장음표시 사용
31쪽
Sed hic posset aliquis quaerere, Cur nam Aristoteles illam disserentiam
cuius nulla ρ.insignificativa est separata, ut pote nomini&ueibo communem non praeposuerit illi disterentiar Sine tempore, qua nomen a uerbo seiungiturὸ quandoquidem magis congruus ordo est, ut communia propriis prae
Hanc dissicultatem tollit eximius uir Vincentius Madius in commentariis nuper citatis dicens Aristotelem hunc ordinem non sine consilio obseruasse. Cu enim in postremis de oratione tractaturus esset Philosophus, etiam illam disserentiam,qua nomen ab oratione distinguitur, ultimo loco magis apte ponendum esse duxit. Equi ferus. Nota in codicibus graecis legi ;m V - id est Callippos & Epactroceles quorum primum est ab equorum pulchritudine, alserum uero species est nauigii, cuius nomen secundum Suidam a duobus nauigiorum nominibus compositum est, uidelicet uel . .. Sed nostri horum loco transtulerunt Equi serus, quoniam compositiones graecae,latinis non apte respondent. Sed quando fit nota . i. signum,quia nomen ex sui natura non significat nisi quatenus ponitur ad significandum. oportet igitur ut ad significatum referatur,& tunc dicitur nota uel signum. Illiteratisoni. i. qui scribi non possunt, ut cum perstrepunt serae. Sunt autem serae animalia ferocitatem habentia,& minime mansueta ut Leones,
Ratio autem ipsorum in aliis quidem eadem est. Vult dicere, quod definitio nominis superius tradita, competit etiam his nominibus cimi infinitis tum obliquis. Addit tamen quod nomina haec infinita & obliqua a ueris nominibus differunt; quia si huiusmodi nomina uerbo Est,uel Fuit, uel Erit addantur, non affirmant, nec negant:quod tamen haud dici potest de rectis& infinitis nominibus. m. Nota etiam ex industria Aristotelem exemplum posuisse de uerbo su stantivo,quoniam impersonalia uerba cum obliquis nominibus uerum ac salsum constituunt: ut Paenitet Socratem & similia. Ex quibus collige pe sectam ueri nominis definitionem talem: Nomen est uox significativa, s cundum placitum, sine tempore cuius nulla pars significativa est separata, atq; addita uerbo substantivo uerum uel falsum constituit. Vel ut alii uolunt:Nomen est uox significativa recta & finita, secundum placitum smnc tempore,cuius nulla pars significativa est separata. Ipse tamen Aristoteles ut a communiori ac uniuersaliori nominis definitione exordiretur; statim per initia capitis definitionem illam posuit, quam postea in processa polire,ac ad uiuum resecare uoluit. Et haec pro annotationibus huius capitis dicta susscian de quibus plura desideram,alios expositores costulat
32쪽
ius pars nihil significat siosum, sest semper eo
rum,qua de altero praedicantur, nota. Dico au
tem quod consignificat tempus. ut ualetudo quiadem nomen est: valet uero uerbo. consignificat enim nunc esse s siemper earum qua de altero dicuntur nota est, ut eorum
qua desiubiecto, uel in subiecto siunt. Non ualet autem. non laborat non uerbum dico: confignificat enim tempus, s F per de aliquo est. Disserentia autem huic nomen positum non
est: sed infinitum uerbum sit: quoniam similiter in quolibet
est,squod est,squod non est. Similiter autem sua bit,sualebat non uerbum est, sidcasius uerbi. Di serunt autem a uerbo,quod hoc quidem praesens consignificat tempus,illa uero id quod circumcirca est. Ipsa igitu ecundumst dicta uerba nomina sunt, gnificant aliquii constituit enim qui dicit intellectumet qui audit,quisit.SMFest uel non est zondum significat neque en signum est rei se uel non esse nequesi ipsum ens dixeris nudum, ipsium enim nihil est consignificat autem compositionem quandam, quam sine compositis non est intelligere.
- Par Mu'M uerbiis sionem; is uerbum in quod consignificat tempus, cuius pars nihil significat seorsum, & semper est eorum, quae de altero praedicamur nota
ne quatuor mi Aristot .m docet. Secuniam cum desinitionis parte
- Consignificare tempus. Nam quodprater amonem ct Pasionem, aia quam temporas differentiam connotat. tem - -θnisi se At huiua est uerbum. licu emm nomina a uerbis orta. ut ualreudo. actionem vel . ly R msi is m, non tamen sigmsecant temporis absimnen aliquod . dilucida, florica verbum igitur M.
essemper eorum. qua de altero Praedicantur norum O Mosuimna Aeaza tam essentirister, quam auia taliter praedontia, simperdea 'tero 'radicantur. Herbum autem siemper ei nota 'a ticatorum cum essientia rum, tum acciden tium: Herbum ergo nota eru eorum .ssuadeaA tero Praetacans r.
