Athenaei Deipnosophistae ex recognitione Augusti Meineke Analecta critica ad Athenaei Deipnosophistas

81쪽

72 ANALECΤA CRITICA III, 153. c. ἡ παρασκευὴ τῆς ευωχίας Ηρακλεωτικήεστι. Rectius scripsisset Ηρακλειος τίς ἐστι. Qui enim ab Ho λης formari potest Noακλεωτικος 3 undem errorem ipsi fortasse scriptori imputandum notavi infra ad XI p. 500 a. Notandus item apud Diodorum Sic. XVII, 100. ιωξιππος διὰ την περι το ροπαλον ἰδιοτητα την προσοψιν ηρακλεωτικὴν εἶχεν et apud Eusebium Ε. XV, 13. scribitur 'A-τισθενης Ηρακλεωτικος τις ἀνηρ το φρονημα, ubi Lasalle Heraclit. p. 3 parum commode corrigit δερακλείτειος. III, 154. d. phorus καὶ μονομαχίας μαθήσεις ἐν Μαντινεία πρωτον ευρεθησαν. Mirum hoc dicendi genus est μαθήσεις ευρειν, vitii tamen vix suspectum. Quae ibid. liti. e. de accentu nominum συμμαχος πρωτο-

μαχος ὁπλομάχος etc. disserit scriptor, ea ex Herodiano transcripta esse suspicor pariter atque ea quae p. 392. a. b. denominibus in ii disputat. III, 155. b. Demetrius Scepsius ποτερον co βασιλευ κα- κως ορχουμενον με θεάσασθαι βουλε α καλως ἀπαγγελ- λοντος μου ια ποιήματα κροασασθαι Sunt haec Hegesia- nactis Alexandrini ex Troade verba eiusdem, opinor, cuius opera in legationibus obeundis Antiochum M usum esse tradit Polybius XVIII 30 et 33. Is quum in convivio saltare ab Antiocho iussus esset, ipsis illis verbis molestam condicionem declinavit Hegesianax autem ille quem in superioribus Athenaeus τον τὰς τορίας γραψαντα vocat, haud dubie is est qui rerum Troianarum auctor serebatur ab aliis Cephalioni Gergithio tributarum. V. 0dola. Mulierum in Classical dourn. 26 p. 317 Etrusc. I p. 173. Eundem poesios studiosissimum fuisse suis ipse verbis indicat, quibus subicit Demetrius κελευσθεὶς ουν λεγειν ουτω ἡσε τον βασιλέα -τ' ἐράνου τεα ωθῆναι καὶ των φίλων εἷς γενωθαι. in non iniuria

suspiceris egesianactem Alexandrinum non diversum esse ab eo quem astronomici carminis auctorem fuisse ostendi Anal.

Alex. p. 243. Exercit philol. 4. 17 sq. Ibid. d. ινα τῆς μεν πολυτελείας οἱ φίλοι θεαταὶ γενοιντο ι ὁ οἰκεται κυριοι. Transposui particulam με inter οἱ φίλοι. In Duridis loco Φίλιππος ὁ του Ἀλεῖάνδρου πατηρ

ποτηριον χρυσουν - κεκτημένος, τουτο ἐλάμβανε κοιμω-

82쪽

AD ATHENAEI DEIPNOSOPHISTAS. 73ριενο αεὶ καὶ os κεφαλην αυτου κατετίθετο, postrema vix integre scripta sunt. Corrigendum videtur κοιμησόμενος ἀεὶ καὶ - κεφαλαὶ αυτου κατετίθετο. Similiter in proximis noὀς ον κατὰ κάθετον προστίθεσθαι, λίθον ευπερ τοεπτον erratum videtur scribendum opinor ποτίθεσθαι.

