Qua ratione Euripides in carminibus melicis Doridem, in anapaestis Atticam dialectum temperaverit : dissertatio inauguralis ...

21쪽

Συμπληγάδες Med. 1252. ποτατός, πτανός, h0en. 1523, Hipp. 730 1275, r. 988, 1 0. 146, 0 155, 17, 10 mel. 1145, 1478, 1487 El. 460, Here.

22쪽

υἰοδεται Theocr. XVIII, 32. πολιήτης l. 119, Ῥυ πολιῆτις Hipp. ii 19, Pindarus I. Ι, Ι

23쪽

φο 0r. 967, Pindarus αφος dicit Ol. XIlI, 4ι

Cum ilhuc de formis vere doricis disputaverimus, uiane paucis illiis attingamus, quae Atticae cum sint speeiem tamendorismi prae se ferunt. Cuiusmodi verborum natura non satis olivi perspecta pro peregrini ea haud semel v. d. habuerunte diverbiique suibus eiecerunt. Nec vero attica dialectus omnia ab Ionibus, nihil a Doriensibus redepit, immo e iusta utriusque temperatione prosecta et huius vigorem et illius mollitudinem tu se con 80diavit. Quod n0 ita aecipiendum est, ut Attico conscia mente, ut ita distam, alia ab alii mutuatos esse putes. Nam fuit olim omnibus Graecorum populis communis fere lingua, e qua tamquam rami de arbore prosectu dialecti multa habent, quae sunt c0mmunis origi uis testes Praevaluisse autenii illa plenam oculem a putandum est et inde in singulas quas que dialectos transiisse, ita tamen ut regnaret in Doride, tolerZretur in Attiea. Cavendum est igitur, ne salso Scriptores dori sint

λοχαγος, ουραγός, ξεναγός, χοραγος, UVαγος, quae n0n ut D0Vare cepere Attici, sed, cum iam haberent, ea immutata Servaverunt. Ex hoc veteris Atticismi 0nte haurire poterant cum ceteri Scriptores tum poetae tragici, qui si Drsa plusculum sibi sumpserint ut quaedam habeant insolita et aliunde inc0gnita dramaticae poesis maieState, l0nge quae Superat pedestris orationis tenuitatem, acile excusantur. Sed transeamus ad singula.

Aυ ὁ α σου dixit Euripides Phoen. 123, idque in trimetro De-kndit hoc coiitra Matthiae iam G. Hermannus, quia trimeter

24쪽

CU Baeticis cohaereret. At primum non haeret, nisi accepta ipsius Hermanni mendatione, quae tamen nulla est; tum vel si cohaereret, repudiandus es Set 0rismus, siquidem abest etiam

a reliquis Antigonae trimetris v v. 130, 144 161 178 λ). Aut

igitur u i Matthiae αἴ6 σου recipiendum est, aut St υδα σου de Umero earum quas dixi 0rmarum, quae non tam doricae Sunt quam, ut ait obeckius ad Phryn. g. 428 odorice colorata es Perbene igitur accidit, quod, ut vidi iresselii dissertatione, g. 5, alterum habemus exfmplum Aesel, frg. 19 Dind. . πο c ' στιν Ἀργους ερὸ v, U0ασον, υλον; Balvae βάσομαι, ἐβακα e. q. S. Saepe, ut ante dietum eSt.

ita lyricis ceurrunt semel βαθι Rhes 1 in anapaestis legitimis, de quibus cf. g. 73 , itemque βάτα Soph. i. 14s et O C. 1547 in diverbio. His addi 0ssunt: δίβαμος In diverb. Rhes.

215, τετραβάμα Simm , quae alti ea fuisse L0beel ius ad Phryn.pg. 431 demonstravit. Etiam θοιτάα ποι τά ae, πορπάα et 0gnata apud Attico αhabent. Nam in diverbi leguntur πόρπα Rhes. 377, πόρπαμα Here f. 949. Hel 137T, Rhes. 43s ubi πορπάσμασι inll. BCbe A πορπήμασι in C est illud restituit ors0nus . I Is tua συμsσθα I. T. 40s, ποιτάτα El. 23, 264, ut Summo certe iure ποιτηίhisa, quod Hel. 151 in cantico traditur, iam a Scaligero in ποι iactgina e0rrectum sit. Θοιγασόμεσθα El. 834 5οιτάτα Io. 208, 1219, si υθοιυάτα El. 637, 5οιτατῆριου Rhes. 504, ubi non video, cur iret, hosfius ex Hesychii glossa: θ ο ιυη- τηοιου κατάβορυμ δε τροφῆ 00 utra libros praetulerit huius θοι

