장음표시 사용
291쪽
. TRACTATUS SEcVNDUs. νονι u. ab eo quod est quodn on circunsectitur: quia non patitur synaeresim . Nec me igit ab aliis tradutum esse, treis primas coniugationes uerborum in m. fierri a circunflexis. Sed si quis diligentius inuestigare uoluaerit, inueniet a grauitonis haec uerba potius deduci,quam a circunflexis. inia circunflexa uerba disiyllaba sunt, ii autem trisyllaba. illa etiam annumerata quam per redus plicationem assumunt. Ea enim accidentalis est, nec remanet. nisi in praesenti'praeterito imperfecto, qua abiercta, circunflexum uerbum monosyllabum relinquitur. ut θω .so. R. unde non uidetur apte deduci posse ullum uerebum derivatum in ivi. cum minus duarum syllabarum esse non possit, abiecta etiam reduplicatione. Deinde non facile discerni potest quoip sit coniugationis unumquod uerborum illorum cum formativa explicite non existata nete M. finalem primae personae praesentis. nisi resoluantur in grauitona a quibus fiunt. ut πιθοῦ τιθεω. iss, iisάω. δtitiae. ubi manifeste apparet quae sit unaquae p illorum penultirma. ε. scilicet, α. α o. Possumus tamen re per secundas circunflexorum personas, hoc est. τιθμς. Is ῆς. Mοῖς huiu smodi disternere uocaleis,si extremas illarum diphthonegos con syderare uoluerimus. Nam in A. diphthongo . pr ositiva existit uocalis, quae fiQurativa est primae c5
iugationis circunflexorum. in a. uero a. quae est figuratio Ua secundae,*in Oi. o. iue diu,quae est tertiae coniugationis
figurativa. Et haec quos' ahaeoru etsi κ; iunt uerborum in m. quae a uerbis synaeresim patientibus fiunt. Estb igitur ε. formativa primae coniugationis terminatorum insit. a. secundae. o. tertiae. aequidem re si in singulari nu mero activorum in proprias lomas mutentur, in duali ta men 2 plurali, S in eorum pasti uis in easdem breueis iterum uertuntur. ε. quidem mutatur in v. secundum praeceptionem uerborum in Ai. quanquam per i. in diphth. etiuam augeri possit. a. etiam in n. cum uocalem longam nulIam habeat in quam mutetur. o. Uerli in ω. mutatur. τιθουρυ. ἱώω, P, suit. Auae, p. L ui. In quibus extrema. hoc est. ω. μεγα uersa est in fui. breuem . penultismae uerb quae in grauitonis breues erant. in proprias Ioiaro gas mur
primae conaiugationis. Formatio uerborum in
292쪽
DE FORM. VERBORUM IN MI.pas mutatae sunt: quod tactum est, ut tempus, quod in ex trema amitam fuerat, in penultima repararetur. At in duali, ct plurali, ct in eorum passivis. cum ultima sit natu: ra breuis, nihil cogit penultimam produci. uero quartum sortitum est locum,cum a simili uerbo deductum non sit: patitur tamen eandem penultimae mutationem cum supradictis, non quidem uocalis, sed temporis tanutum. Nam eum v. sit nec habeat uocale longam sibi propria in qua mutari post eadem breuis in seipsam Praesenti' longam conuertitur. Hoc etiam annotandum est. quod dςοπιδ '' - haesens horum uerborum propriam sortitum est forma; tionem S inflexionem. nec ulli uerborum inflexioni simi lem. At praeteritum imperfectum, Ssecundus aoristus, ubi p sequuntur formationem dc inflexionem aoristi passutii uerborum in ω. paucis admodum uariatis. ut ἔτυφθην, ii κν. Sc. pro quibus talis datur regula. R M'- andocunque participium inuenitur terminatum in sy.
