Quaestiones de epigrammatis Graecis ex lapidibus collectis grammaticae; dissertatio ... quam ..

51쪽

γέ Io n. 606 Romae saec. II vel ΙΙΙ τέρμα βίου τελεσας, αἷς γJόειος, ενθάδε εἷμαι. Quamvis inter se discedant apographa HACTAClOC, Al-CTAlOC, AlCTAlEl OC), tamen terminationis scriptura peria erin mihi videtur neque ad nostram quaestionem saeit, utrum cum albeti legamus γόειος, an aliud quid ex aliorum conaminibuB. Eυ νομιος V. 424 in tit Phrygiae, VII p. Chr. n. Saec. ὁ δ' Ευνομειος καινέσας νοῦν συστασιν,

ubi vocalis productionem excusat nomen proprium, quod etiam in sequentia exempla cadit. Καλλίνικος n. 906 Gortyne IV sere p. Chr. n. saec. στῆσε δε αλλεένικος νηης δογμασι νήσου Ἀλκιβι δη n. 66 Neapoli ἀνδρων ηρωων κοσιιητορα θεῖον Ἀλκειβιάδην, cuius versus metricam condicionem postea exposituri sumus. Ipsum Alcibiadis nomen nullo in carmine praeterea repperi, Ἀλκέσιος autem legitur Nic. her. 541εσθλην ἈλκWio εχιος περιφραζε ριζαν. Aυρηλεία, Ἀντων ε έα n. 588 Romae)eum in eodem epigr. nomina inveniantur υρηλιος, 'Aντω- νιος et vocis Ἀντωνίη etiam in Graeco carmine exstet brevis mensura A P. VI 244, 3 codiνας νευσαι Ἀντωνίη ιλαοι ελθεὶν. II. ALDiphthongi a mutatio inis ut posteriore aetate, quam modo tractatae, adhiberi coepit, sic multo etiam rarius in titulis invenitur. Atque ex epigrammatis Atticis duo tantum huc pertinent, quorum alterum n. 168 γεης, κεῖ/ιε, μOἶρε ex ba bara origine excusationem ducit, alterum n. 1027 V. 7 νειν,

V. 18 δῆμον v. 38 γ εJη in lapide TCHJ), vetustum continet

52쪽

hymnum a quadratario medissime transscriptum in universum CVIII exempla litteraeis pro a adhibitae ex VIII carminibus collegi, ex quibus triginta etiam mutationis ει ino vel ι in ει vestigia praestent. Haec autem depravatio quam maxime verborum nominumve declinationis quibusdam sormis constat, inter quas excellunt et III pers sing. praes et persmed. infinitivi in αι et σθαι exeuntes, nom. et dat plur.

deel. I. lata igitur formarum genera LVIII exemplorum numerum explent quibus si addideris undecim particulae καὶ quae propter brevitatem formae atque usus frequentiam facillime omnium mutationem passa est, iam videbis, quam pauea exempla ipsarum radicum mutationi relicta sint. - Aliam diphthongi a depravationem invenimus in dialecto Boeotica, ubi a per x exprimi solet quamquam ne huius quidem usus vestigia in epigrammatis prorsus desunt. Nam praeter inscriptionem Laconicam II p. Chr. n. Saec.

n. l 10 ε ea φε κη χαραξε πιιονικιd ας sat mirum perhibet vocalismum epigramma Phrygium n. 372

Denique, quod eventurum suisse ex depravationum ante expositarum analogia exspectaveris, actum est, ut etiam αι pro ε interdum scriberetur. Singula exempla haec sunt: εσθλo n. 36 Cottae III sere p. Chr. B. 8aec. αἰσθλε δειτα.

