장음표시 사용
261쪽
ἐν δισυλλάβοις ἀναλογίαν γ εν τοῖς ιονοσνλλάβοις obech. paralip. p. 12l D. Hic etiam vides quid complures moliti sint ut ea ad normam grammaticam detorquerent quae sibi usus non passus est eripi. Facile hinc iudicium de δυσωδων, vludων, quippe idem
Theodos canon. Behk. n. p. 1006, 24 το δυσωδcu 'Aoἰ- σταρχος ἀλογεος i. e. contra analogiam ἐβαρυνε, - τριπι ρεον φασί τινες -τικον βαρυτονως λεγειν. Qua in re mire castigatur ab Herodiano apud Ioannem Alex. p. 10 et di σωδων καὶ Ptυδων τεὴ λογεο ιἐν περισπα-σθροονται, φασὶ δ το Ἀρίσταρχον ταυτας καὶ τας ιιοίας
βαρυνειν, ἀπατηθέντα ευς ὁ φω διανος φησιν, κυ του ιεσθ&ι τὰς ἐντελεῖς γενικὰς avrio προπαροξυνεσθαι, Γωδεων 9ς πολεων κακtsς μονα γαρ a ἀπὸ των εἰς ις υπαρχονσιν αι προπ&ρOIt,buεναι, πολεtor, μύντεων καὶ duo ἀπὸ τέων εἰς ς, πελέκεων, γήχεευν H ὁ λοιπαὶ πασαι βaρυτονοι usa προ ιιῶς χουσι τον τονον, cu προκειται. Quae epitomatoris culpa colorem Herodianeum amiserunt: qui hic, ut ubique eum secisse inveniemus, lenius et modestius quae contra Aristarchum prosem possent, posuerat, minime immemor Oriun quae pro
eo valerent. Imo disputatione ancipiti absoluta in Aristarchi partes discessisse putandus. Conser modo, quomodo haec Arcadius excerpta dederit p. 136 το ὁ δυσωδων παραλογως ἐβαρυνθη. καὶ το retrio υν οἱ ἐν β χρυνονσιν, οἱ ὁ περισπ 9 25b Disiligo b c Orale
262쪽
Ioannem alio loco p. 39, 12. Ubi Aristarcheis additur νοσευ-δων ὁ δἐ Ἀριστορχος και et νοσευδων gaei νεν λογευς. 263 D3. Sed ubi usus deficeret, i. e. in obsoletis formis et vocabulis, qua via Aristarchus ingressus est Pauca sunt, sed quantivis pretii verba Herodiani quae indicant, ad A 59: προπαρωξυνθη es vre του Ἀρισταρχου sc ουτά/ιενος διὰ τὸν
χαρακτῆρα, ἐπεὶ αι τοιαυται μετοχαὶ προπaρωγνοντο, στά ιενος, κιχραιανος ὁ γαρ νὴ τ potaoακτοι μαλλον τον το νους προσνε ιι ει δ' Ovτόιιενος cum aliis nemini ignotis Butt- manno, ut constat uoristi sunt per syncopen saeti. Quod si iis finibus circumscribitur, quos ipse vir sollertissimus . II p. 2nOt et p. 10 not. indicavit, concedere possumus. Proprie plerique non sunt aοristi sed analogia non satis expressa fictae formae modo adisoristos, modo ad ipsa praesentia propius accedentes v. utim. p. 12 not. 8 et p. 23 not. 3). Ut igitur totae quasi similibus istis, quae loquentium sensu obversabantur, debentur, sic nec accentus ad aliam quam ad horum similitudinem poni poterat. Quod rectissime sensit Aristarchus Praeterea ut omnino synecdrome magnum Graeci sermonis momentum est, sic in accentibus valuiti β'. Ipsum ευν non aOristus est, nec κιων,
sed propter simplicem sormam accentum acristis e. g. πιων accommodarunt. Et contra videant quid agant, qui quod ρε-
σθαι, διωκαθειν, πιτνευν, φλει aoristorum significationem habent, continuo aceentum oristorum accersendum putant. In quo quam non subleventur parados ipsi opinor sentiunt. De ερεσθαι diserte testatur Herodianus II Tihi, καταδαρθειν Atticos dicere pro καταδαρθεῖν schol. Nub. 38. Aristarchum eandem rationem secutum esse videmus iniri Addit ἄλλω τε καὶ ἡ γινομένη του φεσις καὶ ἀναδρομὲν ἐργασαι τονου. oc sequitur Apollonius, de coni. p. 496. Ceterum qui. tius haec ordi sunt auctor sim ut totum Herodiani scholio paulo lon. gius, cuius partem supra scripsi, Meant.1 Resero huc αἰχμητω quod applicatum est ad ιαχηzM. BVμενος fortasse non dictum esset, nisi ut quodammodo rosponderet voci ουτάμενος. ει Idem certe non novit πιτνων II 827. cf. Lob. M l84.
