장음표시 사용
71쪽
DIsu RT. IV. Reges , quorum autoritas aeque Episcopis , atque ordinibus lai- CAP. III. corum caeteris metuenda seinper fuit, animadversuin in Conciliis esse liquet, Sacrae Scripturae , sacrorumque Canonum auto ritate proposita e neque ut absolverentur ab iuramento subditi eisdem populi, suprema Romani Pontificis potestas quaerenda. fuit; tot siquidem sacrae leges tum ex Conciliis, tum ex incretalthus Romanorum Pontificum literis , tum praecipue ex sacrorum interpretatione bibliorum suppetebant aureo illo aevo ; ut optime eas callentes ii Praesules non necesse habuerint, quasi de re nova Romanum Pontificem consulere; sed acerrimi eorum vindices , quae desinita suerant, in quoscumque sacrarum legum violatores sententiam ferre non dubitaverint. Ipsi autem Principes, perinde atque alii omnes ex Christi grege sancta, ea Praesulum doctrina instituti, ubi se violatores earumdem esse senserunt, terreno, quam Caelesti exui Regno maluerunt.
v. Nec vero satis Hispaniensibus fuit S. Scripturae , Canonum, βῆς 'id . , Decretorumque Apostolicae Sedis optime institutos Episeopos Ponii 3'. Rehu designare; at sanctissimas easdem diiciplinas tum populis edo Iam sibi in om-cendis , tum caeteris dignitatis illius officiis peragendis oppido iore si quam necessarias , instar Regulae habitum iri ab iisdem tota inses; ἡ .st cothoruin ditione decretum fuit, quum primum Arianam hae. tae haeresis Α- resim detestati, Cotistans , ac perpetuum Catholicae Fidei landa. Timor. mentum unanimes totius gentis Episcopi Rege ipso praesente cine. Tia. Di. posuerunt: Face , inquiunt, Ecclesiae Gripi misericordia repa- cap. . rata , Omne quod priscorum Canonum autoritas prohibet, sit resurgente disciplina , inbibitum e ct statur omne quod praecipit fieri . maneant in suo et igore Concituram omnium constituta , simul m- Θnodica Sanctorum Praefutam Romanorum EpistoM . Concilia , ct documenta quae extant, alternis eosdem autoritati inbus inhaesisse, dum aut de fide , aut de moribus suit quaestio, fidem faciunt. Adhibitos equidem Canones ob frequentiam praetermitto et quae autem de Pontificum Romanorum decretis in
oculos incurrerunt, non praeteream , ne novas res meditantibus arma videar ministrasse , quum toto Catholicorum Regum tem
pore Consultationes Roma petitas non esse dixi. In Concilio Hinpalensi agitata quaestio de Triennali possessione et quare Patres Gne. ΗἰD 33. ne in dubium ultra , inquiunt, inter eos nostra advocareturfn- ' tentia, prolatis Canonibus, Θnodalia decreta perlecta sunt . . ,
hoe enim Oseeularium Frincipum edidia praeeipiunt, ct Praesulum P manorum decrevit autoritas . Et infra iidem Patres de
72쪽
duabus Christi naturis plenissime agentes Athanasi, Basilii, Cy- DIssERT. IV. rilli, Flaviani scriptis adhibitis , nulla Patriarchalis honoris ra- CAp. III. tione habita , ubi ad supremum Ecclesiae Rectorem veniunt :Neatus quoque Leo, aiunt, Apostolicae Sedis Antistes oee. In mi ev. x I. Concilio Τoletano IV. de trina , aut simplici mersione haptismi definientes: Ruid a nobis , inquiunt, in huc Sacramenti divers- ciam Tu. 1 v. late fiendum sit , e ostoliea Sedis informemur praeceptis , non cast, . nostram , sed Paternam institutionem sequenter . Beatae igἰtur memoria Gregorius Romanae Ecclesiae cte. deinde recitant eius Pontificis decretalem Leandro epistolam . Iidein infra L pocalypsim Ioannis aliquibus dubiam vindicant Sc Conciliorum , &S. Sedis decretis. Apocaldipsis librum multorum ConciIiorum au- md. eap. r . toritas , O Srnodica Sandiorum Fraefulum Romanorum decreta Yoannis Evangelistae esse prascribunt. Liberalius etiam paulo post summae Romani Pontificis autoritati testimonium ex Patribus iisdem accedit , dum impedimenta omnia ordinationum enumerata per haec confirmant: Rui quumque igitur deinceps in Ibid. eap. is. nulla horum deprehensus fuerit, tune feeundum Bnodalia , vel
deeretalia constituta eum omni Clarieorum vel eivium voluntate eonferabitur . Quod sicut Iubeat usurpare oculis Decretales istas Epistolas, quas brevitatis gratia Toletani Patres praetereunt, adeat Codicem Veterum Canonum certissimum discipli- CM. Vet. Can. nae Hispaniensis indicium t Sirieii , Innocentii, Coelestini, Leonis,m 'Hilari Decreta , singillatim enumerata comperiet.
