장음표시 사용
111쪽
semper adesse in illo loco, apud epiStulas imperatorum romanorum oraiani. Hadriani aliorumque de qua re, ut Subtilius loquamur, notamus iberium I et eronem v et Domitianum 3 in nostris duntaxat titulis articulum in ejus generis
locis omisisse, posteriores vero imperatores posuisse si . excepto quod ad Verbum in v sδυ, spectat 5 . Praesides contra Antoni-norum duntaxat aetate, cujus unius satis multi tituli exstant, Saepius cum formula αρχοι, τι βουλη δέμα, articulum omisisse
In interioribus vero epistulis articulum saepe abesse id mus cum locutionibus quibusdam, earum quidem similibus quibus Graeci quoque sine articulo utebantur Oli παραδοm i j, πρις απολαυσiv 8ὶ, απο χρή et o 9 . Hoc quidem maxime graecum est illud tamen paulo minus cum Graecorum ingenio congruere Videbitur quanquam Graeci ipsi eiusmodi sententiis utebantur Io), si quis scripserit cum complemento Olς επ-4 l si, xiv et o siete του σεισμου πεποvηκμω, SD, DC -8 ;ευ et lovis τη προ riti l υJση BG, 44Mb , ἐπὶ σωτηρια του παυτος πιθρωπω rtvους ae ); πρὸς συκορραοία et si, etc. Iu , 58); περὶ Μαμετρήσεως τυ, etc. u , 59ὶ Quae consuetudo frequentissime apparet in edicto Diocletiani in quo, ut exempla
10 oldo Blasa. 46, 9 Exemplis alloquin e novo testamento excerpus multa
112쪽
ω PARS III προειργὶμεΜης me, 6 65 aut similia reperiamus. Ex aliis exemplis eiusdem generis, in quibus aliquando Vim sermonis latini cognoscere possumus tantum maxime conspicua excerpamus ob quidem . Aurelius scribebat υvοια μω ηυεvεδειςασθε IJ, certe Graeci Scripsissent i υvοια ante ἀμois et quoque a articulum exspectamus, cum Verbum hic non generalem sensum habeat, sed participio definiatur Articulus Pariter in κα εκ παλαto Ρω Ἀλα ω αρχῖ χρήσιμ οJς 3 necessarius Age Videtur non ante Po auo, Sed ante αρχs, quem non datum a Le Bas-Waddington restituit ΙG, nescio an merito. Quod Vero ad n Retia attinet, eo facilius mendum seu scriptoris seu lapicidae, in πρεvοια fr-το 4 agnoscimus,
Sint quR τη κατοχη aut et Aet Yραροv. Cujus articuli omissi consuetudo Vere latina esse videtur in nostro titulo II Hubi jam animum vero romanum agnovimus 8 . am in σημα, et Jα κα οικαιο α V. 2 et θεία τυχ V. 38 et αvJεισρορρα V. 24οὶ et αγε riv V. 242 et τοπάρχου V. 44), et ταυτα ἐμπόρια V. 23I , Si quaedam separatim explicari possunt, haec articulorum omissorum tam longa series ideo tantum nobis non mirationi erit si nostrum titulum a romano homine scriptum esse meminerimus. Ultimo Praeterea exemplo conseramus ταlυτης πειρiας 9 , quanquam mendum in utroque titulo lapicidae tribui potest. Nam τά post ταυτα et mi post ταυτης acillime in incidendis verbis omittuntur.
Qua praeteritione excepta, pronomina ViX contra rusum graecum adhibita invenimus Hoc itiam motandum est sensi N. 2 8.
