장음표시 사용
101쪽
1 Ex Stadimuelleri ann in vol. II pag. 39 apparet finem Anytes p. VI 208 in Suidae codd. non legi .v. ταλαυριγος, Sed
102쪽
De Anytes carminum reliquiiS. Do Anytes dialecto ac sermoni proprietatibus. Bottgensteinius i 00S 00taS, qui terti Saecul a Chr. n. inclaruerunt epigrammatica arte ac quorum carmina
corona Meleagrea fluxerunt in Cephalanam Anthologiam, in universum dividi 0sse arbitratur in duo onera praecipua, qu0rum alterum ppellare Solet Doricum, Ioni eum alterum. Etsi nomina illa repetivit a principum poetarum origine ne natione, tamen simul nos m0nuit nequaquam Sic en SSe accipienda, quasi Sola dialecto distet utrumque genus totam enim ind0lem Dorici epigrammatiS, qu0 in describendis animi affectibus, naturae m0enitate, ita privata oecupatum prope accedat ad lyricam p0eSin longe esse diVerSam ab arte Ionicorum, quae potius nobi revocet in memoriam carmina elegiaea, qualia composuerint imnermus et HermeSianaX. Ut autem de Ionic epigrammate Optime meritus sit Selepiades ), Sic inter Doricos illos auctores facile principem fuisse cenSet Anyten n0Stram. Nihil obstare videtur, quominu Religensteini duceaSciscamus Anyten in numerum Doric0rum poetarum. Certe Tegeatarum dialectum, qualem Xhibent tituli aliquot Arca- diei, in p0etriae Tegeaeae arte nemo XSpectat. an quiSi Epigrammon Sholion pag. 121. q. - ibidem pag. 180 Xtr.
103쪽
putet ius uetati poetam litteris mandaturum suiSSe firma R. quale Sunt oro suo Vel hia καθ. v Ceterum ea qu0que proprietates, quibu nulli non Areades utebantur, Veluti terminationem reo in genitivi maSculinorum nominum primae declinationis ubique repudiavit Anyte. Verum antequam longius progrediamur in investigandis poetriae Sermoni proprietatibuS, quarum p conStituamus Singulorum carminum iusta lectiones, utile videtur indicare, quomodo nuper Stadim uellerus ediderit decem illa epigrammata, quae e0ntinentur Sexto atque septim libro Palatin0. Leguntur autem apud eum Sic VI. 123.
104쪽
105쪽
Reliqua Anytes epigrammata in ae0bsiana seditionem in0re quae luxit e c0dicis Palatini apograph Gothan0, audiunt Sic IX. 144.
106쪽
Ut vidimus antea, pigrammata VII 486 t VI 490,
quibu continentur quinque haec Vocabula, attinent ad eam 00diei partem, in qua carminum textus debetur librario A; at recurrit prius epigramma c0dici pag. 257, denu ibi
eXaratum a C0rrectore. Quibus rebus factum St, ut lectiones V ασε et hi χαν nitantur cum Scribae , tum Vero etiam Correctoris auctoritate Eaedem quoque 00diei manuSeonSpirant ad formam Ἀντιβίαν, quam in textu tradidit Α, C vero in titul epigrammatis VII 490 hoc , αντιβίαν.
