장음표시 사용
251쪽
241 Niese, Apollodor Commenta gum Schimhataloge ais uelle Strabos, Mus Rhen. XXXII p. 26 sqq. et quae Lehrsius de hac commentatione scripsit Wissenschasti Monatabl. VI p. 70 sqq.γ
Italia inferior et interioris maris pars adiacens repleta erat monumentis erroris Ulixi. Ibi erat Σκυλλαιον, Κιρκαιον, ἰο- λου νῆσος, Σειραινουσσαι et alia similia. Quorum nominum originem tacite intelligimus Scilicet cum occidentem versus Ulixem errasse e carminibus Homeri satis eluceret, postquam illae regiones per Graecos nautas frequentari coeptae, locis recens ., detectis nomina quaerentes pro arbitrio imposuerunt mythica. Multa sortasse debentur Phocaeensibus. Item ad ora Libyae locos complures ab Menelao et Helena dictos esse v. e. g. Strab. I p. 40. St. yg. 'Eλένειος comperimus quod nec Menelao debetur, nec Aegyptiis, sed a nautis Graeci prosectum cum frequens ad has regiones aditus esset. Illi idem secerunt quasi si cui hodie nauarcho Britannorum insulae sibi primum repertae nomen quaerenti arrideret nomen Ariusinset'; und posteris nec liceret concludor illic quondam Artum regem sedem habuisse nec Anglos ab hac insula originem ducere et hinc olim sedes translocasse. adem origo Cimmerii Bospori, unde Strabo colligit eo loco Cimmerios habitass0. Sic scopulos quosdam circa Italiam Σειρηνουσσας dicere promptum erat nautis. Sed cum casu non duo essent scopuli sed tres v. Strab. I. p. 22), tres Sirenes in sabulas venerunt Homerus
quo modo non constat Troiam Homeri non eo, quo posterior erat, locosuisse, simplici nec contemnendo argumento, ex loci natura petito, suspicata erat Hestiae Alexandrina in libro περὶ ' χῆρου γλιάδος Commemoraverat eam Demetrius Strab. 599 l. XIIIJ. Hunc, qui ipse hae loca patria sibi lustraverat, invenimus grammatica et Aristarchea diligentias Homeri carminibus omnia rei argumenta comportare.
252쪽
242 III. D Aristarchi scientia antiquitatis Homericae.
duas novit. Et quod in mari factum idem in terra. 'Eλένη sons dictus in Chio insula v. Steph. s. v.). Quid mirum sontem aqua limpida fluentem Graecos, aqua puras virgini comparare solitos a pulcherrima semina Helenam dixisse Accessit dein sabula
sicut apud Stephanum legimus: σr καὶ κρήν η Ελένη ἐν λίφ, ἐή i 'Eλένη ἐλουσατο. Sic serebatur otiam 'Eλένης λουτρον sona quidam in Corinthia regioris, Paus II 2 3. Sed docti huius
rei immemores immensoque error implicati ex his nominibus de priscarum rerum statu colligi posse putabant. Omnino autem quantus doctorum furor fuerit locorum nomina ab antiquis
sabulis repetendi illustribus quibusdam et sestivis exemplis
tenemus. Strab. XVII p. 80 τα δ' ἐν δεξιῆ τῆς μωμή
