Disquisitio de Protagorae vita et philosophia [microform], quam..

91쪽

pit Laertius, in dubium vocaremus; verisimile enimos Protagoram in his libris aequo ac Platonem in suis de republica, in primis egisse de iusto et iniusto quod quum in civitate ita constitui debeat, ut non amplius a Singulorum hominum opinionibus pendeat, de quod revera cum placit illo primario, hominem esse omnium rerum mensuram, pugnet, in

causa esse potuit ut eiusmodi liber insigniretur nomino Contradictionum. De argument libri περὶ τηε ἐν άρχν καταστάσεως Diog. Laert. L haud parum discrepant recentiorum Gententiae; AEERBST. p. 148 sq. putat clibrum egisse χ' primaria mundi conditione, quo Jactoad ,ατάστασιν Supplendum irila κοσμου GEEL , V.CL. p. 84 recte clibrum posuit in genere politico. FREI p. 18 sq. censet in eo scriptum fuisse, is de antiquissima aerum sublicarum ratione, quo facto et runt' conditas aes sublicai homines vixissent et

προοιμίω Sistimat, quo acto referri debet inter libros de rhetorica At me iudice hi omnes sibi nodum in Scirpin quaerunt, iam aes est simplicissima. Fuit liber genere politico, sed particularem iuris quaestionem tractavit. legimus enim in Xenophontis Memor 2. 9. inter accusationes montra Socratem m0las 'an suisse, qu0d 4πιρορῶν ποί. των eaΘε-

τινά vid. illiner ad I qua re suspicor rotagoram in hoc libro scripsisse contra morem UO magistratus apud Athenienses creari solebant, de quo vid. Hermann Gr. Siaalsalterth. V149. Non aliena ab argumento politico est quoque iu- scriptio libri περ φιλοτιμία o, de ambitione vid. Diog. Laert L . . Librum περὶ Θεων iam memoravimus Up. . 145. Recto rei p. 17 sq. resuta C. F. HERMANNUM Putantem hanc libri inscriptionem a Diogene Laertio esse fictum titulum libri περὶ του οντος. Ne coniici quidem potest quale fuerit argumentum libri περὶ τῶν ἐν At δου Diog. Laert L . at quum inter libros Democriteos eandem inscriptionem inveniamus, lectores meos ad Mullachium

dimitto, L L p. 115 sqq. sus de hoc libro dispulantem, O Ventu, ut existimet in o scriptum fuisse de hominibus, qui, quum pro mortuis habiti essent, tamen causis naturalibus reviviscerent; quod si verum est, et idem de libro Protagore valet, reserendum urit inter scripta argumenti Oeconomici.

92쪽

Protagorae studia de lingua et grammatica. l. De origine nominum. Fuit inter antiquos philosophos magna dissensio de origine linguae, seu

de quaestione, quomodo actum sit, ut sua quibusque rebus nomina tribuantur. Universe eorum sententiae in duas partes abierunt. Alii censebant nomina re-bUS data SSe φυσει i. e. unamquamque rem illud nomen habere quod ipsam rei naturam exprimit, allii contra contendebant nomina rebus imposita esse

non exprimere ipsas rerum qualitates, sed pro libiturebus esse data Illorum sententiam sequebatur Heraclitus, vid. Imm ad Arist. de interpret. p. 24 cs.

oppositam partem abibat Democritus, quatuor ob

causas Statuens nomina non SSe φυσε Sed Θέσει 1'. ἐκ τῆς ὁμωνυμίας, ' ἐκ της πολυωνυμιας 5' ἐκ τῆς των νομάτων μεταθέσεως, ' ἐκ της των ὁμοίων

1 De Omni hac quaestione data opera egit L. Ler soli, die prae hilosophie der lien, Bon 1858, qui, p. 13sq. hoc Democriti fragmentum apud Proetum, Sehol. ad Iut Cratyl. p. 6, tradit: ' δε Δημοκριτο θεσε λε