Spectatis jam sententiis Prasilum Hispaniensium in duo- VI.bus Conciliis Hispalensi II. proνinciali, At Toletano IV. Natio R. ni praesernali, quorum utrique egregius Ecclesiae Doctor Isidorus prae- Α'
fuit, primo tamquam Metropolita , alteri , tamquam Metropo- mam, pro fidei litarum senior ς rationi consentaneum est, ut eodem ex sancto
Doctore Catholicam de suprema Romani Pontificis potestate in 'ura' 'MUL
universam Ecclesiam sententiam depromam . Hinc siquidem erit' evidens , quod Hispanienses Consultationes per septimum teculum haud Romam missae, supremae illius potestatis ignorationem non inferunt, sed Priesulum Hispaniensium diligentissima in custodiam eorum , quae antea definita fuerant; ita ut minime opus iisdem suerint nova decreta, quippe qui a veteribus ne minimum quidem declinabant. Supremis suae vitae annis S. Isidorus ab Eugenio Toletano Praesule de nonnullis quaestionibus interrogatus , breviter reponit, sapienti viro aiens pauca reponenda esse: ad Romani autem Pontificis autoritatem quod attinet,
73쪽
I, issIRT. I U. haec prae caeteris docet : I ui igitur debitam ei non exhibet re C Ap. lII. verenter obedientiam, a Cipite sejunestis Acephalorum Sebif- S.I . v. ad mali se reddit obnoxium : quodsicut illud S. e Banain nondum
X' quaestio erat de Autore Symboli Qui quumque de Me fantia T initatis sancta Ecclesia approbat, ct eustodit, quasi si faei Catholicae artietilus . aeuod uis quis fideliter firmiterque exediderit.
saltus esse non poterit. Praeclarius enimvero testimonium miniis me desideratum iri confido . At doctrinae praxi in pergamus ex Conciliis petere. In Concilio Toletano VI. quod paulo post S. Isidori mortem , ac proinde non multo post illam epistolam , celebrabatur ab omnibus Hispaniarum Episcopis, Eugenio eodem Gyc. Tolet.vI. ΤΟletano praesente, valdequam ardua definita quaestio est depri- ' β sinis conjugiis quorumdam paenitentium . Sedulo inspectari oportet caput istud , quod S secit Ioannes Morinus cap. 24. libri s. de poenitentia . De re satis dissicili ordiuntur Patres infallibili S. Sedis doctrina inhaerentes di Antiqui , ct f inrisimi es Patris sententia Papa Leonis, ut is qui cte. Sententiam ipsam
S. Pontificis ex Epistola ad Rusticum Narbonensem interpretan- - Ieo ad RV. tur. Ouid vero Z Legunt in Leonis Epistola : In quo tamen non '' ι' Regulam eonstituimus , sed quid sit tolerabilius , existimamur τatque ea propter tametsi sententia in epistolae sibi videantur clarius explicasse: tamen continuo subdunt ipsius explicationis oeconomiam : Quod nos ,sicut de viris , ita ct de foeminis requo modo censemus, non quidem generaliter O INitime praeeeptum , seseonsat a nobis pro bumana fragilitate indultum . Qui sane agendi modus in Concilio universali Episcoporum totius Regni , quos non fugiebat suarum Ecclesiarum necessitas c dum diligenter S. Sedis autoritatem expendunt, nilque nisi oeconomiae , moderationisque plena declaratione constituunt) S suam eos subordinationem Ecclesiae Capiti probe nosse , & nihil de disciplina , nedum definiri, uberius explicari posse absque suprema Romani Pontificis autoritate intellexisse palam facit. Quam rem aliquanto pensius considerari oportet. VII Est profecto id notatu dienum, quod Hispaniarum isti Praetarit,m hi,' taes , Optime , ut vidimus , instituti tum S. Scriptura , tum Sa
libuem ab ali, CriS Canonibus, R Decretis Pontificum Romanorum, ubi adrum doctrina Fidei, aut morum dogmata comprobanda , Patrum vetera te-v xxum i ςςδ' stimonia adhibent, nomina eorum semper cum discrimine autoritatis proferunt, si eos inter Romanus aliquis Pontifex recensetur . Ita in Concilio Hispalensi II. esse factum nuper vidimus . Ita Diuitiaco by Coral
74쪽
Ιta ' in Concilio Nationali actum comperimus , in quo Ecclesiae DIssERT. IV. Doctorum Ambrosii, Augustini, litori illustria nomina , citra CAP. III.