Ibid. e. Scripsi καὶ ς κρεμάμενος pro καὶ ὁ κοεμά-

Ibid. s. νὁoες φιλοι καὶ συμποται. Expressit Aristoph. Plut 254 ανδρες φίλοι καὶ δημόται. III, 156. c. In Antiphanis loco erat πῶσιν eis γίγνεται. Ibid. e. καὶ των μὲν ἐγκωμιαζόντων το ἀπο τῆς χέρνης υδωρ), αλλων δε το ἀπο τῆς Πειρηνης, ὁ Καρνειος κατὰ

Φιλοξ νον εἶπε τὸ κατὰ χειρων. Falluntur interpretes his verbis Philoxeni Cytherii existimantes locum designari eum, quem attulit Athenaeus IV p. 147 c. ἐπειτα δὲ παιδες νίπτρωσαν κατὰ χειρων. Tam obvia enim haec dictio est, ut inepte Carneus secisset, si dictum suum, quo facetus esse volebat, poetae lyrici verbis comprobasset. Intelligendus potius celeberrimi nominis parasitus Philoxenus, Πτερνοκοπις cognominatus, clarus facete dictis, quae collegit Athenaeus I p. 242 et 246. Recte locum iam intellexit Eustathius ad Hom. p. 1402 46. δεταί τις παρασιτος, ἐγκωuιαζοντων τινων

μεν τὰ ἀπὸ Αερνης δωρ, τινων ὁ τὸ ἀπὸ Πειρηνης, αυτὸς εἶπεν ἄριστον εἶναι τὸ κατὰ χειρων, ἡγουν τὸ ἐν συσσιτίοις ὁιδόμενον. In sequente epistola Parmenisci ad Molpidem scribendum καὶ τῆς τραπεζης παρατεθείσης δειπνουμεν, καὶ τὴν μὲν uηντλουμεν φακῆν et δ' ἐπεισερρει Non ipsis

enim poetae verbis usus est, sed ea pro consilii sui ratione paululum mutata orationi immiscuit, quemadmodum Arrianus

Periplo P. . I p. 4. τουτο δὴ τὸ τραγικὸν καὶ τὴν μὲν ἐζηντλουμεν et δ' ἐπεισερρει. Euripidis autem huius enim

versum esse non dubitandum est verba suerunt haec:

καὶ τὴν μὲν ἐξαντλουμεν, ἡ δ' ἐπεισρεει. 0uae in eadem yistola sequuntur lit. d. verba ἐμοὶ δὲ κατὰ

Λίφιλον, φησί δ υτος ἐν Πέλοπι το δειπναριο . . . ταῖς κίχλαις ηδη λέγει η, ea non Parmenisci sunt, sed ipsius Athenaei, id quod praeter singularem et Athenaeo propriam ora tionis consormationem in citandis scriptorum χρησεσι vel se'

83쪽

ANALECTA CRITICA quentia docent, γελωτος ουν ἐπιρραγεντος etc. In Diphili enim verbis nihil erat quod risum movere poterat, inerat autem

in ridicula Euripideorum versuum parodia, εὐμη λάθοι σε τωνδ δ αἴτιος φακων et φακος σε δαίμων καὶ φακὴ τυχηλάβοι Exerc. phil. II p. 8. III, 157. a. In Diphili loco s. 3. ἐπὶ ταυτη φεριον εἰς το μέσον πεχόρευσε σαπερδης μεγας Ἀπό τι δυσώδης Attigit hunc usum participii φέοων Hemsterhusius ad Lucianum

p. 349 Assentior tamen Emperio γεoso pro φεοιον scribenti. De reliqua parte fragmenti vide Com. gr. IV p. 406. Ibid. b. ανδοες γενειοσυλλεκταδαι Cod B γενειοσυλλεγ - τάδαι, in quo aliud quid latere videtur. Interim comparandus

Aeschylus Sept. 648. ἐν γενείου συλλογῆ τριχώματος. Mox legebatur Μευαγρος ὁ Γαδαoευς - εφη τὸνπιμηρον

Συρον - τὸ γενος κατα τα πατρια ἰχθυων πενώνους τους αρχαίους. Scripsi τους 'Aχαιους, et in proximis mi μο- νον ανεγνωτε συγγραμμάτων αυτου το περιεχον λεκίθου καὶ φακῆς συγκρισιν Vulgo συγγραμμα, pro quo A habet συγγραμματα, B autem συγγραμμά superscriptori. Exerc. phil. II p. 8. Ibid. c. ἐπὶ τουτοις. Nonne ἐν τουτοις Ibid. d. μονον τε τον ἐν τι γηρα θάνατον ἀσπασίως προίστασθαι Casaubonus προσίεσθαι Aliud latere videtur. Tum recte post μῖν δέ Schweighaeuserus addit ἔφη et Nia

