장음표시 사용
861쪽
Sha . . alii), qui Herodoti et reliquorum veterum seriptorum iudieiii milieri studerent; alii fuero, qui cum Aepγptiae terrae solum nunc non elatius sit quam Herodoti aetate, hune aeripto rom egreato lapsum osso diceront, quod inferiorem Aegyptum pro Nili dono haberet, ex su-
vii limo allato ot eo tigeuio ortam. Niti enim hanc opinionem sui damonio non satis valido de immenso temporis spatio, quod Hθrodoti netatem antecesRerit, nec probari posse nisi terram ipsam commonstraveris multo antiquiorona esse quam reapse fuerit.' Ita Freret. in M/m. de PAead.
dos Inscript. t. XVI. p. 333 seq. XVlII. p. 188 seqq. et post alios praecipue Larchorus in eopiosa ad h. l. disputatione. Quibus aeeessit Man-nori. Geogr. der Gr. v. noem. X. I. p. 245 seq. 525 vana ex e ClamanM, quae Horodotii R et h. l. et Il, lo seq. perAcribat, cum Aegyptus omni tempore talis fuerit, qualis adhue inveniatur nec ullis aucta incrementis. quibus solum elatius fuerit redditum; seri utique potuisse, ut olim paludosa et Ataxi OKa terra fuerit Delta, minime vero primitus maris suisse sinum. Quae sane litam produnt auctorem minime talem, O ις
τε Ουνεσιν ἐνι, ut Herodoti utar vertiis. Molinu vidit Rennel. In Geogr. Horod. p. 591 seqq. ei inprimis p. 593. 59ι. Eniti enim reaionem, quae Dolia vocatur. in dubia scribit eontin pro vestistia, quod pHAco aevo haud exsilierit, sed iomporum decursu Nili alluvio nata, accedente
posthae humana arte opera suo. in terram firmam et Continentem cesserit. Quod idem permultis a re umentis ox ipsius soli natura terraeque univorsae indole repetitis luculenter probavit Andro ossy in Descript . dei'κg. etat mod. mPin. l. p. 272 s q. Coll. Anti sq. vol. I. Aoc. livrais. p. 88 sqq. , ni ia in dubitari nequeat, vera Herodotum rotulisse. Quod idem placuit Hoerenio Idoen eie. II, 2. p. 80. 81 not. Coll. p. 55, atque Cham pollioni r Earpt. solas l. Phar. II. p. 3 sqq. , qui antiquorum scriptorum tostimoniis et geologica locorum indole Maiis hoc probatum iudieat, Aegyptum insorio rom olim misso maris mediterranei sinum, qui ad Memphim usque et mediam, qua nune habetur, Aegyptum pertinuerit tum vero Nili limo ro plotus in paludes ae stagna transierit, unde terraeontinens poAtmodo evaserit, documento esse et regionis planitiem montibus utrinquo sorino inclusam ot ipsum solum niurum limonii inque, quodnuvii alluvio quotannis adgeri apparoat. Omnium accuratissime hanc rem tractavit Ritter. Erdvunde l. p. 840 seqq. 846 AOq. 852 seqq. . Nerodoti illustraturus sententiam, qui insoriorem Aegyptum fluvii donum esse pronuntiat. Atquo probatum it vir doctus, Nili inundationibus et
fluvii alveum erigi et solum adiae iis, subveniente parit r natura atque hominum arte, exstructis aggeribus, ductis eanalibus, adhibitis ausinaehinis. Noe vero eodem modo iisdemquo mensuris per omnes A gypti partes et Nilum et solum eristi, sed variari pro varia ipsius terrae indole, ita ut, eum multo maior torras eopia in Aoργpto insoriori suerit adgesta, haec regio aerius quam reliquae Rearpit parten nata suisso sit
censenda. Neque essi gere posso sollertem naturae scrutatorem. aliquo temporo, quamvis remotissimo. pam terram. quae nune Delta appelletur, nondum exstitisse, postmodo demum ortam tum limo. quem fluviunndvexerit, tum vero etiam arena, quam idem secum tulerit fluvius ven-
862쪽