redimus ad Homerica. Ergo illi ubi Σειρrivocosa dicebantur 246 ibi olim Sirones fuisse volebant, ubi Κιρκαιον, ibi circam et reliqua eodem modo. Et huic veritati Homerum respondere volebant. Scilicet accessit late patens opinio de Homeri doctrina, quae pini mirum quantum poetae interprotationi offecit. Etenim cum Homerus sententiis set virtutis xemplis egregiis repletus esset inter philosophos invaluit consuetudo, ut quidquid de moribus praeciperent, aliquo vorsu et exemplo ex HOinero petito confirmarent. Haec consuetudo adeo placuit et frequentata St, ut Homerus quasi quaedam doctorum supellex sieret, ut denique ipsis ea omnia Homerus continere videretur, quae accommodando et adaptando ex illo elicere placuerat. Porro haec sui communis florentis Graeciae opinio poetas docere; tum tum, ut mihi videtur, ultra id quod verum est egresSa. Attamen hi do bonis moribus et exemplis virtutis cogitabant. Quae res a parte doctorum Alexandrinorum dupliciter deflexa est, cuin primum illam poetarum doctrinam a moribus ad variam eruditionem transferrent deinde dicebant optimum quem-Disiligo b c Orale
253쪽
que poetan id agere atque hoc boni poeta consilium esse ut quam plurima doceret. Sed fuerunt alii legantioris iudicii qui defendebant poetae metum non esse ut vocabula ab illissumam - διδασκαλίαν sed φιχαγωγίαν. Horum princeps Eratosthenes Strab. I p. 6 p. 253. Ab altera parte alios secutus stat Strabo Eratosthenem impugnans δ . Ab hac opinione profectu pleraque ad eruditioris aetatis scientiam interpretando 253 accommoda Sic αρκτον explicat αρκτικὸν κυκλον, ne hunc ignorasse videatur poeta, Ooωoo 'Πκεανον de maris affluxu et recessu p. 3. 4 . Item geographica Nosse Bosporum Cimmerium, strum ora Hispaniae p. ). Huic opinioni primus omni vi obstiterat Eratosthenes, qui poetam non doctrinam sed voluptatem audientium quaesivisse defendit eiusque eruditionem
mediocrem esse Homerum tantummodo in Graecia bene versatum esse, reliquarum vero regionum summam esse inScientiam, ne Aegyptum quidem vel Libyam cognitam habere. o 247 vero tantum abesse ut poetae vitio vertendum sit, ut ipse poeta nihil nisi auditorum delectationem quaerens etiam de industria
insulas et terras remotas et mira remotorum populorum consuetudines finxerit. Quare si quis Circam, Cyclopem et alios
dicero velit ubi fuerint, eum vanam operam consumere. Immo
etiamsi statuendum sit Ulixem circa Siciliam errasse, fame Ηο- merum rationibus quae poetam decent ductum haec in longius removere debuisse et removisse, o mirabilia nimis in propinquo acciderenti δ . ac via progressus est Aristarchus, hac viai. In hac quaestione maximo Hipparchum secutus, v. p. 7 Ἱππαρχος ἐν τοι προς Ἐρατοσθένη , p. 15 πρῶτον is ἐπισκεπτέον Ἐρατοσθένη, παρατιθέντας αμα καὶ 'Iππαρχου πρὸς αὐτὸν ἀντιλογέαν . M p. 18 49 Tet.). 23 61 , λινγρον μῆτε εἰδέναι ταυτα μῆτε μίλε- σθαι ἐν γνωριιιοις ὁποις ποιεῖν τροῦν πλdνην. p. 26 70 ,,οπολάβοι τις αὐτὸν ποιητῆν βουλεσθαι με ἐν τοι προσεσπερίοις τοποις την πλάνηντ υδυσσε ποιεῖμ' ἀποστῆναι δ' in τῶν ποκειμένων, τα μὲν ουκακριβως πεπυσμένον, τα δὲ Ουδὲ προελouενον υτιυς, ἀλλ' ἐπὶ τὸ δεινο- τερον καὶ τὸ τερατωδέστεοον ἔκαστα ἐξάγειν. 28 74 sqq. VII p. 298. 299 3b sqq. . Lepida eius verba sunt p. 24 64 -τω ν εὐρεἶ τινα που 'Oδυσσευς πεπλάνηται ταν εἴρ τὸν σκυτέα τὸν συφ3άψαντα τῖν τῶν ἀνέμων ἄσκει. Unde patet quam ei contraria pars ridicula visa sit Doconsensu ratosthenis, Aristarchi Apollodori v. praeter ea quas textus