κιον De loquutione εν τι των τριων χειν κακων v. Indicem

Com graec. v. τρεις. mox pro ἐν αὐτὴ malim ἐν αυτῆς. Ibid. s. παραθεντων fortasse non erat quod secluderem. IV, 158. a. Sophili locus ante Bobraeum ita legebatur: i*ακῆ 'στιν, Ἀρχάγαθος φη πο . . γεγραφεναι. V. Com. gr. III. p. 583 Timonis locus sori ita sanandus est

βοφακῆν βαβαι βαβαί. . Βολβοφακα δ' οἷον ἀμβροσίη

χους κρυοεντος . In horum versuum postremo quod OLν pyrrhichii mensuram habet, vix recte in tali versu Homeri exemplo excusaveris. Scribendum V ἀμβροσίη vel quod

84쪽

AD ATHENAE DEIΡNOSOPHISTAS TAaequo bonum est ισον απροσμὶ Priores vorsus ita scribendividentur:

duorum versuum postrem haec est sententia, ut bolbophace hiberno tempore superbire et se iactare i. e. delicatissimum eduliui esse dicatur. Consimili modo passim cibi magnifice apparati dicuntur πλατυνεσθαι, γάλλεσθαι σεανυνεσθαι etc. Minime vulgaris autem, at idoneis tamen exemplis comprobatus in eandem sententiam usus est interiectionum βαβαὶ βαβαί. Ex hoc genere est Alexidis locus a grammatico Beh- heri Anecd. p. 84 servatus, ουχι των μετρίων ἀλλα των βα

βαὶ βαβαι. Ubi οἱ βαβαὶ βαβαί dicuntur homines superbia

fastuque elati non recte haec explicui Coin graec. III p. 478. Eodem pertinet proverbium αβαὶ Μυξος a Diogeniano Prov. IlI 65. his verbis enarratum Βαβα Μυρος ἐπὶ των ιιεγαλαυχουντω ουτος γαρ ἱερευς τῆς Ἀρτειιιδος οὐ μεγάλαυχος πιν. Sed de Myxo isto neque ego neque alii opinor quidquam inaudiverunt, ut vix dubitem quin Μεγάβυζος pro eo substituendum sit, in quod nomen apprime conveniunt quae de Ephesiae Dianae pontificatu deque fastu hominis a Diogeniano subiciuntur. Hinc Μεγαβυζιοι λογοι proverbii loco dicebantur sermones fastu pleni Hesychius Μεγαβυζιοι λογοι μεγαλοι - καὶ οἱ τῆς 'Αρτέμιδος ἱερεις καὶ οἱ στρατηγοὶ του Περσων βασιλέως Μεγάβυγι De hoc nomine nota est disputatio emsterhusii ad Luciani Tim. p. 135. Exercit. philolog. I p. 18.

Ibid. d. καὶ πασα μων πολις πληρης εστ φακίνων, οἷν καὶ Σωπατρος - μέμνηται Supplendum videtur φακίνων Γαρτων J, ων - Docere hoc videtur Sopatri locus φάκινον αρτον ἐσθίειν. III, 159 a Chrysippus: ἐπὶ τοσουτον τινες ἐκπίπτουσι προς τὸ αργυριολωστε ίστορῆσθαι προς τῆ τελευτὴ τινα μεν καταπιοντα υκ λίγους χρυσους αποθανεῖν, τον δὲ ετερον ραφά-

μενον εις τινα χιτωνα και ἐνδυντ αυτον ἐπισκ3ῆψαι τοῖς Οικείοις θάψαι ουτως, ιιητε καυσαντας μητε θεραπευσαν

τας Apertum est ad ἐπὶ τοσουτον uti tuid desiderari, fortasse scribenduna ἐκπίπτουσι πτογήσεως προς λαργυριον. s.

