum ratio satis illustretur. uuippo diser pantiam illam inter Herodoto os atque Ctesianos numeros eo rpserre malunt, quod alter istos annos omiserit, per quos Medi, ab Assyriis cum de cissent, iudicum A. principum quorundam auctoritati res suas administrandas pormiserint, donec Delocem regem flegerint. Nec magis certa videntur, quae Nammerus statuit in Annali. Viennenss. IX. p. 13 16. Nam Deiorem, ut ad cap. 96 adnotavimus, contendit osse Daehemsehid si Phraortom Feruitin; qui reliqui commemorentur sex reaes tum apud Ctesiam tum in carmine Persarum, cui nomen Schalinameli, in torpositi usque ad Cyaxarem, pos ab Ilerodoto neglectos esse vult. Niobnhrio v. Don schrist. d. Berlin.
Acad. der Wisson sch. I 820 182l p. 49. 50) lino disse ullatos ale tolliposso videntur, ut in Nerodoti loco, corrupto scilicet, legatur: αρξαντες τῆς - ἄνω 'Ao ης ἐπ' εα πεντήκον et α καὶ ε κατυν, πάρεξ η υσον οἱ Σκυθαι ηρχον , τριήκοντα δυωω δἐostia. Nee tamen haee textui eontinuo inserenda esse eenset vir doetissimus. In elausula donique commemoranda est Acriptio, quae Wot Elar. 1828 prodiit, auctore Grass. Qui cum in chronologiam valdo turbatam regni Λus3riaci, Babylonici. Medici inquirit, nostrum quoque loeum attigit p. 9, quom prava interpretatione ad suam sententiam ita detorquere stud t, ut verba πάρεξ ηοσον Οἴ Σκυθαι ηρχον perperam vulgo sic accipi contendat e vi demtis iis tinnis, quibus penes Stathus fuerat imperium, cum potius explicanda sint r,.nus en Ominen die Zeit oder et usammon. in Verbinduna ni it dor Zeii
Ho die Scythen horrschion , so dasu diese Zoit selion init in doli 128 Iah-ren ei libeari freti ist. M Atque Grassum nunc satis resutavit Hup ld. Spee. II Florodd. ExorcItt. do votore Medd. regno p. 54 seqq., qui idem p. 58 et Niobithrii emendationem roeto nobis videtur repudiasse et Ilitetigii coniecturam Herodotea vortia sic mutantisi ire Rsα ἱκαtos duilas δέοντα, παρεξ ῆ οσον οι Σκυθαι ηρχον vel potius r ἐπ' Rεα ε&oσι v. t. 1. vid. nil Iesai. p. 294 . Retuli quaecunquo a viris doetis prolata Inveni; quibus eum taniae tenebrae vix dissolvantur, nolui ipse novae coniecturas perieulum saeero ad ea concilianda, quae vix unquam secum eonciliari aut ad liquidum perduci posse Oxistimoni. Nequo aliter mihi statu on dum videtur respicienti ad ra. quao nupserrime in hane eandem rem disputata sunt
a compluribun viris doctis. Etenim praotor lupis lilium l. l. disquisivit do his numeris Clinton Fast. Ηollonia. l. p. 257 ssqq. , R. Seoti in Theclassi eat Museum II. p. 186 seqq., Grote: Histor3 osGreece lV. p. 30 seqq. , De Sauleyr Reel, relios sur la ebron ologie dos e inpiros de Ninive, de Babylono et dueebatan inr Memm . do i Acad. d. Inseripti. T. XIX. Ρ. I. p. 184 seqq. in primis p. 212 soqq. I. Brandis r Assyrr. rerum tempora emendata Bonia. 18524 p. 3 so sq. , Godo ed. Milyar Quaest. Ctesian n. chron ologg. Monaster. 1853. 8) p. 20 seqq., qui Herodoti numeris patrocinatur, in quibun mea quidem sontentia nihil mutare lieobit. Et conser. quoque Iathor Zur Chronologio d. altost. Gosehiclito d. Non sch-