93쪽

Εiusmodi disquisitionem de origine nominum Plato

primus Su Sit, non conSlat, Sed eandem quaestionem de rectitudine nominum quoque a rotagora tractatam esse et e natura ipsius philosophiae et diserte quoque e loco Cratyli p. 591 C patet domuibus vide quae monuimus in conclusione ad huius partis sectionem l . uuid itaque Protagoras de origine nominum senserit breviter disquirere iuvat. Valde miror GoD0FREBL STALLBALM , in praefatione sua ad Platonis Cratylum, p. 7, statuisse Protagoram Secutum esse Heraclitum, qui statuebat nomina esse νυ τει quod quum pugnare videatur et cum Protagorae philosophia, et cum testimoniis in Platonis Cratylo, brevis disputatio contra eum instituenda erit. Postquam p. 17 monuit argumenta Sua SSe duplici generis, ex universa Protagorae philosophia et testimoniis in Cratylo obviis, primum Suum argumentum Sic profert.

s Constat enim Abderitam probavisse sententiam ab Heraclito acceptam, qua omnia perpetuo flumines agitari statuebatur , cum eaque consociaViSSe alteram, ex qua hominem volebat esse rerum Omnium mens suram. Quum igitur et uere omnia existimaret et sensu nostros arbitraretur Se ad hanc rerum U- tationem ita accomodare, ut semper et ubique cum sillis convenirent, fieri profecto non potuit quin etiam nomina rerum talia iudicaret esse, qualia a quoque sensu et intelligentia perciperentur, hoc est

At, si quid video, minus recte haec ita constituuntur. Nam habita philosophiae Protagoreae quam exposuimus ratione, haec habemus quae animad

1'. Non verum est Protagoram probavisse eracliti sententiam do motu. Motus eracliti est via illa sursum et deorsum v. Diog. L. IX, i, qua unum elementum in alterum transit, idque ad certam desinitamque regulam xαξ ' μαρμένην , Ib. 7 , ita ute igne aqua, ex aqua terra, et sic contra, at Protagoram autem non solum de elementis, de materie Saltem, non egisse, sed diserte quoque Omnem ordinem ei regulam in mutatione tulisse, quod mihi nunc hanc qualitatem habere videtur tibi fortasse aliam habere qualitatem, quod plane pendet a sortuita duorum actorum conditione , in huius partis sectione prima demonstrare conati SumUS.

94쪽

2'. inc etiam salsum est, eum liuic Heracliti

sentetitiae alteram consociavisse, hominem esse Omnium rerum mensuram. Im si oracliti de motu

Sententiam habuisset, non ita statuere potuisset; apud eraclitum enim ignis in aquam , aqua in terram transit non mihi solum sed omnibus omnino hominibus. Homo igitur est i hac ex parte immutabilis, quia semper universi homines eadem ratione res externas considerant. Quod quam alienum sit a Protagorae doctrina sponte liquet. 5'. Falsum os o placito illo hominem esse Omnium rerum mensuram, consequi ut nomina sint naturalia It naturalia sint res certam stabilemque Oυσίαν habere debent, quae non pro tempore aliquo , Sed Semper. iis inhaerere debet praeterea homo ipse debet

esse immutabilis, quippe aes semper eadem ratione observans quod quum Protagoras ii sertae neget,

Sequitur, singulos homines res tale nominasse, quales hoc ipso temporis articulo, quo Sensibus ObSerVantur

ipsis esse videbantur Quod quum inliquis secisset, nomen, quod ille rei alicui imposuerat, etiam ab aliis acceptum fuit, ut homines, quippe in societate vi-Ventes, sese invicem intelligerent; plane eadem ratione ' de iusto et iniusto in civitate constituto vidimus modo autem hoc res nomina acceperunt non amplius ab unuscuiusque sententia pendentia, Sed publica suctoritato constituta. i. e. Θέσει, συνΘxix aut ὁμολογί δ.

Deinde STALLB. sic pergit: Atque hoc a nobis recte coniici plures Cratyli loci non obscuro testans tur. Nam primum quidem ita perspicitur, cur Hermogenes , qui nomina omnia volebat usu et pactos nata tanto cum contemtu de veritate loquatur. Ins qua si sophista arbitrariam vocabulorum originem defendisset, interlocutor haud dubie de illo peres aliter sui iudicaturus. Verum est Hermogenem velle ut nomina orta sint usu et pacto, Sed non Verum est eum in oppositam Protagorae partem ivisse. Nam postquam p. 584 C sententiam suam hac de re enuntiavit, et Socrates eius errorem in luce ponere conatus est Mora sqq. , tamen sententiam suam repetit, dicens: O γαρ ἔχω

