장음표시 사용
31쪽
- 20 ineptissimos ipsa quae elaboraverunt carmina satis dilucide testantur: qui autem, cum iustum distichon se omnino conficere non posse sentirent, tamen sollemni cultu vel suos vel deum celebrare cupiebant, ad ultimum illud refugium decurrebant, ut aliorum epigrammata suum in usum converterent. Quod nisi variis mutationibus illatis perfici non poterat, quoniam, quae ad uniuscuiusque peculiarem statum atque fortunam minus quadrabant, singulorum condicionibu adaptare Opus erat. Sic ipsa imprimis personarum nomina inculcanda erant, transferebantur ad puellam, quae proprie ad puerum pertinebant, multaque incidebant alia, ex quibus unum et alterum commemorandi occasio posteriore quodam loco exsistet Atque satis multae eiusmodi mutationes inde facillime perspieiuntur, quod complura epigrammata inter se similia ad no- Stram aetatem pervenerunt. Sed etiam in singulis carminibus certa contaminationis argumenta observantur, sive sententiarum c0nexus, sive metrica condicio, seu, quod hic accuratius pedi Serutandum est, formarum dialecticarum inconstantia offensam praebet. Ac valde gaudeo, quod hanc quaestionem ab uno licet exemplo repetere, in quo illam archetypi mutationem, qua ratione processerit, certissimo testimonio possumus demonstrare. Ut die Romanum n. 1084ia I p. Chr. n. saec. Onsntiquiorem, qui Homeri in memoriam compositus sic incipit: ρωων καρυκ' ρετὰς μακαρων τε στροφήταν Ἐλλάνων δολ δευτερον ἐλιον:euius epigrammatis archetypum, id quod iam pridem perspexit Franc CIG. III n. 6092), nobis servatum est in carmine Antipatri Sidonii A. P. VII, 6
Iam qua ratione orta sit inconstantia dilucide apparet. Nimirum Aelianus ille qui titulum insculpendum curavit v. 6 praeter posteriorem epigrammatis partem etiam V 2 mutavit ac pro βιοτῆι scripsit - non δόζας, sed ut ipse eloqui assuetus erat δοξης Atque eam potissimum ob causam memorabile dico
hoc exemplum, quod, nisi Anthologiae epigrammatis accederet
32쪽
notitia, hanc formam vulgarem archetypi cuiusdam mutatione illatam esse ne in mentem quidem cuiquam Venire posset, quoniam, quae in lapide leguntur, sententiam praebent satis planam a perspicuam. Hoc exemplo certissim confisi nostro iure etiam aliis in titulis dialecti inconstantiam simili ratione ortam esse suspicari possumus, ut in epigr. supra memoraton. III. Nam cum singula disticha quibus maius carmen cir-
eumdatum est, praeter mulieris mortuae nomen ensum Ommunem praebeant et a versibus quidem interpositis, qui res plane diversas proserant, dilucido seiungantur, inter se autem artissimo sententiarum conexu cohaereant, equidem in unum epigramma eos contrahere non dubitaverim si fortasse olim
Ἀντέ σε κυδαλθια ἀρετῆς, πολυήρατε ovea, αγαγ' ἐς Ηλυσιο αυτὸς να Κρον δας, - nomen), κλεινον γαλμα, καὶ ἐν φθιιμένοισι φανειης ῶσπερ m ζωοῖς κυδος πασσαμμα. Quod in archetypum cum incidisset nostri epigrammatis auctor, primum nomen mutavit formamque vulgarem Gristi uεν et praepositionem εἰς pro ες intulit, metrum ut solent recentioris aevi homines nihil curans, deinde sex versus illos immisit. - Simili ratione in epigrammate Cnidio n. 785 II vel I saec. eum metrica indoles habes enim duos pentametros singulis hexametris inclusos, tum dialecti Armae V. l. ove Λάματρι V. 2. ρυσογονης μήτηρ, V. 3. ρυσένα νυχίαν, ἱεραν V. 4. 'μῆς στάθιμὶ suadere mihi videntur, ut brevius archetypum duobus versibus
ab auctore auctum esse statuamus:
v. l. Κουρα καὶ ματρι οἶκον καὶ γαλμ' ἀνεθηκεν V. 3. - . nomen εννυχέαν φιν δουs ἱεραν. Aliis arminibus singula tantum frustula alienorum epigrammatum admixta sunt. Etenim multi loci communes, singulaesormulae, nobilissima exempla etiam atque etiam talibus in poematiis repetuntur, quae sive omni sive magna ex parte Ver-
33쪽
- 22 botenus ex alius poetae carmine poterant transserri. Pleraque iam albet aliique recte perspexerunt. Certi88imum exemplum etiam ratione metrica firmatum duo enim pro uno pentametro distichorum ordinem perturbant exstatis. 367 Cottaei)V. 5. ἀλκυονις γοεροὶ δακρυσι μυροιμένα praeterea v. 6 μάνυε). - . 149 in epigri Rheneae liti vulg. inciso: V. 2. ελέου γλυκερην λεὶαον ἔμ' σχατιην
V l2. πολλα di και ματηρ με δυρετ ον κατὰ οἶκον. n. m in epigr. Bithynie perbonae aetatis V. 7. ιήττὶ δὲ ν ικοις α τάλαινα δυρεται. In it. Aquileiae in mimae cuiusdam honorem posito n. 609 V. 2. δόξαν φωνάε,σα ενι σκηναισι λαβουσαν sive ex alius histrisiis titulo sepulcrali sive ex universo e monis tragici usu ac tenore assumptum esse quis non perspicit Us praeterea n. 62 θνατοὶ et n. 646 8 τεθνακως contra, b
τεθνηκοτες .4. Epigrammata, quorum dialecti certa explicatio erui non poterat, perlintrantur.