σὰν Halo βωμὼν ἱκετευοιιεν ιεὶς. ἄχεα n. 17 in tit Attico Christianae aetatis, cuius metrica indoles bene indicat inscitiam seriptoris, qui hexametros saceret an senarios, albetio haesisse videtur. V. 3 μόνην ἐάσας γαιιέτην καὶ παια γήπια τέκνα. ευφοαένεσθε n. 920 in tit Rom. II 6

53쪽

εινε κα. n. 663 ινεκεν, θέας, ιναικα τ' ἀγλαέης

ἔτι particulam exstare vidit Κώbel in tit. 945 prope The

mira lapidarii vitia

εἰσιέτω n. 1138 εἰσειαίτω, s. p. 38 ιι et τε n. 334 in lapide admodum recenti prope Ilium novum ess v. 8 ιαι contra v. 4 et i ιιε et v. 10 τυχη δαέμων ται ἀλογισστος n. 105 Baianae ται n. 52 in tit barbaro Berctoae liu Etu Ουται. Habes quindecim exempla, quorum nullum, quantum diiudicari potest, primum p. br. n. saeculum Vetustate superat, pleraque ad recentissimam aetatem apertamque barbariem pertinent. III. LScripturae, pro Oa rarissima tantum inveniuntur exempla sparsa per epigrammata recentiora. Cum autem hac quoque in mutatione Boeoticam dialectum ceteras longe praesisse inscriptiones doceant, vix casu accidisse duxerim, ut unicum epigramma, quod constanter hunc usum servat, Boeoticum est Christ. aet. n. 545 Plataeis v. 3 ἀνυβε, v. 4 ἀνυξον D. 5ἀνυξε, v. ἀνυγομενον. Uno praeterea in epigrammate paulo frequentius adhibetur haec mutatio in tit Romano n. 719 liti. SC cuius scriptorem humili quadam condicione usum esse apparet ex sorma Vulgari, ne dicam Neograeca ητον pro ἐν ἐαυησα v. b et i et solum quod in epigrammatis nostris repperi exemplum contrariae mutationis, in ι λοιπήσασα. Reliqua praeteris. 1140 λυγ δ Jν, cuius tituli seriptura omni ex parte vitiosa sit, omnia lapicidarum neglegentiae tribuenda sunt:

54쪽

. νυξ ει n. 376 e Eumeniae saec. II p. Chr. n.)ικυσθε n. 43l a Damasci.

Infima aetate etiam ultimae, quae opus erat ad aequandam omnium praeteris et a vocalium pronuntiationem es p. 32), mutationis ut scr. v οι pronuntiando confunderetur cum i scr. ι, ει η pauca quaedam Vestigia si non in epigrammatis aibellanis, tamen in aliis quibusdam inscriptionibus Christianis servata sunt, ut in titulo prope Spartam ess a. 1027 p. Chr. n. IG. 8704, 1 ἐκτηρμων 'ἐκτιρμυων), V. 3 ἀνηκοδω- μη 7 V. 12 ανικοδομηθέντος V. 27, 30, 31 θουμενον, n. 891b

IV. Reliqua.

l. Restat, ut alias quasdam mutationes paulo reconditiores paucis absolvamus, quae imprimis ad vocalem, pertinent. 0- alariore enim aetate licet observare litterae, pronuntiationem magis magisque primum ad similitudinem diphthongi ει appropinquasse, deinde in longam vel ancipitem vocalem abiisse, quam consuetudinem iam Herodiani aetate latius patuisse constat Foy Lauisyst. p. 84 Lenig, Herod. I p. I). In epigrammatis autem pauca tantummodo leguntur vocabula, in quibus auto vel ει haec enim inter se disiungi non possunt scriptum sit pro η, aut x pro ι vel ιa πάτρη n. 530 αδικίης πάτρις εἰμιμητηρ n. 998 Thebis in basi Memnonis 150 p. Chr. n. 3

