장음표시 사용
31쪽
thanasius,in cujus exitium omnes Arianorum curae cogitationes isque conversae erant. Cumque ille ex Galliis Constantini junioris literis instructus Alexandriam rediisset, adversarium mox habuit Eusebium Nicomediensem Arianae sectae addictum, qui cum sua factione effecit, ut Athanasio ejecto Gregoriu . Cappadox substitueretur. g. 3. Hic vero Gregorius militari manu ad aeniens, ingenti mox patrata caede sedem illam occupabat. Coanta enim mustitudine ex butastis, opitionibus es forensivulo,uti loquitur i pse Athanasius in epist. ad solis. vis. q. una cum protervisjuvenibus cum gladiis sybsibus temptam Euirini invadunt, abos mactant, alios pedibus
obterunt, plerosque concisos, partim in carcerem, partim in othum conjiciunt, mustasque --inu miseris modis captatu publice ad ribunatia crinibus trahunt ractasque contumectis indignissime a ciunt: aliorum bona fisso addicunt,anorum asimenta intemertunt, nusta alia de causa, quam ut eos ad partes Arianorum Gregorium recipiendum, quem Imperator miserat, compesierent &c. Habemus ergo hic
Episcopum ex armis praesidium quaerentem, & hunc forte primum, quod ante eum Vim talem inferre propter perpetuas in Ecclesia persecutiones nemo ausus fuerit. Audiamus jam quid
de hoe facto Ecclesia Orthodoxa judicaverit, & verbis quidem ipsius Athanasii ex. δα epis. quo praecipue per id tempus res
Ecelesiae nitebatur. g. 4. Primum autem exprobrat Eusebianis Athanasius,
quod ad Synodum se sistere noluerint, & se ob bella Persarum venire non posse praetenderint. Δuid negoci inquit, Episcopis cumbesto ' Deinde de Gregorio dicit, quod stultus homicida carnifex& contumeliosus, fraudulentus & in summa Christi hostis factus
sit. Inter alia vero haec ejus sunt verba: Caeterum ista ideo patravit, quia neque secundum Ecclesiastica in tuta creatus erat, neque pro Apostotica traditione nomen Episcopi obtinebat. Sed ex palatio cum mititari manu fae magnificasto a missus fuit, non aliter , quam A secutiris mag/stratus ei demandatus esset. Disoque majori
32쪽
sudio magistratuum amicitiam, quam Episcoporum aut monachorum sectabatur. Si quando igitur pater Antonius ad usum e montanis sordebat, quemadmodum pietu peccatori in abominationem ess, eo indem quoque modo sancti viri scripta abominabatur. Erigod -- .perator aut Dux exercitus aut alius quispiam judex ad eum Meras de isset, ita laetus Macerque erat, quemadmodum ii, de quibuου in promoerbiis non ne querimoniis dicitur: O qui relinquisis vias rectas, qui malis oblectamisi'gaudetis conversatione malorum &c. g. s. Tria in Gregorio reprehendit Athanasius, & quod manu militari Episcopatum occupaverit,& quod magistratus se- cularis splendorem imitatus fuerit, & quod cum Episcopis aliis pene nullam, cum ducibus belli vero frequentem habuerit conis versationem. Has non esse vias rectas ait, quas inire oportuit. Et in Epist. ad Orthod. in persecut. dicit, famam istius negocii tunc ut in re nova quod scit. Gregorius seu Georgius ille satellitio stipatoribusque in Cathedram in droductus fuerat & nunc quoque post rem peractam, perturbasse omnes. Quae porro & quanta ab Ariano illo Episcopo in Ecclesia Alexandrina perpetrata fuerint facinora, longo ordine utrobique ab Athanasio recensentur. Et mirari profecto licet, qui tam superbi & elati fieri potuerint Episcopi, qui Christianos se dici voluerunt, vix cessantibus & in plerorumque memoria adhuc tum haerentibus persecu- 'tionibus. Cons. Socrat. hison Eccles. lib. I cap. 8. π g. 6. Atque haec tum turbae in Alexandrina Ecelesia propter Episcopatum agitabantur. Passa vero hoc eodem seculo non minores tumultus est Ecclesia Romana, Dama scit. & Ursicino a diversis factionibus simul Episcopis constitutis. Quo ex facto tanta seditio, imo vero tanta bella exorta sunt, utrum que sic defendentibus populis, ut replerentur humano sanguine
orationum loca. Russin .hist. Eccles Eb. a. c. Io. Socrato lib. M. c. a . SoZOm. 5b. 6. c. 23. Rem gestam refert Ammianus Marcellinus
lib. 27. his verbis: Dama ου cae Ursicinus supra humanum modum ad rapiendam episcopalem sedem ardentes scissis sudiis asserrime esn-D 3 - δει - .