Propter totius rei ambiguitatem multorum epigrammatum rationem dialecticam inexplicatam remanere iam initio monuimus quae singulorum condicione breviter exposita enumerare non supersedemus, ne plura quam revera contigit expedivisse videamur. n. 853 Ath. saec. II a Chr. n. epigr. arte quaesitiore ut monet Kalbe compositum miram praebet dialectorum confusionem V 2 φαμι V. 3 ἰητρων V. 4 ψυχῆς V. Masιερέοισι V. 7
n. 97 Ath. saec. III p. Chr. n. in servulae cuiusdam Eυρυάνθη Ἀριστωνος ἐξ Ἀχαροέων memoriam inscriptum V. 1 γρα-
34쪽
Iam vides, quid memorabile sit nimirum poeta, initi quidem vulgari dialecto usus, deinde consilio mutato ad formas Doricas aperte transiit, quas praeter nominis υρομενίδης mentionem usque ad finem servavit. n. 218 loci incerti ubi in memorabili dialectorum confusione iam Boeok offenderat: v. 6 ζωας v. 10 φιλg, V. 1 τρισσας, V. 12 γονάν, V. 4 φθιμένην V. 5 τηνδε, V. 6 μνῆμα, . 16 τήνδε, V. 18 γῆς. Buli de corr. Heli. 1889, p. 287, tit Parii permixta dialecti causam non perspicio; nam mulieri positus est, quam Μυκονος θρεφεν πατρα. Buli de corr. Heli. 1879, p. 326, it Chius liti vulg. Dorice
n. m Erythris liti vulg. Doricum praeter pauca. Hominis aquis submersi patriam ipsam aboeam fuisse patet ex
n. 222 Mileti Doridis usus in epitaphi tragoediarum poetae et philosophi. n. 228 Ephesi Dorice conscriptum. Personarum nomina de-Sunt. n. 24 prope Cygicum liti vulg. E. Curtii sententiae, qui ex Dorici sermonis usu concludit ex Dorica quadam civitate Cygicum Maeandriam transmigrasse, iure, ut mihi videtur, Kalbe servatam nominis formam Ionicam Μαιανδρέη V. 50pponit. n. 250 anticapaei saec. I a Chr. n.). Sepulcrum mulieris Bithynicae v. 3 Κλεο νίκJa. n. 295 Icariae in ius. saec. I, II p. Chr. n. pueri duodecim annorum epitaphium ortasse ex titulorum ephebicorum imitatione Dorice scriptum. n. 298. Smyrnae Mus Rhen. XXXIV plenam habes confusionem τῆς στήλαν, γενεῆς, πεμπτρ bla), ημαρ, μοῖο, soη,
βιοτάν. n. II. inter Smyrnaea tradit insim aet. V. δμωάν, τήν V. Dissiliae by Cooste
35쪽
n. cim elaea Theudosiam ess H sere p. Chr. n. saec. plena pediturbatione insigne. n. 706 Aquileiae τέζε δομος Γαλατῶν). n. 859 in epigr. Ionico ut Ionieam decet urbem leguntur,. 6
γηθοσυναν, V. περέσαμε consulto fortasse ab auctore illata. n. 108 et 108 prope Ilium Novum in heroum Homericorum gloriam Dorice composita. Etiam in titulis Romanis singula quaedam Doridis vestigia reperiuntur, quae ex suae aetatis more poetae exornandi
causa epigrammati admiscuerunt.
n. 556 saec. I vel II p. Chr. n. Dcισταμέναν. n. 562 saec. ΙΙ vel III v. 2 ζωας, φίλαν. n. 674 eiusdem aeL v. 6 Λένθει τακοιιένη. n. 6m prope viam Ardeat. 'Aiδαν. Doridis constantem sere usum habemus . 805 a saec. II). ueaccedunt tituli Pompeiani, ex quibus n. I 103 constantem, . 1104
rarum sormarum Doriearum u8um praebet.
