De Aristarchi studiis homericis, ad praeparandum homericorum carminum textum aristarcheum, scripsit K. Lehrs,...

201쪽

3. De cultu et viet heroum. 191 Cestus Veneri S.

De cultu et v tu heroum. l. Locos notavit unde do vestitu heroum constaret.

202쪽

192 II. D Aristarchi scientia antiquitatis Homericae.

ubi inter alia multa, quae horum versuum suspicionem 1OVent,

Hoc praestantissimum. i 328 narratur ut Paris arma induerit, κνημιδας μἐν προπα - δευτερο α θωρηκα -

335 χαλκεον αυτα επειτα σάκος μέγα τε στιβαρον τε ' κρατὶ δ' ἐά φθtitio κυνέην ευτυκτον θηκεν isβὶ ππουριν δεινὸν δε λοφος καθυπερθεν νευεν εῖλετο r αλκιριον noς, ο ὶ παλάμηφιν ae)ήρει. Hic Zenodotus versus 334 5 ut spurios reiecerat, contra post Gρηρει posuerat hunc:

ἀυν δ' Ωἀhιοισιν βάλε ἀσπιδα θυσσανοεσσαν, de quo h. l. iudicatur ἄστε ἐναντίως se λιηρικω ὁπλισμ pHειν προ γῆς ἀσπίδος γαρ φανήσεται ἀναλαμβάνων τὴν περικεφαλαίαν καὶ ξίφος μὴ ἐχων . Refutatio Zenod A 32, ubi Agamemnon arma induit: οὐ τῆς περικεφαλαίας ἀναλαμβάνει

τὴν ἀσπίδα ὁ αν δέ ἀναφορέων χρωμένων ταῖς ἀσπίσιν ὁ δε Ζηνόδοτος ἐπὶ του Ἀλεξάνδρου τὸν ὁπλισμὸν ἐνγήλλαχεν. 480, ubi Teucer arma sumit: 1 διπλῆ ἔτι προτερον τὴν ἀσπίδα ειληφεν, εἶτα τὴν περικεφαλαίαν Q δἐ Ζηνοδοτος ἐνήλλαχε, ἐπὶ τῆς Ἀλεξάνδρου μονομαχίας. T 380 ubi Achilles

ora ἀναλαβων τὴν ἀσπίδα μετα ταυτα ἐπὶ πασι τὴν περικεφα- 19 λαίαν τίθησιν ii*. x Zenodotea loci illius adornatione praeterea Paris sine gladio est. Sed et reliqui gladium sumunt, et praeterea de eo monitum ad I 330 9 δ αυτως Μενέλαος Ἀρήιος εντ εδυνεν υτι Ουτος di poς ἐχεν εἰ δἐ εὐσαυτως, Ἀλεξάνδρω

H Eundem ordinem in armanda Ponth ilo sequitur Quint. Sm A 142.

203쪽

3. Do cultu et victu heroum. 193

καθωπλισται, πάντως κἀκεινος εἶχε ζίφος γ δἐ ἀναφορα πρὰς κηνοδοτον Γ 361 Ἀτρειδης ὁ ἐρισσάμενος ξίφος orvoοηλον:ὴ δ δε ξίφος χει προς Ζηνόδοτον. 3. Annectam hic duo exempla, ubi egregie ex cognition antiquitatis Homericae do versibus subdititiis iudicatum. L M 185 Hector equos alloquenS: Eάνθε τε καὶ συ Πόδαργε καὶ ων έμπε τε iε,

νυν μοι τὴν κομιδην ἀποτίνετον .