noster habet maxime p. 31 84 . VI 298 3543. 299 358ὶ τὰ πλεῖστα
254쪽
244 II De Aristarchi seientia antiquitatis Homericae.
2b4hsectator eius Apollodorus. Iam intelligemus quid sibi velint Aristarchi notae, quarum vestigia sunt in schol. προς ταπερ τῆς πλάνης, τι nosisit που ἐν ἐκτετοπιμένοις ik τοποις aοριστοις φxy γουν γηλόθι που τὴν νῆσον εἶναι. 190 κτουτέον ὁ ἐκτετοπισιιένη φαίνεται et πλάνη-o 'Oδυσσέως. 556 δῆλον κακ τουτου τι ἐζ γκισται ἐξωκεανισται echer et νῆσος Calypsus . ἐπεὶ τί ἐγαυλυε τώ Μενέλαον οδεως χοντα 24 περὶ τὸν 'Oδυσσέα και πολιν ολ χαρισασθαι ἐθέλοντα ἐθε- λειν codd. ναυν ἐυφα κα σευσαι τὴν φίλον Hinc nec Phaeacum insula exclusa ζ 204 τι σαφως ἐντανθα ἐκτετο-πισυένην που καὶ ἐσχάτri τι ν των ωαιάκων χευραν ἀφίσταται
εἰς τὴν Κέρκεραν l. φίσταται Ου τὴν Κ). Cf. Apollod Strab. p. 44 119 Tet.). VII p. 299 358). Quam in sententiam paene
obliteratam nunc Nitetschium ferri videmus. Nunquam satis Aristarchi aciem admirari possumus. Porro hic memorandum illud, quod ex Gellio novimus M 6, qui inter quaestiones Homericas affert utrum D τῆ σω θαλάσσ Ulixes erraverit κατ Ἀρίσταρχον an ἐν si ερ κατωματωμα ' si Crates Ho- 245ὶ mero Oceanum, h. e. scilicet externum mare notum esse voluit. Qui ut Ulixem eo devonisso dixit sic Menelaum voluit circa Asricam navigantem, sive aliter illo quem statuit περιπλoxiintelligendus est v Llibberi l. l. p. 43T), ad Indos venisse, Strab. p. 38 S Tet. . Crates, ut in plurimis rebus, sic hic Aristarcho
contrarius, ab eorum parte erat qui doctrinam Homero assig-
μετενέγκας παρὰ to Eoατοσθένους Apollodorus se in me praeter alia multa hoc de Apollodoro ἐπιτιιι δὲ καὶ τοῖς περὶ Σικελιαν eth πλάνην λέγουσι καθ' 'Ounoo την δυσσέως εἰ γαρ α χρῆναι την i πλάνην ἐκε γεγονέναι φάσκειν, τον δε ποιητῆν ἐξωκεανικέναι uυθολογίας Ium . Ibo ἐκτετοπισμένοι omo Strab. 46 125 . ἐκτοπισμ 4 61 164ὶ ι p. 224. Utitur voco ἐκτοπίζειν etiam intransitive remotas regiones adire. p. 42 lia . t 56 . Occurrit in hac quaestion saepius apud geographuni ἐςωκεανίζειν et ἐξωκεανι oti ὀ c. Ioc non tantum significat in Oceanum remittero , sed induit etiam gnificationem in mare longinquum remittere. Utitur enim etiam Apollodorus, 44 ills , VI p. 299 357), cuius tamen sententia erat errasso Ulixen ἐν Ditati θαλάσσοῦ. in Sen. p. 88 7 Quaeris, Ulixes ubi erraverit potius quam emcias, ne nos semper erremus Non vacat audire, utrum inter Italiam et Siciliam iactatus sit an extra notum nobis orbem neque enim potuit in tam
angusto error esse tam longus.
