Vindiciae Ivvenalianae

21쪽

155 protegere armis, 161 nemore umquam. In ceteris uersuum sedibus breues syllabas uarie, sed non nimis saepe per omnes satiras elidit, longarum elisiones

maxime deuitat eas, quae sunt in thesibus, cum hic, id quod omnino ueteribus non placuit, saepius in breuibus syllabis, quam in longis elidendae sint. Sic longa uocales

uel diphthongos in thesi quater tantum elidit I, 73. VI, 50. VIII, 123. XIV, 76 in I semel X, 333, 1nΙΙΙ semel:

X, 284, in V omnino non elidit. In IV thesi maiore utitur libertate in prioribus atque in posterioribus satiris, cum illic non minus decem ΙΙΙ, 139. 11. IV, 103. VI, 35.

VII, 52 IX, 44, 86, 144. I, 107. 125 hic octo X, 132.221. 255. XII, 118. XIII, 24 61. XIV, 90. XVI, 10 eiusmodi elisiones in ea admittat. Quod attinet ad arses, in prioribus satiris sedecim tales elisiones ostendit arsis III, 168, 169. ΙΙ, 61. ΙΙΙ, 70 210. IV, 55. V 56 104 173. VI, 86 182. 488. 550. ΙΙ, 137. 195. IX, 48.), undeviginti arsis ΙΙΙ ΙΙΙ, 162 166 169 17 1. 237. V, 154. VI, 256. 327. 337. 366 407. 24. 20. 597. ΙΙΙ, 169 170. X, 36 103. XI, 151.), quattuor arsisHV ΙΙ, 165. III, 246. V, 120. ΙΙΙ, 109.), duas arsis V II, 100. IX, 114); in posterioribus terdicies elidit in ars II X, 21. 227. 341. 351. XII, 32 77. 103. 108. ΙΙΙ, 89. XIV, 24 219. XV, 148. XVI, 46.), duodecies in arsi ΙΙΙ X, 203. 358. XIII, 183. 190. XIV, 19. 77. 234. 245 285. XV, 129 174. XVI, 21.), bis in ars IV XIV, 216 290.), bis in arsi V X, 52 63.

Cum poetarum Latinorum alii pedes spondiagontes omnino non elidant in breuibus uocabulis, alii plus minusue, in Iuuenalis hisce ascribendus est. Attamen quater tantum, bis in prioribus, bis in posterioribus satiris, hoc genus elisionis

reperitur Ι, 73 aude aliquid VI, 50 paucae adeo X, 333 essalinae oculis XIV, 76 illi eadem.

22쪽

Iambio uocabula in graui syllaba nam omnino nullus poeta Latinus in breui iambicum elisit uocabulum' permultis poetis Latinis non elidentibus, Iuvenalis V, 173 pati his

VI, 27 morae impatiens scribit. Quorum locorum numero tam paruo suspitionem mouere nequit, quod in posterioribus satiris eiusmodi elisiones non inueniuntur. - Cretica uocabula aut hunc in pedem exeuntia omnino non elidit. Quod attinet ad prosodiam, Iuvenalis ne hic quidem maiore utitur licentia, ita ut neglegenter eam tractasse dici possit, et hac in re per omnes XV satiras sibi constat.

Quas cum perlegimus, ante omnia conspicua est o finalis breuitas, quae in omnium generum uocabula, nomina, uerba,

particulas per ultima liberae reipublicae, prima imperatorum tempora irrepsit. auea tantum longae o finalis exceptis dativis et ablativis exempla apud Iuvenalem reperiuntur. Si omnium substantivorum in o desinentium non amplius tres singulis locis o producunt nemo XIV, 207. et sequentibus duabus consonis ratio Π, I, caupo IX, 108. Omnino nunquam praeter occulta spolia VIII, 107 Ιuuenalis ultimam uocalem breuem producit sequente uocabulo duabus consonis incipiente, nisi etiam sine positione produci potest. Tales productiones O finalis praeter laudatas tres inueni: I, 10 posside plus VI, 371 ergo

spectatos VIII, 26 agnosco procerem. - Verborum haec decem finale longum apud Iu seruant ignoro III, 43.