ilque amarint. Qui senim in superioribus Aegypti regionibus propter celeriorem fluvii cursum maiorem ius undarum vim nubsistere haud potu orit limus, eum in inseriori Aegypto, ubi fluvii exitus in mare, subsistere noessse suisse, fluvio scilicet minus rapido nec limum ultorius vehere valente. Cum igitur medio in nuvio limi et arenao copia substitisset paludis ad instar aut Arriis, neeesse fluvium dissoeari in duo brachia. quae paludem s. stagnum in terram continentem paulatim eon vorsum utrinque includ serent. Hi ne bina Nili ostia primitiva, Canop ἱ- eum et Pelusiacum; de quibus vid. noti. ad Il. 17. Addam denique, quae in eandem rem monet Dureaia de la Malle in GJograph. physi quo do lanter nol re p. 42 seqq. coli. 23 seq. 25 seq. Tria ille potissimum distingui vult in solo inferioris Aegypti: primum lapides ac saxa calcaria, dudum quae Illic suo rint, noe fluvii alluvionibus ortum d obeant; dein arenam advectam; tum fluvii limum, quo magna maris pars expleta suerit, accedente simul arena ventis hue eon sata. ot eohibentibus illis saxis, quae adhuc in litoribus Alexandrinis sint conspicua, undarum maris alluentium vim, quo sucilius limus subsistore ot in terram evadere potuerit. Eam igitur rogionem revera pro Nili dono esse habondam, eum in dies illa Nili inundationibus augoatne ei croxcat. Do saxis illis, quae multum valuerint, Ritterus quoque monet p. 855 l. l. uis virorum doetorum displitationibus adde quae in eandem soratoni iam dissorii runt
in Horem Aogyptum unice conformatam osses alluvio Nili, qui maris sἰ- num intor Libγeos et Arabicos montos limo complever; t terramque si eadaggeratam continuo promoverit mare versus. Λ quibus plano dissontisntem ropprio virum doctum , Ehren berg Monaisberichie d. Vertiandit. dor Goseliseluast fur Rrdvunde 1852. IX. p. 32 seq. 3, qui in Nilum eiusque naturam ne regionis Delta formationem per Nilum ut volunt essectam inquirens, instituta simul analysi microseopica et aquao Niliacas ot limi a Nilo a aesti esset Indo vult, Aeeypti hane partem salso perhiberi donum fluvii, sed donum potius esse vita organieas atque in se habero vim suam procreatricem ae salutiferam. Atque iam anton Wil inson .,on the Nilo and the prosent and formor Levela os Uaypto in: Iournal os the geoaraphical societ3 IX. p. 431 sqq. , quem plures secuti Auni,
Delia dixerat nunc idem osse eoAdemque batiore sines septentrionem versus, quos habuerit et Herodoti temporibus si romotis xima antiquitato, quae cogitari possit. In euius sententiam quo minus ab am, multa a Busse gero aliisquo vIris doctis supra laudatis disputata prohibent, nullamque video causam, cur ab eorum sontentia discedam, quae ipsa soli natura ae totius roatonis indole valdo eomprobatur. Idem iudieat
863쪽
Est hie elassicus locus de Nili osti tu, quas nostra aetate minime eadem eqso atque Herodoti aetato nomo sere noucit. Nodi quo enim hina potisqimum sutit ostia, quibus aquarum copiam Nilus in maro emittit . alterum prope urbem Roget tanam, ultorum prope Damiatam, reliquia ostiis obturat in arenave aut ii ino obductis. Nam septem vulgo enumerrita sunt Nili ostia, qui inde septem lutis di cohatur silvius A. septemgeminus ἔa qua sententia nec Herodotum alionum fuisse, licet quinque tantum ostia Nili commemorol. vidimu is ad II, Io. Nod valde variant in singulis hiueo ostiis septem reepi solidis, vel erroro lapsi, vel . uti fieri solet,
quae ad diversa tem 'ora pertinerent , non natis accurate discern ntes. Quam in rem quae plurima a viris doctis nostra potissimum aetate di putata sunt, ea nolumian huc transscribere; nummam modo eorum, quate