λ ἐγω 4Θέμιην oror δε Ἀτερον aν ὴλ 58 D . Illud, singulos homines licere ea nomina imponere ut ipsis videatur, quam egregie conveniat cum Protagoreo illo, singulis hominibus res tales esse quales ipsi esse videantur, nemo non videbit. Hoc etiam

observat Socrates, qui statim respondet 585 Ε Φέ γε

95쪽

causa excogitari potest , cur Socrates hoc Protagorae placitum statim post Hermogenis dicta citet, nisi haec quod sentia haec ex illo consectaria esses merinO- genes autem latetur se aliquando eadem ratione ac Protagoram sensisse, dicit enim : Ηδη ποτὲ γωγε

ευ Σωκρατες, ἀπορ ῶν και ἐνταυθα ἐξενέχθην , εἰς περ Πρωταγορας λέγει. ου πανυ τι μέντοι μοι δοκε Ουτ υς

ἔχειν Fatetur igitur se aliquando Protagorae doctrina imbutum suisse, sed sophistae sententiam de natura rerum de hac enim rogaverat Socrates sibi non amplius placere. Negat igitur principium, quod ex Osequitur tamen probat. Eiusmodi inconsequentia Hermogeni , quem caeterum vi cognOScimus , non potesteSSe cauSa ut statuamus, ideo quod aliquid e philo- Sophia Protagorae respueret, eum quoque in aliis rebus dissensisse a SophiSta. Ex iis quae porro Socrates disputat pariter patet,

illud, nomina SSe συνθνικη, prorSUS COI Sentaneum esse Protagorae placito. Nam ut sententiam ermogenes relatet, ostendit primo res habere essentiam propriam, deinde actiones quoque habere essentiam, tandem nomina dare esse actionem , unde Sequitur nomina aeque ac res ipsas habere essentiam propriam, i. e. ea SSe φυσει. - Iam totus dialogus versatur in hac Protagorae sententia, et Socrates quam plurima argumenta asser ut ostendat nomina Omnino respondere propriae certaeque singularum re-

rum naturae. Tandem quum in fine dialogi Cratylus, cuius partes defenderat Socrates, eo usque procedat, ut dicat, e nominibus cognosci posse ipsa res, hilosophus suam ipsius sententiam profert, ex deis contendens rerum naturam cognosci debere. rgumentum Cratyli mo iudico multis in partibus cum Theaetet convenit. Quemadmodum in hoc dialogo placitum illud Protagorao, quod ad rerum naturam attinet, resutatur, sic in Cratylo idem placitum ad

originem voeabulorum relatum refellitur; quin erisimile est, in duobus hi se dialogis contineri univer-Sam resutationem 'Aληθεtae, in qua supra p. 14 vidimus utramque materiam tractatam sui SSe; quae Suspici e confirmatur, quod in duobus hisce dialogis idontidem de hoc opere menti fit, in caeteris vero

Quod porro latibaiam p. 18 dicit, eos in Cratylo

perstringi, qui riginationes vocabulorum ab omero repeterent, eosque suisse Protagoreos, eo probare studo quod in heaetet Protagoras dicit Homerum, non minus quam alios poetas et philosophos, iam perpetuum motum Statuisse. Quod argumentum ad rem praesentem quid aleat, ipse lector videat. Itaquo talibaum hoc argument usus, quod Hermogonos aliquis dicit sp 586 Α, 91 Ε so Protagoras

philosophiam non probare, efficit hanc ob causam Protagoram habuisse oppositam ei sententiam do origino vocabulorum, quum contra omnia postulent,

96쪽

Protagoram statuisse, nomina SSe πυνΘηι . Verbo

ex ipsis illius viri argumentis , quum de philosophia Protagore , tum de Cratylo dialogo, plane contrarium mihi statuendum esse videtur. Itaque, ut paucis complectar, haec sero sui Protagorae sententia de origine nominum: homini a deo tributa os artis facultas Prol. 522 Α , qua Voces articulavit quum autem singulis hominibus res tales Sint quales iis appareant, consequens esset ut varii homines sibi quoque varia nomina eiusdem rei formarent; quod tamen si soro homines os invicem non intelligerent. At prout de iusto et iniusto vidimus, quamquam

omnes hac in re aeque recte sentiunt, tamen ad civitatem constituendam opus esse ut omnes cives idem iustum et iniustum agnoscant, sic quoque in lingua debet esse legislator, ut quaecumque nomina civitas agnoscat, haec revera rebus conVenire existimentur;

hinc factum ut in singulis civitatibus sint linguae admodum diversae Crat. 585 D, E at propterea quoque cavendum ne in disputando ad vocabula sola attendamus et ex his de rebus iudicemus Τheaet. 166 Ε .