55쪽

b τρηχῆα n. 23 in ut Smyrnaeo I veles saec., δουσε n. 4l in inscriptione fortasse Aegyptia τελη o in tit Romano n. 696 II p. Chr. n. 8aee. προ πJέτηανδε illi es p. 3)εκτησαν n. 454 in Trachonitide επηνής otio εἰ u βαθυκτεάνων ναετήρων pro αἰπειν L. i. q. αἰπεινος n. 1069 in Syria). Unde videmus praeter Smyrnaeum illud nullum exstare exemplum earum terrarum, quae Graeco sermone aut genuino utebantur, aut antiquitus importato omnia enim sive Italica sunt sive Aegyptia seu Syriaca Atque apud Syriae quidem ineolas, quos in universum miram quandam vehementerque depravatam vocalium Graecarum pronuntiationem adhibuisse ex inscriptionibus apparet, latius patuisse hanc consuetudinem alii praeter nostros testantur tituli in raehonitide eisque montibus qui nunc Haura vocantur amet g ste inio collecti Aeta maiora Acad. Berol. 18644 2bb sqq. , ubi legimus n. 208 τἰς ωλεος pro τῆς πὀλεως n. 28 diων pro diων, alia quamquam iidem tituli pertinacius haud raro, quam aliis in regionibus saetum videmus, littera n qualitatem servarunt, ut n. 101 ἐκκλεσία, at Satis frequentem suisse hanc depravationem infima potissimum aetate multis comprobatur exemplis Christianis et Iudaicis IG. IV et CIA III 2. )2. Singularia quaedam addo exempla mutationum rarissimarum, aptissima illa quidem ad illustrandam universam vulgaris graecitatis perturbationem. Primum autem cavendum est, ne exempla quaedam Attica scripturae diphthongi pro simplici ε huc pertinere credamus. Quod enim legitur in epigr. Att. IV a Chr. n. saec. n. 90 ειχει et n. 58 a Mus Rhen. XXXIV ε Θανειν, n. 136 III vel ΙI saec. ἀργαλείοισι meri sunt lapidariorum errores, qui ad pronuntiationem ognoscendam nihil faciant. Nam cum antea Athenienses per litteram tres ο- cales E, H, Et exprimere soliti essent, notissima lege Euclides

56쪽

tres istas litteras ut loquendo sic etiam scribendo inter se separandas esse constituit. Iam fieri non potuit, qui scripturae vacillatione orta lapicidae passim adducerentur, ut etiam eisl0eis, quibus simplexin retinendum erat, falso Et inserrent. Hanc explicationem ad nostra epigrammata quadrare, inde eo-gn0scimus, quod in eorum lapidibus veteris scripturae exempla aperte exstantis. 90 κεμα ι pro εἱμαι et n. it 36 ELATElpro 'Eκατς Alia autem ratio epigrammatis est n. 96, ubi Phoenix ille, quem iam novimus, sormam εἰχθρολεων protulit pro ἐχθρολέων, cuius barbarismi certam quandam causam inVe-εtigare quod frustra conatus est Usener ipsa tituli condicio

3. Omnia, quae adhuc de diphthongorum mutationibus attulimus, ad eas tantum pertinebant, quae cum vocalici compositae sunt reliquae, quarum alteram Sedem υ obtinet, sic posteriore aetate in monophthongos transibant, ut ipsa urimum in semivocalem, deinde in consonantem mutaretur et pro αυ, ε pronuntiaretur W, W, quam consuetudinem adhuc Graeci retinuerunt. i Cum hoc igitur transitu haud dubie cohaeret, quod simplices vocales , ε pro diphthonis αυ, ευ passim in titulis recentioribus reperiuntur nimirum consonantis sequentis, cuius litteram iam antiquissimis temporibus amiserant, significationem in scribendo neglexerunt. Ex epigrammatis huc pertinent: n. 3II Smyrnae liti vulg. praeter V. 3 Ουνομα τατον ... n. 32 prope Sardes haud ita multo post a 17 p. Chr. n. inser.

n. 340 in valle Maeest fluminis II vel III saec. γλυκυτατφ

n. 706 Aquileiae ταν μυορφαν τάνδε ili δόμος Γαλατῶν, quamquam hi dubitatio restat, utrum verbi τευχειν aoristum

1 Aliis sentit Blassy p. 67.2 Similia etiam aliis in titulis passim occurrunt, ut I IV TIT

57쪽

steriori graecitati. i)Haud scio an eadem ratione explicentur rarissima quaedam exempla hisce contraria, quibus diphthongus simplicis vocalis locum usurpavit, ut n. 1140 ους' et n. 956 in tit Attico a sere 120 ευ φυοισι pro φήβοισι qua de sorma cf. Neubauerum Herm. XI p. 4i et albelli annotationem.