nu- ad Herodotum rite intellia nilum sariniit, referro pra stat. 4e utatuit Mannert G soar. d. Gr. ii. ROem. X, i. p. 528 seq. , Herodoti sententium do tritius primariis Nili ostiis, undo r l; sua temporum decurku fuerint doducta, eam videri. quao et maxillio probabilis et Cum ἱ pMn re cons lata non sit. Quom medium illo dieat Nili fluvium Ν honnytteum , eum olim suis o videri principὐm ne primarium; ex eo in utram quo partem et occiden tona et orientem versus ad mare discessi a duo brachia: Canopicum ot Polusiaeum, teste Plinio Ni At. Nat. V, 9. g. 48. Hoc utique magis videri congruum . quam quod Canopicum fluvium suisso primitivum dicas adeo itis parentem reliquorum, quoiquot vulgo perhibeantur. Equidem tanton eos aequi malim quibus verisimili uu et cum ipsa terrae indolo mauis conson laneum videtur, duo tantum primitus suisse brachia, Polus ineum ot Canopicum, in ira quae terra, cui nonisen Delta' , olim substitorii. Vid. Rit ter. Erdkiindol. p. 853 et noti.
ad Horod. II, 5. Paulin Talabot in Re vite d. d. mond. l855 T. X. p. 485. N quo Sirabo dissentit XVII. p. 7M s. p. II 36 D. Quae cum
ita sint, hoe vix novari poterit. primitiva Nili brachia ostia ius post admodum fuisse mutata, tum hominum opera atque arto canales dedu- ὶ Hoe Dotta priseo admodum aevo Oxtonsius suisso dubitari vix poterit, recto Obsorvante Russo oro Reison ete. I i. p. 250Aeq. propter νntionοκ mologi eas. Nnm quo Nili brachium superius diseedens per oum Libyno tractum. qui nunc desertus sterili quo in eoi vid. plura in noti. ad II. lui. ad muro totondit atque hoe modo hune ipsum tractum regioni Delia ae terrae, quae coli poterat, addidit.
864쪽
eontium, tum ipsius fluvii natura; unde laetum est, ut ipse Oatiorum numerus haudquaquam sibi semper constiterit, et nune plano aliter haec sint eonstituta atque olim fuisse aec pimus. Votorum seriptorum loeos
do Nili ostiis iam attulit wesseling. ad Diodor. Sicul. I, 33; inter quos potissimum consul. Strab. XVII. p. 80l a. p. II 53 B coli. p. 788 a. p. 1136 seq. Plin. H. N. V, Io. g. 51 seqq. Laelinosum Scylaeia loeum
in Poripi. p. 43 explore studuit C. Mueller in Googr. Gr. Nin. I. p. m. Noκtra notato de Nili ostiis conscripsit du Bois-43m ,,Sur les an eiens branclios dii Nil ot nos smbo uchures dans la mor in Descript de l'Eg. I.
Antiqq. livrais. 3) p. 277 seqq. et Le Phro loco in a landando p. 118 seq.
Ilia in universum monitis iam ad singula ostia, quae Herodotus memorat, accedamus. Primo loco nominat Pelusineum, quod orientem vorsus denoetens hae parte Aegypti fines tutar; quodammodo videtur, satis valida aquarum copia fluens r undo, si ab oriente incipias, etεχευταῖον inter Nili ostia dicitur a Strabone l. l. , πρῶτον vero a Stephano Byetant. a. v. Πηλουσιον. In ipso eursu fluvii inde a Cerea soro urbe nonnihil por temporum decursum esse mutatum probabile est; alioqui
enim conciliari nequeunt, quae de eius cursu ac situ diversa apud veteros enarrantur. Quae cum ad nostrum locum minus pertineant, nune missa faciamus. Ilodio exsiccatus fere est Pelusiaeus Nili fluvius, qui olim ad Pelusium urbem mar intrabat ), cuiusque cursum nunc sequitur eanalia Abou - Menegeeh teste du Bois-Ayme l. l. p. 279 seq. , qui ipso non nisi valdo aucto Nilo terrasque adiacentes inundante nonnihil aquae reeipit et trans locum, qui nune dicitur Salieli, prope la-4 1in Monetalol, limo et arena obioeta prorsus ovanescit. Cuius rei causas et alias asserunt et ean alem In primis illum, qui Arabum aetate in sinum Arabieum fuerit deductus. Cons. Mannori. Geogr. d. Gr. u. Roem. X, 1.