Protagoram nova OrmasSe Vocabula, quum nonnulla systemati eius non convenirent, iam monuimus in conclusione ad huius partis ecl. 1. 2. De grammatica. Quamquam etymologia non parvo est adiument ad rectam interpretationem eorum quae ab aliis dicta scriptave sunt, magi tamen prodest grammatica, quae versatur in singulorum O-

cabulorum formis rite diiudicandis. Quid enim iuvat

originem et significationem singulorum nominum cognoscere, nisi simul perspiciamus quamnam vim mutuam unum in alter habeat, quomodo singula ad Sententiam aliquam formandam cohaereant Protagoram iam iuvenem rei grammaticae peram naVasse, litteras in pagis patriae suae docendo, vidimus Sup. p. 55 . Hanc vero disciplinam nihil complexam esse praeter legendi et scribendi facultatem, verisimile sit ex iis quae disputat LASSE , de strammatim Graecae primordiis, p. 5 Sqq. Postea eum in re grammatica altius escendisse et in primis de nominum generibus disquisivisse, testatur Aristoteles fiet. III, 5 ΙΠρωταγορα τα γένη των

διαλεχΘεῖσα εἴχετο .''Ad quamnam normam hanc generum distinctionem instituere voluerit, non obscuro significatur ab eodem Aristotelo in Sophist. lench. cap. 14 Σολοικε νμδς

καλπερ ὁ ΓΙρ υταγορας ελεγεν, εἰ ὁ μιῆνις και ὁ πεληξ αρρεν ἐστιν ὁ με γαρ λεγυ ν ουλομενην σολοικιζει με κατ κεῖνον , O g αενετα δὲ τοι aλλοις, δε υλομενου φαίνεται μεν, αλλ' ο σολοικίζερ. Sententia est masculina secundum Protagoram Sunt

ea nomina quae virile aliquid, seu aliquid quod viris

97쪽

ς venit significant. t vulgaris usus magis ad terminationes quam ad significationes attendit. Sic ira, galea viris conveniunt itaque proprie masculina esse debuissent at usus loquendi haec vocabula seminina secit; quare omerus dicens ουλομένην Se

cundum Protagoram revera soloecismum committit, is autem qui diceret υχορ ενον Soloecismum committere videretur, at ex eiusdem Sententia revera non committeret.

Verum quidem est in Aristophanis Nubibus inde avorsu JG similes quaestiones inveniri de genere nominum. An ver haec omnia in Protagoram solum transferre nobis liceat, quod fecerunt Berg p. 18.et 555 ot rei p. 15 sauctoritate Spengeli , praeterea multi alii, quidem vehementer dubito. Etenim quaenam causa esse potuerit ut Aristophanes Protagoram solum cavillatus esset sub Socratis persona quidni si hoc solum eius consilium fuisset, ipsum Protagoram in scenam duxisset Melius , opinor, poetae consilium exposuit G. ΗΕRMA N in praes ad Arist. Nub Lips. 1850, p. XL sqq. qui putat sub Socratis persona, quippe Omnibus maxime nota, universe sophistas illos et philosophos irrideri, qui non solii inani rerum sublimium perscrutatione adolescentes ab utilibus studiis avocarent, sed etiam mores iuventutis per allaces dicendi artos, quibus et absurdissima quaevis et scelerosissima defendi possent, corrumperent ac penitus depravarent manc autem Socratis personam male

esse electam ad id genus hominum repraeSentandum, atque hanc ipsam ob causam Aristophani in certamine scenico praelatos fuisse Cratinum et Amipsiam, P. LXVII sqq. recto monet 1 . Neque Protagoram Solum in hac fabula indicari, inde esticere licet quod in ea invenitur illud τὼν γηττω λόγον κρειττω πο ειν nam hanc artem e populi opinione omnium sophistarum et philosophorum propriam fuisse disci potest e Platonis pologia p. 18 B, C et 25 D.