33쪽
- Uerbum infinitum; ut non laboras: Siquidem quod exsilit pariterct in eo quod ess , ct in eo quod non est, adulterinum es 1 uerbum: Sed, uerbum in trum est Muusemias: Uerbum ergo infinitum erc. ibi Similiter autem σά θ
υι tim obliquum, ut laborabat: Omne enim uerbum tempus P sos consignificat. Obliqua aurem uerba, non coinc cant tempus
praesim: Non sunt ergo M GAE. iibi ipsa igitur
quartum, nominas ac uerbi collationem Hiis tu: Namur nomen per si si mra . i a ctis uis . aliquiasknsat ct intellicium constituit. Hoc tamen de prima inretitus operatio is intelligi debra, de sicunda aurem nequaquam uerbum per si sumptum helo mat uel neoae: quoniam si uerbum ab is hoc pra arra, hoc maxime sub ianitatim est. Sed hoe ficti signiscra quisndam ωmposit - , ita tumen sine extremis minime metet a potest.
Ei Meus is philosophus cum dixit: Quam sine compostis non est intestigere. Hic in ualet
Quare ordinis ratione praesupposta ad ea accedemus, quae circa textum annotanda sunt. dicit ergo Aristoteles. Verbum autem est quod consignificat tempus. Quod dictum est ut distinguatura nomine. Cur autem dicat. -- π. i. consignificans, & non simpliciter se . . t .significans ; iam dictum est in capite de nomine. consgnificare e nim tempus, est simul cum tempore aliquid denot re, utputa actionem aliquam uel passionem.
cuius pars nihil In cat seorsum. Additur hoc, ut ab oratione separetur.Hicque s diligenter attendas apparet Aristotelem breuitatis istudiosum praeia termisisse reliquas omnes particulas, quae sunt nomini ac uerbo com nes tanquam in nominis definitione positas, hac una excepta. Cuius nulla pars sin cativa esseparata. Quare dubitari posse uidetiir cur eam solam hic repetere uoluerit quae breuitati operam danti, una cum caeteris uidebatur esse praetermittendes Bifariam ab expositoribus hoc dubium soluitur. Primo enim aiunt graeci quod cum orationes sint duplices, quod quaedam componantur ex nominibus di uerbis: Vt homo est albus; & quaedam ex uerbis tantum:Vt aliabulare est moueri. In nominis definitione particula ista posita fuit, ut nomen seiuneteret ab illis orationibus,quae ex nominibus & uerbis c6struuntur: hic uero eadem reuocatur, ut uerbum ab orationibus quae ex uerbis tantum componuntur, distinguat. Latini uerd alio modo ad hoc dubium respondet nempe quod cum uerbum maiorem habeat cognationena cum oratione, utpote existens pars eius formalis, quam nomen quod est pars materialis; ne quis crederet partes uerbi per se sumptas, sicuti &nis aliquid significare,idcirco illam repetere uoluit. Adde quod Philosophus dicturus est in fine huius capitis de uerbo loquendo illud significa-
34쪽
re quandam compositionem,quam sine compostis non est intelligere. Vnde apparet uerbum ipsum maximam habere cum oratione collationem. Sed hinc oritur alia dubitatio non minus negotium faciens,quam illa. Si quidemAristoteles in poeticis ,definito iam nomine,& his omnibus positis, quae eius essentiam explicant, accedens statim ad definiendum uerbum, ea Omnia ponit, quae nomini&uerbo conueniunt; & quae etiam in
nominis definitione posuit, igitur uel hic uel ibi male. Huic dissicultati respondendo, sic dico Ex his quae in protegomenis dicta sunt patere,quid in hac re sit dicendum. Ibi enim cum de doctrinae genere loqueremur dictum est, Aristotelem in omnibus suis operibus, maxime autem in hoc libro breuem esse & concisum. Quare nemini mirum uideatur, si hoc loco praecipue, cum ad Logicos loquatur, qui adeo ad normam sermonem suum conserunt, ut ne uerbum quidem unquam redundare uideatur, maxime breuitati operam dederit. In Poeticis autem licet ipse sit breuitatis amator,tamen cum ad Poetas uerba faciat, qui sermones suos magis exaggerare, atq; amplificare consueuere, quam Logici, non esse inconueniens existimaui in hunius rei definitione quaedam repotem,quae in alterius rei definitione prius dicta fuerunt. Atq; in hoc eo maiori uenia dignus est Philosophus, quod in uerbis illis reuocandis uidemus illum se excusare, cum subiungit: Quemadmodum de nomine diximus. Et eri se re eorum qua de altero praedicantur nota. Haec uerba diuersimode ab