extremam habens acutam. ac declinatum per ν r. ut estτιτιθεWroς. τοφθείς. τυφθοῦντος: tunc indieatiuus eiusdem
temporis, hoc est. praeteriti imperfecti. re etiam secundi aotisti uerborum in V. terminabit in ν. eum penultima uocali praesentis temporis. ut ετ ξηιρ,--d π
li syllaba producta. - mlευγν i. cuius penultima longa Imperativus est. Imperativus uerb desinit in ei. ut non tamen σχέθ, dicimus, propter alternationem duarum aspiratas plaOV. tum, sed τίθετι, extrema syllaba λαῶτ. Optativus dessinit in ην. ut τiθάκν. Subiunctivus in p. circunflexum. Futurum. ut τιεῖ. Infinitivus in m. ut Futurum uero ho rum uerborum secundum aliquos a praesenti proprq derii Datiui fit. abiecta reduplicatione, re extrema in ira. mutaria. ut τii vi, θήγιο, α sic minuitur una syllaba a praesenti. Si uerb nullam habuerit reduplicationem suturum, par erit praesenti. ut Possiimus tamen dicere . haec
ri 62 2 sutura primitivorum esse: & uerba in cum propria non
habeant futura, ab ipsis primitivis ea sumere: scuti rectrocunflexa, ct hoc melius. Etiam praeteritum persectum, S praeteritum plusquamperfectum, Sprimus aoristus primitivorum
293쪽
TRACTATVS SECUNDUS. amitiuorum sermana sequuntur. Verba quartae coniuga tionis si trisyllaba sunt.omnio carent mturo, nec declinans tur. nisus p ad parataticum. Si uerli disyllaba. 6c Qtu rum habent, ct secundum aoristum. ut fisi, ἔ .De 'qui bus omnibus singulatim dicendum est. ΠΡΩΤΗ ΣYZYPIA TΩN EI A MI.VErba in tui. desinentia primae coniugationis, sunt Prima eone
ut dictum est. a uerbis grauitonis circunflexorum primae coniugationis, a quibus derivantur. Et in
penultima activi habent κ. In passui autem penultima ε. quod ostendit, re quotae sint coniugationis, 2 unde deduu
Titivii, fit ut supra dictum est, a τιθεω grauitono, ω. intui. ct ε. in η. mutatis.oc accentu in antepenultimam retracto. Secunda perχna a prima fit, expuncto ι. extrema uocali α μ. in cri conuersa: siue ut atqs placet, Au. in cri conuersa, per comunem regulam, quae est, s εις Mi. τροπὴ mς ui. ἔς cr. RNVM τολυτερον ποιῶ. τιας. quae mutatio, uocalis scilicet inconsonantem. fit G 5 κλίσει sicut in optativo activo grauitornorum dictum est. Tertia a secunda fit, adiuncto ι. τίθησι, nec subscribitur ι. secundae ct tertis perὶns, quemadmos dum in uerbis in M. desinentibus.quoniam nihil non prolatum inuenitur in uerbis in Mi. Nam i. in diph. impropins C*non nullum habet sonum. Excipitur φ ui, Φκα cuius secunda persona acuitur, stet t. subscribitur. secundu antiquorum traditionem. Δυῖκα. Prima perina dualis non fit, ut in indic tiuo grauitonorum dictum est. Secunda persona
a secunda plurali. m. in την. conuersa. τίθετε, τιθετον.
Tertia similis est secundae duali. τιθετον. Πληθυ κ .Prima persona pluralis a prima singulari fit, extrema inmutata, ac penultima quae longa est in propriam brerum conuersa. τιθυιt, uel fit a genitivo participq.
Nam regula est, quod participium praesentis ci ituri ex trema genitivi abiiciens syllabam, re ante i . suscipiens ιε. primam personam pluralem facit. utri θως,τiθλος.τίθεμλο α cuius
294쪽
DiE FORM. VERBORVM IN MI. cuius penultima breuis existit,ut regula exposcit. Secunda persona a prima fit, in τε. conuersa. τιθετε. Teutia τιθῆm adsimilitudinem dativi pluralis eius participit. Cison Nam tertia perisna pluralis praesentis temporis 2 futuri uerborum, tam in ω. quam in fui. desinentium. similis est
Tertia pla: cto t. de diphthongo. 2 α. interposito. Sic enim tertia Rhβ persenam pluralem praesentis temporis Iones formare cosueuerunt in uerbis in tui. hoc est corripientes penultimam Annotatio tertiae personae communis, pluralis numeri, S a. produs de penult, ctum ante assumentes,ut Appollonio placet, quanquain tertia plurali praeteriti persecti, ct praeteriti plusquisis persecti passivorum id corripiant: quoniam uerba in ι. des . sinentia natura longam habere uolunt penultimam S in