δ' ἐλατῆρ' ἀφίει ἀκαχήμενον απων si διπλῆ δr φαντασίαν

ii motum qua ratione dualem defendant cf. Mimnita de decl. p. Hoc Aristarcho etiam in mentem venisse mihi certissimum etenim ad m, num est sed illi praeterea in mentem venerat quaerere quRm aptum esset, quam dignum Homero, hic, ubi ad unam eandemque rem equOη suos, quos una ante currum conspicit, Hector adhortatur, singula equorum

paria alloqui, et praeterea, quidquid dici potest, eo minu valere cum Plura et gravia indicia concurrant. Quod ad dualem attinet, nec mi χιώνου Mori 487 nec χεlμ αὐὐo συι βάλλετο 453, nec Olocu κρινθέντε δυω καὶ πεντηκοντα Θ S ab illo acerrimo dualis apud Homerum vindice improbata acceptimus. Et illud quod est Π 37 nou.o δ' ἐν ταφρφ ἐρυσαρυατε ωκέες Ἀποι ζαντ' ἐν πρωτευ ἡ ω πον αρ-uατ' ἀνακτων an dubitas quin ipsum notatum habuerit ad tuendam observationem de bigis heroum, sic sere: προς- ἄξαντ . ora vνωρlσιν οριυντ ο ηρευες Schol BL πρ ὁ τας συνωριδας αἶς χρωντο ρωες l. ρανες τὸ δυῖκον. o loco egregius dualis et non minus uptus quam illo loco ineptus.

204쪽

194 I De Aristarchi scientia antiquitatis Homericae. τοπος εχε ως τετρωρ αρματι χρωιάνων των ηρωων καὶ

γαρ- τον δ' ἐλατυ αφίει κα triti ενον ἔστα- . ἐνδέχεται δἐ δυω συνωριδας ἐπὶ τὸν ἀγωνα πεπορεῖσθαι, μή τι πεο τγὴν Λέραν γένvται, ειρῆσθαι δἐ τὸν λατῆ ἀφίει συλληπτικως is7ντον καεερας ἐλατῆρα, ως ἀμφιπολος δ' cio οἱ κεδνὴ κάτερθε παρέστη 335ὶ ου μία ἐπὶ ἀμφοτέρων των μερευν, άλλ' εκατέρωθεν μία. οἱ δἐ ως Ποσειδωνος ιδ τετρωρτ φασὶ χρῆσθαι ἔπαιος aera θεῆ. Ultima οἱ di vix Aristonici sunt. Praeterea nos quod Porphyr ad Θ 185 de versu τέσσαμ

unconetευται- νοθον cuinam 3 Praeterea nomina equorum

quod tacite correxit pro ἐναντιουνται δἐ καὶ τα ξῆς τυμβον δ' ἀμφὶ πυρὴν κριτον ἐκ πεδιου , διαχωριστον, ἀδιάστατον,

205쪽

3. De cultu et victu heroum.

τὁ ως κ στέα παισὶν εκαστος ικαδ αγρ . γ 109Ἀνθα ι ἐν Θιας κειται, ἐνθα ν Ἀχιλλευς, ἐνθα δἐ Lurooκλος, ενθα δ' ἐμὸς φίλος ιδ - Ἀντίλοχος ποοδηλον ἐντευθεν τι πουδεελευτwαν ἐκεῖ ἐθάπτοντο καὶ ου οστέα παισὶν εκαστος ἐγετο. Haec rem ita demonstrant ut nihil possit certius esse quam illa athotesis. Sed cum praetero illud videatur dicero Nestor vel dicere videri possit crememus eo ideo, ut possimus Osdomum r.eferre quamquam illud εὐ κε ita accipere non necesse videtur), quasi nisi nunc hoc consilium haberent eos sepelire possent, illud etiam notavit, nulla conditione heroes sepeliri sed et foris et domi concremari. Hoc dipla notatum invenies

g 4. Reliquas notas, qua huc pertinent, breviter indicabo. Apparet ingentem copiam fuisse paucissimae servatae.