iubeo VI, 223. uide 395. XIII, 118. One VL 29. timeo , 84. caveo XI, 130. tace XΙΙΙ, 127. repeto LX, 22. nequeo III, 2. Π, 56. er IX, 147. - duerbiorum, quae in o desinentia Iuvenalis usurpat, dimidia

fere pars ultimam producit merito, continuo, adeo, ideo semper per omne satiras, ergo, cuius o saepissime

breuis est. ΙΙΙ, 281. IX, 82. misce adiungere possumus

23쪽

quandoque, qu0 semper producit, cum quando semper ultimam corripiat. Ad hanc uocalis o fluctuantem quantitatem accedit

anceps i finale dativorum mihi, tibi, sibi et adverbiorum ubi, ibi Fere semper breui sunt ultima, longum i ubi et ibi nunquam nisi in compositis ubique et ibidem ostendunt, mihi autem I, 3. ΙΙ, 133. VI, 454. VIII, 24. XV, 98. tibi ΙΙΙ, 199 V, 128. 132. VI, 60 231. IX, 93. X, 363. XI, 75. XII, 3. XIV, 141. 158. sibi: VI, 608. VII, 21 171. X, 201., pariter, ut videmus, in prioribus et

in posterioribus satiris. Cum nunquam ita posita sint, ut duae sequantur mutae, mutas cum liquidis saepius antecedunt, interdum ultima producta: VI, 283. I, 60. XIV, 56. XV, 142.

Cum iam supra negauerim, duas primas uocabuli consonas nisi uocabuli in uocalem ancipitem desinentis ultimam uocalem apud Iuuen producere, restat tantum, ut quaedam dicam de muta cum liquida ea, quae intra idem est uocabulum. Numerus eorum uocabulorum, ubi uocalis hac litterarum coniunctione non producitur, minimus ex hisce

tantum constat lacrima decies patruus, patrius, patria, g trimonia tricies semel celebr- caprea bis Cyclops, genetrix, Ocrea semel). lurimorum

uocabulorum ea syllaba, de qua agitur, semper est longa. Quae omnia hic numerare longum est. Orum, quae sun- ancipitia inter correptionem et productionem primum notminanda ager, pater, acer, quorum priores syllabae incass. obi saepi88ime sunt longae per omnes Satiras, corripiuntur tantum IV, 27. VI, 525 - ΙΙΙ, 244. XIV, 36 VI, 22 tenebrae et uocabuli aper casus obi tribus locis et a corripiunt: ΠΙ,225 - I, 23 141, his autem tribus: XII, 18 V, 167. XV, 162 producunt vitreo legitur Π, 95. uitro V, 48, peregrinus IV, 127. peregrin0s VI, 298. - Vidimus igitur, ut in eis quae antea tractauimus,

24쪽

ita quod attinet ad prosodiam nullum inter priores et posteriores satiras discrimen, quod uel minimam dubitationem

de eodem omnium satirarum scriptore moueat.

Π. Accedentes nunc ad alteram huius libelli partem primum, quod attinet ad argumenta, hinc nullam causam reiiciendarum posteriorum VI satirarum sumi posse contendimus, cum C. r. Hermannus Zeitschr. sollerthums . 1844 p. 73 s. Ostenderit, XV satirae argumentum, quod sacillime suspitionem mouere possit, minime discrepare eum Iuvenalis proposito, ut, quidquid agant homines inde ab antiquissimis temporibus, uotum, timorem, iram, uoluptatem,

gaudia, discursus libelli sui sarraginem laciat. u. Ι 814s.)Nimirum Iuvenalis, ut poeta Romanus, praecipue in Romanorum uitia inuectus est, sed propterea negari nequit, eum facinus in longinqua terra a barbaris commissum in iudicium uocare potuisse. Satirae autem XV argumentum tantum abest, ut posterioris auctorem temporis indicet, ut contra id ipsum Iuvenali sub raiano et Hadriano imperatoribus belli uictoriaeque amantibus, quasi ultro sese obtulisse rectissime iam . . eber, Die Satire de Iuuenal, p. 604 dicat. Ex reliquis quattuor satiris de sola MI dissensionem oriri posse puto. Dicat enim quis, non esse satirae Iuuenalianae describere, quomodo poetae amicus,praeter pelagi casus et ulminis ictus euaserit et exprimere, quo ille gaudio ob salutem huius inexspectatam affectus sit. At eodem iure postularem, ut sat X quoque, qua Persicum inuitat ad simplicem cenam, quam describit,

