장음표시 사용
261쪽
posita,qui nemine vellet eὁ ascen Ie re, unde ipse excidit qui autem illo non ascendunt,hos sibi quasi in praeda vendicat cuius potestas plus valet ad
Temouenda ea, quae currum huius si premae potestatis impediunt, ut im-dem queat faciliorem atque expediutiorem redderes hic caeteris omnibus dignitate in terris praestat,& huius potestas secundum hipremam potestatem,hoc est, Pontificiam, est omnium maxima. Hanc vero esse Imperatoriam potestatem, in ipse Nicaeno Concilio, Mantea quoque ostendit Constantinus Magnus tum, Cum m
nia impedimenta humana,quae ab ipsis Imperatoribus Sathanae impulsi m gna, grauia opposita erant,sestulit, quae vicissim commoda assere possent ab humana potestate,omnia contulit . Primum autem ibitri maximuimpedimentum, quod ab eo seblatum est, persequutio illa quae serὁperire
262쪽
Eentos annos durauerat impioru Ιmperatorum: qua fiebat, Vt neque Sacerdos cum populo libere,ac sine vitae periculo loqui neque Sacerdotes inter se conuenire possent, ut de re Comuni Ecclesiae agerent . Hoc impedimentum,reddita Ecclesiasticis externa pace, sustulit Constantinus, Ut pri mum ingratiam Dei ipse per Vicarii Christi est receptus simulque locun concessit, quo Pastores pro salute totius Gregis valde tunc periclitantis
Conuenirent, ubi ipse etiam interesse voluit. Ita verysua praesentia eortim sanctum necessarium conatum ad-hauit, ut alterum impedimentum totuleret priore longe grauius, quod Sathan, cum conuentum impedire non
potuisses , in ipse conuentu, ne opta tum finem assequeretur, iniecerat suit autem id ommium maximum hinter Episcopos, qui ipsum Imperatore dc alios onmes confirmare in v*
263쪽
rapace debuerant inimicitias atquct discordias: quae adeo quidem exarserant ut obliti dignitatis suae, pote
statis a Deo sibi traditae ipsi Episcopi
libellos mutuae accusationis Imperatori porrigerent atque ipsum suarum Controuersiam iudicem constituerent. Hic vero Constantinus vere magnum se praebuit,& constantem in
fide, atque optime edoctum, quid suae
potestatis, quid sacerdotalis esset, utriusque fines,ac terminos sibi probὸ notos esse ostendit, sim in illis controuersij per senam iudicis sumere recusauerit, quod eas quidem componendas cum iudicaret, tamen ut non Imperatoriae potestatis esse censebat rquae in iudicando, ut latissimi pateat, tamen non eo pertingit, ut de Sacerdotum causis sententiam serat. 1apropter non Imperatoris authoritate, sed filii obedientis charitate, quae nullos terminos nouit, ad has lites componens
264쪽
ponendas uti voluit, hortando ad pacem, obsecrando. a quidem rotantum profecit, Vt tandem pudore maximo asseeti Sacerdotes, quod se a Principe charitate vinci intelligerent. positis inimicitiis,& bello tam intesti .no quam externo sublato, ea Decreta
facerent, quae a Vicario Christi comsarmata, eam paeem domi serisq; coelo& terra peperit,ut post hominum m moriam nulla unqua tam late dissula . tam sancta, tam vera,tam salutaris ex . titerit. Neque alia Vnquam magis
id cognitum sit, quod Angeli, Nato Christo exilit te cecinere ria in exulsis Deo , ct in terra pax ιominibέμου, Fili, Constantini, Aruptu obedientia ergasummum Pontificem vistia , quaηιβmi terium tibefactisint.
