De Aristarchi studiis homericis, ad praeparandum homericorum carminum textum aristarcheum, scripsit K. Lehrs,...

211쪽

4. De grammaticis, qui ἐνστατικο ρ λυτικο dicti sunt. 20 l

tione adversus poetam pugnavit, et rhetorum artificiis usus et sophistarum argutiis, Zoilum Amphipolitanum. Ad illud genus

pertinebat eius poro.'Oμήρου, ad hoc libri, qui apud Suidam

dicuntur κατα γῆς του λιηρου ποιγήσεως λογοι ἐννέα. Strab. lib. VI p. 271 salsum fictumque esse demonstrans multos fluvios subter maro per aliquod spatium labi integros, pluros affert,

qui talibus sabulis fidem habuerint: ,Ἀλφειὸν δέμ, inquit isZ--

εἰσἰὶ XV 14 ib. XVII 20. rhetor. II 12, 17. II b. II 6 4. Dion rhet. III 7, 4. διαβάλλειν quoque et διαβολή, qua haud rara sunt in hac

re possint a rhetoribus ducta videri v. Spenge συναν τεχν. . b. 96: fortasse etiam ψέγειν, v. Aristot rhet. I 3, 3. Sed de hoc non pugnabo. De vocabulis autem λυειν λύσις res certissima. Haec in scholiis frequentissim de dissolvondis quaestionibus, unde Σωσltho o θαυμάσιος λυτι -κoc apud Athenaeum de dissolvendis vero sophistarum captionibus apud Aristotelem propria: δ λυε τὴν σοφιστικὴν λογον rhetor. III 2. 13, et in libello de elenchis sophisticis in singulis capitibus invenies. Ceterum grammatici nec raro, etiam verbociniaυεσθαι utuntur. Undo ἐπιλυτικolapud Suid. s. Σωσlβιος ἐπιλυεσθαι sch. Dion gr. . 730, 27. Schol. d.

106. Athen XV p. 70t προβλημα ἐπιλυσασθαι . Schol. Pind. Pyth. IV 455. ἐπιλυειν τὸ ἄπορον gela exeg. Il. p. l. τὸ δ' ἀληθὲς υτανς ν μεχ ἐπιλυομεν id ad Lyc. 152. ἐπιλυεται ν, ἀπορία, τὸ απορον ουτως Doxopater Wala II p. 160 161. ἐπιλυειν τὸ ζvτονυενον useb. h. eccles. VII 32. Item aetivum ἐπιλυειν sch. l. f. Apollon de adv. 537, 4 et Proci ad Cratyl. ις p. 8 Lips 18203. Et alia quaedam exempla perae 206ὶ

quamur καὶ ἐπιλυονται λέγοντες Choerob Theodos. 102 h. 7lh. κρειττονουν ἐστιν ἐπιλυσασθαι obrως 17 h. ἐπιλυσεις διαφορων ἐρωτηματων in Pselli opusculis post libr. de operat daem. p. 63. καὶ τουτον σαφην hἐnlλυσις ib. p. 3. Rhetores: καὶ Παλαιφάτω τι περιπατητικω ἐστιν ἶλον βιβλιον περὶ τῶν πωτων ἐπιγραφουενον, ἐν φ τα τοιαυτα ἐπιλυεται olo or Κένταυροι ἔν πελ φθοσαν Ο πρῶτοι ἐπὶ Vππων ποιμενοι φθέντες - Theo progymn. c. I g 12. In re iudiciali certo ex Luciano bis aecus. 30 notavi τα κεφαλαια ἐπιλυσάυενος των κατη- 204γοροθέντων. Apud Athenaeum XV p. 668 pro ἀπολτεσθαι γ)τ σιν Casa ubonus requirebat ἐπιλυεσθαι Nequo tamen necessarium: ἀπολυεσθαι-oola est schol. 271. πολυεσθαι προτάσεις Athen. VI p. 234ς Strab. XII p. 550 ταυτα μὲν ἀπολουεναι τοῦ μεταγραφοῦ. Quod videtur translatum ex ἀπολυεσθαι et ιν αἰτiαν Dion rhoi. VIII 1), πολιεσθαι διαβολάς Pla Phaedr. 276 i). πολυεσθαι τὸ παραδειγυα argumentum refellere, diluere est apud Frontonem epist graec. 3 p. 233 N. -- ζοτουμενον διαλυειν est Athen p. 408 f. ἐπιστάσεις καὶ διαλυσεις Euseb hist eccles. II 8 p. 1bl. τὸ γραυματικον σοι διαλυσουαι non qua seli ined Bolason. p. 69. διαλυσαι τὸν λογον de elencho sophistico diluendo legimus . Aristotclem et soph. XVI 9. τα δὲ προς ἐν έζιν δρωντα δεροδιαλέειν poet. XXVI lsi. διαλυσασθαι διαλεκτικοῖς λογου Diog. a. II 1ll.