p. 552 seq. Rennel. Geogr. Herod. p. 6 21 seqq. Ri iter. Erdkundo I p. 826. Multa quoque hae de re disputavit Champoll. PEg. sous I. Phar. II. p. 9 seqq. 12 seq. 24; Pelusiaeum enim brae hium idem ess ponit atque Damiatinum, quod nune appellatur, usquε ad eum locum, ubi exorditur canalis Moeg; quo ipso Pelusiacum brachium eontinuari, infra Bubastin urbem in duo dissectum brachia, quorum alterum Orientem versus dirigatur Pelusiaeum) inque mare ex at prope Thineti a. Pelusium, alterum, Tanin praeterfluens nili m), recentioribus cognitum sit nomine eanalis Moox, qui in laeum Menetalel, desinat. Ρε- lusiacum brachium idem scribit nune relictum serino et graieeatum esse eam ob causam, quod ne lectis a coribus huius braehit aquae in Tanitieum transierint, ut vel vestigia fluvii Pelusiaci difficilius nune inveniri queant. Ac ventis praeterea omnique regionis indoli aliquid tribuendum esse apte monet Ritter. Erdkunde I. p. 826. Alia idem attigit p. 834. Canopieum ostium, cuius Noster meminit II, 15. 113. 179 coli. 97, Oceldentom versus maxime Apectabat, nomine deducto ab urbe, ad quam fluvius in mare exiit. Dieitur illa, monente Schlichthorat. I. I. p. 40,
865쪽
Latinis scriptoribus Canopus, Graecis Canobus, qua ad extremam Aegypti oram oecident in verans sita, soli sertilitate non minus quam commercio olim suit insignis, eum per Canopicum ostium solum exteris intrare lienorit in Aegyptum. Λe vol post Aloxandriam conditam loco non valde remoto urha tomplo Serapidis, sacris ineuhationibusquo valde illustria fuit. Nune pauca ruderum vestigia a Gallis doetis detoeta ne-bis veteris locum occupant, horae dimidio remota a loco Gallorum clade insigni Abii hir, occidentoni versus proficiscenti. Brachium Canopicum locis adiacentibus ot mraeleotiatim appellatur et mucraticum. Apud Ptolemaeum vocatur 'Aγα ς δαιμον; quod nomon, si pones Champollionem fides I. l. p. 23 seq. , Aegyptio nomini Aehetnotis respondet, quo ipso hoc brachium a votoribus 4egyptiis indicatum fuerit, praesertim cum eadem viei cuiusdam brachio huic adiacentis sit appellatio. Seheinous enim ille vult Λegyptiorum sermone valere: honne branche. honne diuision. Ex Canopico ostio aliud brachium orientem versus non procul ab ipso mari prope Deiro uili derivatum erat, Bolbilinum R. Bolbulatim quod appellabatur ab urbse, quam praotorfluebat. Ptolemaeus hunc canalem voeat I Is: quae haud scio an vera Aegyptiorum fuerit denominatio. Nunc lio eo brachium . quod olim invalidum fuit, omnium sertur validissimum: Nose tanum villa o dicitur propter urbem Rosette, ubi mari mise tur. Vid. dii Bois-Aym p. 284. Vetus Canopicum brachium nunc siccum est rariusque Nili aquis impletur, licet eius vestigia neeurate persequi lieeat ). Vid. dii Bois-Λγmέ l. l. p. dii se l. Rennel. l. l. p. 614 seqq. Mannert. l. l. p. 5 0 seqq. Rittor. Erit kunde I. p. 816 aeq. Quae cum ita se habeant, Nosettanum silvium in Canopiei voteris
locum nune succossis e vulgo ponunt.