85쪽

ANALECTA CRITICA Chrysippus Athenaei I p. 5 e. ἐγω κατεχω τινὰ ὀψοφάγον ἐπὶ τοσουτον ἐκπεπτωκεναι του μὴ ἐντρεπεσθω τους πλησίον etc. Porro ineptum est εἴς τινα χιτωνα pro εἰς τὸν χιτωνα. Neque θεραπευσαντας recte dictum est suspiceris ιιητε ετερα θεοαπευσαντας. Ibid. c. Pro καλῶς ὁ καὶ αυτ scripsi partim ex A. κα- λως γῶ καὶ ταυτα. Ibid. d. In Alexidis loco supplevi ἐπεὶ πένητας ε 1--τοιδα ουδεὶς odi. indorsus εIναι θ πενητας Γ - Particula d omittit A. Ibid. e. De κατακλινω in Pherecratis fragmento male olim statui. Tum cum obraeo εἰ στεο scripsi pro νεοε. s. 3. fortasse rectius suerit ἐδου τραπεζα κώ κυλια σοι καὶ φακοί. III, 160. a. Timonis locus λιτε δὲ καὶ αυαλέν ἐνὶ κόγχον Ἐλληνων ἡ πασα περισσοτρυφητος ι ς, obscurus est, etiamsi, ut voluit alchenarius, scribas πασ' ἀπερισσοτρυφητος. De κόγχω, quod fabae genus est cynicis adamatae, LTeletem apud Stobaeum Flor. V p. 126, 22. κόγχον καὶ κυήμον συνάγαγε, φησὶν ὁ Κρατης.

Ibid. b. λανδρες κυνες ι cum Schweigh seclusi οι nisi sorte scribendum ἰ ανδρες κυνες, γαὶ me dictione ανδρες κυνες v. ad Com graec. II, 723. Ibid. c. Pro τουπὶ erat το ἐπὶ Mox necessarium mihi videtur καί τοι scribere pro καὶ ο Ibid. d. κατα τὸν σον Διωνα εἶναί μοι καλος τε μέγας τε Haec cum notissima Homeri verba sint, non apparet curea ex Timone asserantur. Neque ad sententiam apta sunt, quae convicium, non laudem postulat. Itaque in verbis f.ι0 καλος vitium latere videtur accedit quod ενιοι iam supra adsuit. ντε Εορτα καὶ Λάσοις Ita pro ἐν τα scripsi, i. e. τε pro ται, quod frequens vitium est. Eoρτα et Λασοι diversae sabulae suerunt. In Antiphanis si agmento recte Schweigh voluit κογχίου, sed praeterea debebat τι pro τε. Ibid. e. Sopatri locum Athenaeus consilio suo accommodate paulo immutatum apposuisse videtur. Poetam ipsum scripsisse suspicor τους Γαλατας ιιιι ιουιιενος, -αo' si ἔθος

τους αἰχμαλωτους - - - - - - , αγὼ κατακαυσειν κτέ ut post αἰχμαλωτους Athenaeus nonnulla omisisse videatur. Dissilia πιν Orale

86쪽

AD ATHENAE DEI PNOSOPHISTAS. 77

Ibid. s. s. 8. eiusdem eclogae ἡμῖν pro γιῆ scripsi cum

Iacobsis. IV. 161. a. In Antiphanis s. 1 Elmsteius Πυθαγοριστων pro Πυθαγορικων, recte, ut videtur. Vs 2 edebatur αλιμα, v. Nauchium Philol. VI, 17. In sequente Alexidis fragmentovs. 4. ἐπεὶ αριδης Heckeriis sed vide addenda mea ad Com. graec. V p. 91. s. 8 ουτοι pro τεoo Lobetus. s. 10.erat ανός. Ibid. d. το πάντων χαλεπιώτερον. Usus loquendi postulare mihi videbatur χαλεπωτατον.