'F630. cf. 659. 707. 53. 21. 634 683-7253 discus ii ' funera

v. s. nos supra . ibi not. l . ' Contondit in Thucydidem dicentem i, b heroum aetate et creae mari latrocinium minimo turpe suisse Argumenta affert quae contra valeant Thucydidem se decipi passum esse, quod nesciverit, ληις σθαι etiam poni pro λαφνοαγωγεῖν ut ληῖεις Ἀθήνr,' Vide haec fuso exposita in schol. o cl. ust. 1458 2.11 P 826 σολον αὐτοχoωνον - δ δε ADtσταοος φησιν, ἔτι χα/.κn let ' ὁ γαρ σίδηρος οἰωνευεται. Apud Quint. m. 3 444 σολος dicitur χαλκος. 13.

206쪽

196 In Do Aristarchi scientia antiquitatis Homericae.

sa 665). Quaedam alia quae inspici merentur sunt 1 632 K 68.

. P 602. 88. 267. .269. - poculo Nestoris ipsa eius verba servata sunt. Sed corruptum scholion eget emendatione.

χρυσείοις et λοισι πεπαριμένον-ου- ν αἰτουτέσσαρ εσαν, δοιαὶ δἐ πελειάδες αμφὶς ἔκαστον χρυσειαι νεμέθοντο dico P re πυθιμένες ἰσαν. Scholion nunc sic legitur: γὴν κατασκευὴν του ποτηρίου Ἀρισταρχος τοιαυτην εἶναί φησι πρωτο μἐν περίμηκες αυτ εἰναι καὶ δυο πυθμένας εχειν, queo: τερον ζ ετέρου, εἴ τινες, ἀλλ'

εἶναι, α ιιὴ κατοπιν ἐναντίον του στοματος λαμβών prαι, ἀλλ' ἐκατέρωθεν ποτνηριον Do καὶ δυο τουτων ὁ αα μακραν πελειάδα ιιίαν κατέρωθεν ἀντεστραμμέναι δέ εἰσιν αυταις, ἀνὰ ιιέσον ει αυτων δυο, κατα γαρ ἔκαστον των ἴτων τοσαυτάφησιν εἶναι αυτ p γαρ εὐσε φιάλην κοίλην, εὐστε ταῖς δνοσὶν υπολαμβάνοντας τευ torto προσλαμβάνεσθαι. Quae sensu carent mihi sic emendanda visa πρωτον φιλ περίμηκες auris εἶναι καὶ duo πυθμένας εχειν, v ετερον ἐξ ετέρου, ως τινες, ἀλλ' κατέρωθεν τευν τεσσαρων orco ου u Do τα διαστήματα εἶναι, 'να ιιὴ κατὰ ποσι εναντίον του στοφιατος ob

200hos, ita ut bibentis os impediat λαμβάνrπαι, ἶλλ' ἐκατερ υθεν

Hoc poculum si quis sibi depingi curabit, ut mihi mulcus quidam depinxit, calicem exhiberi videbit omnibus potoribus

placiturum.

Hoc loco valde laboraremus, nisi statim ab initio de fide Eustathii exposuissemus. Nunc scimus quid statuendum sit cum quomodo Aristarchus poculum constructum voluerit reserens acertissimo auctore discedit S69, 20). Dissilire by Orale

207쪽

4. De grammaticis qui ἐνστατικοί et λυτικοι dicti sunt. 97

C. IV.

De gramma scis, qua ἐνστατικοι et λυτικοί disti sunt. Postquam hoc quoque in genere ristarchi laudes satis cognovimus poteriint fragmenta quaedam tractari, quae nisi rocto acceporis spectatis homini sobrii consilii parum respondero videantur.

