Athenaei Deipnosophistae ex recognitione Augusti Meineke Analecta critica ad Athenaei Deipnosophistas

311쪽

ANALECTA CRITICA que masculino genere DXιτωνέας esserendum existimaret. Non credo id fieri posse, sed corrigendum potius arbitror χιτωνέα. De Diana Chilone dixit Stephanus yg. v. ιτωνκὶ

Ουτως ἡ Ἀρτεμις λέγεται καὶ ιτωνία, ως παρὰ Μενίππφ Βυζάντιος - καὶ Eπίχαριιος ἐν Σφιγγί καὶ τὸ τῆς ιτωνοχὶς αυλησάτω τίς μοι μέλος.

Ita haec in cod. ratisi scripta sunt. Corrigendum το τας πιτωνέας quam formam praeter Athenaeum tuetur Hesychius

Κιθωνέω ἐπίθετον Ἀρτέμιδος, ubi sallitur Alberti Cithonem

Dianam Hesychii errore pro Itonia memoratam existimans Imo ut κιθων dicitur pro χιτων, ita etiam Κιθωνέα recte dictum est pro πιτωνέα. Haud raro enim diis cognomina a vestimentis, quibus eorum imagines indutae erant, imponebantur.

Ceterum his exemplis formae ιτιονεος uti poterat Lobeck. ad Alac. p. 119. Pro ιδιος sine causa requirunt ἰδία, ut praeter Herodianum Dici solit. p. 7 6 docet then. XI p.

489 c. περὶ τὴν διον τροφήν. Ita enim corrigendum pro ἀίδιον, non ut Schweigh voluit ἰδίαν. Exercit philol. p. 45. II p. 35. Ibid. s. ην δε ὁ σκωψ των ἀποσκοπουντων τὸ σχῆμα,

ἄκραν την χειρα περ του μετο-ου κεκυρτωκοτων Αἰσχυλος εν Θεωροις καὶ μὴν παλαιων τωνδέ σοι σκωπευμάτων .Diversa confundit scriptor saltationis genera, quorum quod verbis hisce describit, non σκωψ dicebatur sed σκοπος, quod ipse in sqq. memorat Athenaeus. s. esychius ποσκοπον χέρα Αἰσχυλος ρόσπερ οἱ αποσκοπουντες υτω κε- λευε σχηματίσαι την χειρα, καθάπερ τους Πανας ποιουσι. σχῆμα δέ ἐστιν ὀρχηστικὸν ο σκοπος. Talo Thesei schema est apud Sophoclem ed. Col. 1650. Longe aliud est σκωψ et σκώπευμα a scope avi imitatrice dictum, de qua v. Aelianum Η.

Monippus illam Chiloneae Dianae saltationem in Symposio commemorare potuit, in quo ille de aliis quoque saltationum generibus egerat Athenaeus I. I. καλεῖται δε καὶαλλη ου ησις κοσtio ἐκπυρωσις, τῆς μνημονευε Μένιπρος ὁ κυνικος ἐν τε Συμποσίω Ex quo corrige Hesychium Κοσ- μου ἐμπυρωσις ορχησις quod ἐκπυρωσις scribendum est. Sed in Stephani loco, qui aperte corruptus est, egregio plR-cet quod Salmasius legendiim esse coniecit co Παρμένων ὁ Βυζάντιος. Exerc. phil. I p. 45.

312쪽

AD ATHENAE DEIPNOSOPHISTA 8. 303 A XV, 28 et Polluc. IV, 103. In Aeschyli versu και μὴν

παλαιων τωνδέ σοι σκαρπευματων fortasse τωνδέ σου scribendum St.