33쪽
flictabantur, adusque mortis vulnerumque discrimina ad mentis utriusque progressis: quae nec corrigere sufficiens Viventius, nec moE2re, vi magna coactussecessit in suburbanum e s in certatione superaverat Damasius, parte quae ei favebat, instante. Constatque infossica Sicinini, ubi risus Christam es conmenticulum uno die censum triginta septem reperta cadamera peremptorum: esseratamve diu plebem aegre desinitam &c.
f. 7. Quid Damasus, quid Ursicinus in ista tragoedia fecerint ipsi, quantumque partes suas adjuverint, dicere non habeo. Credibile tamen est, non omni prorsus eos caruisse culpa, cum utique ii λααγωγία in Episcoporum manibus esset,&illi monendo, dehortando, increpando munus suum expedire debuissent, quod tamen fecisse eos nullibi legitur. Interim vero hoc inde discere licet, sensim ad arma adsuefactos fuisse Episcopos, atque
ut Episcopales sedes acquirerent aut retinerent, modos interdum violentos adhibuisse. de qua re plena est historia temporum&seculorum sequentium.
g. 8. In recta vero Ecclesia hoc tempore adhuc indecens&probrosum fuisse, ab Clericis arma tractari, fidem facit, quod scribit S OZomenus lib. s .Ecco dulianum Apostatam Clericos omnes Cappadociae in numerum militum, qui praefecto illius regionis parebant, adscribi jussisse,eamque rem & plurimum sumptus requisivisse, & in Exercitibus Romanis maximo probro habitum fuisse. Ignominae haec fuit species, qua aegre facere ministris Ecclesiae voluit Julianus ; ignominia autem non fuisset, si Clericis militare in castris licuisset. Neque igitur in exerciti-hus Romanis tantum probrosum id fuit, sed inter ipsos etiam Christianos reliquos & in universa Ecclesia; quanquam probro sum esse nequear, quod fit a non consentiente& invito. 9. Eodem hoc seculo claruit Ambrosius Episcopus Mediolanensis, cui illustre hoc elogium adscribitura Rumno M. o. tap. res quod, cum Justina valentiniani junioris mater Arianae haereseos alumna Ecclesiam Mediolanensem valde turbasset, &
34쪽
filii autoritate in eam rem abusa fuisset, ipse adversum rcginae furorem, non se manu defensaverjt, aut telo, sed jejuniis continuatisque visiliis sub altari positus per obsecrationes defensorem sibi atque Ecclesiae Deum paraverit. Non certe deerant vires Ambrosio ad repellendam vim,quae imminebat. λ- erat ille antehac provinciae praefectus dignitateque ornatus conis sulari, uti ejus conditionem describit Socrates Ita. M. cap. u. adsvetus igitur regimini & ab armis non alienus. Praesto erat cireumfusa multitudo, quae militibus Ambrosius in exilium abducturis resistebat, & vel mori citius, quam sacerdotem deserere statuerat. Soromen. fib. I. cap. U. Et ille tamen non aliis p. gnabat armis, quam lacrymis & precibus. s. to. Hanc suam militiam describit ipse Ambrosius in oratione contra Auxentium, cujus fragmentum refert Gratianus e. non pici 23. q. δ. his Verbis : Non pio quarum ferrea, non arma Chrisi mi ires. eoactu repugnare non novi et sed dosor, eius, orationes, lachuma fuerum mihi arma adversus milites. tacta enim sunt munimenta sacerdotis. Agiter nec debeo, nec possum re ere. fugere autem s relinquere Eccclesiam non δε eo. semus Chrsi non custodia temporali sed domini providemia 'perire 'consimis. Immutata esse paulisper haec apud Gratianum verba, neque duos illos initiales dimetros jambicos apud Ambrosium inveniri, Severba tota, etiam uberiora ab eodem Gratiano referri in . e. ar. ibid. notarunt jam illI, qui jussu Gregorii XIII. Pontificia Gratiani decretum re viderunt. I. II. Ad orationis ejus, quam contra Auxentium scripsit, finem sic porro ait Ambrosius: Si obiciunt, quod a pauperibus d