Tertium Nili brachium, omnium sere maximum, Sebennytisum nbnerodoto appellatur. quod Dolia modium disserans in ipsius Dolici apice septentrionali in mare effluat, postquam urbem Buton lacumque praeterierit. Quod At antiquitus revera tale suit nec ullum obstat tostimonium, quo minus Credamus , ipAam locorum naturam fluviique cursum postera aetate valde mutatum esso statuas necesss erit. Ubi enim ex Horodoti mento Sebennyticus fluvius in mare Oxiisse putandus esi. Nunc, qua ε dudum stagnosa suero loea atque paludosa, in unum ferme lacum . paludem conversa sunt, Cui nomen Brutos vid. nott. ad II, 155. i56 .
dueium putoni. Strabo huius ostii meminit una cum Phutnies ' ) ostio, ) Quao oxount nune n laeu Etho vel otiam a lacu Abonhir ad mare, nil hoe braelitum olim portinuisso iudient Whoolor: Geography os uero-dOt. p. 363. Stratio ma metim dieit ostium, qu id alii mn i m sive Pharain m. nlii sin quibias Ptolomnous in Phnumeticum vocant. Vid. Wesseling. ad Diodor. Sie. I, 33. Sol,liolithorat. l. l. p. 36. - Phashmeticum vorum npud Aegyptios ostii nomon fuisse ponit Champoll. l. l. p. l7; quod Copini iam litoris si seritin iur. sonet Innume i, i. e. te ibi as) dti milieu;
plicari debent, monuit quoque dii Bois-Λymo l. l. p. 289 seq.
866쪽
quod solum dein dieit maximum Nili ostium tortium, ex quo eanniis Non desius sit deductus. Cuius Phut nisi canni in eum nulla sat apud Ilerodotum mentio, eundem fuisso viri docti existimant atquo Luestieum, quein fossum Nostor scribit nee tantura ortum. Qui enim Herodoti notato fortasso haud magni erat momenti, potuit ille postea, mutato Nili eursu,
aquisquo alio conversis, maiorem sane quam necipere aquarum copiam
amque inde acquirere auctoritatem, quam hodieque retinuit, ubi est Damiatinus fluvius, qui prope Damiatam in mare exit. Hueolieum curvoearit Herodotus quem unus sequitur Eustath. ad Dionys. Poriog. 226 nec Phatnicum, ut roli qui auctores, inde repetondum videtur Messelingio, quod enm iuxta Phathicum ostium ossent τα Βουκολικα, i. e. loca famosa latronum domiciliis ae receptaculis, quae descripsserint Heliodor. Aethiopp.
I, 5, ubi cons. Cornes t. I l. p. 11 et Achiis. Tatius il I, 9. IV, 12, ubi
cons. Iacobs. Commenti. p. 641. Tu vid. Schlichthorst. l. l. p. 39. Man-iert. l. l. p. 545 seqq. 548 coli. Rennel. p. 618. Harimania. Erdheschre ih.