212쪽

202 III. De Aristarchi scientia antiquitatis Homerica .

λος υ γ iittia ἐν- δ ενεδίων ἐγκωμὼν φαμὶν ἐκ Πνέει ἐειν, τὸν Θιηρον φεγων ως μυθογράφον i. e. eiusmodi sabulam Zoilus propinat is qui Homerum ut sabulosum poetam vituperare ausus est. In quo miror, olfium sibi persuadere potuisse p. XCII ultima verba ὁ τὸν 'χμηρον ψέγων ως ιιτ θογραφον, in quibus vis sententia est, ad marginem releganda esse. Recto Strabonis locum intellexerat Hardio in Memor. Acad. inscr. et lit T. VIII p. 187 In mente habuit Strabo ψογον' ιηρου, quae haud dubie declamatio erat a Suida inter Zoili scripta commemorata atque a novom libris adversus UO- merum secreta. Ex eadem declamatione putaverim desumptum esse, quod Longinus servavit, I 14 τους ἐκ Κίρκης συοφορ- βOvμέν- st συομορφουμένους cum Valchen rio , D ὁ N γηλος ἐν χοιριδια κλαίοντα quod habet colorem rhetoricum. En specimen fabulae, quam sabuloso poetae exprobraverat. Novimus praeterea orationem eius ad Homeri reprehensionem 20 pertinentem, cuius fragmentum servavit schol Plat ad Hipparch. p. 240' p. 334 e. : Z-λος ἐν ιδ εἰς Πολυσπὶμον νωιιίω οντι γαρ 03ιογνω/ιονησαν οι θεοὶ περὶ οἶς τιμωριας ταυτης, ῶστε πάντοθεν οδισσεις τέως - μενος καὶ τα ναυς ἀκεραίονς περιποιουμενος περιωφθη μετα τὴν teor υ πο τῆς Ἀθη- νας . Hoc quantivis protii frustulum clarissime patefacit, quid

in illa declamation effecerit Cyclopis precibus ι 28 ita Deos

immortales commotos esse, ut cum antea ex sociis quidem complures Ulixes amisisset, sed navem adhuc nullam ab hoc demum tempore omnibus et amicis et navibus orbaretur quod ipsum

Polyphemus, Dis scilicet gratiosus, imprecatus erat: do μὴ 'Oδυσσῆα πτολιπορθιον ἐικαδ' ικέσθαι' ἀλλ' ει ι ιμοιρ' ἐστὶ φίλον τ ιδέειν κα ικέσθαι Οικον ἐυκτίμενον καὶ ην ἐς πατριδα aiαν, ὀφ κακάῆς χθοι, λέσας απο πάντας εσαίρους, νηὸς ἐα ἀλλοτριχὶς ευροι δ' ἐν γήματα οἴκω i 3.

in Strabonis rem que cetra e ue comm quelquo hos de plat-sant danais Ucrivata, qui s'etoi moque d'Homero commora'un conteurdo subles. δῖε me tamen rhetorum num videntur adducere potuisse lepidaniythologorum capita, ut vel serio Cyclopem pro prudente homine ven-