Simile huic re in aliis quibusdam verbis apparet. Sic πολυάχητος ole. V. 27 versus sunt anapaesti legitimi n0ri nisi veteri Atticismo tribuendium videtur esse, non quidem ob 08 loco S, qu0SAlthaustus attulit, qui ad uniam omnes de lyricis sumpti nihil eis diunt. Sed Aristotelis oeus est hist. n. IV, 7, ubi cicadam non χετη v, Sed a τ vocari videmus. - ult hoc crebriora

25쪽

Semel ' apparet in νάλωτος Andr. 10 cant. quod Si erum St, pie a forma ex epici Versus rati0ne fluxit - nam in hexametro dactyl. legitur. - Duplex re nihil offensionis habiturum fuisse docent Andr. v. 820, δάια τόλμα: ib. 809 δάι' μυγματα, Soph. Tra 705 ὁ α α ἐκμησσα. ναός. ταῶ genetivi Sitig et plur . 0ci γαυς, praeter Vulgare f0rma νεως, εων. Νηce quod Med. 520 BC codices habent et v υ I. T. 1453 iam ab Elmsleyo ad Med. 5l0 520)correeta Sunt. In ηί, ηες non convertitur nisi in melicis: a I. T. 62, αες I. A. 239. 253, 262 - cia vero dici vetuit similis s0n collisi0, itaque vῆας I. A. 249, cant. Νάιος denique, qu0d habes in lyricis Rhes. 248 M. T. 398 I. A. 255. in diverbi agnoscitur . . e Sch. et S. 336. u. 19. Restat, ut 0mposita quaedam attingam partim vere dorica, partim tantum orie colorata.

26쪽

idetur nunquam tragico ne in Melicis quidem κυναγίτας dixisse, nec iusta eius rei causa ac ratio cogitari potest, et adversantur tres sili quo memoravi 0ci.' Υπεοάυω Phoen. 184. πολυατειρ . T. 250.

tare vero minime liuet de hac discrepantia, quod cum in aliis vocabulis, num in verborum augmenti eandem tyrannici usus libidinem deprehendimu S.

27쪽

vecta J I. A. 620. 169αγuem et Andr. 20. Io. 604, et haec quidem in diverbio mirum igitur, 'u0 bis tunium in lyristis aecidit. στόφαυαφορία l. 860 et Merc. f. 773; nam σειραφόρους I. A 220 a Dindorsi metri causa in σειροφόρους mutatum St. Manet V in

Nominum propriorum l0nge plurima a dorismo abhorrent, vel ea, quae pr0pter originem facilius ad eum inclinare putes. 'Aγηυορ iaci Phoen. 17.

Hλsκτρα El. 118. Hφαιστος El. 444. Θηβαι Θηβαῖος SaepiSSi me Ἱσμηυός h0en. 347, 795, 28, Ilere. s. 73 Νηρεύς, Νηρηίς Andr. 145, l. 435 I. . 234. - Ναί Hipp. 55 l. Προμη εὐ Io. 466. Σαμπληγάὁες Med. 1522, alia, quae persequi omnia longum est. In paucis tantum obtinet. Sic Euripides ceterique tragici

Semper

ὁάυ vel in diverbio dicunt. Bene id inde explicuit Gerthius, quod, ut ex inscriptionibus liqueret, ante uel idem archontem una larma Ab ηυαία in usu fuiSSet, neque omnino tragie0rum tempore snvά sive Ἀροηυα extitisset. Aut igitur vulgari forma 'Aθηταί eis utendum fuisse, aut dorica illa quidem, sed quae e carminibus, quibus dea celebrabatur, iam diu apud Athenien8es innotuisset. Fugit tamen Gerthium potuisse tragicos etiam Ἀγα Δία di -

28쪽

Verba sunt ch0ri captivorum futuram 80rtem c0nquerentium. Scio quidem . 464 mendosum Videri, Si cum antistrophico conferatur, re8pondere cum debeant illis hi versus