v. Aegypten p. 89 et Rittor. l. l. p. 817 seqq. 833 seq. Gallus doctus duBois- Αγmέ l. l. p. 288 Bueolieum ostium et ipse haud disserre ait a Phut
nico s. Phat melico, illudque convenire cum fluvio Dtim lino. Nam Cham- pollio, qui Sebennyticu in Herodoti ostium pro Phaim tiro eodemquo Damiatino habet, Saaticum vero Herodoti ostium cum Strabonis ostio Sebennytico convonira censet, difficultates magis nuxisse quam sustulisse videtur, ut adeo erroris, euius historiae patrem incusat, ipse accusandus esso videatur. Quippe canalem quendam Aepypti in serioris oleius quidem partis, ubi Bucolica sint unde Bucolici fluvii nomen , ah
Horodoto contendit pro uno de septem ostiis esse habitum. E Sebennytico ostio duo alia orientem versus deducta scribit Herodotus, Saiticum et Mondosium. Sahietim ostium haud diversum esse a Tanitico, auctore Strabone XVII. p. 802 s. p. 1154 vulgo ponunt. indeque Herodoti in loco roscribendum esse eensent Tανιτικον. Sed, quae dudum Wesselingit erat sententia, libris scriptis omnibus adversantibus in Herodoteo tox tu nihil mutandum. Gravius haud scio an illud sit, quod alia prorsus in regionis Delta parte Sa7s urbs sita fuit, trans Sebennyticum ostium occidentem versus. Wesselingio in mentem venerat, potuisse nomen repeti ab Sutilia praesectura, quam ab occidente radebat fluvius; malim equidem statuere, Tanin urbem, undo fluvius Tamitetis Oli in Sarn quoquo nominatam fuisse, indeque repetendum Sattici ostii nomen. Nam pleri suo VV. I I . nostra aetate Sauleum et Tanitieum pro uno eodemque canali perhibent, qui nune Qxsiceatus paeno non nisi Nilo crescente aquis repleri soleat, quique in lacum Monetalel, finiatur prope omnisaredie; nunc ei nomen esse addunt Mueys. Praetor Sehlichthorst. l. l. p. 42. Renne l. l. l. p. 619. Mannert. l. l. p. 549 seq. Ritter. l. l. p. 827 seqq. tu vid. in primis dii Bois-4ymh p. 287. Andrhossy Mύm. surie lae Menetale h) in Deseripi. de l'Est. et at modern . I. p. 263 s q. I e Phro Moni. sur te canat d. deux mers) ibid. p. 133, qui omnia scribit eo dueere indicia, ut huius fluvii alvonin statuamus osse niveum antiqui Pelusiaei superiori se. parte usque ad Bubastin et Tanitiei inseriori
867쪽
s54 EXCURRUS VI AD HERODOT. II, 17.
κeil. parte . Aliter statuentem Champollionem et supra iam memoravimus; cons. quae ille disserit potissimum p. 14 seq. 17 seq. Mendesium ostium, intra Tanitieum et Sehonnytteum quod ponitur ab oppido, cui Mendes nomen, vocatum est. E Sebennytico provenit, si Herodotum audias. e Phatnico, si Straboni fides. In quo tamen nomo haerebit, qui, quae de Phat nico fluvio supra monuimus, reputaverit Mendesium ostium adhue invenitur Domin canalis inhmtin, qui Pha tnico canali a. Damlatino derivatus oppidum Aeliinun pra terlabitur otprope urbem, quas nune dieitur Mensura, in laeum Men Ealel, Oxit, porquem ipsu in cum mari ita coniungitur, ut hodie lite conκpIcuum sit ostium maritimum, nomine Rheh. Cons. Mannert. l. l. p. 549. Cham poli. l. l.
p. 15 aeq. Ritter. l. l. p. est et du Bois-Aymέ l. l. p. 288.