expositoribus interpretantur: aliqui enim dixerunt, quos plerique ex recentioribus sequuti sunt,ut Pomponatius & alii, Aristotelem ho dixisse, ut ostenderet uerbum semper esse eorum quae de altero praedicantur,copu Iam;& per hoc uerbum a participio differre, quod &si significat tempus nunquam tamen connectit praedicatum subiecto. Quare per notam isti intellexerunt copulam. Quod quantum a ueritate absit, facile cernunt, qui
dictionis , is uim intelligunt. Signum enim uel notam semper, copulam uero nunquam significare reperitur. Est autem alia istorum uerborum expositio apud graecos expositores quos etiam aliqui ex latinis imitati sunt,Vt cum dicit Es es semper eorum qua de altero praedicantur nota, idest Signam ita exponant,ut sit sensus,quod uerbum
semper se teneat ex parte praedicati,tanquam eius signum: & hoc inquiunt dicit Aristoteles ut uerbum a nomine seiungat & participio, quae indifferenter se tenent&ex parte praedicati&ex parte subiecti, ut consideranti manifestum erit. Sed haec opinio praebuit nonnullis occasionem haesitandi .Primum enim diceret aliquis non uideri consonum rationi,verbum semper se habere ex parte praedicati quandoquidem fieri possunt orationes, in quibus uerbum etiam ex parte subiecti collocabitur: Vt ambulare est moueri. Huic respondent tam graeci quam latini expositores uerba infinitivi modi habere uim noti finum,unde eiusmodi uerbis non minus 'quam nominibus ipsis, articuli praeponuntur apud graecos. Aliter tamen ego hanc obie
35쪽
ctionem dilui posse arbitror dicendo Aristotelem hic loqui de uerbo sub stantivo tanquam de principali & maxime proprio. Verba enim adiectiva ut cuilibet notum est in substantivum, ac corum participia resoluuntur. Sed eligat sibi unusquisq; pro suo arbitrio utran libet ex his duabus responsonibus de quibus sane cuiuis suum iudicium liberum est. Verum hic alia dubitandi occasio se se iam offert: Nunquid uerbum sit, uel non sit pars propositionis, cum dictum iam sit, ipsum ex parte praedicati poni,&ita partem ipsius esse. Cuius tamen oppositum dixisse uide
tur Aristoteles, cum terminum definiens, dixit. Terininum autem voco in quem διαλυἰr propositio, ut praedicat m ct de quo praedicatuir, aut apposito, aut diuisio
Vbi uidetur asserere, subiectum tantum & praedicatum parte esse propositionis ipsum uero uerbum esse quid additum & appositum. Huius dubitationis facilis est solutio, distinguendo partes propositi
nis quae sunt aut materiales, aut formales. Loquendo igitur de materialibus fatendum utique est uerbum non esse partem propositionis. At si sit sermo de sormalibus tantum abest,ut uerbum non sit pars sol malis ipsus propositionis; ut firmiter statuendum sit, illud totam eius formam esse: cum omnis uis,facultas, & spiritus eius a uerbo proficiscatur. Aduerte tamen hoc esse intelligendum de uerbo syncathegorico, sue substanti uo. Nam uerbum cathegoricum, sue adiectivum tam so malis, quam materialis
pars ipsius propositionis dici potest. Quod si quis quaereret, cur est quod cum uerbum medium sibi locum
in propositione uendicet, ipsum dicatur magis se tenere ex parte praedicati quam subiecti Huius interrogationis rei ponsio, non oscitanter legenti ea quae iam dicta sunt se ipsam exhibebit, eo lcilicet in loco, ubi dictum est, uerbum esse partem sorinalem propositionis. Cum enim praedicatum, ut pote quod propositionem limitet, magis ad naturam formae accedat, quam subiectum, merito sane ea pars sibi uerbum adscilcit. Valetudo dec. Quasi dicat nomen illud,ualetudo significat tantum actionem, cum sit nomen, Valet uero uerbum, significat actionem illam factam