Episcopalis dignitatis mentionem afferuntur, de Romano autem Pontifice secus fit: Beatus etiam Gregorius Papa ct libris cir cinc.Tu V meritis honorandus cte. Nam momenti aliquid res ista praesesert. Contendunt scilicet eruditi, ac prae aliis scriptor veteris S no- Do Benj. P. I. vae disciplinae, praeclara ea nomina Papae, Apostoli, Praesulis 6
Apostolici, & Apostolicae Sedis Episcopi communia olim sui me
Episcoporum omnium , aliquo tamen servato discrimine honoris Romano Pontifici; a sexto autem seculo coepisse Papae nomen privatum esse Romani ejusdem Pontificis, quod Liberati autoritate comprobat et is enim ab Agapeti electione , ab anno nimirum incipiens, nudo Papae nomine designat Romanos Pontifices . Equidem adversari iisdem nolo: tametsi ApostoItea Sede dignissimus , Apostolatus , ct id genus alia meris Episcopis tradita , nec mihi, neque ulli eruditorum esse idem possint aut debeant , atque Apostolica Sedis Antistes, uni Romano Pontifici
tributum nomen . Quid enim vetat , quin genus illud honoris caeteris adscriptum Episcopis interpretemur, tanta laude , tantisque Antistitem meritis , ut Summi Pontificatus honorem assequi videatur dignus 7 Apostolatus vero gloriam quis gelo , non dicam Episcoporum , sed Religiosi cuiuisis congruere nostra etiam aetate non sentiat Apostolicae autem Sedis , seu Principis Apostolorum Cathedrae Antistitem nullum omnino tota in antiquitate appellatum invenies , praeter Romanum Pontificem . Caeterum quidquid sit tum de iis , tum etiam de Papa illo nomine , apud Orientales praecipue, omnium Episcoporum immo & Sacerdotum communi ante seculum sextum , septimum ve ; quod C. ui .cincit.
ipsis ab Hispaniensibus tributum videmus Syrgae ignoto Antisti pra- 7s'ti; quum certo sciamus , Romanum Pontificem eo designari per seculum septimum tam in Oriente , quam in occidente , nil novi nobis affert frequens apud Hispanos Papae nomen , ubi Romani Pontificis mentio est : quemadmodum nihil novi asserunt ii Praesules et ubi praeclaris Romanum Pontificem nominibus caeteris, ejusdem propriis , Dequenter appellant in suis Conciliis : quippe quorum obsequium ac subordinationem palam vidimus vel quum praecipuas Catholici Regni partes haeresis Ariana pessumdabat. Quod momenti alicujus haud dubie est, maximeque notari debet , aut de Fide , aut de moribus Hispanienses disputent, S.Scripturae Sanctorumque Patrum autoritate suam inhaerere doctri
75쪽
DIsssRT.IV. nam volunt . Ad Patres vero quod attinet, quacumque fulgeant CAp. III. Patriarchali, aut Episcopali dignitate , nudis eos afferunt nominibus , doctrina enim , non dignitate opus habent . Contra ubi Romani autoritas Pontificis affertur, laudatur doctrina Papae ,
doctrina Sedis Apostolicae Antistitis, autoritas Praesulis Romani. . Num commentariis quispiam se indigere iactat ὶ Adeat is quae superius de Patribus Synodi Bracarensis dixi, serioque reputet quae nuper de synodicis Romanorum Pontificum decretis aje-ham t profecto intelliget Romani Pontificis haud testimonium in rebus quaeri, sed judicium ς non suffragium, caeterorum instar Patrum , sed autoritatem, sed definitionem sed in fallibilem sententiam . Idcirco aliorum Ecclesiae Doctorum satis superque esse
putant proferre nomina ἔ at Romanorum Praesulum aut dignitatem , aut sedem pronunciant.