XIV, 630. b. πρωτη δ ευρηται ἡ περὶ τους ποδας

κωγησις τῆς διὰ τῶν χειρων Pro πρωτ' scripsi προτερα. In iis quae continuo sequuntur εἰσὶ δέ τινι οῖ καί φασι ποιφικως την σωιννιν ωνομάσθαι απὸ τῆς κινησεως, aperte corruptum est ποιητικως, quod vide an πολιτικως scribendum sit. Vitium item haeret in sequentibus ου γαρ εχε πά

enim magis convenit concitato illi saltationis generi qualia πάθος Itaque ηθος scribendum videtur, de quo v. egregiam Valchenarii notam ad Theocriti Adon. p. 329. XIV. 631. b. ἐρρυθμους φορας τινας ἀποτέμνοντες καιαὶ πια τινα των χειρων κατα τό απαλον. Scribendum ex αποτελουντες et e Schweighaeuseri coniectura κατα το

Ibid. d. et M ἐμμέλεια σπουδαια, καθαπερ καὶ ἡ παρ

Ῥοκασι κιθαρις. Hoc saltationis genus, a nemine praeterea commemoratum, Cereri sacrum fuisse suspicor, quam Κιδαριας nomine a Pheneatis cultam fuisse e Pausania VIII, 15. intelligitur. Nominis haec Opinor causa fuit, quod Ceres apud Pheneatas capitis tegumento Persica tiarae adsimilato ornata erat Paulo post lit e Casauboni admonitione adiutus corrigo ηυλ ησεν απὸ των α/ων αυλων πάσας τας αρμονιας. Ibid. s. διατριβων αυτος ἔτι ν τω ποσκηνίω. Nisi scriptor το ποσκχὶ νιον novo significatu de loco scenae vicino h. e. pone scenam sit dixit, memor requentissimae praepositionum πο et παρα permutationis pro υπ0σκηνίφ correxerim παρασκηνίφ. s. Philol. Gotting. XXIII p. 314. In sequentibus erat ντιγενιδου.

XIV, 632. b. εις μεγαλην διαφθορὰν προεληλυθεν ηπάνδημος μουσικη. Sunt Aristoxeni verba, in quibus περιεληλυθεν requiro. Ibid. c. ἐοικεν, παλαια των Ελληνων σοφία si μουσικλῆuάλιστα εἶναι δεδομένη. Recte Casaubonus et Schweigh. ἐνδεδεμένη Aeschyli versum, qui ibidem assertur, restituit Butlerus erat καλὰ pro καρτα.

313쪽

304 ANALECTA CRITICA Ibid. d. τους πολλους. Delendus articulus. In sequentibus scriptor de versibus ἀκεφάλοις, λαγαροις et μειουροι disserit. Ad postremum hoc quod attinet, magna ubique deprehenditur librorum inconstantia, quorum alii id 1ιείουρος alii μυουρος scribunt. Ac mihi unice analogiae convenire videtur altera forma, quam etiam metri ex sustentat apud Nicandrum Ther. 225. et μυοὶ δε μυουρος φ ολκαίη τετάνυσται et apud Dionysium Perieg. 404. εἰδομέν η πλατάνοιο μυουριγντι πετήλφ. Eandem requiro apud Terentium Maurum s. 1929 ubi editur quemque mi ouro Achaica gens vocitare solita est. Nec respuit lex metrica apud Nicandrum Ther. 287. τέτριπται μυουρος vulgo μείουρος)απο φλογέοιο καρήνου. Cui consimile est quod legitur Ther. 417. σπέρχεται ἐκ μυωπος ηθέα δέγμενος ρει ήν. Contrariam sententiam tuetur Bern hard ad Dionysii l. l. qui quod non dubitari posse dicit, quin salsum vocabulum μυουρος sensim in libros et vulgarem scripturam irrepserit, id ego de altera potius forma dixerim, quam tuentur optimi libri Pausaniae X, 16. omnes apud Aristotelem A. P. XXVI, 6. aliisque locis. duem paulo post Athenaeus asser in λαγαριον exemplis versum Homericum, r αρ' Αἰνείαν υἱὸν φίλον Ἀγχίσαο, is neque in nostris Homeri exemplis comparet ) neque lagari

versus numeros habet, nisi aut Αἰνέαν scribatur aut φίλονυιον quorum etsi neutrum satis probabile est, tamen alterum secutus sum. Exerc. phil. II p. 35.