1 Apollon lex Homer. p. 820 φαεινή λαμπρα ἐν δε τῆ

φερεν δ' ἐσθῆτα φαεινήν ζ 4 ,

guntur schol. 288. 3. Proci ad Hesiod. p. 97 9 leg πιυς φησιν, μεινεν ἐν se πίθω ν Ἐλπίς εστ γαρ τουτο ἐν ἀν εὐποις τουτ ει καὶ Κόιιανος ὁ πιοινοχοος του βασιλέως προυτεινεν. 'σὶν oc Ἀρίσταρχος, τι et ιιεν τῶν κακων 1ιεινεν et δἐ τευ ἀγ&oco ἐSiῆλθεν ὁθεν κυρολογovsιεν λεγοντες ἐλπί&ιν κακά. et γαρ ἐλπὶς κακων, o θε υν leg. videtur uo ἐρι ει).4. id inhara . Advertent haec fragmenta lectorem, quod videntur inter Aristarchea ad illud genus captiosarum quaestionum pertinere Dissiligo by Orale

208쪽

III. De Aristarchi scientia antiquitatis Homericae.

quod non tam ad gravem Ductuosamque doctrinam quam ad vanum ostentandam scientiam vel ad venditandam ingenii subtilitatem vel etiam ad carpendum optimum poetam inventum cultumque esse putaveris. Hoc quale fuerit, unde propagatum quo studio retentum sit, quid denique in grammaticorum Ommentariis valuerit, hac occasione accuratius inquirere operae

202hpretium visum est. Attigit haec quoque aliquot locis divini

operis, quo nos ad Homericam lectionem instituit, Wolfius sodne omnia ille, quae eodem spectant, vel composuit vel comportavit, et, ut eius institutum serebat in magnis copiis parum dixit explicite, vix ut scientibus satis sit. 1. Constat summi poetae aequalibus quique horum plura per secula vestigiis institerunt, religiosis hominibus, sed simplicibus et poesis delectamentis helluantibus, ne minimum quidem scrupuli iniecisso antiquorum Deorum et mores et facinora ad hominum similitudinem tum bene cupientium, tum vero irascentium atque invidontium. His igitur, ut hoc utar, nec Iunonis incudes nec Vulcaui reticula displicebant. Sed cum primum philosophari Graeci homines institueront, tum impia haec talia et scelesta esse duxerunt qua religione non solo philosophos, sed ipsos poetas si quo novae doctrinae colore imbuti essent, infectos esse Pindari exemplo edocemur. Tum igitur 20 quidquid ex hoc genere fabulae asserebant, eruditorum animos vehementer offendit praecipue tamen Homerus et estodus, qui et plurimum in hominum ore versarentur quorumque sabulae non locorum quorundam finibus inclusae essent, sed totam Graeciam pervagarentur, philosophorum invidia flagraverunt. Tum Xenophanes exstitit Colophonius ii Τ, ' χ ραπατ' Ἐπικο-πτης, qui adversus utrumque poetam multa scripsit eorumque dedi narrationes graviter reprehendit: παντα θεοις νέωγ a 'χμηρός Ησίοδος τε, οσσα παρἈνθρεὐποισιν νείδεα καὶ poro ἐστι

209쪽

4. De grammaticis, qui ἐνστατικο et λυτικol dicti sunt. 199Τum Heraclitus veteres poetas insectabatur, severissimis verbis ast in ususti', et alii. Hi omnes si ad prisci poetae ratione caecutientes acerba sum cum irrisione atque obiurgatione increpitarunt, quid mirum exstitisse contra, qui vatem tanta gloria circumlatum, immo tanta vulgo pietate exceptum defendere conarentur et invidiosas criminationes diluere In quo plerique, viam a Theagene monstratam persecuti, ad allegoriam consu- gerunt ii', alii aliis excusationibus usi sunt. Huc accessit quod Homericos versus ac narrationes iam primis temporibus partim in communi vita plenus exemplorum est Diogenes), partim in disputationibus doctioribus vel serio vel ad orationis matum ubique adsciverunt qua in re suo quisque ingenio in vituperando ac defendendo abuteretur. Sic exarsit mature criminantium et patrocinantium contentio, mutuo incensa certamine. Quotusquisque enim uerit, quem crimina ista contemnere et multa in poesi non ad amussim expendenda esse vel cupiditas vel artis infantia intelligere passa sit Defensores quidem tam multos habuit poeta tamque cupidos, ut certo ac proprio nomine 'Oμwου ἐπαινέται i*' dici mererentur, vocabulo, ut ego suspicor, ad irrisionem invento. In qua re cum non tantum philosophi, 202 sed mediocres homines et rhapsodi praecipue, nec docti nec ingeniosi, sibi partes sumerent, iure nostro opinamur, iam tum pingues plurimas fuisse defensiones, quales usque ad extremam aetatem fuisse cognovimus. In melioribus Socratici temporis