255쪽
245narunt. Ex his inter antiquiores orat Ephorus, tum Callimachus, graviter reprehensus ab Apollodoro, quod Calypsonis insulam Γαυδον vel Γαυλον), parvam insulam prope Carthaginem esse, item Scheriam Corcyram dixerat, . VII p. 299 35S . p. 44 119 . Crates, et ut eos commemorem, ad quos Strabo recurrit, Hipparchus p. 2 7 15 Polybius p. 22 v. eris. r. p. 1l , Posidonius . . Denique ipse Strabo. Ergo geographi
certe ratosthenis, Aristarchi Apollodori auctoritate non errore levati quamquam apud Strabonem promptum est Videre, quam ad sanam rationem identidem invitus trahatur Apollodori sententia quae eadem Aristarchi est et ratosthenis multis locis apud Strabonem exposita, nusquam tamen fusius quam L VII p. 298 354 sqq. δ'. Summum iam supra exposui, de ratOsthene loquens. Addo haec: Homerum nec Pontum nosse, nec τὰ πεοὶ ιγυπτον καὶ ιβ' ' , nec Isthmum Ahicam inter 249 et Asiam nec mare rubrum nec τὰ κατα τὴν Ἀραβιαν καὶ Αἰθιοπίαν καὶ τὁ Ἐκεανον . in patet salsum esse quod
schol dicit 44 Ἀρωταρχος φεμβους τοῖς Aoαβας ἀκουει. Et Eust. b. p. 1484hἈρίσταοχος δέ φασι καὶ αυτις φεμνους τοῖς Ἀραβας νοει. - De Aethiopibus bipartitis Cratetis et Aristarchi sententia fuse tradita a Strabone Les p. 30 81 sqq. a 6
Cratis quinque Zonas et Zodiaci inclinationem advocans, veteratorio agit Aristarchus sobrie et si eius Aethiopas in tabulam referre velis ut sere cum ossiana conspiraturus vide is:
τουτ δ αγνοουντα τb ποι Τῖτην, οἰσπερ καὶ et αλλα, ὁσαδε ργεν πολλοδωρος ἐν τέ περ νεῶν καταλόγου δε--φ, καταψευσασθαι ou 2όπων τα ιν οντα .ceterum Demetrius Scepsius idem sensit de his rebus, quamquam quum sibi Troianum catalogum tantum illustran-
ra Exposuerat haec in prooemio libri secundi de catalogo navium. Strab. h. L
256쪽
246 III. De Mistarchi scientia antiquitatis Homericae.
257쪽
1. Veterum grammaticorum merita si quis recte aestimare vult, is prae aliis multis hoc unum secum reputet, quantis laboribus quantoque acumine opus fuerit ad libros accentuum notis distinguendos. Qui labor si in orationibus aut incepisset aut substitisset, fortasse industria sola adhibenda erat, quippe cum in plerisque regula accentus ex doctiorum Graecorum, rhetorum philosophorumque tum maxime disputantium ore peti potuisset. Sed cum in Homero aliisque poetis potissimum haec opera versaretur, qui ignotis ac vel iam diu intermortuis vel hoc et illo Graeciae angulo reconditis vocabulis reserti essent, nisi et doctrina et subtilitas et nativus quidam veri salsique
sensus accederet, omnis labor vanus Vagusque erat. Quamquam vel vulgarium vocabulorum accentus saepe non nisi assidua observatione constitit. E. g. πειρησαι, notionem imperativi flagitans, in Homericis offertur quo accentu notabis Sed quidquid in hac re ab Alexandrinis praestitum, id totum ab Ari- 258 starcho pendere iure contendimus. Etenim quamquam Aristophanes dicitur notas accentuum invenisse, tamen in hoc genero eius opera exigua fuit, fortasse in generalibus quibusdam regulis potius quam in singulis poetarum vocibus notandis et expediendis occupata et si quid eiusmodi tentavit, prae Aristarchea opera tam exile visum est ut totum ab illa brueretur. 25i Digitia i Cooste
258쪽
Aristophanis magna et immortali do omni antiquitate merita reliquiae testantur: ea si quaeris, quae ad scriptorum textus pertinent, saepe eius mentio fit in variarum lectionum delectu, in eruendis versibus spuriis atque in libris vel attribuendis vel abiudicandis ab auctoribus tralaticiis, in carminibus ordinandis, in metris dispescendis Dionys Hal. c. verb. 312). Sed de accentibus quid dixerit vix semel aut bis memoratum legimus. Aristarchus igitur primus in scriptoribus a se editis, picis, tragicis comicis lyricis, singulas voces accentus nota