Offensui est in v. 464 hiatus καλλιδιφρου θαταίας, removitque eum Nauckius pro Ἀθαναίας proponen - θεας aίου I. Ingeniose id quidem, Sed parum, nisi fallor, Versimiliter. Nam perte genetivus καλλιδίφοου θαυαίας diversus est a priore Παλλα- ὁος neque a πόλει. Sed a πῶλους dependet; non Se equos uti quos, e Minervam pSam, quali equo freno domitet et curru vehatur Se texturam esse chorus signi sistat. Sic etiam in eis. quae Sequuntur, non de re incerta verba facit, sed de Titanum certamine. Hic enim St 08 0etarum ut, ubi vulgus generatim et universe loquatur, illi unum de multis deligentes rem certam definitamque depingant. Vtut est igitur, cavenduli est, ne, dum restituas metrum, p0esi Vim destruas. Sed revertamur ad Θάυα.

Ἀθ άια de urbe dicitur Hipp. 111 et Su. 754. ASIucii lc. 266 I0. 184 Hera. 359 00d si in 'Ab a est). Sed Ἀθῆυα aro. 805 Hipp. 755 et Θηραῖοι I. T. 1l06. Non sibi constat indorsus, qui reliquerit in Tro versu 19, seu rei, at Asreva in Hippolyt scripserit.

29쪽

eum a dorico.

C0nam is f0rma Z νος legitur et in eiusdem Hipp. v. 68 et 754, et Tro. 822 Rhes 347, 10. 158, Med. 210 ubi per err0- rem αυός legi Althausius dicit, quae est coniectura Brunckii. Pessime eerte in dorsus facit quod ubique ins0litam s0litae forma praesert Potius aliquis ex illo Hipp0lyti et SulZατος expellat abiudicans ab Euripide quod velis indaro et ceteris tragicis, nisi fallor abest. Refutatur etiam a ter illo Z; voc quod Statim in Sequitur in v. 68; quod ni esset, haud Seio an ondonari posset αυός, ut quod poeta uno Saltem loco praeter e0nsuetudinem temptavi8Sel. Cf. quae g. 30sqq. de eiusmodi discrepantiis dicta sunt. In paucis nominibus etiam illud aceidit contrarium, ut posthabito a attico praeserretur Sunt ea Ἀσιῆτις Andr. 119 Herc. f. 642. I. T. 387, Ἀσιῆτας I. T. 174. ὁριηυα Hipp. 732, Semper o

ΓΙαουησιάδες Io. 86 in anapaestis legitimis II αρτῆσιο Andi . 1073 in diri Hoc dum mutat indorsus, illud Silentio com probat. Etiam Aesehylus η habet in Ia ησιος C0eph 563. Atticum Πάρυα σο e. g. Phoen. 207, Herc. f. 240 10. 155 I. T. 121 oecurrit.

30쪽

Quibus 1sgidus Euripictes in lorici usum circumscripserit. Iam ad eam disputationis nostrae partem devenimus, quae priore multo gravi 0r atque disseili0 bene absolvi non poterit nisi antea viam cognoverimus, qua Sola liceat ad nem optatum pervenire. Omne autem viri docti quos noverim in orismum inquisivi88e, eo imprimi peccaverunt, quod nequaquam librorum ratione habita in eis, quae hac illave fabularum editione praebebantur, acquievere. Nam qui, ut Althausius, de aucti iana proseiscitur, atque hinc totus pendet in promenda exemplorumc0pia, is neceSSe 8 primario errore ductus in alios multos delabatur. Neque enim illud ullo modo neglegendum est, quo quaeque codice nitatur Scriptura, numque fortasse his in rebus vel coniuncta omnium auctoritas tantum valeat, ut abiecto nostro iudicio nos ea duci patiamur. Quantopere enim depravati codice ad nostram aetatem pervenerint, haud cuiqua In ignotum est, cum mendi genus cogitari n0n 088it, quo illi non sint foedati cumue ne ea quidem, quae quam implicis, ima videntur, hanc Sortem effugerint, etiam orismum eam subiisse et per se credibile est et innumeris exempli comprobatur. Per bene igitur accidit, quod nunc irchom cura integerrimus apparatu criticus Suppeditatu est, quo et variae lectiones bene internoscantur, et quanti quisque liber aestimandus sit, facile intellegatur. Iam si c0 dices qui supersunt in conspectum V0cemu S, treS fabulas uno C contineri videbimus Helenam, Electram Herculem furentem alia septem duobus BC, Baechas, Heraclidas, Supplices,