α alia infinita. Seruant etiam accentum in eadem syllaba in qua prius erat, circunflexo tamen in acutum mutasto, cum etiam syllaba ct locum re tempus mutauerit. Sie Alfici 2 Attici, inquit Appollonius 2 Herodianus, hac eadem tertia persona plurali praesentis temporis uerborum inuti consueuerunt. τmam. διό όacri, IεννύαM. Παρα κ .P re imper, MI st, fit a prima persona praesentis extrema in ν. mustata, ct communi augmento praeposito. ut τίθη ai, ετιθην, Regula. extrema syllaba διά - κ. Nam praeteritum imperfectu.st secundus aoristus uerborum in tui. penultimam proprii activi praesentis seruare debent, ut supra dictum est. Sescundapersona a prima fit. ν. in o. conueri. Wiθης. Tertia a secunda. expuncto cr. ετ βκ. Δυris. Prima perassina dualis non fit. Secunda a secunda plurali fih H. in
295쪽
τον. nuersa ἔτι θετε, θι τετον. Tertia a secunda duali, exatrema in υν. conuersa. ετιθεγηρ. TIληθυστικα. Prima pers lsona pluralis a prima singulari fit. extrema correpta,ec ane 'te r. praeposita με. syllaba. ut ἐτιθην. τιθεμεν. Secunda persona a prima plurali fit, μερ. in τε. conuersa, ετίθετε. Tetalia quo p ab eadem fit, trema in σαμ. mutata.ετίθεμεν,ετίθεσαν, κεβοιωτiκῖς ετιθειν. Nam Boeoti in uerbis quae habent Boeotorum participium in cn Οἱντονολα declinatum per ντ.impareis faciunt primam S tertiam persona luralis numeri. ut ἐτία αντι πετιρε σαμ, αεβησαμ. 'uam . tertiam personam Zoiωτι κῖς sermare poterimus, aut a parsticipio neutri generis,augmcto praeposito,dc accentu mustato. ut ὁ πιθλ, το-ο sας, το ταμ, Vsv. aut a prima persona singular extrema in propriam breuem coiugatis
Namo. nullum habet antistichum in quod mur Literau. tari possit: sed idem productum,in seipsum correptum mu
αinrisi Φυσαν. mo in loco aduertendum est, quod in os Adnotatio. mnibus numeris o personis eaedem sunt uocalium mutartiones. quae in praesenti tempore hoc est, cognationem quam habet praeteritum imperfectum cum pricthesum praesenti. Etiam adnotandum est, quod in prima, Sta inperfectumcunda, ct tertia coniugatione uerborum in Ai. sngularis non esse innumerus non est in usu: sed pro eo utimur singulari nume μ' .
296쪽
nante medij praeteriti, quae comunis est trium ternporum, hoc est,praeteriti medii, secundi aoristi. 2 secundi futuri. ut
τε που ετυπον,τοῖ. At in uerbis terminatis in/aia quum medium praeteritum non inueniatur,cuius consonantem accipere deberet secundus aoristus . opus fuit aliunde sumere formationem. hoc est, a futuro, quum ab eo apte formari possit. Secunda persona 8κς. Tertiauit. Δ α. ἔθεσΠληθυ κα. ελμεμ ξετε. θεσαμ: sicut Spraesteritum imperfectum. o in loco aduertendum est . quδd penultima pluras lium producenda ierat: quoniaaoristus secundus,quam Puocalem in singulari habet in ultima, eam in plurali uult habere in penultima .ut . Sed adsnotantur tres aoristi. hoc est, L κεράελων,κir, qui quum in usu communiter no sint in singulari numero, a quo caetera sera manda sunt,a communi regula deflexerunt: dc ut sorte euenit mrtiti sunt declinationem. Nam in indicativo corripiut penultimam pluralium, secundum analogiam praeteriti penultima. η εμερ, quod misi si pnificat: quam caeteri mristi productit. ut την,ε ζεμ .rit'
deberet desinere in ei. per comunem regulam, quod quan penultima. docvn p participium desinit in cr. οἱήτονον,2 declinatur per. ν r. imperativus desinit in θi. sortiti sunt longe diuersam terminationem .hoc est,incti ut θες,to ,ες. At in infinitiuod si Infinisui pein να. desinant, in penultima tamen habent diphthongu . nultima.
desinentes: sicut in indicativo passivo grauitonorum disctum est. MHωρύχωτος Θησω,a praesenti fit, abiecta reduplicatione, & extrema Tuturum. in σω. mutata. ut τίθwi, θἡσω. Vel potius a primitivo gradiuitono τιθεω, abiecta reduplication ut stipra,&ε. in κ. M o. interiecto, ut θίω il , θήσος,θκω. Abτερος. Secundum suturum non inuenitur in uerbis in uti ea taetione qua nee praeteritum medium. Nam ut medium praeteritum
297쪽
. . DE FOR M. VERBORUM IN MI. teritum minuitur una syllaba ab aetiuo: se etiam secum dus aoristus a primo.& secundum futurum a primo. Igitur primo futuro disyllabo existente opus esset secudum mornosyllabum ese. hoc est. o. quod absurdum est in futuro.