868쪽
EXCURRUS VII AD II ERODOT. II, 53. 855
Haec verba, in quibus explieandis multum desudarunt viri docti. cum proxime antecedentibus cmχειν γαρ καὶ Oμηρον ηχικώγω τετρακο-οέοισι ἔπεsi εικεω μευ πρεσβ)--ο ς γενέσθαι, καὶ ου πλέοσι) ita coniuncta esse existimo, ut ipsius scriptoris sententiam declarent tam de Homero et Hesiodo ipso quos sano poetas habet, qui revera vixerint Carminumque quorundam auctores exstiterint, neque tantum signis i ionem Contineant netatis euiusdam, in qua carmina his ipsis poetis tributa complurium hominum opera consecta sint , quam de utriusque poetae carminibus, quae seruntur, eorundem ille vi in omnem Graecorum opinionem de diis ne rebus divinis: cum Onim Graeci antea doos a Pelasgis aeceptos horum ipsorum more coluissent, nondum distinctos ae discretos et nominibus et muneribus, Aod in universum deorum l. e. omnia constituentium et ordinantium, es. II, 52 nomine appellatos, iam Homeri atque Hesiodi opera essectum esse Noster Meribit, ut Graeci, relieta illa deos eolesndi ratione rudi a Pelasaia tradita, singultis deos distinguoronteorumque Origines et generationes eonstitueront, deinde sine ulla diis nomina quoque tribuerent eorumque munia ae iura describerent formamque exprimerent, quae ad humanam accederet magis magisque, adpo ut ab hoc indo temporo aliora quasi periodus in rebus Graecorum divinis eonstituendis initium coperit, eorundem poetarum opera adducta, cum sellicet deos exhiberent mauis ad hominum modum et rationem conso malos eoque anthropomorphistieam quam vorant deorum eonformationem
θεογοτίην Ἐλλησι, plurimum exercuerunt viros doctos de significatione, quae verbo ποιειν in his tribuenda sit, potissimum diseeptantes. Etenim ii ventores Theogonia o nntea Gra eis ignotae Homerum et Mosiodum si Noster significare voluerit, aut orroris aut imprudentiae reum fore patrem historiae putabant, eum uterque poeta qua ε de diis cecinerit, non ut nova et a se primum exeogitata exhibeat, sed tamquam rognita et a maioribus accepta; indequo aliud quid verbo voltis hie declarari iam consuit Wosse lingiua, quo auctore illi poetae Graecorum deorum penerationem non tam condidisse atque invenisse quam versutia tantum deseripsisse atque ornasse putandi sunt; assertque idem vir doctus ad hane
869쪽
aignis eatio nom. quam verbo ποιειν tributam vult. probandam. alios quondam locos I logei . Laert. Praefat. g. 3. Horoilol. III, 38. Sophoel. apud Athen. XIII. p. 60 D. XIV. p. 627 D. Ρlaton. Lysid. p. 205 A. De Republ. II. p. 379 A. , sinorum tamen ratio aliena videtur ab sa signis i tono, inam ipso in loco Herodotoo valere existimavit. Atque asserri quoque poterit altor Nostri locus IV, 35r υμνον τόν σφι 'nari ν α ρ Λυκιος ποίησ ε, quae verba sic reddidit Pausanias IX, 27. 2: Λυκιος ει 's a mos καὶ τους vuνους τους cesrociorατους h ποιησεν Ελλησιν, coli. VIII. 21. g. 3, ubi idem laudatur Βηλίοις υμνοως καὶ αλλορος ποιήaας και ἐς Πλείθυιαν v. τ. a. Sic Aristeas, qui ἐποποιος apud Suidam vocatur. apud
si1r ποιειν. In quibus locis verbum ποιειω non eam solum animi d clarat saeuitatem, quae ad formam, ut loquimur, spectat, cum resnnimo perceptae sermone ligato exponuntur atque ita artia opera adhibita exornantur, sed ad materiam quo tu resertur, sive ad argumentum, quod poetae ipsius ingenio excogitatum et in medium prolatum auisque legibus ot eo nailiis est accommodatum. Unde satis opinor pat obit, illam Messe lingit rationem, qua vim et potestatem verbi ποιειν in nostro loco ad formum tantum reseramus, exclusa prorsus aliora illa. qua ad ipsam quoque materiam spectat, probari non posse. quamvis