vIII. Nisi tam multa de Ecclesia Hispana seculi hujus septimi di-Res gravissi- cenda superessent, rem istam luce ipsa clariorem fieri documentis δε d*βRhunt sola ex Hispania petitis vellem . At ne uno insistens argumento,
Ponti fidis qua caeteri S desiim,duo tantummodo ex tis proferam,fflligenter perve-
interris maj stiganda relinquens plura studioso veritatis cuilibet. In Conci-rςm non Vς' lio Toletano XI. duae res gravissimae sunt definitae r de subordina-GM TM. 21. t one Episcoporum : & de reconciliatione paenitentium M periculo cap. IO. I 2. mortis : Hierarchiam quod spectat, seu subordinationem minorum Episcoporum dignitate majoribus , sic decernunt: at debitum per omnia honorem, atque obsequii reverentiam praeminenti sibi unusquisque dependat juxta illud beati Papa Leonis edictum: Rui seit , se quibusdam esse praepositum , non moleste ferat , aliquem sibi esse praelatum ; sed obedientiam , quam exigit,
S. Leo ep. 84. etiam ipse dependat. Decretalem hanc Leonis epistolam , cujus autoritate tantam rem stabiliunt, intellexeris ni fallor esse eam ipsam , quam Hierarchici ordinis adhibui olim testem ς eamque ipsam , qua Thessalonicensem Anastasium sibi aequo plus arrogantem redarguit, se cum aiens vocasse in partem sollicitudinis, non in plenitudinem potesatis ς eique dissertissime ostendit, com- Paratione utens humani corporis , Episcoporum quidem distinctionem excogitatam in Ecclesia esse, sed omnium Principem esse Romanum Pontificem: R ab omnibus Episcopis minorem, maioremque Ecclesiae curam suscipiendam ; ita tamen , ut ad unam Petri Sedem universalis Delesiae eura conflueret, ct nihil usquam a suo capite dissideret. Ouod vero ad reconciliationem a tintinet paenitentium , quae momenti etiam gravioris est, unius au
76쪽
toritate Pontificis decernunt: Si mortis, aiunt, urget perἰculum, DISSERT. IV. paenitentia per manus impositionem aecepta , statim ei reeoncilia- CAp. ΙΙΙ.tio adbiιenda est. Deinde ipsis Leonis verbis utuntur et His, qui Leo est, s . in tempo; e necessitatis, ct in periculi urgentis infantia , praemdium paenitentia, ct mox reconelliationis implorant, nee satis- Delio interdicenda es , nee reeoneiliatio deueranda : quia misericordia taei nec mensuras possumus ponere, nec tempora definire. Quid autem inirum , tanti per Praesules Hispanienses fieri Decretales Romanorum Pontificum Epistolas , si praeter S. Scripturae oracula, nullum majori autoritate scriptum in Ecclesia esse, quam Decretales easdein , proprio ore fatentur λ Iuliani scilicet Τoletani Antistitis, sive , ut verius dicam , Hispaniae omnium Praesulum epistolam, qua confirmantur Decreta Concilii Generalis UI. sanctorum Patrum tum Graecorum , tum Latinorum autoritatibus , cupiunt Patres Concilii Toletani XIV. summo in
honore ac veneratione haberi. Tantam vero aestimationem colligi eidem non posse fatentur , praeterquam Decretalium illi honorem ac reverentiam epistolarum vindicando . Illa igitur , in- OW--S V
quiunt, vologetiea defensionis nostra responsa, quae Oh sorum 'e' confirmationem sunt edita , pro multorum instruotione , ct utilitate Ecclesiastieae diseiplinae , ili honoris , O reverentia vigore
firmamus , atque ad vicem decretalium Epipolarum ea permanenda sancimus. Quod sane praeclarissimum obsequii argumentum in Decre- ix
tales Epistolas rem Hispaniensis Ecclesiae illustrationi Ualde uti bu, bene ge-lem , simulque totius Catholici Orbis necessariam Ecclesiis hic sti, necessitate minime praetereundam esse nos admonet. Ecclesiae siquidem cujusvis regimini non esse satis quae Concilia vetera , quaeve anti--. qui Pontifices de fide & moribus decreverunt: sed assiduam summi Rectoris , seu Pontificis vigilantiam esse necessariam palam fiet: concordia enim Sacerdotum unius Regni parum prodest , si quamquam nihil dissideant a Capite,huius tamen assiduam non experiuntur sollicitudinem . Praesules enimvero Hispanienses,
ac prae iis Toletanus, Rexque ipse , singulis a Leone II. epistolis, moniti, Concilium Generale VI. c quod iisdem nil de quinto scientibus est U. J tota ut Hispania vigeat, non Ium synodaliter confirmari satagunt, sed sapientiae plenam confirmationem , cui Apologetici nomen faciunt, ab Iuliano Toletano Antistite coniectam , probatamque ab aliis Praesulibus , Romam mittunt.