265쪽
tum vitx ConstantiniPerdur uit,ac diutius etia permansisset, nis eius libera terminos Imperatoriae potestatis egressi, Moxuptis obedien tiae erga summum Sacerdotem Vinculis, omnia perturbareri consendere maluissent . . Ex quo tandem sequuta 'Imperii etiam ipsius, de omnis Imperatoriae authoritatis ruina . Cuius sane tanti mali author extitit Constantius, Con in ius, qui patris siti sellam, proxime quidem Sacerdotalem sed insta eam in Concilio Nicaeno, id est, suo loco ab eo positam sub praescriptus erat verus Impera--riae potestatis terminus)non modὁ supra omnes priuatos Episcppos, sed siqua ipsam summi Sacerdotis Cathedram erexit. Id quod tum fecit, cum euocato in quaestionem, quod erat
266쪽
DE SUMMO PONTIF. 1ς 'maximum fidei nostrae sinissamentur,
in Concilio Nicaeno patefactum, at Ffirmatum ma aliter sentiens, Romarium Ponti em ad se accersitum,quia eius sententiam comprobare nollet,la
exilium misit. Eo quide facto simul
Constantini pacem expulit, ac tantum malorum in Ecclesiam inuexit, quantum Satanae expetenti eam cribrare libuit cui scilicet tum Constantius omnes Ecclesia seres aperuit,ut qua Vellet ad eam vexadam irrumperet inraquide temporis opportunitate sic ille est usus, ut nulla pars Ecςlesiae spraesertim Orientalis, ubi hoc malum exortum silenit) non graviter ab eo ctata siti assilista, atq; ita tandem op pressa, ut simul cum vera Religione ipsum Imperium conciderit,sublatoq; omni etiam ciuili cultu, atque humanitate, in potestatem infidelium de Barbarorum redacta sit, quemadmodum hodie videmus. QMd sanὸ obhana
267쪽
hine maxim causam euenisse ex eo intelligere licet, quod ea pars Imperiis
quaecum Romano Pontifice se coniunxit,eius doctrinam obedientiam sequuta, omnia haec retineat ex paco Constantini,quae Oriens amisit,id est. Imperium simul cum vera Religione& omni humano ac ciuili cultvademque confirmant Historiae veteres,qui bus res gestae Imperatorum post su- έceptam Christi Religionem colinem tur. Hoc enim apud eas reperimus, qui exemolo Constantini Magni, se tanquam nlios Romanis Pontificibusvbsequentes praebuerunt, eos illi maximEinImperiiselicitatem succesisse. Contra vero qui Constantium imitari voluerunt, eos perinde atque ipsuministiciter ωsibi ri aliis regnasse. mota redigηitatu suae iniuria flammi Pontifices se Regibuaesiubmittant,
remus insecutiribus consumant.b
268쪽
initiu extititin populis, a gibus, qui sedes suas supra Sacerdotum Cathedras erigere conatistinc sic cum itidem Pontifices ipsi quum solium Imperatoribus, Regibus submiserunt, hinc omnis prosecta est dignitatis Sacerdotalis,N Imperatoriae labes ac ruina . Hoc autem si tibi nouum videatur, me tanquam Ca put omnis erroris in Pontificibus,
tare, quod Sedem suam selio Imperatorio sponte submittant, cum pauca huius rei exempla inueniri posse vid
antur, plura Vero quae ostendant, mtifices cum Imperatoribus de dignitate contendisse, multasque & graues controuersias inde ortas, quod Imporatoribus seperiorem locum occuparonitentibus, Pontifices concedere noluerint tamen sc habeto,huius indi-
269쪽
REGINALDI POLI Hitatis,qua sponte sua subeunt summi
Pontifices, multo plura esse exempla, etsi ea no ita perspicua sint,quod paulo pὁst,ut spero, ostendam. Verum antequam ad ipsa exempla veniamus,prbinum quale sit hoc summorum Pontificum peccatum,& quando in hoc incidant, declarabo ex eo ipse Constantini facto, de quo supra mentionem seci mi cum delatum illud munus de Episcoporum causis iudicandi suscipere recusaret, quod diceret inseriorem potestatem de superiora iudi-Care non oportere et quid tandem hoc diee, Aliud nihildanὸ, nisi Crucem, proprium sacerdotii insigne, cuius signi ipse in coelo viderat. In hoc enim posita est uniuersa Sacerdotum gloria, Lex hoc existi omnis eorum dimittas ae potestas quippe qui primi neministra verbi, & virtutis Crucis: qua scilicet spectans Constantinus, vidit
iscopolum gloriam, ita Iudicialem
270쪽
eorum potestatem in omnes mundi Principes, quae a nulla terrena potestate iudicari posset,omnes autem ipsi iudicaret.Vidit eorum sedem esie illa, ad quam controuersiae omnes recti decidantur,in sublatae sunt primum quae hominibus cum Deo inimicitiae intercedebat, deinde etiam quae inter ipsos. stare cum Episcopos,qui tam nobilem sedem obtinerent, inter se Contendentes videret hanc primam indignitatem,qua ipsimet se astecerat, in illis notauit, quod qui authores pacis uniuerso mundo esse deberent,ipsi inter se inimicitias&discordias gererent. Secunda vero eorum indignitas
fuit, quod comi Satana authore in discordia inter eos ortae essent, non eadepotestate illas tolleret, qua caeterispa
cem afferret,id est, potestate spiritus, sed ad seculare tribunal confugerent.
ia quidem indignitate non passa est Constantini pietas Episcopos seipsiss