fensionem requiram, non nego, ambis etiam. habeo, inquam, defensionem,sed in orationibus pauperum. Curri, claudi, debios, uenes bestatoribus fortiores sunt, pauperum munera Deum obfigant viaut foenerando Proverb. N. Erigatorum praesidia divinam maepe grai am non merentur; hymnorum quoque meorum carminibus deceptum populum ferunt, mane non AEDM. Grande carmen, quoque niti
35쪽
potentius, Trinitatis fidei versibus praedicata, confiso populi totius ore celebrata. Conferri poterunt ea, quae prolixe refert idem epist. s. ad sororem Marcessinam. 11. Ne vero hanc solius Ambrosii singularem, voluntariam & plane non debitam modestiam fuisse dicere quis queat, addam adhuc aliam in signis Ecclesiae Doctoris, Iohannis Chrysostomi scit. qui sub finem hujus quarti seculi claruit, sententiam. Is vero ad verba Ese. VI. vidi dominum homil. M. cum sacerdotis Regi Oriete resistentis exemplum ex 2. Paraclipom. XXVI, ILretulisset,sic ait: sus tantum es arguere,siberamque praestare admonitionem, non arma movere, cstpeos usurpare, lanceam vibrare, aris cum tendere, jaculum mittere. Poseaquam ergo illi arguisset,hic non
recessisset, suaque hoc es, regia ) abuteretur potestate, ibi Sacerdos , Deo quod mei erat o dii praestiti, nihil am ius possim, succurre sacerdotio, quod concustatur: neque vero defuis es dominus Aee.
s. 13. Ex his patet, nondum creditum fuisse istis temporibus,Episcopos ad arma confugere, & vi publica resistere debere, minime vero, licere illis bellum inferre, & integros exercitus ducere. Quae enim alias causa bellum defensivum justum facit,ea sepe bellum ostensivum plane injustum reddit. Et facilius hine admittitur defensio, quam offensio. Nefas est alterum alteri insidiari; non autem nefas est contra insidiantem se defende re. Defensio autem Omnis inter Clericos hactenus in solis preei-bu,m devotissimis ad Deum orationibus atque lacrymis consistit, quibus utique plures& insigniores in exercitu hostili editae fuerunt strages, quam per militares quanta scunque copias. g. 1 . In historia tamen Theodoriti lib. a. cap.3o. mentio fit Episcopi Iacobi, quod Nisibis civitatis, quae etiam Antiochia Mygdoniae olim vocata est, Episcopus simul, atque princeps sive. gubernator civitatis, ae dux, και ς σπιπος, fuerit. Et
refertur illic, quantam is operam posuerit in defendenda civitate adversus Persas. Hostes nempe cum frustra per aliquot dies Urbem oppugnallent, Mygdonium flumen obstructo alueo,&ε ripis
36쪽
rum hunc impetum non sustinentes in seipsoscorruerint, decretamque hinc fuisse urbis expugnationem,sed in alteram demum diem. Episcopum vero Iacobum confirmatis militibus ae civibus eum murum instauravisse, tum machinis instruxisse, iruentes repellere in proclivi esset. Persas hinc, postquam Amurum refectum &defensorum promptitudinem vidissent, ob. sidionem solvisse, praesertim, cum ex imprecatione Iacobi innumerabili crabronum & culicum multitudine amigerentur.' g. Is. Fateor, insigne hoc ejus seculi esse exemplum belligerantis aut militantis Episcopi, siquidem perfunctoria Theodoriti lectione contenti esse velimus. Sed enim subdubitat Claudius Espencaeustib. a. dirus cap. L num credere hoc debeat, fuisse Iacobum Episcopum S belli ducem aut Urbis gubernatorem. Vix mihi pes sero, inquit, tam mirificum monauum j presbyterum inter Romanos F Persae tanta urbis fuisso dominum temporalem Persuadere nec nobis id possumus, praesertim cum contrariam plane ejus temporis Episcoporum vitam & disciplinam superius adducta probent testimotua. Restat igitur, ut ex
ipsis Theodoriti verbis ostendamus, qualis Iacobus ille fuerit
s. 16. Verba ita habent ex interpretatione Iohannis Christophorsoni: P ridie autem, ubi cum ominus copiis urbi appro pinquabat s sapores Rex Persarum expectabatque per disjectas muri panes in eam ingredi, tum murum uremque de in egro dis tum tum laborem a se frusra susceptum vides. Nam diminis Age Vir Jacobus suae precationis virtute non solum minium anorumque incolarum confirmavit animos h. e. effecit preeibus suis apud D una, ut obselsi sumptis animis mascule expectarent hostes irruentes merum etiam murum denuo extruxis, fae machιnis oppositis hostes Praentes repugit. Ne autem putet quis Episcopum bellicismus se iismiscuisse, & armis operam dedisse, illieo subjungit Theodoritus: Καὶ ταυlα ελα ου τω-ὸrελάζουν , άnc ενδον εν τῶ