Ouid agendi ratione ista sanctius λ quid confirmationis genere Disiligod by Corale
77쪽
Disustr.IU. isto illustrius 3 Ipsam hanc confirmationem , utpote quae eonti CAp. III. nebat doctrinam de duabus Christi voluntatibus uberiorem , ac
luculentiorem, quo majori apud omnes veneratione , atque honore digna haberetur, unanimes pari autoritate in uniunt,ac Romani Pontificis Decretalem Epistolam . Quodnam supremae in universam Ecclesiam Pontificiae potestatis praesentiuS monumenis tum Z Tamen Lictum csse utrumque temere ipsi Ecclesiae rerum rudes intelligunt. Concilium quippe generale, quod Pro universae Ecclesiae concordia confirmandum acceperant a Romano
Pontifice ex S. Sedis more , quum Nationes salte in per Legatos Ecumenicis Synodis non interfuerant, expendere, S cum Prae cedentibus Synodis conferre student, seque illud confirmare profitentur , non quia in fallibilis doctrinae plenum , ct ab insalii bili Ecclesiae Capite prohatum fuerat, sed quia cum praecedentibus
e. N. xxv. Conciliis concinebat: Supradisii , a junt, Atia Conedia in tan- v si, tam a nobis veneranda sunt, ct recipienda constabunt, in quan- . tum a praemissis Guneiliis non discedunt: immo in quantum cum illis concordure videntur . Ouod accipiendi Concilia genus inso- Iens nusquam tota in antiquitate comperies : immo improbatum ab Ecclesia esse nosces , dum neque istud , neque aliud ullum ex duodecim Concisii Toletani XIV. capitibus relatum in Corpus Canonici Iuris , seu in Decretum videas , ut de aliorum Conciliorum aliis factum fuit. Confirmationem vero ipsam , seu ApOlogeticum ad tantum autoritatis audacter fuisse elatam vel ii contendent, qui autoritatem Concilii Generalis cum Pontificia conserunt; quippe quorum nemini in mentem venit Ecclesiarum unius gentis autoritatem cum Romani Pontificis potestate comparare . Quamobrem quidquid Hispani Praesules hac occasione gesserunt, laudabile admodum est , quatenus & Concilium generale VI. tota Hispania vigere sategerunt, & supremam Romani Pontiscis potestatem praeclara Deeretalium Epistolarum commendatione testati sunt . Ouatenus vero novo generalis Concilii confirmandi genere usi sunt, suaeque ipsorum deliberationi plus aequo tribuere non dubitarunt; deflendam Ecclesiarum
conditionem proponunt, quae ab Ecclesiae Capite Christi Vicario , non dico dissident, sed assidua sollicitudine non guber
M. . :les, Quibus de rebus ut liqueat , expedire oportet breviter
qu sibi uti h nc partem . Antequam in Hispaniis celebraretur ΤOIepent, aut do- tanum id Concilium XIV. die nempe ao. Novembris an. 684. in quo
78쪽
quo & discussio insolens generalis Concilii, & nimius ille honor DissiRT.IV. Apologetico tributus , emicant; Petrus Regionarius , qui Acta CAp. III. Concilii generalis, S. Leonis II. epistolas , & Benedicti II. adhuc ctrinam adhuelecti literas, seu Instructionem in Hispanias asserens, eo perve ix mi v ςςr
nerat principio ejusdem anni, aut luperiorI exeunte , indidem