CAP. II. De vocalium quantitate neglecta.

Simul cum qualitatis depravatione vocalium etiam men-8ura, antea accuratissime definita, perturbari coepit. Atque quinam denique effectus fuerit huius mutationis pedetemptim increbrescentis, sub uno oculorum conspectu positum est in Byzantinorum versibus politicis, quibus in componendis pristinae vocalium quantitatis nulla omnino ratione habita solum Verborum accentum numerumque syllabarum respiciebant. Primordia autem huius labis sensim irrepentis multo dii sciliora sunt ad investigandum. Quorum largissima quae in epigrammatis latent vestigia quam maxime respicienda sunt. Primum enim cum epigrammatum usus per omnia sere graecitatis saecula pervulgatus fuerit, quasi ipsa invitant ad singulorum temporum rationem inter se comparandam, deinde, quoniam magna ex parte ab hominibus indoctis, quos opifices maiore iure quam poetas dixeris, composita sunt, ex eis aptissime perspicitur, quanta dubitatio de vocalium mensura in vulgari quidem Sermone iam ea exstiterit aetate, qua poetarum usus procul aberata tanta inaequabilitate. Quamquam, si carminum Homericorum usum cum Atticis poetis comparamus, compluribus in vo-i Dignum est quod memoretur duobus locis eandem animadverti dubitationem in ipsos libros illatam Orph. II. X ubi inter τέξασα et τει- ξασα et Hippocr. de mul morb. I, 2, 749, ubi inter ἐπιτέ , et ἐπιτευξn codicum scripturae vacillent Lobeck ad Phryn. p. 743).2 Cf. ου CIG. IV, 9066--ομινου n. 9631 ικέντι- n. 9645. Dissiliae by Cooste

58쪽

- 47 eibus longarum potissimum syllabarum correptionem tam antiqua aetate ortam esse apparet, ut ab optimorum poetarum eonsuetudine minime abhorreret. - Tamen si omnia velim enumerare, quae in recentissimi aevi versibus inconditis amelioris aetatis consuetudine recedant, consilium interim tam inutile ac molestum quam operosum immo vero plenae perturbationis paucis exemplis insta allatisi satis habui ex eis Versibus, quo qua ratione sormari voluerit poeta dilucide cognoscitur, exempla colligere apta ad totius mutationis rationem explicandam et illustrandam. Accedit, quod multorum

quae huc pertinent exemplorum mentionem iam antecedenti capiti inseruimus. Nominum autem propriorum tractationem in proximum caput differamus. Cum autem orta sit haec depravatio haud dubie eis a vocalibus, quae longam et brevem pronuntiationem eadem littera complectantur, primum exempla inspiciamus vocalium , , , deinde ad reliquas transeamus, in quibus eo haud raro progressa est perturbatio, ut syllabis brevibus, quamvis pronuntiando non producerentur, tamen longae vocalis scriptura adhiberetur. Quant0pere omnino ultimis graecitatis saeculis omnis differentia inter syllabas longas et breves evanuerit, quasi ad oculos demonstrant titulorum condiciones, quorum in multis tam constanter, ut consulto laetum suspiceris, longae vocales brevium, breves longarum litteris expressae sint, ut in etg-steinii titulis Syriacis n. 64 υεξHλατιονος, ται μνῆμα ζμε λίων, ἔτους idem n. 72 ενθάδη n. 101 εκκλεσέα n. 118 θεως Ῥυ ηθον, ἐξ ἰδέον ὁ βοθέσας n. 208 τὶς πωλεος, multisque inscriptionibus Christianis CIG. IV infimae aetatis.