esse in tempore praesenti. Non uerbum est, sed caseus uerbi. Circa istam clausulam dubitare contingit ἔCum apud Grammaticos uerba casus non habeant, sed tantum modos &tempora, cur Aristoteles hoc loco dicat, non uerbum est, sed casus uerbi Ad hoc igitur respondendo,dico aliter a grammaticis,& aliter ab Arist tele casus accipi: Grammatici enim eos tantum casus esse intelligunt, qui in nominibus a recto nomine cadunt sed Aristoteles & alij antiquores per casus intelligunt vocum ipsarum transfigurationes: sicuti apud Aristote- Iem de denominatiuis in ante Praedicamentis loquentem, uidere est, cum
dicit. De minatiua ista dicuntur quaecunque ab aliquo solo differentia casus undum πο-men habent sippellationem. Via grammatica tramaticus, a fortitudite fortis. Quod ipse quoqi Boetius breuiter admonet bis uerbis. Cusus enim antiqui no nabant, aliquas no
36쪽
minum transfigurationesint a iustitia iustus fortitudine fortis ut igitur nominis transfiguia ratio casus ab antiquioribus uocabatur. Clarum est autem Boetium hac a graecis desumpsisse. Et Aristoteles in Topicis, ubi locos assen, qui a casibus eli 3- TF-ciuntur, in hac eadem significatione casus accipit. cap. 33 Illa uero id quod circum circa es .i. significat tempus uel praeteritum, ueI futurum. Ipsa autem fecundum se dicta uerba nomina sunt. Nota Aristotelem quandoque sumere uerbum pressius,ut ab omnibus aliis partibus orationis distinguitur, quod fecit in capite de nomine: quandoq; uero ut subse complectitur Derbum,sicuti in praesenti loco, aliquando enim adeo late & diffuse apud eum nomen capitur, ut omnes simplices dictiones comprehendat, sicuti adnotarunt graeci interpretes in ante praedicamentis, cum dicit: Aequis O dscuntur, quorum noviensorum Sc. Sed de his plura cima dabitur occasio .
T E X'T V S. RATIO autem est u significativa, cuius partium aliqua significatiua .lseparata,ut dictio, sed non a matio,vel negatio. Vt homo aliquid
significatsed non quod est aut non est: sita erit afflmmatio uel negatio,siquid additum fuerit. Sed non hominis filaba una. neque enim in eo,quod est Arex,rexsignificat sed vox nunc est Folum. . In duplicibus uero signiscat quidemai quid ed noti Fecundumst, quemadmodum dictum est .EJautem oratio omnis quidem significativa, non autemsicut instrumentum sed quemadmodum dictum est, secundum placitum. Enunciatiua uero non omnis: sed in quis uerum uel falsium est. non autem in omnibus inest. Ut deprecatio oratio quidem est Mneq; Mera, neq; falsa. Caetera igitur relin quantur. Rhetorica enim,uel Poetica conuenientior est consideratio: enunciatiua uero praestentis est jeculationis. Est autem una prima oratio enunciatiua aspirmatio, deinde negatio alia uero omnes coniunctione una. Necesse est autem --nem enunciatiuam orationem, ex uerbo esse, uel seu uerbi. etenim hominis ratio, nisi addatur, aut e 1 aut fuit, aut Grit, aut aliquid huiusmodi,nondum oratio enunciativa est:
37쪽
quoniam unum quiddam est, s non multa anima restibi
te bipes.non enim e is quo propinquae partes dicuntur,una erit. est autem alterius hoc tractare negot . Est autem una oratio enunciativa, qua ΠΠum significat, uel coniunmone tina plures autem, qua plura,snon umm, uel inconiunctae. N
men igitur,uel uerbum dictio sit βlum: quoniam non est dicere sic aliquidsignificamem, uoce, ut enunciare, uel aliquo im terro ante uel non, pcdi se oonte proferente. Harum autem hac quidemsimplex est enunciatio ut aliquid de aliquo, uel aliquid ab aliquo uc autom ex his composita, uelut oratio quaedam iam composita. Est autemsi lex enunciatis,u in ficativa de eo quod est aliquid, uel non est, quemadmodum tempora diuisa sinut. Asyrmatio uero est enunciatio alicuius
de aliquo. Negatio uero enunciatio alicuius ab aliquo. Vuoniam autem enunciare est, quod est, non esse quod non
est, essi: s quod ent, esse: o quod non est, non per scirca ea
qua extra prasim, tempora siunt, similiter omne utique comtingit quod quis af mauerit, negare, squod quis nego rit, asyrmare. Vuare manifestum est, quod ιmni asyrmationi opposita est negatio, se omni negationi amrmatio. Et sit hoc contradictio , in matis snegatio apposita. Dico autem opponi eiusdem de eodem, non autem aequivoce, s νε- cunque caetera talium contrasophisticas determinatumus importunitates. METHODUS.