cum Legatis Hispaniensibus prosectus erat, fortasse etiam pervenerat Romam. Tam is , quam Legati, Ponti fieem admonent concordiae Praesulum Hispaniensium, qui Toletani opera Generale Concilium in provinciis confirmaverant, quod in Nationali Synodo, ex ejus gentis instituto , praestitissent; nisi aliter visum esset Τoletano Antistiti, ne domum nuper reversi post Conci- Iium Toletanum XIII. si evocarentur iterum urgente hieme, cre-hris itineribus , atque anni tempore conficerentur . Concordiae ejusdem testem Apologeticum Iuliani exhibent, non secus ac synodica illa esset omnium Praesulum Hispanorum . Diligenter dis-gutit Benedictus sententiam ejus : deprehendit nonnihil aut correctione , aut perspicuitate indigens ; quare uni ex Hispaniensi-hus Legatis animadversiones suas dictat Iuliano quantocyus significandas. In ea scilicet verba e Voluntas genuit Voluntatem ἔ Cone. Πι. m. Ilaui ct sapientia sapientiam , haec animadvertit: Naturali oria nM 3 9 dine cognoscimus, quIa verbum ex mente originem ducit; sicut ratio , ct voluntas ; eonverti non possunt, ut dicatur : quia Meut verbum, edi voluntas de mente proeedit; ita ct mens de verbo , aut loluntate e ct ex ista comparatione visum es Romano Pontifiei voluntatem ex voluntate non posse dici. Deinde alia in tria capita suas dictavit animadversiones, Quorum primum
erat, Hispanienses dixisse ; tres substantias in Chrso Dei Filio Ibid. num. m.
profiterit quod incaute distium putavit Pontifex . De caeteris duobus non liquet; quum nulla supersint documenta , praeter Concilia haec Toletana duo , unde omnia oportet erui: S ipsa autem tribus inhaerere substantiis minime dubium est . Hisce animadversionibus in Hispaniam allatis, continuo Iulianus reposuit privatis suis literis quidquid ad priorem doctrinam seu ilia
lustrandam , seu corrigendam satis suit: deinde annis quatuoeelapsis in Concilio Toletano XU. Nationali Apologeticus alter, qui unus superest , conditus suit, in quo aperte emendatur doctrina de tribus substantiis ; tametsi aestimationis gratia coram totius Hispaniae Episcopis , qui priorem apologeticum Decreta lium Epistolarum autoritate donatum norant , viribus omnibus ac nervis curatum sit testimoniis Patrum ostendere, quod saepe
79쪽
IIIssERT. IV. voces abstractae pro concretis erant adhibitae ς ita enim & Ro-CAp. III. mano Pontifici mos gerebatur , ct Iuliani apud Episcopos caeteros aestimatio , utquumque, sustinebatur . Verbis quidem Julianus quandoque utitur nimis liberis clicet subobscure adversus
Romam , eoquod sua ipsius sententia , quae tam acuta interpretatione opus habuit, minus recta visa suerit: summa tamen est, quod priorem idem sententiam juxta Romani Pontificis monitum aut mutavit , aut declaravit: ac proinde A pologeticus ille prior honorem , quem obtinuerat, prorsus amisit, ut aequum
XI. Alterum hunc Apologeticum Romam esse missum per legati iis si binit S , profatumque a Romano Pontifice Benedicto, qui justa lesola est s. sedi. ia esse omnia deprom serit, Rodericus Toletanus testatur lib. a. doctrina, seu cap. t. eiusque in verba omnes iurant. Absit, ut, ne a communi eiusdς iup ς' erit ditorum opinione discedam , fucum ego saciam veritati , Quum in Concilio Nationali Toletano XU. ad trutinam revocabatur Apologeticus prior , anno videlicet 688. quinto Idus Maisias , in Apostolica Sede Universali Ecclesiae praeerat Sergius Be- Q. Somis ij. nedicti successor post Ioannem U. S Cononem : quare nisi veli-Hist. m. ι. d. mus cum Scriptore nupero , caetera eruditissimo , contra fidem