Ibid. e. De titulo sabulae Antiphaneae οπυκιος v. Com. graec vol. I p. 311. Tum μῖν ex BC dedi pro missi et in ipsosraiment σκοροδια scripsi pro σκo δα, ibid. θυμον addidiet παντα scripsi pro πάντα sed licebit sane etiam alia comminisci, velut quod Herwerdenus voluit σκοροδα τυρον κοόμμυα καπαριν, απαντα ταυτα μιῆς ἐστιν ὁραχιιῆς, vel quod Bobraeus coniecit σκ. . κρομμυα κάππαριν ανηθον, πάντα ταυτ' ἐύτὶ δραχμῆς. De Aristophontis loco v. Cona. gr. d. min. p. XVII. ubi correxi: προς των θεων, τί πωποτ οἰομεσθα δήτους Πυθαγοριστὰς λεγομένους ουτως ρυπαν In quibus τί πωποτε supplevi ex C. III, 162. a. In epigrammate poetae anonymi pro ν τι- παταιπλάγιοι rectius orsan scripseris νυκτιπατοπλάγιοι, noctu obliquis viis incedentes. Ceterum cs Hecherum Comm crit de Anthol. gr. I p. 21. Ibid. c. ωραγμενους dedi pro ορα ομένους et σιλοσο- φων pro φιλοσοφος.Ιbid. d. Pro μονον L habet μονος In tolligerem μονως, eximie, unice, quod ironice accipiendum. Ibid seclusi propter sequens εἶπε nisi id εἰπων scribendum est et Mτια pro Κιτιέα scripsi. B κιτία. Sed iactiευς quid nominis sit

nescire me lateor.

Ibid. e. ratis ἐπίγραμμα. ibid. s. συμβολος δειπνειν scripsi pro ἀσυμβολως d. III, 163. a. Pro ιμπερ nescio an rectius scribatur οἷοσ-περ. In Mnasaleae epigrammate restitui dorismum erat τῆδε

87쪽

T ANALECTA CRITICAlbid. b. In Batonis fragm. s. 8. pro σαυτου quod sane corruptum est, obraeus αυτου. Xauckius σαυτω ier ei denus συχνω. s. 14. Bergkius δυξεις τι.

Ibid. d. ins addidi Schweigh secutus. Ibid. s. x Hermippo Timaeo aliisque scriptoribus docetur. Diodorum Aspendium omnium primum fuisse qui, quum Pythagoricam disciplinam profiteretur, eam sequeretur et philosophandi et vivendi rationem, qua Pythagoristarum et vero Cynicorum insaniae praeluderet. Tum ita pergit: προς ναποστέλλων ὁ Στρατονικος ἐκέλευσε τον απαιροντα το ρηθεν ἀπαγγειλαι- τεοὶ θηροπέπλου μανίας βρεώς τε

περιστασιuo στοαν εχοντι Πυθαγορου πελάτα s. Apertum est Stratonicum, acetissimi hominem ingenii, his verbis novum, quod Diodorus sectabatur, institutum ita risisse ut simul fastum hominis et assectatam sublimitatem illuderet. Eam ob causam etiam dictionis forma usus est ea, quae et verborum haberet granditatem et numerose ad aures accideret. At obscurum

est quo spectet περί, ineptum item sive potius sensu cassum θηροπεπλος μανία. Mihi Stratonicus sere hoc dixisse videtur: τι πατρὶ πνὶροπέπλου μανίας βρεος τε περιστασιμον στοαν χροντι Πυθαγορου πελάτα. Hoc est cynicae insaniae auctori et parenti, quenladmodum haud raro dicitur πατχὶ σοφίας πατηρ δογματο et quae his sunt similia. πηροπεπλο num recte restituerim ipse dubito hoc tamen ertum videtur, latere in illo adiectivo

perae memoriam, qua usum esse Diodorum testis est Sosicrates apud Diogenem Laert. I. 13. Σωσικράτης es ἐν τρίτη

διαδοχων Λιοδωρον τον Ἀσπένδιον και πωγωνα καθειναι καὶ βάκτρω και πηρα χρ=iσασθαι Verbis περιστάσιμον στοὰν εχοντι auditorum quos Diodorus habebat, indicari videtur concursus et frequentia. Tenuem viri victum et abstinentiam ab esu animalium ridet Archestratus apud Athenaeum l. l. studiorum assiduitatem et pervicaciam Anthippii sive Anaxippus com graec vol. IV p. 461 apud quem iactator coquus haec satiar:

τολορθρον ἐν ταις χερσιν ψει βιβλία

εχοντα καὶ ζητουντα τὰ κατὰ την τέχνην.ουMε Λιοδωρου διαφέρω τασπενδίου.

