장음표시 사용
31쪽
ct verba Auctoris Arabici. Tres Iohanni fuerunt Discipuli. Ignatius qui fuit Patriarcha Antiochiae & projectus ad Leones; Polycarpus qui fuit Episcopus Smyrnae, & Martyrium subiit in igne. Et Prochorus qui fuit Joannis successor, Ephesi. Nuga sunt qua de syrro, o P siro habet hie
bonus Κirsenius. Illum in errorem imo errores innumeros induxit male pun-- ctatus codex, quem tamen emendare facillimum erat homini literis Arabicis, insta mediocritatem exculto. Nam non legendum est , Phugsrus ,
ρd se Prochorus, qui revera fuit Discipultu 3ohannis Evangelistae, o Apostoli. . Nec tegendam o Pholipharius, sed
Polycarpus. Nec inis. ω, Samuriae, sed orΡ- , Smyrnae Episcopus.
Nec in ta in Annar, sed in igne, Martyrium subiit in igne , idest ν
xicicomburio , Martyrii coronam est consequutus, ct conpummatu . i a , non ι' Iocus, sed notat, ignem, ct hic bonis Κir lenius non minus joculari errore peccat, quam in vita Marci, ubi dicitur quod Marcus Evangelista, Maris uris fuerit conbecratus, mense Barmuthi, reddidit Tisenius, in cinere quia, o , norat cinerem , ct nomen Mensis AEgyptiaci accepit pracinere, scut .pueriliter in vita Phannis accepit, su) pro loco, cum signiscet, ignem, o pro 'samaria, pro Smyrna, pro Pholi pharius, pro Polycarpus, qui revera fuit Episco-'v, Smyrna, successor sucoli, ct ut non fine magna veri lecte creditur, ab Apostolo Iohanne Episcopis Smyrnensis , impositione manuum ordinatus, ct confienatus; unde tot dotibus eximiis inclaruit. Nam quos spostoli consecrabant, illi stiritus sancti larga copia cumulabantur. Unde Timotheus, variis dotibus munitus, ct instructus legitur impotione manuum, qua fuerat conse cratiu. I Timoth. q. Iq. Sic ordinatus a 3ohanne, ct Presbyterio Polycarius, O rariis χοιν μοι n ornatim per consecra: cm, ex imium se prasti-
32쪽
tit Ecclesia Episcopum, quem non ravium tangebat S rnensis gregis citra, sed omnium Ecclesiarum Orientis, anxia juxta , ct perpetua, sollicitudo. Ideo νο- eabatur Doctor Apostolicus, ct Propheticus , in Epistola Smyrnen iam, apud Eu sebium Lib. 4. Cap. Iq. Et Pater Christianorum, o Doctor AD, ut ibi dem videre est. Imo Princeps Astra in Romano Martyrologio vocatur. Hae enim ibi leguntur. Smyrnae, Natalis Sancti Polycarpi, qui Beati Joannis Apostoli Discipulus, & ab eo eiusdem civitatis Episcopus ordinatus, totius Asae Princeps fuit. Quia forsan vocabatur caput o rector omnium Ecclesiarum Asiae, sicut Rectores Synagetorum, Tocabant r Archi-8 nagogae, inum, i, Α ρ ονος, capita o Principes Synagagorum, sicuto Samaritanorum summus Iacerdos dicebatur princeps, quod alicubi
me legisse memini, ni fallor apud Benjaminum Tutilosem, sed locus nonsuppetit. Sic eram Polycarpus vocabatur Princeps AD, ides vel ora Cluistianorum, qui in Actia starsi doctrinam Erangelii, ct Christianos ritus publice pro fiebantur. Nisi dicamus Polycarpam, nomine Principis Asia ornatum 2 insignitum, oppositione ad Asiarchas, de quibus videantur commentatores ad Cap. I '. Actor. Apostol. Graterus in Inscript. Selden. ad Faed. Smyrn. o Magnetum in Marmor. Arundel. Erant Principes Societatum oraticarum , in κοίνοις istis , ac communibus solennibi, ludos, munera, o flectacula Sacra regebant ac