213쪽

4. De grammaticis qui ἐνστατικol et λυrικοί dicti sunt. 203Non concedo olfio p. XCII , quibus potissimum in rebus

Homerum allatrarit Zoilus, parum constare . Mendacia sabularum in declamatione adversus poetam composita ludificatum esse supra constitit. Qualia vero in novem istos libros congesserit ridicula, o hoc quidem latet Partim enim excitaverat, quae in Deorum heroumque moribus, partim quae in arto ast )poetae, partim quae in oratione eius carpi possent. Singula fragmenta primi, secundi, tertii generis recensebo Apollinem vituperavit, quod dicatur sagittis mulos primum et canos adortus esse quasi vero tam vehementer irasci deceat Deum, ut ne abestiis quidem abstineat, Heraclid. alleg. Hom. c. 14. In illo,

quod Achilles dicito 203 ζωροτερον δοκέοαιοε, quod deinceps

exercuit plurimos, Pelidas bibacitatem perstrinxerat, Plut quaest. conv. V 4, 2. Immensum eiusdem luctum increpat . 22 v. 206schol. me arte poetae haec sunt, quae vel accurate perpen8a iniucundas ridiculasque imagines ante oculos constituere, vel sine ratione, vel adversus rationem ficta esse persuadere voluerat. 409 καὶ τότε δὴ χρυσεια πατὴρ λίταινε τάλαντα, ἐν δ λίθει δυο κῆρε τανηλεγέος θανάτοιο:γελ ὁ τὸν μυθον ὁ Ζωλος ποδαπαὶ γαρ αἱ tio 7ραι ἐν ταις πλάστιγξι καθ' riti εναι et ἔστη κυTαι. - 100 istini δἐ κατα χθονὸς et υτε καπνος

Z ιλος δέ φησιν τι ἀλλ' ὁ καπνος νω φέρεται -

τοιον οι πD Jaιεν ἀπ κρατός τε καὶ Ἀων:Σλno ὁ ' θέσιος κατηγορει του τόπου τουτου καὶ ti φεται τε ποιχμὴ τι λίαν γελοίως πεποίηκεν ἐκ των cotico του Λιο-ia δους καιοMενον πυρ' ἐκινδυνεDσε ae αν καταφλεχθῆναι ὁ χ ρως. Sic argutari licebat in eo versu, quem idoneus profecto iudex Virgilius supra modum admiratus et identidem imitatus esse dicitur Macrob. Sat. V 13 - Sine ratione fictum visum

ditarent. Serv. Misen. III 636: Hic Polyphemus vir prudentissimus fuit, et ob hoc oculum in capite habuisso dicitur i. e. iuxta cerebrum. quia prudentia plus videbat verum Ulixes eum prudentia superavit et ob hoc eum coecasse fingitur. Longe aliter Aristarchus vid Apollon. lex Hom. a. ἀθεμίστων. Supra P. 1 Si.

214쪽

204 In De Aristarchi scientia antiquitatis Homericae.

illud, quod in Ciconum impetu 60 ex singulis navibus par

sociorum numerus interiisse dicatur, εἴσπερ ἀα ἐπιτάγμα - τος Rationi contrarium visum, quod K 274 Ulixes cum 209yDiomodo egressus ad Rhesum occidendum magnopere gaudeat ardea a Minerva missa, de qua poeta οὐκ 'δον οφ γαλμοισιν - ἀλλὰ κλάγξαντος aκουσαν. Hoc male finxisse poetam etenim latere volentibus alitis clangorem sinistrum omen esse. Similiter W20, ubi Idaeus et Phegeus fratres in curru contra Diomedem pugnantes inducuntur Phegeus Diomedis hasta ictus caseditur tum alter timore percussus a curru se proripiens aufugit κατηγορει καὶ τουτου του τοποὶ noς οτι λίaν, φησί, γελοίως πεποίηκεν ο ποιητὴ τον Ἱδαιον ἀπολιποντα τον 1 -