25쪽

spuria esse non uult. Non eis rebus, de quibus agitur, sed ratione, qua res tractantur, satira fit. Mihi autem hoc aeque pertinere uidetur ad sat XII atque ad XI. Haec simplicitatem eius cenae, ad quam amicus uocatur, et maiorum c0mparans cum luxuria, qua Iuvenalis tempore epulabantur, hanc passim perstringit, illa iam . 48 s. hombnum auaritia, quae argento praeserre caput rebusque salutem non audeat, oblique carpta, inde abis. 93 usque ad finem inuehitur in miseram captatorum adulationem. Et sane sine tali fine sat XII non esset satira Iuvenaliana, nunc autem tota narratio . 18 8 nihil est nisi longior digressio, et ipsa satira existit, cum tam egregie inter se opponantur uerum et sincerum gaudium, quo amici salus Iuvenalem incit, et simulata captatorum ueneratio, ita ut mihi quidem uideatur Iuuenalis priorem partem ob id tantum scripsisse, ut posteriorem adderet. Restant ait X, XIII XIV, quas uix uerbo tangendas esse censeo. Etsi

enim sat X peruersas cupidines omnium hominum, qui, sunt a Gadibus usque ad Auroram et Gangen carpere uult, tamen semper recurrit ad Romanos et exempla sumit aut ex eorum rebus gestis aut ex eorum tunc ipsum moribus i). Satirae autem XIII et XIV argumentis non magis abiudicantur ab Iuuenale quam decem priores. Iuvenalis satirae aut redactae sunt in epistolarum formam, quas ad certum quendam hominem, quem statim in initi appellat, mitti fingit, aut omnino sine certa allO-cutione uitia humana carpunt Nunc uero miretur quis,' Ita etiam in sati XIII XIV XV XVI enim et XII, quod attinet

ad argumenti tractationem, magis accedunt ad priorum satirarum similitudinem), quamquam aut magis in uniuersum agunt de re proposita aut rem a Romanis prorsus alienam tractant, tamen plus minusue exemplis ex rebus Romanis praecipue sui ipsius temporis sumptis utitur.

26쪽

quod omnes posteriores satirae inde ab XI epistolarum speciem prae se ferunt. Qua in re sane offendere possemus, nisi eam ipsam formam cum Iuvenalis indole maxime conuenientem esse perspiceremus, X priorum autem satirarum non solum et VII epistolam ad onticum datam et V, Ιque ita esse scriptas, ut Iuvenalis in illa identidem Τrebium clientem, in hac Vrsidium Postumum saepius alloquatur, sed etiam in reliquis satiris permulta inesse, quae haud ita multum abhorrent ab epistolarum forma. Vt enina Persius semper a re proposita aberrans in sententiis generalibus et a rebus ueris remotis uagatur, ita Iuvenalis eam rem, de qua loqui incepit, non plane relinquit idemque non in uniuersum uitia humana insectari, non totum genus humanum aut populum Romanum castigare solet, sed in singula uitia singulorum aut partis alicuius hominum inuehitur. Interdum etiam, ut uitia quaedam carpat, ab unius hominis, quem illa damno affecerunt, condicione profectu semper ad eam recurrit. v. sati. III IX, ΙΙΙ). Hic

aut ipse quasi in epistola hominem illum identidem alloquitur Xm), aut cum eo colloquitur ΙX), aut se eius orationem audientem fingit ΠΙ). Saepius eos, de quibus

cum maxime sermo est, alloquitur, duobus tantum locis paucis uerbis nouae dicendi sormae explicandae gratia praemissis:

V, 107 ipsi pauca velim, facilem si praebeat aurem: XIV, 10 talibus instantem monitis quemcumque parentem si possem adtari: dic, o Vanissime , etc.

Aliis pluribus locis statim ex tertia persona transit ad secundam I, 142. ΙΙ, . 61. X. 166. XIV, 137. 156. er- multis locis, etiam earum satirarum, quibus epistolarum formam dedit, non eum alloquitur, ad quem ea quae antecedunt spectant, sed simulans se cum homine quolibet colloqui, subito secunda utitur persona I, 73 91. ΙΙ, 66. III, 66.