Restant tituli Aegyptii, de quibus certum iudicium serre difficile est, quoniam maxima ex parte insculpti sunt aut statuarum fundamentis aut templorum parietibus a viatoribus, qui ad visitandam celeberrimam hanc terram undique confluebant. n. 980 Philis Catili poetae, quem ante cognovimus, Dorica praeter sormam ci νιηJρος V. 8, si modo recte suppleta est. n. 985 ibid. Iuni Sabini, Dorica praeter θαlv MaσJάμην. n. 986 ibid.), ubi in ultimo versu leguntur: ρηιδιιυς πιε φινιυν ε γαίης χον IέντιJ. n. 987 Τbebisy 1ατοέδα. n. IMI Τalmi Aατους γονε. n. IIII b
Haec de Dorica dialecto sufficiant quibus si non omnia potuimus expedire, tamen teneamus ex recentioribus potissimum exemplis haud pauca ita esse comparata, ut Doricarum formarum certam rationem ne quaerendam quidem esse appareat.
36쪽
Quamquam sermas Ionicas, ut epigrammatum proprias atque genuinas, ubique exspectabimus, tamen etiam in huius dialecti usu satis multa restant notatu digna. l. Iam primum in disserentiam Ionici et Attici sermonis inquirendum est. Omnia autem exempla, in quibus sive poetae sive lapicidae pro Ionica, Atticam vel vulgarem adhibuerunt, colligere operae prelium non est, cum certam earum tionem nullo modo investigari posse vel inde perspicias, quod etiam in verbis artissime inter se eoniunctis alterum Ioniee
alterum Attice formatum est. Quam ob rem pauca huius inconstantiae exempla memorasse satis sit. λ -- n. 152 Athenis, II p. Chr. n. saec. v. 1 Κεκροπία V 2 πατρως V. 5 αἶσα, v. 8ήλικέας v. Ἀνδοηέου V. 10 παιδεία καὶ σοφέη, v. 13 λῆς χήρας, Αευκείας V. 15 κουρην V. 16 βαιήν, γλαέης n. 703 Romae V vel III saec. v. 2 Συρέης αδ γαίης et V 3 ala. Etiam recentioris quem vocant Lonismi pauca vestigia reperiuntur, ut κρέσσων in ut Atticos sere saec. p. Chr. n. 170 et hebano II p. Chr. n. saec. n. 498 μολοχον, λεοκοὶ in tit. Prienae IV vel III saec. n. 774. Iam ad lapicidas transeamus, qui Doricum archetypum formis Ionicis illatis perturbarunt Antiquissimum autem quod exstare videtur exemplum n. 26 ambiguum est. Nam cum Attici sermonis sola haec exstent vestigia v. 4rari is v. b Acti ναέιον
l Memoratu dignum videtur ochium ann ad Ar nub. 6l4 etiam optimae aetatis sermoni Attico certorum quorundam nominum formas Ionicas vindicandas esse concludere ex tribus locis Aristophaneis nub v. 6i Σεληναίης v. 989 ριτογενείης, eq. v. 763 Ἀθηναίη Atque hoc quidem loco, quo codd. M Velaenii θηναία perhibent, forma in propter antecedentium verborum similitudine δεσποίνη librario fortasse minus curioso debetur, antecedentis autem loci uetoritas scholio firmatur ,
dem omnibus hisce locis non nimis confidendum esse censerem, nisi pauca accederent certa inscriptionum testimonia es Wecklein, Cur epigr. p. l ling. , ex quibus vetustate eminet CIO. n. 526. Dissiliae by Corale
37쪽
v. 6 Ἀθηνας, in medio relinquam, nonne praeter ipsorum Athe niensium nomen etiam populi usitatam significationem non tam lapidari quam ab ipso poeta consulto illatam esse rectius statuamus. Eadem rati est tit. n. 250 Panticapaei Ἀμέσου πολιῆτιν. Atheniensium urbis nomen commune habes in Socratis poetae tit n. 45. Ad nominum formas praeterea pertinent in ut Smyrnaeo n. 23 Σμυρνης et in Arcadico . J81 a Mus Rhen. XXXIV Ἀρκαδίης. n. 222 Amorgi. Λιατι τιμησε. n. 222 Mileti. v. 1 τῆς V. 1 κουφη. n. 23 Erythris μητιὶ ὁ η. n. 231 Chii εφηβείαις. n. 244 Cygici. v. 1 ευνῆς v. 4 υχη v. 5 Μαιανδo in V. 7 μνῆμα