263쪽
πέφνε πέφνης πέφνα καὶ ,πέφνε γαρ 'Oθρυονῆα 'I363 καὶεστι δευτερος ἀοριστος ως λαβε λάβω λάβρ λάβη, δῆλον οτι ὀφείλομεν καὶ τὴν μετοχὴν ξυνειν. ὁ ιέντοι Ἀρισταρχος καὶ τψῆ χαρακτῆρι τῆς φωνῆς ἐπείσθη καὶ ουτ eo εβά-
1M Quod hoc scholio facit Herodianus, hoc saepius faeit v. 459 .
Primum concedere videtur rationi sane non obscurae adversariorum:
dein quaerit ponitque quid secutus sit Aristarchus, cuius prudentiam per-gpexeriali cui paradosin in plerisque assentientem invenerat; et his quasi certioribus ducibus obtemperat. Haec ponit in catholica: πέφνειν, Aread. 173, 20. πέφνων ib. 276, 22 v. quaest. p. p. 1l8γ. Intelligo quam recte iudicaverim supra de Ioannis Arcadiique excerptis collatas de δυσωδων.
264쪽
O vrικὸς γίνεια εἰρvon ην, ὁ τριιον εἰovero, ο ἐν συναλοιφὴν κα ἐνδεί του ἐγένεro εριτο ἐρυτο Lehra. . De accentu idem statuit Buthmannus de rationibus similitor sed subtilius et propius quasi ad linguae penetralia accedens; sed usus et character et observandi diligentia et sensus insitus eos perduxit, quo rationibus vix accessissent. 4. Iam Aristarchi rationem tam expressam et insignitam habemus, ut in multis quid seripserit quid non scripserit ipsi possimus perspicere. Quid igitur de hoc loco iudicabimus qui in cod. V legitur ad I 80 do βιβάσθων βαoxytho ειrεδα του βιβ υ ἐγένετο ει τε ἀπ του βιβασμος Ῥοισraoχος δέ φησιν, ἐαν ὀρονηται, σται ιιακρα διαβάς. Hoc corruptum est nec intelligi potest; sed si quis inesse putaverit, Aristarchuiu etiam tulisse βιβασθων, ei fidenter obloqueremur, etiamsi non servatum esset ad eundem locum Herodiani scholion quod huiusmodi est: βιβάσθων Tvραννίων περισπv, v υγιέυς' γὰρ χαρακτὴρ βαρειαν τασιν ἀαα ει ει τε ἀπντου βιβco βιβαθc γε νουένου του Euατος περιπλεονάσαντος του , ὀυς
265쪽
Ποίωσε αι et κατα τονον ὁ ' ἱσταρχος καὶ Ουrio ἐπείσθην παράδοσις. es Arcad. 193, 1. 125, 1 περ ιιον. . 19 LO-beck paralipom. p. 85 . De accusativo λιν salso traditum ab Eustathio p. 57, 37τ δἐ λῖν ι ἐν περὶ Ἀριστ&ρχον ξυνουσιν εἴς καὶ τὴν Oe Div. αδη γαρ δεδηλωται τι το λις εὐξυνετο παί αυτοις Περοι δἐ
τουτου ὁ νουέι ς' γνεται γαρ ἡ κλείς. Nec ulla causa est
eur Aristarchum mirabiliter a se ipsum descivisse putemus, nec quisquam praeterea tum memorabilem exceptionem commemoravit, imo undique patet omnes consensisse in accentu'A; omnium minime vero eum scripsisse λίν, cuius auctoritatem nec reliqui neglexerunt et Herodianus nusquam. V. Herodian. ad A 80. Arcad. 130, 17. Theodos. an. 1004. Choerobosc.