De vocalium longarum correptione.

l. . Ut a notissimis rebus proficiscamur, propter adiectivi πιλλέ ς diversam mensuram apud Homerum et poetas Atticos

1 Epio Phrygium n. 425 memorabile artis motricae exemplum iure vocat albet, quoniam versus iusto nec maiores nec minores syllabarum autem nulla fere legitima mensura. Ceterum aibelli indicem versuum Diqiligo b Corale

59쪽

- 48 epigrammatum auctores modo ex Homerico sermone productam, modo ex suae aetatis consuetudine correptam formam praeserebant. Idem pertinet ad aliorum vocabulorum ancipitem mensuram, ut ὁ,, i, 44 dis, alia. - Sed etiam ex posterioris aetatis mutationibus haud ita paucae propria excusatione expediuntur. Saepius enim in epigrammatis singulae formae auribus offensam praebent, quae cum carminis metro prorsus non possint consociari. Tum vituperandi sunt poetae non propter salsam vocabuli mensuram, sed quod omnino talem Vocem, cuius ab usu meliores poetae caute sese abstinuerint, metro repugnante in versum inculcaverint quamquam multis locis eiusmodi dimeultatem evitari vix potuisse videbimus. Iam Singula videamus exempla: ιορφα . 1l09 Argis in tit recentissimo

V. 7 κτωκαιδεκέτM, λειφθεὶς νέος, ὀστὰ δε πατρος ubi antecedente forma soluta v. 3 ὀστέα δ' ενθάδ' ενεικεν ....

contractam poeta corripuit, ut Opp. Cyneg. I, 26 ὀστα συνηλοίησαν et in epigrammate Diog. Laert. I, 63δστα δ' χει ὰλαμις, ων κόνις ἀσταχυες στήσ5 n. 339 Cygiei

δισσων σου ταρσεῶν στx σῶς ἴχνος συ ιάθε. εἰ a θην n. 314 in pessimo tit Smyrnaeov. 20 καὶ ταυθ' ωσαυτως- ἀθην παλιν ως το παροιθεν, quamquam ante recto leguntur . 14 ἰάμασι, V. 13 εἰασατο.

inconditorum memorasse sufficit. Etiam aliis ex inscriptionibus Christianis multae ex solo syllabarum numero dispositae sunt, ut CIG. IV, 8665, 9262, 536, 9539, omnes senarii infimae aetatis. Diyiligo b Cooste

60쪽

- 49 εστανε in i Attico n. 70 cuius barbaram originem ipsius verbi ταινειν usus sat aperte indicat λαους n. 981 Philis saec. Ιἀξιθέους ι λJαους Iγαγον Αἰθιοπων quamquam de huius versus mensura dubitari potest. λαοτομων n. l021. Apud Antinoen. τέχνην θαυμά ων των ρων λαοτομων ubi vulgari usu duae vocales per synigesin in unam contrahuntur eamque correptam, quamvis lacile, ut observavit Frangi hoc vitium evitari potuerit mutato Verborum ordine .... aO-

ος σας τριύκοντα ετη ἐπι-Oiσι δε τρέα. n. 1061 Constantinopoli Christ. aet. κέων ν ελέοις - τριακοντα δυωn. 522 Thessalonicae tit admodum rec. v. 16 ἀλλ' ἔθανον τριακονταμης βιοτου suετρα λείψας. et ex certa arquardi Gudii emendatione A. P. XIV, 102, 2 παιδες δὶς τριακοντα διάνδιχα εἶδος ἔχουσαι. 2. . Vocis P οὐ prima syllaba cum iam apud Homerum haud raro longam vocalem praebeat, etiam in epigrammatis modo corripitur modo producitur, ut in eodem pur utrumque exstare videmus . 101 v. 3 φάσματος ἐξ ροὶ νοήσεις

Iso in usu Homeric primam producit, qua ancipiti utuntur poetae Attici et Alexandrini. Etiam ἰατρος, quod apud Homerum constanter ac Semper fere apud melioris aetatis poetas ι longam praebet, tamen paucis in versiculis, qui ab ipsis poetis Atticis repetuntur, correptionem iam admisisse apparet, Arist. Ecel. 363 τίς αν Ουν ἰατρον μοι μετέλθοι καί τινα Plut 406 υκουν ἰατρον εἰσάγειν χρῆν τινα 407 τις δῆτ' ἰατρος ἐστι νυν ἐν τῆ αὐλει Eurip. in 1071 N. αλλων ἰατρος αυτὸς λκεσι βρυων.