Ibid. ριηδεὶς α κεφαλος εσται μήτε λαγαρος μ)ητε μυουρος. Corrige ει ηδεὶς ει ητεJ ακέφαλος. XIV, 633. a. ratiuae versum qui sic vulgo legitur λάκων τέττιξ correxitiobraeus, qui quod acute restituit λακωνο- τέττιλ apte comparari potest cum αττικοπέρδιξ. In lyrico versu μέλεα μελιπτέρωτα Μοισαν, vulgo Μουσῶν scribitur. Ibi d. c. εἰς το συμφανές. Intelligerem εἰς τὸ συμπαθές. Ibid. d. ηγήσατο et alia quaedam h l. corrupta videntur.

Ibi d. e. των καθ αυτ scripsi pro των καν αυτον. Non magis in nostris Homeri exemplaribus comparent qua leguntur anu Athenaeum I p. 137 f. καὶ γαρ ἐκεινος Homerus. τους αριστεῖς συνάγων προς τὀν Ἀγαμεμνονα νο

ρετο ν ἄλφιτα φησίν.

314쪽

AD ATHENAE DEIPNOSOPHISTAS. 305 Ibid. s. Philetaerus εἰς τὸν πίθον φερουσι τὸν τετρημένον. Qui post hunc sequebatur versus, in eius initio sui sortasse δωρ. XIV. 634. e. De Anaxandridis versu,

μάγαδιν λαλήσω μικρον ἄμαχοι καὶ μέγαν,

v. ad I p. 182 c. Ibid. s. ἐλλείπειν ουν δεῖ παρα τω Ἱων τὸν τε συνδεσμον Pro δεῖ requiro λέγει. In Ionis fragmento ex m- phala servato: αλύ la υδαὶ ψαλτριαι παλαιθετωνυμνων ἀοιδοὶ τὸν ξενον κοσμήσατε, pro κοσμιήσατε scripsi κοιμησατε. Herculem dicit bene potum et coenatum Lydiarum puellarum cantu consopiendum esse. XIV. 635. a. Si recte Theophili locum intelligo, vs. 3.ουδεὶς γὰρ et μων ταυτὸν ασεται μελος nescio an ημιν poeta

scripserit.

XIV, 36. a. ιογένης ο τραγικὸς ιαφέρειν πηκπωα μαγάδιδος λέγων ουτως ἐν Σεμέλη Diogeni Sinopensi cynico

philosopho nobilissimo, Diogenes Laert. VI, 80. septem tragoedias tributas fuisse memoriae prodidit, easque hoc ordine recensuit: Ἐλενη, Θυέστης, φακλῆς, Ἀχιλλευς, Μήδεια, Xρυσιππος Οἰδίπους. a tragoedias nunquam, ut mihi quidem videtur, in scena exhibitas atque ei tragoediarum generi, de quo obeckius glaoph. p. 77 exposuit, adnumerandas, Satyrus Philisco Aeginetae, Diogenis discipulo ), Phavorinus autem Pasiphonti nescio cuius Luciani filio assignabat Diog. Laert. l. l. ειγε αυτου αἱ τραγωδία καὶ μὴ Φιλίσκου του θινεήτου ἐκείνου γνωρίμου vi Iασι ρωντος του Aου ιανου δν φησι Φαβωρινος ἐν παντοδαπῆ ἱστορία μετα την τελευτην αυτου συγγραψαι. Idem S 80 τα τραγωδαριά φησιν ὁ Σάτυρος Φιλίσκου εἶναι του Αἰγινήτου, γνωρίμου του Λιογένους. Eundem dissensum commemorat Iulianus rat VI p. 210 c. τα αναφεροιιενας δε εἰς τὸν Λιογένη τραγωδίας, ουσας με καὶ ὁμολογουμένας κυνικου τι - νος συγγράμματα, ἀμφισβητουμένας δε κατὰ τουτο μόνον,

Do Philiseo Aegineta cis Naehi sched erit p. 25 sq. et Gosillorum do Philisto hist. p. 114.