πον καὶ το αρμα φευγειν xl δυνατο γαρ μαλλον ἐπὶ τοις 7πποις - Denique grammatica reprehensio est ad A 129 αι κέ ποθι Ζευς δεῆσι πολιν ροίην ατείχεον ἐς λαπόβαι κωλος δε ὁ Ἀμφιπολὰγης καὶ ρυσιππος ὁ Στωικος σολοικίζειν ιον- ται τον ποιUrήν, ἀντὶ νικου πληθυντικ6 ργόμενον MIματι 20 το ra δοισι, φασί, πληθυντικόν sc ex analogia . ἀγνοοτσι δἐ . . . . Hic igitur Zoilus quamquam ineptas proposuit quaestiones, tamen aliorum exempla secutus est, ut verissime olfium dixisse arbitrer, eum nihil admodum praeter ceteros peccavisse i 26. ira Quod unum restat in schol P 204, pertinens ad 9 200, non in- tolligo. ia p. XCII. Sed do hominis ingenio ac moribus minime mihi cum viro gregio convenit. Primum quod dicit rabiem addidisse , hoc non vido undo colligi possit nisi ex veterum admodum incerta ersuasione, qui plurimi sando hominis memoriam tenerent ac declamatorum exaggerationibus pollutam, quorum fidem dissentientes de taetra eius morte nar. ratiunculae testantur, sinaries ad Fabric Ι p. 560. Porphyrius quidem eui quae in scholiis Homericis de eo tradita sunt debemus, eum γυμνασέας ἔνεκα scripsisse ait quamquam, ut mox apparebit, ne hoc quidem accurate dictum arbitror. x vocabulis, quibus in poeta aggrediendo usus est, γελοίως, ἀτοπιυς, nihil asperius de homine colligi posse contendo: nam haec vulgata suorunt in excitandis captiunculis. Quod si quis illud 2l0hasporum eius orationem significare reponat, quod est in schol. 42 do Achille lamentante τ τε Ουτως περπενθεἶ γυναικωδες Οἴrως Ουr'αν βαρβαρος lτθη ποIησεν , ne ea quidem nova eius loquendi ratio sed proverbialis Aristo apud Sext. Empir adu mathem. VI 12 τουτους γαρ εἰς τίτθας αν καὶ παιδαγωγους πίπτειν Addit deindo Wolfius illam

215쪽

4. Do grammaticis qui ἐνστατικο et aura κο dicti sunt. 205

3. Quantum vero immodestia ac potius impudentiae histortuosurum quaestionum captatoribus posteriores grammaticitur adscribi posse arbitrati sint, ex memorabili scholio Aristonici apparet, 269 ἀθετουνται στίχοι ν - διεσκευασμένοι, εἰσὶν πο ινος τῶν βουλομένων προβλημι ποιεῖν. Attamen hi versus Aristotele antiquiores, immo quaostio ipsa versibus all)adhaerens iam Aristoteli tentata, poet. XXVI 22. Similis prorsus eiusdem grammatici observati K 372 τι θέλοντες ψημα πομιν ι ταγοάφουσι το x ιιιστίχιον ουτως κω βάλεν οὐδ'

ἀφῆκεν, κ. -). Certe Virgiliomastix talia ausus est Serv. eclog. I 22 sane hunc versum male distinguens Virgiliomastix vituperat Lac mihi non aestate novum, non frigore: defit, i. e. semper mihi deest ' De Aristonici observationibus quidquid iudicaveris, demonstrant tamen grammaticorum de vetustis quaestionum professoribus iudicium. Quo magis mirere,