37쪽
Θώω νεῶ τον Θεον άῆιsολων. Et haecperfecit non accedendo ad moenia, sed intus in scroffiincto templo Deum precibus enixe oscitando. f. II. Habemus hic totam οπλο ιαχίαν, qua decertavit Eis
piscopus, & propter quam τρατηγος appellatus fuit. Sapores Rex Persarum moenia dejecerat, & jam imminebat Urbi eam expuis gnaturus. Jacobus Episcopus Deum adit, eumque precibus fatigat. Miraculose interim reficiuntur muri& restituuntur machinae. Et hoc quidem Iacobo adscribitur, non quod consiliis adfuerit, aut ipse ut Architectus operis adstiterit, sed quod precibus & lacrymis apud Deum impetraveri ut negocium tam feliciter procederet, quodque hoc ex solis humanis viribus emci &expediri nunquam potuerit. Non alia igitur fuit τρατσγία Iaco hi Episcopi, quam quae eodem seculo fuit Ambrosii, Chrysosto- mi&aliorum. Et hinc vere πιλλο dici potuit, quod veluti tutelaris fuerit patronus civitatis Nisibis, cujus unius precibus urbs conservata, & ab hostium incursione protecta fuerit.
PErvenimus ad tempora Theodosii, quae Ecclesiae salutaria gefelicia esse potuissent, nisi ipsa identidem sibi damnum inis tulisset. Traditam divinitus disciplinam pax longa hactenus
Corruperat,& prae nimia quadam licentia in mollitiem delicatam&dissolutam segnitiem prolapsi erant Christiani. Pastores dehinc depulsa repudiataque pietatis regula, dissidio & contentione inter se exarserunt: quin etiam nullas alias res praeterquam discordias, minas, aemulationem, inimicitias & odium inter emutuo adaugere studuerunt, & animis ambitionis aestu incen-
38쪽
CΛpVT V. z sis, tyrannorum more principatum obtinere laboramni. Euseb. - 8. hisor. cap. r. Et ex hoc fonte plurima deinceps mala Ecclesiam miserrime distraxerunt, maximisque & irreparabilibus damnis affecerunt. g. 2. Ineunte mox seculo quinto Theophilus Alexandriae Episcopus, homo perversus, turbulentus, vehemens & quavis occasione in eorum, qui sibi adversi erant, perniciem 'abutens, ut Dioscoro & ejus fratribus, quibus vitam suam minime probari animadverterat,aegre facere resuscitata Anthropomorphitarum controversia, inter monachos convicilios implacabile dissidium excitauit. Ipse cum con silium suum sibi succedere vidisset, magna multitudine, militibus etiam consequentibus, montem Niatriae, ubi plurima erant monasteria, occupat, & monachorum catervas adversus Dioscorum & fratres ejus armis instruit, igne que injecto monasterium eorum incendit, & prorsus vastat. Atque illi in summum diserimen conjecti vix tandem nudi ex puteis, quo se abdiderant, evadentes capitis periculum .iugerunt. Nicephor. hist. Eccoscap. lo. . Ns. 3. En vero Christianos nune ipsos inter se, &Episto-pum quidem, imo patriarcham in loco maxime illustri persecutione in Ecclesiam saevientes. Non arbitror autem, exemplum sumi posse aut debere ab eo, qui Anthropumorphitarum sectae addictus odium, quod adversus Origenem, Dioscorum S alios orthodoxae sententiae propugnatores conceperat, in bellicos tumultus convertit. Totam ejus vitam multis vitiis inquinatam referunt rerum Ecclesiasticarum Scriptores. Et quid ergo ab ingenio ferociente expectari amplius potuit, quam tumuli um &seditionum concitatio' quas qui probare & sibi in exemplum proponere velit, nec civis bonus erit, nec bonus Christi
I. 4. Theophilo huic in Ecclesia Alexandrina successit Cy
rillus, cujus ingenium ves ex eo solo aestimari poterit, quod, . ut Nicephorus scribit tib. I . cap. M. ad Episcopatum majore fa-
39쪽