113쪽
DE SERMONE TITULORUM 95tentiam quamdam ierechii hic minus esse verum: si Romani, inquit ille vir doctissimus saepius utebantur pronominibus POSSeSSiVi εμος, μετερος, μετερος quam geneti Vi Pronominum Pe Onalium λου 'μωv, μω B I . Quo genetiVos more Graeco us palos, in nostris titulis permultos rePerimu τὶ μετερος enim a excepto uno titulo, et εμ 3ὶ, et raesertim σος si PariSSime apparent: μετερος Sane frequentius exstat 5ὶ sed μου potius quam ευ οὐ s6 et ημώ, et praesertim αω, 8 saepissime locum possessis obtinent; Pronomen Vero σου, quamvis rarum 9 , non St rarius quam ossessio σος neque alia causa reperienda est quam quod plerique nostri tituli ad plures mittantur. Hoc quoque de pronominibus nobis colligere licet inclinativas formas pronominis ἐγώ, frequentiores fise quam non inclinativas Io); quod inter alia causas, ex similitudine Verborum me et με est oriri potest. Quod Vero est R υμας αυτους ut α δ αυτῶ adhibito pro αας Vel αῶ IIJ, nihil barbari observandum est cum scripto in αας aut inaulegentem commorari velit Cl. latine : Vos ipsos), neque ipsum Pronomen inου Surpatum Semel pro ααυτου Iu nobis, eo saltem tempore, mirationi esse potest I3ὶ, denique αυτους pro μας αυτους semel adhibitum Isi ne aiolybio quidem nos amovebit.
hoc pronomen hic hone esse usurpatum .
114쪽
96 PARS III Ex quibus colligere possumus de articulo et de pronominibus nusquam temeritates a Vierechio in suis titulis obser-Vata Superata esse, aliquando Vero, praesertim quod ad possessiVum pronomen attinet, morem paulo magis elegantem ac graecum saepe habitum fuisse.
115쪽
DE CASIBUAQuod rimum ad vocativum pertinet, hoc tantum Obser-Vandum est hunc casum sine, usitatum esse Ii, quod quidem non omnino atticum, sed crebrum est, raesertim tempore Reco-romano Pud omne Scriptores. Rumus, Iane graecus
est ille nominativus articipii cum articulo, Vocativo cuidam aΡpositus, quo ero utitur in nostro a . Inter genetivos ero, is qui vocatur qualitatis observatusque sui a Vierechio in prioris temporis titulis non participio A comitatus 3 constanter apparet in nostris, cum Verbis ὀψαρχiκης ἐλυσiας. Similiter genetivus originis hic apparere solet cum Verbis i i et i6,vo in primis duntaxat Veimsibus imperatoriarum epistularum. Quod vero ad nomina in Iarum graecorum itinet, genetivum solum inVenimus si). De quibus haudquaquam nobis mirandum est, cum Romani illic genus et honores alibi latine scripta transferrent aut quodam modo imitarentur, hic nomina et stirpem Graecorum decretis ipsis nullo pacto mutata traherent. agis quidem mirus est ille genetivus quo tempora indicantur : generaliter profecto, sicut in ceteris ejusdem temporis et anterioris scriptis, genetios cum raepositione πρ hic apparet 5ὶ accidit vero ut solus se ostendat 6 quod nullo modo explicari potest, nisi quod aut per negligentiam, aut propter similitudinem genetivi temporis praepositio omissa fuerit.