rabiem prosectam suisso ab acerbitate et pravitato animi. ' An cogitari potest, pravitate animi quemquam insectari priscum scriptorem, cuius nec do vita nec do actis quidquam constaret Quasi quis hodio malivolus in Ulphila carpendo sibi placero posset. Admonet Wolfius do Vet. Testamenti reprehensionibus. At ne hae quidem a raritate animi prosectae sed a persu ione rationum. Quod vero in Sallustio Cicerone, Virgilio factum est si cui succurrat, id et fieri poterat iustius et factum est partim perversa imitation partim studio civili et aemulatione artis. Iam ut o Zoilo dicam quod sentio, non graviter reprehendit, sed id quod fragmenta ipsa demonstrant irrisit, non Homerum, sed studia doctorum. In eo si multi non intellexerunt cavillatorem, idem ei quod latona accidit. At, inquit, non uno eiusmodi contentus fuit opusculo, tria

novimus Homerica novimus praeterea adversus Platonem eum atque Isocratem scripsisse. Hoc ideo actum, quod non animi causa scripsit, sed

disciplinae Philosophum fuisse Suidas trudit aeτωρ δὲ ην καὶ φιλοσοφος. Qualis vero philosophus Videlicet Cynicus Aelian. V. H. XI 10 ἐκαλεῖτο Γ ὁ Ζωno Ουro Ευων ὐ τορικος quo nomino quem reptius significari putabimus quam rhetorem, qui idem esset Cynicus' i logo mihi Aelianum, qualem eodem loco hominis habitum depingat merum agnosces emicum. Ergo si Diogeni, ut censeo, et maximo Menippo similis erat Zoilus, σπουδογέλοιος suit, et dictorum scriptorumque eius idem cum illis color, idem consilium. - Novem eius libros adversu Homerum 208 ipsos puto inscriptos fuisse Ε μηρομαστιζ, ut Licinii liber Ciceromastix: similiter Carvilii Aeneidomastix. Ceterum illa omnia ad unum eundemque Zoilum pertinere pateti

216쪽

206 L D Aristarchi scientia antiquitatis Πomericae. quidni una cum invalescente accurata Alexandrinorum scientia

diligentique poetarum interpretation hi lusus abiecti planeque exstincti sint. Quod tantum abest ut factum sit, ut et Alexandriae retenti tractatique et postea Roma aliisque studiorum deversoriis naviter culti et ad ultima saecula propagati sint. Sed Graeci quidem grammatici praestantiores, quales Zenodotus, Aristophanes, Aristarchus fuerunt, neque videntur haec pleraque

in commentarios suos recepisse, neque isto artis nostrae conditores, quibus ex integris atque illibatis novas disciplinas sontibus plenam ac copiosam doctrinam haurire licebat, quibus primum rudia et confusa exemplaria ordinanda distinguenda, perpolienda erant, minutiarum libido vel invadere vel delectare poterat si quid autem se offerebat vere impeditum, ut nisi

captiosis artibus enodari posse non videretur, tum non hanc quasi gratam ostentationis occasionem arripiebant, sed medici-209 nam habebant, quae ab acutulis, omnia solvere paratis grammaticis nunquam inventa esset, eruditam ac simplicem - δε- τησιν. Illustre traditum exemplum est, Aristarchum in dissolvendis quaestionibus quas sibi inane viderentur, minimo

2l2ygloriolam quaesivisse. Quid enim responderit percontantibus, cur in recensu navium a Boeotis potissimum poeta initium ceperit, apud scholi tam ad B 494 legimus hoc modo: γ κτ δἐ ἀπὸ Boicoτων κατα ι ἐν Gίμαρχον υκ κ τινος παρατηρήσεως . . . . Alterum scholion: ὁ ἐυρlσταρχος φησι κατα ἐπιφορα αυτον xi αρχὴν ποιήσασθαι εἰ γαρ καὶ Δά αλλου

Audin' virum sobrium atque in melioribus exquirendi occupatum, cum molestos argutiarum scrutatores aspernatur atque

eludit Eiusdem generis exemplum praeterea est A S9. Narrat ibi poeta Antiphum, Priami filium, in proelio Aiacem hasta petiisse, eam vero, cum ab Aiace aberraret, in Louco, Ulixi socio haιρος haesisse. Hic quaestio fuit, id quomodo fieri

potuerit, cum ex ordine exercitiis Graeci constaret Ithacenses haudquaquam stationem prope Salaminios habuisse. Quidam solvunt pessime, αιρον non esse socium, sed universo amicum: alii melius in proelio ordinem exercitus confundi. Quid Aristarchus λ ποιητικὸν παραιτειται , talia in poeta ne quae- Dissiligo b c Orale