88쪽

0uorum versuum tertius in libris ita scriptus est: ουδεν χον- ὁρευουσι διαφέoco τ σπενδιου quae verba sorti indigebant remedio. Exercit phil. I p. 9 sq. Ibid. s. κατά τινα τυφον την ἐπιτοευσιν ταυτην προσαγαγοντα. Scripsi εἰσαγαγοντα, ut est liti. e. τὴν ἴηλλαγμένην εἰσαγαγοντος κατασκευην. IV, 164. a. Λιογένους cum Reinesio scripsi pro Ἀθηνογένους.

Ibid. b. In Alexidis Lino s. 2. - λαβε pro γα λαβεDobrae est emendatio. s. 5. vulgo οιρίλος Oμηρος Ἐπί

recte Hirschigius scripsit. IV. 165. h. Theopompus Eυριπίδου ταρ' ἐστὶν ου κακως εχον. debatur Ευριπίδου ταριστον Mox post ἀμαρτολογοις excidisse videtur και τὸ χαριτογλωσσειν cf. liti c. et p. 164 b. Ibid. e. In Alexidis fragmento scripsi ἐπεὶ αριδης pro 'Επιχαρέδης. V. Com. gr. III p. 91. Tum μιαοῖς pro μικρος

Ibid. s. Diphili fragmentum perobscurum est. s. 1 et 2. Dobraeus Φαίδιμ ον ἐτυγχανεν A βριου. s. 2. ων ο αβριου Dindorsius ex Hermanni coniectura. b. αν εἰσηγησάμ=ὶ Dobraeus. s. 5. να φαγειν λίθον rsurdius praeeunte Iacobsto, qui ν' ἐμωαγειν λίθον Fort. να θεῖναι λίθον. V. Cona graec. IV p. 39O.

IV, 166 b. χρην scripsi pro χρη- Ihid. c. In Axionici loco pro ποτυι ιπαισχάς quid scrip

tum fuerit non liquet. Non ineptum esset αυλητρι Ισχας, sed nulla cum pro habilitate. Ibid. s. Theopompus de luxurie Tarentinorum: et πολις ἡ τῶν Ταραντίνων σχεδον καθ' καστον μῆνα βουθυτεῖ καὶ λὶus σι εστιάσεις ποιειται Singulis sere mensibus publicas epulas instituisse Tarentinos nihil habet quod iure quis miretur. Vide igitur ne Theopompus scripserit καθ Ἀκάστηνημέραν, quae digna Theopompo veritatis amplificatio est. Atque ita demum quodammodo Theopompo convenit cum Strabone VI p. 280. ἐζωχυσε Γόνυστερον τρυνηὶ δια ευδαιμονίαν, ωστετας πανδήμ ους ορτὰς πλείους γεσθαι κατ ετος raeo αυ-

τοις τὰς αλλας ἡμέρας. Exercit phil. II p. 8. Athe-

89쪽

80 ANALECTA CRITICA

nienses, teste Schol. Thucyd. II 38 singulis prope diebus sacrificabant. Ibid. s. Verba iu- τας συνουσίας και τας θονας delet

Nauchius. .

IV, 167. a. τουτου V αυτος dedi pro του ὁ αὐτος, praeeunte Bobraeo. Ιbid. h. Malim ει in καὶ - τοιουτος τις- είληλυύει. Ibid. c. τα μὰ γὰ οι πολεμοι καὶ αἱ στρατεῖαι καὶ αἱ πολυτελειαι θρασεῖς αυτους εἶναι προετρεποντο. Ante alterum καὶ αἱ addidi τοι δέ. Ibid. e. In verbis ου - δεκαζόμενος-και μοιχευ-ν, nescio an ζω vel expungendum velatio scribendum sit. Pro δεκαγιιενος sortasse praestat δικαζωενος. IV. 168. a. λας τὰς ημερας τοι φιλοσοφοις συσχολα- ωντες. Scripsi σχολάζοντες, operam dantes philosophis, quod discipulorum est, alterum autem de condiscipulis dicitur.