1 N. S, 9 14, o De usu hujus vocativi isdem temporibus, vide Blasa, g 33, 4 cl. Jannaris I 1253.
116쪽
m PARS III1nter dativos quidem in nostris titulis adhibitos, plerumque
Seu Vere graecOS seu Saltem graeco romano tempore apud omne usitatos, unus, jam a Vierechio notatus, nobis eximius
esse videtur scilicet dativus pro ablativo latino temporis usurpatus. Qui, ut par est, in iis titulis apparere solebat in quibus e nominibus consulum tempus adscribebatur in nostris Vero annui satis significant nomen et honores imperatorum. Attamen hic dativus non semel in numeris nostri catalogi se offert Ii rursus alibi genetivus manifesto restituendus est sui. Inter denique accusativos, hic praesertim notatione dignus est qui cum infinitivo, ut subjectus, conjungitur : de quo in dicemus. De aliis vero perpauca indicabimus. Accusativus sane unicuS, Sed omnino exspectandus sequitur Verbum πρίδie, a similitudinem latinae consuetudinis 3 . raeterea ad id tantum notandi sunt crebri adverbiales accusativi neutrius generis, in edicto Diocletiani assim scripti, velut μερήσια Vel ' is1ερ f τια 4 et 1 iviri Vel μη viatαὶ 5 , ut obserVem ingenium graeci sermonis hic nullo modo delibutum esse. Adverbialis quoque accusativus Hi χαρiv 6 ideo tantum con picuus est quod possessivum nomini adjunctum sit. Quin, haud semel videmus elegantiam quandam in pluribus accusativis vere graecis usu atam esse, Sicut J' Ψιλοτila. α aqvφιλοτια ειται. .. et ἐθυ σατε τοῖς evχωρ Ἀοις θεοις θυσιας χαρt-ρί ου 8 , et πλ ευσὶαι seu πλῖ τη θαλασσα. 93. Cuius generis tantum exempla in usurpandis casibus nobis conspicua esse videntur, quippe qui multo plura et rariora menda post senatus com
117쪽
DE VERBO PROPRIE DICTO, AC DE ALIQUOT AENUNTIATORUM FORMIS
Ρrimum quod ad verbum attinet, nostri tituli confirmantiliam, notissimam legem ex qua cum subjecto neutrius generis numeri pluralis conjungitur a Graecis numerus singularis Verbi Blibenter a Romanis neglectam esses I . Attamen cum eam legem ipsi Graeci ejusdem temporis Raepe totaVerint ut, non est cur
26, 4 , μερ mendum Pro περὶ, etc. καταδεεσrερα ε ωραρ ciav id. I, 22ὶ απερ, etc. Ille, Seu εἰσὶv αεολαίω sid. 26, 93, ubi nota omni modo sive cum Τε siVe cum εἱσι pluralem exstare). In eodem Ver Diocletiani edicto, reperiuntur quoque, post Iuralem nominis ὀρείλει et tret aut aliorum Verborum
Hoc quoque quodam modo latinum esse videtur, aliquando mediam et activam Vocem sine lege certa adhiberi. Sic cum eodem sensu et in titulis siVe iisdem, sive simillimis, invenimus tum et παρεχοααι 3 et παρεχω 4ὶ tum et ποιεtv 5 et ποιεῖσθαι 6ὶ tum et ποvει et ποΜεισθα i8ὶ quibus exemptis non est locus adjungendi e σφραγισμα et σερατισα et σερατικα
118쪽
sine causa in fine tituli a permixta I cum nomina ipsa
homines rudes quidem, sed graecos, non romano e ScriPsisse nobis signissicent. eque magis est cur in n. aia XI D--3εριλοτε liati τε sui reStituamuS, cum nusquam alibi hoc Verbum in actio Voce usurpetur, et sacillime piλοτει 1ηθnti restitui POSSit.
De temporibus aliquid praeterea dicendum, et primum depraesenti tempore ac de imperfecto. Qua de re ierech in commentario suo 3 scripsit eam in epistula VI, 5, scribendi rationem adhibitam esse, si ut temporis quo iS, qui epistulam accepit, legeret eam, ratio habita sit 4 s. Hoc quidem nobis nulla exemptu tam clara expromere licet. In nostro Vero π1,1 quaeri potest an illud imperfectum 'roυlλη Pro me- senti, ad similitudinem imperfecti latini u existimabam v eo tempore quo Scribebam positum sit. Quod idem notari potesti a XII cum μ.αυθα, . raeterea, cum ROI Sin et Persectum in latino sermone eodem modo exprimerentur, non Stmirum Romanos, sicut aliquando ipsos Graecos, ScripSiSe πέπομα 5, aut rerραρε, 6, aut πεσταλκετε aut πε τ'αλκα 8 , ubi oristus potius exspectaretur. Quid In eadem sententia apparent interdum et persectum et oristus cum Verbis pariter diSpositis, neque potest Vera sensus dissimilitudo perpendi. sicut in ', ε κctvαι - πολεις πεστεiλα νιοι καὶ biv μεις τετράρρατε 9 , nisi tamen Subtilissime putemus scriptorem discrimen quoddam dispexisse inter legationem fugacem et epi tutam munSurum. eque est magis mirum Romanos aulosaeΡius pluSquamperfecto usos sui3se quam Graeci Solerent, et in eodem titulo IO neque cum quoquam SenSu discrimine,