moderabantur. Erant vulgo numero tres. Λ' - ης , Α
ac Γυμμα τευς. Unus Iovem, alter apollinem , tertius Mercurium reserebat, ut ridere est apud Joannem Antiochenum Malalam, MSS. in Bibliotheca Oxoniensi olim a me versatum. Auctorem quidem varitis fabulis resertum , sed in quo etiam multa occurrunt, non contemnenda , ac qua apud alios omnino
stustra quaererentur. Dicebantur ergo Triumviri is, Asiarcha, Principes Apis, ac per totam oram maxima erant devitatis, ac existimationis. Pρ carpus
33쪽
ergo, vir istis, Dina non minor, ac nomiηis cetcbcrrimi, ac cujus exemplo, chra , consiliis , omnes Ecclesita ora sapient imc rcgcbantur , dicitur Asiarcha, Princeps AD, quod apud setos nou minorem obtineret anctoritatem ac dignitatem , quam Asarcha ac Principes AD, in ladis, ac solennitatibus publicis ac communibus f M. Qui revera Actor. I9. 3I. dic ntur a vulgato interprete ct ηο- minantur Principes Asia. Τως θ τ Α'ονπς ιυ- φιλοι, Vtilatus haec sita reddit, Quidam de Principibus Asiae illius Asanci . nimirum vel A'λυπα μη , pel , vel Γωριθιατευς. Vel aliorum aliquis , qui in aliis communibus Magistratus istosgesserant, ac erant tantum Asiarchae Nonorari abdicatis nimirum, abdicata cum sollicitudine, sumptibur ludorum ac ste-ctaculorum edendortim , sed supersite tamen honore ac nomine , ac qui adhuc Asiarcha, ac Principes ora dicebantur. Sic Arabs ibidem reddit, Pi incipes Asiae, ac tu, & Principes Asilae. Non quod suprema auctoritate in civilibus potirentur , ac Principatur ac summa re-7um , penes illos tanquam supremos magistratus esset , sed q od in Sacris praeessent, ac Iudi Theatrales, spectacula, munera , Sacra communium istorum ADtitarum, seu κοινων ἡ Α 'mαις , illorum arbitrio ct consiliis ederentur , adeo ut is ludibundae, Astia feriata, AD Sacra , esent supremi sacerdotes 2 pitv-cipes. Sic Polycarpus vocatur Asiarcha princeps AD , nomine apud SUrnenses admodum familiari , quod Christianorum Sacrorum , ct Communis seu κθινοῦ τ πις υν in Abia esset princeps , O qttas si inmiis arbiter 2 modera
Nec oram solam voluit ese testem virtutis, ct fidei sua. Italiam usque
perrexit , nec riarum periculis , nec itineris longitudine , nec aetatis ct senectatis jam obruente fravitate deterritus , Roma in ipsa voluit , mornm suorum candore, charitate, elo , Iide orthodoxa etiam inclare secere. Nam siles erat
34쪽
Orthodoxa, ct licet circa quosdam articulos O apices, inter illam ct Anicetum Ponti cena Romnum , quaedam suborta essent sententiarum divortia, ct illaxariis inter se colloquiis non possent componere, staterni tamen amoris nodos oxincula, solvi vel relaxari noluerunt, ct perpetuam inter se forerunt concordiam. Sic inter bonos, ct Christianos semper agier oportet. Fides non est rixost. Caritas μακροθυμει, κ, ου - οξωγεται, ac indoles vere Christiana , salvis fidei
Iundamentis , multa mutuo Ioleravda, ac condonanda semper existimavit. Ita eximio tolerantia muIEa exemplo allicetus, ac Pol carptu concordes inter se vixerunt , ac varia opinionum disii dia, eorum staterna communioni non noctierunt, vel minimum delibarunt. Hoc ex Irenaeo obserras Euseb. II. F. Lib. v. Cap. 2q.