Seriptura autem p et M.ouis Solus teStatus est Seriba Α. Xhibet quidem formam dira τατος teXtus codici P, ita tamen, ut m α Superscriptum Sit 1. Ceterum haec n0titia profecta esse videtur a Lemmatista, quem testem eSSe minime locupl0tem studuimus stendere in praecedenti Capite. CRUS autem, cur non acquieverit in priStina forma πινυτατος, Λ librari A Xarata, inde repetenda Sese mihi Videtur, quod quum ignoraret nyte απαξ εἰρquiso πινυ- τας DOSSet Ver Homericum SubStantiVum mori , ad huiuSD0rmam retractare V0luerit traditam lectionem. At vero,
107쪽
quum constet Substantiva feminini generis, qua in Attica dialecto Xeant in της, in dialecto Orica, qua plerumque usa S Anyte, in ultimi Syllabis exhibere , non dubito quin iure retinuerit Stadim uelleru lectionem πινυτατος. Restat versus VII 6έ6 4, in quo Suo Marte novissimus edit0 Scripsit πο-Ωώναοῦ, quamquam ibi I0nicam terminationem AE testi cantur tam Plantides quam librarii codicis P. Iure suo tamen Stadimuellerus rep0Suit α; nam ut
probemus Scripturam ποροι ιένα Vel Contra conSenSum diverSarum manuum duae re nobis Suadent. Primum
enim flagitat Doricam formam tota indole Anyte poeSe0S,
in qua p00Si Semper ac ubique omnibus in rebus Obser-Vntur quam maXima Onstantia cum autem adhibere soleat Tegeaea p0etria Dorica primae declinationis terminati0nes, CRUSam non ideo, cur credamus in hoc adeo participii genitivo receSSiSSe eam a certa Sua con Suetudine. Deinde
negari n0n potest librarios A et , quamVis non toties permutnVerint et 1, quoties PlanudeS, interdum tamen n0 Sati eaViSS Omne huiusmodi errores. Veluti A in quarto VerS epigrammatis VI 23 tradiderat ridiculam
lectionem κρατος, quod mendum c0rreXit C in locum erasae litterae α Substituens 1. Praetere primu VerSUS pigrnmmatis VII 86 in codico P utroque, ubi legitur, loco continet perverSam lecti0nem si ureri, qui ergo error non Soli Scribae A, Sed Correctori quoque crimini est danduS; ceterum bene factum, quod huiu voci Veram Scripturam σα ιατι tradidit lanudes. Quae Omnia me ducunt, Ut omnino non graVer iuXta se Dorica forma illas, de quibus adsunt optimorum librariorum testimonia, probare etiam lectionem ποφθι iaνας, n Stadimuellero prop0Sitam. Idem editor in constituendo teXtu eorum Anyte epigrammatum, quae desiderantur in Anthologia lanudea, eandem sibi sumpsit licentiam, ut nempe hic illic pro traditis I0nicis 1 0rmis ederet Doricas. eluti in primo
108쪽
versu pigrammatis VI 23 apud Stadimu0lterum sigitur
adverbium re is, etSi Ode P 00 000 praebet ilia Suid. Ver τ' in Sequentem VerSum eiusdem carminiS recentissimus editor recepit lectionem δαῖων, pro qua forma habet οἰων 0de P p0Strem in ultimo VerS epigrammatis VI 153 probavit Stadtinuellerus Salinasti coniecturam, in margine p. . appictam, γεν g, qua Sanatur codicis P perversa lecti γενέ ωι, quae in ενδεο abiit in margine p. L. Primam trium harum mutationum iure esse actam paene ceri argument Stabiliri potest; nam 0Xtra epigramma VI 23 semel modo adhibuit nyte adverbium μδε, in primo Versu carminis I 314, quo loco omnes Scribae consentiunt de Dorica hac forma. cceditqu0 in utroque epigrammate prorsus eandem Sedem obtinet hoc adverbium positum enim est utrobique in primo Versu
ab initio secundi pedis, id quod stendit comparati h0rum
ViX autem mihi persuadeo nyten, quum bis eodem
loco adhiberet eandem Oeem, nunc USUrpnSS IODieam, nunc Ver Doricam formam ac quum lectio αδ melius quadret in ceteram n0Strae p0etriae dialectum, duce Stadimuellero hanc praeferendam SSe cenSe0. Negligi posS Videtur
Scriptura τήμε, quam praebet Suid . , quia idem code saepius tradit 1 ii quoque locis, ubi re requiri certis testimoniis constat veluti pro iuSta lectione Pooέαν VI 23 4 in hoc manuSeripto legitur Poοόζ. Quam igitur adverbi n0stri scripturam in teXtum recepit Stadimuellerus, eam iam SuaSerat Meinekius, ita tamen, ut daret opti0nem inter forma τειδε et τὰδε, quarum illam praetulit eligenstein ius; i mihi ver hanc S0lam probandam SSe Stendere videtur Anyte VS. IX. 14. 1.