ATHEN IV. 20

315쪽

ANALECTA CRITICA ει τε του διδασκαλου του Λιογένους εἰσιν, εἰ τε του μαθπτου

Φιλίσκου, τίς ἐπελθων adde ουκῶν βδελυωιτο καὶ ovia σωτο s. νομίσαι υπερβολὴν ἄρρητουργίας ου ὁ ταῖς λαί- Οαις' απολελεῖφθαι Idem VI p. 186 c. αἱτε γαρ θρυλου- μεναι Λι0γενους τραγ'δία Φιλισκου τινὸς Αἰγινητο λε- γονται εἶναι καὶ εἰ Λιογενους δε add. δὴ εἶεν ουθενατοπόν ἐστι τον σοφὸν παίζειν. Quibus adde quae idem dicit 0rat VII p. 212 in. υτος ουν ὁ Λιογενης ὁποῖος τις ἡ ταπρος τους θεους καὶ τα προς του ανθοωπους, μη δια των οἰνομαου λογων μηδε των Φιλίστου τραγωδιων, αἷς ἐπιγραψας το χιογένους νομα τῆς θείας πολλα ποτε κατεψευσατο κεφαλῆς, αλλα ὁ ων ἔδρασεν ἐργων οποιος τις ην γνωριζεσπω. Quae omnia si quis animo comprehendat, nihil his sive Diogenis sive Philisci tragoediis immundius, nihil cothurni sanctitate indignius suisse intelliget. Atque idem etiam Clemens indicat Strom. II p. 177, 31 Sytb. τί γα λε-

ρον ἡ τρυφαλῆ φιλη ὁονος λινεία καὶ πλεονασμὸς περιεργος

πονεῖν θελοντες Ουδε βαια καὶ τα ἐπὶ τουτοις, σα αισχρῶς ιεν εἶρηται, ἐπαείως ετων φιληδόνων duorum versuum secundus ita scribendus est: τρυφῆς φ' ἡδοναῖσι σαχθεντες κέαρ cli Cercida apud Stobaeum Flor. IV, 43 ανέρες ων το εα παλι σεσακται καὶ δυσεκνίπτω τρυγί uam alienae autem hae tragoediunculae a scenae dignitate fuerint vel ea docent quae e Thyesta commemoravit Diog. Laert. l. l. 3 73. ιηδ' ινοσιον εἶναι τοκαὶ των ανθρωπείων κρεωφαψασθαι- ως δῆλον ἐκ των αλλοτρίων θωπι καὶ τωδε fort. co ορθω λογω παντα ἐν

εἰσκρινομενων καὶ συνατιιι ιιένων, ὁ ὁγῆλον ἐν τω Θυέστη ποιεῖ. Ex quibus intelligitur Diogenem Thyestae fabula

)Ita pro ἔτεραις correxit Menamus ad Diogenem Laert. i. l. Dissiligo b Corale

316쪽

AD ATHENAE DEIPNOSOPHISTA s. 307ita usum esse, ut humanarum carnium sum defenderet. s. Chrysippus apud Diog. Laert. VII, 188. et Sext. Em p. p. 170 Behk. Eodem spectat Theoph. ad Autol. III, 4. προς τουτοις αθεωτέρα τις φωνη ευρίσκεται η του Λιογένους διδασκοντος τα τέκνα του ἔαυτων γονεῖς θυσίαν αγειν καὶ τουτους κατεσθίειν. His expositis Suidae locum expendamus, apud

quem haec liabes: Λιογένης et Οἰνόμαος, 'A ναιος, τραγικος γέγονεν ἐπὶ τῆς τωνδε καταλυσεως ὁρώματα αυτουωχιλλευς, GDqq, Ηρακλ=ῆς Θυέστης, Μήδεια, OUίπους, υσιππος, Σεμέλη. Ubi aetatis notationem ab Eudocia omissam qui ineptissimum additamentum appellat Bernii ardius, etiam de patria quae adduntur in dubium vocare debebat. At