1230 42 Oss). Eust. 75, 40. aedo nunc plura addere ut Eustathii errorem convincam, quod me olim in adversariis fecisse video. His perpensis, quae adhuc de Aristarchi rationibus disputata sunt, dubitari non potest, nec Hormannus dubitabit, qui olim fidem habuit ustathio ad Eur Bacch. 1166. Casu venit, ut unde sit Eustathii error iudicari possit. Ad 480 in cod. Ven Amerodiani notam subsequitur alia, quae est abs de nominativo λίς, sed salso huc intrusa est, ubi in textu Homerico est λιν. Hoc fraudi fuit ustathio. Sed qui in cod. Ven illam notula loe non suo allevit is nisi res eas acci-Disiligo b c Orale
266쪽
dit videbitur deceptus esse eo loco qui est Et M. 567, ubi negligentius inspicienti facile videri potest de nominativo praecipi. Ad synecdromen pertinet ζαφελως Sch. ζ 330 Ἀρισrαρχος περισ/πῆ τὸ ζαφελως, καὶ Ουτως ἐπεκράτησεν. δει δἐ βαρυτονως Herod. ap. Ioan Alex. 39, 18 παρα- ζάφελος προ-γr ο νηιενον φείλει καὶ τ ζαφελέυς ἐπίeteriti βαρυνεσθaιώς-ro του ζάθεος ζαθέως ο γαρ ἐστι παρα τέ ποιητὴν ζαφελής δείκνυσι δἐ Πρωδιανος, ὁ οτι κατὰ συνεκδροιο ν του δμελευς καὶ ἐντελευς περιεσπάσθη- ζασελως. abemus idem
Hoc non casu factum, quod in hac anomalia ista duo concinunt quae concinunt in significatione. Ergo persuasi mihi quamvis primum audienti mirum videri possiti' aut haec etiamsi adiectiva sint tamen propter ipsam significationem crebritatis se ad nomina periectica in t accommodasse, aut quod singularem non habent, ad alia pluralia similis formae accessisse ἀγυιαί, Πλαταιαί, υγειαί. Sed, Jιεζα, ευρυοπα, ἀκάκροα quid commune habent, ut eodem modo regula eximerentur Commune hoc, quod sunt quattuor syllabarunt quod ex Homericis praeterea cadit in unum ἱππηλάτα et quod Deorum epitheta. Ergo si causa intelligi potest cur dictum sit saxi τίετα et veterum quorundam ratio, dictum esse pro ιηrisa, probabilis visa viro doctissimo, qui hodie, quod sine cuiusquam offension dici potest, in his rebus solus videt, obeckio, de adieci motione anomala diss. II p. 4:260 . nunc paralipom. p. 184), reliquorum miratio tollitur. A 175 μητίετα ουτως Ἀρίσταρχος τρίτι Viris τέλους ποιεναὴν Diαν καὶ Diεκρύτλ'εν et ἀνάγνωσις καὶ σως πλεονασuος ἐστι του .
II 18 ἀκάκγῖτα Ἀρισταρχος τροπαροξυνεο ὶ δ αλλοι Ptolemaeum dicit, yrannionem, Pamphilum ἀναλογία στειθόμενοι προπερισπωσιν ἐπεισθη ὁ γ παραδοσις Aristarcho haudi Incidi primum legens schol. 402.