stu, quam decessores ejus Episcopi & profanorum magistratuum more, progressus sit, & quod ab eo tempore Episcopus Alexandrinus praeter sacri cleri dominatum rerum praeterea secularium principatum acquisiverit. Socrat. Iib. I. cap. 7. Supra cap. an- seced adduximus verba Athanasii Episcopi itidem Alexandrini, quibus reprehenderat fastum Gregorii Cappadocis sibi suffecti, quod non aliter Episcopatum adierit, quam, si secularis magistratus ei demandatus talisei. Nihil hoc attendens Cyrillus adhuc plus sibi sumit, τω Moy scit. τω principatum rerum secularium, renitente licet praefecto. & summo ejus Urbis magistratu. Apud Suidam, Theologi veteris sententia reperitur:
i. e. civilem virtutem episcopali functioni applicare velle, ea conjungere est, quae inter se maxime natura dissident, & connecti nequeunt. At Cyrillus putauit, conjungi ea posse, atque sic resti praefecto non unam excitavit molestiam. g. F. . insurreexerant in urbe Alexandria Iudaei adversus Christianos, factoque tumultu, quos obvios habuerant, trucidaverant. Ea de re grauiter commotus Cyrillus cum ingenti manu ad Iudaeorum synagogas recta pergit, &ex Iudaeis nonnullos occidit, alios expellit e civitate, eorumque fortunas a multitudine diripi permittit. orestes illius Urbis praefectus ipse etiam Christianus, factum hoc Cyrilli valde iniquo animo tulit,
magnumque cepit dolorem, tam praeclaram civitatem tanta I minum multitudine, quorum majores inde ab Alexandri Macedonis temporibus illam Urbem incoluerant, prorsus nunc O batam esse. Socrat. bb. his. cap. b. Atque ex hoc capitales in- ter eum & Episcopum exortae sunt inimicitiae, quae nulla ratione deinceps componi potuerunt, novis praesertim quotidie accedentibus fomentis.
. 6. Dixi supra de Monachis a Theophilo ad arma voeatis ; qui iidem nunc pro Cyrillo dimicaturi, ad quingentos numero ex monasteriis egressi, urbem Alexandriana contenderunt, prae
40쪽
praefectum rheda circumvectum contumeliis exceperunt, & unus eorum, Ammonius nomine, eaput praefecti lapide percussit, tanta quidem violentia, ut ille totus sanguine maderet ' Hoc Ammonii factum non improbavit Cyrillus, sed eum a praesecto quaestionibus subjectum, & in ter tormenta mortuum non inv clesia tantum recondi fecit, sed& laudata animi ejus magnitudine martyrem appellari jussit. Accedebat Hypatiae taminae in philosophia exercitatissimae caedes, quae a Cyrilli sectatoribus procurata, ipsi Cyrillo imputabatur. Vid. Socrates 7. cap. I . U. Niceph. lib. l . cap. N. ILg. 7. Fuit enimvero Cyrillus. hie, judicio fixti senensis bibl. hb. .. acumine ingenii,subtilitate iudicii, eruditionis vat, rietate, docendi facilitate, copiaque differendi celebris, ut merito ab Anastasio σφοαγκτώ-ατερων i. e. signaculum quasi patrum puriorum vocetur ; Neque sane exigua ipsi adhue in Ec-oesia mansit laus, propter egregie gavatam operam, in defendenda orthodoxa, & refutanda Nestorii haeresi. Sed in his tribus tamen maxime offendit, primum quod rebus secularibus se immiscuerit, deinde, quod homi nem seditiosumanter martyres numeraverit,& tandem quod non evitaverit neque declinaverit argumenta, propter quae Hypatiae caedes imputarε
g. 8. De primo sie ait Nicephorus u. Le. νή. Praesectum Orestem potentiam Episcoporum, & inprimis hujus Cyrilli, praeter rationem usurpatam odio habuisse, quod illi multa ex publicis negociis, quae ad jurisdictionem ejus pertinebant, ad se . pertrahere voluerint. Neque hoc vitio vertendam fuit Oresti, cum utique melior perpetuo sit causa ejus,qui pro retinenda poΩsessione laborat, quam qui alteri eam auferre & sibi sumere eo- natu i praesertim non debitam neque convenientem. Nee profecto, excusari ullo modo poterit Cyrillus, quod Iudaeis infensior , prassentia sua adversus eos populum tumultuantem, eonfirma erit, imo autor fuerit, ut trucidarentur illi & ejice-