n. 852 Athenis. ηνδανε et in subscri Ggoviadης). n. 853 Athenis ψυχῆς praeter ἰητρων). n. 957 Athenis. Nuης μνημοσυνον. Apertissime autem eis in locis lapidarii neglegentia agnoscitur, quibus ad singula eiusdem vocis exempla pertinet dialectorum consusio, ut n. 22 V. 3 ληθης V. 6 δημον v. 9 d rest et n. 560,
In eis Ionici sermonis vestigiis tractandis, quae ab Ionibus alienis in terris monumenta posita esse comprobant, proficiscendum est a irehhossii commentatione supra laudata. Nam cum reliqua epigrammata Attica vetustioris aetatis integrum servent sermonem Atticum, omnia, quae Ionicis formis illatis ab hac ratione recedant, ad homines ab Ioniea quadam civitate oriundos reserenda esse optime demonstrat. Spectant haec ad . 13 saec. VI), ubi verba 6ς αδ πατρωίης et n. 752, ubi φHoξενέης mentio homines externos indicant. Alias quasdam inscriptiones Atticas recentioris aevi, quae per Se eandem admittant explicationem, hisce addere non audeo, quoniam illis quidem temporibus eam quam in antiquissimis observavit irehho dialecti constantiam iam pridem evanuisse modo vidimus. - Contra aliarum regionum in epigrammatis interdum ex nominum formis certa fit conclusio de hominum patria. Sic n. 464 saec. I sive a sive p. Chr. n. ex nomine Aκτη
38쪽
- 27 facile suspieamur Atticam vel Ionicam mulierem in matrimonium ductam esse ab homine Argivo, cuius nomen quamvis ignoremus tamen in ας exiisse patet ex servato praescripti frustulo. In epigr. Macedonico n. 514 miram nominum diversitatem v Ἀδέστας Μενέδηφιος η ποσις
ita facile expedimus, ut Hedistes natae in Pelasgiotide v. 33
maritum hominem Ionicum fuisse statuamus. 2. Medicos posterioris aetatis Ionicarum sormarum usu delectatos esse praeter inscriptiones testis exstat locupletissimus Lucianus excitatus a Kesbelio , πως δεῖ στ συγγρ. c. 16, ubi medicum historiam conscribentem sic illudit: τουτ f τιασα- ιτὶ αυτου), τι αρξάμενος εν ῆ γάδι γοάφειν υκ in τι δόξαν αυτίκα μάλα επὶ τὴν κοινην φιετῆλθεν ἰητοείην μὲν
huius moris in propatulo est Ionica enim dialecto Hippocrates eiusque omnes pedisequi et imitatores usi erant eis in libris c0nscribendis, qui artis meditae sundamenta per multa saecula remanserunt. Sed etiam, si Luciani locus nobis non servatus esset, tamen in titulis sat copiosa huius moris testimonia haberemus. Cum autem constantem Ionici sermonis usum ne in hisce quidem inscriptionibus inveniamus, totam materiem, quo facilius huius consuetudinis ratiouem perspicias, ex epigrammatis congerere iuvat ac disponere. Primum igitur ea colligenda sunt epigrammata, in quibus Ionicae dialecti usum aut praevalentem aut constantim animad- Vertimus. Ut ab exemplo prae ceteris memorabili incipiamus,
tit memoro . 202 saec. I vel II p. Chr. n. Coi in ipsa Hippocratis patria effossum. Qui cum duabus ex partibus constet, in priore quidem, ubi nescio quis viator Melanthium medicum laudibus prosequi singitur, sormae adhibentur vulgares ἰατρῶν al. praeter Aldας, quod Dorico lapidario debetur), in posteriore
autem, ubi ipsum laudem suam praedicare indicant verba praescripta ἐς εαυτον, statim Ionicam legimus formam ἰητῆοα. Tres accedunt tit Athenienses: n. 07 Psive a sive p. Chr. n. saec. εἰητῆρα νο υσων, αγεν.