καὶ κατὰ τον Θιλον κεφαλας εχοντες τρεις ἔσπερ Αρτεμίσιον. Diphilus tale quid dixisse videtur:

κε χλας 4b, in ora Ooςπερ Ἀρτεμίσιον. Ibid. d. 'Anouo τινα ἐπὶ ἀσωτία παντας ανθρωπους

υπερηκοντικεναι Contra usum περακοντίζειν cum ἐπὶ coniunctum est aut delenda est praepositio aut scribendum et jἀσωτία. Ibid. s. νικήσαντος γουν αυτο ῖπποις Παναθ ναιοις. Παναθήναια scripsi, ut voluit Nauchius. Pro ιπποις ex Benotatur λποι i. e. zππω. IV, 169. a. ἀναπεπταιιένας εχω των ωτων τας πυλας. Latere videtur poetae versus ανεπεπταιιένας hos γε τας οτων

Ibid. b. In Straitidis fragmento s. 3. scripsi ιη όαν αυτω ξυναντα τις, λώλῆσαι μηδε D pro ιηδενί. In Anaxippi loco s. 1 legebatur φεροις, correxitiobraeus. s. 2. κρεάγ- θυῖαν τυροκνῆστιν παιδικην. In παιδικην latere mihi videbatur παι, λυκον Her erdenus παῖ, δίδου malebat Possunt etiam alia conici velut δοίδυκα vel πελλίκνην,

90쪽

AD ATHENAE DEIPNOSOPHISTAS. 81 ut Nauchius voluit. s. 4. οἴσεις illebrunius pro νευσεις. Vs. 5. erat τα του χυτρου. V. Com graec. II p. 465. Denique s. 5. Scripsi coniectura non dubitabili καὶ τὴν κυμπιν την το γηνιστηθιαν, pro ἀγωνιστηρίαν. consimili errore in Achaei loco p. 417 Llegebatur αγωνιστα pro ταγηνιστας. Ibid. e. In Philetaeri locis pro πατανίων bis cum Schweigh. scripsi LIατανίων, quod ipsum coqui nomen est. s. ad IX p. 369 a. IV, 170. a. debatur μη προφασεις ενταυθά οι. Duplicavi μή. s. 2. erat αλ αγε λέγ' οὐδει Ven. αλλα λέγοντα οὐδει Correxit obraeus, quo auctore etiam s. 7. correxi edebatur ορίγανον γητειον Ἀκόροδον θυιιον. Ibid. d. In Eupolidis versu λέποντα scripsi pro βλέποντα.

Ibid. e. Recepi ουχὶ γηθυον quod conieci C. gr. III 466. pro ουχὶ γλμειον, obraeus oυχὶ βολβον ου νιτειον.

IV, 171. a. Pro δευτερ' scripsi scorco i e α pro Ibid. b. Delevi lacunae signa post υτως, s. yttenbach Bibl. crit. IlI p. 47. Ibid. e. v h. l. psephismatis de proten this auctor memoratur Phocus arctioni Cephisodoro, non dubium videtur quin Phocionis sit filius, de quo v. Plutarchum vi Phoc. 20 et Athen. I p. 1684. IV, 172. a. De Menandri loco v. Com. gr. IV p. 222. Ibid. c. δειπνει τα ιελίπηκτα ταῖς κίχλαις. Ita vulgo:

secutus sum OPSonum.

Ibi d. d. πλαττομεν α πλάσματα. Scripsi πέμuατα. Ibid. πολλα μεν ἐπιθειναι λέγων Πανυασις πέuματα πολ-λας δε νοσσάδας ορνεις προτέρου δεχησιχορου γῆ βυκου ειρηκοτος φερεσθαι et παρθένω ωρασ1Ναuίδας χόνδρον τε καὶ ἐγκρίδας, αλλα τε πέαματα καὶ μέλι χλωρόν

Ita haec exhibenda erant ad fidem cod. . Vulgo φέρεσθε, quod viros doctos sesellit, ut ipsa Stesichori verba illa esse putarent in hunc modum metro accommodata φέρεσθε επαρθενόδωρα, quod pro παρθένια ὁ ωρα dici potuisse vix credibile est Panyasidis versum fuisse hunc: πέuuατα πολλ' ἐπιθεὶς πολλας δέ τε νοσσάδας ορνις,