verissime sine dubio Suidas, nisi quod diversos Diogenes temere confudit, alterum cynicum, cuius septem sabulas etiam a Laertio commemoratas recenset, alterum Atheniensem poetam tragicum, post solutam triginta dominationem clarum, cuius ex Semele quod Athenaeus asser fragm. XI p. 636 a. id ipsum est quod nobis haec commentandi ansam praebuit. Horum enim versuum ea est indoles, ut a foeda Diogenis cynici dictione longissime recedant. Neque omittendum apud Suidam Semeles nomen ceteris sabulis, quas litterarum ordine recensuit ), postponi. Nimirum tribus auctoribus, ex quibus sua de Diogene tragico derivavit, Suidas usus est, primum anonymo cui priora debet Λιογένης - καταλυσεως, tum Diogene Laertis, ex quo fabularum titulos immutato ordine apposuit, denique Athenaeo, cui Semeles sabulae notitiam debet. Unum res latile quo aliquid dubitationis niihi subnatum est, dico Diogenis Atheniensis cognomen οἰνομαος cuius dum quis probabilem rationem reddiderit, suspicari licet hac etiam in re Suidam a recta ratione aberrasse. Nimirum enomaus Gadarenus et vitae genere et philosophiae professione et scriptorum indole et instituto Diogeni cynico extitit simillimus uterque suit cTnieus, uterque scripsit Πολιτείαν, uterque denique cynicarum tragoediarum auctor habitus est. Iulianus l. l. p. 210. commemoratis Diogenis tragoediis ita pergit ταις οἰνομαου' Idem fecit in recensu fabul. Aristoph. Cratet Platon. Stratf. aliorum quo plurium.

317쪽

308 ANALECTA CRITICA

ὁ ἐντυχων εγραψε γαρ καὶ τραγφὁίας τοῖς λογοι τοῖς

πῆσα δε ἀπονοια προς περβολην ἐν ἐκείνοις πεφιλοτέχνη-

ται Tam germano Diogenis simio non mirum est sive ab ipso sive ab aliis Diogenis cognomen fuisse impositum. Hoc Suidas arripuit, sed ita arripuit, ut solita ακρισία rem inverteret atque Diogenem et enomaum eiusdem hominis nomen fuisse arbitraretur. De sabulis Diogenis cynici praeter ea quae ex Clemente attuli nil superest. Ad Herculem monente Fabrie. B. G. II p. 94. spectat Tertuli Apol. 14. Sed et Diogenes nescio quid in Herculem Iudit, et Romanus cynicus Varro trecentos Ioves sive Iupiteres sine

capitibus introducit. Suspicari quidem possis quae apud Aelianum V. H. III, 29. leguntur Λιογένης ὁ Σιν-ευς συνεχῶς ἐπελεγεν περ αυτου, τι τα ἐκ τῆς τραγωδίας αρας αυτὸς ἐκπληροῖ καὶ πομενει εἶναι γαρ πλάνης οικος πατριδος ἐστερημενος, πτωχρος δυσείμων βίον χων ἐφήμερον, ex ipsius Diogenis edipo petita esse, praesertim si compares Iulianum rat ad Themist. p. 256 d. et τὸν Λιογενους ἐκελνον ἄπολιν αοικον πατρίδος ἐστερημένον η quo versu iterum ille utitur rat V p. 1954. αρα σοι μικρα φαίνεται

ἀνὴρ ἄπολις οικος πατρίδος ἐστερημένος, ουκ βολον,

ου doαχμνην, ου οἰκέτην ἔχων Sed tamen incerta ea coniectura est, possuntque illa Iuliani verba τὸν Λιογένους ἐκελνον, satis commode in eam sententiam accipi, ut ille a Diogene multum celebratus intelligatur nisi sorte Λιογένη scribendum est. Itaque Euripidi potius et quidem e-dipo eius illos versus adscripserim duae apud Stobaeum Flor. LXIV. 1. et LXXV, 1, 10 leguntur Diogenis fragmenta, non dubito quin sint Diogenis theniensis. De eodem Fabricius I. L recte intellexit Plutarch. Aud poei p. 41 c. ubi obscurum dicendi genus, quo Diogenes usus est, a Melanthio Diogenis aemulo, notatur. Non recte enim istic Diogeni Dionysium

318쪽

AD ATHENAE DEIPNOSOPHISTAS. 309 substituit Xylander, quem imprudenter secutus sum ad Euphor. r. LXI. Ceterum hunc de utriusque Diogenis tragoediis excursum diu ante elcher de eodem argumento disputationem Trag. gr. p. 1035 sqq. literis mandavi. Uter rectius causam disceptaverit penes lectores iudicium esto. Exercit philol. I p. 46-49. Ibid. In Diogenis loco us 1. σιάδας pro Ἀσιάδος scripsi cum Dalecampio Vs. . reposui κυβέλας, ut adiectum sit,

pro Κυβέλας. s. 6. βακχίας scripsi pro βακτρίας, certe

Bactrianae virgines quo pacto Halyn accolere dici possint,

nescire me lateor. Vs. 10. pro μονοει fortasse ομοθροει scribendum est.