Imur si a oenitivo sui participii fit expuncto ν. 2 extre ma in et .mutata. ia quandocunque participium desinit in ir. declinatur per ι r. imperatutius desinit in ei. ut τiθμς,τi θυτος,τιθε θι. Vel fit a prima perssbna plurali, extrema in ei. conuersa, τ δεμεν, τιθεθι. Sed propter alternationem duarum adspirataru secundamue Pensum tatur in propriam tenuem .ut τίθευ. Penultima uerb corris Regula. pitur. Est enim regula, quod imperativi in ei. Sinfinitivi in να. desinentes, penultimam seruare debent primae perrsonae pluralis numeri proprii indicatiui:&s agenitivo par
ticipii etiam formentur. ut τι δεμει ,τιὸετι,τιθυα. Est Salia Asia regula, quod imperatiui uerborum in sii. praesentis temporis corripiunt penultimam. Homerus tamen eam produs. xit metri gratia. Oλοσύας γ.Rπλα αναγ' ἴλκθi, ρι λωθι δε ei κMος εὐλον. notatio. Aduertendum est, quod in uerbis in tui . secundae perso nae imperatiuoru circunflexorum praesentis temporis margis sunt in usu, quam secundae imperativorum uerborum
Tεθεικε, τεθεικέγω. a tertia persona praeteriti activi: scuta
Aorisbia pri Primus aoristus non est in usu. Nam θῆκον esse debue
abnegauit futuri consonantem, S accepit mutam, v. sciliacet,& s per omneis modos secudum artem formari ac sercti possit, eius tamen usus non est. Hoc idem patitur κα&κκα: sicut in primo aoristo grauitonorum dictum est. Areisopp.
298쪽
TRACTAT Vs SECUNDUs. Secundus aoristus debuit esse a genitivo sui participh,
scuto prssens abiecta ν. 2 extrema in ei. mutata. ut Aρεντος, θεώ. uel a prima persena plurali, extrema in ei. conuersa. ut ἔθεμ , altera densa in tenuem conuersa. iasmen θετι non dicimus, duabus regulis inter se repugnanstibus, quarum prior est, inbd imperativi in ei. ct infinio Duae regulaetiui in ναι. desinentes, seruare debent penultimam primae personae pluralis numeri proprii indicatiui, ut in praesenti dictum est. Altera est, quod imperativi in oe infinitivi in ναι. secundi aoristi penultimam habere uolunt natura
productam. ut sῆθi. τῆνα, γαναι. Sed cum tres inrueniantur aoristi secundi, hoc est. εθrio, corripienstes penultimam pluralis contra propriam naturam, ut in
secundo acristo indicatiui dictum est, quam imperatiui ct infinitivi habere debent. euenit ut per priorem regulam
penultima corriperetur. ut uri, amne ἔθει v. εἱεμόν. εθι - 1ει ' s. Per alteram uerb. quae propria est se cundi aoristi,euenit,ut eadem produceretur. ut ἱστi,
kθi. mare opus filii aliunde ea deducere. hoc est, a sercunda persona singulari eiusdem temporis, abiecto ausgmento, S longa in propriam breuem conuersa. ut ερκλἔθους, --, καε . At in aliis uerbis talis era ror non accidit, cum penultima primae persensepluralis secundi aoristi longa sit. ut Tertia persona '
'i s , a genitivo sui participii fit, expuncta ν. eon activus.
nante. ec addito i. penultimae uocali, ac extrema inur. mutata, per communem regulam: subd quam locun* participium desinit in cri οἱ ρι oli1,6 c. optativus
299쪽
main ω. conuersa, o abiecto augmento. ut τι α
θη, V θῖ, sicut ἔτυφθη,εαμ τυφθω. Vel fit apris 'M ma persona per communem regulam, quod tria tempora indicativi, hoc est, praeteritum impersectum, praeteritum perfectu,& aoristi, abiecto augmento, praeterquam in praeterito perfecto. dc extrema in ω. conuersa, faciunt subiumctivum. Cur autem τιθῶ circunsectatur iam dictum est. quod quandocuti participium desinit in r. OIντονον, &c. subiunctivus desinit in p. circunflexu. Secunda permna τιθοῦς. Tertia τiθu, subscripto t. quia omne uerbum in eo. desinens, habet secundam ct tertiam persbnam singularis numeri in diph.desinenteis,aut propria. aut impropriam. Etiam aduertendum est,in hac prima conbigatione secundam S tertiam perinam praesentis temporis modi subriunctivi desinere in v. ut τιθῆς, πιθκ.:In secunda uero in re. ut v ς, isi. In tertia in s. ut . Est enim huiu smodi
300쪽
TRACTA TUS SECUNDUS. r4ssmodi regula generalis subiunctivi modi, καθολου-ω. Regula unu
borum in Mi. exciema in i m. conuersa, facit infinitiuum .ut τι δεμεμ, τιθενα Is αεμ, Isανα. διλμεν,2yoνα .accentu etiam in penultimam translato. ia omnis in sinitivus in ναε. desinens, in penultima habet accentum. ut τιτυς, ενα, ris