Γρόμης ἀπ' οἰ λων ἀ λάγηαν. Et cum D. Polycarpus Ani-ccti temporibus Romam venisset, atque inter illos modica es et de quibuαdam aliis rebus controversa, statim mutuo pacis osculose complexi sunt. De hoc capite non magnopere inter se conten d cntcs. Quae cum ita se haberent, communicarunt sibi invicem, & Anicetus in Ecclisia consecran di munus, Pobcarpo honoris causa concessit, tandemque in pace, a se mutuo discesserunt. Sic Graeca, Latina fecit He ricus Tale ius vir de Nistoria Ecclesiastica , si quisquam alius certe bene meritus. In quibus omnino mihi probatur emendatio Versionis Christophorsoni, qui vocem κεφαλώμου ,σccepit, pro summa controresa, qua inter Po carpum ct Anicetum agitabatur; quasi in articulo de Festo Pasibatis tantum inter se dissentirent anicetu
35쪽
ct Polycavus, ac tantum ratione sim controrersia dirimenda ac componenda . iter Romanam puscepisset Polycarpit , qtia sententia placuit Cardinali Baronio. Sed bene Valesius obstruat, de aliis quibusdam articulis, non bene Aniceto ct Polycarpo inter se convenisse, ct vocem κεφαλαιου , non de summa contrο-τesia inter illos agitata esse intelligendam, sed tantum de peculiari O sing
Iuri articulo Paschalis. De qlio cum non colisentirent, propter varias consu rudines, diversis Triaitionibu4 vixas ac fundatas, non tamen unionis vincula rumpi voluerunt, εκθινώνησπι εαυροῖς, A'νλητί Πολυκάρπω τΣ'υχοιρμαΠαν πιτρεχωρηCr. Communicarunt inter se. Et Polycarpo Ani retus concessit, in Ecclesia consecrandi munus. Hic a Cl. Valesio, citratillam fama illius ac existimationis delibationem cogor licet inνitus discedere. Nam nullius inter eruditos, major fere est apud me auctoritas. Sed iugenue fateor, mihi durum τideri istud loquendi genus, GA χωρεῖν E'υχα νς , pro concedere munus consecranda Eccharistia. Hunc sensum nec vox E'υχαρος α, nec verbum complectuntur. Si dixisset λειlουργίαν, ric non tantum pateretur difficultatem. ο χωρῶν λειlουργίαν, reddi posset concessios icium, idest jus officio defungendi. Sed nullibi E'υχοιρος α sumitur pro ja- re Eutharistia consecrandae , iv si Ggρα χωρειν jm conferre signicat.
Lυχαργο α hic sumitur eodem sensu quo accipitur paucis lineis ante. Nam ibi. . idem Irendus dicit ἔπιμπιν miserum absentibiu , ac peregrinis, non jus Eucharistia conficienda, sed ipsem Euchari lium, , ut loquitur, Concilium Laodicenum, τα αγα, ut Concilium Carthaginense, τut s. Iustinim Martyr. Sic patito insta dicit, Α'νικη- τον παροχωρηπ Πολυκαρπορ τ .vita judicio non est intelligendum de jure celebrandi publice in Ecclesia, quod Polycarpo persirino, concesserit anicetis. Sed rc jure Eucharistiam accipiendi, ac illi communicandi
36쪽
cum Aniceto ac Clero Romano, quod ni Catholica , Orthodoxo, in Ide omnino concordi, non poterat jure concedi. Pr uerat Valesio Interpretatio Christophorseni, sicsonat, ritus qui in Eucharistia peragi solebant, Polycarpo
Anicetus, obeundi potestatem concessit. Ubi tamen ritus sumenda Eucha --iae , non vero consecranda, possutu intelligi. Certe si diceret Irenavi, ευχαρος / προσφερειν , ἄμελειν, ἐυλογειν, vel χαρεχώρησεν ευχικυς ειν. Nulla foret discutias , nec dubitandi vel minimus scrupulus. Sed Gl χωρειν ευχα νς αν, pro jus concedere Eucharistiam celebrandi, est D
cutio tam peregrιna auribus meis, ut vel alterum exemplum apud bonos aucto
res inveniri posse desterem. , Concessit ergo mea sementia Anicetus Polycarpo jus communicandi Sacra Eucharistia. Concessit peregrino, concessit di fidenti, concessit publice, in Ecclesia, in omnium constentu, ut illorum inter se concomiliam nullus posset in dubium revocare. Nam peregrinis absentibus etiam mittebatur Eucharistia, ad aegrotas , qui publicis Sacris non poteram interesse, mittebatur poregrinis, in urbe morantibus, qui Lingua ignota causa, vel alia quavis ratione, non poterant publice communicare; se hinc forsan Communio peregrina, ides cujus participes erant tantum inlprivatis adibus, instar peregrinorum, ii, qui Ecclesia censuram aliquomodo incurrissent, de qua nos forsan alibi. Sed aliter cum Polycarpo agendum censuit Anicetus, ct Polycarptu cum Aniceto. ἐνθινώνησαν ἐι τοῖς. Se ipsos concordes, significarunt, ct participatione ct communione unius panis, se unam fidem, unum charitatem, unum cor ct animam habere declararunt; ac Anitetna Polycarpo concessi Eucharistiam sumendum in Ecclesia, publice , propter reverentiam qua virum prosequebatur, ne a se invicem
discedentes sine ista publica concordia testificatione, o sine vinculo quod lites compositas. vel de dat φοροις esse significaret, discessus ct separatio ista discordes
animos proderet. ct Ecclesia paci publica, o concordia non parum intercederet. Hoc et jam viderat FranciscuιFlorens pir eruditissimus, Tractatuum suorum ad Decretal.