109쪽
Recopi quidem Stadimuellorus in vorsum Secundum opigrammatis VI 23 scripturam δαῖων a uester propositam, attamen dubitanter id secit, nam in notis haec habet 0 Xitu huius versus διόρυν ei. QSch. umen. ini 263 ego conloci nam Vocis i io syllabam primam Anyto non Videtur corripuisse id quod effecit e poetriae Vel Si hoc
Sed in iusta causa aversari mihi videtur Vir clariSSimia quantitatum di Versitatem in ossibus μενεδαίου atque δαίων. Quid nim Licet in robus orthographici plerumque sibi constitisse poeti iam Tegeaeam verisimile Sit tamen negari non potest eam paulo minus Severam Se praebuiSSequod ad rem metricam attineat, atque hic illic, metro agitante, admisisse eorundem aut congruentium Oeabulorum diversas quantitates. Veluti Semel produxit primam Hyllabam in Substantivo πατρα, alibi ero Sa St Attica Correptione in Voce πατρίδος, ita ut eo nomine inter Se pponi possint duo hi erSus
Εndem quantitatis discrepantia notatur in prior Syllaba adiectivi καλος, quam Syllabam corripuit Anyto in h00
at contra produxit in Sequenti heXametro: Iζi τασδ' 4n καλα δαφνας ει θαλε φυλλα, a quo Versu incipit epigramma IX 313, quod, etsi in codice Pl nulli corto auc ori tribuitur, tamen procul dubio ab
λ Quamquam Stantinuellerus laudat Agamemnonem fabulam non dubito quin voluerit Eumenidum versum 263, qui cum praeeedenti
110쪽
ipsa Anyto Si profectum, qua de re infra Suo loco plura
Praeterea etiam huc pertinere Videntur accusativus fore, quo initur Anytes versus X. 45. 4 βῖ τρυχον εο 0δέαν Vαὶς δεκτο Ηρα, atque forma odio . quae mecurrit in poetriae Vorsu VII. 646 1 Aoίσθια δὴ ταδε α rei φιλου reρὶ χεῖρε βαλουσα. Si autem nyto in discrimine usa est lecti0nibus καλός et καλ0ς, παro et πατρις, χεῖο et χερα, quidni credamUS eam iuxta adhibuisse formas μενεδαῖο et δα; cor, quum prae- Sertim haec, Similiter ne Voce πατρίδος et I , Occurrat in sine Versus, ubi plures licentia videtur admisisse nostra quam ceteri VΘrSU SedibuS. Ceterum non puto ignoraSSe Anyten apud Omerum non magis constare quantitatem prima Syllabae Vocis 1 νος quum enim epicae OeSeOS periti Ssimam eam fuisse arguant carminum eius reliquiae, Sine dubio, quum perinde pateretur lectione υενεδαίου ne δαίων, Ob eulo ei Versabantur VerSu Homerici quales Sunt hi:
Il. II. 44. θυυρηκας , ξαι isίων Mφὶ Γηθεσσι, in quibus Versibus fieri non potest quin admittatur Vocis δυio; lectio trisyllaba, quia ceteroquin alter SSet 0mp0situs ex Syllabis longis continua Serie e Xcipientibus, alter contineret pede trochaicOS. AleXandrina qu0que uetate in usu fuisse lectionum illam trisyllabam aestantur Herodiani πεοὶ παθων fragm. 5633Verba haec: δήιος παοα ut δεος δε io καὶ δυio ὁ δεος αποιωι'. His de causis non dubito quin acu rem tetigerit ueste ruS, quum in fine Versu VI. 123. 2 pr0poneret lectionem δαῖα in quam aliquatenus etiam Commendant Suida c0diceS, in quibus latet vera lectio Sub corruptela δαίδων Super Vacaneae igitur mihi Videntur Variae coniecturae, qua h0e