119쪽
De modis Verbi aliquid quoque est dicendum; et primum de infinitivo disseremus quo et frequentissime et libentissime Romani utebantur. At mehercule non semper hi latinae dicendi rationes videndae sunt ubi infinitivus apparet cum
formis Graeci quoque uti solebant, ' et hoc tantum ponendum est fortasse paulo libentius ideo hunc infinitio usurpari, quod a Romanis constanter infinitivus cum a jubeo existimo B, etc., adhibeatur. Quae res nobis praesertim manifesta Videtur in sententiis in quibus infinitivus passivus aut infinitivus cum Verbi impersonali dicta tertia persona junctus apparet;
συvere α tari, ἈσυΜωνιολογηθη αυτ v lvai sa , ocu quoque in quo infinitivi hujus generis ponuntur sententiae saepe gravitatem quamdam offert quae magis Romanorum quam Graecorum ingenio consentanea est indicabimus igitur exempli causa praeter ea ad quae Supra retulimus sententias quasdam in quibus infinitivum more latino verbum principale equitur α τε tessat δυvασθαι και αυτους Ἀρε uJ a 27-28ὶ οἶς εγὼ χρησθαι etvi πόλι τη υαετερα v πJερηΜααχὶ AI, PIO ; avet κατα τίη, συυ, s eia revε σθαι βουλεται T VI A IO-1 ij. Qui infinitivi antepositi verbis quibus obnoxii sunt a Graecis Vitantur, aut saltem non requiruntur, nec dubitamus quin hic aliquot latini sermonis VoStigia appareant. De participio vero nihil sere dicendum est. Etenim hoc modo saepius apud Graecos quam apud Romanos usitato. nostrorum titulorum scriptores haud parce neque inepte usi
In senatus consultis contra raro invenltur infinitivus post orba consendi et lubendi quod ad hanc rem pertinet, nostri tituli minus consuetudini graecae contrarii sunt videsierech, p. 67 68. in Cl. in nostro titulo S qui ad uetatem anteriorem pertinet in Vieroc
120쪽
sunt sive absoluto I , sive Verbo cuiquam obnoxio, et quanquam plures nimiam gravitatem interdum huic constructioni attulerunt fu , Venit tamen ut quamdam elegantiam nonnunquam reperiamus. Neque dubium est quin ut suturus infinitivus, ita suturum articipium hic libenter usurpetur sicut in ει, 32, τεθησο αεvoiit, et in tam , 5, et ι αεvo sci. n. BI, 35,
Antequam sane Verbum relinquamus, nos decet commemorare aliquot enuntiatorum formas ubi alii modi adhiberi solent. Et primum ea necesse est notemus quae ad particulam v pertineant. Quanquam Vero Romani hoc Verbum libenter omittebant, quod Vierech satis demonstravit de suis epistulis ac praesertim senatus consultis, paucissima hujus generis menda in nostris titulis invenimus. Raro enim reperimus optativum sine u in locis ubi sensus modi a potentialis is a recentibus grammaticis dicti manifestus sit. eque alia ejus rei exempla asserre possumus nisi e duobus edictis exempla excerpta : Bia 4 sq. καὶ κατα τουτω uJ, ου τ πJερ- έv
lεJκοικία irvoleto, ubi particula v, dum adest in enuntiato relativo abest a principali, et n. v. 26, 3 id. 6, 4; id, P. u. ubi nuntiatum relativum quod initium capit ab απερ Vel ὁ περ, et prope Vim enuntiati principalis habet, optativum εἶε 3 , sine v admittit. Similiter quidem fortasse in titulo B, II-Ia ου ἐχωρ ατε et certe in D XI, C -3 εlκοτώ ς τυ, χα εv, etc. Particula a desiderari potest, cum sensu modi si irreati s dicti Rusdem denique particulae
cum Auhjunctivo bene Surpatae multa exstant exempla, Seu in enuntiatis relativis condicionem aliquam continentibus, seu cum conjunctionibus aut adVerbiiS. neque quidquam apparet de quo miremur, niSi articula et cum conjunctionei,ὐ in titulo et 25-26 adhibita vα etc. l ... κατIαJ-
si Vide in oration Neronia Si haud inelegantia participia Moluta : v. 17