267쪽
dubie) β Ceterum si hoc loco rationem solam sequi voluis- 269 se Aristarchus verendum estis turpiter ruisset neu paradosin tam facilem habuisset. tonim in his omnibus mascul in casuum eonfusionem esse putavit ut Herodianus II 185 κα-
V. ad 463. B 07. Sed vocativorum regula illa tria item absona v. Herod. A 175 508 540. o. l. 13. 5. is iactis fundamentis Aristarchiquo in ponendis ae-centibus longe patente ratione confirmata spero me paratos secisse lectores ad ea qua dissicillima ad perspiciendum sunt ac vix certo diiudicari poterunt mecum disceptanda. Γ 20 vrως ὁ Ἀρισταρχος προπερισπῆι ηῖοτητι εος απὸ ος -ονο ευθείας το δ κεφάλαιον ἐκτ&αται ἐν τῆ γλιακὴ Substantiva in της antiquitus non altas in sermone Graeco radices egerant Homerus so habet φιλοτης, νεοτης, κακότης, ἰοτης, οτης et quod dubitant utrum ανδροτῆς sit an αδρο- τα ςrββ. crevit abstractorum necessitas in scholis philosophorum quod desiderium postea etiam sermo vulgari saepe,diectivis generis neutri lenibat , et in his scholis propria eorum sedes et novom excudendorum officina fuit, ut Lobeckius docuit ad Phryn. 350k67. Dein omnes technici requentant paul-
De εὐρυοπα excidit. 66 Pleriqus recentiorum epicorum ut substantiva in νη immodernis auxerunt, sic in ornet haec Homerica exhibent. 367 De ποιοτης, quod Plato finxit, accedit schol Plat ad Theaet. 182 p. 363J Do iis, quae cum τραπεζότης et κυαθυrxi comparanda sunt, schol Aristid. 455, 32. Quam haec Plato adamavori praetor διαφooor Pr διαφορὰ demonstrat δικαιοr Protag. 331 v. Gorg. 08 In iis, quas nunc de his substantivis Herodianus exhibet περ. ον. . p. 40. . 33, non potest scripsisse quod legitur p. 33, 13 cf. 28 αἰνοτης. τα εἰς της λογοντα θηλυκα οἰδέποτε απὸ τῆς νος καταλοςεως παρῆχθη. 'uειωδες ἄρα τῖν αἰνοτη Moua. Quomodo eum sugere poterat notissimum δειν της δανοτης ipse attulit ex Sophoclo p. 40, 12 . Praeterea nec ignota Mανοτης, χαυνοτος, ταπεινοτος, πιθανωτος, σεu νοτης, quae certe eo, quod nunc dicit, non excluduntur. Quod primum occurrit pro αἰνot' est ἔνο- της Longin il ,3 Plut des or. ιγ et απὸ τῆς ι καταλήξεως chry-
268쪽
26 latimque sermo Graecus etiam in communem usirin sat multa
mum facta sunt plurima ex adiectivis in ος, quorum maximam copiam Plato habet, et fortasse in communem Graecorum usum alia nunquam venerunt β'. Hoc certum est maxime ex hoc
genere quo pertinet quamquam inde ab Aristotele
etiam quae a substantivis sunt et alia si apud scriptores Dequentantur Aristarcho ad iudicandum ingentem vocabulorum copiam praesto fuisse. Omnia accentum habuerunt in penultima. De uno κους ὀτης accepimus, Athenienses dixisse κουφοτης,
Arcad. p. 28 not. Quid movit eum ut δηιοπιμ et ανδρος ς an οτής - non dubitandum quin hoe etiam sic notaverit in ultima notaret Scilicet hic accentus antiquitu traditus erat. Mihi in his rebus versanti iterum iterumque occurrit, etiam in obsoletioribus vocabulis aliquam de accentu traditionem laisse.
Etenim etiamsi ponamus in versibus recitandis accentum voce non notatum esse, quam saepe extra versum etiam Homerico- 27lyrum vocabulorum proferendi occasio erat, partim coram diaci
pulis in ludo, partim in rhapsodorum et philosophorum consabulationibus ut laetio cogitari possit multorum vocabulorum accentus quasi per manus traditos usque ad Alexandrinos per-26 venisse. eis quaest. p. p. 75. Et cum idem sensus, qui ab initio vocibus suos accentus impertierat, qui in quibusdam a regula defecerat, etiam postea valeret in hominibus Graecis, eo magis ad verum et genuinum in hac re inclinasse censendi sunt quamquam poterat subinde seri de hoc iudicandum erat grammatico ut formis certae genti regionique propriis animo obversantibus ab eo, quod antiqua et communis lex et consuetudo Graecae linguae suaderet, deflecterent. - Cur vero antiquitus dixerint δυωτής, ego non magis quaero quam cur ταχυτής et βραδυτής praeter similium regulam invaluerint cursippeum χαριεντίμης poterat facile negligere. Sod concedam actis nee hanc grammatici manum esse. Cis. Lobeckius ad ut ann. II p. 418.γ γ χνδροτη. . Homerum non tantum propter metrum, d quo uno adhue dixerunt mirationem saei Hymn. Mart. 10 recentem Retatem, quam agnovit Hermannus, prodit etiam voc βιότης. 6. Mira vox αὐτοHN, Aristo metaph. p. 101 1 Brand p. 99bi ai. 10 8 I e. dein apud alios.