laudatoribus, si Xenophonti fides est, Glaucus et Stesimbrotus fuerunt, quorum hodieque aliquot, sed exiguas habemus solu- 204Jtiones, schol. A 36 ο 193. D 76. s. Aristot poet. XXVI 23. 2. Ac prudentibus prosecto opus fuit poetae defensoribus. Etenim exortum erat novum genus reprehensorum, et

laudi quidem vatis illis vetustioribus periculosius. Hi enim

non impie eum cecinisse iactabant sed inepte versum vermirepugnare, sententiam sententiae, non distingui vocabula similito significantia, horrere stribligine. Sophistas dico. Hi adris Diog. a. I l. II De his post olfium exposuit Lobeckius An I p. 15 sqq. 12 Nitrach. praes ad lat. Ion. e. II.

210쪽

200 III. D Aristarchi scientia antiquitatis Homericae.

coarguendum nati homines poeta quoque traduxerunt in quibus gloriolae suae abunde satisfacere poterant. Simonidem ut ostendat in odo carmine sibi contraria dicere, quam carpere instituat Protagoras, ex Platonis dialogo p. 339 notissimum. Quod pro similium exemplo est Euripidem in vocabulorumniinutiis Aeschylum coarguentem ad sophistarum morem effinxit comicus. Denique Aristoteles σοφιστικους ἐλέγχους narrans

non omisit de iis dicere, qui Homerum redarguerent atque utroliquis eorum argutiis, sic his medicinam paravit, et sophist. Ι 8. oo XXVI i i. Verum ne omnia quidem malo consilio ab iis excogitata sunt sed cum grammaticam doctrinam primi inchoarent, quippe qui rationem potius quam usum spectarent, multis in Homeri carminibus offensi sunt, quibus explicandis imperfecta ars non sumceret. Ex quo genere equidem puto illud ruisse, quod in imperativo μῆνιν ειδε θεά Protagoras vituperasse traditur. Vid. Spenge συναγ. τεχν. p. 45. Cf. Herodian schol. H. 480. 205 Alterum genus hominum, qui ingenii ostentandi gratia res

203 person ve ab Homero fictas invaderent, ab eadem radice propagatum erat rhetores. Qui cum in laudando ac vituperando acumen aciemque exercerent Cic. Brut. c. 12. Foss. de Gorg. p. 43), saepe Homerica tractanda sumserunt, et ita quidem nonnunquam ut quae ille laudasset ipsi extenuarent, quae ille vituperasset, ut Cyclopem, hersito. cf. Geli. XVII 12) ipsi laudibus exaggerarenti λλ. Et vidit haec aetas qui utraque ra-im olf. p. LXVIII. Liscorius, liber die Aussprache de Griochischen

P. 196. ira Certa res est, captiosas eriminationes rhetorum sophistarumque studiis maximo auctas ac celebratas esse. Unde vocabula iura in haere propria ex rhetorica ac sophistica arte depromta sunt. κατvγορεῖν, d noλογεῖσθαι Sosibius ὁ λυτικd apud Athen. XI p. 93 4 τούτων τομνουτως κατηγορομένων τοῦ να-DOφοῦ χρησάώενοι πολυουεν-δν ποι -

라틴어 텍스트