Teclararis orariona partibus. κυλι quae ad astruendam en citationem accommovisa uisa sunt costigit, aes nonos i am orat:onem declarat . . r r
r tam pris nil moratio est uox significativa, cuius partium aliqualleparata lis; niscat, ut dictio, non ut assirmatio ues negatio. r Pri on oratis uispar ictiliam iliam,miatio Nam hoc nomen,homo, non assismat nec negat,nisi - δεμπι-ε, s a Mur . . uel non es. atque eo minus eiuso
38쪽
falsum reperitur. Se do, eius de Muciarionis duas P m dis si myuarum Prima es, Em uis est
ibi mec se est autem. At quia 'ne quis re derra illa se sim ce enuntiatione. in qua no sonitur uerbur est, ut in definitionia Mia Vparer, cum uerbia coinpositionem significet. Ideo addissit nece se esse, sit reperiri; nam si definitioni id non addas, nulla pacto
Rusu quis diceret definitis est stra se una enunci tis,ffuracius para imprapinqua. Restodet quod no.Sed qua mori sis una hie non deteris
ut, legit -Primo, quo addas Ogat, ues V cem.
prima Hebra qua Ire dicit dum en a componitur ex sim Sciariationemra . esse mam coniunctis . in matione esse e cladi AFrmario uera 'tisne alicuius de aliquo. Secta3. quo ad duo mem. bra 'steriora, ideo dicit Negatione uero emaei ibi curei tirem . isne adicisus as alisus. - Priam Uedit omni a Drmationi Urigae se n gatim et e contra Quonia omnis in matio. quaeotingit negari,habet negationem sibi Oppositam, simiater et negaris Ufirmationem. Sed om ly Frmationem contingιt negara, ct omnem negari nem V mari . Omni igitur assisma: fons circ.
Securido, oppositiani inter firmationem est mis attone nomen imponis, eum inqueti. Et sit hoc eoi Liradictio assirmatio & negatio oppositae.πα
39쪽
i. p.7. C V M subiectum in scienti js secundum Aristotelem sit id cuius prir iram i79. pia, partes,& passiones considerantur: & Philosophus hactenus de nomi ne & uerbo tanquam de principijs enunciationis egerit, quam huius libri subiectum esse dictum est; non ab re nunc ad enunciationis partes subiecti uas, & passiones examinandas se confert. De oratione uero ut arbitror duplici de causa hic agit,cum quia genus enunciationis est, tum quia diuisa ea in suas species, caeteris relictis tanquam ad Logicum non attinentiabus de enunciatiua tantum hoc loco dicere satis esse duxit, quam diligenti examine pertractat. Itaq; uerba ipsius non oscitanter consideranda sunt. oratio est vox. Vox hic ponitur loco generis,ut in capitibus de nomine &uerbo. Sed circa hoc bifariam dubitatur: Primum quidem quoniam uidetur Aristoteles recta sibi diametro contradicere hic, & in l1ro Praedica mentorum capite de quantitat cum nunc dicat orationem esse uocem ibi uero illam ponat sub genere quantitatis discretae.