269쪽
259 Athenienses maluerint praeterea τραχυτής et κουφοτής. Ad ea quaeras traditione et de sensu Graecis insito diximus, hic addere necesse, quod sane memorabile, de υτ ενος, ληι ενος et plurimis quae adhuc recensuimus, Herodiano Aristarchi a gumenta videri ignota fuisse. Nonne inde licet concludero haec pleraque Aristarcho et aequalibus ne dubitabilia quidem fuisse, quae et posteriores regulae scrutatores et nos hodie mirantes vix assequimur Attendant haec ingeniosiores. Memorabilis res est et olim fortasse huic rei plus lucis assatura, quam nunc pernos licuiti es Lehra Herod. p. li 3 sq. g . Quod modo dixi quaedam certis regionibus propria
ad obscurandum verum accentum sacere potuisse, eo me duci patiar ad fragmentum ab Herodiano servatum n 20, quo alia quaedam lex, quam Aristarchus tenuit, cognoscitur prudensque institutum. c. topicarum dialectorum proprietates exclusit.
δε ἐπεὶ hiso τα εἰς ος λήγοντα περ δυο συλλαβὰς ξυνο-
qui Herodiane exhibet omnia. Ad ea, quae egregie ab Herodiano disputata sunt, hoc tantum addamus, Aristarchum in ponendo accentu Λάρησος
potuisse communem usum consulere. Neque enim hoc nomen
ex usu evanuisse apparet ex Strab. l. HI p. 415 3 60v.
270쪽
Ex eodem genere, quod Herodianus disceptavit, hoc est schol. Apollon. h. II li Πλειστος ὁ ποτα ιὸς Λελφων, δν πὸτων ἐγχωρίων ΙΠλειστον φασι λέγεσθαι Dτονως ως καλον. διὰ και Πλειστοῖο αερισπωtιένως ἐπὶ τῆς γενικῆς ναγινωσκουσἐ . Vel ut melius servatum est in tym M. 676. IIλειστοTo Ἀπολλευνιος πολλα δἐ Κωρυκιαι νυμφαι Πλει- στοιο θυγατρες τι 'ἐς ἀναγινωσκοvσι προπερισπω/ιένως, ἐπειδὴ καὶ π τῶν πωριων λέγεται Πλειστος, τυνως εστι δἐ πο
ταμὁ ἐν Λελφοῖς 'Hρωδιανὸς ὁ ἐν τῆ si pro se scripsit
Lehrsius καθόλου Πλεῖστος βαρυνει. In Aeschyli Eumen. 27 codices Πλείστοrς. In Callimachi hymn. Del. 92 Πλειστοio: quod Callimachum doctrinae captatorem non dedecet. Sed Aeschyleam Pythiam, si vulgo in Graecia loquebantur Πλεi- στος, si ita Athenis loqui mos erat, quo modo deceat fingere Πλειστον dicere topico non intelligo. An forte et 'χομενον et Θεψας et Κάφισος Boeotium et Aυλις et nullum unum Boeotium nomen cum accentu in ultima Qualia in comoedia nonnunquam in singulis quoque nominibus a poetis et histrionibus iure et magno cum successu quaeruntur ad risum. is Sisinthai Gesch de Sprachwissenschan et Griechen und Romem p. 460 463. Behherus, qui aliter iudicavit Hom. l. p. 62 perpaucis putavit hoc caput absolvi posse, quod mihi quidem semper impeditissimum visum si ipsi ut Graeca consideranti sic domestiea. Illic quoque melior ratio in textu obtinuit, ne ex uno quidem cod. IIλειστοῖο notatum. - Steph. Π Iτων
iiisa cod. Laurentianus habet: Πλεῖστος δὲ ποταμός τινες δὲ dναγινωσκουσι Πλειστοῖ περισπωμένως, ἐπεὶ καὶ uno τῶν ἐγχωρlων λέγε - ται Πλειστος ως καλος. 3 Verba ic ντρων obeckius proleg pathol. p. 6 post Πικεν-tlνων transposuit.γ