859쪽
846 EXCURAUA IV AD HERODOT. I, 130.
u. AssFr. p. 92 aeq. 142 seq. , qui hoc docere conatus est, Ctesiain, qui octo Medorum rea a tradit iisque dueentos octoainta duos tribuit annos, non admodum disceder ad Herodoto et numeris Herodoteis, si duplex rogum Modorum apud Ctesiam constituatur neries, ita ut quaeque quatuor hahurrit rogos, qui contum quadraginta serme nianos imporium tenuerint: hune luitur numerum propius accedere arbitratur ad centum quinquaginta annos, quos Herodotum quatuor Medorum regibus tri
860쪽
oti Λιγυπτος - ἐστὶ Αἰγυπτιοισι ἐπικτητος τε γῆ καὶ δωρον του
Potuit hoe nux Isso ex Iloeatnoi Miloali libro de rebus Aestyptiis, x quo Herodotum haud pavea transscripninse refert Porphyr. ap. Euseb. Drapparat. ev. X. p. 466 13. Ad quod . monente Creueter. in Uramna. hist. p. 29 seq. , saeit Arriani tostimonium de sex ped. Λlexandr. I, 6. cons. Elnuse n. ad Hoentast fragmin. p. 1224, ab Ilocataeo atque Herodoto Ae yptum perhibori Nili donum seribentis. Nec minus hue pertinent Strabonia verba XII. p. 8lo C s. p. 536 coli. I. p. 61 B. p. 36 et 53 B. p. 30): - cosis εἰκοτως υπο του 'φοδοτου καὶ τὴν δεχην Αἴγυπτον του ποταμου ὁ ωρον λεγεσθα ' καν εἰ μη την Oλην, τήν γε υπο τιμ inam, την κατω χωραν προσαγορευ' μην. Adde ound om XV. p. 691 Hve p. 1013 A. Heliodor. Aethiopp. IX, 22. p. 381. Diodor. I. 34, alios, qui in seriorem certe Aegyptum Nili donum osso eontendunt haud sore altior atque Aegyptiorum sacerdotes Herodoto narraverant et hieeo ipse sibi persua-sserat do insoriori Rogypto ex adueeto snuit limo orta. Nostra aetnt haud defuere, qui hanc sententiam probarent, laudati a Schliebit, orsi. In Geograph. Asric. Herod. p. 23, quibus addo sis Bech: Allaem. Meligesch. I. p. 268. Unde quodammodo, monente Crenetero l. l. , disiungenda Ephori sententia, qui quidem non aliquam Aegypti partem, ut reliqui, Red totam Aegyptum esse π αι orcuatos contenderat , ne Thebaide quidem excepta, quam reliqui primitus terram continentem solidamque suisse arbitrabantur sed cons. Cronet. nov. ad II, 4 fin.); vid. Ephori fragmin. p. 214. 216 ed. Marx t Aristotel. Meteorolog. I, 14, 11, ubi inter alia haec: via πασα η χωρα xου ποταμου προσχωσις ουσα του μέλου sc. φαινετω); unde apud Plutareh. De Isid. ot Osirid. p. 367 A. θαλασσα γαρ ην η Αἴγυπτος; quas eadem etiam exstant apud Diodorum III, 3: καθολου γαρ την νυν ουσαν Apγυπτον λέγουσιν Ου ciuia θα-χασίαν γεγονεναι κατα την αρχης κοσμου συστασιν : postmodum addit Diodorus a Nilo ex Aethiopia limum per inundationis tempus deserente paulatim terram esse aggestam, evidentissimisque signis circanuvii ostia id ipsum probari, terram o numinis aggestu exstitisse. At-
quo inde Herodoto rectius Aristotelem Aegyptum dixisse opus εργον)Nili, non δωρον, in Olympiodori Excerptis ad Aristotelis l. l. p. 258 d. Ideler) lo imus. Et cons. quoque Tretet . ad Lyeophron. 119. Manil. Astronom. IV, 774. Philostrat. Vii. Apoll. VI, I. p. 228 et VI, 24. p. 266. Ae lieet, ut modo diximus, recentiori aetate exstiterint viri docti v. e.