37쪽
Gregor. I x. pag. 29s. Peregrinus Episcopus tenebatur adire Episcopuiri civitatis, qui conventum, collectam , Synagogam habebat, Sacram Eucharistiani , idest, Christi corpus conficiebat, & peregrino Episcopo &postea reliquis Presbyteris porrigebat, sicut in canone 18. Nicaeno dicitur. Ita enim intelligendum puto Eusebitam, L. XV. lege v. Cap. a . sub finem, in quo de celebri controversia Paschatis, inter Victorem & Poly-
interpretem intellexisse puto. Nec enim temete Civitatis Episcopus. Α- nicetus, videtur concessisse peregrino, jus celebrandi, & habendi conventum, & Sacra coram eo peragendi, illis praesertim temporibus, in lixa iam suborta. Videtur falli Cl. Florens, ct confundore tempora Aniceii se Viactoris, Post carpi ct Polycratis, cujuι tempore admodum fervebat negotium de Pochate. Sed in eo omnino mihi probatur, quod Polycarpo jus celebrandi non rancessum contendat, sed jus tantum ritibus publicis communicandi, ct Sacra Eutharistia in Ecclesia percipienda. Post istam vero sides cum Romanis contesserationem , reversus ad suos Asiatico Polycarps , inter ipsos suos populares, multo grapiores debuit experiri discultates, ct post varios exanilatos labores,
ct innumerus molestias incredibili animi robore, ct fidei fortitudine superatri,
tandem Martyrio consummatur, Magno Sabbatho, πηο D. 167. sub A A. M. Aurel. Antonin. O Luc. Vero. COSS. Iuc. Aurelio Vero August. m. ct r. uadrat. Num Natalis Polycavi non est ad tempora Gordiani rejiciendus, ut fecit Socrates, Lib. v. Cap. 22. Πολυκαρπίον λ Γομ ινου μαρτνρ - ως , Ανικητω E'm σκοπω P ωμης Γλκοινωνει. Polycarpus Martyrio coronatus sub Gordiano, communicavit cum Aniceto Romano Episcopo.
38쪽
Md mirum eccidisse Socrati , Scriptori satis accurato. Nam quomodo Polycarpincommunionem fovisse potuisset cumaniceto circa annum Ico. Ipse jam aetategraris, temporis intercapedine a se invicem remotasunt, noli possunt inter se jungi ct com- poni;ct licet Pol carpi vita qui a 3oanne apostolo Episcopus fuit renunciatus,ctquem jam grandaevum ct senem vider/t Irenaeus, in avum longi simum fuerit prorogata. Ut tamen impleverit statia inter Neronem o Gordianum long ima, nulli temporum aequiori aestimatori , verum, vel saltem ver mile unquam videri potest. Ideo ut hic errorem irrepsisse in Socrate crediderim, ct Sphalma esse Cheirographicum. Nam cum scripssset Socratci Pesy carptim passum, Iaz Mαρκ. Ανοῦ sub Marco. Antonino. Amanuenses o descriptores cx Syllabis abbreptatis, ct scriptione compendiaria, Icccrunt pro Μαρκ. Aνg, Γοραμνου. Quod quam facile feri potuerit, nemo certe non videt. Similis irrepsit error apud Martyrologia quadam, o Episcopum Equilinum in Carat. Sanctor. Ubi legitur D. Benignum ct Antiochum PolIcarpi Discipulos, Missos in Galliam, ac Lenignum Di νioni iq surgundia passum sub Aureliano. Sed noti ibi legendum Antiochum , sed Andochium, ac pro Aureliano , legendum Aureli. An. Aurelio Antο-nino, sub quo praceptor 2 Disciptili Misit, robore animi in racte se commendarunt, pro una ac eadem yde pali siunt, ac τα υ ρέματατ σαλματιὰν si
impleverunt, ad Evangelii pleniorem 2 ampliorcm confirmationem. Non vero
missi ac pol sunt Benenim ac Andochius sub Aureliano, sicut nec Pol carpus, sub
Gordiano Imperatore. Sed sub M. AN. sub Marco Antonino. Fuit cum ex imarem, vocem Γορ νου recte se habere apud Socratem, sed non esse intolligendam de Gorgiano Imperatore, sed de Gordiano Consule. Nam sub Imperatore Commodo Ann. Imperii illius August. II. ct Casaret Decimo qVinio inchoato, Christi i 8o. Consulatum gesserunt Bruttius Praesens, de Quinctillius Gordianus. Sub fin considula λεαπεπεν Εἰρ Lia , inquit Chron. Alexandr. cum vero
