장음표시 사용
121쪽
DE SERMONE TITULORUM IMκοilia σθJ δσtu quod simile est quodam modo iis exemplis quae Vierein retulit Ii, neque tamen tam barbarum esse Videtur quam ejus tituli VIII, 48-49 ας v. mvτελε του riv. Itaque Russi quaquam nobis apparet majorem postea esse factam illam hominis Romani s imperitiam quae in titulis anterioris aetatis de hujus particulae usu obsemabatur. De aliis enuntiatorum formis nonnulla quoque notanda Sunt. Et Sane, quanquam participium Saepe et recte adhibetur, accidit ut nuntiata relativa ibi reperiamus, ubi Graeci potius participio usi suissent. aululum igitur nobis latina videtur illa sententia, jam absentis articuli causa conspicua Ευvotae inci, U Μεδειξασθε, etc. ui, ac raesertim illi edicti Diocletiani non semel notandi loci qui a Verbis σπερ aut απερ incipiunt. Iibi Vero relativum pronomen non aliter adhibetur atque latinum g qui, quae, quod B cum ronominis
revoiτο vτιγραφα 43. Saepe quoque ronomen interrogativum ita adhibitum invenimus, ut sub graeco sermone illud interrogativum enuntiatum tam Romanis carum agnoscamus, sicut in tθου καὶ πρὸς σας πόλεις επὐ λειτευσατο καὶ ε καιρostic: is Ilv,
'Αρυττωvυμιος ὁ αυτὸς κριvει ubi Verbum ipsum principaledictum, in fine sententiae post interrogativam sententiam Positum, latinum sermonem redolet. Quod vero ad enuntiata seu hypothetica, seu finalia attinet, omnia generaliter recte se habent. Haud semel tamen i cum optativo ibi invenitur, ubi paululum εα cum subjunctivo exspectaret quisquis Sem
122쪽
eumdem sensum habet atque et cum subjunctivo quod est antepositum in altera et paululum ad tempora superiora legentei refert. Ex quo hoc tantum apparet Romanos qui ipsi optativum cum subjunctivo commiscebant, libenter praeterita subjunctivi tempora per optativum reddidisse, neque semper tempus in principali sententia adhibitum curavisse. Quod denique ad iis cum indicativo Surpatum attinet, quod in papyro quadam a exstat, Verisimile est hoc esse Aegyptii scribae mendum, cum in eodem titulo bis εα cum indicativo maxime barbare appareat 33 Haec quidem maxime conspicua in nostris tituli exstant, de verbo et enuntiatis omnis generis. ermulta sane negleximus aut impure aut obscure dicta, in titulis duntaxat magis barbare transcriptis quam ut aliquid certi ex iis colligi possit. Quae ero sine dubio accipi possunt ea ravo illam summam ignorantiam n ostendunt quam ierec merito in senatus consultis saepe offerri notavit.
123쪽
Quod ad verba aptota dicta, id est nexionibus carentia spectat, aliquid primum de praepositionibus est dicendum. Ex quibus tantum us recognoscemu de quibus quidquam noVi aut conspicui notandum esse Videbitur. 'Από sicut in titulis ierockii raro ad tempus pertinet i); saepe Vero ad locum adhibetur praesertim in sormulis quibus hoc indicatur unde epistulae scriptae sint 23 in dicto praeterea Diocletiani de sorma et materia et specie dicitur cum Sensu praepositionis latinae is ab n 33. At cum genetivo aut locum significat si aut interventum alicujus rei hominisve, ac specialiter de nuntiorum et legationum opera adhibetur 5 . ropter quod in titulo QT, o restituimus V ilci, non v post Verbum πρεσεε αv. Cum accusativo Vero istae significat aut modum aut causam M. Et omnes graecos sensus admittit, et hoc tantum dignum est quod notetur παρiva icili Κορευθο, 73, quod jam ut Vie-Pec nos admonet 8 jam sermoni olybiano convenit. 'Ε maxime frequens est de origine, specialiter de origine rei cujusviIam cognoscendae, et sorsitan latinum g cognoscere
aut a comperire ex is saepe translatum Sit Per μυχvθ-ω κ, ut
per aliud verbum cum eadem praepositione 9 .
124쪽
'Επί cum genetivo tempus plerumque significat et . Aliquando quoque latino a coram n respondet u . Cum dativo Vero haec praepositio minus rara esse videtur quam in Vierechii titulis, et aut causam 3 . aut argumentum rei cujusdam si aut finem 5 secundum Graecorum consuetudinem exprimit. Κατα cum accusatiVo raro distributive ponitur 6 saepius vero in sormulis quibusdam invenitur, ubi plerumque latino secundum n respondet Παρα cum genetivo indicat originem is ad id plerumque adhibetur ut populum aut civitatem significet unde legati veniunt 83. Simul ac dativus quoque nonnunquam inVenitur
cum notissimo sensu qui ad locum Ρectat.