Ibid. b. Erat σαμβυκα et ἰαμβυκαι. Ibid. d. De fragmento hymni in Cerere v. Berghium L.

p. 1027. Iu IIermippi loco pro κρεμβαλίζουσι indorso auctore scripsi κρεμβαλιάζο σι. Ibid. s. πολλοδωoος δ' ἐν τε ποος τὴν Αριστοκλέους

ἐπιστολὴν ἀντιγραφῆ Aristoclis epistola musici argumenti fuit, unde conicere licebit Aristoclem hunc eundem esse, cuius musica scripta Athenaeus IV 147 c. XIV 620 c. aliisque locis

commemorat duae si vera sunt, simul aetatem viri tenemus,

siquidem Apollodorus, ad quem epistolam illam dederat, vix alius esse potest quam quem omnes norunt literator Atheniensis. Exercit phil. II p. 36. XIV, 637. a. In Telestae fragmento scripsi

κερατοφωνον ἐρέθιωμάγαδιν, ἐν πενταράβω χορδῆ αριθμῶ χειρα καμψιδίαυλον ἀναστρωφων τάχ0ς. Vulgo πενταράβdp, pro quo C. suppeditavit πενταρ P. Pro

αριθμι fortasse scribendum est υ asse, et ναστρωφαντ χυς pro αναστρωφων τάχος De primo versu dixi ad Theocr. XXV, 146. et Com. graec. IIl p. 180. Ibid. b. Σῆμος - Ους αγκωνας αυτο ἐζ ργάσασθαι. Recipere debebam quod Schweigh coniecit ἐξειργάσθαι Nisi sorte τον ευροντα excidit, quod etiam aliam ob causam commmendatur. Sequentia, in quibus cod. Ain ante Σκάμων inserit, nondum emendata sunt.

319쪽

ῶν πρωτην ὶρεῖ, των αρμονιων μετέστρεφε τω ποδὶ τεὶν βάσιν υτροχον ουσαν. mnino necessaria est non memorata a Dindorso Schweighaeuseri emendatio διαρας pro διειρας. Tum malim τὴν ἔτεραν, utramque enim manum artifex extendebat, alteram ut instrumentum ea prehenderet, dextram ut plectro uteretur. In sequentibus καν ποίαν ἀν πρωτην

τηρειτο των αρμονιων, scribendum καθ' ποίαν Ουν πρωτην.

XIV. 638. b. Timo machus tradiderat πρωτον Stesandrum ἐν Λελφοις κιθαρφδγῆσαι τὰς καθ' 'Oμηρον μάχας oldauε. νον ἀπὸ τῆς 'OδυσσKας. Possunt haec sane ad Ulixis cum procis pugnam referri nihilominus 'Odυσσιίας suspectum est, ac fortasse ιoursuας scribendum est. Ibid. αλλοι ὁ πρωτον φασι παρ' 'EI ειρ ναίοις κιθαρι- σαι τὰς ρωτικας φδὰς Ἀμίτωνα τὸν 'Ελευθερναῖον, ου καὶ τους ἀπογονους μίτορας καλεισθαι. initoris posteri cuius analogiae lege Amitores appellari potuerint non intelligitur. Accedit quod neque Ἀμίτων neque Ἀμίτωρ graece sonat. duo modo haec expedienda sint cod. en docet, qui pro Aμίτωνα habet 'Aμνήτορα et μήτορας pro μίτορας. Proinde scribendum est μήτορα τον λευθερναῖον et τους ἀπογονους 'Auητορίδας duo plane c0nfirmat glossa Hesychii Ἀμητορίδας κιθαριστάς Κρῆτες. Exercit phil. II p. 36. Ibid. c. Iu Anaxandridis loco ευρυθιιιος scripsi praeeunte Schweighaeusero libri ευρυθbk0ς Ibid. d. e. Chionides ταυτ ολμῶ Λω G1qσιππος ουδὲ Κλεομενης Vulgo ου δ' ὁ Κλεομένης. Praeterea malim μαχί ου Γνησιππος ουδὲ Κλεομένης. . com graec. I p. 27. Vs. 2. erat ἐννέα χοροαῖς Porsonus ἐννέ' αν 0ρJαις, Schweigh. ἐννεαχορδοισιν Tum libri κατεγλυκάνατο. Insequente fragm. s. . in dorsus ἀειδέν, et is Hermannus. Vs. 4. Hermerdenus bserv. crit p. . . . εχουσιν pro ἔχοντας scripsit citra necessitatem. In Cratini loco ἐοωντιι pro ερωτα alecampius. Tum obraeus eo Γναμσιππέ πως πολληχοὶ i, vulgo sis νησιππε θω πολλῆ χολῆ Mox ante σκωπτει lacunam indicavit Casaubonus V ad Com graec. l. l. p. 27.