39쪽
quibusdam forsan diceretur sub eodem consule, Martyrio coronatus Polycarpis, Socrates de Conpule nil cossam, vel qui forsau alium quam imperatorem, Gordianum non noverat , Martyrium Polycarpi, ad Gordiani Imperatoris tempora conjiciendum non dubitarit. Sed sub Quinctissio Gordiano Consule, Eccl. si a Martyrum sanguine non fuit crucntata; deferbuerat tempestas , ct Κομοδροδά ρ ια- κωπι πως, τ λωγρίον ψ E 'κκληπιας, inquit idem Chronico Alexandrinum, Anno anteqNam Gordianus Consulatu fungeretur Cum ergo nulla tum persecutio sub Commodo, O COSS. Praesente, o Gordiano , fortitudinem 2 fidem Christianorum tentaret 2 exerceret, ad tempora Commodi Imperatoris , 'o Cos Gordiani, pasto Polycavi non potest etiam, cum alia veristecie removeri. Sed etiam si verisimilior videatur sententia viri Doctiss. ct iis Rebus Chronologicis non parum versati, qui pasionem Polycavi, inter multo breviora statia contrabit, quam spatia qua attingunt Gordianum Imperatorem, vel Consulem, illamque in annum non ISo. sed I7S. conjecit, destituitur tamen etiam fundamentis quibus posiit placere, O seipsum tueri. Vult τir ille Docti inius, pugionem Polycarpi contigisse sub Quadrato Proconpule Vae, qui cum fuerit Consiui. Ann. I 67. non potuit, ait ille, esse Proconsul Asia vis Ann.r73. quinquennio ct plus elapsa post illius consulatum. Revera Polycarpus dicitur passus sub Quadrato Proconsule Asia apud Auctorem Chronici Alexandr. yΛr ρ αναλήψεως ζ Κυρμου εἰς τὰς sies νοῦς , μεγίτων τ Α'Aoω ανα- cησαντων λωγμῶν , ἐμ αρτυρησαν , ω οἰς Πολυκαρπις νης E'πίσκοπ' , 6 FA οςηλου Ιοαννου μαθητης , f Uzar καθα e-
40쪽
Inter quos Polycarpus, smyrnensis, ab Apostolo Iohanne Episcopus crea- lux, cum illius ante Discipulus fuisset. Et multa toleravit, maxima cum animi sortitudine, ante septimuin Calend. April. Sabbatho Magno. Ad qua verba se vir Doctig. Haec duo satis imperiose nos jubent adscribere tempus Martyrii Polycarpi, Anno Christi Dionysiano ars. Nam obser
vandum est Titum Quadratum, Consulem fuisse cum Luc. Aur. Vero. Ann. Christi Dionysiano i 67. Nonnisi autem post exactum a Consulatu quinquennium , potuit Proconsul Asiam obtinere Quadratus, idque e veteri jure..Quare omnino post annum I 72. Quadratus Proconsul, Asiam administravit, nempe anno Christi Dionysiano. 173. II cc revera imperiose vir ille eruditus, sed qua meo judicio nullo modo flare possunt. Nam primo, ut v merorum puorum rationes constare o quadrare psint, legit apud AucIorem Chronicis'. Καλενδ , A' . cum legatur. noIa numeri septimi, non ς. nota senarii. Deinde fallitur circa personam Vuadrati , nam cum unicum tantum admitteret Quadratum,eundem eodem anno, non fuisse Consulem, o Proconpulimoiae,
optime se sit bi concludere videbatur, o Proconsulatum ia,qtum gesseratQuadratiis, ad quinquennium post Consulatum se jure remorere. ded illi staudi fuerunt varii
quadrati, ct diversa nominis da rati acceptio. Nam repera diversi fuerunt qadrati. Quadratus, apostolorum Discipulus, ct variis χαυσμασet ornatin segregius veritatis vindex 2 assertor, qui spol ageticum pro Cii ianis Hadriano obtulit. Quadratus, Athenarum Episcopus, Dionyso Corinthiorum Episcopo sup par, ct com priori Quadrata non confundendus, ut factum ab Hieronymo. QuadraIus M.ιrtyr in Kalendario Vetusti no Cartha inensi, per cujus natalem, sermonem habuit Augustinus, ut inquit Posiidonius in indice. Qua fatus Trib. Pl. Ciceronis cupidi mus, qui dicebatur Numius quadratus , aron M nius, vel Ninnius, ut depravate legitur in Oration. pro Sestio, ct apud Diorem, Lib. 38. Satellius Quadratus, de quo alicubi Seneca. T. Numi ius Quadratus praeses Syris,