Περί cum genetivo praebet aliquando sensum praepositionis latinae de rarius quidem quam in senatus consultis s9 . Exstat quoque cum accusatiVo, dum raro loci sensum Praebet Io , saepius latino ad aut erga respondet II).Συ haudquaquam inveniri videtur, duntaxat in imperatorum praesidumVe epistulis atque ut ar Si illo tempore, hujus verbi locum μετα generaliter obtinet Iu).
ss uul usus haud semel reperitur in nostroso iv. 258,259, 266, 275 .
Neque sunt multum dissimula, 41, XIl G, 9 23 8 1OS, VII G. 1. 12 aes Vlerech, p. 63. Exemplum tamen in epistula strat lculusdam, Q A.D.
125쪽
DE SERMONE TITULORUM IOI Υπε rursus frequentissime invenitur ac praesertim cum
genetivo. Sicut quidem in titulis ierechii significat interdum Pro SaepiuSque proxime accedit ad notionem praepositionis πεο Ii. In edicto vero Diocletiani ad id adhibetur ut in latinum cum sensu Vix dissimili prioris reddat u). Invenimus denique περ simul atque accuSatiVum, cum notione prae .
ΡIures quidem, et usitatas praepositiones omittimus. Cur enim alia exempla asseramus quibus hoc tantum eluceret, multa ex optimo sermone graeco a nostris epistularum edictorumVe scriptoribus sumpta suisse. Ea etiam ipsa quae notaViinu et quorum profecto plura non jam purum et atticum Sermonem redolent, probant tamen hic nihil vere barbari
Quod denique ad conjunctiones et particulas attinet, hoc primum observemus asyndeton interdum quidem sed rarius apParere : de qua re Vide . O. ω ὰJvδρεαυτωv, quo loco τω δ' vδρixvetsi, non restitui potest, et Ioa IV , , si αλ ιJσταεξαιρετίωJς, ubi μιαλι re δ'εςαιρετως exspectabamus 4 . In edictis praesectorum Aegypti aliquando eadem figura reperitur quae est maxime requens in nostro Iuta, ubi imperativae sententiae plerumque nulla articula conjunguntur. E quibus tamen Vix quidquam colligi potest de epistulis in quibus sententiae generaliter more graeco optime vinciuntur. Imperitia tamen quaedam in usurpandis particulis aliquando notanda est. Sae-Pissime quidem οε sequitur με, accidit tamen ut particula με Sola et Sine cauAa, ut videtur, adhibeatur 5ὶ alibi post τουτο λευ inVenitur τουτο δε quod optimum est; dein vero alteri τουτο νυεv, nihil reperimus quod iterum respondeat 6 in Vero
126쪽
IAE PARS III saepe in eodem enuntiato apparet atque vi, quod paululum redundare videtur quanquam Graeci illam duplicationem aliquando admittebant Iin. articula vero et interdum usurpatur non omnino ad uSum graecum, sed ita ut simpliciter per eam transseratur Verbum latinum que 2 Raepissime alioquin et και bene adhibetur. Hoc quoque est observandum semel ουδε harbare particulae et repondere 3j, sed in titulo haud bene ser-Vato. Generaliter vero, quod ad negationes spectat, nihil extraordinem apparet, et sere mirandum videretur Romanos Pincipes aut magistrutu ta in distincte vidisse quid distaret intero et Vii, υτ et μι τε κα ου et υῖε, etα, niSi manifestum esset eos a Scribis seu graecis, seu graeci sermonis in primis peritis plerumque adjuto eSSe. lim. 8, i : Καὶ υ, i IOS, VII G, 8-9 : Καὶ εμοὶ δέ M. ii, καὶ ἡ μει,
127쪽
Quam paulum Romani per nostrum temporis spatium id effecerint ut apud Graecos sermone Vere Suo uterentur apparet praesertim e Verborum selectione Hic enim quemadmodum non jam Demosthenis neque ipsius olybii sermo ut par est, adhibetur, ita nimis latinae dicendi consuetudines quae tam crebrae in senatus consulti Versantur non jam riorem locum obtinent, nostraeque epistulae saepius acedonum principum epistulas quam omnia a Romanis ad Romanos scripta inmemoriam nostram reducunt.