Utu autem hac de ro statuitur, Aristophanis versus parum conserunt ad Protagora doctrinam illustrandam, quum in iis eadem sero, quae in Aristotelis loco de soloecismo legimus, in ludibrium Vertantur. De verborum temporibus videri potest disputavisse Protagoras existimantibus e respicere ita Laert. IX , 52 dicentem : καὶ πρῶτος μέρη χρονου διωρι γε,

Psch. f. it. 1854, p. 58l , non minus quam FBΕΙ p. 155 , hac de re non dubitat. HERBS autem putat de scholis horarum ordino dispositis hic sermonem

esse. Quod plurimum hanc sententiam, de tempore rite adhibendo, confirmare videtur , est quod praecessit modus quo mercedem exigere solebat Protagoras, et proxime sequitur menti certaminum orationum, quae instituit sophista, quibuscum nemo negabit aptam tomporis distributionem arcte cohaerere. 1h Til Ph. G. is an ineus de, Character princi phil. l . 35 q. , 66 sqq.

98쪽

In studiis suis grammaticis neque syntaoein neglexisse Protagoram, constat testimonio Diogenis Laertii IX, 5s, p. 4 laudato : quod descripsit Suidas sup. p. 11 . Tradunt hi Protagoram constituisse quatuor

genera rationiS, ευχωλην, ἐρωτησιν, ποκρατιν et ἐντολxιν. Quae autem deinde apud Laertium sequuntur ι δε te ἐπτα - non ad Protagoram pertinere diserte monet Suidas χετα δὲ τουτον τεροι εἰς

επτα διεῖλον. dem animadvertendum de testimonio Alcidamantis, quod nihil cum Protagorae caUS commune habere, luculentissime quoque patet e Suidascs. Sup. p. 15 . Cum his testimoniis consentit Quinctilianus Inst. II, 4, 10 Protagoram transes, qui interrogandi, respondendi, mandandi, precandi, quod ευχ υλὴν diait, parte solas putat. Non potuit mihi persuadere rei, p. 15 sqq. haec misso modos verborum; nam primo de Verbo ρίιματι hic minime sermo est, sed Diogenes diserto dicit διωλέ

si integrum locum Quinctiliani legisset, ne cogitasset quidem de verborum modis ; nam Quinctilianus agit degeneribus tribus rhetorices, de genere iudiciali, deliberativo et demonstrativo deinde sic pergit Amaeimenes iudicialem et oncionalem generales partes esse voluit septem autem species hortandi, dehortandi, laudandi, vituperandi, accusandi, δε- fendendi, aequirendi, quod ξεταστικον dicunt, quarum duri primae deliberativi duae sequentes

demonstratini tres ultimae iudicialis generis sunt partes. Protagoram transeo, qui interrogandi respondendi, mandandi, precandi partes solas putat. Ex his luce clarius patet quatuor haecce non esse modos Verborum, sed partes aut species generum rhetorices Protagoram autem transit quia non tot partes posuit quot Anaximenes uuae dixi confirmantur auctoritate Aristotelis, de poetica cap. 19, qui postquam egit de involg, quae magis ad rhetoricam pertinet et cuius partes Sunt ποδε κυυναι, λυειν et παΘη παρασκευάζεεν, deinde de Ormis elocutionis τα σχυ-τα τῆς λέξεως , Sic pergit rιν

εἰδέναι τῆς ποκριτικνις, καὶ του την τοιαυτην χοντος ἀρχιτεκτονικλιν. Τον τι εντο λη, καὶ τ ευ χη, καὶ δ ιγησις, καὶ ἀπειλὴ , και ερωτησις, καὶ ἀποκρισις καὶ ε τι ἄλλο τοιουτον Παρὰ γὰρ την τουτων γνωσιν ἡ ἄγνοιαν ουδεν εἰς τὸην ποιητικὴν πιτιμημα

Hic quidem de modis verborum Sermo non St, nam histrio, inquit, debet scire quando una ex hisce speciebus rhetorices a scriptore adhibita sit, ut Onvenientes inpud auditores assectus excitet. Protagoras

99쪽

168 169

autem subtilius de his dicendi formis apud poetas disquisivit Patet autem illum ideo Homerum carpsisse quod hic Iliadis nati non υx , M adhibuit,

Sed εντο ν αειδε Θεά . Sequitur porro recte S. ἐρωτησις τις - - , dein ποκρατις Λητους - , tandem ευχωλἡ s. 15 ἐλίσσετο - . Itaque inverso ordine Homerus his rhetorices speciebus usus

suerat.