Deinde uidetur ablutae dictum,Orationem esse uocem, cum ad quamlibet orationem construendam necessario plures uoces requirantur:
Ad primam dubitationem nonnulli respondent, quod cum oratio multis modis sumi possit, habita orationum distinctione non erit impedimento dicere eam sub diuersis generibus contineri. Siquidem capi potest oratio & ut scripta, & ut in mente & ut in uoce, & ut mensura intrinseca or tionis prolatae: quarum primam aiunt sub genere substantiae collocari, uel saltem sumi pro illo aggregato per accidens ex.atramento & figura: S cundam uero sub prima specie qualitatis, tertiain sub tertia specie qualitatis, & est uox, quartam uero sub genere quantitatis discretae. Vnde patet
Aristotelem in Praedicamentis accepi se orationem pro intrinseca mensura orationis prolatae,& ideo dixisse eam esse quantitatem discretam hic uero pro oratione prol ata,& ob id statuisse eam csse uocem. Ego tamen eam sc soluerem, dicens uocem non re uera esse genus orationis,sed materiam
potius, clan uerum eius genus sit quantitas, poni tamen hic loco generis, quia ut supra diximus materia in rebus artificialibus generi proportione respondet ; quare dicendum puto Philosophum in Praedicamentis uero orationis genere usum suisse: hic uero, materiam loco generis accipere. Ad Micram uero ita respondendum esse arbitror: quod licet in orati ne plures reperiantur uoces,sunt tamen una uox unitate uerbi,sicuti etiam
de Syllogismo dici solet, quod sit oratio, non autem orationes, cum ille orationes sint una oratio,unitate medij termini. Significatilia. Consideratione dignu est,cur na in definitione orationis haeduae particulae ponatur,uox scilicet,&sgnificativa, cum in definitione nominis eaede fuerit positae,in definitione aute uerbi breuitatis causa omissae Ad hanc haesitationem tametsi uariae responsiones possent afferri,aliis tamen omissis sic puto dicendum. Aristotelem has particulas hoc loco eam
ob causam i teresse,quod orationis significatio, alia est a signification e n minis
40쪽
minis & uerbi .oratio enim significat intellectum compositum, nomina uero & uerba intellectum simplicem. Sed haec responsio aliam dubitationem excitat cur non etiam addiderit,ad placitum) Ad hoc diuersimode respondere possunius Vel quod ambitu uerborum contractu & breui usus Aristoteles, hoc omiserit;Vel quod latenter id significasse uidetur,cum dixit,partes orationis significare ut dictiones; Vel quia id explicauit, ubi ait: υ --tem oratio omnis quidem significatiua , non autem sicut instrumentum ,sed quemadmodum dictum est,fecundum placitum.
caius partium aliqua &c. Cum Philosophus hic dicat partes orationis significare,ut dictiones, non autem assirmare uel negare, uideri posset hoc alienum a rei ueritate, siquidem plures orationes sunt quarum partes uel affrmare, uel negare uidentur, ut si dies est, lux est; nam utraeque partes uidelicet, & dies est , & lux est, uidentur affrmare : hoc idem patet in orationibus hypotheticis negati uis. Porphyrius & qui eum sequuti sunt, aiunt, cum oratio sit genus analogum, quod per prius praedicatur de categorica, per posterius uero de hypothetica, Aristotelem
hoc loco definisse tantum orationem categoricam, ut pote primum analogatum, non autem orationem in communi. & quoniam partes categoricae propositionis neq; affirmant neq; negant,idcirco putant cum dixisse. cuius
partium aliqua &c. At haec responsio mihi nullo pacto probatur,siquidem Aristoteles orationem sic definitam diuidit in categoricam & hypotheticam, quam appellat unam coniunctione, uel compositam, cum dicit: U autem
tina prima oratio enuntiatiua assismatιo,deinde negatio, alia vero omnes coniunctione una.
& paulo insta: EI autem una oratio enunciativa, quae unum significat, uel coniunctione una dec. & in eodem capite: Harum autem baec quidem simplex est enunciatio, ut alia quid de aliquo orer aliquid ab aliquo.Hac autem ex his composita, uelut oratio quaedam iam
composita. Sed haec omittamus, cum satis facile cuilibet persuaderi possit, Aristotelem orationem in communi definiuisse, non autem categoricam tantum: & cum Ammonio, Alexandro, & multis aliis eκ positori us dica mus,quod cum Aristoteles hoc loco orationem definiuerit in uniuersali, particulam illam in eius definitione posuit, in qua omnes orationes tam categoricae, quam hypotheticae conuentulit, atq; ea est,quod partium eius quaedam significant, ut dictiones. Nam in omnibus orationibus huiusmodi partes reperiuntur, cum Omnes constent ex nomine & uerbo ut insta patebit ex Aristotele non tamen in omnibus in ueniuntur partes, quae ais mant,uel negant, qnia hoc tantum in hypotheticis locum habet. Quamobrem ipse dedita opera,dixit; cuius partium &c. non autem dixit, omnes. Cum ut excluderentur partes illae orationis hypotheticae ais antes, &negantes, tum etiam coniunctiones, praepositiones,interiectiones,& huiusmodi. Sed de his satis. Praeterea alia dubitandi occasio se offert,ex his uerbis. Sed non ut assimatio uel negatio. Nam haec particula fgnificat idem quod,dictio, ergo alter trum supersiue apposuit. Hanc