Iam quidem de iis verbis disseruimus quibus epistulae aut initium aut finem caperent. Quorum pleraque e graeci potiusquam e latinis moribus oriebantur. Ipsa quoque Verba quibus aut epistulae aut ejusdein generis Scripta Vocabantur eamdem originem e publico Graecorum sermone ductam habuisse videntur. Verba enim non solum ἐπιστολή et ραρινυατα quae de omnis generis scriptis dici solent, sed etiam et ἐπιταr. IJ. et οιαταγελα a Vel διατας ς 3 Vel προσπα iti ux 4 , et vetολα 5 et Wλωσις, et απόρασις 6 jam ante, et sere cum eodem Sensu ac posterius, usurpabantur, quam iis Romani uterentur. Quibus confer verba aut Verborum globos vet γραρο , ,τιγραρο ὐποταττει 8 ,ἀvetirραρο καταχωριζει 9 . ὐποταττει, tρι rearμα Io viσεια
128쪽
ΣποδιοοΜαι Ii, quorum permultu e Graecorum seu epistulis seu
decretis proficiscuntur. Quod manifestum existimabit quia- quis epistulas a regibus graecis scriptas egerit nobis vero haec inter plurima referre satis erit : διεταξαμε M a ;του ραs ρεvτJ0ς παρα του βασιλεως προσταγματος 3ὶ παρJεδοθη
dem generis Verborum globi reperiuntur. Quae similitudo apparet quoque in illis Verbia quibus principes magistratusve
quidquam aut probabant aut abnuebant aut imperabant, aut vetabant. Etenim quoties principes graeci e Secundum comsuetudinem aliquid sacere declarabant, verbo ἀκολουθως Io)cum dativo utebantur; si vero se aliquid audiisse dicerent. Verba διατιν - IIJ, διακουυ, ficti, κου is 13 adhibebant; quod praeterea ad jussu attinet, Verba lιαεθα δε iv I4 , συυτασσα, I 5 ,ἀb is 16 , ρ usi, II , ομιζα, I 8 apud eos reperimus; quod ad laudes, Verbum reaivo, I9ὶ quod ad beneficium dandum, συγχωρ6 uoi quod ad mittendam epistulam Ἀποσπελλώ, v I :
129쪽
quod ad accipiendam ποδεχονιαι IJ; quod ad deserendam, αποδίδωμι sa . Denique, quanquam plerumque illae epistulae
superbae et imperiosae sunt, interdum tamen Verba Pparent quibus et benevolentia principum erga subjectos, et studium mutuum utrorumque commemorentur inde Verba ευvoi 3 ,ευγους 4ὶ πριθυμος 5 , προθυελία 6 aliaque similia. Quas consuetudines, ut videtur, Romani a Graecis sumpserunt, neque est dubium quin hinc ortus sit mos Verborum ἀκολουθως, κρίγω,
quae passim in nostris titulis invenimus, et de quorum quibusdam jam plura notavimus. αυθα, o tamen nobis carius suisse Romanis quam Graecis videtur, et forsitan hoc Verbo frequentissimum verbum latinum a cognoscere B nostri scriptores transtulerint, cum jejunitate quadam quae genti extraneae non est crimini danda. Hoc quoque generaliter de nostris titulis est quaerendum, quomodo et nomina magistratuum, et eae res quae ad provincias administrandas spectent apud noStros titulos translata
sint. Iam addington et o se i8ὶ, et post eos ie-rec is et denique Foucari Io de nominibus magistratuum
disseruerunt. De argumentis quidem eorum non disputabimus, cum ad nostrum tempu' plerumque non pertineans, In nostris vero titulis, haud dubium nobis Videtur esse quin πατος consulem II 49θυπατος proconsulem Icti, et vθυπατεια I3 , Proconsulatum significent, etiamsi praeses praetor P consule n
130쪽
Σεεα νζου Vel υτοκρατορος et Σεεα ursi,v K legatum Augusti vel Augustorum) pro praetore indicat ut praesectus est istαρχος 3 ;
του sit. Ηγενιω autem quod nomen haud semes iis tribuitur qui aut si pro consule η aut si legati Augusti pro praetore 5 serant, alio quoque duce et ipsum principem significare videtur 6 . eque est cur omnibus imperatorum tam notis tituliS, αυτοκρατωρ, δ'Ἀαρχικυ εξουσια etc. immoremur p). Quorum ipSe rincipatu nunc γ γε inovi 83, nunc βασiλεια is appellatur. Inter omnia Vero quae ad judicia spectant, illa nomina servula invenimus, quibus Veteres Graeci utebantur. Quorum tantum Verba tuῖυvος IO), ρωρω IIJ, in ivυω II , κατακριvio 13ὶ,
quibus quaedam in edicto Diocletiani nomen quoque latinum obtinent : vetευξεως - in postulatione I 6 διαrvo, σεως - incognitione II). Quae omnia illis relinquamus qui juris Pomani periti sint 18 , et haec tantum inter lurima notemu quae inta αποράσεις, id est ad sententias de controversiis finium, itit uua appellatione ne Graeci quidem post 8 A. C. utuntur; vide Foucari, ibidem. - 2 Vide initium attulorum nostrum a T, usque ad IIε. . 1 Is praebet πρεσε σεε αυτιστρα l voci Plures nomen magistratus tantum osserunt.