320쪽

AD ATIIENAE DEIPSOSPHISTA s. 311 Ibid. s. In Cratini loco s. 2. Κλεομάχου cum obraeo dedi pro Κλεομαχ' et in sequente fragm. revocavi librorum scripturam ὁ Κλεομάχου Schweighaeuserus ὁ Κλεομαχος

sequente Dindorsio. De metro loci cs. Com. gr. l. l. p. 163. XIV, 639. a. τα ἐοωτικλασματα καὶ τα λοκρικα καλου- μενα. In his καὶ vel τα ante λοκοικα fortasse delendum.

Ibid. c. γηρανὸς ἐν τοίτω ulter Fragm. Hi si graec vol. II p. 4 98. Ibid. Σακαῖα scripsi pro Σακεαν. Ibid. d. διὸ καὶ Eυφορίωνα εἰργηκέναι που Ῥειωνη μου - νοι ah ἐλευθεροι ἱεροεργοί, τλ. Sic haec corrigere tentavi. Libri sere ὁιο καὶ φυλαρχον εἰρηκεναι σουρίη μουνοι μεν

Poeta Phylarchus a nemine commemoratur. Scripsi igitur auducula quidem nec tamen improbabili coniectura Κυφοριωνα, quem μιώνη cuius nomen, quod necessario h. l. requiritur, pro ιη restitui, de Iunone dixisse constat ex Elym M. p. 703, 10 Ῥειωνχὶ τὴν Ηραν φησὶν υφορίων. C s. nai Alex. p. 147. s. 2. παρ Κωοισι dedi pro τοoe κείνοισι Ibid fort. αμαρ αγουσιν. Ibid. e. Pro αναγγεῖλαι malim απαγγεῖλαι, ut est lit. LIbid. Βάτων - ἐν cis πεοὶ Θεσσαλίας καὶ Αἱμονίας. Hecherus Philol. 4. 421. καὶ Ἀθαμανίας. XIV, 40. a. θυοντας ιι Πλωριι τραπεως τε λαμ- πρως κοσμουντας προτιθεναι Πελωρίι scripsi pro Πλωρι

ex C, ubi πελωριω. Pro προτιθεναι malim παρατιθεναι Tum

προσαγορευειν πελωρια scripsi pro πελωρίαν. Ibid. b. uripides: πλήρης μὲν ψων ποντίων, παρεισι δεμοσχων τε σαρ τερειν χχηνεία τε δαίς. Ita haec Porsoni praecipitem coniecturam secutus edidit Din dorsus Libri μοσχων τερειναι σαρκες τηνεία τε δαίς, quae Euripides ita potius scripsisse videtur μοσχων τερειναι σαρκες αρνεμ τε δαίς. duae emendatio si ad palaeographicas rationes exigitur facillima videbitur. xerciti phil. II p. 36. iii Euripidis fragmento praemittitur versus αἱ δευτεραί πως φροντίδες σο-

νωτεραι, eum a reliquis separavi. V. Valchenarius ad Euripidis Hippol. 435.

Ibid. c. Pro πυος scripsi πυος ex L.