Quamobrem equidem censeo rem praesentem minime pertinere ad verborum modos, Sed potius ad eam partem Syntaxeos quae docet quomodo per eadem vocabula, sed variis modis collocata, variae Oriantur

rationes quibus aliquid enuntiari possit , unde sit ut lector vel auditor statim intelligat quid auctor in animo habeat. Do omnibus his studiis grammaticis vulgo existimatur Protagoras egisse in ΟρΘοεπε1 3 quae memoratur in Phaedro p. 267 C sub vid. TALLB. Πρωταγορεια

'ΟρΘοέπειά γέ τις, ω πῶ, καὶ ἄλλα πολλα καὶ καλά. x proxime praecedentibus discimus haec

τοιαυτ αττα referri ad τα Πωλου - μουσεῖα λογων , ως διωλασιολογίαν, καὶ γνωμολογίαν, καὶ ι

cuius schoIiis ad hunc dialogum, quae edidit si, p. I92. haec legimus 'o δὲ Gρ Θοέπειά γέ τις,

Socrate Iristophanis, Trai. 1845, p. 122 sqq. recte attendens ad locum Prol. 558 ins p. 170 , putat Protagoram tu hoc libro egisse de interpretatione

carminum, quae praecipue Verborum usu et ρο- teState examinanda constaret. Itaque, quam Quinctil. Inst. r. I, 5, 6 appellavit rectam locutionem et ementatam cum suavitate vocum e lanationem, ea ὁρΘομπεια quin alia censenda sit e diversa a Protagorea, dubitari nequit. Sed ad rem ipsam et argumentum libri accedamUS.

5. De interpretatione integrorum locorum. Platone discimus rotagoram quoque multum studii adhibuisse in interpretandis aliis auctoribus , in primis poetis vid. Prol. 558 sq. . Non autem legimus leges hermeneutices ab eo praescriptas fuisse, nisi eo spectet locus Theaet. 168 ubi Protagoras sub s CL Sohleterm ad Phaedrum, p. 393 der Seholius er iuri de Ausdrust fur in Synonym on

100쪽

δαπὰς πσρέχουσι, quibuscum dere conveniunt haec sp. 166S ci του δε λόγον αδ μη ψ ἡματί μου δίωκε. Quaenam sint osticia boni interpretis, docet in Prol.

καὶ ἐπίστασΘαι διέλειν καὶ ἐρωτύ μενον λόγον δουναι. Itaque interpretati, debet isse lartim critica, qua investigatur quid acriptor recte 'ut non recte dixerit, partim logica, qua Sententiarum nexuSObservatur et quaenam fuerint auctoris ratiocinia disquiritur. Huius Protagorae artis specimen habemus in Platonis Prot. p. 559 sqq. - Dixerat enim Simonides in carmine ad Scopam, Creontis hessali silium:

τετυγμενον.

Protagoras contendit haec neque recte neque pulchre a poeta dicta esse, quippe qui sibi contraria dixerit. Quum enim in priore carminis parte statuisset disti-cile est ut vir bonus sit, in altera parte Pittacum reprehendit idem stirmantem. Longum est exponere, qua ratione quamque egregie Socrates susceptam Simonidis defensionem tueatur. Hoc animadvertamus, Socratem in interpretatione sua non minus ad totius carminis tenorem attendisse quam ad singula vocabula, Protagoram contra voeabulis adhaesisse, non ero universi carminis habuisse rationem. Quod quidem ipsum illud est, quod Diogenes Laertius sup p. 4 memoravit Verbis : και την δια-νοιαν ασγεὶς προς του νομα διελέχθη. Neque enim aliud est o πιπολαζον γένος των ριστικίον, cuius ne nunc quidem intermortui auctorem fuisse Protagoram idem iudicavit.

Ad illum autem Platonis locum minime referri debet Themistius Or. XXIII, pag. 289, ed. Hard. 556 Dind.

χιστην καὶ ἐλεγέσΘην. De quo loco vide disputantem Frei p. 29, cui dicuntur Spengel p. 59 , et Lersch Spraehphil de alten, I, p. 15 errasse, quod interpretationem Simonidis rodic Vindicarunt. Praeeunte