217쪽

4. De grammaticis, qui ἐνστατικο et λυτικo dicti sunt. 207renda quidem esse Attamen haec non prorsus neglexerunt, si qua sorte ad utilem observationem ansam praeberent. Sic

quod de σελήνη φαεινή quidam sibi ineptum invenisse videbantur, hoc poterat admonere doctiores, ut ristarchum admonuit, ut do vi ac potestate epithetorum perpetuorum dicerenti Sic quas Aristonicus in scholiis tangit quaestiones, quae paucae sunt, aut ad verborum potestates definiendas receptae erant, ut V 65, ubi sine dubio de significatione vocabuli H υν exposuerat, aut ad lectionem expediendam vel confirmandam Γ 379. 447, aut ne poterant quidem in commentariis praeteriri, quod explicatione necessario egent, ut de versu rectoquηκε δἐ πλέων νυξ τίον δυο μιοιρα υν- 252, et de Pylaemene N 643, quae sunt quidem quaestiones, sed grave et necessariae ac longe al3ὶ ab istis argutulis segregandae. Item alia quaedam attentum lectorem iure tandentia vel semel excitata pungentia Z 326 loel 335. II 116 850. A 208. Z 265 - 343. Aliquoties etiam aliquid concedere debuisse communi studio infra apparebit.

4. Primam attulimus causam, cur rem per Se inutilem, sed utilium observationum saepe indagatricem, noluerint plane ex hominum memoria elabi. Sed emcaciores tamen aliae causae

erant atque partim decori ac dignitati litterarum minus aecommodatae. Accepimus in Alexandrino Museo aliisque locis ad philosophorum et rhetorum morem grammaticos quoque ambulantes de rebus suis disputationes instituisse Strabo XVI p. 793 τῶ δἐ βασιλείων ιεoo ἐστὶ και o mi σειον, is περίπατον καὶ ἐξέδοαν. Quorum usum ambulacrorum cum praeterea notum habemus, tum ex Vitruvio rit, de palaestris dicente hoc modo constituuntur autem in tribus porticibus exedrae spatiosae, in quibus philosophi, rhetores reliquique, qui studiis delectantur, sedentes disputare possint. Rem docte illustravit Oronovius demus. lex in Thes Oron. . VIII p. 2742. Hic igitur quamquam in vegeta, qua plerique utebantur, memoria multiplicique doctrina aliquanto doctius quam hodie evadere poterat disputatio, atque, ut non uno loco apparet ex Gellio re vera evasit, ut nilnis iniquo de hoc genere existimari nolim quamquam de rebus ad universam grammaticam pertinentibus Diqiligo b c Orale