distinxit. In singulis vocabulis ab eo factum esse nusquam diserte traditur. Si quis igitur erit qui putet in dubiis tantum et dim-cilioribus notam ei positam esse, respondebo primum etiam inminutioribus, qualis est pronominum enclisis, praepositionum anastrophe, tam Dequentem eius mentionem fieri ut iam hinc iudicandus si perpauca sane intacta reliquisse, ut tutius esset nec multum laboris adderet omnia simul notare Deinde quem accentum habuerit etiam in iis commemoratum invenimus, de quibus Aristarcho non poterat exoriri dubitatio, quae tum demum ab uno alterove grammatico dubitari et disputari coepta cum haec doctrina ad omnia singula rationis regulaeque sacem
admovere coepisset et contentione vires quaereret e g. de χαραδρα, πρις, υνηαι II 390. II 324. 429). Denique hoc addam. Si ea tantum notavit Aristarchus, quae aliquid diffi-
25s cultatis haberent, nullum poterat in textu eius Homerico accentu instructum esse verbum, quin in commentariis rationem redderet. Contra si omnia notavit, poterant ac potius debebant multa esse, quae notasse sussiceret quin poterat lacile cum aliis multis unum et alterum etiam praetermissum esse impeditius, cuius quibus postea Aristarchi auctoritas plurimum valebat, ut Herodianus, ratione nescirent. Atqui invenimus haud raro Herodianum quo accentu Aristarchus vocabulum notaverit scire, quibus rationibus ductus sit, nescire, et demonstrabimus infra nonnunquam rationes ab Aristarcho alienas ei tribuisse. Satis, opinor, clarum est, quantopere hoc in loco ab unoli omine pendeamus sed si mihi dicendum est quod sentio quae 252 non temere arrepta opinio est, sed ut in re gravissima diutumae repetita meditatione invaluit), est prosecto quod nobis gratu-Disiligo b c Orale
259쪽
lemur hunc unum esse Aristarchum, qui se modestissimum praebuit, analogiae normam quam universe ut constat in linguis valero voluit moderate adhibuit, prae analogia et certis fixisque regulis usum tuitus et nativo quodam confisus sensu, quo in patrio maxime sermone doctiore saepe nescii ad verum ducuntur. Quod quantum valeat intelligitur maxime comparatis quibusdam posterioris aevi grammaticis, cum alios leo, tum Tyrannionem et Ascalonitam Ptolemaeum, qui Gottachedii simili studio nihil non certa quadam regula adstringi volebant a quo sermo ingenioso homini similis abhorret), qui inauditos nec a paradosi vel ab Herodiano modestisque grammaticis receptos accentus excudebant. Contra et paradosis et eiusmodi grammatici longe in plerisque Aristarcho adstipulati, imo eius iudicio nonnunquam plus confisi sunt, quam suis rationibus: quem honorem per tot saecula nunquam mendacio habitum
2. Primum igitur quantum analogiae rationi, quantum 2603 usui dederit, exemplis ut mihi videtur minime dubiis lustremus. Herod. B 262 ιδ υ Ἀρισταρχος περισπωμένως ἀναγιν tus κε , uota και- dici ἐμιμνε 662). και γ μεις diaυτιὴ συγκατατιθέμεθα Λιονυσιος δἐ ὁ Σιδωνιος ο νει Πάμφιλος δἐ πάσας τας τοιαυτας αἰτιατικὰς περισπῆ Avτω γαρ
260쪽
IV De prosodia. φωνος ουσα κατα φωνὴν ἐν et i aut δ ριχι - πάντε0ὐκ a zoν
κτῆοος. ἡ δἐ A cis καὶ Πυθω, καίπερ l. καθάπερ κατεχηιενοι sero τῆς συνε/ιπτωσεως γῆς φωHῆς, κατέχοι ra καὶ τοι τοι πιι cs ad I 240). Vides quid alii et ipsi Aristarchi discipuli ut omnia una analogiae lege continerentur machinati sin Aristarchus offen- 26lysus est accentu et tu, αἰδεο, qui reliquorum similitudini non respondebat attamen adscivit, unde nisi ex usu Peropportune offert se locus Apollonii Dyseoli de pron. 112b, quo magis etiam res in propatulo sit ἄλλως τε τα εἰς ω λήγοντα πιευτικα κλίσεως τυγχάνοντα ODποτε περισπασ/ιὰν ἀνεδέξατο τουτου γὰρ se λογιο καὶ τ νεω γενικὴ ἰζ τονήθη, ιετὰ καὶ ἄλλων λογων τῆς γενιακῆς τον περισπασιιὸν ἀπαιτουσης καὶ et b- ω γαρ φλκησε