27쪽

25 de conuiua Corybanta uidebis. iurgia proludunt, sed mox et pocula torques saucius et rubra deterges uulnera ma99M

ubi v. 25 lectorem uel alium quemlibet Iuvenalis alloquitur, statim autem sequenti nersu rebium, ad quem per totam hanc satiram sese conuertit. Etiam XIV, 274, mihi equidem prorsus eadem ratio uidetur esse, quamquam de hoc loco in utramque partem disputari potest. Huo id qu0que pertinet, passim numeri singularis imperativos inueniri, quibus, quisquis est, appellatur aspice II, 166. X, 193 209. accipe VII, 36. trans VII, 190 i nunc ,310. - Omnino talibus imperativis per omnes satiras uti solet, ubi ad rationem concitatiorem transit aspices,

80. VI, 261. ΙΙ, 61. ΙΙΙ, 76. XIV, 275. respicem, 44. ΙΙΙ, 268. VI, 115. accipe III, 187. XIII, 120. XV, 31. cognosce ΙΙΙ,288. audi III, 115. VI, 115. XI, 64. XII, 24. transi III, 114. i nunc VI, 306. XII, 57. adde XII, 46. XIV, 114. XV, 7 et cedo VI, 504. ΠΙ, 210.

uix hisce exemplis annumeranda sunt, quod utrumque Repe etiam apud alios scriptores deposita ui imperativa omnino adverbii loco ponitur. Vt autem Iuvenalis multis locis unum quemlibet alloquitur, ita alibi sese interpellari ab aliquo fingit. Quod multo saepius fieri, quam adhue editores statuunt, mihi quidem constat. Neque hoc fugisse hunc illum eorum, ostendunt Heinrichius et Ribbeckius, quorum ille ed. t. Πp. 225 VI, 53-59 dialogum esse uult, hic X, 346 Nil ergo optabunt homines signis additis scribit Proficis cendum est in hac quaestione ab eiusmodi locis I, 150. VI, 346. II, 70. ete , quorum prioribus ipse Iuuenalis dicit, fingere se, aliquem illic contradicere, tertio prima persona uerbi aestu non Iuuenalem, sed Creticum loqui ostendit. Comparemus cum hisce I, 139 nullus iam parasitus

28쪽

ii s a et uidebimus, eorum plane eundem esse habitum ac supra laudatorum XIII, 181 nempe hoc indocti etc. prorsus non intellego, quomodo sint explicanda, nisi statuas respondere Iuuenalem dubitationi ab altero prolatae. Νeque mirum est, alternos sermones hic locum habere. Nam et supra uidimus sermonis Iuvenaliani habitum ad colloquium facilem transitum praebere et saepissime sermones satiris

intexti sunt uerbis inquit uel dicit non additis: I, 101.125 s. 160 s. ΙΙ, 70. 132. IV, 130. V, 74 135. 166. VI, 219 492 642. VII, 158 s. X, T. 71. 1 f. XIV, 604s.

Etiam plures interrogationum earum, quibus Iuu ad nouunt

quid transire solet VI, 60. 114. 136. 142. 161 246. 286. VII, 98 215. VIII, 39. 183. 211. X, 346. XIII, 71 174),

non poetae esse, sed alterius, qui eum interpellat, ex ipsarum indole apparet Ribb. eodem iure, quo , 346 Nil ergo optabunt homines μ, haec quoque enuntiata: VI, 136, Optima sed quare Censennia teste marito γμ, 142, Cur desideri Bibulae Sertorius ardet γμ 161,Nullane de tantis gregibus tibi digna uidetur γμ, 286 Vnde haec monstra tamen uel quo de fonte requiris γμ, ΙΙΙ, 174 5. Nullane periuri capitis fraudisque nefandae poena erit 3 signis includere debebat. Qui, quaeso, fieri potest, ut Iuv. quippe qui tota satira V Postumum, XII Caluinum alloquatur, VI, 161. 286. XIII, 174, 5 quae interrogationes prorsus e Postumi et Caluini mentibus profluunt quibusque ut ab aliis prolatis statim respondet, non ab hisce sed a semet ipso proferri fingat Non est uerisimile, eum et identidem ad

eos se conuertere et rursus oblitum, illos se adhortari, ipsum secum disputare. - Εtsi in singuli partibus eorum, quae per age ultima pagella disputauimus, locus non dabatur monendi, nihil prorsus interesse inter priores satiras et posteriores, tamen id quisque ex locis supra laudatis cognouerit.