39쪽
n. 109 saec. III p. chr. n. νηοῖο, στυγερῆ, ἰητῆρος. n. M saec. II p. Chr. n. in ut Pergameno praeter ἰητρῶν V. 3,
ἰητορέης V. 1 et 27, Ουσο .. v. 11 multa leguntur ulgaria i)n. 289 Cariae tit. I p. Chr. n. saec. ἰητῆρα, ιιηλικιης. Tres tituli Smyrnae n. 305 II p. Chr. n. saec. ἰητρείην contra in subscriptis sequitur ἰατρικά).
n. 306 ἰητηρα, subscr. ἰατρος n. 3Id, quem titulum ineptissimum omnium, quibus deinceps amigebatur puer, morborum enumeratione taeterrima resertum a medico compositum esse recte suspicati sunt viri docti, neque aibelli argumentum, qui doctiores fuisse saec. III medicos monet, quam ut tantas ineptias eis tribuere liceat, parum illud quidem certum ac definitum, satis valet ad huius coniecturae probabilitatem delendam. n. 473 ut Spartanus, Luciani sere aequalis Αυκαονίη ἰητο
n. 483 Delphicus I p. Chr. n. 8aec. ἰητρου. n. 50 Thessalicus saec. II ἰητορα νουσων, μοιρη. Tres tituli Romani: n. 554 Claudii Agathemeri Persi poetae sodalis, quem Lacedaemonium suisse Mimus: ἰητηρ, παντοίης. n. 593 saec. II p. Chr. n. ἰητῆρος παιδειης ἱερῆς. n. 594 IV. fere saec. τραφερῆ, ἰητηρ. Aecedunt epigrammata a medicis quibusdam in uxorum mortuarum honorem inscripta.
n. 558 Romae, II sere saec. ιυοτερην, προτέρην sim. πω contra v. 7 ἰδέαν ex insequentis nominis ηλικέταν similitudine). n. 596 Ravennae, saec. ΙΙ, ΙΙΙ ἰητρος, πανυστατίην al. Denique etiam ex titulis, quos homines morbi cuiusdam impetu liberati ae sanati medicis exstruxerunt, unus, . 853 II a. Chr. n. 8aee. ceterum Dorice conscriptus es praetere p. 22
solam sormam ἰητρος adhibuit, duo alii Corinthius n. 885 liti. Vulg. praeter C et Atheniensis n. 886 recentioris aevi Ioni-
eam dialectum argumenti gratia usurpaverunt. Iam si haee
l Animum in singulis perlustrandis attendas, quam recte Lucianus horum potissimum verborum exempla attulerit. Dj9jligo b Corale
40쪽
- 29 omnia exempla perlustramus, sere nullum Christi aetatem vetustate superare Videmus.
Unde si ad medicorum titulos, qui ab Ionici sermonis usu abhorreant, transimus, sequitur, ut nihil omino ad nostram quaestionem pertineant epigrammata quaedam multo antiquiora IV vel III a Chr. n. saec. Atheniense n. I et Cyprium n. 254, quorum alterum Attica alterum Dorica dialecto utatur. Itaque haec tantum restant exempla communis graecitatis n. 352 Claudiopolis II p. Chr. n. saec.), duo Thessaliciaricino n. 506 saee. I sive a sive p. Chr. n. et prope Dolichen n. 509. n. 537 in tit saec. II. Tomis T iram deprehendimus dialecti confusionem, quamquam Doricae formae haud dubie
n. 7I Catanae, sat recentis aetatis.
n. 7 25 Augustoduni tit Christianus). Sepuleralibus hisce inscriptionibus adiungo medici Romani epigramma dedicatorium n. 805 a cuius altera pars Doricas sorma praeter σοφέης, altera Ionicas praeter ipsam Vocem laτρος perhibet. - Apparet igitur pauca tantummodo exempla remotiorum potissimum regionum a communi usu Ionicarum formarum in medicorum tituli recedere.
3. Pauca de epigrammatum imitatione Homerica monenda
sunt. Ac primum quidem non desunt poetae ineptissimi, qui
ex centonibus Homericis totum epigramma misere consuerint. Talia armina exstant in Memnonis statua n. 100 elaboratum ab homine, qui 'Oμηοικὸν ποιητήν sese esse ipse gloriatur,n. 999 et magna quidem ex parte . 998 es Letronesum in Kaibelli ann. et n. 649.i Magis etiam ridicule in quibusdam carminibus panni Homerici undique congesti personarum nominibus mirum in modum interrumpuntur utis. 660. - Sed cum istae similesque ineptiae intra angustos terminos contineantur, contra perpauci inveniuntur epigrammatum poetae, qui ab imitatione Homerica prorsus se abstinuerint. Quid autem facilius accidit, quam ut cum ipsis sormulis Homericis etiam sermonis epici vestigia in carmina inserrentur Sic legitur: n. 10 in tit Dorico Euboeae υχ σιη.