218쪽

208 III. D Aristarchi scientia antiquitatis Homericae.

colloqui poterant, librum quoque secum ferebant Geli. UI 1. V l6): auauaen multae huius operosae doctrinae pari , et solidissimae quidem, aut non poterant ibi tractari aut male. Vix igitur dubitandum est, quin sine commentariorum bibliothecarumque adiumento conversantes grammatici haud raro ad 2l4hminutias lususque ingenii delaberentur. Quid porro illi πώ- ριτα δηριου 'ες Μουσέων ἐν ταλαρεχ in syssitio suo disceptaverint non accepi quidem sed nescio quomodo patulas aures admoventi quaestiuncularum susurrus adstrepit. In conviviis unim cruditorum, quae apud utrumque populum frequentissima erant, Proponendarum solvendarumque quaestionum pervulgatus mos et quasi propria sedes fuit. Postquam enim ad epulandum vocati edendi libidinem exuissent, bibendi induissent, tum 21 mensis remotis 3ῖy, poculis ministratis, ad doctam garrulitatem sese accingere quippe neque muti esse poterant, homine praesertim Graeci, quos in litteris quoque omnium loquacissimos esse Strabo professus est, neque difficiles iis et convivandi hilaritati parum aptae disputationes placebant Plut sympos. u. Ut min. c. 3). Neutrum decere ex ipsis philosophorum scholis retulerant, in quibus do boni convivae virtutibus multus sermoe8Se consueverat Pluti sympos. u. I 1, 2 λβ. f. Cic. oss. IIT. Quare si quis natura esset tristior atque ad seria iocose tractanda disicilior abstinebat sese in convivarum coetu ab hoc genere ludicrae eruditionis ut Isocrates, qui cum in convivio a sodalibus oraretur, ut aliquid in medium de eloquentiae suae sonte proferret, hac venia deprecatus est Quae praesens, in- 2Ibxquit locus ac tempus exigit, ego non calleo quae ego calleo nec loco praesenti sunt apta nec tempori . Sic rem narrat Macrobius Saturn VII 1, mutuatus a Plutarcho sympos qu IQ, i.

m Plut symp. II 2 αυτοὶ γαρ ἐπιχειροσομεν ζητειν δταν παυσωμεθα δειπνουντες. υς Ov d pr7ρέθησαν αὶ τράπεζαι . Alios loco nunc raditoreo. Sed apud Virgilium Aenea sata sua reginae narrat, postquam prima quies epulis mensaeque remotae. 38 ζητειν μὲν ἐν ταῖς διατριβαἰ περὶ συμποτικῶν καθηκοντων, καὶ τίς αρετρὶ συμποτου, καὶ πως οἴνω χρηστέον --ομους συμποτικους scripserant Aristoteles, Speusippus, Xenocrates, Athen. I p. t. orum et similium ad irrisionem pertinebat Gnathaena νομος σισσιτικος Ath.

XIII 585'.

219쪽

4. De grammaticis qui ἐνστατικο et λυτικο dicti sunt. 209

Prudenter Isocrates iure insipientes, qui aliter agerent, vituperati. De eiusmodi intempestive docto Gellius I 2 Erat ibidem nobiscum simul adolescens philosophiae sectator, disciplinae, ut ipse dicebat, Stoicae, sed loquacior impendio et promptior. Is plerumque is convisse sermonssus, qui post metuas Miberi solent, multa atqus immodica de philosophiae doctrinis intempestive atque insubide disserebat' et reliqua, quae apud ipsum Gellium legantur, viride, ut solet, et lepide reserentem

At quam equentia per omnia saecula eruditorum convivia fuerint, non ex nostra consuetudine diiudicandum est, sed ex ipsorum usu ac moribus pernoscendum. Nam et philosophi auctorum disciplinae suae natales anniversaria epularum festi 212

vitate instaurabant, quod picurei ex Epicuri testamento faciebant Cic. in II 31. Diog. a. os alii sponte, ut Socratis et Platonis memoriam quosdam coluisse legimus Plut. u. symp. VIII 1. Euseb praep. v. X 3, s. Ruhnken de Longin . 8 et eiusdem scholae sectatores conventus epulasque agebant,

ut singulis mensibus picurei cic Diog. II 11), alii Athen. p. 186R. X p. 419 d), iuvenesque studiosi litterarum tum inter seso Geli. XVIII 2. XV 2 tum apud magistros, quos cum maxime sectabantur Gess. VI 13. s. V 22. III 19. XIXAE). pulari solebant et si Musarum sacra fierent, quod . . Athenis solenne fuisse ex Plutarchi symposiacorum libro ultimo tenemus, eadem festivitas denique reges praetores Plut symp. IX in.ὶ patroni haud raro ad convivia litteratos clientes invita 2l6ὶbanti δ' AEL Eschenbach de sympos sapient. D sqq. Graves

in Potissima recensui. Non desunt alia Diog. a. 1 133 o Menedemo e ΑΔ. 420uὶ ἐν δὲ καὶ φιλυποδno καὶ δια τὸ νοσωδε της