29쪽

Cum hae, de qua adhuc egimus, dicendi ratione arte cohaeret omne Iuuenaliani sermonis genus latum et dispu- sum, quod licet in posterioribus satiris praeualeat, nihilominus in prioribus ubique apparet Epistolicum enim dicendi genus, quod semper appetit, ei permittit, ut et

singularum satirarum argumenta quoqueversus plurimis

uerbis tractet, et, quoties se et occasio, multa alia tangat, quae ei forte se obtulerint. Hoc Iuvenalis dicendi genere parum intellecto C. empsus inter ea causas, quibus Sat. XV spuriam esse probare uult, praecipuam profert hanc, quod complures digressiones totiusque satirae uerbositas, quae et omnino mirum teporem ac lentitudinem et in singulis molestas et intolerabiles tautologias efficiat, sibi

cum Iuvenalis sermone congruere non uideantur. Cum cetera argumenta ab eo prolata, tum hoc a C. r. Her-

manno Zeitschr. fer AlterthumsW. 1844, pag. 73 s. et Doellenio Beliraege etc. pag. 217 88. accurata cum pri0ribus satiris comparatione instituta redargutum est. Laudauerunt singulos locos, ubi idem fusius dicendi genus apparet, et Doellenius sat XV comparauit pag. 415 s.)cum XII, cuius simillimum sermonis habitum ostendit. Sed hac comparatione nunc nihil proficimus, cum sat quoque XII sit inter Ribbeckii declamationes. Ostendendum est,

Omnium sex posteriorum satirarum languorem et, si hoc uerbo uti uis, loquacitatem non eo no posse perducere, ut Iuvenalis eas esse negemus. Et profecto si rem accurate perspicias, omnium eorum, quae posteriorum satirarum languorem emciunt, elementa ubique per priores cognosces.

Iuvenalis uersus, quos, ut ipse bene intellegit, natura ei negauit, facit indignatio. Haec poetico ingeni deficiente ad rhetoricam disciplinam se conuertit et ita per omnes satiras plus minusue mirus ille exoritur stilus, qui summum sententiarum ardorem et grauitatem coniungit cum languida ac diffusa dictione. In ultimis satiris, quas uvenalem

30쪽

flumma senectute scripsisse constat, thaec senili loquacitati aptissima manet, illa magis magisque recedunt, sed cum modo hic, modo illi nobis currant, eundem ac priorum satirarum scriptorem ostendunt. Quantopere Iuuenalis stilus ubique sibi constet, permulti omnium satirarum loci ostendunt, ubi eandem rem aut amnibus uocabulis uel nuntiatis, aut ueris tautologiis, aut figura quam uocant εν διὰ

δυοῖν exprimit. Verum quidem est, locos, qui per tot uersus, ut XII, 62-67. XVI, 25 34 pluribus enuntiatis

eandem semper Sententiam, etsi non eisdem uerbis nec

sine paruis mutationibus, repetant, non facile in prioribus satiris inueniri, sed simillim habitu sunt ΙΙΙ, 26-28. VH, 41, 2 53-55 135-7 etc. iusmodi locos minus late

patentes per omnes satiras reperies Maximam quidem partem tautologiae crimen effugiunt, cum aut eandem rem

amnibus uocabulis uel enuntiatis congestis declarent I, 67 8. 98. 128, 9 V, 14, 64. III, 188, 9 268. IV, 37 8 84 V, 1. 48. 74, 5. 10 6 132, 3. VI, 11. 21. 29. 50-52.83 88, 9. 211 385-8 457 467 471. 36. 98, 9 650. ΙΙ, 90 1. 207. VIII, 61 64 88 272. IX, 70. 82.127. XI, 8 28. X, 294. 49 50 58. 110. 116, 7 129 143. 1914s. 244, 5. XII, 7 9. 48. m. s. 143 230-2 236. XIV, 1, 2. 13, 4. 36, 7. 120. 187.188. 236 327 328, 9. XV, 11, 2 24 5. 29. 33, 4. 40.41 55. 95.6. XVI, 55), aut nunc prioris, nunc posterioris sententiae uis latius pateat I, 2. ΙΙΙ, 48. IV, 117 8. VI, 87.186, 7. m 196 202, 3. XIV, 250. XVI, 15 - VI, 22, 3. VIII, 3, 4. - XIV, 261 2. XV, 126), aut prior sententia posteriore explicetur ΙΙΙ, 5 s. 226 312 s. VI, 1 s. 206, 7 VII, 48 9. XI, 75, 6 117. - , 74 5.151, 2. XII, 13, 4. 44, 5. XIII, 5.6 24 b. 29 8 205. XV, 147), aut gradatio locum habeat I, 65. ΙΙΙ, 34 5. 128, 9 271, 2. VI, 5. 223. 374. 32. VIII, 81, 2. IX, 21, 2 79. - , 12, 3. 361. XIV, 3. 27. 54. 230 303. XV, 47 8. 59 s. Sed eo crimine liberari non posse uidentur, Π, 80 102. III, 26.