receptam a Larchoro, Wytten bachio ad Platon. Phaedon. p. 129 ubi h. l. sic reddi vult: selii voro sunt, uni d forum generationes Graecia earmine prodiderunt ), Gosti lingio sad Hosiod. Praefat. p. XLI ed. sec. Nopris quo monente Οἴ ποιήσαντες nunt oi γραηγαντες εἰς στίχους, οι στιχοποι-- σαντες), aliis. Etenim iam dudum vel propior dativum vortio ποιήσανεις additum de hae Wossetinuit ratione dubitavit Wolfius Prole g. Homer. p. LIV. eandenique prorsus reprobavit tamquam salsam G. Hermani . s Homeri selio Briese p. D seqq. Opusc. II. p. 17l eois. Vioner Iahrbb. LIV. p. 232 . evi Cro ueterias Homerisclio Brioso p. 27 adstipulatus est. Itonique Cron De Orpheo p. 14 sqq. , alios ut taceam, v. e. Matthiae Vermisellis Sehrist. p. 122. Lennos'. ad Iapsiod. Theogon. p. XII, ae praeeipuo NitEsch: Sagen poesie d Griechen p. 302 seqq. 544 seqq. , Schi in meipseng in commontatione de diis in conspeetum hom. venientibus apud Nomerum Narbitre. 1845 ) p. 8. Itaque verbo ποιειν
hoe loeo nostro nullam arbitror aliam tribui posse signi sieationem nisi eam, qua Hesiodum atque Herodotum Theogoniam Graeeis eondidisse dicamus. Sed gravior iam exoritvr quaestio, quo iure si quo sensu uterque poeta ot eonditor et inventor Thoogoniae Grapeae dici possit, eum ante utrumque poetam alios per Graeciam exstitisse vates, sacerdotes. de rebus divinis tradentes . negari noqueat, ns tur profecto ea Herodoti sententia osse possit, ut quemadmodum sensit Cron p. 15 non dnmeognita indeque prorsus nova tradiderint Homerus utque Hesiodus, neque quidquam Graeci sabulati fuerint anto hos poetas, qui ipsi primi omnem Grapeorum de diis doetrinam uiuo religion m excogitarint atque repererint. Hoc eum bene intellia eret Ilerne in Commentati. nocietat. Cotting. 1779. Vol. II. p. 133 , Horodoti verba ita necipi voluit, ut hi poetae primi suerint, sequi Oa, quae priscis earminibus aut narratione
870쪽
maiorum ne fama divorsis locis diverse essent sparsa ae disseminata. aut carmino uno comprehenderent ac disertius exponerent, quod Hesiodus fecit, aut ita ornarent ot ad certam rationem constituerent, ut indo pro modulo ae rogula sabulae haborentur apud posteros, quod in Homerum radoro, quis non videat Quam Neynii sententiam tib rins exposuit
amplificavit tuo Creueter. Symbol. I. p. 73 seqq. 77 eoll. Wion. Inhrhb. LXI. p. 182). ad anthropomorphisticam illam quam supra dixi doorum consormat; onem ab his poetis perseetam potissimum respiciens. Neque ab hae sontontia admodum discediant ea, quae statuerunt Griinoisen Iligon i
Lobock in alnopham. p. 347, quo niaetore Herodotus se hoc contoridit, fabulas illas de deorum natura passim nullo locuplete auctore vulgatas neque literarum monumentis mandatan tum demum radicari et inolescere coepisse, quum duorum nobilissimorum postarum veluti publieo testimonio ps piat ornatao. Hos igitur, qui quandam rei sabularis quasi disciplinam eondiderunt, ad quos omnibus, qui de deorum progenio ot vita aetione quaerunt, tanquam ad primos sonten recurrendum est, I prodo ius m rito Theogoniae Graecanicae anetores appellavit. M Minimo igitur deos Graeeorum invenerunt illἱ poetas, Mod quae sit singulorum doorum ratio, qui ortus, quae cognatio, qui habitus, quae forma, quae munera ot auri hiata, haee omnia primi illi con Attinerunt et exeo tu prunt ita, ni
haec ab ipsis tradita et quasi eondita disciplina do diis in posternin apud Gra eos potissimum obtineret. Νequo aliam sero de his sententiam tulit Nitetsch Sapen poesie der Griochen p. 302ὶ, cuiua verba huc potissimum Apertantia Dpponam: -Es glebi hei non alteron Cewahrsmann sur dio heidon Nellenen pellendo Voratellii ne und Darat oliuna dor Gottorweli ala Homer und Hosiod; aio haben die hoi don Griochen geltende Gost ait dor Cotiorwolt ausae prael. voti thnen ist dio Darsioli une der Gottorwolt, die hei don Grioelion ist te. p. 544 l. l. . His deniquo ad dero placet, inae Iacobsius Vermisellis Schristen VI. p. 157 do tota hae quapstio no