EP Τρια ni. Et συνὰγων συμποσια. ἐν ὲς καὶ ιμουσικῶν. V. Mia Plut. Unip. I 10 in II 4 in V 2 in V Din. V Din. Hinc luxit persuasio scin tem sapientes non convenisse tantum, sed convivantes confabulatos me. Plut Sol. e. 6 et 4 γενέσθαι δὲ καὶ μετ' αλλῆλων ἔν τε ελφοῖς μου λέγονται καὶ πάλιν ἐν Κορlνθω Περιάνδρου συλλογον τινα κοινον αὐτῶν καὶ συμποσιον πιασκευασαντος. Cf. Ath. 463'. Suid ἐκκέκοφθ' ἡ μοι- σικὴ φασὶν οτι των παλαιων ἐν τοῖς συμποσlοις φιλολογα ζητησε χέλι ιαμένων οὶ υστεοον τὰς μουσουογους καὶ κιθαDιστDως καὶχρχηστρlας ἐπεισηγαγον οθεν h καινοτομlαν τινὲς αἰτιώμενοι v παροιμι οριυντο.

220쪽

210 Ill De Aristarchi scientia antiquitatis Homericae.

igitur ac serias quaestiones ex laetis eiusmodi circulis excludebant. Qualia contra admiserint atque probaverint, ex Plutarcho, Macrobio, Athenaeo, Gellio intelligitur Gollii quidem duas lepidas narratiunculas, quibus haec convivandi ratio egregie illustratur, orationi meae includendas putavi. VII 13 Factitatum observatumque hoc Athenis est ab his, qui erant philosopho auro iunctiores Quum domum suam nos vocaret, ne omnino, ut dicitur, immunes et asymboli veniremus, coniectabamu ad coenulam non cupedias ciborum, sed argutias quaestionum. Unusquisque igitur nostrum commentus paratusque

ibat quod quaereret eratque initium loquendi edundi finis.

213 Quaerebantur autem non gravia nec reverenda, Sed ἐνθυμνιιατια quaedam lepida et minuta et florentem vino animum lacessentia. Quale hoc se e est subtilitatis ludicrae quod dicam. Quaesitum est, quando moriens moreretur, qui unciam in morte esset, an quum etiamtum in vita foret et quando surgens sudigeret quum iam staret, an quum etiamtum sederet et qui artem disceret quando artifex fieret quum iam esset, an quum

2l Thetiamtum non esset' XVIII 2 Saturnalia Athenis agitabamus hilare prorsum ac modest . . . . Conveniebamus autem

ad eundem coenam complusculi, qui Romani in Graeciam veneramus quique easdem auditiones eosdemque doctores colebamus. Tum qui coenulam ordine suo curabat, praemium solvendae quaestionis ponebat librum veteris scriptoris vel Graecum vel Latinum, et coronam e lauro plexam totidemque res quaerebat, quot homines istic eramus, quumque ea omne eXposuerat, rem locumque dicendi sors dabati ' Quaestio igitur soluta corona et praemio donabatur, non soluta autem tramittebatur ad eum, qui sortito successerat idque in orbem vice pari servabatur. Si nemo dissolvebat quaestionis eius nomen praemiuiuipsum et corona deo, cuius id festum erat, dicabatur. Quaerebantur autem res huiusmodi, aut sententia poetae veterι lepide obscura, aut historiae antiquioris requisitio, aut decreti cuiusta Macrob. VII 4 sortiamurque si videtur, ut e ordinem unusquisque proponat quam solvendam aestimet quaestionem Plut symp. IXI, lεθους δὲ δντος ἐν τοῖς Movσειοι κλῆοους πεοιφέρεσθαι καὶ τους συλλα-χοντα αλλολοις ποοτεινειν φιλολογα ζοτήματα.

라틴어 텍스트