v k7 Roderici Sergio adscribere, quod Benedicto ille tribuit, de re omni, quae utrumque Apologeticum spectat, ne verbum quidem superius dictis addendum nobis erit. Quid enimvero sibi volunt vindiciae istae Apologetici num insallibilitas in sede Episcopali aliqua , praeter Romanam , seu Apostolicam , quaeritur ZUesania est. Iuliano Toletano & sanctitate, & doctrina facile praeserendus Cyprianus Carthaginiensis non modo dubiam , sed omnino fallam , 8c , uno verbo , haereticam tuebatur doctrinam , adversus S. Sed is Romanae Pontificem . Quid vero Z Nisi Augustino teste salsam hanc opinionem exuisset, de sanctitate eius S doctrina actum erat: hujusmodi autem detestationem satis nobis est referre acceptam Augustino, cuius verba attulimus suo loco . Eaque propter satis superque erit nosse, quod Iuliani Ap logeticus primus dubia inspersus doctrina , improbatus suit a Benedicto, & juxta animadversones eius in Hispaniis clarius explicatus et nec Pontificiam tueri approbationem est opus , Roderici tanto proximi intervallo haerentem fide : qumn praesertim laborent ejus dicta insigni ana chronismo. Huc accedit, quod istarn de tribus substantiis doctrinam , quam nulli bi apud veteres Obtinuisse comperies , utquumque subtili ea interpretatione vindicatam s
80쪽
tam , prodire permisit Deus ab Ecclesia illa , quae per seculum septimum sanctitate R doctrina Praesulum , concordia Sacerdotii & Regni, veneratione & obsequio in Sacros Canones, S Decreta Romanorum Pontificum , Ecclesiis caeteris anteibat: ut ratum firmumque apud omnes sit, infallibilem Apostolicae Sedis doctrinam , supremamque ejus autoritatem a Christo institutam sapientissimo consilio esse , ut inde tantum , veluti ex purissi inosonte certa Fidei , ac disciplinae dogmata peti posse omnes sciant. At enim Hispanienses Praesules haud confirmare contenti quae in Generali Concilio fuerant definita, & a Romano Pontifice approbata, discutere eorum sententiam , deque iis ferre iudicium voluerant: iudicium ipsum novo doctrinae genere Con- signa tuin literis , privata autoritate ad Decretalium Epistolarum honorem extollere ausi erant. Quid inde expectandum , ubi neque in fallibilitatem , neque autoritatem supremam existere certo se imus Profecto nihil aliud, nisi aut error , aut anceps doctri. na eorum , qui ab unitatis centro aut recesserunt, aut digredi parumper ausi sunt. Caeterum hunc Hispaniensis Ecclesiae optime institutae naevum , perpetuum fore arbitror monimentum aliarum gentium Ecclesiis , ut unum judicium S. Sed is certum & in fallibile in rebus fidei , ac morum , supremamque illius autorita
Sentio equidem , Concilium ipsum generale VI. Literasque ipsas de eodem confirmando a S. Leone ΙΙ. in Hispaniam missas, mihi objectum iri, adversus hanc S. Sed is infallibilitatem, cuius novum esse argumentum contendo quidquid Hispanienses Praesu-Ies ea occasione gesserunt. Etenim tam Concilium , quam literae, nomen Honorii Romani Pontificis praeseserunt inter damnatos Monothelitas. Verum, quum nihil mea intersit argumenta omnia tum contra haereticos, tum adversus nonnullos Catholicos a doctissimis viris adhibita hic congerere , interpolatas aliis demonstrantibus binas eas Honorii literas ad Sergium, jure aliis contendentibus , quod prudentissimo consilio nomina duarum , vel unius voluntatis antea inaudita prohibuit Pontifex , ut nascentem, si fieri potuisset, haeresim conficeret, quum caeteroqui
ipsis in literis id consilii serentibus duas voluntates , totidemque operationes docuerit: quum nihil, inquam , id mea intersit: de Honorii nomine tam in Concilio , quam in Leonis II. Epistolis occurrente ista loquar , ut eaedem epistolae commentariorum insta r sint damnationis in Concilio latae. In eo scilicet Honorium H a inter
tur argumentaiρsa in contrarium allata examiuando. C. Relia . de Rom. Pont. l. . cap. II